Mijn vriend heeft een hekel aan mijn zoon.
Goedemorgen,
Bij deze.. ik heb tips nodig!
Ik woon samen met mijn vriend. Nu bijna een jaar..
We zijn samengesteld, Ik heb 2 zoons: 1 van 10 en 1 van 7. Hij heeft 1 zoon van 10.
Dat gaat over het algemeen heel erg goed! Samen met mij, met elkaar en met mijn vriend.. behalve mijn zoon van 7 met mijn vriend.
Mijn zoontje heeft ADHD, kan zich wat lastiger concentreren en je moet erg veel herhalen.
Mijn vriend vind(doordat hij slecht luisterd) dat hij geen respect voor mij heeft en hierdoor vind hij het een rotkind. Hij is dus met alles negatief over hem en gaat daar dus al vanuit.. " zie je hij heeft het weer niet gedaan, hij doet het nooit" "Ja je eet nooit je eten op waarom zou je het nu wel doen"
Enz enz... ik merk dat mijn zoontje naar hem toe geen contact zoekt, logisch!! Maar zo ontstaat er dus geen band ben ik bang..
Ik weet dat het allemaal nog kort is en dat je het echt veel jaren de tijd moet geven.. maar ik heb nu het idee dat we achteruitgaan ipv ietsje vooruit.
Het maakt me verdrietig dat mijn vriend gezegt heeft dat ie een hekel aan hem heeft en dat ie in theorie mij ook afbrandt op mijn opvoedmethode. Hij haat ook mijn ex en vergelijkt mijn zoon met mijn ex.
We praten er veel over, alleen zegt hij: als hij geen goeiemorgen zegt doe ik t ook niet. . ( ik zou ook geen goeiemorgen zeggen als iemand me negeert of alleen maar negatief is) ik doe eigenlijk alles met aanspreken enz omdat ik niet wil dat hij zich er mee bemoeit.
Ik vind dat hij zich open moet stellen.. zodat je ' langzaam' het vertrouwen kan winnen...
Misschien komt er nooit een band, dit kan, maar zo is er niet eens een kans naar mijn idee.
Zijn er tips die iemand voor mij heeft? Wat moet hij wel of niet doen?
En nee ... weggaan is geen optie.. 
mijn kind zegt verder gelukkig te zijn hier, en mijn vriend leuk te vinden.. ( doen wel dingen samen zoals voetbal, quadrijden, samen klussen) alleen dat hij denkt dat hij altijd boos is.
Groetjes Loesje
Tjor
#18 was waar ik op reageerde. Jij gelooft het blijkbaar, ik niet. Dat dat maakt dat jij vindt dat ik een negatieve grondhouding (?) naar TS en vriend hebt kan ik niet helpen en wat zou dat ook?Jouw stokpaardje blijft opkomen voor elke man, daar heb ik dan nauwelijks last van; ook niet bij vrouwen.
Huh Tammy??
Hoe kun je die post van ts nu wel, of niet, geloven??
Ben jij (jullie) zo snel van begrip en ik zo langsaam of hoe zit dat?? Ik snap echt, echt, niet hoe je een post nav een paar weinigzeggende woorden werkelijk kunt beoordelen.
Maakt voor de verdere discussie weinig uit, snap ik ook wel. Maar los van zinvolle discussie ga ik ervan uit dat er een echt mens met een echte vraag achter deze draad zit die, hups, zo even 123 wordt weggezet. Brr.
Net als Bas
'Jij gelooft het blijkbaar, ik niet.' Want?
Het is inderdaad verbazingwekkend hoezeer enkele zich laten bepalen door alleen maar de kop van een stukje. Om dat als ijkpunt te gebruiken en te concluderen dat de rest er niet meer toe doet.
Ik krijg wel vaker het verwijt (ja, het is echt een verwijt!) dat ik opkom voor elke man. Schandalig natuurlijk. Hoe durf ik. Terwijl ik zelf nota bene ook nog gescheiden ben.
Het is zeker waar dat ik niet mee ga huilen met de wolven, maar kijk of een andere kant van het verhaal mogelijk is. Als de wolven roepen: eruit met die man, dan kijk ik wat de andere kant van het verhaal mogelijk zou kunnen zijn. soms klopt dat, soms niet. Ik snap het verwijt dat ik niet tot de meehuilers behoor, groepsdrang is mij enigszins vreemd. Ik accepteer het. Vind mijn bijdrage anders zinloos.
Het is ook zeker waar dat ik niet tot de moeder-aanbidders behoor. Terwijl ik zelf een geweldige moeder heb gehad, die ik nog steeds, dagelijks mis. Maar als iemand gaat roepen 'kom niet aan mijn kinderen' of 'mijn kinderen (soms sterker: prinsesjes, prinsjes etc) zijn mijn alles; dat kan ik dat enerzijdes beamen, maar ik kan ook kritisch kijken (ook naar mezelf als moeder) en de vraag stellen: wat doe jij je kinderen aan, weet je wel zeker dat dat het beste voor je kinderen is, kijk je wel kritisch naar jezelf?
