Mijn ex heeft borderline

Hoe gevoed

Geen ervaring hier maar hoe weet je dat het gevoed wordt door ex vrouw? Dat kan ook een (te makkelijke) gevaarlijke uitspraak zijn. En is ex gediagnostiseerd als border liner?

gediagnosticeerd

Ja het is al 15 jaar geleden gediagnosticeerd. De manier waarop zij praten zo praten zij normaal nooit. Het is misschien een gevaarlijke uitspraak maar dit heeft zij een paar jaar geleden bij mij geprobeerd en dat is niet gelukt. En nu lukt het haar wel omdat dit makkelijker is.

gesprek

De kinderen hebben bij ons eigenlijk nooit gepraat. Bij hun moeder worden er verplichte gesprekjes gehouden aan tafel waar allerlei dingen besproken worden. Dat geven de kinderen zelf aan dus daarom hebben ze bij ons weinig behoefte aan praten en krijg je er bijna niets uit. De kinderen zijn graag bij ons en als ze van hun moeder komen hebben ze eerst een andere houding en dan langzaam zie je ze weer kind worden. De ziekte van hun moeder met hun bespreken is geen optie want dan zouden wij al snel lelijk overkomen en dat is niet wat we willen want het blijft ten alletijd hun moeder. Mijn kinderen hebben beide een lager iq ( getest op school, zitten op sbo ) en zijn redelijk goed beïnvloedbaar.
Zij smst dat de kinderen na 5 dagen mijn vrouw niet te hebben gezien verdrietig thuis komen terwijl ik het heel gezellig heb gehad met hun. Dan bel ik mijn kinderen op om te vragen waarom ze verdrietig zijn en dan krijg je echt een oprecht antwoord, ik ben helemaal niet verdrietig waarom vraag je dat. Dan hoor je op de achtergrond zachtjes gezegt worden dat ze wel verdrietig zijn en hoor je de verbazing in hun stem van nee hoor mam.
Het zijn hele moeilijke dingen om ze zo allemaal uit te leggen in een verhaal.

Hulp van buitenaf

Ik heb ook niet voorgesteld om met de kinderen over de ziekte van moeder te praten....Is er (gezins) begeleiding bij je ex vrouw thuis? Is het anders een idee om contact op te nemen met de school van de kinderen? Misschien dat zij iets in huis hebben qua begeleiding. Of heb je iets aan maatschappelijk werk? (via de gemeente)

Ja maar.....

....als je nou weet dat het niet zo is en de kinderen zeggen dat zelf ook, wat is dan het probleem?

Ja, dat de moeder jou een sms stuurt. Je zou ook in plaats van te bellen met je kids, warbij je weet dat ze dus in een hoek gedreven worden, kunnen terug-sms-en met de tekst: bedankt voor de informatie. Oid.

Maar juist door terug te bellen geef je het aandacht en creeer je platform dat je kinderen kennelijk onder druk gezet worden om aan de telefoon tegen jou dit soort dingen te zeggen. Mochten je kinderen je bellen, dan zou ik zeggen dat jullie er verder over praten als ze weer bij je zijn.

Ik zeg: doe het beste wat je kunt als ze bij je zijn en neem de rest met een korrel zout. Ik zeg dit alles, ervan uitgaande dat je de waarheid spreekt en goed voor ze bent. Ik lees geen dingen verder waarvan ik denk dat ze het slecht hebben bij de moeder, dus ik zou dat stukje loslaten.

Daarnaast wil ik je zeggen dat een kop als mijn ex heeft borderline een hele rare indruk wekt, een wraakachtige, haatdragende indruk. Terwijl de topic gaat over loyaliteit bij je kinderen.

wraak?

Wij zijn ook bezig met hulp van buiten af. Misschien is het kopje niet de meest handige tekst, daar was ik me achteraf ook bewust van. Maar wraakachtig en haatdragend? Heel vervelend dat het zo over zou kunnen komen al weet ik dat het niet ons doel is.

Bedankt voor het meedenken en tips en het luisterend oor.

