Kinderen willen niet naar hun papa
ik ben heel goed bevriend met mijn neef zijn ex en ook meter van 1 van de 2 kinderen. De kinderen zijn 11 en 10 en de ouders zijn beiden al een jaar aant vechten voor de kinderen echt een heel slechte situatie voor de kinderen maar ik sta volledig aan haar kant en niet die van mijn neef.
Het gerecht heeft nu beslist dat ze hun weekends daar moeten slapen van vrijdag tot maandag. Maar elke vrijdag dat ze naar hun papa moeten is een volledige ramp. Dan worden de kinderen hysterisch, beginnen te huilen, sluiten hun op, storten volledig in.
De jongste heeft ook adhd en kan hier allemaal heel slecht met om en reageert dit volledig op mama af.
Natuurlijk is mama veel makkelijker en mogen ze meer en krijgen ze meer. Maar wanneer ze bij papa zijn mogen ze niet met mama in contact komen en wanneer er iets fout loopt slaat hij hun en roept en tiert,ook mogen ze niet bewegen daar, het is bv nu 25 graden en zij zullen heel de dag binnen zitten op een stoel zonder iets om bezig te zijn. het gerecht luistert totaal niet en na december wordt het week week, kinderen hebben al aangegeven dat wanneer dit gebeurt dat ze weglopen, of hun eigen iets zullen aandoen.
Wij zijn ten einde raad wie kan helpen ? Of tips
Kun je zelf iets doen?
Voor vader lijkt het me ook lastig: opboksen tegen een boze moeder en twee hysterische kinderen.
Kun je zelf iets doen? Bijvoorbeeld: vrijdagavond de kinderen brengen en dan even blijven eten, zaterdagmiddag langs gaan. en zondagmorgen een uitstapje bedenken of organiseren?
Vraag het aan de kinderen en bespreek het met je neef. Geef aan dat je begrijpt dat het voor hem erg lastig is en dat je hem wil helpen om het zo goed mogelijk op de rit te krijgen.
Alternatief: kinderen bellen de kindertelefoon en vragen om advies.
Kinderen stappen zelf naar de rechter met een eigen advocaat.
De rol van moeder is in deze wel zo'n beetje uitgespeeld: ze heeft haar argumenten waarschijnlijk gegeven voor de rechtbank, ze heeft geen gelijk gekregen.
Tsjor
weet je zeker dat het klopt?
In hoeverre klopt de situatie bij je neef? Ben je erbij of zeggen de kinderen het? Ik kan me haast niet voorstellen dat ze werkelijk de hele dag op een stoel binnen moeten zitten. Het kan ook zijn dat ze zelf het zo negatief mogelijk uit proberen te leggen om mama tevreden te houden en bij mama te kunnen blijven. Kinderen kunnen zich ook erg 'gestuurd' voelen. Aanvoelen dat ze dit soort dingen moeten zeggen omdat ze een loyaliteitsconflict hebben. Ze voelen denk ik dondersgoed aan dat de poppen aan het dansen zijn als ze zeggen dat het bij papa eigenlijk best leuk is.
Horen de kinderen jullie ook praten samen, jij en de ex van je neef? Want dat zou natuurlijk ook redelijk desastreus zijn, als ze deze gesprekken kunnen opvangen.
Alles al geprobeert
Heb hem al veel bezig gezien. Heb al met de jongste moeten naar de dokter gaan want de dag voor ze bij mij kwamen had hij haar een slag gedraait en dag erna had ze nog gesuis in haar rechter oor. En heb al alles geprobeert maar voor hem ben ik niet iemand dat zich moet moeien en zeker geen recht heb van spreken ondanks dat ze alle vakanties bij mij komen en mij dagelijks bellen en sturen.
Heb al voorgesteld dat ik betaal voor hun uitstappen maar dit wil hij ook niet. Heb al willen dingen geven van mijn kinderen dat ze hun daar beter kunnen voelen dit wil hij ook niet aanvaarden ze moeten het doen met wat ze hebben
Nu heeft hij een dochter van 1 jaar met iemand anders ( waar hij niet bij woont ) en zei in bericht naar de oudste met foto’s dat hij voor dit kindje een mooie kamer had gekocht terwijl zij zelf nog niet eens een eigen bed hebben bij hem.
Antw
En van die stoel klopt wel degelijk want hij heeft zelf geen zetel enkel tuinmeubel als tafel binnen. Nu is het zo als het week week wordt moeten ze zoiezo bij zijn thuis verblijven en niet bij zijn vriendin volgens de rechter. Maar een zetel kopen wil hij niet zijn meubels staan nu bij haar thuis dusja
oke
Vind het een raar verhaal. Als ze de hele dag op de stoel moeten zitten terwijl die er niet is …
Als dit verhaal klopt moet je aanmelding doen van kindermishandeling.
Zelf
De kinderen zijn eigenlijk nog te jong om gehoord te worden door de rechter, maar zo jong zijn ze nu ook weer niet. Ik zou samen met hen het juridisch loket bellen, zorgen dat ze een advocaat krijgen en dat ze zelf (!) met die advocaat bespreken wat het probleem is en wat hun oplossing is.
Alternatief: raad voor kinderbescherming inschakelen, maar dan kom je van de regen in de drup (of omgekeerd).
Alternatief: wachten tot de kinderen 12 jaar zijn.
Alternatief: eigen-kracht-conferentie. Dan kunnen er ook meer mensen bij betrokken worden, ook mensen die vader wel vertrouwt. Zie: https://www.eigen-kracht.nl/wat-we-doen/eigen-kracht-conferentie/ Het zou eigenlijk het mooiste zijn als dit zou werken, een conferentie mogelijk is en tot nieuwe afspraken leidt, waar iedereen zich in kan vinden.
