Loslaten...

Nee,

Ik twijfel er niet aan dat hij goed voor ze zorgt, zeker niet lichamelijk gezien. Maar ik twijfel wel aan zijn manier van omgaan met hun emotionele kant, aan de prioriteiten die hij stelt (zijn werk gaat atijd voor) en aan het zichzelf niet centraal stellen. Zeker de laatste maanden valt me zo op dat hij aandacht vraagt van de kinderen door veel te stoeien en veel lichamelijk contact terwijl ze daar soms echt last van hebben en hem afweren. Hij is dan net een kind en irriteert even door, maar als ze dan boos reageren, moete zij zich niet zo aanstellen en krijgen ze op hun kop omdat ze brutaal zijn.
Ze zijn nu aan het kamperen, en in het begin van de week werd er heerlijk gespeeld met andere kinderen van de camping, ook in de tent. Nu krijg ik te horen dat dat niet meer mag en bekruipt mij het gevoel dat het hele relaxte dat we de halve week hebben gehad (rustig wakker worden, spelen, kijken wie zin heeft een broodje te halen, ontbijten, lummelen, spelen, stuk fietsen, 's middags borrelen en chippies en het maakt niet uit wanneer we eten) en waarvan ik zag dat ze genoten, nu volkomen verdwenen is en alles draait om zijn ritme (opstaan=aankleden, meteen ontbijten, boodschappen doen, 'iets' gaan doen met zijn allen, lunchen, 'iets' gaan doen met zijn allen, avondeten, stoeien en naar bed) Het benauwt me vanuit hier al :{

Ik wil de kids hun papa niet afnemen, en papa niet zijn kids waar hij vanaf begin erg bij betrokken is; en praktisch gezien is het ook fijn dat ze dagen bij papa slapen zodat ze in elk geval niet naar voorschoolse opvang hoeven, maar ik krijg hem niet aan het verstand dat hij zichzelf centraal heeft staan en niet hen en ik vind het gewoon heel moeilijk om ze daarin achter te moeten laten.

Eigen stijl

Je ontkomt er niet aan dat ieder een eigen stijl heeft. Jij hebt een andere invulling van vakantievieren (losjes) dan hij (structuur). Ik zie dat niet als 'hij stelt zichzelf centraal', hij heeft gewoon een andere levensstijl. De kinderen -die vast ook niet allemaal exact hetzelfde karakter hebben- snappen dat heus wel. Ieder heeft zijn eigen idee van 'leuk' en dat moet je een ander gunnen.

Ik kan me bij dat 'opstaan is aankleden' best iets voorstellen, dan heb je een bepaald programmapunt hebt afewerkt en hoef je niet halverwege op zoek naar bepaalde kledingstukken, de zeep, handdoek, noem maar op.
Stoeien, tja, dat is vaak iets vaderachtigs, dat herken ik ook. Kinderen geven zelf aan als ze er niks meer aan vinden, ik denk niet dat je daar veel mee kunt verder, dat zal je ex zelf moeten ontdekken.

Dat andere ouders doorklikken hoe het gaat daar op de camping vind ik bijzonder flauw. Hoe zou je het vinden als ze dat over jou deden? Maak daar snel een eind aan!

Tonny

Scheiden

Als je gaat scheiden is dat niet voor niks. De dingen die je dwars zaten blijven gewoon bestaan en de verschillen worden vaak nog groter. Zoals hij de dag wil plannen met zijn kinderen is anders dan jij zou willen, maar ik hoor geen grote problemen waarbij jij in moet grijpen/ je mening moet geven. Ik zou het dus ook niet doen. Bij eventuele mediation kunnen straks dingen als gezamenlijke regels nog wel ter sprake komen, maar helemaal op een lijn komen ga je niet, dan was je wel bij elkaar gebleven.

De kinderen hebben er waarschijnlijk (maar het is altijd lastig te beoordelen als je mensen niet kent) het meest aan als je richting hen zo weinig mogelijk met je mening en twijfels komt. Het is hun vader en zij moeten er hun weg mee vinden.

