Nieuw leven opbouwen na uit elkaar gaan
Dit is het vervolg op "vriend wil uit elkaar zonder reden"
Omdat de reden inmiddels al een tijd duidelijk is en omdat de 1000 reacties bijna bereikt zijn en daarmee bijna gesloten zal worden (als ik heb goed begrepen heb).
Even in het kort samenvattend (voor degene die mijn vorige topic niet gelezen hebben)
Vriend gaf in januari aan dat hij twijfelde, heeft toen beloofd er samen aan te werken (heeft hij niet gedaan en dat ook toegegeven), in april zijn we uit elkaar gegaan, daarna heeft hij bevestigd dat hij een relatie had met de directe buurvrouw. Nog even een poging gedaan (kwam van hem uit, maar hij heeft er nooit echt achter gestaan en ook zijn best weer niet voor gedaan) om weer bij elkaar te komen. Toen werd ook duidelijk dat hij al sinds vorig jaar november met de directe buurvrouw is vreemd gegaan. Twee puberkinderen, een van bijna 18 met een vorm van autisme en een van 15 met momenteel depressieve en psychische klachten.
Ex komt per 01 februari naast ons wonen (ja, echt direct naast ons). Buurvrouw heeft een appartement gekocht waar ze straks samen in trekken. Dat levert een probleem met slaapkamers op. Kinderen willen daar dus niet samen slapen.
Ex legt overal de schuld van bij mij, ik doe alles verkeerd, zet de kinderen tegen hem op, manipuleer de kinderen en noem verder maar op. Verder is er heel veel gebeurd, te veel om nu even in het kort op te noemen.
Ik zal wel nog even wat reacties geven op de laatste posts in het vorige draadje
Esther, we zijn niet getrouwd, de advocaat weet de financiële situatie en ik heb van alle bankrekeningen overzichten van wat we hebben/hadden.
Ja, hij geeft heel veel geld uit, maar hij betaalt ook nog al onze kosten (hypotheek, elektra, verzekeringen). Mijn eigen geld is nu nog voldoende om rond te komen zolang die kosten nog niet door mij betaald hoeven te worden. We zijn nu bezig om alles af te wikkelen maar het gaat erg, erg moeizaam.
Tsjor en RoosjeRaas en alle anderen die mij dit al eerder hebben aangeraden..
Ik ben sinds gisteren gestopt met vechten. Ik heb het opgegeven. Ik ga nu echt alleen nog voor mijzelf en de jongens. De reden zal ik straks vertellen. Ik ben nog wel boos en zeker heel verdrietig maar ga de boosheid omzetten in een andere vechtlust, niet meer tegen alles, maar om het voor mij en de kinderen goed geregeld te krijgen. Ex heeft het blijkbaar als levenstaak opgevat om mij zo lomp, onredelijk en boos mogelijk te behandelen, so be it. Ik kan en wil daar niets meer mee. De kinderen hebben nu ook weer gezien hoe hij met mij omgaat en die zijn er ook wel weer klaar mee.
Straks volgt er nog een update.
Mara
"Vader" van drie
"Ik zit regelmatig in het buitenland (vooral Europa) en zie daar vrouwen werk doen waar de gemiddelde Nederlandse man zijn neus voor ophaalt laat staan de Nederlandse moeder, ik zie normaal begaafde vrouwen daar werk doen waar een Nederlandse vrouw de deur naartoe niet eens open doet."
Je generaliseert. Toevallig heb ik met mijn diverse opleidingen (en hoog opgeleid) gewoon aan de lopende band gewerkt in ploegendiensten en schoonmaakwerk gedaan. Ik vind het zo'n niet kloppende uitspraak die al veel te lang meegaat, dat 'ie verboden zou moeten worden.
