Moeite met nieuwe partner

Weekend

Misschien is het gewoon het probleem dat pubers vaak niet meer willen wisselen van locatie. Ze hebben een vaste stek thuis en gaan zich met hun eigen agenda bezig houden. Daar pas je dan niet meer in.
Ik zou proberen om andere afspraken met haar te maken.
Hopelijk wonen jullie niet ver uit elkaar, dan kun je bijvoorbeeld afspreken dat ze door de week een keer komt eten, of je gaat met haar mee naar sport of muziek of zo. Zaterdags haal je haar op als ze wedstrijden heeft. Zoiets.
Ze is al 12. Ik denk dat je er in elk geval met haarzelf een goed gesprek over kunt hebben. En vertellen dat je haar mist en wat jullie kunnen doen om het contact goed voort te zetten.

Ik begrijp je dochter helemaal

Toen mijn ouders uit elkaar gingen, was ik vijftien. Ik ging bij mijn moeder wonen. De nieuwe vrouw van mijn vader was tijdens mijn bezoekjes veel te dominant aanwezig en nam vaak het gesprek over. Uit interesse of om het gesprek op gang te houden (mijn vader viel weleens stil) maar ik vond het hoogst irritant dat zij tussen het contact zat. Ik respecteerde haar als aanhangsel van mijn vader maar was altijd blij als hij en ik bijvoorbeeld samen gingen wandelen zonder haar erbij. Ik was echt een vaderskind, ik was dol op hem, maar de relatie vader-dochter is mede door haar toedoen flink verwaterd. Hij had er later veel spijt van dat het zo is gelopen en zelf vind ik het ook jammer.

Mijn eigen dochter was twaalf toen ik een nieuwe vriend kreeg. Zij vond hem maar niets, niet alleen uit voor de hand liggende jaloezie maar hij was ook haar type niet. Hij drong zich goedbedoeld veel te veel op en wilde een ideaal stiefgezinnetje opbouwen. Het heeft er mede toe bijgedragen dat ik het heb uitgemaakt, ik voelde me verscheurd in een soort driehoeksverhouding en ik koos voor mijn dochter. Als jij je vriendin te veel op de voorgrond zet, dan verknoei je de relatie met je dochter. Je dochter komt voor jou, niet voor haar. Op haar twaalfde denkt een kind niet "leuk voor mijn vader dat hij een nieuwe vriendin heeft" om vervolgens haar beste beentje voor te zetten. Kennelijk klikt het niet zo, dat is pech. In plaats van jaloezie of 'moeilijke leeftijd' kan het ook zo zijn dat je vriendin haar gewoon niet zo ligt.

Kun je niet alleen met je dochter op stap? Of dat je vriendin een deel van het weekend een uitstapje voor zichzelf plant zodat jullie een flink aantal uren het huis alleen hebben? Dat vindt je dochter vast veel fijner dan een dagje uit naar een geweldig pretpark met heerlijk eten en cadeaus maar dan wel met "dat mens" erbij. Natuurlijk is een liefdesrelatie belangrijk maar laat je dochter niet het gevoel krijgen dat ze op nummer twee staat.

weinig aan toe te voegen

Wat anderen al gezegd hebben, zorg er voor dat nieuwe partner er is als je dochter er niet is. En dan kun je een enkele keer misschien iets met zijn drieën doen.
Tuurlijk mag je verder gaan met je leven, maar ik neem aan dat je dochter onlosmakelijk aan je leven verbonden is. Als je een gescheiden ouder bent, dan heb je nu eenmaal beperkingen in de relatiesfeer. Daar kun je dan moeilijk over doen, maar beter denk je vanuit die beperkingen naar een goede oplossing.

Begrijp ik het goed?

Je bent 10 maanden geleden gescheiden en hebt sindsdien ook een vriendin, en die is er ook als je dochter bij jou is? Het arme kind! Haar wereld staat op zijn kop, want haar ouders zijn uit elkaar, en als ze dan het weekend bij haar vader is, moet ze zijn aandacht delen met een mevrouw die ze niet kent. Verplaats je nou eens heel even in haar en ga je, als het muntje gevallen is, heel diep zitten schamen voor je opmerking dat JIJ ook verder moet in het leven. Nee, je dóchter moet verder in het leven, en daar heeft ze nu de volledige steun van haar beide ouders voor nodig, want zij heeft niet gekozen voor een scheiding maar moet er wel mee dealen.

Natuurlijk is het fijn als je na een scheiding weer nieuwe liefde vindt, maar die komt echt mijlenver achter je kind hoor. Jij bent de ouder, jij bent verantwoordelijk voor haar welbevinden en zij zou op de eerste plaats moeten komen. Zorg eerst eens dat jullie samen een stabiel gezin 2.0 worden. Dat is na 10 maanden echt nog niet het geval. Die vriendin kun je ook zien in de tijd dat je dochter bij haar moeder is, hou ze voorlopig lekker uit elkaar en geef ze allebei je aandacht voor 100%.

moeder ook

Nou nou Pennestreek: moeder heeft ook al een vriend en al eerder zoals ik het lees. En daar voelt het meisje zich kennelijk wel op haar gemak.
Het is sowieso confronterend een nieuwe partner voor een kind, dat ze beseft dat het nu echt nooit meer goed gaat komen tussen de ouders. Ze kan daar nu beide ouders een partner hebben niet meer op hopen.

