Mijn man en zijn ex
Na een vrij intense relatie waarin veel conflicten waren verliet mijn man ruim 7 jaar geleden zijn toenmalige partner. Twee kinderen hebben ze, van nu 14 en 16. Het nahuwelijk is niet bepaald een dag in het park. Voor de kinderen is er een co-ouderschap. 55% bij mijn man en 45% bij zijn ex.
Mijn man en ik zijn 5 jaar samen. Sinds een jaar wonen we samen waardoor ik iets meer meekrijg van conflicten die zich voornamelijk per sms afspelen. Er zijn veel verwijten over en weer. Het is heel lastig om onderwerpen met betrekking tot de kinderen te bespreken zonder dat het gedoe oplevert.
Sinds wij samenwonen lijkt het nog erger geworden te zijn. Mijn man is verhuist (naar een andere stad, 20km verderop) om met zijn kinderen, mij en mijn dochter een nieuw huis te betrekken. Zijn ex heeft het daar moeilijk mee. En stuurt bijna dagelijks boze berichten naar hem. Dat hij niet zonder toestemming had mogen verhuizen, hij zijn kinderen niet emotioneel bijstaat, dat hij ze met de trein laat reizen om op school te komen en als blijkt dat de kinderen bv een paar schoenen zijn vergeten of als hij ze naar zijn ex haar mening niet voldoende heeft geholpen met huiswerk maken resulteert dat in een niet aflatende stroom aan boze sms’jes.
Nu kan ik me wel iets van haar boosheid voorstellen. Het is ook heel ingewikkeld als je kinderen een deel van de week elders wonen en je daar als biologische moeder nauwelijk invloed op hebt. En ook is mijn man niet perse de handigste qua communiceren, wat haar terecht ergert.
Hun communicatie verloopt zoals gezegd voornamelijk per sms. Er zijn echter nu een aantal onderwerpen die mijn man live met haar wil bespreken. Zo willen de kinderen (ook de mijne) graag een ander weekritme uitproberen (eentje met minder wisselingen). Ook betaalt zijn ex zonder overleg sinds zes maanden geen kinderalimentatie meer (zij hoort 200 te storten en hij 300). Tot slot moet de oudste ,in overleg met zijn ouders, open dagen bezoeken en een studiekeuze maken.
Inmiddels probeert hij al twee maanden een afspraak te maken. Maar ze weigert en wil hem niet niet zien. Ze wil niet met hem over de betreffende onderwerpen praten. 1x heeft ze hem huilend en schreeuwend de deur gewezen en alle andere afspraken heeft ze op het laatste moment gecanceld.
Inmiddels heeft mijn man gezegd dan te willen praten met een mediator. Dat hebben ze eerder gedaan. Maar ook dat heeft ze geweigerd.
De kinderen hebben duidelijk last van de conflicten tussen hun ouders en voelen zich er schuldig over. Zo durven ze niet tegen hun moeder te zeggen dat zijzelf een ander weekritme willen. En stemt hun moeder niet in met een ader ritme omdat zij denkt dat het niet hun idee is maar van mijn man komt.
Ik kan mijn man niet adviseren. Ik heb er allerlei meningen over waar zij niets aan hebben, dus die houd ik zoveel mogelijk voor me, en daarnaast kunnen míj ex en ik altijd prima over ons kind communiceren, zelfs op de momenten dat we elkaar niet uit kunnen staan. Geen herkenning van mijn kant dus.
Wat zou mijn man kunnen doen om de relatie te verbeteren en toch in gesprek met haar te blijven over hun kinderen?
Open dagen
Wat en rotsituatie, ook en vooral voor de kinderen. Ik zou er niet tussen gaan staan, maar dat doe je ook niet. Het lijkt erop dat een afspraak maken een brug te ver is, en al helemaal het praten over geld en weekritme.
Het is nu de tijd van de open dagen. Wat in mij opkomt: kan je man niet gewoon aan ex vragen of ze meegaat naar een open dag? Het is geen ingewikkelde vraag over een moeilijk onderwerp en wie weet biedt het een mogelijkheid tot contact.
