Na zoveelste ruzie nu toch scheiden
Hallo mensen, al bijna 25 jaar getrouwd en 3 kinderen in de leeftijd van 12-14 en bijna 17 jaar oud en al jaren gebukt onder veelvuldig ruziën ben ik het nu echt beu.
We hebben al eens vaker ruzie gehad welke echt heftig was dat ik er een punt achter wilde zetten, maar iedere keer liet ik het er bij zitten omdat ik me wel degelijk bewust ben van het feit dat dit heel veel ellende, verdriet en kosten met zich meebrengt.
We hebben onlangs nog een mediator ingeschakeld om zodoende te proberen ons huwelijk te redden, lief en attent voor elkaar te zijn en weer eens samen dingen te ondernemen zoals een theater voorstelling of lekker gezellig zonder de kids uit eten, gewoon om de relatie te verstevigen.
Dit ging enige tijd goed, totdat vandaag opnieuw een bom ontplofte waar de kinderen bij waren.
Al jaren loopt het niet lekker, zo gaat het een poosje goed, en zo hebben we weer ruzie dat de borden en schotels in het rond vliegen, ik kan er echt niet meer tegen, en ik heb dit al vaak tegen mijn vrouw verteld dat het zo voor mij niet hoeft.
Ik heb er geen zin meer in, ben zo ver heen dat ik een strop heb gemaakt en al om mijn nek heb gepast en mezelf ga ophangen als het zo verder moet.
Weet niet wat te doen aangezien we net de rekeningen kunnen betalen en een scheiding het alleen maar erger maakt, maar zo gaat het ook niet verder.
Een scheiding daar wil mijn vrouw niets van weten, maar toch zal het gebeuren, of ik doe mezelf iets aan
Hellup!!!
Je kunt het ook proberen anders te brengen. Niet als voorstel of vraag, maar als feit. Hij is immers pas 12. Het heft in handen nemen en zorgen dat je zijn vader bént en niet een man vol verdriet die door de bomen het bos niet meer ziet. Dat kun je dan weer toelaten als je alleen bent.
Voetbal mee en naar het strand/bos (ik weet van je knieen, maar jij weet beter wat je wel of niet kunt en daar pas je de activiteit op aan) Desnoods een vriendje mee en het bij 1 dag houden zonder slapen. Ter plekke kijk je verder of je er nog een ijsje/kop thee/pannenkoek/patatje aan vastmaakt of dat je erna weer naar huis gaat en een film opzet.
toch een balans
Gelukkig hebben we dan toch een tussenweg gevonden en in overleg met mijn jongste zoon zijn wij het als ouders eens dat hij dan elk weekend mag komen, slechts 1 dag met 1 overnachting, en dat zag hij wel zitten.
Ikzelf ben er ook blij mee omdat ik nu elk weekend 1 of 2 kinderen heb.
Ik snap echt wel dat het moeilijk voor hem is, en heb hem proberen te overtuigen dat hij vanuit zijn gevoel, zijn hart mag praten en echt alles mag zeggen wat hij denkt, en ik hem alleen kan helpen als hij eerlijk tegenover zichzelf is, maar hij durfde het eigenlijk niet te zeggen omdat hij wist dat het me verdriet zou doen.
Ik heb verteld dat ik het wel begrijp, en ik toch wel van hem houd en dat ik hem volgend weekend weer een dag bij me heb.
Nu nog mijzelf naar een higher energie level zien te krijgen.
Ondanks dat ik weet wat wel en niet goed voor me is, heb ik dit ondanks indringende afspraken niet onder controle.
Maar ja, dit is dan ook iets waar heel veel mensen mee dealen, iedereen weet wat goed en slecht voor hun is, echter zichzelf of hun levensstijl aanpassen dat lukt maar weinig mensen, maar ik baal daar zelf wel ontzettend van dat het me op dit moment niet wil lukken, en dat ik daardoor niet lekker in mijn vel zit, is zeker!
Het zou al enorm helpen als ik geschikt werk had, zelfs vrijwilligerswerk zou ik willen doen, gewoon om iets om handen te hebben, om iets voor een ander te mogen doen, om weer je tijd nuttig te besteden, om weer jezelf nuttig te voelen, om niet te verdrinken in negatieve gedachtes
Wat past bij je
Soms moet je niet zozeer vooruit denken (werk en toekomst opbouwen) maar even terug naar jezelf: wat past bij je, waar hield je van voordat je verdronk in werk en gezin. Al is het maar iets heel kleins, het is een belangrijk begin.
Je kunt ook je huidige situatie als uitgangspunt nemen. Er zijn vast organisaties voor gescheiden vaders, of er zijn opvoedcursussen die gaan over pubers, of er zijn vakbonden of organisaties van werkloze mensen waar vrijwilligers nodig zijn etc.
Dus niet met het grote perspectief beginnen, maar het kleine, iets wat bij jezelf past.
Je kunt altijd een organisatie voor vrijwilligerswerk binnenstappen (of on-line kijken) en gaan rondkijken: waar vind je mensen waarmee je een klik zou kunnen hebben en wat kun je voor hen doen.
En dan is er altijd de mogelijkheid van cursussen volgen, of voor je plezier (iets met ICT of iets met talen of, nou ja wat dan ook) of een cursus die eventueel een begin kan zijn van ander werk. Kijk wel kritisch, want veel cursussen zijn er ook alleen maar om het geld binnen te halen, dus termen als 'baangarantie' etc. zijn vaak lokkertjes die de lading niet dekken.
Mooie oplossing voor je jongste zoon.
Tsjor
