Moeder komt omgangsregeling niet na nu kortgeding
Beste ouders,
Ik ben al 15 jaar mama van een stoere dochter en sinds 2,5 jaar ben ik bonus mama van 2 lieve kinderen van 7 en 10 jaar. De klik was altijd goed en de kinderen vermaakte zich bij mij en hun vader prima. Ineens uit het niets besluit moeder dat ze de kinderen niet meer wilt brengen. Ze geeft aan dat de kinderen niet willen en ze naar ze luistert. Er is bij ons niks gebeurt er is hier dan ook helemaal geen aanleiding voor!
Mijn partner en ik begrijpen er niks van en zijn bang dat de kinderen loyaliteitsproblemen hebben. We weten dat moeder wel heel veel problemen met mij heeft. De kinderen hebben er nooit iets van gezegd. De kinderen zochten mij juist op, het plaatje wat ze schetst klopt niet met hoe de kinderen bij ons zijn. Wel speelt er al heel lang een situatie waarin de ouders niet met elkaar praten en maakt vader zijn zorgen samen met mij regelmatig kenbaar aan moeder. Hij wil al heel lang met haar in gesprek en ze weigert constant
We hebben de kinderen inmiddels 1,5 maand niet gezien. Elke manier van communicatie word geblokkeerd. Mijn partner heeft een kortgeding gestart om af te dwingen dat de omgangsregeling word nageleefd met een dwangsom en dat er een onderzoek door de raad word ingesteld. Vervolgens heeft zij een procedure gestart waarin ze vraagt om een omgangsregeling waarbij ik uit beeld blijf of als vader daar niet akkoord mee gaat dat de omgang met vader en de kinderen helemaal stopt.
Wij maken ons grote zorgen. Gaan we de kinderen weer zien? Het sloopt ons en we maken ons grote zorgen om wat dit met de kinderen doet.
We vragen ons af of er ouders zijn met soortgelijke ervaringen. Hoe word hier door de rechter naar gekeken? Is de kans groot dat wij onze kinderen weer kunnen zien gewoon net zoals dit al 2,5 jaar gaat?
Bedankt voor het reageren.
Nou
Wederzijdse ellende dus. Wie haalt er nu de Raad voor de Kinderbescherming bij?
Je hebt het met elkaar te doen en zult manieren moeten vinden om de weg naar elkaar terug te vinden. Het betrekken van de Raad zet kwaad bloed en is geen oplossing voor communicatieproblemen in een relatie.
"Wel speelt er al heel lang een situatie waarin de ouders niet met elkaar praten en maakt vader zijn zorgen samen met mij regelmatig kenbaar aan moeder. Hij wil al heel lang met haar in gesprek en ze weigert constant"
Als je gescheiden bent is het soms niet handig om maar te willen praten. Leef de afspraken na en laat elkaar met rust.
Dan komt er een onderzoek van de Raad voor de Kindermishandeling en dan? een Roddelrapport? Waar je hoopt gelijk te krijgen? Het is geen scheidsrechter.
Vuur oppoken
Wat je partner heeft gedaan door een kort geding te starten is een logische stap. Als de omgangsregeling op papier staat heeft hij goede kansen, maar de uitkomst is moeilijk te voorspellen voor ons. en dan nog blijft het lastig: het vuur wordt alleen maar hoger.
Wat betreft het inschakelen van de raad voor kinderbescherming: als dat nodig was had de rechter dat wel aangegeven. De uitkomst daarvan is riskanter. Er zijn situaties bekend, waarin de raad eigenlijk weinig doet aan de conflicten, wel een OTS vraagt en krijgt, vervolgens komt er een gezinsvoogd die opkomt voor 'het belang van de kinderen', maar weinig doet aan de conflicten tussen de partners, de conflicten worden groter, het ingrijpen wordt strenger, of er volgt een dramatische oplossing.
Met andere woorden: ik zie veel mogelijkheden dat de conflicten heftiger worden.
Tsjor
Nou AnneJ
Ik vind dat je pittig uit de hoek komt. Jouw beeld van de Raad is er niet één die als vanzelfsprekend bekend is bij alle mensen in Nederland dus het is niet zo dat TS en partner zich willens en wetens in de ellende hebben gestort. Op mij komt het over dat je dat wel suggereert en dat vind ik enorm onterecht. Ook je opmerking vwb praten: ja niet praten is geregeld beter maar dat is geen algemeen bekende waarheid. Van de situaties uit mijn omgeving weet ik dat er vanuit allerlei hoeken wordt aangedrongen op praten op zo’n manier dat het best lastig is je eigen koers daarin te varen. Praten wordt toch altijd als oplossing nummer één gezien bij conflicten of wrijving.
Dan on topic: wat een akelige situatie! En verdrietig voor alle betrokkenen. Ik heb geen echt advies vanuit vergelijkbare situatie maar op basis van wat je schrijft dacht ik het volgende; zou het een optie zijn om akkoord te gaan met voorstel van moeder onder voorwaarde dat zij aangeeft wat er moet gebeuren om naar de situatie toe te groeien dat ook jij de kinderen weer ziet? Natuurlijk wil je liever meteen terug naar die situatie maar soms helpt het om even mee te bewegen om verder te komen.
De-escaleren
Hoe kun je de-escaleren?
Ik struikelde ook over het zinnetje dat AnneJ aanhaalde: niet communiceren, maar 'maakt vader zijn zorgen samen met mij regelmatig kenbaar aan moeder'.
Als vader vooral zorgen naar moeder toe communiceert is het begrijpelijk dat die communicatie een keer ophoudt. 'Zorgen' is geen neutraal begrip, er zit iets negatiefs, aanvallends in. Ook al is de toon nog zo aardig en de bedoeling nog zo goed.
Het tweede wat me opviel was 'vader...samen met mij'. Ai!!!! Hoe ziet dat uit? Gaan jullie samen praten? Of vertelt vader dat het ook jouw zorgen zijn? Of bespreken (analyseren) jullie eerst je eigen gelijk (dit kan toch niet....) voordat vader het gesprek met moeder aangaat? Zoals je het nu beschrijft zit daar echt iets giftigs in.
Moeder doet een voorstel, waarmee de situatie voor haar acceptabel zou zijn: kinderen zien vader, maar nieuwe liefde niet. Laat ik voorop stellen dat ik dit geen volwassen stellingname vindt. Als gescheiden partners zul je de nieuwe leefsituatie van je ex moeten accepteren, tot op zeer grote hoogte. De rechter zal hier waarschijnlijk niet in mee gaan.
