Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Mamma is het zat

Mamma is het zat

03-03-2018 om 18:41

Omgangsregeling veranderen... een oplossing?

Toen mijn ex en ik 15 jaar geleden gingen scheiden, stelde mijn ex voor dat de kinderen door de week bij mij konden zijn en in de weekends bij hem. De mediator die ons bij stond moest daar hartelijk om lachen. Inderdaad: wel de lusten, niet de lasten. Het werd een gebruikelijke omgangsregeling. Doordeweeks bij mij, het weekend om-en-om, waarbij vrijdagavond een vaste avond bij mijn ex zou zijn.

Inmiddels zijn de kinderen 15 en 17. Met de oudste heb ik veel gedoe over zijn leerhouding, absentie op school, weigeren om op te staan, niks uitvoeren thuis, etc. terwijl ex daar geen last van heeft. Regelmatig vraagt hij of de kinderen op vrijdagavond bij mij kunnen zijn, omdat hij een afspraak heeft. Wanneer het hem uitkomt, komt er dan de week daarop op zaterdagochtend weer een app-je van mijn kinderen dat ze langer blijven. Soms vraagt hij in het weekend dat de kinderen bij mij zijn via een app’je aan de kinderen of ze zin hebben om iets leuks te gaan doen. En daar gaan ze dan op in, want ja, ze zien hun vader al niet zo vaak. Het is zelfs zo dat ze me in de wacht zetten omdat ze niet weten of pappa plannen met hen heeft. Als ze dan weer bij mij komen, verdwijnen ze naar boven omdat er huiswerk gedaan moet worden want daar hebben ze bij pappa namelijk geen tijd voor gehad. Al hun spullen liggen ook alleen hier. Bij hun vader is het echt alleen logeeradres, ook kleding wordt vanuit hier meegenomen en weer terug. Ik vind het ook wel pijnlijk dat de kinderen er steeds op in gaan. Ik snap het ook wel: Ik ben de ouwe zeur die ze wijst op de vuile was en bordjes met etensresten die in hun kamer liggen te stinken.

Ik heb dit probleem hier al eens aangekaard en toen was de strekking van jullie goede raad dat ik moest proberen om een leukere en lossere moeder te zijn. Maar de verhoudingen liggen nu eenmaal zo… en de kinderen zien het probleem niet, die hebben geen probleem en mijn ex ook niet.

Nu loopt er bij ons al een tijdje een discussie. De oudste heeft een erg kleine kamer bij mij (ooit zelf voor gekozen) t.o.v. de jongste. Hij wil nu ruilen maar jongste wil niet, dus ik vind dat geen optie. Ik heb gezegd dat hij ook bij zijn vader kan gaan wonen. Met in mijn achterhoofd het idee dat hij dan ook eens ervaart hoe het is om vrijwel fulltime bij zijn vader te zijn. Ik vind het ook voor mijn ex wel eens goed om eens de dagelijkse zorg op zich te nemen, eens wat anders dan een weekendje of vakantie. Ik kan me voorstellen dat hij geen zin heeft om zijn vrije leven op te geven en te zorgen dat er structuur is wanneer er een kind bij hem woont. Misschien weigert hij zelfs. Maar dan weet mijn zoon ook hoe het zit.
En als we het wel eens worden zal het moeilijk zijn, maar hier ben ik zo langzamerhand ook klaar mee… Bij wie is het ook zo gegaan, dat er in de loop der tijd is gewisseld in de omgangsregeling?

Phryne Fisher

Phryne Fisher

03-03-2018 om 19:06

17 en 15

Dat is praktisch volwassen en gezeur over een kamer vind ik daar niet bij passen eigenlijk. Als zijn broer niet wil ruilen houdt het op. Dat voorstellen om bij vader te gaan wonen klinkt als wegsturen, en daar zou ik me niet goed bij voelen. En ja, ik heb ook het grootste deel van de lasten, zeker bij mijn jongste. Daar baal ik ook wel eens van, maar mijn ex is dermate slecht in het huiswerkgezeur (hij wordt dan snel boos en gemeen) dat ik het maar op me neem. Het is niet anders, en helaas horen die dingen er ook bij als je ouder bent.

Ik begrijp iets niet....

"Toen mijn ex en ik 15 jaar geleden gingen scheiden, stelde mijn ex voor dat de kinderen door de week bij mij konden zijn en in de weekends bij hem. De mediator die ons bij stond moest daar hartelijk om lachen. Inderdaad: wel de lusten, niet de lasten. Het werd een gebruikelijke omgangsregeling. Doordeweeks bij mij, het weekend om-en-om, waarbij vrijdagavond een vaste avond bij mijn ex zou zijn."

