Met de handen in het haar
Ik ben sinds een jaar gescheiden.De omgansregeling verloopt erg stroefjes de afspraak was een keer in de 2 weken een weekend van vrijdag tot zondag. Dit is voor vader naar eigen zeggen niet haalbaar vanwege zijn werk.Dus nu hebben we de afspraak van zaterdag tot zondag.Vakantie was ook lastig want hij kreeg geen enkele vrije dag hij heeft daarna wel met de kids de vakantie foto's doorgenomen van zijn weekje Turkije. Ik heb zelf een relatie en we proberen een stabiele situatie te crieeren maar door de aktie's van papa is dit zeer lastig. Papa komt de weekenden dat hij aan de beurt is de kids halen brengt ze terug en verder geen interesse. Hij wil zelfs vast laten leggen dat er op verjaardagen geen omgang plaats vind.
Vader vind het allemaal erg lastig dat opvoeden maar neemt van mij niks aan vooral nu hij een nieuwe relatie heeft. Onze oudste heeft al een keer in de kelder opgesloten gezeten en is al een keer met blauwe plekken naar huis gekomen waarop ik actie heb ondernomen en jz heb ingeschakeld.De weekenden escaleren telkens als de nieuwe vriendin er is de oudste verzet zich hier hevig tegen afgelopen weekend zijn de kids met tussenkomst van de crisisdienst op zaterdag avond weer thuis gekomen.
Mijn oudste vertoont zorgelijk gedrag op school en op straat gaat hij met iedereen de confrontatie aan.Ook bij papa loopt het vaak spaak als de vriendin er is is zij er niet gaat het veel beter.
Als ik hierover met mijn zoon wil praten zegt hij ik wil niet lief zijn stout zijn is leuk en ik hoef geen vrienden iedereen laat me in de steek.
Er is hulp onderweg maar er zijn wachtlijsten.
Ondertussen overleef ik want zo voel ik het op dit moment ik weet het gewoon niet meer.Dagelijks op school komen of boze ouders aan de deur.
Iemand tips?
Tips?
Klinkt behoorlijk heftig bij jou thuis. Ik kan me voorstellen dat je op overleven staat. En ik denk dat jij terecht denkt dat jij degene bent die er iets mee moet. Je zoon klinkt als een kind die uit angst en woede om zich heen slaat. Hij zegt het ook: hij voelt zich door iedereen in de steek gelaten. Lastig is dat hij door zijn gedrag zoveel negatieve reacties over zich heen krijgt dat het alleen maar erger wordt. Hoe oud is je zoon eigenlijk? Kun je misschien samen met hem een week weg, bijvoorbeeld in de herfstvakantie om hem even alleen alle aandacht te geven en samen na te denken hoe dat nou moet en door je aandacht aan te geven dat jij er wel voor hem bent? Of is dat weer lastig omdat je met anderen rekening moet houden. Je zoon heeft blijkbaar jou onvoorwaardelijke aandacht en liefde nodig ook al stribbelt hij nog zo tegen.
Ik weet niet wat je verwacht van jeugdzorg, ik ben benieuwd.
Is er iemand in jou familie met wie hij een goede band heeft, opa of oma? Kan hij daar misschien regelmatig even heen. Kun je hem dat vragen?
Ik wens je heel veel sterkte en vooral kalmte. Dit ga je niet op korte termijn oplossen maar ik denk wel dat jij zelf de sleutel bent en dat je een hoop goed kunt doen door te investeren in de relatie met je zoon en te zoeken naar contactmogelijkheden en zaken die wel goed gaan.
Hoe oud zijn jouw kinderen?
Ik denk dat het heel erg belangrijk is om goede raad te krijgen.
Als ik zo lees wat de oudste zegt vermoed ik dat hij een kleuter is. Bij kleuters is het heel belangrijk dat jij laat blijken dat jij van hem houdt. Misschien moet jij er wel voor kiezen om de omgangsregeling te verbreken en aan te vragen dat er omgang komt met toezicht. Misschien een paar uurtjes op zaterdag met een oom/tante/opa/om erbij?
Persoonlijk zou ik er niet meer voor kiezen om de kinderen naar hun vader te laten gaan. Het is niet voor niets dat ze op zaterdagavond weer worden teruggebracht.
Dan hoe om te gaan met je oudste. Wat ik al aangaf, laat hem blijken dat jij ervoor hem bent. Prijs hem als hij lief is. Als hij stout is geef dan heel duidelijk aan dat je van hem houdt, maar dat jij het niet leuk vindt als hij stoute dingen doet. Probeer leuke dingen met hem te doen en blijf rustig. Spreek hem alleen aan op zijn gedrag en nooit op zijn persoon. Dus als hij bijvoorbeeld met speelgoed gooit kun je zeggen: Pietje, ik hou van jou, maar ik vind het niet goed dat jij met speelgoed gooit. Zo gaat het speelgoed stuk.
