Net gescheiden, co-ouderschap, gevoelens...
Hallo allemaal,
Ik ben als moeder nav de scheiding het huis uit gegaan naar een ander dorp dichtbij mijn oude huis. Simpelweg omdat ik dat huis niet kon betalen moest ik elders wat kleiners en goedkopers huren. Ik heb 2 kinderen, 1 van 15 en 1 van 11. Die van 15 woont permanent bij papa, ik heb niet eens een kamer voor hem zo klein woon ik. de jongste is om de nacht bij mij en om het weekend.
Beiden blijven op hun huidige school dus voor mij veel heen en weer rijden want ik tref ze dagelijks na schooltijd in het huis waar ik ooit woonde.
De jongste is niet graag bij mij. Wil hier niet op school en is dan ook laatste jaar dus laat ik het zo. Met als gevolg dat ze hier nog steeds geen kinderen kent, clubjes lopen ook tegen de zomerstop dus het blijft nog even zo,.
Ze verveeld zich hier dus nogal en wil steeds naar haar eigen huis bij papa.
Puberzoon komt weinig langs, tenzij ik een weekend weg ben en hij met zijn vrienden in mijn huisje mag verblijven en home alone is wel veel fun. Dit is voor hem leuk en op deze manier hoop ik dat ie een beetje gevoel krijgt met deze stek. Maar jezus, ik mis hem zo. Hij daar ik hier...
Dat hele co-ouerschap, ik vn dhet nog maar niks. Rommelig en druk, steeds maar op en neer en dan ook nog eens mijn werk erbij,crossen dus.
Halve pyamas liggen, halve bikine, ondergoedsetjes, een fietssleutel die bij papa ligt en haar All stars bij mij als ze bij hem is etc ggrrrr
Heel onrustig allemaal..
Maar wat ik ook heel erg lastig vind, is die hele scheiding, ik kan niet peilen hoe ze zich hier doorheen slaan, praten weinig tot niet.
Ik voel me schuldig , dag in dag uit , en ik weet toch zeker dat dit is wat ik wil
Met ex sta ik op goede voet, we praten heel fijn. De kinderen zijn happy bij hem maar ik kan niet zeggen dat ze dat bij mij zjn. Tegen mij zijn ze veelal boos, en dat maakt me zo verdrietig. En het schuldgevoel wordt erger. Ik zou graag willen weten of er iemand iets herkent, of gewoon wat jou ervaring is van de gewenningsfase van ht co-ouderen?
Tips , ervaring, het is me zo welkom...
Word het ook makkelijker??
Warme groet
Jose
Wennen
Ik denk dat iedereen moet wennen aan de nieuwe situatie, zowel jij als de kinderen. Mijn kinderen (nu 18 en 12) hebben tijd nodig gehad, waren eerst "boos" op mij, maar hebben het nu na een jaar helemaal naar hun zin in mijn huis. Ik ben wel op zoek gegaan naar een huis waar ze allebei hun eigen kamer konden hebben, ook al is die van de jongste een erg klein kamertje, maar ze hebben hun plekje. Dat ligt in jouw huis natuurlijk moeilijker. Ik heb ook hun kamers met voorrang in orde gebracht, ze mochten zelf de kleuren van de verf kiezen, nieuw bed, leuk beddengoed, spullen die ze leuk vinden.
Wat ook anders is dan bij jou, is dat ik met mijn ex een week/week-regeling heb, omdat ik vind dat dat zowel voor mij als voor de kinderen meer rust en regelmaat geeft. We wisselen op zondagavond, zodat ze de nieuwe schoolweek starten in het andere huis. Er is op zondagavond ook nog tijd om bij te praten en de komende week even te overlopen. En het is op die manier ook mogelijk om eens zonder veel geregel vb een lang weekend weg te gaan.
In de zomervakantie is het de helft van juli/augustus. Ook wel fijn om de kinderen eens wat langer te hebben.
De kinderen mogen zelf kiezen welke kleren/spullen ze waar hebben. De jongste is daar makkelijk in, de oudste sleept elke week een grote reistas heen en weer met zo ongeveer al haar kleren in. De schoolboeken zitten in een groot krat, de schoenen ook.
Doordat het maar een keer in de week is, valt dat verkassen nogal mee, ook al moeten we soms toch eens extra rijden omdat ze een bepaald schoolboek vb toch bij de papa vergeten zijn.
Zou het voor jou een mogelijkheid zijn om ook een weekregeling te hebben, zodat jullie minder geregel hebben?
Ik vind het prima zo: ik ben elke keer weer blij als de kinderen bij mij komen, maar ik kijk ook elke keer weer uit naar de week voor mezelf.
Oh ja,
dit was ik nog vergeten.
