met handen in het haar!

Is this all there is?

Weet je man eigenlijk van je buitenechtelijke uitstapje? Nergens lees ik wat je hebt gedaan om je relatie weer nieuw leven in te blazen. Verder lees ik erg veel gevoel en emotie en een weinig praktische inslag. Ik zou niet al te optimistisch zijn over je kansen op een baan terug in Nederland, zeker niet als je jaren geen baan te gehad. Je opties zijn dan denk ik of een eigen bedrijf of de bijstand. Ook de kans op een leuke spannende spetterende relatie voor een alleenstaande 40 plus moeder met twee kinderen en waarschijnlijk weinig geld zijn beperkt. Dus tenzij je je verheugd op een zelfstandig bestaan samen met je kinderen op een klein flatje in een inpopulaire buurt op een krap budget en waarschijnlijk met ik en gedoe met je ex zou ik nog eens goed nadenken of dit echt is wat je wilt.
Je verhaal leest als een midlifecrisis waarbij je man de volledige schuld krijgt van jouw saaie kleurloze bestaan. Ik denk dat je moet beginnen met zelf verantwoordelijk te nemen voor je levensgeluk, anders wordt het nooit wat, of je nu gaat scheiden of niet.

O ja

Je post in de rubriek Echtscheiding en niet in relaties. Lees hier eens goed de verschillende draadjes door, om een realistisch beeld te krijgen van het leven na een echtscheiding. Met een echtscheiding verruil je je oude problemen voor nieuwe, het is geen oplossing. Vraag je dan af of dit het je waard is.

Eens met allebei

Wat je zegt, je man kan je niet veranderen, je kan alleen zelf veranderen, jouw kijk op hem, je eigen leven, je hartstocht. Het zit in eerste plaats in je hoofd.
Ik ben zelf ook 40plus, 2 pubers, partime baan maar inkomen op bijstandsniveau. Geen flatje in achtstandswijk gelukkig maar dat had makkelijk gekund. Heb het geluk dat ik een kleine eengezinswoning kan huren in een saaie maar veilige wijk. En ik kan je vertellen dat het niet makkelijk is. Overal alleen voorstaan, alles alleen moeten doen, op alles beknibbelen en voorlopig geen zicht op verandering. Een nieuwe relatie? Ik zou niet weten waar ik een man vandaan zou moeten halen. Gewone normale (vrijgezelle) mannen liggen in mijn leven niet voor het oprapen in elk geval.
Dus ik zou zeggen, ga het bij jezelf zoeken. Probeer je eigen leven te verdiepen en betrek je man er meer bij.

zelfde

Ik herken veel in jouw verhaal. Alleen lees ik nog wel bij jou dat je van je man houdt maar dat je de passie alleen mist. Ik voelde niks meer voor mijn ex man. Geen passie meer en geen houden van en heb er 3 jaar over nagedacht wat ik moest doen. Uiteindelijk besloten om niet samen verder te gaan ondanks dat we samen een zoon hebben. Voor mij de beste beslissing want ik heb er echt nooit spijt van gehad. Mijn ex en ik hebben nog erg goed contact als het op onze zoon aankomt dus helemaal prima. Ik ben dus een alleenstaande 40 plus vrouw met een Kind die in een erg leuke eengezinswoning woont, een leuke baan en vrienden heeft. Ik wil je wel zeggen dat mijn ex en ik ook nooit meer sex hadden de laatste jaren van ons huwelijk en dat als je geen zin een keer maakt de passie echt alleen maar minder zal worden en dat is dan niet heel erg makkelijk om er nog vuur in te blazen.

Ik weet niet zo goed wat voor advies ik je moet geven maar wilde even mijn ervaring met je delen. Het hoeft dus niet per definitie allemaal fout te gaan als je uiteindelijk toch besluit te scheiden. Sterkte.

Fenna

Dat is makkelijk. Jij bent vreemdgegaan, maar het is grotendeels de schuld van je man. Hoezo, heeft hij persoonlijk die man bovenop jou gekieperd?

Neem eens verantwoordelijkheid voor je eigen daden. Jij ging vreemd, dat was jouw keuze. Je had ook een andere keuze kunnen maken.

Je legt de verantwoordelijkheid voor je ongenoegen in dit leven bijna volledig neer bij je man. Alsof je niet zelf verantwoordelijk bent voor je geluk.