De mediator vond dit komisch en ook jij wilde zeker niet alleen de doordeweekse lasten dragen.
Oké, niemand vond het een goede oplossing van je ex maar je ging toch akkoord 15 jaar geleden. Wat erg trouwens, die scheiding toen, de kinderen waren 2 en 0 jaar oud.
Naar hun vader sturen klinkt inderdaad of je de jongste liever kwijt dan rijk bent. Over hun gedrag praten met hun vader en aangeven dat je het nu erg moeilijk vindt, zo in hun puberjaren, dat lijkt me wel een goed idee. Misschien oppert hij wel een mogelijke oplossing, wie weet.

Mamma is het zat

Mamma is het zat

03-03-2018 om 20:06

Wegsturen

Phryne, dat is ook waar ik last van heb want inderdaad. Zo kan het worden uitgelegd, als wegsturen. Ik wil vooral dat zowel zoon als ex begrijpt dat dit niet eerlijk is naar mij. En misschien moet dat dan zo, dat ze allebei eens de dagelijkse gang van zaken ervaren. Ik heb al heel vaak geprobeerd om (preventief) te praten maar als ik de problemen tegenkom sta ik op dat moment toch in m'n eentje.

Wil40, ja, ik ging ermee akkoord dat de kinderen door de week bij mij zouden zijn, 15 jaar geleden. Maar daar hoorde ook bij dat de kinderen om het weekend bij mij waren. En die weekends bij mij stellen nauwelijks nog wat voor, ten gunste van tijd bij hun vader. Dat is nu ook het verhaal van de kinderen: wij zien jou door de week al de hele week. Maar door de week is dus het hectische snel koken na je werk, op de bank ploffen, de kinderen even zien als ze wat te drinken komen pakken en dan vertrekken ze weer snel naar hun kamer (ofwel voor gamen, ofwel voor huiswerk).
Overigens gaat het niet om jongste, maar om oudste (die een grotere kamer wil en waar ik mijn handen vol aan heb om in het gareel te houden).

Drinken en op kamer zitten.

Dat komt niet omdat jij niet gezellig bent hoor. Dat is "normaal" op deze leeftijd. Samen eten en af en toe een onverwachte babbel, vertel mij wat...pubers leven thuis als in een hotel.
Slapen en de boel opeten

Je kan ook

Iets voor jezelf gaan doen in het weekend. De kinderen worden groot genoeg. Zorg dat er een pizza is als ze onverwacht toch thuis zijn, kunnen ze zelf een pizza in de oven doen als jij er niet bent.
Ik ga morgen lunchen buiten de deur met een vriendin en dan bij een andere vriend muziek maken.
De kinderen vermaken zichzelf, ik ook.

O en..

Ik heb thuis de kleinste kamer, het hele huis is al van mij.

Marietje

Marietje

03-03-2018 om 21:44

Een kennis

Een kennis is ook gescheiden toen haar jongste zoon 4 was. Zij heeft de 3 kinderen vrijwel alleen opgevoed, ex was alcoholist en woonde in een naburig dorp maar er was voor zover ik weet geen reguliere omgangsregeling, de kinderen gingen alleen af en toe bij vader eten. In de pubertijd was vooral de middelste zoon thuis erg lastig, en ging regelmatig een paar dagen naar zijn vader als moeder hem teveel op de huid zat. Toen heeft zijn moeder ook heel duidelijk gezegd: prima als je bij je vader gaat wonen, ook tijdelijk, maar dan wel minimaal een week aan één stuk iedere keer, daarna ben je hier weer welkom. Gewoon om vader en zoon te laten merken hoe het was om echt bij elkaar te wonen, en niet alleen maar even 'bij moeder weg te zijn' en 'zoon wat vaker te zien'. Dus zo zou je het ook nog kunnen doen.