De ex is boos dat hij een ander heeft. Ze is het er "niet mee eens". Daar heeft ze natuurlijk niets van te vinden, maar het is aan je man om haar dat duidelijk te maken op een geruststellende manier. Je zegt dat hij geen held is in communiceren over bepaalde zaken. Geldt dat ook niet hiervoor? Misschien kan hij daar wat ondersteuning bij gebruiken, en dan niet van jou dus maar van een professional. Ik heb in een vergelijkbare situatie het zo besproken met mijn vriend. Je laat het probleem op die manier bij hem.
kleine vraag
Heeft je man de verhuizing 20 km verderop wel besproken met zijn ex? Leidt die verhuizing er toe dat de kinderen nu een ander wisselschema willen?
Ik ben er namelijk groot voorstander van dat ex-en totdat kinderen van school zijn gewoon bij elkaar in de buurt blijven wonen. Dat maakt het leven ook voor de kinderen een stuk flexibeler (even een vergeten boek ophalen, een keertje met je vader naar de film als je bij je moeder bent etc).
Nu is dit inmiddels een gepasseerd station, maar misschien zou je man dit onderwerp toch nog met zijn ex kunnen bespreken (en wellicht een soort mea culpa doen)
Alkes
Dat zou zeker het beste zijn maar dat kan niet altijd qua woning. Ook kan het beter zijn als je samen gaat wonen met een nieuwe partner en zo de leefkosten kan delen. Dan blijft er meer over voor de kinderen. Als die partner ook kinderen heeft wordt de locatie nog lastiger.
Verhuizing
Dat bespreken van die verhuizing heeft hij ongetwijfeld onhandig aangepakt. Hij heeft een soort angst ontwikkeld. Angst voor het gedoe dat het oplevert en de stroom aan verwijten die daar op volgen. Dus ik vermoed dat hij dat ook per sms heeft laten weten. En zij geeft nu aan dat ze er nooit toestemming voor heeft gegeven. Hij schermt vervolgens met het ouderschapsplan waarin staat dat meedelen voldoende is. Maar goed. De manier waarop is ook beste belangrijk natuurlijk.
Voor zijn kinderen heeft hij het naar mijn idee wel prima geregeld. Hij brengt ze elke week met alle spullen met de auto naar hun moeder, heeft alles aan spullen die je dubbel kunt aanschaffen extra aangeschaft (en zelf betaalt), haalt ze op de dagen dat ze bij ons zijn maar een feestje hebben in de stad waar hun moeder woont middenin de nacht op van feestjes, en betaalt uit zijn eigen zak alle ov kosten. Etc. Maar goed. Soms vergeten pubers wat. De vraag is hoe erg dat is. En of je de schuld daarvan bij de andere ouder legt of dat je je kinderen leert hun spullen compleet mee te nemen. Zij kiest er voor hem te laten weten dat hij als vader tekort schiet.
De verhuizing is niet de oorzaak van het schemaverzoek. Om de week wisselen ze wel 3x van de een naar de ander. Dat vinden ze niet meer fijn. Ze willen nu liever week op week af. En dat vind ik gezien hun leeftijd ook wel passend.
Qua open dagen wil ze ook niet mee overigens.
Het idee om eens met een professional te bespreken vind ik een goede. Daar zal hij vast ook voor open staan. Ik zie aan hem dat hij er enorm veel last van heeft. Maar het lukt hem niet er verandering in aan te brengen.
derde
Ex wil duidelijk niet met hem praten.
Kan de communicatie niet via de mail? Sms lijkt mij voor overleg over een ander schema onhandig. Gaat ook vaak nog wat impulsiever dan mail.
Of anders bespreken via een derde? Hoeft geen advocaat te zijn en ik weet niet of er iemand is die dat zou kunnen en willen doen (jij niet, maar dat had je zelf al bedacht)? Misschien iemand die zij vertrouwt, met haar praat na input van je man en die dan (af en toe) met hem belt als zijn ex op voorstellen heeft gereageerd? (of continu aan de telefoon is met die derde)
Of anders vraagt hij wat zij voorstelt om een ander schema af te stemmen.
En ook ik denk dat het kan helpen als je man zijn excuses aanbiedt voor de niet handige zetten die hij geplaatst heeft. Niet zo slim van hem. Kan veel kwaad bloed zetten en maakt de communicatie daarmee extra moeilijk.
swaen
Als mijn ex via sms zou meedelen dat hij - en dus ook de kinderen - 20 km verderop zouden gaan wonen, dan zou ik ook erg sacherijnig worden. En wij hebben ook geen optimale communicatie, maar dat zouden we echt niet flikken. En zeker niet gaan zeuren dat meedelen genoeg is volgens ouderschapsplan.