Ernst

Wij kunnen op papier totaal niet de ernst beoordelen van zijn egocentrisme en dwingelandij. Zelfs als het om inhoudelijk onbelangrijke akkefietjes lijkt te gaan, kan iemands in zekere zin agressieve houding veel schade aanrichten.
Ik vind ook dat je het feit dat andere ouders aan jou signalen afgeven niet moet negeren. Ik vind dat uitzonderlijk. Ik zou niet zo snel kritiek uiten bij een ouder ten koste van de andere.
Als jij ernstige twijfels hebt bij het vermogen van je ex om je kinderen ruimte te geven om zich gezond en spontaan te ontwikkelen, denk ik dat je dat serieus moet nemen. Misschien moet je de ontwikkelingen wat vertragen en eens wat feedback en informatie gaan inwinnen. Mijn eerste gang zou geloof ik naar de huisarts zijn.
Succes en groet, Jo Hanna

Jo hanna

Jo Hanna:
"Als jij ernstige twijfels hebt bij het vermogen van je ex om je kinderen ruimte te geven om zich gezond en spontaan te ontwikkelen, denk ik dat je dat serieus moet nemen. Misschien moet je de ontwikkelingen wat vertragen en eens wat feedback en informatie gaan inwinnen. Mijn eerste gang zou geloof ik naar de huisarts zijn."
En dan? Wat denk jij dat er te veranderen valt?
(ik vermoed dat de huisarts je zou vertellen dat je overbezorgd bent, en dat je wat minder wraakzuchtig tov je ex moet zijn).

Besluiten

Zonnetje:
"Als je er geen vertrouwen in hebt dat je ex goed voor de kinderen kan zorgen, dan moet je niet tot co-ouderschap besluiten."
Nou, Kijn is niet de enige die daarover besluit: Haar as ex heeft er ook iets over te zeggen.

Tinus

Nee, mijn huisarts zei niet dat ik overbezorgd was. En de relatietherapeut ook niet. En de familie van ex niet. Maar zoals ik al zei: hoe dat er in Kijns geval uitziet, is voor ons op grond van een paar regels tekst niet te beoordelen.
Groet, Jo Hanna

Ja, maar

zonnetje:
"Als Kijn er niet achterstaat, kan ze ook een andere tijdsverdeling voorstellen."
Ja, en waarom zou haar ex daarmee instemmen?

Probleem

Ex hoeft daar niet mee in te stemmen en dan heb je een probleem. Maar als je gefundeerd tot de overtuiging komt dat het niet verantwoord is dat ex 50/50 voor de kinderen zorgt, ben je in feite de pineut. Voor de lieve vrede meewerken aan een ongezonde leefsituatie voor je kinderen is nameljk ook verwaarlozing. Groet, Jo Hanna