Maar er is meer wijsheid (nodig) dan de rechter kan bieden. Je geeft steeds aan dat 'we' de kinderen niet meer zien etc. Enerzijds ben je bekommerd om de relatie vader-kinderen, anderzijds laat je het grootste struikelblok van dit moment zo buiten beeld. En dat ben je zelf. Ik wil dat wel uitleggen:
- moeder benoemt het zo. Het kan heel goed zijn dat jij het er niet mee eens bent, maar het ligt wel zo;
- er is geen probleem voor het kontakt tussen vader en de kinderen, wel tussen jou en de kinderen. Door 'we' te hanteren schuif je zelf mee onder het gewenste kontakt (vader-kinderen) zonder helder te houden dat daar niet het probleem ligt;
- als vader 'jullie' zorgen over de kinderen uit en vader uitte eerst nooit zorgen voer de kinderen, dan speel je in de ogen van moeder waarschijnlijk een slechte rol;
Jij hebt manoevreerruimte, jij kunt bedenken wat prioriteit heeft: relatie vader-kinderen, of relatie 'wij'-kinderen. In het laatste geval legt jouw claim op je positie ten opzichte van vader en de kinderen het meeste gewicht in de schaal. Je lijkt daar nu onwrikbaar in. Denk daar goed over na: gaat het uiteindelijk niet om de kinderen, maar om jouw gevecht voor acceptatie van jouw positie ten opzichte van vader, kinderen en ex?
Hoe zag de omgangsregeling er tot nu toe uit? Wat heeft nu prioriteit? Welke ruimte kun je scheppen om andere constructies mogelijk te maken? Hoe stel je 'het belang van de kinderen' voorop?
Ik hoop dat de rechter mediation oplegt en dat jij dan even buiten beeld blijft.
Ondertussen kun je met vader ook gaan praten: wat heeft prioriteit: zijn relatie met de kinderen of de acceptatie van jou door ex? Al naar gelang de uitkomst van die afweging kun je heel veel meer opties bespreken over hoe het er dan uit kan gaan zien. als jouw positie het meeste gewicht in de schaal legt, dan kan het zijn dat je moet accepteren dat er een constant gevecht blijft rond de kinderen. Dat is niet met één kort geding afgerond.
Tsjor
lastig
Anne J schrijft: Als je gescheiden bent is het soms niet handig om maar te willen praten. Leef de afspraken na en laat elkaar met rust.
En daar loopt het toch juist spaak? Moeder komt de afspraken níét na. En dan? Dan probeer je daarover te praten, wat moet je anders doen?
Mijn broer zit in dezelfde situatie. Ex vrouw wil niet praten ('er is niets aan de hand') en komt geen een afspraak na, tja wat moet je dan doen?
Heel veel sterkte, in ieder geval.
Ely
'Ook je opmerking vwb praten: ja niet praten is geregeld beter maar dat is geen algemeen bekende waarheid.'
Inmiddels groeit wel het aantal vechtscheidingen. Er is nog geen heldere verklaring voor dat fenomeen, maar langzamerhand ontstat de common sense dat de ouderschapsplannen hierin een slechte bijdrage leveren en dat het focussen op 'praten met elkaar' geen oplossing brengt, alleen maar meer conflicten.
Er is een andere oplossing voor conflicten en die stap hebben beide partijen al gezet: scheiden. Als je de scheiding serieus neemt, dan betekent dat ook het einde van het gesprek met elkaar. Ieder heeft dan een eigen leven en een eigen verantwoordelijkheid. Wat de een een drama vindt (kind zonder jas naar buiten) vindt de ander geen drama (nou en...) en daarover hoef je het gelukkig niet meer eens te worden met elkaar, zolang ieder het op zijn of haar manier doet als het kind bij hem of haar is. Dat is de winst van scheiden.
Ik denk dat AnneJ gelijk heeft: niet praten is soms veel beter. Daaraan toegevoegd: maar wel handelen naar eigen bevinding.
tsjor
Ex komt afspraken niet na
en? Helpt het om te praten? Ex weigert dan het gesprek gewoon. Hoe wil je iemand dan dwingen om te praten?
Ik denk dat er maar een paar uitwegen zijn:
- inderdaad naar de rechter en kijken of je de vastgelegde afspraken kunt afdwingen;
- via mediation (ja dat is praten, maar wel onder begeleiding, met een bepaalde structuur) nieuwe afspraken maken;
- of zelf creatief andere oplossingen vinden en daarnaar handelen (zonder praten).
Tsjor
De Raad
Inmiddels zijn er diverse rapporten verschenen van de 'óude' en de nieuwe ombudsman over problemen bij de omgang in een echtscheidingssituatie. Over het aanstellen van een curator. En over het grote risico dat omstanders onderdeel worden van het gevecht om de kinderen.
Mediation wordt daarin, vrijwillig of verplicht, ook als mogelijke oplossingsrichting gezien. En dat is begrijpelijk. De uitkomsten laten echter nogal te wensen over.
Bovendien worden door de campagne tegen kindermishandeling ouders gevoerd in het conflict dat ze hebben met de andere ouder: is er geen term te vinden van verwaarlozing of psychische verwaarlozing dat ze als argument kunnen hanteren om de zaak meer naar hun eigen verhaal te kunnen toespelen? Ouders denken onterecht dat wat de kindermishandelingsindustrie 'kindermishandeling' noemt dat dat harde gegevens zijn die in hun voordeel uitgelegd kunnen woden. En daartoe wordt toch iedereen opgeroepen om het daar over te hebben? En de andere ouder deugt nou eenmaal per definitie niet, de buren doen het al niet goed, laat staan een ex.
De Raad worstelt met een rol die ze vind op zich te moeten nemen, terwijl de uitkomsten zaken vaak alleen maar laten escaleren.
En ja, ouders zouden inmiddels kunnen weten, daar zijn tv programmas over en artikelen dat de betrokkenheid van deze instanties ernstige negatieve consequenties kan hebben voor jou en je gezin. Je burgerrechten zijn niet meer van kracht en het is een tombola. Anderen besluiten op grond van meningen en roddels, vaak gevoerd door ook nog eens de eigen inbreng over de andere ouder, hoe je gezin verder moet. Een tombola.
Ik ben blij dat ik zelf gewaarschuwd ben indertijd, mijn advocaat was ook psycholoog en had een praktijk gehad, dat rechter en instanties niets kunnen met dit soort verhalen. Het is aan jou om hierin zo goed mogelijk en zo praktisch mogelijk zaken op te drogen.
Je blijft nou eenmaal ouders ook al ben je gescheiden.
Hier op OOL blijkt ook uit diverse draadjes dat ''praten' in escalerende scheidingen met name ontaard in gekissebis dat omstanders wonderlijk en ruzie achtig vinden maar waar de ouders zich met passie aan overgeven.