De liefde wordt duur betaald
Ik was getrouwd in gemeenschap van goederen en dus werd alles door tweeën gedeeld. Zo simpel was het. En was er recht op PA en KA, volgens de normen berekend. Nu hebben we ook altijd ongeveer 50/50 werken en zorg verdeeld, dus het ging niet om grote bedragen waar hij of ik afhankelijk van zou zijn.
Ik heb niks met 'eruit halen waar je recht op hebt'. Daar waar je recht op hebt is niet iets wat je zelf plotseling beslist na een scheiding, maar ligt vast in wetten. Die wetten zijn gemaakt voor als het fout gaat. Als het goed gaat gaat het goed en hoef je verder niks te regelen.
Soms gaan mensen niet trouwen en maken ze een samenlevingskontrakt, uitgaande van het beste van het beste: en ze leefden nog lang en gelukkig. Dan wordt er geen rekening gehouden met slechte scenario's. En dan worden er wel afspraken vastgelegd, die later, bij een scheiding, plotseling heel slecht blijken uit te vallen. Dat kun je dan niet met terugwerkende kracht veranderen.
Hetzelfde geldt voor de arbeidsverdeling: samen afspraken maken, waarbij de een inkomen verdient en de ander veel minder, maar wel de zorg voor de kinderen heeft, zonder dat je met elkaar afspraken maakt over hoe je dat wil verrekenen, als het goed gaat gaat het goed. Maar als het niet goed gaat heb je alleen maar de afspraken die je toen samen hebt gemaakt.
Tsjor
Moederziel
Ik werk in de randstad maar heb contacten en kom door het hele land. Ik heb niet veel lokale vrouwelijke collega's, slechts 20% werkt fulltime, van de parttimers heeft zelfs geen enkele minderjarige kinderen. Van de mannelijke collega's werkt hooguit 10% minder dan fulltime. Bij de vele externe contacten door het gehele land zijn er ook maar weinig vrouwen die de hele week bereikbaar zijn terwijl dit bij mannen een zeldzaamheid is. Bij internationale contacten en collega's is dit echt anders.
De vrouwen die hun broek zelf op houden maar toch verder terugvallen dan hun ex. maken volgens mij dan geen gebruik van de wettelijke mogelijkheden. Mijn ex (incl. kinderen) is flink achteruit gegaan maar beslist niet meer dan mij en dan werkte zij 0 uur, dit is gewoon volgens de regels berekend. Die 25% kan volgens mij alleen maar gaan over modale of lagere inkomens waarbij de verdeling verre van gelijk is.
‘Ik hoef niet meer dan mijn ex, maar wel mijn eerlijke deel.’ is inderdaad het beste advies en klinkt heel anders dan er zoveel mogelijk uitslepen.
Als ik het goed gevolgd heb zijn er bij Mara alleen beperkingen door een samenlevingscontract en dan kun je hoog, laag springen of op zijn kop gaan staan maar dit zal juridisch niet helpen.
Mijn advies naar Mara is dus gelijk, haal er een advocaat bij en waar je recht op heb maar staar je niet blind op dingen die je niet kan krijgen.
Boink
Ik weet dat er uitzonderingen zijn en daar heb ik respect voor.
Op de 25% zijn ook uitzonderingen en die wordt ook te vaak generaliserend gebruikt
Arbeid van vrouwen
Tot mijn schande moet ik bekennen, dat ik wel iets herken in het beeld van 'vader van drie'. Op een dag zei een Vietnamese vrouw tegen mij dat ze vroeger wel gewerkt had, maar dat ze dat werk hier in Nederland niet kon doen als vrouw. Nou ja, wij, in zo'n geëmancipeerd land. Wat voor werk zou dat dan wel niet zijn? Ze was lasser geweest. En ik moet bekennen, alhoewel de theoretische mogelijkheid bestaat dat vrouwen hier ook lasser zijn en er nu best wel mensen zullen komen die iemand kennen, die iemand kent, en daar dan weer een vriendin van, en de zus van die vriendin, nou ja, die was dus lasser. Maar als de vrouw hier in Nederland concludeert dat dat hier geen vrouwenwerk is, dan begrijp ik wel wat ze bedoelt.