Je vindt jezelf heel wat krijg ik het gevoel en denkt dat je heel wat beters kunt krijgen.
Tja, ik denk dat dat nogal tegenvalt. Ruim boven de veertig, jaren niet gewerkt,geen werkgever zit daar op te wachten in deze tijd.

De enige mannen die geinteresseerd zijn in een gescheiden vrouw van in de veertig met twee kinderen, zijn mannen die in dezelfde situatie zitten, gescheiden en kinderen. Vergeet een prachtig romantisch leven dus ook maar. Los van het feit dat je kinderen waarschijnlijk doodongelukkig worden van een scheiding.

Zet je voeten eens even op de grond. realiseer je eens wat je hebt en ga aan je huwelijk werken, voor jezelf, je man en vooral voor je kinderen.

Wat een negatief beeld

Wat een negatief beeld wordt er geschetst van de 40+ vrouw met kinderen na een scheiding.
Ik ben zo'n exemplaar. Romantiek? Meer dan ik ooit in mijn 20 jarige huwelijk heb meegemaakt en geniet er volop van. Inderdaad, met een gescheiden man die ook twee kinderen heeft. En die 4 kinderen vinden elkaar ook nog eens hartstikke leuk. Door co-ouderschap hebben mijn nieuwe partner en ik tijd zat om samen leuke dingen te doen.
Ja, ik woon in een goedkope huurwoning in een andere buurt als wat ik 'gewend' was. Nu weet ik dat ik verwend was want geluk zit hem niet in een mooi en duur huis. Een fijn huis was het wel ja, maar nu 1000x gelukkiger in mijn huurhuisje. Financieel ben ik er flink op achteruit gegaan maar zou voor geen goud meer willen ruilen met mijn vorige leven.
Het leven van een gescheiden vrouw met kinderen kan heus wel over rozen gaan.....

Leuk om te horen Kiki

Ik vind jouw stukje leuk om te lezen, ben onlangs verlaten door mijn man omdat ie een jonger exemplaar van mezelf tegenkwam. Ik dacht een goed huwelijk te hebben, we hadden het heel leuk met elkaar, blijkbaar dacht hij daar anders over. Jouw verhaal geeft me een goed gevoel over de toekomst, ik weet natuurlijk ook niet hoe dingen lopen gaan, maar het geeft weer een beetje moed in barre tijden. Hopelijk denken niet al teveel mannen dat 40+ vrouwen niets meer te bieden hebben.

een man

Ook zonder man is het leven leuk. Ik kom net terug van mijn wekelijkse avond met vriendinnen. Gezellig, ongecompliceerd lachen. Geen behoefte aan een man hoor. Veel te blij dat ik alles alleen mag regelen.

AnneJ

Ja, maar Anne, jij komt uit een heel ander huwelijk/had een hele andere man dan 40plusje. Jij deed ook tijdens jullie huwelijk al alleen, maar had er extra zorg en problemen bij vanwege je man. Dus voor jou is het een vooruitgang.

Hoeft voor 40plusje niet zo te zijn.

Als ik 40plusje was zou ik eerst proberen meer energie in haar relatie te stoppen, kijken waar ze die kunnen verbeteren /leuker kunnen krijgen.

Scheiden kan altijd nog. Maar moet vanwege de schade van een scheiding voor de kinderen echt de laatste stap zijn als je ongelukkig bent en blijft in je huwelijk of als je huwelijk schadelijk is voor je kinderen.

FF zo

Voor AnneJ staat het leven in het teken van de cognitieve dissonantie. De jeugdzorg is onaardig tegen haar geweest en dus wordt ieder slecht jeugdzorg bericht twintig keer gepost.

AnneJ's man viel tegen en dus zijn sex en relaties overrated en moet daar bij iedere gelegenheid kond van worden gedaan.

