Mijn eigen kind "mag" niet bij de verjaardag van mijn vriend...

Hmmm

Wil je het heel eerlijk weten? Ik denk niet dat dit hem gaat worden. Jullie zullen het samen best heel gezellig hebben, maar je vriend is er overduidelijk niet voor in om (ooit) een gezin te willen vormen. Dat is zijn goed recht, maar ik vind het wel heel hardvochtig om te zeggen dat je zoon niet welkom is op zijn verjaardag. Zeker als zijn en jouw kinderen elkaar al eens eerder ontmoet hebben en dat goed ging.

Mijn advies...

Mijn advies heb ik lang geleden al gegeven. Jij zit op een grote roze wolk en durft de realiteit dat samenvoegen van twee gezinnen met meerdere individuen erg lastig is en dat je daarin het belang van de kinderen (alle kinderen dus) voorop moet stellen. Dan gaan dingen langzamer en gecompliceerder dan je misschien zou willen. Je vriend geeft voorrang aan de gevoelens van zijn kinderen. En misschien ook wel voorrang aan zijn gevoel. Dat is zijn goed recht. En ook al ben je het er helemaal niet mee eens, vind je het vreemd, etc. Zo complex is het dus. Misschien kun je er nu een voorstelling van maken hoe complex samenwonen wordt. Voor jullie kinderen maar ook voor jullie zelf.

Jij had het een half jaar geleden al over samenwonen terwijl je vriend nog niet toe is aan je zoon uitnodigen op zijn verjaardag. Geef ik je graag mee. Begrijp ik goed dat hij zijn ouders, zijn kinderen en jou mee neemt?
Dan kan ik me voorstellen dat hij je zoon niet uitnodigt; hij viert het in hele kleine kring. Je zoon hoort (nog) niet tot die kleine kring.

Jij had op jouw verjaardag waarschijnlijk meer mensen uitgenodigd.

Zelf niet

In dit geval kun je de zorgen van je vriend best respecteren. Voor hem is het samengaan met jou en je kinderen niet te vroeg maar mogelijk voor zijn kinderen wel. Maar jij bent verantwoordelijk voor je eigen kinderen. Daarom zou ik dan zelf ook niet meegaan omdat het anders een verkeerd idee geeft aan je zoon. Voor jou is het een package deal, in familieverband hoort je zoon er ook bij. En anders hoor jij er ook niet bij.
Het lijkt me ook niet heel erg om dan de verjaardag van je vriend apart te vieren in jullie gezamenlijke verband. En het klein houden. Die onzekerheden kunnen je nekken in een relatie maar door het praktisch op te lossen kun je die invloed misschien beperken.

Package deal

Inderdaad, allebei wel of allebei niet.

Niet als chantage middel, maar gewoon omdat jou zoon bij jou hoort en zeker als hij toch al bij jou is op die dag!

Ik zou dat rustig zeggen tegen je vriend, hij kan daarna keuzes maken, en wil hij het nog steeds niet, dan niet, is niet perse einde relatie hoor!

Met zijn drieën

Ik zou er zo ook weinig zin in hebben. Tegenaanbod: kunnen je vriend, jij en je zoon niet een andere keer met zijn drieën uit eten gaan voor zijn 50e verjaardag?

Maar

Als dit te maken heeft met de moeder van zijn kinderen, dan zou hij jou er toch ook niet bij willen hebben? Waarom jij wel en je zoon niet? Dat klinkt voor mij echt niet logisch.
Ik denk dat het zoals hier geopperd een beter plan is om zijn verjaardag een keer met zijn 3en te vieren, en die andere viering over te slaan.

Sinilind

Ik snap dat het voor jou soelaas biedt om de moeder erbij te halen. En het kan heel best dat ze in die zin een rol speelt. Maar, ook kinderen kunnen er moeite mee hebben, hoor. En dat kan ook een gevoel zijn dat niet per se gevoed wordt door hun moeder. Hun vader geeft hen dan nu de ruimte daarin. Ik geloof namelijk ook dat twee (verliefde) volwassenen soms meer "samen" zien als gezin dan er is.

In dit geval zou ik ook niet gaan, dat is een signaal dat je je zoon niet wilt geven: je bent niet welkom, sorry jongen. Apart vieren, met z'n drieën lijkt me het beste.