Er is genoeg werk voor lassers.
Tsjor
Grappig Tsjor
In een niet Europese fabriek waar ik een paar keer geweest ben werken op een precisie lasafdeling alleen vrouwen. Mij is verteld dat zij daar veel beter in zijn dan mannen.
Moederziel en Paula
Als je altijd alles samen hebt gedeeld in een relatie, klinkt het logisch dat je alles ook deelt bij scheiding. Echter, op moment dat ex-partners er niet in goed overleg uitkomen, wat doe je dan? Je kunt wel "eisen" dat je de helft hoort te krijgen, maar als de papieren afspraken wat anders zeggen dan ben je afhankelijk van de welwillendheid van je partner.
Paula gaf aan dat ze vond dat ze recht had op de helft van de spaarrekening en gelukkig nam haar ex partner gas terug en kwamen ze er samen uit. Maar wat als dat niet zo was geweest? In veel testamenten zit een uitsluitingsclausule, waarin de koude kant wordt uitgesloten van de erfenis bij scheiding. Wat was dan je recht geweest? Je kunt het ook zo zien. Jullie gooien alles bij elkaar en splitsen het door 2, daarna gaat nog dat bedrag van de erfenis eraf. Want kennelijk is het niet gebruikt voor iets gezamenlijks en stond het geld op de rekening. Het zou anders zijn geweest als dat geld er niet meer was, dan was het dus gebruikt en opgegaan. Dit klinkt toch ook als een logische en eerlijke verdeling? Ik bedoel maar te zeggen dat wat kennelijk door Moederziel en Paula als eerlijk en rechtvaardig wordt beschouwd geen wet van Meden en Perzen is.
Bij Mara is allang geen sprake meer van welwillendheid, dus naar mijn idee blijft dan alleen de eerdere afspraken in het samenlevingscontract over. Want dat is het enige dat echt afdwingbaar is.
Mara
Hoe gaat het nu met je?
Ben je nog iets opgeschoten met de afwikkeling?
Update
Het gaat op zich wel goed met mij.
Huis staat bijna op mijn naam, ik ben nog meer gaan werken, heb dan wel straks (bijna) geen geld meer over maar wel een huis waar de kinderen zich prettig voelen. Dat is voor nu het belangrijkste. Zeker voor jongste. Die nog steeds met alles worstelt, slecht/weinig contact met vader heeft, die op school niet goed gaat. Maar wel een veilig netwerk van vrienden hier heeft en wat dus voor mij de belangrijkste reden is om voorlopig niet te gaan verhuizen.
Omgangsregeling komt niet echt op gang. Met 3-4 uurtjes maximaal per twee weken (beide kanten willen momenteel niet meer dan dat) in plaats van een heel weekend zoals in eerste instantie was afgesproken.
Contact tussen mij en ex is beperkt tot een minimum en dat is mij eigenlijk nog te veel. Ik ben klaar met zijn leugens, waar hij nog steeds, ook tegen iedereen in zijn omgeving, mee doorgaat. Er wordt geen enkele afspraak nagekomen en alles moet nog steeds zoals hij dat wilt. Helaas voor hem gaat dat bij de kinderen steeds meer tegenstaan. Zij zien steeds meer hoe veranderd hun vader is en vinden daar hun weg in. Zij gaan meer en meer afstand nemen en ook hun contact wordt dus minder en oppervlakkiger.
Zorg en verantwoordelijkheid komen dus alleen op mij terecht en dat is af en toe zwaar, maar met hulp en steun van mijn vriendenkring en familie kom ik een eind.
Het einde is nu echt in zicht. Ik kijk met een open blik naar de toekomst. Ik begin vanaf nul opnieuw, maar doe het dan wel geheel op eigen kracht en dat maakt mij ook wel weer trots. Ik kom er wel.