Mijn huis is ook niet zo veraf van het huis waar we vroeger samen woonden, zo'n 7 km. De oudste rijdt over en weer met haar fiets, de jongste gaat mee in de auto, samen met de spullen.
Op deze manier konden de kinderen naar hun vertrouwde school blijven gaan - de oudste zit zelfs nog dichter bij school dan vanaf het andere huis. Maar ook de jeugdbeweging, sportclub, muziekschool enz. kon op deze manier gewoon doorlopen.
Hoi
Fijn dat jullie reageren!!
Week op week af is lastig, ten eerste omdat mijn jongste te kennen geeft de andere ouder niet langer kan missen dan 2 dagen, en ten tweede omdat mijn oudste permanent bij zijn vader woont en ik daar dus iedere dag ook na werk langsga om hem te zien. Als ik een week lang mijn jongste heb dan kom ik een week lang niet bij mijn oudste en dat kan ik zelf niet aan. Wil ik mijn oudste ook niet aandoen bovendien.
Zelf op de slaapbank slapen heb ik zovaak voorgesteld, al moet ik toegeven dat ik dat niet fijn zou vinden. Toch zou ik het doen als ik weet dat de oudste hier dan regelmatig zou zijn.Helaas is deze nog te boos om wat vaker langs te komen.
Dat ze boos op mij reageren is lastig en zo zwaar. Ik denk zelf dat het met het wennen van deze verandering te maken heeft en dat ze min of meer mij de schuld geven van de scheiding. Al is het een besluit van ex en mij, ik ben diegene die het huis verliet. Ik denk dat de kinderen mij dat aanrekenen. Ik moet toegeven dat ik dat best zwaar vind zelf, had liever gehad dat ik was gebleven om zo de relatie met de kinderen niet te verstoren maar ik kon dat niet betalen en was dus geen optie.
Op de dagen datmijn jongste niet bij mij is ben ik na schooltijd bij hun in mijn oude huis. Ik kook daar soms, eet mee , zijn samen en ga ik later naar mijn eigen stekje. Soms ook best opgelucht omdat ik eruit kan stappen en even niets hoef. Niet zozeer om de kinderen maar wel om het feit dat ik echt niet meer met mijn ex voor lange tijd samen wil zijn. Ik vind het dan heerlijk om alleen in mijn huisje op de bank neer te ploffen.
Maarja wel altijd met de zorg en de pijn die ik voel naar de kinderen.
Praktisch zal ik zeker alle spullen verdubbelen maar dat heeft tijd en geld nodig. Langzaamaan zal er steeds meer hier zijn voor mijn jongste en volgend schooljaar zal ze hier het vmbo gaan volgen en zal ze leeftijdgenoten leren kennen. Maarja dat duurt nog een jaar, tot die tijd is het best lastig en eenzaam hier voro haar. Ze zit nu nog op de oude school en maakt deze af, ze heeft dus wel genoeg vriendinnen en het is idd ene goed idee die eens hier te laten logeren.
Ik moet jullie bekennen, ik vind het zwaar emotioneel, jeetje dat heb ik nooit kunnen voorzien.
Hoop op snel wat rust en regelmaat, heb er zoooo veel behoefte aan...
Liefs
Jose
Rust en regelmaat
die creeer je zelf door wat minder wisselingen en ook door daar niet elke dag te zijn.
Nu ga je elke dag weer weg. Is ook niet leuk voor een kind van welke leeftijd dan ook.
Het is voor de kinderen op zulke moment ook onduidelijk wie nu de leiding heeft.
Juist in het begin is het erg fijn voor kinderen om een duidelijke scheiding te hebben tussen beide ouders. En niet halfslachtig waarbij de ene ouder nog dagelijks over de vloer komt bij de ander.
Het missen is vervelend maar een gevolg van jullie besluit. Door steeds daar te zijn geven jullie geen duidelijkheid naar de kinderen maar ook niet voor jezelf.
Ik heb een heerlijk kind en ik mis haar wel als ze hier niet is maar het biedt ook vele mogelijkheden om dingen te doen als volwassene ipv als de mama van een bijna kleuter. Je zult zelf ook een nieuw ritme moeten krijgen en dat gaat alleen als je er ook echt aan werkt.
Ik denk dat je hem verstikt
Lieve Jose,
Met alle begrip voor jouw behoefte je kind te zien en dit aan hem te tonen: ik denk dat je hem verstikt door elke dag langs te gaan. Geef hem de ruimte zijn emoties wat te laten zakken, het kan best zijn dat iedere keer als jij komt, de emoties omhoog vliegen en ze nog niet zijn gezakt als jij weer komt. Ik denk dat je je moet richten op je huisje en je omgeving, dat je moet zorgen dat dat goed is. Het zelf op een slaapbank slapen vind ik ver gaan als hij nog niet komt, dat kan denk ik altijd nog. Maar zolang hij toch niet komt, belet dat jou alleen maar je fijn te voelen in je huis. Als ik je verhaal zo lees, dan laat jij je leven op dit moment. En dat Jose, komt een mens niet ten goede en maakt je tot 'minder aantrekkelijk om contact mee aan te gaan'.