nog een verschil

Een eigen inkomen helpt. Dus ik zou, ook in het buitenland, op zoek gaan naar werk. Van werk naar werk gaat beter dan van thuis naar werk.
Dat geeft je ook de ervaring hoe het is om verantwoordelijk te worden voor het gezinsinkomen. Misschien dat je dan wat meer gevoel kunt krijgen voor de bijdrage die je partner nu levert.
En het geeft je meer routine voor de tijd dat je echt op eigen benen staat.
En verder had ik een goed netwerk. We hebben een tijd bij mijn ouders gewoond. En ook vrienden hebben ons tijdelijk onderdak gegeven.
Misschien is het handig om te zorgen dat de scheiding rond is terwijl je nog in het buitenland zit. Dan kun je bij terugkomst aanspraak maken op een bijstandsuitkering.
Goed kijken waar je een woning kunt vinden want op veel plaatsen heb je als gescheiden gezin geen voorrang meer. Als je niets kunt vinden ben je aangewezen op verblijf bij familie of, vaak ook al overvraagde, antikraakorganisaties van makelaars.
Je kunt ook je familie inlichten zodat zij vast voor je zoeken, want veel zaken kunnen ook via je netwerk goedkomen.
Het is een onzekere tijd, maar je benut zoveel mogelijk de kansen die je wel hebt. Misschien kun je vast wat sparen.
Ik zou ook niet weten hoe je van je huidige ontevredenheid afkomt.
Anders dan dat je met een eigen leven misschien ook meer respect krijgt voor je partner.
En diens eigenaardigheden, want die hebben we allemaal. Je kunt wel een toprelatie wensen met passie, maar de meeste mensen hebben na een tijdje toch gewoon een relatie die fijn en vertrouwd kan zijn, maar ook wel eens een beetje saai.
Er zijn echter andere manieren om je leven weer spannend te maken dan scheiden.

Passie en spannende sex. Overrated.

40 plusje waar ben je?

Ik ben wel benieuwd wat je vindt van de reacties.
Misschien was ik wel te negatief, maar je OP was behoorlijk zweverig en daar reageerde ik op. Ik heb in mijn directe omgeving verschillende voorbeelden van vrouwen die het prima redden met de kids na een scheiding; leuk huis, leuke baan, leuke groep vrienden om zich heen en niet teveel gezeik met de ex partner. Dit zijn alleen allemaal vrouwen die ook tijdens hun relatie financieel onafhankelijk waren. Als je echt weg wilt op termijn zul je nu aan je financiële basis moeten gaan werken zodat je straks op eigen benen kunt staan en voor je kids kunt zorgen. Aan de andere kant denk ik dat het niet fair is om je partner in een langdurige alledaagse relatie te vergelijken met een korte hevige verliefdheid. Ook je kroonprins heeft stinksokken en wellicht een ochtendhumeur. Maar of je nu blijft of gaat, je zult hoe dan ook flink aan de bak moeten, oftewel met je relatie of met je zelfstandigheid, want ik begrijp ook dat zo doorsudderen voor je man geen optie is en dat hij de stekker er dan op een dag uit gaat trekken.

ben er nog!

Ja, sommigen van jullie zijn zeker negatief! Ik weet dat wat ik gedaan heb niet goed was en dat ik daar mijn man erg veel pijn heb gedaan. Als je het zelf niet hebt mee gemaakt weet je ook niet wat het met je kan doen. Het klinkt zo makkelijk; je had er ook niets mee hoeven doen, met die verliefdheid! Ja, dat klopt, en als mijn huwelijk goed was geweest was het zeker niet gebeurd maar......mijn huwelijk was niet goed dus het is wel gebeurt! Ik vind mijzelf helemaal niet fantastisch, Mark, jij kent mij niet dus praat dan ook niet alsof je dat wel doet. Het is een klote situatie en tuurlijk, ik weet dat ook die andere verliefdheid 'normaal' wordt na verloop van tijd. Het draait al helemaal niet meer om die andere man, het gaat om mij en mijn huwelijk en mijn gevoelens. Als ik het niet zou proberen mijn huwelijk te redden was ik allang weg geweest, dus ik neem zeker wel mijn verantwoordelijkheid. Waar blijkt uit dat ik dat niet doe dan??? Ik baal ervan dat ik word afgeschilderd als een vrouw die denkt dat ze helemaal fantastisch is en die totaal niet haar verantwoordelijkheid neemt en niet aan de kinderen denk. Sorry als ik wat defensief overkom maar toen ik mijn verhaal hierop zette rekende ik i.i.g. niet op reacties zoals die van Mark maar meer op wat hulp en eventuele tips om mij te helpen.

oh ja!

Oh, en Griet, bedankt voor je laatste reactie. Je hebt zeker gelijk in alles wat je schrijft. Hij zal er misschien de stekker uit trekken, of ik, of beide niet! Waar wij nu zitten is ook zijn schuld. Dat wordt vaak totaal vergeten als er overspel in het spel is geweest! Het is echt niet alleen diegene die ook daadwerkelijk overspel gepleegd heeft. Tuurlijk zijn er gevallen waarbij het vaker gebeurt en waar de man, of vrouw, het doet omdat hun huwelijk saai is. Bij ons was het gewoon slecht, en dat komt door beide partijen.

niet mee eens!