En er nog een gesprek over aangaan is ook een goed idee, het is inderdaad heel complex. Want het is natuurlijk ook niet ondenkbaar dat je vriend zaken anders is gaan zien.

Sterkte ermee, want dit is bepaald niet leuk.

Ik vind het niet helemaal fair...

Ik vind het niet helemaal fair om de moeder erbij te halen. Daar heb je eerder over geschreven.
Je vriend beslist dit. Niemand anders. En je vervormt - met het erbij halen van de moeder - de werkelijke reden. Ik snap wel dat dat makkelijker is (wijzen naar een externe factor) maar het is niet fair. Je vriend kiest hier voor. en ik vind die keuze niet onredelijk. Hij zet zijn kinderen op de eerste plaats en houd rekening met hun gevoel. Dat vind ik zelf een bewonderingswaardig uitgangspunt (ik ken het ook andersom; en dat is pas pijnlijk). Hier volgen keuzes uit die voor jou misschien wat lastig zijn. So be it.

Als jij dat wel vindt, dan kun je dat aangeven maar ik zou niet willen dat iemand een eigen keuze (over notabene zijn eigen feestje) gaat wijzigen op basis van de wens van een ander. .

Het is en blijft wel zijn keuze, gevoel, beleving. Kom op, this is life, je komt wel grotere hobbels tegen.

This is life?

Weet niet hoor. Ik zou mij toch wel heel erg afgewezen voelen. Ook al zou het de moeder zijn, waar is dan zijn ruggengraat? En als zijn kinderen echt zo belangrijk zijn, waarom dan nu pas en niet eerder?

Ik vul even in voor de meneer in kwestie

Kennismaken met stiefkinderen is wat anders dan een relatie aangaan cq diepe verbondenheid voelen met je stiefkinderen. De vijftigste verjaardag is een mijlpaal die hij wil vieren met de mensen met wie hij verbondenheid voelt. En die vorm van verbondenheid is er nog niet met stiefkind. Het is geen uitje dat in het teken staat van kennismaking.

Ik kan de motivatie van Mr. Sinilind wel begrijpen; de scheiding is nog maar kort geleden (vanuit optiek kinderen). Voor kinderen zou het kunnen voelen alsof stiefkind gelijkwaardig is e/o nieuwe vriendin wordt opgedrongen. Al eerder gezegd: dat is een heel onprettig gevoel waar kinderen een leven lang last van kunnen hebben. Ik zeg niet dat ik het zo zou doen. Geen idee hoe ik dat zou doen. Wel onhandig gepland van mr SInilind dat hij dat etentje plant in de week/op de dag dat zoon bij jou is.

Maar misschien is mr. Sinilind toch wat minder een prins op witte paard. Daar kan alleen Sinilind iets over zeggen.

Haha anneke (ot)

Je bent wel heel nadrukkelijk, zo )

mirjam

Een ding

Wat ik niet zo goed begrijp hierin: hij laat het gevoel van zijn kinderen voorgaan. Op zich bewonderenswaardig. Maar begrijpt hij dan niet hoe dat dan juist weer voor jouw zoon moet voelen? En dan ook nog juist op een dag dat hij altijd bij jou is? Dat vind ik vreemd.

Ik zou in dit geval ook kiezen voor het gevoel van mijn zoon, en ervoor kiezen om dan niet te gaan. Doe wat annej schrijft, ga gewoon lekker met zn drietjes, of eventueel met zn tweetjes, dus jij en vriend, op een andere dag iets leuks doen.

Heeft hij dit trouwens expliciet besproken met zijn kinderen, of vult hij nu voor ze in?