Hoe lief je het ook bedoelt, ik denk dat je de ergernis van je zoon wekt en je een lachertje wordt: o daar is ze weer.
Ik bedoel het echt niet als aanval he, ik wil je helpen.
Betreft je zoon die alleen komt als je niet thuis komt: meid stel grenzen! Dat soort dingen kunnen als je ergens woont. Zeg hem dat ook gewoon. Bescherm je eigen plek! Als hij niet wil komen niet dwingen, maar ook geen sleutel als hij anders niet komt. Je laat het gebeuren op deze manier. Pubers schoppen altijd tegen ouders aan, maar jij laat je schoppen. Hij voelt jouw wanhoop heus wel!
En dat wisselen om de dag kan ook om de week en bij gemis gaat die kleine dan maar even heen en weer of komt pa/ma even langs.
Als jij je zaken op orde brengt en een regeling afspreekt die de rust in stand houdt, dan komt het volgens mij wel.
Jose, jij hebt een probleem
Jose:
"Week op week af is lastig, ten eerste omdat mijn jongste te kennen geeft de andere ouder niet langer kan missen dan 2 dagen, en ten tweede omdat mijn oudste permanent bij zijn vader woont en ik daar dus iedere dag ook na werk langsga om hem te zien."
Volgens mij heb JIJ een levensgroot probleem. Jij bent nog ab-so-luut niet gescheiden, integendele je gedraagt je nog alsof de relatie en je oude gezin nog bestaan. Daar maak je het iedereen, maar vooral jezelf, heel moeilijk mee. JIJ bent degene die je kinderen mist, JIJ bent degene die er langs gaat.
Jose:
"Hoop op snel wat rust en regelmaat, heb er zoooo veel behoefte aan..."
Die moet je jezelf geven, door tamelijk radicaal op te houden met gezinnetje spelen met je ex, en gewoon op jezelf te gaan zitten, week op week, af zonder kinderen. Dat zal in het begin tamelijk kut zijn, maar anders blijf je hangen in een situatie waar je op de lange termijn aan onderdoor gaat.
Aanvulling
Jose:
"Dat ze boos op mij reageren is lastig en zo zwaar. Ik denk zelf dat het met het wennen van deze verandering te maken heeft en dat ze min of meer mij de schuld geven van de scheiding. Al is het een besluit van ex en mij, ik ben diegene die het huis verliet. Ik denk dat de kinderen mij dat aanrekenen. Ik moet toegeven dat ik dat best zwaar vind zelf, had liever gehad dat ik was gebleven om zo de relatie met de kinderen niet te verstoren maar ik kon dat niet betalen en was dus geen optie."
Ook dit stuk zit vol met je eigen interpretaties ('ik denk dat..') en je eigen wensen ('ik had liever iets anders gewild'). Probeer daarboven te staan, probeer te scheiden wat JIJ wil, en wat de kinderen echt willen.
Waarom zijn jullie gescheiden en is dat (iig in hoofdlijnen) bespreekbaar met de kinderen? Ik denk dat daar ook iets belangrijks zit.
Aanvulling op aanvulling tinus
"Waarom zijn jullie gescheiden en is dat (iig in hoofdlijnen) bespreekbaar met de kinderen? Ik denk dat daar ook iets belangrijks zit. "
Dat vroeg ik me ook af. Je schrijft dat jij en je ex samen besloten hebben tot scheiden, maar ergens heb ik het gevoel dat jij in je hart daar toch niet gelukkig mee bent. Je kinderen voelen dat wellicht aan en maken daar - onbedoeld - misbruik van.
Ik denk dat je eerst en vooral moet proberen zorgen voor jezelf, bouw je nieuwe leven uit en wees er blij mee! Grijp de nieuwe kansen die dit nieuwe leven met zich meebrengt, ook al zie je het nu misschien nog niet als kansen, maar als struikelblokken.
Dan pas zal je klaar zijn om je oudste te ontvangen op je nieuwe plek.
Zoals het nu is, sta je nog in twee werelden. Het is idd niet duidelijk naar de kinderen toe.
Het zal misschien moeilijk zijn in het begin, maar het is de moeite waard om door te zetten. Als jij thuis bent op je nieuwe plek, en thuis bent in je hart, dan zal je je kinderen ook een thuis kunnen geven waar ze zich goed voelen.
Sterkte, hoor!