Ik begrijp je

Hier zijn de kinderen jonger en wij hebben ook weekendregeling omdat mijn ex-man niet anders wilde omdat hij er ivm zijn werk niet voor de kinderen kon zijn. Voor mij heeft het altijd gevoeld als er niet voor zijn kinderen willen zijn, ik bedoel het zijn óók zijn kinderen en hij heeft een gewone baan op een vaste plaats, en ik werk toch ook... Ik heb destijds gezegd dat hij altijd tussendoor kinderen extra kon zien, daar heeft hij nooit gebruik van gemaakt. Ik vond en vind het soms heel pittig om er altijd maar alleen voor te staan want ook overleg is erg moeizaam of is er niet. Nu ex bij een ander gezin woont komt er steeds vaker de vraag of de kinderen voor een feestje of iets dergelijks extra komen, in het weekend. En dan gaan ze ook, tenzij ze dat zelf niet willen. Als ik vraag of er een keer 1 of 2 extra weekenddagen mogelijk zijn is zijn antwoord bijna altijd nee.
Ik gun hem die extra weekenden inmiddels niet meer (er is zo veel meer gebeurd) maar de kinderen gun ik die weekenden wel. Ik baal ervan want door de weeks is het elke dag rennen en vliegen en laat thuis en in het weekend kan je samen even bijtanken en gezellig samen zijn. Wij gaan ook wel eens met andere gezinnen op stap maar de kinderen kunnen steeds vaker niet mee, en voor mij is het dan ook minder leuk.
Het kan hier over een aantal jaar twee kanten op: of de kinderen zeggen nee tegen hun vader omdat hun sociale leven (weekendwerk, vrienden, sporten) hier voorrang krijgt of ze gaan in op zijn voorstellen omdat die veel aantrekkelijker zijn. De kans dat ze door de week bij hun vader gaan wonen is klein omdat die niet in de buurt woont.
Wat je hiermee moet? Ik zou uitgaan van de wensen van de kinderen en het wat op zijn beloop laten en zorgen voor een vaste basis. Tevens zou ik voor mezelf de weekenden langzaam een andere invulling gaan geven. Die "lasten" die pakt je ex toch niet meer op. En ook zal hij nooit meer ervaren hoe die lasten zijn of waren, de kinderen zijn nu wat ouder hebben andere issues maar het is wel even anders als je bijna altijd alleen voor een baby en peuter moet zorgen.
Een goede vriend van mij zei tegen mij: "wees blij dat je niet in de schoenen van je ex staat, wat een manier van ouder zijn".
Maar ik voel zo goed wat je bedoelt.

Wel gedaan

Ik heb wel een keer gewisseld: middelste zoon is een tijd bij zijn vader gaan wonen, omdat hij op school zoveel gepest werd en daar geen goede oplossing voor kwam. Hij is toen naar een andere school gegaan in de woonplaats van vader en dus bij vader gaan wonen.
Ik denk dat het prima kan, maar ik denk wel dat je je motivatie daarvoor moet zoeken bij wat voor het kind van belang is. Je zegt nu: 'Ik wil vooral dat zowel zoon als ex begrijpt dat dit niet eerlijk is naar mij. En misschien moet dat dan zo, dat ze allebei eens de dagelijkse gang van zaken ervaren.' Dat lijkt mij een slechte basis. Je wil dus dat ze iets gaan doen, om daarmee met terugwerkende kracht respect voor jou af te dwingen?
Toen ik eens klaagde zei iemand tegen mij: 'Je voedt kinderen toch niet op om dankbaar te zijn?'. Dat is ook zo. Pas als kinderen ergens in de 20 zijn kijken ze op een andere manier naar wat hun ouders hebben gedaan en gaan ze dat ook anders waarderen.
Ik kan me voorstellen dat het voor je zoon van 17 echt wel een goede stap is om bij vader te gaan wonen, bijvoorbeeld omdat hij daar meer zelf zal moeten gaan doen, als vader de hele week werkt. Zelf de was, zelf koken etc. Maar maak er dan wel op een goede manier afspraken over met je zoon en met je ex. En gooi nooit de deur dicht, mocht dat niet goed blijken te gaan. Je zoon zit nog steeds in een leer- en ontwikkelingsproces. Hij mag dingen uitproberen en daarop terugkomen. Hij mag zelfs een jaar verprutsen, tot hij zijn eigen motivatie vindt om er iets van te maken. en jij mag je eigen grenzen stellen: nee, die kamers worden niet gewisseld.

Tsjor

wel de lusten niet de lasten?

Hier zijn de kinderen vanaf begin ieder weekend bij hun vader geweest en door de week bij mij. De eerste anderhalf jaar was dat nodig omdat ex buiten onze woonplaats snel een eigen woning kon krijgen.
Ik heb dat nooit ervaren als ik de lasten en hij de lusten. In het weekend waren/zijn er ook gewoon sportverplichtingen, huiswerk, puberbuien etc. Tuurlijk vond ik het jammer dat ik ze nooit in het weekend zag, maar gelukkig zijn er om de 6 weken schoolvakanties en die zijn ze vaak meer bij mij dan bij hun vader.
Een regeling eens in de twee weken een weekend vonden wij niks. Dan wordt de ene ouder echt zo'n "bezoekouder".

aanvulling

Belangrijkste is dat onze kinderen deze regeling erg prettig vinden. Wij wonen inmiddels al weer jaren bij elkaar in de buurt, zodat de kinderen hun sociale leven zowel bij vader als moeder hebben.

