Omgaan met eenzaamheid
Door een relatiebreuk zie ik mijn dochter (2) 3 uurtjes per 2 weken, veel te weinig voor een (trotse) vader/ouder natuurlijk en dit breekt mij ook echt op.
Ik voel mij soms echt een figurant in het leven van mijn dochter en het gemis maakt mij best wel depressief.
Mijn vraag: hoe gaan andere ouders om met het gemis van je kindje na een scheiding/relatiebreuk?
Mijn nieuwe partner
Mijn nieuwe partner heeft kinderen uit zijn vorige relatie en heeft daar in het begin enorm veel moeite mee gehad inderdaad. Hij zag zijn kinderen wel wat vaker, om het weekend en een keer doordeweeks een middag, zijn ex had bepaald dat hij weekend vader moest worden en omdat hij geen vechtscheiding wilde en ook de kinderen hun leven (en thuis) niet overhoop wilde halen het daarbij gelaten. Maar wat ik al schreef, hij is toen echt door een diep dal gegaan. Veel gehuild, vroeg naar bed, niet naar feestjes (al die gezinnen vond hij te confronterend) maar na een tijd krabbelde hij wel op en ging zich meer bezighouden met sporten en weer een tijd later ontmoette hij mij. Zijn kinderen mist hij nog steeds veel, maar het went, hij is toch echt meer vader aan de zijlijn, alhoewel hij veel oppakt om ze zoveel mogelijk te kunnen zien, brengen/halen naar sporten, helpen met allerlei klusjes, langsgaan bij de clubs waar ze sporten om te kunnen kijken, zoveel als kan.
Waarom zie je je dochter maar 3 uurtjes per twee weken? Kan je daar niet wat meer van proberen te maken?
ben juist die moeder
Ik ben juist de moeder die aan de zijlijn is gezet door haar ex-partner. De kinderen verblijven bij vader en door schulden is er geen ruimte voor mij om zelfstandig een woonruimte te huren in de buurt van mijn kinderen. Het is nu ongeveer al 3 jaar zo en ik vind het nog steeds heel erg. Ik begrijp dus heel goed wat je doormaakt. Helaas kan ik je niet 1,2,3 een oplossing geven over hoe het beter gaat. De emoties, het onrecht, het gemis, je kunt er niks mee. Ben nu voor de zoveelste keer op zoek gegaan voor hulp om beter om te kunnen gaan met de woede en het verdriet. Ben nog maar aan het begin traject, maar zie er tot nu toe weinig heil in. Meer dan kijken hoe je anders tegen de situatie aan kunt kijken, kunnen ze niet bieden. Inhoudelijk is alles juridisch en financieel vervlochten dat niemand daar verandering in aan kan brengen.
Ik heb meerdere keren geprobeerd om extra momenten in te lassen om mijn kinderen te zien of om iets voor ze te kunnen betekenen. Maar helaas willen ze dat zelf niet. Loyaliteitsconflict is iets wat zeker meespeelt. Soms gaat het beter, soms voel ik het verdriet in golven op komen zetten. Als iemand het ei van columbus heeft, graag!
Meer zien
@ Jose,
Ik zou wel willen maar de woonruimte laat het nu niet toe om mijn dochter meer te zien. Ben dus afhankelijk van mijn ex.
Vader
Dit contact is wel heel minimaal. Als je woonsituatie langer contact niet mogelijk maakt, kan het dan misschien vaker? Bijvoorbeeld ook op de woensdagmiddag ofzo? Of is de reistijd erg lang?
Groeten,
Temet
Precies, waarom dan 1x per twee weken
Ik zou eerder denken aan twee keer per week.
Nog minder tijd
Mijn ex wil strikt aan deze 3 uurtje per 2 weken houden (momenteel). Héél soms even een keer extra als ze toevallig bij mij in de buurt is. De reisafstand is 12 km.
Nu heb ik straks een andere baan en kan ik alleen in het weekend, maar dit wordt dus weer een puntje.
Zij werkt het weekend om en om en wil sowieso 1 weekend voor haar zelf. Dit zou dan inhouden dat ik mijn dochter maar 3 uurtjes kan zien per 4 weken kan zien.
Ik heb haar dan ook gezegd dat ik hier niet mee akkoord ga, want dit wordt voor mij gewoonweg ondragelijk.
dit is raar
De reisafstand is 12 kilometer? Dat is niks. Zelfs als je geen auto hebt is dat vrij makkelijk te overbruggen. Dan snap ik niet zo goed waarom het niet mogelijk zou zijn dat je je dochter ook regelmatig door de week ziet, al is het maar een uurtje. Tenzij moeder alles blokkeert. Die drie uur is ook al bijzonder mager, zoals ik al zei. Dat was niet je oorspronkelijke vraag natuurlijk, maar toch: ik denk dat het zinnig is om je te bezinnen op manieren om die omgang uit te breiden. Bij hele jonge kinderen zie je wel vaker dat veel en kort contact wordt verkozen boven minder vaak lang contact.
Groeten,
Temet
Ik wil juist meer
@ Temet,
Van mijn kant wordt helemaal niets geblokkeerd en 12 km is idd makkelijk te overbruggen.
Mijn dochter is het mooiste in mijn leven, maar hoe weinig ik haar nu zie....veel te weinig.
Dat doet mij vroeg of laat de das om omdat ik kapot ga aan de eenzaamheid en het gemis van mijn dochter.
