Nieuwe partner na scheiding
Hi,
Ik ben 2,5 jaar terug gescheiden. Hij wilde plots niet meer, ik was zwanger van jongste, en heb het totaal niet zien aankomen. Echt heel naar allemaal toen en daarna ook nog een poos, het ging toen ook heel erg slecht met mij.
Nu woon ik alweer dik 2 jaar in mijn eigen huis, doen we co-ouderschap over beide kinderen en voel ik mezelf behoorlijk stabiel en goed.
Nu komen er steeds vaker vragen uit mijn omgeving of ik al een (nieuwe) vriend heb? Of ik niet al verschrikkelijk behoefte heb aan een nieuwe partner? Of ik het niet heel erg vind, zoooo lang alleen. Tja. Het zijn niet mijn beste vriendinnen die dit vragen maar kennissen of ouders van vriendjes van school die ik oppervlakkig ken. En het zijn allemaal vrouwen met partner die het vragen. Ik probeer er niet zoveel waarde aan te hechten. Maar toch ga ik er meer over nadenken juist omdat het zo vaak naar voren komt de laatste paar maanden.
Ik merk bij mezelf dat ik helemaal nog niet toe ben aan een nieuwe relatie. Ik vind het best zwaar twee kinderen alleen en de drie dagen per week dat ze bij hun vader zijn, geniet ik van mijn ´eigen vrije tijd´, naast mijn werk overigens, en zoek ik vriendinnen op. Het voelt best lekker om zo zelfstandig te zijn.
Ik ben dan ook totaal niet op zoek en zou niet weten wat ik zou doen als ik dan per ongeluk toch een leuke man tegenkom. Ik zou in elk geval bang zijn voor herhaling, dat ik weer op zo'n verschrikkelijke manier aan de kant word gezet. En ik kan me nog niet voorstellen dat een nieuwe partner mij ook leuke dingen zal brengen, zeg maar. Ik heb nu niet het idee dat ik iets meer of minder mis.
Waarom wordt het hebben van een partner zo benadrukt en vraagt iedereen ernaar? Is een relatie iets wat je zou moeten nastreven ofzo? Waarom lijken anderen te denken dat dat iets is wat ik nodig zou hebben?
Ik ben wel benieuwd hoe het bij andere gescheiden moeders en vaders gaat of is gegaan. Had jij ook een poos geen behoefte aan een ' nieuwe' partner? En hoe is dat dan veranderd? En hoe is het om weer een nieuwe relatie te hebben? Wat is de meerwaarde van een relatie als je dat zo zou kunnen zeggen?
Nou misschien beetje warrig maar ik hoop toch ook een beetje duidelijk.
Ik hoop op jullie reacties,
Rozenstruikje
Niets van aantrekken
Ik zou mij daar niets van aantrekken wat anderen ervan denken. Als ik het zo lees vind jij het goed zo. Mooi toch? Ik wilde 7 jaar geleden toen ik net zou gaan scheiden ook eerst even geen vriend meer, gewoon lekker alleen blijven en doen wat ik zelf wilde, maar per toeval leerde ik nog tijdens mijn scheiding iemand kennen waarmee het toch echt ontzettend goed klikte enb wilde ik dat niet op het spel zetten.
Wij zijn nu na 7 jaar nog steeds bij elkaar. In het begin zagen wij elkaar alleen in het weekend, dan kun je eerst wennen en langzaam aan wilde wij steeds vaker bij elkaar zijn en het liefst samen wonen. Dat was bij ons na 1 jaar elk weekend 450 km te moeten rijden om bij elkaar te zijn.Het was eerst wennen maar je moet eigenlijk een partner tegen komen die een aanvullig op je huidige leven is.
Ik ben dan niet het type die lang alleen kan zijn, jammer genoeg. Maar jij hebt het toch goed voor elkaar zo te lezen, leuke vriendinnen waar je ook leuke dingen mee samen kunt doen, werk, kids regelmatig bij vader zodat je je eigen ding kunt doen.
Je moet doen wat je gevoel je zegt. Kom je de juiste tegen dan probeer je of het de juiste is en zo neit hoort dat er ook bij.
Ook niet
Ik ben nu 1,5 jaar gescheiden met een jaar scheiden vooraf, maar ik heb ook nog niemand hoor. Ex had binnen een jaar al vriendin nr 3 en vraagt wel eens aan de kids of ik niet al iemand heb. Niet dus. En ik moest er ook niet aan denken eerlijk gezegd, er is veel gebeurd, vraag me af of ik er nog wel aan toe zou kunnen geven. Er wordt mij trouwens door anderen niet gevraagd of ik al een ander heb. Ik zie wel hoe het loopt, eerst maar rust, nog meer rust.
Tijd
ieder heeft zijn eigen tijd nodig om de scheiding te verwerken en een nieuw leven op te bouwen.
Ik ben nu ruim 3 jaar gescheiden en he, toevallig dit jaar zie ik ineens de mannelijke helft van de wereld weer staan. Hiervoor moest ik er niet aan denken.
Maar ja wat wil ik dan nu als ik wel een relatie krijg. Mijn zelfstandigheid en alleenigheid vind ik eerlijk gezegd best prettig. Kan er van genieten als dochterlief bij haar vader is.
Ik trek mij niks aan van de oppervlakkige kennissen in mijn omgeving. En de rest, die vraagt niks, want die heb ik in het begin al duidelijk gemaakt dat ik dat zelf wel lekker uitzoek.
Er is wat voor te zeggen...
... om het zo te doen als jij het hebt gedaan. Ikzelf heb (na een relatie van 18 jaar, eerste liefde) de bloemetjes buiten gezet. Nou, dat klinkt positiever dan 't is, ik vond 't niet zo'n fijne tijd, dat zoekende, die onrust. De kinderen heb ik er niet bij betrokken maar toch, ze merkten echt wel aan mij als dingen niet lekker liepen. Achteraf gezien was het beter geweest als ik de scheiding eerst had verwerkt, en alles voor mezelf op een rijtje had gezet. In plaats van me in rebound-relaties te storten!
Laten praten
Ik was ook zoekende na mijn scheiding, en werd er doodongelukkig van. Mijn psycholoog, waar ik destijds liep, zei tegen mij: je moet eerst zelf je geluk vinden, samen met je kinderen, als er daarna een man op je pad komt, kijk je of hij mag meedelen in je geluk. Dat was een heel goed advies die ze me gaf en die heb ik ter harte genomen. Ik heb geleerd dat er maar één persoon is, die voor geluk kan zorgen en dat ben je zelf. Als je, in het hier en nu, tevreden bent met je leven, dan heb je het hartstikke goed voor elkaar. Laat mensen maar praten, die weten tenslotte niets van jou, ze kennen je maar oppervlakkig. Mocht je een leuke man tegenkomen, dan is het vroeg genoeg om je druk te gaan maken over de vraag of er plaats is voor een partner.