Waarom wil vader week op/week af voor de kinderen als hij er eigenlijk niet op voorbereid is? Hoe is het proces van de scheiding verlopen? De kans is groot dat de ouderlijke spanningen overgedragen zijn op de kinderen, dus alles wat jij en moeder kunnen doen om dat te verminderen is van belang. Bijvoorbeeld: boos zijn als de kinderen geen kontakt met moeder mogen houden als ze bij vader zijn werkt niet zo goed. Je kunt je voorstellen wat er in zo'n situatie gebeurt en hoe dat negatief doorwerkt naar de situatie bij vader.
tsjor
Juf ank
Ze hebben enkel tuinmeubel inhuis dus tafel en 4 stoelen meer niet. En ik zou niet weten wat ik eraan zou winnen van hier een verhaal optezetten dat totaal niet klopt.
En we hebben alle opties al gedaan ook kindermishandeling maar omdat ik maar van 1 maal bewijs heb van ziekenhuis is dit niet genoeg.
Tsjor
Ja maar wij wonen in belgie dus met die link ben ik niet veel hoor. De oudste kan wel met een brief laten eisen dat ze kan gehoort worden maar omdat ze nog geen 12 is is er weinig kans dat dit zal gebeuren.
Ook zijn ze alle 2 zo bang dat als er iemand naar hun papa vraagt ze gewoon volledig verstijven en niets meer willen zeggen enkel tegen mij en mama durven ze nog eens iets zeggen maar ik denk ook niet alles.
Ik denk wel dat de spanning tussen mama en papa zal overgedragen zijn want de papa is weg gegaan bij mama voor een andere vrouw omdat deze zwanger was van hem. Maar omdat mama eerst de kinderen is toegewezen is hij in beroep gegaan en met de nieuwe rechter heeft hij gekregen wat hij wou
België
Ik neem aan dat er geen beroep meer mogelijk is na de laatste uitspraak van de rechter?
'De oudste kan wel met een brief laten eisen dat ze kan gehoort worden maar omdat ze nog geen 12 is is er weinig kans dat dit zal gebeuren.' Niet geschoten is altijd mis. Kinderen van 11 jaar kunnen de rechter verrassen doordat ze toch erg goed hun verhaal kunnen doen.hoe lang duurt het voordat de oudste 12 is?
Is er in België zoiets als een ouderschapsbemiddelaar? Zouden de kinderen (met jouw hulp) zo iemand kunnen zoeken, waarmee ze dan wel alleen kunnen praten? Alleen de verhalen van moeder en jou zullen als onvoldoende worden beschouwd, omdat het gekleurde verhalen kunnen zijn.
Wat een nare situatie.
Tsjor
Ondertussen
Wellicht kunnen de kinderen (de oudste) een dagboek gaan bijhouden, waarin ze hun eigen verhaal gaan opschrijven.
tsjor
Tsjor
Bemiddeling hebben we gedaan. De papa heeft dit stop gezet dit is ook gemeld bij de rechter. Mama heeft nu ook afspraak met een psychiater buiten het gerecht gewoon hun angsten wat weg te proberen krijgen zodat ze misschien wat opener worden.
Mama is nu ook in beroep gegaan terug met de brief van de oudste dus we hopen dat dit helpt.
En het punt is we willen dat ze contact blijven houdenmet hun papa, maar een meer stabieler leven en wa veiliger gevoel.
En zolang hij niet mee werkt lukt dit totaal niet
Dat lukt niet
Je kunt inderdaad niet het leven van een andere volwassene gaan leiden en aangeven hoe hij het moet doen.
Hopelijk levert het hoger beroep wat op.
Tsjor
Heel fijn dat jij er mee bemoeid
Allereerst, heel fijn dat jij je ermee bemoeid. De moeder wordt nu eenmaal in dit soort situaties weggezet als 'partijdig' en 'onderdeel van het probleem'. En bovendien, het klinkt alsof vader de kinderen mishandelt om de moeder de "straffen". Hoe meer de moeder reageert, hoe meer de vader merkt dat het werkt.
De tips van Tsjor zijn goed juist omdat ze buiten de moeder om gaan en omdat ze de kinderen controle geven. Als ze via zo'n juridisch loket horen wat de consequenties zijn van weglopen of wat de mogelijkheden zijn als ze 12 zijn etc etc is dat veel beter dan als ze het van jou horen. Maar als de zelfmoorddreigementen van de kinderen blijven en je niet de indruk hebt dat ze het kunnen uitzingen tot ze 12 zijn, zou ik toch de Raad van de Kinderbescherming bellen. Dat de melding van de familie van de vader komt (en niet van de moeder) moet toch wat gewicht in de schaal leggen.
Wat je verder nog kunt doen is alles wat je ziet en wat je hoort precies opschrijven. Laat je eigen oordeel weg. Met datum, wie het gezegd heeft, wie daarbij was, etc. Het liefst in een 'gebonden' schriftje waar je geen bladzijden uit kunt scheuren. Dat kan helpen als de boel escaleert, vooral om aan te tonen dat allerlei signalen en klachten al veel langer aanwezig waren en dat die signalen vanuit de kinderen zelf kwamen en niet door de moeder zijn ingefluisterd.
Alles gaat langzaam. Misschien is je belangrijkste rol wel dat je de kinderen hoop geeft dat de situatie niet eeuwig voortduurt.
Als je doel is dat er op lange termijn weer goed contact met papa kan zijn, probeer papa dan te laten inzien dat hij geen invloed meer heeft op moeder. Dat hij geen emotionele reacties aan moeder meer kan ontlokken, dat hij haar niet meer kan manipuleren/dwingen tot dingen zelfs niet om de kinderen te beschermen. Dring vooral niet aan op bemiddeling en ander persoonlijk contact tussen papa en mama.