Mijn dochter gaat al 2.5 jaar met tegenzin naar papa

wil papa wel dan dat ze komt?

wat gebeurt er als ze niet zou gaan?
gr Angela

Goede vraag

Boos gaat hij zeker worden wat logisch is.. en naar de rechter gaan denk ik.. ik heb geen idee vandaar mijn vraag..

Waarom

Waaarom truuks? Dan ondermijn je haar relatie met jou. Ik kan mij voorstellen dat zij daarover wil praten, zonder truuks of andere dwang dan wel overhalen om toch te gaan. Dat heeft ook iets schadelijks (ik snap je beweegreden wel) omdat je eigelijk zegt, dat ze soort van gemanipuleerd, belazerd wordt om ergens te zijn waar zij niet welkom is.
En al is zij voor 90% welkom, dan is dat eigenlijk niet welkom. En dat voelen kinderen haarfijn aan. Kan je geen bemiddeling opperen tussen vader en dochter? Het is zijn verantwoording en hun relatie. Eventueel kan jij haar tot steunt zijn (verwar dat niet met de vader tot steun te zijn door dochter te bewerken).

Antw

Truc is misschien een verkeerde woord keuze..maar ik wil graag voor onze dochter dat zij contact houd met haar vader maar dat kan ik niet in mijn eentje voor elkaar boksen...hij zal nooit zeggen dat hij haar niet hoeft te zien maar hij zal wachten tot ik zeg "en nu is het klaar ik wil haar niet meer dwingen " en dan kan hij zeggen kijk ik mag mijn dochter niet meer zien..dat mag van mij ten alle tijde maar niet teb koste van alles en ik denk dat ik nu dat punt ga bereiken hoe lastig het ook zal worden maar ze is 7 ze kan echt al wel dingen zelf aangeven.... snap dat kinderen niet altijd wat te willen hebben maar je moet je kind toch ook serieus nemen... vaker naar haar vader zodat zeneeb betere band krijgen gaat lastig hij is namelijk de hele week van huis...

Dikke knuffel

Ik was jouw dochter, inmiddels bijna 35 jaar geleden. Gelukkig had ik nog twee zussen en werden we samen 'gestuurd', maar toch.

Ik weet helaas niet meer of ik het toen fijn gevonden zou hebben om niet meer te 'moeten'. Ik vond ook vooral het slapen het naarst, dan voelde ik me het meest niet welkom. Ik denk dat dat een goede tip is die hierboven staat, het slapen proberen te skippen.

Maar ook: dikke knuffel voor je, want dit lijkt me ontzettend naar voor je dochter en voor jou.

Oef

Als ik denk aan mijn dochter van net acht voel ik met je mee. Geen idee hoe goed of slecht je met ex out-of-the-box kunt denken maar ik zou zoiets als Narcis voorstelt ook proberen. Eventueel naar hem toe geduid als een fase waar ze even doorheen moet (eerlijk gezegd hangt onze dochter ook veel meer naar mij dan naar haar vader en wij zijn bij elkaar maar als hij weggaat zegt ze ‘doei’ en als ik ga vindt ze dat echt lastig).
Misschien is het voorlopig gewoon beter als ze bv twee keer per week bij hem eet en verder bij jou slaapt en leeft. Verder geregeld een dagje uit of naar sport oid met papa, maar dus echt samen iets doen (wandeling, speeltuin, klusje, kan van alles zijn). Zou hij dat tijdelijk accepteren?

Antwoord

Dat het een fase is heb ik ook al aangedacht en aan papa doorgegeven.. papa kan moeilijk out of the box denken en zegt is mijn weekend ze moet!! Maaaaarrr.. als hij dat weekend zelf wat heeft dan mag ze wel naar mij..zo weet onze dochter in mijn ogen niet waar ze aan toe is.. vaker daarheen buiten zijn weekend om kan niet ivm werk van hem... zou ij het weekend kunnen maar hij heeft daar geen interesse voor.. pas was hij een week vrij en onze dochter had nog geen vakantie... ik hoopte/verwachte wel een belletje of hij dochter keer op kon halen van school..(Bedoel hoe leuk zou dat zijn want dat kan normaal nooit )nou niks noppes nada hele week niks gehoord!!! Ik snap dat niet... slapen skippen hebben we ook al gedaan zonder resultaat.. wel superlief dat jullie allemaal.zo meedenken... vandaag gaat ze weer voor een week naar haar vader dus er op of er onder vandaag...