Het zou misschien dus echt wel goed doen, als je man daarvoor zijn excuses biedt.
En tot slot, een week op en week af heb ik altijd een slecht schema gevonden (te lang geen kinderen). Ik vind het dus niet vreemd als de ex van je man dat ook niet ok vindt. Jij vindt het beter bij de leeftijd van de kinderen passen. Ik merk juist omgekeerde, naarmate mijn kinderen ouder werden (zijn nu 17 en 19) raakten ze meer gesteld op nodige flexibiliteit.
Professional
Om daar nog even op terug te komen: de prektijkondersteuner bij de huisarts is bij ons altijd bijzonder praktisch in het ondersteunen en geven van tips in dit soort situaties. Diepgaande en lange termijn-therapieën hebben ook hun nut, maar voor de praktische ad hoc-zaken en een luisterend oor vind ik het bijzonder nuttig.
Voorzichtig
‘ De ex is boos dat hij een ander heeft. Ze is het er "niet mee eens". ‘
Ik denk dat het vooral dit soort aannames zijn waar je uit moet blijven. Je weet dat nl niet, het doet ook niet terzake en het duwt de moeder van de kinderen in een rancune-hoek. Misschien is ze wel dolblij dat ze van hem af is. Kan allemaal.
Niet overleggen (en overleggen is iets anders dan meedelen) over een verhuizing in co-ouderschap zou ik ook niet trekken. Ondanks ouderschapsplan. Het heeft verstrekkende gevolgen voor het dagelijks leven. Dat niet vooraf bespreken legt zomaar de kiem voor verslechterde communicatie.
Dat is nu een gepasseerd station, maar proberen terug te grijpen naar het punt waar de communicatie ontspoorde en waarom, kan helpen. Dan voelt moeder zich ook gehoord en gezien in haar rol en dat kan zomaar een opening geven.
Andersom vind ik 6 maanden geen alimentatie betalen echt een No go. Wat is daar de reden van?
Mededelinh
Helemaal mee eens. Ik had ook echt laaiend geweest als mijn ex een verhuizing zo onhandig had gecommuniceerd. Hij weet gewoon niet meer hoe hij met hij moet communiceren. Omdat ie altijd de deksel op zijn neus krijgt. Ondanks de manier waarop en ook toen hij nog in dezelfde stad woonde
Het ontspoorde al lang geleden. Al tijdens hun relatie. En die moeilijkheden en manier van communiceren lijken ze nu voort te zetten. Ook zij heeft zich na de scheiding een aantal keer zeer discutabel gedragen. Waar ze nooit op terug is gekomen. Ik vermoed dat mijn man het daarom moeilijk vindt de gifbeker leeg te drinken.
Dat nieuwe schema komt overigens niet van ons maar van alle 3 de kinderen. Zij willen het proberen. En dat zal straks wel weer veranderen als ze meer flexibiliteit willen, maar nu willen ze dit.
De praktijkondersteuner is ook een goed idee!
Alimentatie
Geen idee waarom ze niet meer betaalt. Ze heeft er niets over meegedeeld. Mijn man heeft het maar gelaten in de hoop dat ze op een gegeven moment weer ging betalen. Maar dat is vooralsnog niet gebeurd.
Alkes (week op week af) en Swaen
Ik kan me voorstellen dat je het persoonlijk niet fijn vindt, maar het gaat niet om wat de ouders vinden in dit geval. De kinderen (14 en 16, geen kleintjes meer) willen het graag uitproberen. Ik vind het zeer terecht. Mijn zoon (wordt volgende maand 17) zei ook vorig jaar, begin van de vierde klas, dat hij liever week op week af wou. Hij vond de wisselingen door de week niet handig, vooral met school. Moet je nagaan: ex en ik wonen in dezelfde stad, kunnen prima communiceren en brengen boeken en spullen heen en weer zonder probleem.
Ik weet niet wat er gebeurd is tussen de man van Swaen en zijn ex, doet er niet meer toe, maar ex gedraagt zich zo te lezen bijzonder vervelend en rancuneus.