Dat overspel ook de schuld is van de niet overspelige partij. Ja je huwelijk kan (heel) slecht zijn en daar ben je beide bij. Maar vreemdgaan is een keuze die je echt helemaal zelf maakt. Als je relatie zo slecht is kun je 2 dingen doen: werken aan het verbeteren van de relatie of uit elkaar gaan. En pas als je daadwerkelijk uit elkaar bent, ben je vrij om andere relaties aan te gaan.
Vreemd gaan is echt een ultiem egoïstische daad. De relatie daarna nog redden is veel en veel moeilijker en ook kanslozer dan wanneer men kiest om niet vreemd te gaan. En het ìs een keuze, niet iets dat je 'overkomt'. Als je de schuld van het vreemdgaan dan ook nog voor een deel bij je partner wilt parkeren dan weet ik wel zeker dat je relatie niet meer goed gaat komen.
Veel succes met je scheiding.

mooie boel

Eens met Jippox: het is jullie beider schuld dat de relatie niet goed is. Maar het is de schuld van de vreemdganger dat hij of zij vreemd gaat.
Mooie boel om je partner hiervan de schuld te geven, alleen dat is al een reden tot verdere verwijdering.

Het lijkt erop dat je schouderklopjes wilt dat je nadat je vreemd bent gegaan toch nog voor je voor je huwelijk hebt ingezet. Ik vrees dat je die hier niet krijgt. Tips genoeg: werken aan je relatie en aan je eigen toko.

40plusje

ik zit "gelukkig" niet in dezelfde situatie, maar heb wel een paar vragen.

Jij geeft aan dat de relatie al een tijd slecht is. Bedoel je daarmee het gevoel van verbondenheid, bij elkaar horen of iets anders?
Jij geeft aan dat je een "verliefdheid" hebt gehad en nu alsnog de relatie wil proberen te redden. Bedoel je hiermee dat je voor deze "verliefdheid" ook nog gevoelens voor jouw man had? Heeft jouw man ook nog gevoelens voor jou?

Wat ik ermee probeer te zeggen is het volgende.
Als jullie beiden weet wat jullie voor elkaar voelen en voor elkaar willen betekenen nu en in de toekomst kun je met horten en stoten en misschien wel hulp van een therapeut de relatie een kans geven. Anders proberen jullie misschien beiden energie in iets te steken, terwijl de uitslag al bekend is.

Ik weet dat er ook draadjes gelopen hebben waarbij de man vreemd was gegaan en waarbij de vrouw er toch voor wilde gaan. Ik meen het draadje van stip. Lees dat anders eens door. Misschien kom je wel een en ander tegen waar je wel iets mee kunt.
De vertrouwensbasis is nu weg en dat is iets waar jullie voor moeten gaan of niet. Dat staat eigenlijk nog los van de gevoelens die jullie voor elkaar hebben of niet en kinderen hebben of niet.

Gepasseerd station

Jouw buitenechtelijke escapade is een gepasseerd station. Het is gebeurd en jij kunt daar nooit meer iets aan veranderen. Ik geloof niet dat schuldgevoel of het uitwerken van de schuldvraag verder gaat helpen om tot een oplossing te komen.
Nergens lees ik dat je man niet deugt of een hork is. Is het mogelijk om in alle eerlijkheid en openheid deze situatie en de toekomst (en dan het verleden even laten rusten) samen te bespreken met hem? Het getuigt van volwassenheid om een relatie in goed overleg te kunnen beëindigen. Bovendien is het zeker ook in het belang van de kinderen dat jij op een goede manier een nieuw bestaan kunt opbouwen. Je zou ervoor kunnen kiezen om dit gesprek met een professional te voeren, maar je zou ook samen een weekend weg kunnen gaan om de balans van je relatie op te maken. Het is misschien eng en wellicht voel je je kwetsbaar, maar ook als het nooit meer wat wordt tussen jullie is het waardevol om samen af te ronden en goed afscheid te nemen. Je hebt niks te verliezen waarom probeer je het niet?

Misschien vind je terug waar het ooit tussen jullie mee begonnen is en kun je van daaruit toch weer samen bouwen.