Mirjam

Tja

Ik vind dat hele package deal gedoe in een vroeg stadium van een relatie veelal prematuur. Hoe lang hadden jullie wat met elkaar toen jij met hem, jouw kinderen en de zijne jouw verjaardag vierden? Ik vind dat iets voor als alle partijen elkaar twee jaar kennen of zo. De eerste tijd gewoon eerst maar eens samen dingen aankijken, dan eens op de koffie over en weer, na een maand of tien eens een uitje.
Ik vind dat verliefde mensen met kinderen over het algemeen veel te hard van stapel lopen. En dat ze de volgende realiteit meestal uit het oog verliezen: hij (zij) wordt verliefd op jóu, niet op je kind(eren). Hij/zij kiest voor jou in de eerste plaats, hoe hard je ook roept 'als hij voor mij kiest, moet hij ook voor mijn kind kiezen'. Dat zeggen beide partijen meestal wel toe, ook omdat ze verliefd zijn, maar de praktijk van samengesteld gezinnen is gewoon heel anders. En hoe schroomvalliger dat in het begin wordt aangepakt hoe beter.
In dit geval vind ik wel dat hij het onhandig oplost. Onafgestemd gezien hoe hij wel al bij Sini over de vloer komt. Had hij het beter apart met Sini en haar kinderen een keer kunnen vieren.

Lastig

Het lijkt me een hele complexe situatie.
Jouw zoon en de kinderen van je vriend kennen elkaar dus al. Het is geen kennismaking tussen de kinderen.
Hebben de kinderen van je vriend aangegeven naar hem moeite te hebben met jou en/of je zoon?

Ik snap niet zo heel goed waarom de niet aanwezigheid van je zoon zo belangrijk is voor je vriend. Ik zou me voor kunnen stellen dat hij jou er sowieso niet bij zou willen hebben omdat hij dat nog te vroeg vindt. Maar waarom is het niet te vroeg voor jouw aanwezigheid maar wel te vroeg voor die van je zoon? Wat is daar zo anders aan?

Je vriend geeft aan dat jullie dan meer daar als gezin zitten maar dat is natuurlijk maar een optiek. Jij en je zoon zijn samen een gezin en daar hoort vriend en zijn kinderen (nog) niet bij. Echter jij en je zoon komen daar samen als gezin. Waarom is dat meer beladen dan als jij alleen komt?

Ik weet het niet hoor maar ik zou daarover wel serieus in gesprek gaan. Waarom is nou net de aanwezigheid van je zoon te veel?

Ik zou overigens sowieso niet zonder zoon gaan. Je zoon kent je vriend dus hem niet meenemen en een oppas zoeken kan je eigenlijk niet maken tegenover je zoon.

Met vriend zou ik hier wel over willen spreken. Misschien hebben zijn kinderen dit aangegeven tegenover hem?

Ik vind het wel heel goed dat hij het tempo van zijn kinderen hierin wil volgen overigens. Dat siert hem echt.

Op het hart

Als kind van gescheiden ouders waarvan de de nieuw-gevonden-partners vrij snel werden geïntroduceerd, raad ik je aan voor iedereen in deze situatie het op z'n beloop te laten.
Jouw vriend doet dit om zijn kinderen te beschermen, of dat nu uiteindelijk toch van de moeder vandaan komt, zo beschermt hij ze ook. Hij wil de relatie helder houden met zijn kinderen. Ik zou dat hem, zijn kinderen en hun relatie gunnen.
Ik begrijp dat je je afgewezen voelt vanwege jouw kind dat niet uitgenodigd wordt. Maar dat is van een andere orde. Je vriend had het handiger aan kunnen pakken, dan waren deze gevoelens er veel minder geweest. Twee gezinnen samenvoegen op zulke momenten, is vragen om problemen. En je kan ze niet overdoen. Ze vormen een blauwdruk voor de verdere onderlinge relaties.
Zo'n verjaardag is niet ontspannen. Dus gun jouw zoon en jouzelf een goede introductie, een solide basis voor de toekomst. Dat soort dingen gaan traag. Richt je op een toekomstige, willekeurige zomeravond, een paar jaar van nu, waar iedereen zonder teveel emotionele bagage met elkaar eet en kletst.

Zet je over je eerste teleurstelling heen en plan wat anders.

Mijn vaders vriendin wilde perse meteen erbij horen, moest altijd mee. Dat heeft als gevolg gehad dat wij, zijn kinderen, niet alleen heel verdrietig waren (en dat niet konden uiten want dat zouden we zijn vriendin verdriet doen) maar het heeft ook tot gevolg gehad dat wij liever niet meer bij hem komen.

Er is trouwens genoeg informatie te vinden over hoe je twee gezinnen kan samenvoegen. Die was toen nog niet voorhanden.