Erover praten

Wat me opviel aan je tekst Rene is dat je schrijft dat je met je kinderen niet over de ziekte van hun moeder wilt praten omdat je moeder niet zwart wilt maken. Op zich een nobel streven, maar misschien hebben de kinderen juist behoefte aan jouw steun/advies/luisterend oor als de situatie thuis bij moeder moeilijk is?

Je kunt met kinderen van ca. 11 jaar ook praten over hun moeder's ziekte zonder haar daarbij af te breken. Ik heb zelf een ex met een psychiatrische aandoening die veel effect op ons gezin heeft gehad en waar de kinderen uiteraard, na onze echtscheiding, nog veel mee te maken hadden als ze bij hem waren. Verbaasd me trouwens dat jouw ex co-ouderschap aan kan. Kon mijn ex echt niet.. Ik heb de kinderen uitleg gelegd dat hun papa geen slecht of gemeen mens was, maar dat hij een ziekte in zijn hoofd heeft die telkens groeit, als een plantje. Alle dokters en medicijnen kunnen het plantje eruit trekken maar het zaadje blijft zitten. En af en toe groeit er weer een plantje uit. Als mijn kinderen vertelden dat papa weer een plantje had, wist ik wat ze bedoelden..

Hier ook

Mijn ex heeft ook borderline. Ik heb dat niet uitgesproken naar de kinderen, maar als zij borderlinegedrag benoemen, zeg ik wel dat dat gedrag een van de redenen was waarom ik niet bij hun vader kon blijven. Verder geef ik tips om ermee om te gaan. Ik heb destijds een training daarvoor gevolgd.
Naar vader toe reageer ik zo neutraal mogelijk. Rare verhalen krijgen een reactie als "goh" (mondeling) of "bedankt" of "we zullen wel zien". Ik reageer vooral niet emotioneel.
Sinds mijn ex een nieuwe relatie heeft, is het wel heel duidelijk dat ik niet meer in het centrum van zijn aandacht sta en behandelt hij mij veel normaler. Dat is een grote vooruitgang.

Arawen en uitleggen

Het vervelende van mensen met borderline is dat ze soms (!) wel intens slechte dingen doen. Ronduit gemeen zijn. Jou zo hard mogelijk willen raken op je zwakste plek. Daar zit een hele psychiatrische problematiek achter, maar dat is heel moeilijk uit te leggen aan kinderen (ook aan volwassenen), nog veel moeilijker dan depressie of schizofrenie.

zelfde als Arawen

in dit geval gaat het niet om een ouder maar om een Oma en een tante met een psychatrische aandoening en aan mijn toen 6 jarige heb ik het ongeveer zo uitgelegd als Arawen.

Ook mijn ouders hebben mij de beperking van mijn zus zo uitgelegd. Dat is niet zwart maken, maar uitleggen waar het gedrag vandaan komt en dat hun moeder daar op zich niet zo veel aan kan doen, het hoort bij haar ziekte. En blijven uitleggen dat ze met vragen altijd bij jullie terecht kunnen.

Welke naam het beestje ook heeft

Ik had wat ik mijn kinderen heb verteld bedoeld als een soort handgreep voor hen, om te kunnen c.q. hen te kunnen laten praten over wat er bij papa thuis was voorgevallen en dit, in zoverre mogelijk, begrijpbaar en bespreekbaar te maken. Het 'plantje' dat groeit staat voor het gedrag dat papa op dat moment vertoond. Agressief, genant, verward, noem het maar. Gedrag zelf is namelijk niet zo relevant. We dat ze kunnen aangeven dat het weer niet goed gaat en een klein beetje kunnen begrijpen hoe dat komt. Omdat er goede (of althans betere) en slechte periodes zijn.
Volgens mij werkt dat zo bij alle psychiatrische aandoeningen.