Toch

Ik weet niet goed wat je hiermee bedoelt: 'er op of er onder vandaag...'
Vanaf haar 4e zou dochter aangeven dat ze moeite heeft om naar haar vader te gaan, vooral omdat hij zich niet aan afspraken houdt. Blijkbaar heb je dit probleem nu al 2,5 jaar op tafel liggen als probleem en dan met name als iets wat vader moet oplossen. jij hebt een idee daarover wat vader dan moet doen, sterker nog, je bent teleurgesteld als vader dat onuitgesproken idee (extra bellen in een week vakantie) niet doet.
Het lijkt alsof je 'bewijzen' of ervaringen verzameld die aangeven dat je dochter gelijk heeft dat ze niet naar vader wil. Ook al zijn je woorden anders, je dochter voelt dat haarfijn aan en zal daar dan ook op inspelen.
Kijk eens of je je eigen houding kunt veranderen: wel of niet leuk is niet meer aan de orde. Kind gaat naar vader. Probleem van tafel. Als je wil dat vader iets onverwachts doet en hij doet dat niet, vraag het hem dan. Als je niet wil dat vader dochter eerder naar huis laat gaan, zorg dan dat je zelf weg bent in het weekend. Of vraag hem om op te passen als je een avond weg wil gaan. Als je breeduit en voluit elk moment van de dag en altijd klaar staat om de zorg voor je kind te dragen en alle verantwoordelijkheid daarvoor naar je toetrekt, dan laat je ook weinig ruimte over voor de ander, behalve dan de ruimte die jij, onder jouw voorwaarden en op jouw manier goed vindt.

Tsjor

Kontakt komende week?

Wat heb je afgesproken over kontakt houden komende week? Ga je bellen? Of moet dochter bellen? Of hoeft dat niet?

Tsjor

Antwoord

Bellen mag niet dus er is geen contact...mijn houding is altijd heel open voor haar vader rn ben niks aan het bewijzen maar mede door de coach op school en de GGD en juf is dit balletje gaan rollen.. vader krijgt mega veel ruimte om er te staan waar hij dat wil.. naar hij wil/kan/is er niet... wat mij zo tegen de kop stoot is dat dochter moet blijven als hij dat wil en als het hem beter uitkomt mag ze gaan!!! Ik ben vaak weg als ze bij haar vader is maar ben ook vaak terug gekomen omdat het slapen daar niet ging...kind gaat naar vader probleem van tafel gaat allang niet meer op.. ik zeg je we zijn al 2.5 jaar bezig en zowel vader als ik weten het niet meer.. ze hebben nooit een band gehad(zijn eigen woorden) als je dan uit elkaar gaat moet je als vader zijnde een keer zo hard lopen wil je dat opschroeven.. als je dochter er maar 1.5 dag is in de 14 dagen dan nog iets harder.. maar hij zet ze harder achteruit bierdrinken met vrienden is belangrijker.. sorry maar daar hoeft zijn kind niet bij te zijn

Antwoord

Oooh begrijp me niet verkeer ik snap heel goed dat ze niet mag bellen hoor dit gaat haar zeker niet helpen.. had zelf vroeger heimwee en als ik dan de stem van 1 van mijn ouderd hoorde als ik ergens ging logeren dan was het klaar en wou ik naar huis...dat ik haar mis zeg ik ook bewust niet daar is ze heel gevoelig voor.. afscheid doen we dus ook niet te beladen nooit niet op de 1 of andere manier kan ze slecht tegen afscheid nemen.. het blijft heel lastig en tja wanneer doe je het goed.. dat boekje om te tekenen of te schrijven kan ik idd gaan proberen.. dank je

Soms is

missen helemaal niet slecht. Waarom moet het gebagatelliseerd worden? Voor sommige kinderen is het juist beer als dat soort gevoelens worden beantwoord.

Daarnaast blijft het natuurlijk een hele lastige situatie. Wat ik mij afvraag in het hele verhaal is het volgende. Dochter vertelt aan jou wat er in haar ogen niet leuk is bij haar vader, maar heeft ze dat zelf al eens verteld aan hem?

