Machteloos...
Ik probeer een lang verhaal kort te houden (niet gelukt, sorry!):
1,5 jaar geleden gescheiden, mijn initiatief, 1 dochter (prille tiener), ex veel verdriet. Maar altijd goede verstandhouding gehad.
Ik leerde erg kort erna mijn huidige partner kennen. Door omstandigheden kwamen ex en dochter daar al vrij snel achter.
Na 2,5 maand heeft dochter hem kort ontmoet (ex had dit zelf voorgesteld).
Contact nieuwe partner met dochter en mijn ex was van het begin goed.
Enige minpunt was dat ex zijn verdriet erg liet merken aan onze dochter, waardoor zij vaak in loyaliteitsconflict zat.
Ze was liever bij haar vader want hij zat zielig, verdrietig alleen thuis en voor mij 'werd gezorgd'.
Ik heb dit paar keer besproken met ex, maar hij zei dat het niet zo (erg) was.
Een jaar na de scheiding ging het langzaam aan wat minder goed met onze dochter, zat niet lekker in haar vel. Ik merkte vaak dat ze voor haar gevoel in spagaat zat.
Weer met ex gesproken, hij merkte het ook maar stak de schuld op schoolproblemen.
Paar weken later leert ex nieuwe vrouw kennen. Ik superblij voor hem want eindelijk wat stabiliteit voor hem en dus ook voor onze dochter.
Echter... hij stelt dochter al na 5 dagen (!!!) aan haar voor.
Ik zal niet ontkennen dat ik heel erg boos was. Ik vond na 2,5 maand al veel te vroeg, laat staan na 5 dagen!
Ex zag het probleem niet want hij wist zeker dat het de liefde van zijn leven was.
Ik heb toen veto gesteld, dochter eerst laten wennen aan het idee en dan na 2 maanden opnieuw kijken.
Ondertussen werd dochter op z'n minst nogal beïnvloed door ex. Ik was gemeen, gunde het haar vader niet, ...etc.
Ik hield voet bij stuk.
Wat ik het meest veelzeggend vond was dat nieuwe vriendin de relatie toen nog 'stil' wou houden voor de buitenwereld en haar eigen kind er nog niet bij wilde betrekken (1e contact was na bijna 2 maanden). Welzijn van mijn kind deed er blijkbaar niet toe.
Na 1,5 maand wou ex dat dochter met nieuwe vriendin mocht omgaan, was anders niet praktisch...
Uiteindelijk toegegeven want sfeer tussen ons verbeterde er niet op.
In de eerste week dat er contact was, was er etentje met beide families, slaapt nieuwe vriendin elke avond bij ex thuis en laat hij onze dochter 2 dagen alleen thuis met haar terwijl hij aan het werk is.
Het maakt me woedend... ik heb mijn dochter het eerste jaar nooit alleen gelaten met nieuwe partner laat staan dat ik haar alleen zou laten met iemand die ze sinds paar dagen 'kent'.
Maar ik doe moeilijk, dochter vind het geweldig, ze appen met elkaar of ze elkaar al jaren kennen. Ineens wil dochter ook geen lang geplande uitstap meer doen, ze gaat die dag liever naar vader (was ook zijn dag oorspronkelijk, hadden we geruild). Vader werkt die dag dus ze is bij zijn vriendin.
Als ik zeker zou weten dat het goed gaat dan zou ik het los kunnen laten, maar alles in me schreeuwt dat het niet ok is.
Nieuwe vriendin heeft de dochters van haar ex allesbehalve goed bejegend, stookte er de boel op waardoor het contact tussen vader en dochters verslechterde en ze er niet meer thuis wilden komen.
Als nog maar de helft er van waar is dan hou ik mijn hart vast voor het moment dat haar ware aard boven zal komen...
En raar maar waar, ik hoop dat het niet zo zal zijn, want dan zal mijn dochter gekwetst worden. En dat is waar ik zo voor vrees.
Ze gaat er zo open in, ziet alleen maar de leuke dingen.