Ken jouw verhaal niet, maar...

Ik ken jouw verhaal dus niet maar ik zou dit onverteerbaar vinden. Mijn kind(eren) horen bij me. Krijgt ie er gratis bij en wist ie van te voren. Geen haar op mijn hoofd die er over zou denken om bij zo'n compleet en intiem feest zonder mijn kind te gaan.

Daarbij maakt het gezien de beweegreden van je vriend ook nog uit of jouw zoon bwvs spreke heel heet feest op zijn schoot zit, door je vriend geholpen wordt met eten etc en in de zin een prominente rol krijgt. Of dat hij gewoon jouw zoon is, en een van de gasten.

En wat betreft die prins op het witte paard... Juist het feit dat prins niet perfect is, ook maar een mens en iemand die zichzelf onder ogen durft te komen maakt hem de prins. Althans, zo zie ik het. Maar dat is weer een ander onderwerp...)

Poeh, wat een lastige situatie.... Sterkte!

Tja.... 3 alternatieven

ik snap dat je niet graag zonder je zoon gaat. Ik snap zijn beweegredenen wel een beetje, maar vind het ook wat ver gaan om eraan te koppelen dat jouw zoon niet mee mag.
Ik zou, zonder dat dat een vorm van chantage moet worden hem voor de keus stellen:
1 Hij verzet de datum en jullie gaan zonder zoon uit eten terwijl zoon bij vader is. En het dus niet echt merkt.
2 Jij gaat niet mee en jullie gaan op een ander tijdstip de verjaardag met zijn drietjes vieren. (hoewel dat misschien nog wel meer het idee van het 'nieuwe' gezinnetje kan geven.
3 Zoon gaat gewoon wel mee, gewoon als een van de gasten en omdat hij nu eenmaal bij jou hoort.

Succes!!

Praten

Hoe oud en wijs is je zoon? Ik zou het met hem bespreken, wat er bij je vriend zich afspeelt, wat de moeilijkheden zijn etc en ik zou het je kind positief maar eerlijk voorleggen waarom hij er niet bij kan zijn, zulke problemen zal hij in zijn leven nog ontelbaar vaak voor krijgen, laat dit dan voor je zoon een leermoment zijn van verstandig redeneren en kijken vanuit de positie van de andere hoe hetkomt dat dit zich voordoet
Niet mokken en ruzie zoeken, dat zou een zwak leermoment geven...

Sorry, maar ik zie niet in waarom dit een 'leermoment' zou moeten zijn voor de zoon van sini. Hij heeft -net als alle andere kinderen van gescheiden ouders- toch al niet om deze situatie gevraagd, en dan moet hij nu maar leren dat hij bij de vriend van zijn moeder soms niet welkom is? Kom nou.
Zoon moet er helemaal niet bij betrokken worden. Gewoon een andere keer de verjaardag met z'n 3en vieren lijkt mij nog altijd de beste oplossing. Of is je vriend nog tot andere inzichten gekomen sini?

Wat valt er nou positief te brengen aan: mijn nieuwe vriend wil niet dat jij bij zijn etentje bent?

Inderdaad zoon erbuiten houden en ik zou dit echt een reden vinden om verder niet al teveel van deze relatie te verwachten. Gewoon leuk om af en toe samen naar de film te gaan.

Liora

Leermoment?

Nee, het moet een leermoment zijn voor vriendlief, niet voor Sini-zoon...

De relatie

Het lijkt me niet dat je nu conclusies zou moeten verbinden aan de aard of de duur van de relatie. In een relatie komt van alles langs en als je alle minder geslaagde inschattingen zo keihard afrekent denk ik dat er weinig relaties zullen slagen. Voor mij is een kenmerk van een goede relatie dat je de plank heus mag misslaan maar dat er dan wel bij te stellen valt en naar oplossingen gezocht worden die voor iedereen acceptabel zijn. En dat je elkaar en jezelf vergeeft en steeds weer opnieuw kan beginnen en in vertrouwen elkaar de ruimte geeft om ook fouten te maken.
Daar hoef je niet meteen van in de stress te schieten. Ik denk dat het echt wel wat extra moeite kost om in een situatie van gescheiden ouders die een relatie hebben om daar iets moois van te maken.