Het belang van het kind, ook zo'n door de overheid gepropageerde slogan dient dan om je als ouder tegenover de andere ouder achter te verschuilen.
Ouderschapsplan, mediation. Meer kans op escalatie van een ernstige echtscheidingszaak dan een middel tot oplossingen om het leven van de kinderen na scheiding in goede banen te leiden.
Natuurlijk blijft het dominante beeld dat hulp komt van instanties als de Raad. Zij voelen zich daar ook toe geroepen. Maar realistisch is het helaas niet.
Te vaak wordt ook geen gebruik gemaakt van de hoopvolle goede trajecten die er soms ook zijn. En waar wel soms naar verwezen wordt.
Hulp mag namelijk ook niets kosten en is sterk ideologisch gekleurd.
Voorbeeld
Heb je een voorbeeld van zo'n hoopvol goed traject om uit een vechtscheiding te komen?
En probeer a.u.b. je algemene riedel over de raad etc. te beperken.
tsjor
Sorry Tsjor 
"BOR Humanitas
Ouders die zich laten begeleiden door BOR Humanitas krijgen een getrainde vrijwilliger toegewezen, ondersteund door een professionele coördinator, die hen helpt gezamenlijk tot afspraken te komen over zorg, omgang en financiën.
Ouders kunnen vrijwillig een beroep doen op deze begeleiding, en daarmee een juridisch traject voorkomen. Uit ervaringcijfers blijkt dat de begeleiding door BOR Humanitas een hoog slagingspercentage kent. In ongeveer 70 procent van de gevallen lukt het ouders zelf na de begeleidingsperiode tot een regeling te komen.
Villa Pinedo
Als platform voor kinderen van gescheiden ouders heeft Villa Pinedo de laatste jaren een belangrijke stem gekregen in het debat over dit thema. Villa Pinedo maakt ouders bewust van de effecten van een scheiding op kinderen, door kinderen zelf hun ervaringen te laten delen in trainingen, workshops, filmpjes en publicaties. Door kinderen aan het woord te laten worden ouders doordrongen van hun verantwoordelijkheid en van de effecten van hun gedrag. "
En ik heug me ergens ook nog een uitzending over vechtscheidingen waar ouders en kinderen in groepjes begeleid werden en tekst kregen daardoor wat de gevolgen zijn van het gedrag van de ouders. Vaak in een totaal ge escaleerde situatie pas aangeboden. Maar dat ook hoopgevend en inzichtgevend was.
Reactie
Inderdaad Jasmijn dat is het probleem! En ze projecteerd het nu op mij.
Bedankt voor de vele reacties. Er word veel naar mijn woordkeuze gekeken merk ik. Dat is oké maar doet geen eer aan hoe de situatie is. Ik zal proberen met wat meer afstand antwoord te geven. Tuurlijk bespreken we de kinderen samen dat doet moeder hopen wij ook met haar nieuwe partner. De nieuwe partners spelen een grote rol in het leven van de kinderen. En zijn geen kortstondige relaties. Maar vader en moeder beslissen.
De reden dat vader wilde praten is omdat hij zorgen heeft over het mentale welbevinden van de kinderen. Ik ga hier verder niet dieper op in. Ook hield moeder zich niet aan afspraken en maakte beslissingen (medisch/school) zonder vader erbij te betrekken. Hier heeft hij veel moeite mee en dit was al zo voordat ik in beeld kwam. Hij heeft toen vaak mediation voorgesteld, moeder wilde niet.
Niet praten is soms beter maar soms ook geen uitkomst. Ik begrijp zijn wens wel! Het gaat niet goed met de kinderen dus er moet gewoon wat veranderen. Het praten word inmiddels afgedwongen door een instantie. En ook moeder vraagt via haar procedure om een onderzoek van de raad. Die wens is dus geen aanval maar wederzijds. Wat gaat er niet goed en hoe staan de kinderen hierin. Vader ziet dit dan ook niet als zijn gelijk halen. (Snap niet dat ouders dat zo kunnen zien??) Hij ziet dit als zijn enige manier om de situatie voor de kinderen te verbeteren. Je kunt toch je ogen niet sluiten voor zorgen om je eigen kinderen?
En wat betreft mijn rol. Ik mis de kinderen en steun mijn partner hierin. Er is geen enkele reden waarom de kinderen moeite met mij zouden hebben behalve hun loyaliteit aan mama. De weekenden en vakanties bij ons verlopen goed en gezellig, normaal. Vader en ik wonen samen en vader geeft aan dat meebewegen hierin niet past in zijn beeld van ons gezin. Meebewegen met de kinderen wel dus hij gaat kijken wat ze bedoelen en wat ze hierin nodig hebben als we ze weer zien.
De situatie is zoals hij is, velen zullen een mening hebben over de keuzes van mijn partner hierin. Hij zit er midden in en heeft alle mogelijke stations hiervoor al gepasseerd en niet praten is geen optie. Wij zijn dan ook vooral nieuwsgierig naar ervaringen van soortgelijke situaties bij de rechter.
Vergissing
" Het praten word inmiddels afgedwongen door een instantie. En ook moeder vraagt via haar procedure om een onderzoek van de raad. Die wens is dus geen aanval maar wederzijds. Wat gaat er niet goed en hoe staan de kinderen hierin. Vader ziet dit dan ook niet als zijn gelijk halen. (Snap niet dat ouders dat zo kunnen zien??) Hij ziet dit als zijn enige manier om de situatie voor de kinderen te verbeteren. Je kunt toch je ogen niet sluiten voor zorgen om je eigen kinderen?"
Dit is een vergissing. De Raad kan geen afweging maken van de stand van zaken van een kind. Daarvoor spelen er teveel belangen mee aan alle kanten, ouders en instanties. Dat is dan ook de reden dat er soms overgegaan wordt tot het aanstellen van een curator. Helaas is dat dan ook vaak een gedragsdeskundige van de jeugdzorg die gewend is om te denken in OTS dan wel UHP. Maatregelen in een juridisch kader waar de Kinderombudsman nou juist de tandeloosheid maar ook de escalatie van aantoont.
Het is geen hulpverlening en de situatie van de kinderen wordt er vaak niet beter op.
Handiger is om als ouder wat nederiger te zijn. En wat meer te negeren. Je gaat uit van een gezamenlijk ouderschap dat problematisch is gebleken. Anders werd er niet gescheiden. Dat je dan gezamenlijk komt tot schoolkeuze of keuze voor gezondheidszorg kan een illusie blijken te zijn.
Tenzij er aantoonbaar ernstige schade is zou ik dan ook geen conflict aangaan over die zaken. Het is wel degelijk jou ego dat dan een rol gaat spelen. En niet het belang van de kinderen. Want die zoeken dat conflict niet en of ze nu naar de ene of de andere school of gezondheidszorgvoorziening gaan is van ondergeschikt belang.