Ik ben boos, boos op hem omdat het zijn taak is om ons kind op de eerste plek te zetten, te behoeden en te beschermen. En op de nieuwe vriendin omdat zij dit blijkbaar ook de normaalste zaak van de wereld vind... behalve dan voor haar eigen kind.
En dan moet ik erop vertrouwen dat zij het beste voor heeft met mijn dochter?
Mijn ex en ik hebben altijd op dezelfde golflengte gezeten qua opvoeding, maar nu ineens niet meer. Regels worden aangepast, er mag ineens veel meer bij papa,...
De afspraak was dat als hij avondje weg gaat of zo, ik probeer op te vangen en omgekeerd. Nu moet hij met haar overleggen óf het ok is of dochter een dag extra/minder bij mij komt.
Als ze al lange tijd samen zouden zijn dan zou ik dat begrijpen, maar nu? Ze 'kennen' elkaar 2 maanden!
Wat ik wil met deze post? Even mijn frustratie kwijt... ik weet dat het niks meer kan opleveren want ik kan er niks aan veranderen.
Sorry voor het lange verhaal!
Waarom
Waarom bemoei jij je zo met zijn leven? Je bent gescheiden dus mag je eigen beslissingen nemen. Hij ook. Je ex is net zoveel ouder als jij.
Tsja
Jouw verhaal is: Ik doe alles goed en hij doet alles verkeerd; en dat wil hij maar niet inzien. Tsja, machteloos sta je dan.
Je dochter trekt meer naar haar vader dan naar jou. Dat was al voordat ex een nieuwe liefde had en dat is nog sterker geworden nu ex een nieuwe liefde heeft.
Uiteraard is die nieuwe liefde helemaal niet goed. en de manier waarop je dochter met haar geconfronteerd wordt is niet goed. en dat de nieuwe liefde voor je kind zorgt als vader er niet is is niet goed. en dat ze met elkaar appen is al helemaal niet goed. Maar toen hij alleen was was het ook niet goed.
Mocht je de relatie met je dochter nog enigszins goed willen houden, dan zie ik eigenlijk maar één uitweg en dat is dat je je helemaal niet meer bemoeit met het leven van haar vader, dat je nergens roddels over de nieuwe liefde opduikelt, dat je er altijd zult zijn voor je dochter, ook als je dochter om wat voor reden dan ook door wie dan ook (kan ook door jou zijn) beschadigd lijkt te worden, en dat je ondertussen gewoon van haar geniet.
Tsjor
Och ja
En de 'fouten' die jij maakte dat was allemaal per ongeluk en begrijpelijk. Dat hoort er natuurlijk wel bij.
Tsjor
Houden zo.
"Maar altijd goede verstandhouding gehad."
Dat is voor je dochter het belangrijkste. Je ouders die ondanks de scheiding samen een normaal overleg kunnen hebben zonder allerlei kritiek en verboden. Die er beide, op hun eigen manier, voor haar zijn.
De rest...elkaar loslaten en ieder je eigen leven leiden.
Houdt de goede verstandhouding dus in ere en bemoei je niet met zijn leven.
Helemaal niet goed
Bedankt voor jullie eerlijke reacties!
Ik zeg nergens dat ik alles goed doe/deed, integendeel!
Ik heb ook nooit gezegd dat het mijn ex zijn schuld was dat het niet goed ging met onze dochter, ik ben er altijd vanuit gegaan dat de scheiding de oorzaak was, dus ik en niet mijn ex.
En mijn fouten waren net zo onopzettelijk als zijn fouten nu. Enige verschil is dat ik mijn fouten niet afschoof of negeerde en steeds met hem in overleg ging om fouten te vermijden.
Ik bemoei me niet met zijn leven, ik bemoei me met onze dochter. Die taak houdt niet op omdat we gescheiden zijn. Het is wel zo dat ex het afgelopen jaar vaak op mij terugviel als het aankwam op keuzes maken en dat was geen gezonde situatie.
