Omgangsregeling
Hoi Allemaal,
Ik durf m’n omgeving haast niet meer “lastig te vallen” met m’n gezeur over m’n ex, dus hierbij... jullie zijn in deze even mijn klankbord.
Ik ben onlangs gescheiden en de afgelopen 4 maanden zag mijn ex onze zoon van 3 alleen een dag in het weekend. Nu hij zijn eigen huisje heeft hebben we een omgangsregeling afgesproken (welke nog niet is getekend). Onze zoon gaat om het weekend naar hem en rest is hij bij mij. Dit weekend hebben we voor het eerst een nachtje gedaan voor m’n zoon om te wennen. Over twee weken zou het volgende weekend zijn. Maar nu zegt mijn ex doodleuk dat hij dan op vakantie gaat en of ik niet even flexibel kan zijn....
We hadden duidelijk afgesproken dat we onze zoon de komende tijd zouden laten wennen aan de nieuwe regeling en vervolgens doet hij dit?! Een vakantie plannen in het weekend waarin hij weet dat hij z’n zoon heeft. Hij wil graag z’n nieuwe vriendin (waarmee hij een kaar een affaire heeft gehad) natuurlijk tevreden houden en het is al eerder gebleken dat zelfs z’n zoon hiervoor moet wijken.
Eigenlijk ben ik van mening dat hij hiermee z’n verantwoordelijkheden ontloopt, maar ik wil geen strijd en een goede verstandhouding met elkaar. Maar ik wil ook niet over me heen laten lopen. Wat kan ik doen? Op m’n strepen staan of flexibel zijn en mijn zoon een andere dag, wanneer het hem wel uitkomt, laten gaan?
Geen andere dag
Ik zou gewoon wachten tot hij terug is van vakantie en dan het weekend daarop beginnen.
Spreek een regeling af en jij houdt je daaraan. Kan je ex niet, jammer dan. Met dit soort vaders zou ik niet graag onderhandelen of dealen.
Dat lijkt mij. Jij bent verantwoordelijk voor het leven van je zoon bij jou. Wat hij in zijn tijd doet moet hij dan maar weten.
En ja, ze lopen over je heen want je bent chantabel, je laat je zoon toch niet in de steek, dus vergeet dat maar snel.
Nou nou
Ik vind dat je overdrijft. Gewoon het weekend overslaan, in het belang van iedereen.
Maar
Maar als we het weekend overslaan, dan ziet mijn zoon z’n vader 4 weken niet. En dan heb ik ook nog een ex die verongelijkt en boos gaat doen.
Jeetje, dit alleenstaande ouderschap is maar ingewikkeld. Ik hou niet van strijd en ontwijk het liever, maar ik wil ook niet dat hij denkt dat Ik en m’n zoon ons telkens aanpassen aan zijn agenda.
Hoe kan ik dit tactisch aanpakken?
Josie
Maar als je ex er niet is (want op vakantie), heb je weinig keuze, toch? Of wil je je zoontje bij het vakantieadres afgeven?
Ouderschapsplan
Jullie hebben iets afgesproken, maar je hebt nog niets vastliggen in een ouderschapsplan? Op zich is zo'n mondelinge afspraak ook belangrijk, alleen als je afspraken gaat vastleggen in een ouderschapsplan heb je meer tijd om erover te praten, bijvoorbeeld: wat als iemand een weekend niet kan.
- je kunt tegen je ex volhouden: 'Dan kun je je kind toch meenemen op vakantie, vindt hij vast leuk.' Ex zal dat niet leuk vinden, maar op die manier wel eraan herinnerd worden dat hij een kind heeft, dat er andere oplossingen mogelijk zijn. Natuurlijk wil hij dat niet als hij met nieuwe vriendin op vakantie wil. En hij veronderstelt dat jij dat ook snapt. Maar die veronderstelling hoef je niet zomaar te bevestigen. Enthousiast zijn over de mogelijkheid dat je kind meegaat op vakantie, vragen wat je mee moet geven etc., dat zal hem ertoe dwingen om echt te zeggen: ik wil mijn kind niet meehebben op vakantie. 'Het kan niet' is geen argument. Waarom kan het niet? Bijna elke vakantie met een kind van 3 is mogelijk. 'Want ik ben met mijn vriendin' is ook geen argument: weet je vriendin dan niet dat je een kind hebt? 'Ik wil graag alleen zijn met mijn vriendin' is ook geen argument: kan dat dan niet op een ander moment? Je gaat dit gesprek niet winnen in de zin van dat hij dan plotseling zijn kind mee zal nemen. Dus houd er rekening mee dat je kind bij jou is. Maar je kunt hem wel iets beter duidelijk maken dat hij ook nog vader is van een kind en dat hij daarom andere oplossingen zal moeten zoeken.