Het allerbelangrijkste is dat het contact blijft bestaan hoe dan ook. En als dat betekent dat je wel eens niet je gelijk krijgt of gelijkwaardigheid dan is dat de prijs die je betaald. Het is namelijk maar zelden afdwingbaar en dan komen er draconische zaken in zicht. Boetes en soms zelfs onttrekking aan het gezag, naast jarenlange bemoeizucht in de vorm van een gezinsvoogd die daar niet voor toegerust is of een uithuisplaatsing van je kind dat het er voor een kind beslist niet veiliger op maakt want de overheid weet misbruik en mishandeling en toegang tot goede zorg en scholing nog veel minder goed te doen dan een gemiddelde ouder dat kan.
Dus je hebt je in een wespennest begeven. Hoe goed de bedoelingen ook zijn.
Mogelijk dat de nieuwe partners hier een bemiddelende rol kunnen spelen? Afspreken dat je elkaar meer met rust laat, meer accepteert van elkaar en elkaars beslissingen en dat je elkaar helpt om de omgangsregeling op gang te houden. Als steun aan de beide ouders en vooral de kinderen. Dat is mogelijk nog wel een idee.
je wilde ervaringen
BonusRene, je vroeg om ervaringen in n soortgelijke situatie. Die kan ik je geven. Ik ben ook een bonusmoeder, en de moeder van de kinderen van mijn vriend had ook t idee dat ze de kinderen kon weghouden bij vader. Daar had ze diverse redenen voor waarbij de belangrijkste was dat vader een nieuwe vriendin had. En ze hadden sex! Sex! Kun je je voorstellen. Daar wilde ze de kinderen niet aan blootstellen. Je moet je voorstellen dat de kinderen werkelijk nog nooit bloot hebben gezien of bewijzen van iets wat op sex zou kunnen lijken. Een vrouw komt op bezoek en ze blijft een paar uur en soms gaat ze de volgende dag pas weg. Dat moest wel sex zijn. Daar is dus de raad van de kinderbescherming bij gehaald. Want, volgens moeder, wilden de kinderen' die vrouw'niet leren kennen en haar kinderen al helemaal niet. De kinderen zijn uiteindelijk gehoord door de raad vd kinderbescherming. Ook zijn moeder en vader afzonderlijk gehoord. Volgens vader waren de kinderen gelukkig en werden ze goed verzorgd. Volgens moeder wilden de kinderen absoluut niet geconfronteerd worden met vaders sexleven en wilden de kinderen die nieuwe vrouw absoluut niet zien en haar kinderen ook niet.
En toen werden de kinderen verhoord. En wat zeiden ze; we hebben geen probleem met de nieuwe vriendin van vader. We staan neutraal tegenover haar. Haar kinderen lijken ons wel leuk, we willen ze best beter leren kennen.
Uitspraak van de raad van de kinderbescherming was dat ze geen enkele reden zagen om de omgang met vader te beperken en dat de normale omgangsregeling doorgang moet vinden. Dat was niet leuk voor de moeder van de kinderen van mijn vriend. Ondanks het feit dat er duidelijkheid was, zijn er nog vele incidenten geweest waarbij moeder alles uit de kast heeft gehaald om te voorkomen en te weigeren dat de kinderen normale omgang konden hebben. Nu we ongeveer 4 jaar verder zijn is de zaak iets rustiger geworden. De kinderen zijn groter en durven nu eindelijk te zeggen dat ze alle recht hebben om vader gewoon te zien. Gewoon ff na school langs fietsen en een praatje maken. Vakanties zijn al heel lang een drama tot aan een kort geding toe. Ik zie dat er soort bewijsdrang is van moeder dat zij de enige juiste ouder is in deze scheiding. En dat krijg je er zelf niet zomaar uit.
De RvdKB heeft ons toch gebracht wat we wilden; nl. dat de kinderen er op vaste tijden zijn. Het kort geding heeft gezorgd dat duidelijk is dat kinderen gewoon op vakantie meemogen. Er is nu voor het eerst een vakantievoorstel gedaan wat door beide partijen per direct goed is gevonden. Het duurt lang, heel lang. Maar wat je niet moet doen, lees ik hier al vaker: namelijk je als partij opstellen in dit meningsverschil. Je bent als nieuwe partner geen partij. Ik heb me nooit opgesteld als de bonusmoeder, zo gedraag ik me niet. Ik praat nooit met de kinderen van mijn vriend over de gevoelige situatie. Dat doet mijn vriend met zijn kinderen zonder dat ik erbij ben. Hij verteld het me later wel, en ik probeer hem daarin te steunen en te adviseren. Maar hij beslist.
Zelf heb ik t idee dat een moeder al heel snel zich bedreigd voelt door een nieuwe vriendin van vader. Stel dat ze nu leuker is, liever, lekkerder eten maakt, dat van haar alles mag. Wat eng! Moeder is haar man al kwijt geraakt, haar huwelijk en straks raakt ze haar kinderen ook nog kwijt.
In jouw ogen niet realistisch BonusRene, maar reken maar dat deze gevoelens ten grondslag liggen aan de situatie. Daar kun je niks aan doen, maar wel je uit terugtrekken.
Kunnen jullie geen contact zoeken met de kinderen en ze ophalen op de omgangstijden? En weer terugbrengen? Nee, ik zeg t verkeer, niet jullie, maar vader? Hij alleen? En zeg maar dat je er niet bij bent. Dat is geen bakzeil halen, dat is jezelf niet afserveren, dat is meebuigen, meebewegen. En ga dan ook andere dingen doen BonusRene. Bedenk wat leuke uitjes voor jezelf die je dan kunt gaan doen. En je zult zien dat na een paar bezoekjes van de kinderen alles weer rustiger wordt. Vertel niks, en laat de kinderen ook niks vertellen in de trant van 'het is echt leuk en fijn bij papa hoor'. Gewoon niks. En als je wel aanwezig bent bij de kinderen, wat later als alles rustig is, dan ook daar niks van zeggen.
En ik hoop dat je een rustig deskundig type hebt bij de RvdKB. Je mag me best prive mailen als je meer ervaringen wil uitwisselen, dan kun je mijn emailadres bij het forumbeheer opvragen.
BonusRene
Als je ervaringen wil over mogelijke uitkomsten van rechtszaken, dan zou je kunnen kijken op www.rechtspraak.nl en dan verder zoeken om 'omgangsregeling'. Er zijn in elke situatie zoveel persoonlijke punten, dat het lastig is om op basis van jouw informatie hier enige uitspraak te doen over hoe dat gaat lopen.
en dan nog, stel dat je een uitspraak hebt van de rechter (die heb je in feite al) en zij houdt zich daar niet aan. Wat dan? Stel dat je een dwangsom hebt, wil je die dan effectueren? Hoe wordt de sfeer als de kinderen gedwongen worden om naar jullie te komen?