Daarom dat ik ook blij ben dat hij iemand heeft gevonden en ik hoop oprecht dat hij gelukkig is/zal worden want ik blijf erbij dat hij dat verdient.
Ik heb het afgelopen jaar alles overlegd met ex wat betrekking had met onze dochter, alle beslissingen werden samen genomen. Dat was ook de afspraak die we hadden.
Mijn nieuwe partner heeft hier geen enkele invloed op gehad, hij respecteerde het contact wat ik met ex had en heeft hier ook nooit moeilijk over gedaan.
Maar nu ex nieuwe partner heeft gooit hij alle afspraken overboord, daar heb ik het inderdaad moeilijk mee. Tienerdochter vind het uiteraard leuk dat bij papa ineens veel meer mag.
En ja ik hoop dat mijn dochter een leuke stiefmoeder heeft, iemand die haar leven verrijkt en voor haar klaar staat. Maar ik sta inderdaad niet te springen dat ex haar na 5 dagen voorstelt of haar een week na kennismaking 2 dagen alleen laat met iemand die dochter amper kent.
Als ik verder op dit forum lees dan zie ik dat mensen reageren dat een paar maanden te snel is om je kind in contact te brengen met nieuwe partner, maar nu is 5 dagen wel een goede termijn... erg vreemd.
En het zijn helaas niet zomaar roddels over haar... en dat is nu net wat me zorgen baart.
Maar dat mag blijkbaar niet als je gescheiden bent, dan heb je maar 'recht' op 50% dus mag je je enkel bemoeien met je eigen dochter in je eigen week.
Ik ging er van uit dat co-ouderschap betekent dat je opvoeden samen blijft doen, maar als ik jullie zo hoor is dat helemaal niet de bedoeling.
Bedankt voor de nieuwe inzichten!
nou ja, niet per se goed
...niet goed per se, na 5 dagen. Al merkt jullie dochter natuurlijk niet echt hoe lang zij al zijn gestart. Wat verandert er dan, als het niet 5, maar 45 dagen duurt. In beide gevallen kent dochter de vrouw toch nog niet?
Maar de rest -afspraken die ineens veranderen omdat de ex een nieuwe partner heeft - is zo'n beetje het standaardverhaal. Echt erg gebruikelijk. Niet leuk. Je mag je hart hier luchten.
Maar wel een te verwachten situatie als je gaat scheiden.
Hoe het nu gaat
Het was vind ik, behoorlijk vroeg dat je ex zijn nieuwe vriendin voorstelde, maar goed, dat is nu eenmaal gebeurd. Vervolgens vind je dochter alles leuk aan de nieuwe vriendin, dus dat is fijn, nu maar hopen dat de relatie goed blijft gaan, maar dat kan je toch nooit voorspellen, hoe voorzichtig je hier ook mee omgaan. Verder zijn de andere verhalen over die vriendin neem ik aan, niet meer dan roddels, het lijkt me stug dat jij al die verhalen uit eerste hand gehoord hebt, en ook beide kanten gehoord hebt.
Ga uit van hoe je dochter het daar ervaart, het lijkt erop dat dat goed gaat,dat is toch een prima uitgangspunt?
Naast bovenstaande
Lees ik ook dat jij contact tussen dochter en ex partner hebt gestimuleerd, de communicatie hebt opgezocht, hebt geïnvesteerd om de omgang goed te houden.
En het lijkt erop dat je dat nu niet terug krijgt. Ik voel je machteloosheid. Ik denk ook dat het niet wenselijk is dat de band tussen jou en je dochter verslechterd. Maar wanneer er geen overleg mogelijk is met ex en dochter dan is loslaten misschien idd wel je enige en beste mogelijkheid.
Ik vind het frustrerend en uiters verdrietig dat machteloosheid, verdriet, constant loslaten; bijna tot het onmogelijke jezelf weg cijferen, blijkbaar regelmatig het lot is van de gescheiden ouder. Wat vraagt dit van een mens, een ouder met diepgewortelde oergevoelens: het beschermen van je kind? Wat een schril en ontzettend pijnlijk contrast met het grootbrengen van een kind in een compleet gezin.