- Je grootste zorg is je kind. Je uit die zorg hier: 'We hadden duidelijk afgesproken dat we onze zoon de komende tijd zouden laten wennen aan de nieuwe regeling en vervolgens doet hij dit?!' Daarmee bedenk je dat het schade voor je kind zou opleveren. Neem je vanaf nu voor, om dat argument ( hij moet iets doen of niet doen, omdat ik denk dat het schade oplevert voor mijn kind) dat je dat argument nooit meer gebruikt. Ik vind het een chantage-argument: als jij nu op vakantie gaat beschadig jij mijn (NB!) kind. Terwijl er op geen enkele manier ook maar een spoortje te vinden is van een kind van 3 jaar dat beschadigd wordt, omdat het geplande weekend met vader niet doorgaat. Kinderen van 3 houden geen agenda bij. Kijk in zo'n situatie waar de angst vandaan komt. Meestal komt die van jezelf: jij moet eraan wennen. Bovendien kan de vader dat oplossen in het weekend dat het kind daar is. en tenslote zal je kind, na een scheiding, eraan moeten wennen, dat de simpele situatie: moeder thuis, vader thuis, samen thuis, dat die niet meer bestaat en dat het alemaal wat ingewikkelder is. Kinderen pakken dat relatief snel op als je daar zelf ontspannen over kunt zijn. Kinderen pikken ook snel stress op als jij daar gestresst over bent.
- Ik neem aan dat jullie nog afspraken moeten maken in het ouderschapsplan. Als je de rol van vader minimaliseert tot een weekend in de twee weken, ga er dan van uit dat die rol in zijn leven ook minimaal zal zijn en dat hij de rest van zijn leven met andere dingen zal vullen. Met de afspraak 50/50 krijgt zijn vaderrol meer betekenis. Is er een reden dat jullie niet daartoe overgaan?
Tsjor
Josie 24
Nog een paar tips:
- Met het geven van tegenargumenten maak je duidelijk dat het een gunst van jou is dat hij alleen met zijn vriendin op vakantie kan gaan. Dat is geen strijd, maar ophelderen van de situatie: zo is het.
- 'maar ik wil ook niet dat hij denkt dat Ik en m’n zoon ons telkens aanpassen aan zijn agenda.' Heb je dan iets anders in je agenda staan? Serieuze vraag. zorg ervoor dat je in de weekenden dat je kind niet bij jou is iets in je agenda hebt staan: bezoek familie, vrienden, kom naar de OOl-ontmoeting etc. Na een tijdje dringt het dan wel door, dat vader ook echt voor het kind moet zorgen dat weekend, en niet dat vader het kind krijgt, terwijl moeder thuis zit te wachten.
- 'Maar als we het weekend overslaan, dan ziet mijn zoon z’n vader 4 weken niet.' Vind jij het schema dan belangrijker dan de relatie vader-zoon? Het kan zijn dat je dat nodig hebt, omdat je anders het overzicht verliest of zo. Dan kun je daar ook duidelijk in zijn naar hem toe.
Jullie zitten nu nog in een overgangsperiode van 1 dag per week naar een weekendregeling. Voor jezelf is het een goede periode om duidelijk te krijgen wat jij belangrijk vindt. Nogmaals: neem dan niet als argument je kind, maar neem jezelf als argument: wat vind jij belangrijk? Als jij er moeite mee hebt om je kind af te staan in het weekend, ben daar dan ook eerlijk over: ik wil mijn kind bij mij houden. Dat wil niet zeggen dat alles gebeurt zoals jij dat wil, evenmin zoals hij dat wil, maar de argumenten over en weer zijn dan helderder en eerlijker.
Het kan zijn dat jullie niet getrouwd zijn, dan hoef je verder niet zoveel te regelen, behalve het ouderschapsplan. Het kan zijn dat het goed is om dat met hulp van een mediator op te stellen. Ook omdat je wat verder moet kijken dan de situatie nu: wat als je kind 4 wordt, 12 wordt etc. Mogelijk helpt het gesprek bij de mediator jou om je eigen argumenten en je eigen grenzen wat helderder te krijgen.
Tsjor
loslaten
Hier precies hetzelfde gehad, zo'n 18 jaar geleden. Om gek van te worden. Toch moet je het loslaten want hij gaat niet veranderen. Niet in discussie gaan. Ik merkte al snel dat ik totaal niet op vader kon rekenen. Als er een afspraak was gemaakt kwam hij gewoon niet opdagen en dan een paar dagen later kwam hij het kind alsnog opeisen. Ik werd al snel handig in het altijd hebben van een plan B. Moest ik ergens heen en kon het kind niet mee, dan zorgde ik ervoor dat ik altijd iemand stand-by had, meestal een vriendin die in hetzelfde schuitje zat (en voor wie ik op mijn beurt stand-by was). Als hij dan niet kwam opdagen kon ik toch naar mijn afspraak.
Kwam vader meer dan een uur te laat om zijn kind op te halen, dan zorgde ik dat ik niet meer thuis was met kind. Werd hij daar kwaad over dan zei ik luchtig dat ik dacht dat hij niet meer kwam en dan kapte ik verdere discussie af. Uiteindelijk merkte hij dat hij mij niet meer gek kon krijgen met zijn onberekenbare gedoe.
Ik heb het kind voor 98% in mijn eentje opgevoed en nu het volwassen is heeft vader spijt van al die gemiste tijd. Kind ziet vader af en toe, als het kind uitkomt. Ik heb er wel een goede band mee.
Mediation hebben we trouwens ook geprobeerd, hij maakte keurig afspraken maar kwam ze vervolgens niet na. Soms stond hier ineens een nieuwe vriendin voor de deur om te eisen dat vader zijn kind mocht zien, die lachte ik dan hartelijk uit en zei dat ze maar een plan op papier moest zetten zodat we allemaal wisten wat er van ons werd verwacht. Daar hoorde ik dan nooit meer wat van.