'De reden dat vader wilde praten is omdat hij zorgen heeft over het mentale welbevinden van de kinderen.' Ik vermoedde al dat zoiets speelde. Dat kan erg aanvallend zijn. En dan heeft het zeker invloed dat aan beide kanten nieuwe partners zijn, die allebei hun partner steunen in zijn of haar analyse van de problematiek en dus ook in de aanpak. De nieuwe partner van moeder zal haar ook steunen in haar strategie en visie.
Is er niets wat vader kan doen om het mentale welbevinden van de kinderen te verbeteren, zonder dat hij daarover met moeder spreekt?
Ik deel de allergie van AnneJ niet helemaal als het gaat om de raad, maar ik zie wel een paar donkere wolken hangen: het gaat niet goed met de kinderen (zeggen jullie zelf), ouders kunnen niet met elkaar praten en er ontstaat ruzie als een ouder iets doet voor het kind (medisch, school). Mediation en afspraken op papier helpen niet. Dan is al snel de analyse gemaakt: kinderen zitten in de knel, ouders komen er niet uit of maken het alleen maar erger, kinderen moeten beschermd worden.
Ik heb nog niet zoveel hoop op basis van de hoopvolle trajecten die anneJ aangaf: villa pinedo richt zich vooral op de kinderen zelf (ik houd niet zo van die indirekte emotionele insteek); zij hebben wel trajecten voor volwassenen, maar ik weet niet of dat no bestaat en wat het kost.
BOR Humanitas lijkt mij vooral zinnig als de ene ouder de andere ouder niet vertrouwt in de omgang met de kinderen. Dan kan er onder begeleiding een omgangsregeling worden opgebouwd.
Hier is sprake van kift/jaloezie/boosheid die zich afspeelt tussen de partners en de nieuwe partners. En de kinderen zitten klem.
Ik heb een oproep gedaan voor wijsheid, meer wijsheid dan wat een rechter kan bieden. Denk nog eens goed na:
' Er is geen enkele reden waarom de kinderen moeite met mij zouden hebben behalve hun loyaliteit aan mama.' Dan is er toch een serieuze reden? Ik snap wel dat je de perfecte moeder voor hen bent, maar de kinderen hebben met meer te maken dan dat.
'Vader en ik wonen samen en vader geeft aan dat meebewegen hierin niet past in zijn beeld van ons gezin.' Oké, de kinderen daardoor niet zien past dan wel in zijn beeld van het gezin? Hij kan een andere volwassene niet dwingen. Hij heeft hopelijk de macht niet om dat te doen.
Nog een puntje: het zou al mooi zijn als het gesprek tussen vader en moeder niet gaat over de omgangsregeling, maar over de problemen van de kinderen: wat zie jij, wat zie ik, hoe analyseer je dat, hoe analyseer ik dat, wat kunnen we doen om daar meer helderheid in te krijgen en wat kunnen we doen om bij te dragen aan een oplossing. Maar je moet wel een heel goede sfeer hebben en weinig inmenging van derden omdat met elkaar te kunnen bespreken.
Tsjor
Voor nu
Ik had een heel verhaal getikt maar was bang dat het niet overkwam zoals ik het bedoelde. Voor nu zou ik adviseren dat de vader een kort mailtje stuurt aan de moeder en meldt dat hij het kind graag wil zien en aanbiedt om het kind een middag of avond mee te nemen, een op een. Bijvoorbeeld samen een pannenkoek eten.
Iets met een berg en Mohammed.
Verder zou ik me terugtrekken, laat dit spelen tussen de vader en de moeder. En als het nodig is dat jij je letterlijk terugtrekt zodat vader en zoon samen kunnen zijn, dan is dit nu niet anders, van hieruit kan er gewerkt worden naar een oplossing.
Natuurlijk moet er een structurele oplossing komen en ik zou hiervoor zo min mogelijk instanties of mensen inschakelen dat geeft vaak alleen maar meer ellende. Moeder wil niet praten dan moet haar gevraagd worden (door de vader) of ze per mail wil aangegeven hoe zij de toekomst ziet, toon respect naar haar en neem haar serieus, wellicht dat er daarna een gesprek mogelijk is. Er zijn denk ik maar heel weinig moeders die willen dat hun kind zijn /haar vader niet ziet.
trajecten
De Raad gaat in deze zaak ongetwijfeld zeggen dat er veel vijandigheid is en dat ouders beter moeten communiceren. Daar zijn trajecten voor. Maar dat is in iedere gemeente weer anders en wisselt ook nog eens om de haverklap dus daar kan ik niets zinnigs over zeggen). Informeer in jouw gemeente. Of de gemeente waar de kinderen wonen, als dat een andere gemeente is. Misschien kan - via de advocaten, want die zitten er nu toch al in - worden voorgesteld om zo'n traject te volgen. Anders zit je eerst te wachten op een rechtszitting, vervolgens een half jaar totdat het Raadsonderzoek begint, en de uitkomst is dan dat vader en moeder alsnog zo'n traject in moeten (soms is dat overigens wel handiger voor de financiering, maar vraag dat ook na).
Je hebt iemand nodig met enige kennis van 'de sociale kaart' van de gemeente, maar met zelf rondbellen kom je ook een heel eind. Wel eerst even naar de wc en je daarna comfortabel installeren, want soms zit je eindeloos aan de telefoon om van het kastje naar de muur te worden doorverbonden.
Belangrijke vragen zijn: waar moet ik zijn, kan ik mezelf aanmelden of moet er worden doorverwezen (door wie dan), wat houdt het programma in, wat kost het, en zijn er wachtlijsten?
Dit telefoonwerk kan jij desgewenst doen, mocht jij hiervoor meer puf hebben dan vader. Op het moment dat het aankomt op het daadwerkelijk aanmelden, moet jij terugtreden en moet vader het doen.
Maar goed: kijk wat er mogelijk is, of dat wat lijkt, en leg e.e.a. dan voor aan de advocaat (die het dan aan de andere kant kan voorstellen).