Pfff, valt ook niet mee
En ik begrijp en herken je frustraties. Hier ook een redelijk goede en open verstandhouding tot vriendin 2, ook de liefde van zijn leven, de boel ging bepalen. En het ergste vond ik alle smoesjes die hij noemde; zeg gewoon dat je niet kan omdat je een weekend weg wil met je nieuwe vriendin en niet allerlei verhalen die achteraf niet kloppen. Weet je, ik ben er vol tegenin gegaan ook toen ik van de kinderen hoorde dat hij zijn nieuwe partner en haar familie heel snel voorstelde aan hen, en dat was ook niet de afspraak, en over meer zaken, waarbij mijn grootste teleurstelling was dat hij ondanks alle afspraken en beloftes niet in de buurt is blijven wonen. Resultaat is een afstandelijke verstandhouding waarbij er amper contact is en waarbij de kinderen aanvoelen dat ze deze werelden gescheiden moeten houden en dus weinig vertellen van hun tijd daar. Van contact met de nieuwe vriendin is al helemaal geen sprake en dat was misschien anders gelopen als ik, ondanks dat ik vond en vind dat ik gelijk had, er niet zo voor gestreden had. Ik ben nu zover dat ik bij alle dingen die hij bedenkt heel kort ben en al lang niet meer roep dat hij zich niet aan de afspraken houdt, het brengt immers helemaal niets, hij doet toch wat hij en zijn vriendin willen of eigenlijk vooral niet willen en het ouderschapsplan stelt niets meer voor.
Ik zou, als ik jou was, het maar laten gebeuren en er boven staan, dat is voor je dochter ook prettiger, als het fout gaat dan ben je er gewoon voor haar en door er nu niet veel ophef over te maken wordt het voor haar ook niet zo beladen. Als jij boos op haar vader bent dan gaat ze hem juist steunen en verdedigen en dan drijf je haar misschien juist van je af.
Overigens die langgeplande uitstap daar zou ik mijn dochter op aanspreken, het is niet prettig (netjes) om zo maar af te zeggen en niet mee te gaan en dat heeft niets te maken met haar vader of wie dan ook maar gewoon met de manier waarop je met elkaar omgaat.
Laat hen hun leven leiden en een veto stellen dat moet je niet doen.
Alsof alle normen en waarden verdwijnen na een scheiding
Dat is hoe het voelt. Dingen waar we ooit samen sterk voor stonden zijn nu op slag niet meer belangrijk, en dat is iets wat ik niet begrijp.
Een echtscheiding betekent niet dat je je kind niet meer samen moet opvoeden, iets waar hij zelf zo veroordelend over was naar anderen... maar nu het hem betreft 'is het anders'.
@Merel: Ik weet het van verschillende mensen die er heel dichtbij stonden, het zijn niet zo maar roddels. Ik kan niet verder in detail treden, maar laat het me er op houden dat er 'bewijzen' zijn.
@Amaryllis: het contrast is enorm... we hebben altijd gezworen dat wij het anders zouden doen bij een eventuele scheiding. Hij was altijd bewonderend dat ik onze dochter altijd op de 1e plek had, ongeacht over wat/wie het ging... maar nu verwijt hij me dat ik haar ten koste van alles wil beschermen. Zo frustrerend want uiteindelijk is er maar 1 de dupe en dat is onze dochter 
@Watervrouw: Idd! Ex had 1 vrij weekend in 6 maanden, hij zou met onze dochter weg gaan. Maar 2 weken eerder leerde hij vriendin kennen en wou hij met haar weekend weg. Hij verwachtte dat ik zou liegen tegen onze dochter, wat ik eerst nog van plan was omdat ik de waarheid te kwetsend voor haar vond. Tot iemand me erop wees dat ik degene zou zijn die zou liegen en dat dochter me dat erg kwalijk zou nemen. Uiteindelijk moest ex eerlijk tegen haar zijn... en wat denk je? Dochter vond het zogezegd helemaal prima, maar merkte dat weekend dat ze het er moeilijk mee had.