Bijvoorbeeld bij de roep om man de deur uit te zetten (latten als verzachtende vorm). Wat doe je dan die drie kinderen aan? Wat doe je ook het kind met ADHD aan? In het negatieve (man moet weg vanwege kind, zo zeg, dat is problematisch voor een kind), maar ook in het positieve: welke boodschap geef je kinderen dan mee?
Hoewel ik zelf opgevoed ben door een alleenstaande moeder (op jonge leeftijd weduwe geworden) en ik zelf ook alleenstaande moeder ben geweest (gescheiden) ben ik me er zeer van bewust, dat ik niet de enige ben in de wereld die weet wat het beste is voor mijn kinderen, dat ik ook mijn blinde vlekken heb, mijn eigen behoeftes kan neerleggen bij mijn kinderen, dat ik niet alle hobbels voor ze weg moet halen, maar ze moet leren om ermee om te gaan etc.
Ik houd zielsveel van mijn kinderen, maar ik ben me ervan bewust dat ze moeten leven in een wereld die groter is dan onder mijn vleugels, of soms erger: onder mijn gewicht. Die wereld is niet ideaal, niet beschermend, houdt geen rekening met hun persoonlijke behoeftes etc. Het is mijn taak om ze daarop voor te bereiden.
Als bepaald gedrag irritaties oproept (terwijl je als ouder dat gedrag al lang liefdevol kunt interpreteren en begrijpen), dan is er werk aan twee kanten: in huis zal degene die daar leeft (ook brusjes, ook nieuwe vriend) moeten leren om ermee om te gaan, omdat je in huis de conflicten neit kunt hebben. Maar kind mag ook merken dat bepaald gedrag irritatie geeft, want zodra kind de deur uit stapt zal kind dat tegenkomen. Het is dus ook de vraag hoe kind daarmee leert omgaan. Dan moet man in huis blijven.
Niet voor man zelf. Niet voor TS. Maar juist voor het kind en de andere kinderen.
Man eruit, probleem weg, dat is zo'n belachelijk kortzichtige visie, dat ik, net als Bas, absoluut niet begrijp hoe je zo kunt denken. Niet vanwege de man, maar juist vanwege de kinderen.
Tsjor
Precies
“Maar kind mag ook merken dat bepaald gedrag irritatie geeft, want zodra kind de deur uit stapt zal kind dat tegenkomen. “
Dat is nu juist het probleem. Kinderen met adhd komen heel veel negativiteit tegen buiten. Lees je eens in over depressies, negatief zelfbeeld etc bij kinderen met adhd. Het laatste dat een kind met adhd nodig heeft is een volwassene die hem in zijn eigen huis ook nog eens naar beneden haalt. Thuis moet hij zich veilig voelen, moet het gedrag op een positieve en veilige manier besproken kunnen worden. Anders keert hij er niet mee leren omgaan en het is funest voor zijn zelfbeeld.
Ik heb een hele familie vol kinderen met adhd. Je weet duidelijk niet wel schade volwassenen kunnen aanrichten, zelfs als ze maar een klein rol spelen in het leven van zo’n kind.
Dit gaat niet om de moeder, en ook niet om een prinsje. Het zal allesbehalve makkelijk zijn, maar het gedrag van deze man (en de OP is veel meer dan de titel, er staat veel akeligs in) is schadelijk. Heeft niks meer met irritatie te maken.
Normaal ben ik gematigder
En ga ik vaak met Tsjor mee. Vind ik dat je vriend/man niet zo snel moet afvallen, en echt eens verder moet kijken dan je eigen verontwaardiging.
Ik ben dan ook bij mezelf te rade gegaan waarom ik dit keer dan wel zo fel reageer en de vriend affik. Was dat omdat ik om mij heen de AD(H)D-ers zie worstelen? Juist met hun eigenwaarde, hun gevoel gewaardeerd en geliefd te worden. Omdat ik zie dat diegene die ik ken in hun puberteit en later daar erg mee zitten, omdat ze elk signaal, elke opmerking feilloos oppakken. Ze weten er niet altijd raad mee - en dat maakte voor de adhders die ik ken dat hun puberteit en adolescentie niet tof was. Misschien heb ik met mijn ‘rant’ wel op willen komen voor het jongetje, dat zo zijn best doet.
Of reageer ik op de woordkeuze van TS. ‘Hap niet meteen op het eerste wat iemand zegt’ - is wel eens lastig, want juist zo’n opening van een topic is bedoeld om de situatie te schetsen. Als je dan kiest voor woorden als haten aan ex, hekel aan kind, mislukte opvoeding... dan zet je een toon meer die reactie oproept.