Wat bij mijn dochter altijd heel goed hielp is als zij heel erg boos was, dat ik haar vertelde dat ik heel veel van haar houd en dat ik begrijp dat ze boos is en dat ik ook als zij boos is er altijd voor haar ben om met haar te knuffelen. Nu is mijn dochter een enorme knuffelkont, dus dat werkte bij haar.
Wat het belangrijkste is, dat jij aan je zoon aangeeft dat jij ook van hem houdt als boos is en vervelend doet.
Ik hoop dat je er iets mee kunt, heel veel sterkte. Ik ken het gevoel van onmacht waarmee jij nu te maken hebt. Hou je vast aan de liefde voor je kinderen en probeer jouw negatieve gevoelens voor je ex los te laten. Kinderen pakken het onbewust op, zeker als ze nog klein zijn.
Ik snap je niet
Ik snap je eerlijk gezegd niet. Misschien mis ik je punt totaal, maar als ik dit lees denk ik echt: wat ben je aan het doen?
Begrijp ik goed dat je ex eigenlijk helemaal neit op een omgangsregeling zit te wachten, hij ze ook vervroegd thuisbrengt EN jij je ERNSTIG zorgen maakt over het welzijn van je kinderen? Waarom laat je ze dan gaan als ik vragen mag?
Je kunt toch ook aan rust en stabiliteit bouwen terwijl je kinderen bij je zijn? En waar wil jij hulp voor van jeugdzorg? Kan je een ding vertellen: je zult het zelf moeten doen, als je erop vertrouwt dat de hulpverlening het wel voor je regelt, ga je nog veel teleurgesteld worden in je leven.
Als ik je bericht lees, denk ik: kom op, zet de knop om, zit je ex niet op de kinderen te wachten, dan vang je ze lekker zelf op. Ik zou hier verder niet veel woorden aan vuil maken of stappen op ondernemen, want voor je het weet zit je in een akelig traject met de hulpverlening en je ex als lachende derde.
Emine
(die zelf het een en ander andersom meemaakte: gevlucht vanwege geweld tegen mezelf en de kinderen, waarna vader rechtszaken begon om de kinderen.....en de instanties keerden zich tegen me omdat ik vader en kinderen contact moest gunnen.)
inderdaad
ik zou je ex vriendelijk voorstellen om even een rustpauze in te lassen gezien de situatie. Het wordt pas echt een probleem als hij erop staat dat ze toch bij hem komen....
Begrijp me goed, ik ben er altijd voor dat kinderen een goed contact met beide ouders houden. Maar in jouw situatie klinkt dat even onmogelijk. Ik zou voorlopig even de kineren bij je houden. Als je dat voor jezelf accepteert dan kun je ook een stabiele situatie creeren, al is het wel zwaar. Want tuurlijk wil jij ook een rustig weekend als je altijd de kinderen alleen hebt. Maar op deze manier (in de kelder opsluiten en geweld) raken je kinderen echt ernstrig beschadigd en daar hebben zij , en jij uiteindelijk veel meer last van!
oh ja en...
heb je wel steun van je huidige vriend?
Nog een reactie
Bovendien: hoeveel rust en stabiliteit kun jij ervaren/uitstralen/creeeren als de kinderen om de zoveel tijd naar iemand moeten die ze mishandelt? (Want daar hebben we het toch over?)
Mijn ervaring is dat als jij zelf een veilige plek kunt bieden die NIET steeds ondermijnd wordt door een regeling waarin de kinderen fors aangepakt worden en vanalles tekort komen, de kinderen kalmeren. Dit is -naast dat ik ze geen enkel risico wilde lopen op emotionele beschadiging, verwonding of erger- de reden geweest dat ik ze nooit heb meegegeven. Ook niet toen dit mij opgelegd werd. Ik heb toen ik tot mijn ontsteltenis ontdekte niet bij de (door hem) betrokken raad voor de kinderbescherming terecht kon voor bescherming van mijn kinderen tegen verdere mishandeling, maar zij zich slechts wilden inzetten voor een omgangsregeling zonder waarborgen besloten: Dan bescherm ik jullie zelf, wat de consequentie hiervan ook mag zijn. Die consequenties waren enorm. Maar ik heb geen spijt. Ik heb mijn kinderen heelhuids door hun jeugd heen gemanouvreerd, zelf de klappen opgevangen en ben trots op mijzelf. Met mijn kinderen gaat het erg goed, onze band is warm.