Ik ga lekker met mijn kids verder, die nog meer naar mij toe trekken (soms ook tegen mij aan schoppen hoor..) en wie weet, komt er ooit wel weer iemand op mijn pad.
Mara
Mooi
Goed om te lezen Mara. Fijn dat je het voor elkaar hebt gekregen dat je in de woning kunt blijven.
Tsjor
Het beste
Ik wens je het allerbeste voor de toekomst Mara. Ik ben blij voor je dat het einde in zicht is van een periode die je ontzettend veel energie moet hebben gekost.
Heel veel succes
Ik heb je draadje gevolgd en was ook benieuwd hoe het me je was. Fijn dat je nog even terugkoppelt. Hopelijk verandert het gedrag van je ex nog in de toekomst, maar ook als dat niet zo is, klinkt het alsof jij en je kinderen zich wel gaan redden. Nu er duidelijkheid lijkt te zijn over de woning, hoef je iig die spanning niet meer met je mee te dragen en kunnen jullie je blik richten op de toekomst.
Heel veel succes gewenst.
net in scheiding
Ben al lang een trouwe meelezer hier en heb voor ruim een jaar terug veel geschreven in het draadje verder na ontrouw. Verder na ontrouw is niet gelukt. Ik wil de het dolgraag en ik was heel erg blij dat man koos voor mij. Het viel niet mee om uit het dal te kruipen, mijn vertrouwen was stuk en moest weer langzaamaan herstellen. Hij had hier geen begrip voor. Het duurde allemaal te lang, hij voelde zich gevangen en gecontroleerd. Heb vaak gezegd "als jij openheid geeft dan is het controleren niet meer nodig", maar hij kon zo niet leven. Later bleek dat hij weer contact had gehad. Alleen contact en verder niks. Veel schuldgevoel etc. maar niet bevorderlijk voor het herstel van vertrouwen. Nu wederom weer contact en toen was de maat eindelijk vol voor mij. Voor ons allebei denk ik. Hij wil haar en ik ben klaar met hem. Hij is vertrokken en zit volgens mij bij haar. Ben ergens blij dat de spanningen weg zijn sinds zijn vertrek. Hij die altijd zo snel geirriteerd was en ik die altijd hoopte op een kruimel liefde, altijd teleurgesteld worden. En toch doet het pijn. Ik weet dat ik het ergste heb gehad, toen al tijdens de impasse met de andere vrouw en de periode daarna dat hij zich nooit openstelde. Ik weet dat het beter is maar vind t nogal wat, gewoon ingeruild worden. Hoop dat hij, als de verliefdheid wat afzwakt, nog eens achter zijn oren krabt en beseft wat hij weggegooid heeft. Ik zal het nooit weten. Ik moet werken aan mijn eigen weg.
Beseffen wat je weggooit
Wat een mooie post, Liefdier. Ik denk dat veel mensen die ontrouw of een plotse scheiding hebben meegemaakt kunnen invoelen wat je bedoelt.
Ik kan jou en Mara alleen maar zeggen dat het beter wordt. Bij jou, bedoel ik dan. Er komt een moment waarop je zelf beseft dat je voormalig partner zich niet achter de oren zal gaan krabben. Niet omdat jij niet de moeite waard was, of je gezin, om voor te blijven, maar omdat zijn/haar strategie een andere is.
Sommige mensen lossen problemen of conflicten op door ze aan te gaan en te ontrafelen. Anderen doen liever de deur achter zich dicht om niet meer om te hoeven kijken of geconfronteerd te worden. Dat kan vreselijk pijn doen, zeker als je van iemand houdt. Maar mensen doen dit en daar heb je het mee te doen.
Het goede nieuws is dat je zelf kunt verwerken en ontrafelen, kunt rouwen en huilen, en uiteindelijk ook de deur achter je dicht kunt doen. Er komt vanzelf een dag dat je het niet meer belangrijk vindt of hij spijt krijgt.