Ik vind het moeilijk los laten. Op korte termijn maakt het het makkelijker voor dochter maar mee gaan erin zorgt ervoor dat ik bepaalde normen en waarden rond haar opvoeding zou moeten laten gaan... en dat wil ik niet. Ik wil niet dingen gaan toelaten waar ik nooit achter zou staan, puur omdat haar vader nu ineens alles prima vind.
Dagje uit heb ik uitgebreid met haar over gehad, maar meer dan een 'sorry vind het zielig voor je mama' komt er niet.
Wederom iedereen bedankt voor de reacties!
ontwikkelingsfase
Ik lees dat het hier gaat om een jonge tiener en ik denk niet dat je de vader en zijn vriendin van alles kan beschuldigen. Een deel is ook de ontwikkelingsfase van je dochter, die ook het eea aan het verkennen is.
Volgens mij ben je gewoon bang dat je dochter die nieuwe vriendin meer mag dan jou, wat ik me wel kan voorstellen dat dat steekt, maar toch: ze is een tiener en zoekt meer vrouwen om zich aan te spiegelen dan alleen haar moeder.
Daarbij vind ik een beetje dat je terug krijgt wat je hebt gegegeven, na 2,5 maand je nieuwe vriend voorstellen valt ook 'niet helemaal goed te praten' in het belang van je dochter . Jullie(vader en jij) zijn allebei nogal rap geweest.
Loslaten is ook verschrikkelijk moeilijk. Probeer blij te zijn dat je dochter zo'n fijne klik heeft. Jij blijft echt wel haar moeder hoor!
Kort vantevoren afspraakjes afzeggen (typisch iets voor pubers, niet aan een ander denken), daar kan je wel iets van zeggen natuurlijk, maar het is je dochter die dat doet en niet je ex/vriendin.
Eens
Helemaal eens met men Griffel: welkom in de wereld van pubers. Zo’n afspraakje afzeggen is typisch pubergedrag. En ik zou er niet zo’n big deal van maken, zeker niet omdat ze jou nou ook ‘zielig’ begint te vinden. Nu vindt ze dus beide ouders zielig en zorgbehoevend. Ga lekker een andere keer, er zijn zoveel leuke uitjes te bedenken.
Die nieuwe vriendin, tja wees blij dat het nu zo goed gaat. Het is toch fijn voor je dochter dat ze het gezellig heeft? En wat betreft vergelijken met haar eigen kind of luisteren naar de verhalen van anderen: niet doen. Echt niet doen. Elk verhaal heeft meerdere kanten en je kunt er pas iets van vinden als je beide kanten kent. En in dit geval gaat het je gewoon niets aan.
Ik snap dat loslaten lastig is hoor, en zeker omdat je de omstandigheden niet in de hand hebt. Maar dat zal de komende jaren erger worden. Ex zal meer zn eigen plan gaan trekken en dochter zal zelfstandiger worden. Zo gaan die dingen.
Idd pubergedrag
Het klopt dat ze ook aan het puberen is... alleen is dat uitstapje nu ineens niet meer zo leuk omdat nieuwe vriendin haar heeft overtuigd iets anders met haar te gaan doen.
En aangezien het gekoppeld is aan een vaste datum kan het niet verschoven worden, en dat wist vriendin.
Ik vind het niet erg dat ze een vrouw erbij heeft in haar leven, ik zag het zelfs in eerste instantie erg positief in. Heb er wel moeite mee dat er gemanipuleerd wordt en ex het laat gebeuren, had hem hoger ingeschat. Maar dat zal mijn inschattingsfout zijn.
Zoals jullie al aangeven, ik zal het moeten loslaten...
Investeren
in je relatie met dochter dat is nu heel belangrijk. Er is geen competitie (al voelt dat misschien wel zo). Zolang jij werkt aan een goede relatie met je tienerdochter komt het goed.