Zooo

discussie gaat snel over en weer en als je er dan een dagje niet bij bent...
Ff mijn eerste gevoel opschrijven na deze reacties:
Ik heb wel bewust voor co-ouderschap gekozen. Ik weet uit ervaring hoe loyaal kids naar hun beide ouders blijven en omdat hij al vanaf hun geboorte een vader-dag in de week heeft gehad, denk ik ook wel dat hij zo'n band met ze heeft dat dat goed gaat. Ook praktisch gezien denk ik dat het beter voor ze is dat ze 's ochtends bij papa wakker worden en rustig naar school kunnen, dan elke ochtend bij mij en dan 3 ochtenden gestress omdat ze naar de voorschoolse opvang moeten. Het is vooral ik die het los moet laten en hen de kans moet geven een eigen manier te ontwikkelen. Ik denk dat ze heel goed kunnen omschakelen van mijn manier naar zijn manier, denk ook dat het goed is dat ze daarin verschillen zien, zodat ze ook ervaren dat het niet voor niets is dat wij uit elkaar gaan.
Het gedrag waar ik bang voor ben - het zichzelf en zijn eigen ritme zo centraal stellen en veel aandacht opeisen - zie ik misschien wel juíst nu we nog onder 1 dak leven met ons vijven. Als ik er niet meer bij ben is hij écht de enige volwassene in huis en zal hij die rol toch op zich moeten nemen. Hij krijgt er zelf last van als hij dat niet doet.
Maar ja, als ik straks toch een grote gedragsverandering bij de kids zie - dan kan ik natuurlijk niet meer terug.
Ik hoop maar dat de kinderen eerlijk durven zeggen hoe ze het ervaren, is het niet tegen mij dan tegen een ouder van een vriendje of de kinderbegeleidster vanuit de 'scheidingsmakelaar'. Dat ze in elk geval iemand hebben die hen serieus neemt en aan de bel trekt als het niet blijkt te gaan. Ik moet hem ook in zijn waarde laten, het is denk ik ook niet goed voor de kinderen als ik hem nu om de haverklap af- of aanval en telkens voor ze in de bres spring. Dan geef ik teveel een signaal af dat hij onkundig is, terwijl het zíjn manier is, die niet kind-onterend ofzo is, maar wel veel minder kind-érend dan de mijne (in mijn ogen natuurlijk).

Om over na te denken

zonnetje:
"ik weet niet wat haar ex wil en wat niet, maar als Kijn het niet verantwoord vindt dat haar ex de kinderen de helft van de tijd onder zijn hoede heeft, dan moet ze dat wel zeggen en een ander voorstel doen."
Om over na te denken: Hoe zou jij reageren als je ex met het voorstel zou komen, dat de kinderen maar wat vaker bij hem moeten zijn, omdat hij het niet verantwoord vindt dat de kinderen de helft van de rijd onder haar hoede zijn???

Naief

zonnetje:
"Vragen waarom hij dat vond, nadenken over of hij een punt had, en als ik het niet met hem eens was in overleg met ex een deskundige erbij halen om ervoor te zorgen dat we in het belang van de kinderen tot een goede oplossing zouden komen.
Wat heerlijk optimistisch.....

Tinus!

Wat ben jij toch altijd negatief! Het gebeurd misschien te weinig. Maar er zijn echt veel gescheiden ouders die beiden weldenkende mensen zijn die de kinderen het belangrijkst vinden. Echt, niet iedereen is egoistisch, wraakzuchtig en dom.

Prulletje

Asymmetrisch

Prulletje:
"Maar er zijn echt veel gescheiden ouders die beiden weldenkende mensen zijn die de kinderen het belangrijkst vinden. Echt, niet iedereen is egoistisch, wraakzuchtig en dom."
Toch zijn dit voorspelbare conflicten, en het helpt nu juist, om je te realiseren, dat je je ex aanspreekt op iets, waar je zelf mss wel moeizaam op aan te spreken bent. Bovendien is de manier waarop er in dit draadje wordt gediscussieerd asymmetrisch, en dat probeer ik ff zichtbaar te maken.
Kijk even naar het eerste deel van dit draadje: Kijn heeft moeite met de manier waarop haar ex omgaat met de kinderen. Maar mss heeft haar ex wel net zoveel moeite met de manier waarop Kijn met de kinderen omgaat. En een voorstel om het co ouderschap om te zetten in een regeling waarbij Kijn het meest voor de kinderen zorgt, kun je ook omdraaien: Waarom zou ex niet het meest voor de kinderen zorgen?

Eens tinus

Dat ben ik helemaal met je eens. Ik reageerde alleen op je sarcastische opmerking naar zonnetje toe: "Wat heerlijk optimistisch".

Prulletje

Als er iets subjectief is...

..is het wel 'het belang van de kinderen' gezien door de ogen van gescheiden ouders. Hoe weldenkend/ vriendelijk/ coöperatief je ook bent, je bent gescheiden, leeft je aparte levens en hebt verschillende ideeën. Meestal ook over 'het belang van de kinderen'.