Dat is de dag dat je weer gewoon blij bent met jezelf en je eigen leven.
Ik wens Mara en jou toe dat die dag zo snel mogelijk komt. En hij komt, zeker weten, ook al kun je je daar nu niets bij voorstellen.
Dikke knuffels
Klopt
Ik sluit me geheel en al aan bij de post van Moederziel.
Het is nu 7 jaar geleden dat mijn ex-man plotsklaps bij zijn vriendin introk, 5 minuten nadat ik erachter kwam dat hij al geruime tijd een dubbelleven leidde en na 22 jaar huwelijk. Mijn wereld stond echt stil. Net als jij hoopte ik dat hij ooit zou inzien wat hij weggegooid had.
Die hoop verdween. Eerst, zoals Moederziel al aangaf, omdat ik me realiseerde dat zijn waarheid gewoon een andere was dan de mijne. Later omdat het me simpelweg niets meer kon schelen. Ik ben niet boos meer, niet verbitterd; ik hoop niet meer op antwoorden maar het laat me eenvoudigweg koud.
Dat gaat jou, Liefdier, ook gebeuren. Dat kost tijd maar het gebeurt WEL. Heel erg veel sterkte.
dank jullie wel
Dank jullie wel, ontzettend lief. Heb dit zo nodig. Voel me verlamd, wil zien dat hij ook pijn heeft. Hij heeft ook pijn zegt hij en ik geloof dat. Maar hij is ook verliefd en al een nieuw leven begonnen. Ik sta alleen, hij kan het met haar delen. Ik zit in dit huis vol mooie en slechte herinneringen. Voel me zo vlak...mijn gezin was zo belangrijk voor mij, ook al wist ik dat het niet goed was hoe hij deed. Mijn kind zal verder opgroeien zonder gezin en hij heeft hier niet om gevraagd. Wil zo graag er volledig zijn voor mijn kind maar ben even helemaal verloren.
@persephone en @mara
@persephone, 7 jaar alweer...hebben jullie kinderen? Zoon wil absoluut niet naar ex. Ex moet hier maar heen komen als hij hem wil zien, zegt hij. Ex doet tot nu toe weinig om kind te zien of te spreken. Is hier 2x geweest om iets op te halen, geeft hem een kus en is weer weg. Doet ook niets nog om dingen in gang te zetten. Wil geen mediator. Waar ik en kind zijn in zijn plaatje?
@mara, goed om te lezen dat het beter gaat. Onze situatie is vergelijkbaar alleen ben jij verder dan ik. Ik ben heel erg benieuwd hoe jij het met het huis hebt aangepakt en zou daar graag meer over weten. Ik zou zo graag het huis op mijn naam krijgen (en de hypotheek) maar vrees dat het heel moeilijk gaat worden. Weet niet waar ik moet beginnen.
Verlamd
Waar je moet beginnen? Het kan helpen om de 2 wegen te scheiden: de praktische zaken regelen is weg 1; de emotionele verwerking is weg 2. Als het je lukt om die 2 goed uit elkaar te houden, ben je al een heel eind.
Zoek een goede mediator waar jij een goed gevoel bij hebt. En zoek emotionele ondersteuning (in je vriendenrkling, familie of desnoods professioneel) voor je verwerking.
Verlaten worden voor een ander is een heel, heel erg pijnlijk proces. Voor mij was die hele f*kking scheiding daarbij nog bijzaak. De emoties waren zo overweldigend. Ik ben nu 3 jaar verder en kan er nu op terugkijken. En ik kan je dus ook verzekeren dat het beter wordt.
Het goede advies dat ik hier kreeg: stop met focussen op je man, focus op jezelf en je kind. Dat is ontzettend moeilijk omdat je totaal niet begrijpt wat er allemaal gebeurt (en waar is die lieve man van eerst gebleven?) maar het is de enige manier. Zet jezelf centraal, wees je eigen beste vriendin en partner.