Kortom; ik hoop echt heel erg dat to in haar eerste bericht nogal (te) pittig was in haar beschrijving van de situatie. In dat geval werkt een goed gesprek, psycho educatie (‘als een witte jas het zegt is het ineens wel waar’), en zelf goed gedrag laten zien. Dan is haar bericht van later inderdaad meer zoals de situatie is, en kunnen ze er allemaal beter uitkomen. Zoon ook - want die ziet dan hoe praten en acceptatie van je handleiding je kan helpen.
Of ze schrok van de pittigheid van mijn/onze reacties. Dan is een gewenste reactie snel getypt. Zonde en jammer. Want als je door de felheid heen leest, staat daar eigenlijk vooral; kies wat meer voor je zoon, stop met geloven In een toverstaf die alles goed maakt en ga heel hard aan het werk om het beter te maken.
Maar goed. Leermoment; volgende keer minder emotie in de eerste reactie. Ik doe mijn best, maar beloof niets.
Lees de openingspost nog een keer Tsjor
"Het is inderdaad verbazingwekkend hoezeer enkele zich laten bepalen door alleen maar de kop van een stukje."
Als kleine service hier een bloemlezing van de uitspraken over vriend jegens zoon"
Dat gaat over het algemeen heel erg goed! Samen met mij, met elkaar en met mijn vriend.. behalve mijn zoon van 7 met mijn vriend
Mijn vriend vind(doordat hij slecht luisterd) dat hij geen respect voor mij heeft en hierdoor vind hij het een rotkind.
Hij is dus met alles negatief over hem en gaat daar dus al vanuit.
ik merk dat mijn zoontje naar hem toe geen contact zoekt, logisch
ik heb nu het idee dat we achteruitgaan ipv ietsje vooruit.
Het maakt me verdrietig dat mijn vriend gezegt heeft dat ie een hekel aan hem heeft
Hij haat ook mijn ex en vergelijkt mijn zoon met mijn ex.
mijn kind zegt verder gelukkig te zijn hier, en mijn vriend leuk te vinden.. alleen dat hij denkt dat hij altijd boos is.
skik
Trigger
Naast alle citaten die Skik opnoemt, werd ik vooral getriggerd door de zin ‘nee, weggaan is geen optie’ en dan een smiley er achter. Waarom een smiley na zo’n negatief bericht over de houding van de vriend naar haar kind? Alsof het allemaal een grote grap is, terwijl haar kind in een zeer onveilige thuissituatie leeft met een man die constant negatief naar hem is. Natuurlijk is weggaan een optie, naar mijn mening zelfs de beste, maar ik vind het ook onbegrijpelijk dat mensen een samengesteld gezin vormen met zulke jonge kinderen. Als de kinderen uit huis zijn kun je altijd nog gaan samenwonen, waarom die haast ten koste van de kinderen?
nooit
Ik weet wel dat ik nooit maar dan ook nooit een probleem van mijzelf hier zal posten. Elk woord wordt door een zeef gehaald. Als aasgieren komen ze op je af, nou mij niet gezien 
Bijdrage
Er zijn toch gewoon verschillende opvattingen over de vraag en de situatie van TS? Je hoeft toch niet meteen met krachttermen als affakkelen of bagatelliseren te komen? Ts kan zelf wel uitvinden wat voor haar relevant is: Tsjors bijdrage of die van "nee, weg met die man" of iets daar tussenin.
Nu zitten anderen tot op woordniveau haar bijdrage te analyseren en te interpreteren op geloofwaardigheid. Tjonge zeg, ik zal me ook wel 3x bedenken voordat ik hier een serieus probleem ga posten. Voordat je het weet heb je het verkeerd geformuleerd en is het je eigen schuld.
Mijntje (beetje meta)
Mijn ervaring is anders. Iedereen heeft blinde vlekken. Het is niet leuk als je daarop gewezen wordt, maar het kan wel helpen om je eigen situatie beter te begrijpen. Wie iets voorlegt aan een forum kan uiteenlopende reacties verwachten. Dit kan erg helpen om je eigen kijk op je eigen situatie scherper te krijgen en je eigen blinde vlekken te gaan zien.
Als je liever kritiekloos je eigen pad wilt blijven bewandelen, moet je hier inderdaad nooit een probleem van jezelf posten
De woorden worden hier niet door een zeef gehaald. Woorden als haten en hekel, hebben gewoon een zware lading. Die komen vanzelf al hard binnen. Bij mij in elk geval wel. Soms gebruiken mensen zwaardere woorden om hun problemen te onderstrepen. En ze gebruiken dan weer een smiley om dingen te relativeren. Dat wekt vragen op en die vragen kunnen helpend zijn, zolang je bereid bent kritisch naar jezelf te kijken.
beheerders
Dat forumbeheer niet ingrijpt hier zeg. Alles is toch al berichtenlang een metadiscussie (discussie over de discussie). Dat is toch verboden hier?