Swaen, ik denk dat je het prima doet. Je man/vriend is niet zo handig bezig geweest met communiceren, ik zou toch denken: ga eens een keer sorry zeggen tegen je ex, niet omdat je het zelf gelooft maar voor je kinderen. Als het ook niet helpt, dan maar een advocaat (als hij de alimentatie terug wil) of alles slikken totdat de kinderen beiden 18 jaar oud zijn. Tussenwegen zie ik hier niet zo.
Sterkte
Sini
week op en af en communicatie
Verschil zal zijn dat ex en ik twee straten van elkaar wonen en al sinds begin scheiding schema hebben waarbij kinderen van vrijdag tot maandagmiddag bij hem zijn en door de weeks bij mij. Zal ook niet voor iedereen die ideaal zijn, maar onze kinderen vinden het heel prettig en wij als ouders vinden week op en week af niet prettig.
Overigens wordt er wel wat makkelijk gedaan over de verhuizing en niet communiceren, het is "onhandig"en ik lees tussen de regels door dat het eigenlijk de schuld van ex is want met haar valt niet te communiceren. Jouw man had er ook voor kunnen kiezen om niet te verhuizen. Hij weet dat zij er tegen is, hij weet dat hij er niet normaal over kan communiceren of daar te "onhandig'" voor is.
Ik ben het met moederziel eens dat teruggaan naar punt waarop de communicatie ontspoorde een opening kan geven.
Communicatie ontspoorde
Daar had hij zeker voor kunnen kiezen. En dat koos hij dan ook 4 jaar lang. Tot de kinderen zelf aangaven wel te willen verhuizen en met zn allen in een huis te gaan wonen. Hij koos er daardoor voor om toch te verhuizen en ondanks dat zijn ex dat niet wilde.
Zoals ik al eerder aangaf ontspoorde niet hier maar veel eerder. Al tijdens hun relatie. Dat was ook de reden voor hem uiteindelijk de reden de relatie te beëindigen. Ik vind het niet sjiek om op dit forum daarover uit te wijden.
Overigens heeft mijn man vanmiddag een psycholoog gemaild om het er een keer met een buitenstaander over te hebben en hopelijk wat inzicht te verschaffen in wat hij kan doen om de communicatie te verbeteren.
Oplossing
Maar los van wiens schuld het is, en wat ze elkaar verwijten, feit blijft dat dat ze niet tot een oplossing brengt. Zeker nu zijn ex helemaal weigert een afspraak te maken en in gesprek te gaan over hun kinderen.
Het grote voordeel daarvan zou kunnen zijn dat mijn man niet meerdere keren per week in de ochtend ellenlange sms’jes aantreft die zijn ex gedurende de nacht aan hem heeft gestuurd. En hoeft hij zich niet meer kwaad te maken en staccato haar van repliek de dienen. Wellicht geeft deze radiostilte wat rust. Voor allebei.
kinderen
Ik begrijp uit jouw verhaal dat vooral de kinderen dit alles willen (verhuizing, andere omgangsregeling). Dan is het misschien toch goed dat zij dit ook bij hun moeder aankaarten en aangeven dat het bij hen vandaan komt en niet vanuit hun vader.
Ik begrijp verder dat je ook vindt dat oorzaak van miscommunciatie bij de ex ligt en niet bij je man. Dan heeft mediation ook niet veel zin. Ik zou zeggen dan maar nog paar jaar doorbijten.
Alleen mail
Ik het geval van ellenlange sms'jes 's nachts zou ik je man aanraden zijn ex te blokkeren en te vragen of ze voortaan per mail wil communiceren. En dat dan liefst op een speciaal daarvoor aangemaakt e-mailadres of met een mail rule waardoor haar berichten meteen naar een aparte map gaan. Dat is veel rustiger voor hem. Dan kan ze nog steeds hele epistels schrijven, maar die ziet hij pas als hij ervoor kiest die mailbox te openen. Mail is ook veel minder impulsief dan een sms.
Hij kan dat heel vriendelijk brengen door haar te zeggen dat hji het lastig vindt 40 sms'jes te lezen en daarop te reageren, dat dat veel gemakkelijker is via mail. Dus voortaan graag mailen op adres x.