Veel succes, Liefdier. Het sucks.
Liefdier
Hi liefdier, wat ontzettend moeilijk.
Mijn verhaal is wel wat anders, maar ik herken wel het verhaal rondom ex die zijn handen overal vanaf trekt. En dat is heel zwaar. Mijn kinderen zijn nog wat kleiner en nog volledig afhankelijk, van mij dus, want ex doet niks. Hij ziet ze eens in de twee weken van vrijdagmiddag tot zondagmiddag en dan nog hoor ik nog eerst een klaagzang over wat er niet goed ging in het weekend. Verder geeft hij totaal niet thuis, en moet ik alles regelen, ook financieel geen cent.
Maar goed, wat ik wil zeggen en je wil aanraden. Ga hier doorheen. Ga voelen wat je voelt en niet vluchten. Ik ben wel gevlucht, ben iemand anders tegen gekomen, wat meer is geworden dan de bedoeling was. En nu lijkt dat toch eindig, en het gat die ik voor me zie is heel diep. Ik heb geproefd van echt gelukkig zijn, dus ik val nu van nog grotere hoogte. En nu ik misschien binnenkort weer alleen ben voel ik dat ik alleen niet gelukkig ben, ik ben doodsbang om alleen te zijn, voor het verdriet en voel dat ik op instorten sta. Ik vond het altijd al zo gek dat ik het zo bleef volhouden, maar ik ben doorgegaan en ben nooit stil gaan staan bij mijn eigen gevoel en nu 2 jaar later (2 jaar na uitspreken uit elkaar gaan en ruim een jaar later na niet meer samenwonen met ex) komt de klap dat ik er alleen voor sta.
Huis
Ohja qua huis...
Ik wilde ook in mijn huis blijven, maar kreeg het niet rond met de hypotheek.
En heel eerlijk, ik ben blij dat ik zelf iets nieuws heb gekocht. Daar ligt geen geschiedenis en ook de kinderen hebben hier echt rust gekregen.
Dus als je zelf wel kan kopen of huren, misschien kleiner, zou ik je dat toch aanraden. Zijn er geen herinneringen meer, maar heb je je eigen plek, samen met zoon, gecreëerd. Geeft misschien veel meer rust en minder confrontaties.
vandaag
Dank voor de reacties weer. Het is echt een steun voor mij! Het advies van de twee wegen scheiden was ik eigenlijk al zelf mee begonnen en begint nu vorm te krijgen. De hulptroepen zijn op gang gekomen en dat is heel fijn. Ik voel mij bijna bezwaard om aan hen te vertellen hoe de vork in de steel zat, en dan laat ik nog heel erg veel weg. Krom he. Zoon gaat gewoon lekker door en doet zijn vertrouwde ding dus dat is ook goud waard. Al ben ik zo bang dat hij zich in de steek gelaten voelt. Ik ga het niet vragen, wil hem niets aan praten. Ik ben er gewoon voor hem en vraag elke avond voor het slapen hoe het allemaal gaat met hem.
Wat verdrietig Amber. Kan me zo goed voorstellen dat je bent gevlucht destijds. Nu zie je maar, de klap komt toch. Ik wil heel graag dit eerst goed verwerken. Verlang wel naar een lieve man in de toekomst hoor, maar samenwonen, nee. Ik wens jou ook veel sterkte. Het gevoel van niet alleen durven zijn begrijp ik heel goed. Ik ben daar niet heel bang voor maar denk ook dat dat pas later komt, als de steun minder wordt en iedereen weer bezig gaat met zichzelf.
Ik ben nu aan het kijken of ik dit huis kan aanhouden. Wil er liefst blijven. Kan dit niet dan wil ik liefst de mogelijkheid om hier nog 1 a 2 jaar te kunnen blijven wonen. Gaat nu uitgezocht worden.