Natuurlijk ga jij door met je leven, zorg er alleen voor dat je de 1 op 1 momenten behoud, dat je vriendin zich wat op de achtergrond houdt maar wel oprechte interesse. Niet voortdurend leuke dingen met z'n drietjes, maar jij alleen met je dochter. En een enkele keer vriendin alleen met je dochter. Ze moeten elkaar ook leren kennen, vertrouwen is er niet meteen.

Klassieke fout

Beste Christo, zoals ik het lees maak je de klassieke fout die heel veel verliefde (pas of daarom) gescheiden ouders maken: je zet jezelf centraal. Dat bevestig je voor mij ndoor te schrijven: 'Maar ook ik moet verder in het leven'. Is een relatie zo belangrijk voor je dat die definieert of je verder kunt in het leven? Ik hoop toch van harte voor je dochter en jou van niet.

Je hoeft echt niet om je dochter heen te leven om te snappen dat haar behoefte aan nieuwkomers anders is dan de jouwe. Vraag haar gewoon wat zij wil: Wil ze contact met jouw vriendin? En hoe? Waarschijnlijk heeft ze daar een prima antwoord op.

Je wilt vooral dat het plaatje voor jou klopt en optimaal is. Maar na een scheiding komt jouw kloppende plaatje voorlopig even op de 2e plaats. Jouw taak is om af te stemmen op je kind(eren) en daar ruimte aan te geven. Geloof me, er blijft meer dan genoeg ruimte over voor volwassen uitstapjes en fun zonder je kind(eren).

De grootste fout die je kunt maken is jouw wens nu doorduwen. Ik zie aan mijn puber(s) de gevolgen daarvan: weinig contact met hun vader die 'koos voor zichzelf', waarmee hij bedoelde dat hij koos voor een nieuwe liefde die hij vervolgens zijn kinderen oplegde. Klassieke fout en doodzonde, want als het vertrouwen en de band eenmaal geschaad zijn, is het moeilijk herstellen.

Ga op het ritme van je dochter en behoud het vertrouwen. Dan ontstaat er vanzelf ruimte voor anderen.

Oh, en ....

reken jezelf niet te snel rijk: meisjes gaan gemiddeld bij 22,7 jaar pas uit huis, aldus het CBS

Je zult het de komende 11 jaar samen met je dochter een voor beiden fijne vorm moeten geven.

Maar

je mag toch wel eerder al van een meisje verwachten dat zij snapt dat vader ook zijn eigen leven wil gaan leiden en dat het meisje niet meer afhankelijk van je is. In het begin wonen kinderen bij je, omdat ze nu eenmaal niet zelfstandig worden geboren. Maar ergens verandert dat en wonen ze bij je omdat dat het goedkoopste is of het gemakkelijkste. dan kun je andere afwegingen gaan maken. een meisje van 22 is geen afhankelijk kind meer. Als haar de woonsituatie niet bevalt (bijvoorbeeld omdat nieuwe vriendin er ook is) heeft ze andere opties. Dat heeft een meisje van 12 niet.

Tsjor

Probleem

Kinderen zijn met zichzelf bezig en helemaal niet met jouw levensgeluk. Zet dat maar uit je hoofd. Beleef je fijne momenten met je nieuwe vriendin en investeer als de bliksem in de relatie met je dochter. Echt, je bent haar aan het verliezen! Het probleem ligt bij jou, de oplossing ook, niet bij je dochter. Als dat betekent dat jullie beter kunnen gaan latten dan betekent het dat.
Een stiefgezin heeft er gemiddeld vijf jaar voor nodig om te landen, àls het al landt, niet een paar maanden.

Tsjor

Inderdaad, ik heb het over kinderen van 12, niet van rond de 20.

Christo

Je zegt 'alleen ben ik bang dat ik ze zo steeds verder kwijt raakt'.

De oplossing is duidelijk: zeg je nieuwe vriendin vriendelijk dat je de weekeinden voorlopig alleen met je dochter doorbrengt. Je dochter komt voor jou en niet, zoals iemand hierboven al zei, voor jouw nieuwe vriendin.

Ja, jij mag ook verder met je leven. Maar je bent echt in de eerste plaats ouder met een verantwoordelijkheid. Daarnaast. Je dochter is er door de weeks niet. Dan kun je prima met je vriendin zijn.
Maar geef je dochter de aandacht die je verdient. En bovendien: kun je nou echt gelukkig zijn met je vriendin, als je ziet dat je dochter juist dan ongelukkig is?

En wees niet bang, je dochter zal heus bijdraaien, maar probeer dat niet af te dwingen. En een vriendin kan idd heel opdringerig aanwezig zijn, dus maak daar met haar afspraken over.

Je dochter gaat voor. Jij bent de volwassene die kan relativeren, en jij bent de volwassene die (samen met je ex) ging scheiden. Dat schept verplichtingen.

Probleem kleiner

Oh wacht, naar aanleiding van de reactie van Mirreke dacht ik: maar er is toch co-ouderschap? Maar het probleem zijn de weekenden. Dus ik vermoed dat dochter week op week af komt en dat vriendin er in de weekenden is.
Dat maakt het probleem kleiner: een weekend is vriendin er (dochter bij moeder), het andere weekend dan maar niet. Maar dan kan ze bijvoorbeeld op zondagavond mee komen eten (jullie koken samen, vriendin vindt het lekker, verplicht). en gaat ze weer na de afwas en de koffie. Zo blijft vriendin toch in beeld, kan dochter toch haar beklag doen over hoe stom ze is (maar misschien valt het dan mee) en misschien mag vriendin mee als jullie een keer een uitstapje hebben.

Tsjor