Je hebt het over regels die nu ineens anders zijn. Helaas heel herkenbaar. Mijn dochter is nu 17 en gaat heel langzaam dingen zien. Ze komt regelmatig met dingen waar ze even over moet zeuren, dingen die ze niet eerlijk vind bij haar vader thuis. Ze heeft namelijk geleerd dat het prima kan om daarover te zeuren bij mama. Ik doe er namelijk helemaal niets mee. Het enige waarvoor ik het soms gebruik is als dochter advies vraagt over een situatie.
Natuurlijk is het veel te snel gegaan met de nieuwe partner. Helaas voor jou is dat toch echt de verantwoordelijkheid van vader. Als jullie dochter door stiefmoeder en vader gemanipuleerd wordt, probeer dan dochter daarvoor te beschermen door haar te leren om ermee om te gaan. Ik heb daar veelal situaties uit films/series voor gebruikt. Nu is mijn dochter zover dat ze begint te begrijpen wat manipulatie is en hoe dat werkt.
Wat je kunt doen als je merkt dat je dochter gemanipuleerd wordt (zoals met het uitstapje) is doorvragen. Probeer weg te blijven van waarom vragen en hou jouw mening erbuiten. Probeer echt open vragen te stellen met oprechte belangstelling. Je zult zien dat het heel verhelderend kan zijn vooral als je zelf de instelling hebt dat jij er helemaal niets van begrijpt en het graag uitgelegd wil hebben. Alsof je weer op school zit en de betekenis van een tekst niet begrijpt.
Ik herken het wel…
... ook al heb ik zelf jongens. Hun vader loopt er in mijn ogen de kantjes af, maar zij zien dat niet zo. Laatst appte mijn ex dat hij niet op tijd thuis kon zijn (ze zouden naar hem gaan). Uren later appte hij dat hij inmiddels thuis was en dat ze konden komen, maar dat app’je zagen ze pas een uur later. Ik vond het frappant dat er lichtelijke paniek ontstond… pappa was al een heel uur thuis en zij zaten nog bij mij! Ze wisten niet hoe snel ze moesten vertrekken. Dat voelde ook zo rot, zeker als je zelf de dagelijkse zorg hebt en bij pappa alleen maar leuke dingen worden gedaan. Zij zeggen zelf: ‘Maar wij zien pappa al zo weinig’. Met andere woorden, door zich te onttrekken aan de verantwoordelijkheid van de dagelijkse opvoeding (hij heeft een om-en-om weekendregeling), wordt hij juist interessant. Ook dat nog.
Om de haverklap moet hij overwerken waardoor hij moet afzeggen. Daar krijgt hij uren voor, maar denk maar niet dat hij dan voorstelt om die in de vakantie in te lossen door iets met ze te gaan doen. Nee, die uren gaan naar zijn vriendin. Ook al beschrijf jij weer een andere situatie, ik denk dat het hetzelfde gevoel is. Nu komt er opeens een vrouw in beeld die er heel makkelijk met de liefde van je dochter vandoor gaat. Dat ze (te) vroeg is voorgesteld is niet het probleem… maar kun je wel gebruiken als bewijs voor jezelf, het onvermogen van je ex. Zoals hij jullie dochter ook had moeten beschermen, net zoals zijn vriendin haar dochter heeft beschermd, door haar later met jouw ex te laten kennismaken. Als je daar over door maalt, is het gekmakend voor jou als moeder.
Ik heb mijn frustratie wel eens uitgelegd in een zwak moment en voelde me meteen slecht. Eigenlijk ben je pas echt groots als je je frustraties in stilte draagt, het laatste wat je wilt is je kind daarmee belasten. Misschien zien ze het zelf, ooit. En misschien nooit, is het een verschil van beleving… dat is ook iets om je van bewust te zijn. Mijn jongens begrepen het, maar ze konden er niet zoveel mee. Dat ze het begrepen vond ik al fijn op dat moment… Ze zien het dus wel, maar willen het liever niet zien. Dat besef maakt dat ik verder mijn mond houd een vooral probeer zelf een goede ouder te zijn.