Mara
Puur interesse, heb jou draadje zo nou gevolgd.
Hoe is het nu met jou en je jongens?
Grt miss
Miss
Lief dat je dat vraagt miss.
Het gaat hier steeds een beetje beter. Alles is afgehandeld, het opnieuw opbouwen is langzaam op gang aan het komen.
Omgang tussen vader en jongens komt alleen nog steeds niet echt op gang. Hij blijft erg boos naar mij en de jongens merken nog steeds hoe veranderd hij is en dat zijn "nieuwe" leven op alles voorrang krijgt, dus ook op hen.
Het gaat verder wel goed met de jongens. Jongste heeft zijn ups en downs en neemt wat meer afstand van zijn vader. Oudste schopt momenteel wat meer tegen mij aan, dat is denk ik zijn manier van verwerken, hij gaat er meer over praten en dat is goed. Het contact met vader blijft oppervlakkig en gesprekken zoals ze met mij hebben, hebben ze niet met vader. Dat willen en kunnen ze niet.
We redden het wel met zijn drietjes. Het is niet altijd makkelijk maar we gaan vooruit. Kleine stapjes en soms een stapje terug. Maar dat kan ook haast niet anders na alles wat er gebeurd is en nog steeds gebeurt. Maar over het algemeen gaat het goed met ons.
Ik zie dat ik al een tijdje niet gereageerd heb, de tijd vliegt echt voorbij...
Ik heb de laatste berichten nog eens nagelezen en wil er toch nog even op reageren
Liefdier, ik hoop dat het met jou inmiddels ook weer wat beter gaat.
Het klopt wat moederziel en persephone hebben geschreven. Ooit gaat het weer beter..
Ik heb ook heel lang gehoopt dat ex tot bezinning zou komen. Dat is niet gebeurd en gaat ook niet gebeuren. Hij gaat door met liegen en boos zijn. En ik kan nu in alle eerlijkheid zeggen dat het me steeds minder raakt. Ook met de mensen die zijn leugens blijven geloven heb ik (bijna) geen contact meer. En ook dat is goed.
Ik heb de hypotheek op mijn naam kunnen zetten en dat geeft voor nu rust. Ik kan wel meegaan in de reactie van Amber82 dat iets nieuws ook goed zou zijn. Maar mij geeft dit nu rust en ik kan zelf op termijn beslissen of ik wel of niet ga verhuizen. Voor de kinderen is het voor nu fijner om te blijven.
Amber, ik begrijp jouw stuk over het alleen zijn. Dat valt mij nu soms ook zwaar, ik heb er niet voor gekozen, maar tijd om er bang voor te zijn heb ik (gelukkig) niet gehad. Ik hoop zeker dat ik op termijn weer een leuke, liefdevolle relatie zal hebben.
Mara
Gefeliciteerd
'Ik heb de hypotheek op mijn naam kunnen zetten en dat geeft voor nu rust.' Dat was een van je grootste pijnpunten. Fijn dat dat gelukt is, een dak boven je hoofd waar je zelf zeggenschap over hebt.
Tsjor
Mara
Goed om te horen Mara, dat het beter gaat met je. Lief dat je naar me vraagt. Met mij gaat het wel wat beter. De ergste wanhoop is weg en ik kan weer normaal functioneren. Verdriet is er zeker nog. Omdat ik totaal geen invloed heb gehad op alles wat er is gebeurd. Je moet er maar in mee gaan. Het lukt mij nu wel redelijk goed om de 3 processen ( expartners, zakelijk en ouders) te scheiden. Soms vertroebelen de emoties nog iets teveel de andere 2 processen maar ben mij er gelukkig wel van bewust. Bij mij is nog niet alles afgehandeld maar ik ben er nu wel vaart achter aan het zetten. Vandaag voel ik me sterk. Dat is toch al weer meegenomen. Woont je ex nog steeds naast jullie? Is er een omgangsregeling?