Al begrijp ik dan weer niet waarom, ik vind het juist interessant en een weergave van diverse drijfveren
spatie
Natuurlijk is het goed om verschillende invalshoeken als reactie te krijgen.
Ik bedoel maar, ik denk dat als TS dit probleem niet opgeschreven had maar uitgesproken had het er iets milder aan was toegegaan.
Niet iedereen gebruikt een smiley correct (en wat is correct, ik doe ook maar wat), niet iedereen gebruikt worden als haat en hekel met eenzelfde lading als jij (moet je mijn puber eens horen). En moet je je voor elke spatie verantwoorden. Ik hoop niet dat we TS hebben weggejaagd.
Mij
zou je zeker hebben weggejaagd.
Ja, ts komt binnen met heftige uitdrukkingen om iets weer te geven.
De reacties van de meesten zijn minstens zo stevig en ongenuanceerd aangezet.
Dat zou me zelf zoveel energie vergen dat ik niet meer zou toekomen om rustig te situatie helder te bezien, het zou me dus niks opleveren.
Haat en hekel
Voor mij heeft het woord haat een heel zware lading. In het kader van dat je iemand letterlijk (en dan het ouderwetse letterlijk en niet zoals het tegenwoordig voor alles wordt gebruikt) liever dood ziet.
Maar tegenwoordig wordt haat door een jongere generatie heel licht gebruikt. Meer als in 'iets niet leuk vinden'.
Dat maakt dat een tekst als de openingspost op verschillende manieren gelezen kan worden.
Ik kan begrijpen dat het leven met een kind met ADHD en vooral als dat niet je eigen kind is, best zwaar, lastig en vervelend kan zijn. Voorals als je niet begrijpt wat ADHD inhoudt. Dus als vriend zich daar in wil verdiepen, dan kan dat een hoop oplossen, want begrip zorgt dat je er zelf ook beter mee om kunt gaan.
Ik vond de postig ook heftig; iemand die een hekel heeft aan je kind, hoe kún je daar mee samenwonen?
Maar misschien bedoelde ze te zeggen: mijn vriend heeft heel veel last van het drukke en impulsieve gedrag van mijn zoon en kan daar niet mee omgaan. Als ze leuke dingen samen doen gaat het goed, maar als mijn zoon moet luisteren en moeite heeft zich te focussen, is mijn vriend daar snel door geïrriteerd en snapt niet het onvermogen van mijn zoon en denkt dat het aan de opvoeding ligt.
Pluk
Ik maakte toch ook onderscheid tussen buiten en binnen. Tsjor
tsjor
Zo kun je er ook naar kijken. Een stiefvader die jou niet leuk vindt is gewoon een goede voorbereiding op het echte leven. O ja en hij haat ook nog eens je vader. Wat hopelijk dan maar niet doorwerkt in de relatie tussen jouw ouders
Ik zeg nergens eerst sterven en dan samenwonen, maar ik vind een tweede scheiding ook niet zo'n ramp als jij schetst.Sterker ik ken aantal situaties waarin het samengestelde gezin toch niet werkte en waar in ieder geval de kinderen niet verdrietig waren dat de stiefouder weer vertrok
en verder
Ik vind het ook belangrijk dat kinderen van gescheiden ouders met beide ouders een zo goed mogelijk contact hebben. En dat vergt soms best veel, niet negatief over je ex praten ook al heb je net weer een rotgesprek met hem gehad, je zus de mond snoeren als ze in bijzijn van de kinderen zich snerend uitlaat over je ex. En nieuwe partner die je ex haat, lijkt mij gewoon niet echt optimaal. Tenzij hij zijn haat in stilzwijgen draagt en jou er niet op aanspreekt als je voor de lieve vrede toch in de nukken van je ex meegaat of je kinderen in slecht gedrag vergelijkt met je ex enzovoorts.
Maar je hebt gelijk we hebben geen idee hoe de nieuwe partner van TS daar in staat.
Het laatste woord
Alkes, ik geef je graag het laatste woord: 'Maar je hebt gelijk we hebben geen idee hoe de nieuwe partner van TS daar in staat.'
Tsjor
Bas
Hoe kom je erbij dat ik de post niet geloof? Zo creëer je wel een heksenjacht hè?
Ik geloof door de, ook door anderen al geciteerde woorden, niet dat TS hier kwam om te horen dat ze haar zoon tekort doet of dat ze haar relatie onder de loep moet nemen, om diverse meningen te horen.
Ik geloof wel dat ze kwam om te horen dat ze het zeker niet moet uitmaken en dat het niet erg is voor haar zoon.
Dat mag, maar het schemert zo door haar woordkeuze heen en dan denk ik: zeg het gewoon.