Groeten,
Temet
Nav #7
We zijn het dus eens 
. Praten is in dit soort situaties onterecht gewaardeerd en vermijden en zwijgen (en laten gaan) ondergewaardeerd. Ik benadruk alleen dat veel van de adviezen juist over praten en rechtvaardigheid gaan, proberen een situatie in het ideaalbeeld te frommelen. Terwijl het volgens mij veel beter is om je neer te leggen bij datgeen/diegene die je niet of moeilijk kunt veranderen/beïnvloeden (de moeder in deze) en vanuit daar stap voor stap naar een nieuw realistisch plaatje te werken. Beelden over ‘hoe het zou moeten zijn’ staan je geluk alleen maar in de weg. Focus je op de waardes die zitten achter dat plaatje. Ik lees hier een plaatje ‘vader en stief wonen samen en het zou zo moeten zijn dat zijn kinderen daar gewoon gezellig kunnen meedraaien als een mooi samengesteld gezin’. Mij lijkt (ik vul in) dat achter dat plaatje zit: vader en kinderen willen een goed en veilig contact hebben, kinderen voelen zich welkom in zijn leven en hebben ook bij hem een warme plek waar ze zich prettig en veilig voelen. Dat laatste biedt mi veel meer ruimte voor creatieve en passende oplossingen voor dit soort -soms complexe- situaties dan de eerste en biedt dus veel meer ruimte om daar succesvol in en tevreden bij te zijn.
Reacties..
Doenja,
Dank je wel ik denk dat wij een soort gelijke ervaring hebben. Soms is de weg naar de rechter onvermijdelijk, zeker als de instanties die al bij de kinderen betrokken zijn zeggen dat dat je enige optie nog is als vader. Ik ga je mail adres opvragen al is het alleen om even het verhaal kwijt te kunnen en te horen wat we misschien kunnen verwachten in deze.
AnneJ,
We zitten er nu midden in en wachten het kortgeding af. We hebben dan wel een verkeerd beeld van de raad en hopen dat dat dan mee gaat vallen. Het traject van praten en afspraken maken word inmiddels tussen de ouders opgezet. En daarin kan vader de houding die jij aangeeft proberen aan te nemen. En kinderen zoeken idd nooit het conflict op dat veroorzaken de 4 volwassenen in deze. Wellicht kan er in die gesprekken gewerkt worden aan rust en meer acceptatie hierin voor de kinderen.
Tsjor,
Het klopt helemaal wat je zegt, de situatie is ongezond voor de kidneren en wij als volwassenen verergeren het. Vader heeft gezorgt dat er hulp kwam voor de kinderen. Hij wilde eerst met moeder praten die bleef weigeren en het ontkennen en toen is vader naar de huisarts gegaan die erkende de problemen en hebben de kinderen hulp gekregen. Moeder heeft het hier moeilijk mee. Een van de redenen van spanningen. Ik denk dat je gelijk hebt en dat die gesprekken moeten gaan over de kinderen en niet de omgangsregeling. Ik zal dit met vader bespreken. Hopelijk is de omgangsregeling weer lopend door middel het kortgeding en is er meer ruimte voor andere dingen. Ik heb wel vertrouwen in de onafhankelijke derde die bij het gesprek tussen de ouders aanwezig zal zijn.
Narcis,
De stap met de mail is vader al voorbij dit is vanaf begin dit jaar geprobeerd en heeft geen effect. Moeder blijft er nu bij met mij in de buurt komen de kinderen niet meer. Houd in dat vader ze ook minder zal zien ik kan niet om het weekend en de helft van alle vakanties weg. Zou ook gek zijn er is niks gebeurd de kinderen zoeken me juist op en vragen naar me als ik er niet ben. Het is heel gek dat dit zo uit de lucht komt vallen. Maar dat ik me terug trek lijkt me gewoon goed, alleen in hoeverre dat moeten we eerst aanzien.
Temet,
Klopt! Dat heb ik gedaan hier in de buurt is er maatschappelijk werk die speciale programma’s hebben voor de kinderen en de ouders. Ik heb inderdaad gebeld en vader heeft de aanmelding gedaan. Wat een gedoe om daar wijs in te worden! En je weg te vinden! Hieruit komen nu gesprekken voort en de kinderen hebben een begeleid traject gehad. Vader hoopt dat hier een vervolg op komt.
Hierdoor
" Zou ook gek zijn er is niks gebeurd de kinderen zoeken me juist op en vragen naar me als ik er niet ben. Het is heel gek dat dit zo uit de lucht komt vallen."
Hou er maar rekening mee dat de moeder gewoon bang is dat je te leuk bent. Je bent dan wel geen bedreiging dat je haar man afpakt. Ze voelt zich in t nauw gedreven door je en is bang dat zij de kinderen kwijt raakt! Is helaas heel weinig aan te doen. Heb je haar wel eens ontmoet? Zou de kou uit de lucht kunnen halen. Gewoon even n hand geven.
Wat ik me afvraag
Je schrijft zelf dat je moeder bent van een stoere dochter van 15. Woont zij ook (deels) bij jullie? Wat krijgt zij hiervan mee? Probeer ook haar genoeg aandacht en ruimte te geven op dit vlak.
Verder: ik ben zelf stiefmoeder. Inmiddels is mijn stiefdochter volwassen. Wat ik je kan zeggen: alles gaat voorbij. Ook bij ons was de situatie bij vlagen behoorlijk dramatisch. Ik heb ook ooit een verbod gekregen om stiefdochter te zien. Dat heeft zeker een jaar geduurd. Maar ook dat ging voorbij.
Wij hebben juist altijd geprobeerd alles onderling 'op te lossen', wat in feite neerkwam op meebuigen met de grillen van de andere ouder.
Ik kan me herinneren dat de problemen vroeger als een loden last leken te drukken, en nu kan ik ze me bijna niet meer herinneren (bij wijze van spreken).
Waarmee ik wil zeggen dat alles relatief is: hou de grote lijn in de gaten. Wat belangrijk is, is dat de kinderen contact met beide ouders hebben en houden. Jij bent (hoe naar wellicht ook) toch van minder belang.
Misschien is een onderzoek toch wel goed (ik ben echter sceptisch, heb teveel nare ervaringen meegemaakt en gehoord). Informeer je goed, bereid je goed voor! Neem contact op met Stichting KOG http://www.stichtingkog.info/
en laat je goed adviseren.
Probeer de gedachte los te laten dat het om jullie (als gezin) gaat, dus dat de kinderen bij jullie als gezin moeten kunnen komen. Het gaat in eerste instantie om het contact tussen kinderen en vader. Probeer dat te herstellen. Echt, de rest komt later wel.
Op te lossen
'Houd in dat vader ze ook minder zal zien ik kan niet om het weekend en de helft van alle vakanties weg.'
Enig idee waarom het niet kan dat jij weg bent om het weekend en dat het wel kan dat vader de kinderen daardoor minder zal zien?
Denk even in praktische oplossingen. Niet in idealen.