Daarom vraag ik aan anderen hoe zij omgaan met eenzaamheid?
Maar waarom wil je ex vasthouden aan die 3 uur?
Is namelijk niet in het belang van jullie dochter. Ze kan geen band met je opbouwen, in 3 uur per 2 weken. Zeker omdat ze nog zo jong is, is het belangrijk dat ze je vaker ziet. Niet eens langer, wel vaker.
Dus ik zou met je ex om tafel gaan en wat concrete voorstellen doen. Zijn jullie on speaking terms? Is het mogelijk dat je je dochter ziet in het huis van je ex? Al dan niet met je ex erbij? Een keer per week 's avonds met haar eten en haar in bed leggen, met badritueel en verhaaltje voorlezen bijvoorbeeld? En dan in het weekend een uitstapje met haar doen (kinderboerderij, speeltuin, zwemmen). Zo ben je veel meer vanzelfsprekend in het leven van je dochter, en dat is wat je wil. Zo wordt straks de stap ook minder groot als je wel passende woonruimte hebt en je dochter wel vaker komt, en ook blijft slapen.
Precies wat je schrijft
@ Viooltje,
Eigenlijk precies zoals ik nu mijn ex ook voorgesteld heb.
Ja, we kunnen praten en ik kom daar nu elke 2 weken, dus dat scheelt.
Maar precies zoals jij schrijft, niet eens langer, wel wat vaker.
Voelt me nu meer een figurant in het leven van mijn dochter en dat je dan dingen niet kan doen zoals lekker instoppen, in bad doen...juist dat soort dingen zouden er dan voor kunnen zorgen dat ik mij een beetje meer wat waard voel.
Maar ligt dat nou vast
die 3 uur per 2 weken? En waarom is dat zo afgesproken dan?
Als er niks vast ligt, dan zou ik inzetten op ieder weekend en een dag in de week. Zeker omdat het om korte tijdspannes gaat zou dat toch moeten lukken, ieder weekend iets gaan ondernemen met je dochter. Uitstapjes genoeg die weinig kosten, met zo'n kleintje. Bibliotheek en boekjes kijken, boodschappen doen, stukje fietsen, eendjes voeren, alles is leuk, leerzaam en gezellig.
En als je een andere baan hebt, met hopelijk ook een beetje ruimere financiële situatie, kun je de woonsituatie oplossen door af en toe iets te huren samen met je dochter. Via Vakantieveilingen of zoiets, of met last-minutes, kun je voor weinig geld een weekendje of midweekje met haar weg. Je bent nog niet aan schoolvakanties gebonden, dus dat kan op elk gewenst moment.
Kijk of je af kunt spreken om wat flexibeler te worden. Vasthouden aan 3 uur is wel heel star.
Verder wil je ex vast ook zelf wel eens weg, 's avonds of in het weekend. Wie past er dan op jullie dochter? Dat kun jij ook! Bied dat aan, misschien voelt ze er wel wat voor.
...
Zodra ik begin over meer tijd met mijn dochter of inderdaad oppassen als het nodig is, dan valt er een stilte en kan ik beter tegen een muur praten, want dan word ik compleet genegeerd.
Die 3 uur was toen in 'overleg' en dat was al veel moeite. Daarvoor wilde ze eens een paar uurjes afspreken in het stadscentrum, omdat ze toevallig dan boodschappen moest doen en had ze een houding van: 'Als je dan en dan niet kan, heb je pech. Jij bent afhankelijk van mij."
Dat klopte ook, want zij liet mij na de relatiebreuk met zo goed als niet achter en belandde bij een daklozen opvang.
Ik sta voor heel veel dingen open, maar 1 ding niet.....minder tijd met mijn dochter.
En juist daarin geeft ze niet thuis, dit terwijl ik juist alles op een volwassen manier op wil lossen.
tja
Ik vermoed dat ze boos op je is, om wat voor reden dan ook, en vindt dat je niks te willen en te vertellen hebt.
Je kan ervoor kiezen om dit omwille van de lieve vrede zo te laten. Of je legt haar voor dat je serieus wilt praten over een manier om het contact uit te breiden, eventueel met hulp van buiten. Ik begrijp dat je in een daklozenopvang zit, daar lopen vast wat hulpverleners rond die een idee hebben van wat voor soort hulp er op dit vlak beschikbaar is. Dat verschilt per gemeente, dus je moet iemand hebben die weet hoe het is in jouw gemeente (of eigenlijk, de gemeente waar je dochter woont, dat hoeft niet dezelfde te zijn natuurlijk).
Wil moeder echt helemaal niks, dan kan je een advocaat in de arm nemen die dan een verzoek om een uitbreiding van de omgang kan indienen. Dan moet ze wel in beweging komen. Juist nu jullie zo dicht bij elkaar wonen is het krankjorum dat er niet meer mogelijk zou zijn. Door die kleine afstand is het goed mogelijk om vaker contact te hebben. Langer contact per keer is moeilijk vanwege jouw huisvestingssituatie, zeker met zo'n jong kind zou dat een reden moeten zijn om vaker contact te hebben.
Wat soms ook nog een oplossing kan zijn is contact bij een tussenpersoon in wie beide exen vertrouwen hebben. Een oma, of vriendin van moeder, of zoiets. Maar zo'n persoon moet er maar net zijn, en dat gaat ook niet altijd.
Sterkte ermee
Temet