Ik vertel je dit om je duidelijk te maken: doe wat je moet doen, als ik het kan, kan jij het ook. Maak het niet te groot, dat leidt alleen maar tot tegenprocedures, als hij niet wil, laat het dan zo.
Ik verwacht echt niet, ook gezien het rapport over het gezinsdrama van de broertjes, dat de instanties je kunnen en zullen helpen. Als je het rapport leest dan zie je ook dat de instanties vragen om eerdere uithuisplaatsing bij vechtscheiding en ouders te mogen beletten juridische procedures te voeren (waarmee je dus heel klein en machteloos kunt worden in deze rechtsstaat (ahum). Ook willen de instanties meer aandacht voor de posities van vaders. Dat kan in sommige gevallen goed zijn, maar in gevallen als deze zie ik toch het risico dat vaders daarmee een streepje voor krijgen terwijl juist moeder en kinderen beschermd moeten worden. Ook lees ik dat de politiek de hulpverlenign meer mogelijkheden wil geven bij vechtscheidingen. Dan moet je dus echt denken aan bovenstaande dingen en niet aan echte hulp. Als je ex gezag heeft, kan hij bovendien nog lange tijd weigeren toestemming te geven voor hulp en de procedures waar je dan weer in terecht komt, maken je problemen groter. En de hulpverlening, die kiest echt voor zijn eigen hachje in zulke zaken. Zoals ik al zei: je zult het zelf moeten doen.
Maar een goed begin is het halve werk: geef ze een veilige plek. Je kunt het.
inmiddels
Goed hoor dat Emine haar reactie hier neerzet. Ik denk ook dat jeugdzorg een complicerende en geen helpende factor in de zaak is. En ik denk ook dat je zelf je prioriteiten goed in beeld moet hebben. Je zoon gaat nu even voor. Ik weet niet of ik het goed zie maar misschien is dat juist wel onderdeel van het probleem dat je al zo snel weer samenwoont met een vriend. Dat je zoon jou in een toch al moeilijke tijd ook moet delen met iemand waar hij niet automatisch een band mee heeft. Er kan van alles zijn maar wacht inderdaad niet op de hulpverlening. Jij bent het.
En wijs ook niet naar vader. Blijkbaar spoort er iets niet, doe jij het dan goed voor je kinderen naar bevind van zaken.
Toch, we horen hier maar een kant van het verhaal misschien heeft vader wel een heel ander plausibel verhaal.
Wees in elk geval eerlijk naar jezelf toe en praktisch, zorg zelf dat eventueel drama kleiner wordt en vergroot het niet zelf uit.
Je doel is dat je zoon zich beter voelt en zich daardoor beter gaat gedragen. Daar gaat het om.
Gevoelens tov nieuwe partner
Ik heb geen ervaring met 'gewone gevoelens' na een 'gewone scheiding', ik heb alleen een slechte scheiding gehad dus kan alleen daarover meepraten. Maar als het om neiuwe partners gaat, dan waren mijn kinderen:
-eerst bang voor alles wat man was. Het woord papa stond voor hen synoniem aan monster. Als vriendjes zeiden dat hun papa zo thuiskwam doken de kinderen weg uit angst voor klappen. Zij dachten dat alle papa's dat deden.
-later toen ze wel vertrouwen hadden in (sommige) mannen en begrepen dat papa geen negatief woord was, ze juist heel erg gingen uitproberen: hou jij ook van me als ik stout ben, of ga je me dan ook slaan?
-daarnaast is het met kinderen van gescheiden ouders sowieso altijd heel moeilijk om te herpositioneren, de rollen in het gezin zijn niet meer duidelijk en dat is des te erger als er (snel) een neiuwe partner komt.
Ik zeg zeker niet dat je geen nieuwe partner mag hebben, maar je moet er wel een weg in vinden naar en met je kind.
Overigens zou ik het wel fijn vinden wat van je terug te horen. Heb je iets aan onze adviezen, gaan we in op de juiste punten?
Late reactie
Sorry voor mijn late reactie. En bedankt voor jullie reacties.
Ik heb nog niet alles gelezen mijn concentratie is nul op het moment zeker als de kinderen thuis zijn omdat ze zo worstelen en continu negatieve aandacht vragen. ik kom hier zo snel mogelijk op terug als ik niet omgevallen ben van vermoeidheid vanavond al.
Wat wil ex
Wat vervelend allemaal. Maar wat wil ex? Wat voor omgangsregeling zou hij het liefste hebben. Hebben jullie dit besproken recentelijk. Misschien valt het hem allemaal erg zwaar en wil hij alleen op zondagmiddag papa zijn. Je weet het niet. Sommige mannen zijn nou eenmaal erg raar.
Kan je het eerst eens met hem bespreken? Misschien kunnen jullie daarna andere afspraken maken.