Ik kan me voorstellen dat moeder als volgt redeneert: vader heeft de huisarts ingelicht in verband met zorgen omtrent de kinderen, zonder dat moeder het daarmee eens was. Moeder denkt dat het vooral nieuwe vriendin is die vader heeft ingefluisterd dat het niet goed gaat met de kinderen en dat hij naar de huisarts moet gaan. Nieuwe vriendin is de kwade pier.
Het allerbelangrijkste is, dat er blijkbaar toch hulp is voor de kinderen. Het kan zijn dat dat een prijs heeft, bijvoorbeeld een weekendhuisje, waar je regelmatig verblijft. Soms met dochter, soms met man en dochter.
Tsjor
Huisarts
Misschien wist de moeder niet eens dat de huisarts was ingelicht...
En hoe kan het dat deze situatie, zoals jij schrijft, zo maar uit de lucht komt vallen?
Nogmaals als de keuze is het kind niet zien of papa alleen met kind dan zou ik absoluut kiezen voor de laatste optie en iets verzinnen zoals hierboven beschreven, het is maar één weekend per 2 weken en geen altijddurende situatie.
Reactie
Mireke,
Met onze dame van 15 gaat het heel goed. Ze mist de kinderen wel en ze merkt de spanningen in huis en heeft boosheid naar de situatie. Maar het kleurt haar dagen niet in, het heeft geen effect op vriendjes en vriendinnen of school en we hebben voldoende aandacht voor haar. Ik maak me geen zorgen om haar.
Ik vind het prettig om jouw ervaringen te lezen. Het is heel lastig om die grote lijn vast te houden, je verliest je snel in de grillen van het moment. Omdat het contact tussen mij en de kinderen altijd goed is geweest denk ik ook dat dit ook weer goed gaat komen. Ik kan niet goed omschrijven hoe de werkelijke situatie is omdat dit een open formum is maar het is niet mogelijk om naar alle grieven van moeder te buigen. Dit zou schadelijk zijn voor ons en voor de kinderen. Maar we kunnen wel wat meer meebewegen met alles en de situatie.
Het doet enorm veel zeer hoe dit nu gaat en drukt op ons op alle kinderen en ook op mij. Want ook al ben ik bonus moeder ik hou op mijn eigen manier van de kinderen. Ze niet meer zien is pijnlijk. Dat maakt het voor mij lastig om hier in mee te bewegen. Vader heeft ook andere redenen waarom hij de kinderen weer bij ons zou willen en niet alleen bij hem. Die ik hier even buiten laat. Toch denk ik dat je gelijk hebt en in de basis het contact met papa zeker niet mag verwateren hierdoor en aangehouden moet worden. Ten koste van wat dan ook.
Hoe ben jij met dat verbod van moeder omgegaan? Woonde je ook samen met vader? Heb je gezorgd dat je niet thuis was als de kinderen kwamen of hebben jullie andere afspraken gemaakt?
Nogmaals bedankt voor je ervaring het trekt me even uit de grillen van het moment en wijst me op ons eigenlijke doel.
DoenJa
Ja die ontmoeting ging zeer ijzig. Het was meer iets waarvan ze het gevoel had volgens mij dat het even moet. Ze zei niks schudde de hand en liep weer weg. Het gekke was wel dat ze in het hele prille begin juist contact zocht met mij en niet met vader wilde praten. Omdat ik er toen niet tussen in wilde staan heb ik haar gezegd dat ze me dingen vragen mocht maar dat ik alles eerst met vader besprak. Dit sloeg daarna om. Ik denk dus dat ze me eerst zelfs als een mogelijkheid zag om vader te ontwijken.
Ik weet trouwens niet hoe ik beheer moet vragen om jouw email adres. Kun je me dit uitleggen? Of anders het beheer vragen om de mijne?
Tsjor,
Wij zijn ook heel blij dat de kinderen hulp hebben dat het goed gaat met ze is ons grootste belang. Dat maakt deze hele situatie ook zo wrang, je komt er niet uit en het schaat ze nu nog meer dan het al deed! Papa daagt mama voor het gerecht en mama papa. Welk beeld geef je ze mee?
Het is denk ik ook zo dat moeder op die wijze naar mij kijkt. Tenminste ik kan me dat heel goed voorstellen dat ze dit zo voelt.
Ik heb geen financiële middelen voor een weekendhuisje. Doordat we pas verhuist zijn en ver weg wonen van vrienden en familie is het lastig om elders een plekje te zoeken. En ik wil mezelf ook niet opdringen bij anderen. Het voelt ook heel wrang om zo mijn huis te moeten verlaten. Dat zou betekenen in de zomervakantie 3 weken!! Het is niet haalbaar om dat zo te doen.
We dachten zelf dat ik gewoon wat vaker weg zou gaan overdag en dat ik in het algemeen op de achtergrond blijf als ze weer zouden komen. We hopen dat uit het kortgeding komt dat de kinderen weer komen. En anders moeten we er een oplossing voor vinden want het contact met vader is te belangrijk om zo te laten verwateren.. Ik ben wel benieuwd hoe Mireke hier mee om is gegaan. Misschien heeft ze nog tips. Hoe pijnlijk ook ik ben prima bereid de prijs te moeten betalen als dat in het voordeel is van het contact tussen papa en de kinderen. Kortom als het in het voordeel is van de kinderen, het hoe is lastig hierin.
Narcis,
Moeder was op de hoogte van het bezoek aan de huisarts. En dit komt uit de lucht vallen omdat de kinderen en ik het tot 5 dagen ervoor nog goed hadden samen. Er was geen enkele reden om aan te nemen dat de kinderen ineens niet meer zouden willen komen om mij. Dat komt volledig uit het niets. We gaan van gezelligheid, vragen om dingen samen te doen, naar mij vragen, met me mee willen naar me toe willen als ze met papa weg zijn naar we mogen je helemaal niet, zo erg dat we zelfs niet meer willen komen. Dat er spanningen zijn tussen de ouders was bekent maar dit komt uit de lucht vallen. Er is nooit iets over gezegd en het is op geen enkele manier ter sprake gekomen. Niet tussen de ouders en niet met de kinderen.
Niet meteen het grootste probleem
'Het voelt ook heel wrang om zo mijn huis te moeten verlaten. Dat zou betekenen in de zomervakantie 3 weken!! Het is niet haalbaar om dat zo te doen.'
Ik snap dat het wrang voelt, maar ik denk dat je dat gevoel mag relativeren, aangezien er momenteel een praktische situatie is ontstaan die om een praktische oplossing vraagt. Wat daar tussen zit is het probleem, dat jij wil 'bewijzen' dat de relatie met de kinderen goed is en dat je omgekeerd hoort, dat jouw aanwezigheid het probleem zou zijn voor de kinderen. Je weet dat dat laatste niet waar is. Maar daarmee heb je je gelijk nog niet. Het is dus even de vraag wat je ervoor over hebt om je gelijk te halen.