Daar ik het niet heb gelezen, ga ik er vanuit dat dochter het tegen jou zegt en dat jij met de informatie naar vader gaat. Misschien helpt het wel veel beter als dochter tegen haar vader zegt. Het is immers een probleem tussen vader en dochter. Jullie zijn niet meer met elkaar getrouwd en op een bepaald moment moet je het echt volledig loslaten. Ze is 7, ze loopt niet in levensgevaar, dus probeer het los te laten. Leer je dochter om te gaan met haar vader. Daar leert ze het meeste van. Wellicht is daarin ook een rol weggelegd voor coach op school. Daarnaast hoe kun jij hierin helpen? Hoe zou jij een kind helpen die aan jou verteld dat het niet altijd leuk is thuis.

Waarom

Ga jij het samen met je kind bespreken? Waarom laat je het niet gewoon aan je kind over? Geef dus handreikingen aan je dochter op welke manier ze het met haar vader kan oplossen, maar zij zal er wat mee moeten.

Het is eigenlijk heel simpel. Het is niet meer aan jou om de problemen tussen vader en dochter op te lossen. Dat is voorbij nu jullie zijn gescheiden. Natuurlijk is het speculeren, maar probeer het eens om te draaien. Hoe zou jij je voelen als je ex-partner iedere keer weer aangeeft dat je kind niet naar jou toe wil. Als dat mij zou gebeuren zou ik bij mezelf denken: daar heb je die zeikerd weer, laat mij met rust. Terwijl als mijn kind tegen mij zou zeggen: ik wil graag iets met jou doen, iets met z'n 2-en niet altijd met anderen erbij. Dan zou ik dat begrijpen en daarin gaan veranderen.

Dus de enige rol die jij nog hebt hierin is zorgen dat jij leuke dingen verteld over haar vader en je dochter handvatten geeft over hoe ze het zou kunnen veranderen. Natuurlijk moet ze begrijpen dat ze altijd bij jou terecht kan en dat jij er altijd voor haar zult zijn.

Is dat makkelijk om te doen? Nee, absoluut niet! Het is ontzettend moeilijk. Mijn dochter heeft het ook heel moeilijk gehad bij haar vader en nog steeds heeft ze momenten dat ze het moeilijk heeft. Hij is er namelijk vaker niet dan wel (veel zakenreizen) en ze heeft nu heel duidelijk aangegeven dat als hij op zakenreis is, zij bij mij wil zijn.

Moeilijk

Het loopt bij ons al 12 jaar scheef...toen ze klein waren liet mijn ex de zorg vaak over aan zijn moeder waardoor ze uiteindelijk liever daar waren dan bij hun vader.Hun vader heeft hen daar dan in gevolgd en is het dus de schuld van de kinderen volgens hem en van zijn moeder terwijl hij ze zelf naar daar bracht.Iemand die zo is ingesteld zal altijd wel de schuld bij iemand leggen hoor.Dus zolang jij niet weigert om haar mee te geven doe je niets verkeerd.Wil hij de schuld bij jou leggen dan is dat maar zo.Als hij een vader op zijn plaats is en tijd en energie in zijn kind steekt zou ze wel zin hebben om te gaan hoor.Ik zou mijn kind thuis houden als ze echt niet wil.

Misschien niet te vergelijken

Maar mijn kinderen gingen vaak bij opa en oma logeren. (waren ook vaste oppassers)
De een had er nooit moeite mee, de ander soms wel.
Waar dat aan lag? Heb ik nooit over gedacht, eigenlijk. Het gewone oppassen ging wel goed, al had kind daar soms ook geen zin in.
Ik weet het 'gewoon' aan kinderlijke wispelturigheid, aan tijdelijke moeilijkere interactie met oma, maar vooral aan gevoeligheid van kind (behoefte aan vertrouwde omgeving) en eenkenningheid naar vooral mij, moeder.

Ik vond het nooit een probleem, nam het zoals het was. Ik schipperde dan wat, logeren hoefde van mij dan nooit. Oma vond dat niet geweldig maar ik bracht dat zo vanzelfsprekend dat het nooit een issue was. (scheelt natuurlijk dat andere kind wel altijd wilde)
En een tijdje daarna ging ze dan weer, met veel plezier. Fase voorbij, of oma deed meer haar best, wie zal het zeggen, heb ik me nooit afgevraagd. Ook nooit veel aandacht aan besteed, ik vond het niet aan mij.
Dochter heeft fase een paar keer in lichte of iets zwaardere mate gehad. Ze hebben een goede relatie, dochter met oma. (dochter nu puber)