Na 2 jaar opeens contact

Ik heb geen ervaring, ik heb wel juridische kennis en wil je even over de juridische situatie informeren. 

Ik begrijp dat deze meneer wel de biologische vader van je kind is, maar hem niet heeft erkend. Dat betekent dat hij volgens de Nederlandse regels geen vader is. Hij heeft niet de rechten en de plichten die bij het vaderschap horen. Als hij erkent, wordt hij juridisch vader. Dan heeft hij ook recht op omgang. 

Als hij nu omgang met je kind wil, is hij afhankelijk van jouw medewerking. Iemand die niet de ouder is heeft alleen maar recht op omgang met een kind als hij daar een duidelijke band mee heeft ("nauwe persoonlijke betrekking"). Daar lijkt me in dit geval geen sprake van. 

Het is dus aan jou om te bedenken wat je wilt. Maar als je op deze meneer niet zit te wachten omdat je er geen vertrouwen in hebt dat hij daadwerkelijk een band met je zoon wil opbouwen, dan zou je de omgang kunnen afwijzen.

Ik kan me voorstellen dat je bij een peuter ook geen contact wil omdat deze man na korte tijd toch weer naar het buitenland vertrekt. Als hij dan na enige tijd weer in Nederland komt, is je kind die man alweer vergeten. Hoe vaak is hij in Nederland, eens per jaar, eens per maand? 

Bedenk zelf wat je wil en wat je goed lijkt voor je kind. Juridisch ben je nu in elk geval tot niks verplicht. Als je hem je kind laat erkennen dan wordt dat anders, dan is hij juridisch ook vader en heeft daarmee wel recht op omgang. Maar ook verplichtingen. 

Groeten, 

Temet

Ik denk dat het naar je zoon toe het eerlijkst is om het te laten gebeuren. Beter iets dan niets, je weet nooit waar het toe leidt en een geheel afwezige vader is sowieso niet fijn.
En heeft jou om op te bouwen toch? Dat het contact geen blijvend karakter krijgt valt te bezien. Maar ik zou hem wel de kans geven.

Ik moet onmiddellijk denken aan de biografie van Barack Obama: daar stond hij dan, een grote man, die hij nog nooit gezien had. Zijn vader. De vervolgens ook weer verdween uit zijn leven. Totdat zijn zus hem overhaalde mee te gaan naar Afrika, waarbij het land en de cultuur van zijn vader leerde kennen. Het boek begint overigens met het verhaal dat hij het overlijdensbericht van zijn vader ontvangt.
Met andere woorden: op een of andere manier is en blijft er een band met een vader, ook al is die niet of nauwelijks aanwezig in het directe leven van een kind.
Er lopen heel wat televisieprogramma's over kinderen die hun vader niet gekend hebben of twijfelen of de man die hen opvoedde wel hun 'echte' vader is. De primaire wens is meestal: een beeld hebben, lijk ik op hem, herken ik iets van mezelf in hem. Wel of geen gezag of alimentatie speelt in die verhalen eigenlijk geen enkele rol. De vraag of er daarna wel of geen emotionele band wordt opgebouwd maar beperkt. Soms wel, soms helemaal niet, soms blijkt het daarna makkelijker te zijn om te accepteren dat er geen emotionele band is.
Ik zou het dus wel doen. Hem ontvangen in jouw huis. Het gesprek met hem aangaan, een gesprek gebaseerd op openheid en nieuwsgierigheid en niet op verwijten. Misschien wordt het een terugkerend ritueel als hij weer op vakantie komt. Misschien worden de contacten daarna beter, bijvoorbeeld wanneer je kind zelf via allerlei media contacten kan onderhouden. Ik denk dat alles beter is, dan later je kind vertellen: na twee jaar wilde je vader wel contact met jou, maar dat mocht niet van mij.

Tsjor

TineWinkel, ik kan me voorstellen dat zoiets één keer gebeurt: afspraak niet nakomen. Maar daarna zou ik het ondervangen, zoon naar feestje laten gaan en aan vader melden dat hij maar op tel.nr. (van moeder) zoveel moet melden als hij er is, dat zoon dan wel komt. Of melden hoe laat hij terug is van het feestje. Het ligt er ook aan hoe je daar als andere ouder mee omgaat, hoe dramatisch of licht je het maakt.

Tsjor