Bij het zoeken naar een praktische oplossing schakel je direct over naar het grootste probleem: 3 weken zomervakantie. En dan 3 weken niet in je huis. Of 3 weken op stap met je dochter. en de twee weekenden per maand kunnen ook een gelegenheid zijn om je verre familie en vrienden op te zoeken.
Ik zeg niet dat je het zo moet doen, alleen probeer ik je te laten zien, dat je soms out-of-the-box moet denken om daarmee blokkades op te heffen. Want inderdaad: de huidige situatie, waarin vader moeder voor het gerecht daagt en moeder vader, en beiden de raad hebben ingeschakeld, dat is eigenlijk het allerergste.
Tsjor
Ander probleem
Ik denk niet dat het gaat om de relatie tussen de kinderen en jou. Wellicht was het probleem toch, dat vader de huisarts inschakelde.
Het kan zijn dat vader heeft geprobeerd moeder te vertellen over de problemen die hij zag. Dat heeft in elk geval niet geleid tot een gezamenlijke visie op de problemen en een gezamenlijke aanpak.
Is de inschakeling van de huisarts in onderling overleg gegaan? Ik denk dat je de problemen vooral moet zoeken rond die handeling en dat moment. Ik zou daar dan mijn analyses op richten: wat was er aan de hand, hoe is de communicatie verlopen, wat was het probleem, welke beslissingen zijn er genomen etc.
Maar het kan ook zijn dat er andere dingen speelden.
Tsjor
Ik denk ook niet dat het gaat om jou
Moeder zocht een stok om mee te slaan en dat ben jij. Ik zou me hier totaal niet druk over maken, jij weet hoe het zit tussen jou en de kinderen. Wat wel zou kunnen is dat moeder ze (onbewust) bespeelt, waardoor de kinderen het gevoel hebben dat ze klem komen te zitten. En dat ze daar last van hebben.
Je vroeg om tips:
In ons geval was stiefdochter jonger, en hadden wij nog geen eigen kinderen. Inderdaad zorgde ik er dan voor dat ik er niet was als zij kwam. Heel wrang, zo voelde dat toen ook, maar toch gedaan. Wat ik in die tijd wel heb gedaan is m'n eigen emoties tot stiefdochter iets uitzetten, mezelf realiseren dat ik idd de nieuwe partner was, zonder rechten. Dus mijn belang hebben we uitgezet, zeg maar. Achteraf gezien kon ik daardoor ook beter dealen met soms heftige capriolen van moeder.
Uiteindelijk is deze periode van haar niet mogen zien ook weer over gegaan toen ze vier werd, en kwam ze ineens week om week bij ons wonen.
Ook bij onze dame was er sprake van problemen. Kinderen krijgen volgens mij een enorme tik mee van een problematische scheiding.
Enfin, situatie is echt dramatisch geweest. Ik ben bedreigd door nieuwe partners van de moeder, gestalkt, telefonisch en aan de deur uitgescholden, het was voor mij een schokkende en totaal nieuwe ervaring. Ook bij gesprekken met hulpverlening ben is ze me bijna te lijf gegaan, en heeft ze me regelmatig enorm uitgescholden waar de hulpverlening echt niets mee kon... (dat viel me enorm tegen trouwens... dan heb je hulpverlening en kunnen ze er zelf niet mee omgaan.)
Andersom hebben wij altijd normaal naar haar gedaan, haar (en haar nieuwe zoontje) ook uitgenodigd als wij stiefdochters verjaardag vierde. En na een paar jaar kwam ze ook! En werden wij ook bij haar uitgenodigd! Zoals Michelle Obama zei: when they go low, we go high! Mooi motto!
Zoals gezegd, nu is de situatie genormaliseerd. We wonen ver uit de buurt, maar appen elkaar met de verjaardagen van de kinderen en zo, doen elkaar de groeten via dochter. Moeder is na de verhuizing wel eens bij ons geweest, wij hebben dochters verjaardag met alle kinderen bij haar gevierd, Enz. enz. Zelf ben ik hier heel blij mee, het betekent zoveel voor stiefdochter en zelf groei je er ook van.
Voor mij is de grote motivator altijd geweest dat het zo belangrijk is dat een kind met beide ouders contact heeft, normaal contact. We hebben nooit negatief over haar gepraat waar de kinderen bij waren (later kregen wij samen nog vier kinderen), en we hebben altijd geprobeerd dit soort relatieperikelen niet te laten merken. Ik heb altijd geprobeerd me voor te stellen hoe ik me zou voelen als ik haar was. Het heeft me ook enorm geholpen alles te relativeren. We wilden ook voorkomen dat onze eigen kinderen er iets negatiefs van zouden meekrijgen.
Onze eigen jongvolwassen dochter vertelde laatst dat zij helemaal niets heeft meegekregen van alle ellende, zij heeft alleen fijne herinneringen en er echt totaal niets van gemerkt.
Overigens: band met stiefdochter is uitstekend. Ze woont vlakbij ons in de buurt. Komt regelmatig, ik ga regelmatig naar haar, we doen ook regelmatig dingen samen, bellen en appen veel (bijna elke dag). Onze kinderen hebben een goede band met hun oudste zus, vooral de oudste twee gaan ook op eigen initiatief regelmatig met haar om. En dat was mijn tweede motivator: dat ze een goede broer/zus-band zouden krijgen.
Dat zijn wat mij betreft de langetermijndoelen geweest. Probeer de problemen wat los te laten, zorg dat je een leuke baan of studie hebt die veel energie neemt en ook geeft. Dit is erg vervelend en slopend (vooral voor je partner!) maar het is niet het hele leven. Doe bv. aan yoga, of meditatie of mindfulness, of een sport. Dan voel je je ook veel frisser.
Hoe moeilijk ook, dit gaat voorbij! Maar ga niet mee in de rancune, het je gelijk willen halen, de 'ja maar... (vul maar in)' reflex. Niet doen. Want dan kom je juist terecht in een vechtsituatie die je juist zou moeten vermijden, vanwege de kinderen.
Overigens
hebben wij ook uiteindelijk om allerlei besloten hulp te vragen. En na die hulpvraag begon de ellende pas goed. En is de hulp nooit gekomen!
Vandaar dat ik daar nogal sceptisch over ben.
Beheer
BonusRene rechtsboven zie je contact forum beheer staan. Als je contact met mij wil kun je daar n bericht naar sturen dat je emailadressen uit wil wisselen. Ik heb dat al gevraagd. Als jij dat ook wil en daar aangeeft kun je me prive mailen.