Hulp van buitenaf (reactie op : mijn ex heeft borderline)

Beste Rene,

Ik lees zojuist de situatie waar jij en jouw gezin in hebben gezeten ( en vermoedelijk nog steeds in zitten). Wat jij zegt herken ik volledig in mijn gezinssituatie. Ik ben dan in dit geval de stiefmoeder. De kinderen zijn 5 dagen per week bij ons en na de wissel/ieder contact met moeder zie je dat de kinderen volledig zijn gemanipuleerd, geen eigen mening hebben en niet zichzelf zijn. Los daarvan worden mijn partner en ik beschuldigd van vanalles en nog wat en gebruikt ze de kinderen om ons te terroriseren. En het gaat van kwaad tot erger. Hulpinstanties zijn 'betrokken', maar doen eigenlijk helemaal niks, terwijl ze wel de ernst van de situatie inzien. Ik ben op zoek naar tips/adviezen hoe om te gaan met deze (uitzichtloze) situatie. En ik ben benieuwd of jij hulp hebt van buitenaf en welke actie deze partijen ondernemen?
Ik hoor graag van je.

Boek "leven met een borderliner"

Hi Rene,

Mijn ex heeft ook Borderline Persoonlijkheids Syndroom (BPS). 6,5 jaar geleden heb ik de relatie beeindigd en ben sinsdien in een vechtscheiding betrokken. Vaak gaat BPS samen met verlatingsangst, en een BPS die verlaten wordt stoot zich (veelal in extreme mate) af van de persoon die hem/haar verlaat. Sinds een week heb ik het boek "leven met een borderliner" van Paul Mason & Randi Kreger in huis. Een aanrader voor een ieder die een BPS als partner, ex-partner, familie of vriend(in) heeft.

Ben geschrokken van de gedragingen en gelijkenissen die ik nu lees en persoonlijk heb ervaren in de relatie met mijn ex: het gemanipuleer, het bekritiseren, de ontkenning, het projecteren, verdraaien, zwart-wit gedachte etc. Tevens heel confronterend om te lezen wat dit gedrag met mij gedaan heeft, waaronder terug trekken, wegcijferen, schaamte, zelf schuldig voelen, tot een naderend isolement aan toe. Zooooo herkenbaar............

Vele BPS vallen in de categorie "goed functionerende onzichtbare BPS”. Voor de buitenwereld mankeren ze ogenschijnlijk niets, en degene die samenleeft met een BPS ondervindt vaak gebrek aan erkenning van zijn/haar persoonlijke waarnemingen en ervaringen.

Ik ben nu halverwege het boek en vind het jammer dat ik het nu pas lees. Het geeft inzicht hoe een BPS denkt, handelt en hoe je er tegen kunt wapenen. Het geeft tevens advies hoe je je kinderen kan beschermen tegen een BPS ouder. Dat is de voornaamste reden waarom ik het boek heb aangeschaft. Nooit gedacht dat het voor mezelf ook als een medicijntje werkt. Eindelijk inzicht en erkenning.....

Ik heb 30-70% co-ouderschap en mijn kinderen (15/14/12) ondervinden zelf steeds meer last van de vechtscheiding en de gedragingen van mijn ex, waaronder gemanipuleer en claim gedrag. Ze krijgen ook de leeftijd om zelf waar te nemen en eisen zo nu en dan antwoorden. Ik heb het (nog) niet uitgesproken naar de kinderen, maar wellicht komt dat nog in de nabije toekomst, puur met als doel om gedragingen te kunnen plaatsen en ter bescherming.

Tot slot: Samen met m'n ex 4 jaar geleden door de rechtbank naar mediator psycholoog gestuurd ter bevordering communicatie en tekenen ouderschapsplan. Je raadt het al; na een paar sessies is ze opgestapt omdat ze door een deskundige werd aangepakt op haar gedrag. De mediator psycholoog vertelde me na afloop dat mijn ex met haar gedrag richting de kinderen (kwaadspreken/claimen/etc) diezelfde kinderen in de armen drijft van mij, en nu - 4 jaar later - lijkt dat precies uit te komen. Blijf jezelf, praat zo nu en dan even intensief met de kinderen, en heb vetrouwen in ze EN in jezelf.

Hoop dat je wat hebt aan deze tip.

Sterkte