Mamma is het zat

Mamma is het zat

06-03-2018 om 18:58

Reacties

@AnneJ, iets voor mezelf doen gebeurt al. Het is niet zozeer dat ik iets zoek om me te vermaken wanneer ze bij hun vader zijn. Ik vind gewoon dat ik een schrale band heb zo, met alleen maar de dagelijkse sores en weekenden die erbij in schieten omdat dan tijd met hun vader doorbrengen belangrijk is. En natuurlijk kan ik ervoor kiezen om me net zo op te stellen als m’n ex, ik bijt veel vaker op mijn tong dan vroeger… maar dat betekent dus dat er nauwelijks wordt gecorrigeerd omwille van de lieve vrede.

@Marietje, ik ben wel heel benieuwd hoe dat is gegaan? Hebben ze dat volgehouden, zowel zoon als vader? En hoe vond je kennis het, achteraf gezien?

@Narcis, je verhaal is heel herkenbaar. Zeker het stuk dat je kinderen meer dan welkom zijn wanneer het hem uitkomt… terwijl hij daar in de meest vermoeiende periode toen ze klein waren hartelijk voor bedankte. Zo ging het hier ook, maar dat weet niemand meer natuurlijk. Werk is altijd voor gegaan. En nog, vandaar dat hij zo op die weekends gebrand is… maar hebben de kinderen vakantie, dan komt er geen voorstel… sterker, hij weet vaak niet eens wanneer het schoolvakantie is.

@Tsjor, daar heb je wel een punt. Maar los van wat voor het kind het beste is, heb je zelf natuurlijk ook wel zo je ideeën. Misschien is dat gewoon ook een beetje klaar nu, het maar voegen naar iedereen. Naar je kind iets het nog tot daar aan toe, iedereen roept wel eens iets dergelijks als ‘Het is hier geen hotel’. Maar je voegt je ook naar je ex met z’n grillige ideeën. Hij spant onze kinderen voor zijn karretje en het interesseert hem verder niets hoe het voor mij is. Een andere school/leefomgeving is dan natuurlijk een ander verhaal, ook best pijnlijk misschien toentertijd. Maar dan is er dus blijkbaar ook medewerking over en weer.

@Alkes, als jullie daar allebei tevreden mee zijn/waren, is het een goede oplossing. Inderdaad, meestal zijn er in een weekend ook wel ‘moetjes’. In dit geval worden die moetjes gewoon doorgeschoven. Hij gaat iets leuks doen met de kinderen en daarom moeten ze, zodra ze weer bij mij zijn boven gaan zitten om hun huiswerk nog te doen. Soms met alle stress van dien, omdat er iets is uitgelopen of het is laat geworden. Dat mag ik dan weer met ze uitzoeken. Ik vind dat echt best wel frustrerend. En het is zeker zo dat ex hier de ‘bezoekouder’ is, maar hij vindt dat dus prima en de kinderen ook. Alleen ik niet.

huiswerk

Hier is min of meer vanzelf gegaan dat de kinderen een groot deel van het huiswerk op zondag doen. Als ze bij hun vader zijn dus. Zeker mijn oudste king houdt erg van vaste patronen, dus die doet dit al 6 jaar lang zo. Door de weeks besteedt hij weinig tijd aan huiswerk. Het gesacherijn over huiswerk ontgaat mij dus grotendeels.
Maar dat komt ook omdat ze de weekenden bij hun vader niet anders zien dan de overige dagen bij mij. Ze wonen en leven op twee plekken.

Eigen ideeën

'Maar los van wat voor het kind het beste is, heb je zelf natuurlijk ook wel zo je ideeën.' Ja, dat is wat in je hoofd zit. Maar dat kun je onderzoeken of het nuttige en effectieve ideeën zijn.
Kijk dan nog eens naar je stukje in je eerste bericht over wat er in je achterhoofd zit. Dat zijn eigenlijk vooral negatieve gevoelens en bedoelingen: vader moet maar eens leren... zoon moet maar eens zien.... Met als basis jouw frustraties. Dat is niet de beste basis om een goede beslissing te nemen.
Het kan best zo zijn, dat je aan je grens zit wat betreft je eigen mogelijkheden voor de opvoeding van je zoon. Het is niet erg om dat als uitgangspunt te nemen: zover ben ik gekomen, maar nu is het op. Dan is je eigen grens een belangrijk punt.
Voor een jongen van 17 heb je dan een paar mogelijkheden. Toch weer zelf aan de slag gaan, eventueel met hulp van professionals: hoe krijg ik dit weer op de rails, zodat ik ermee verder kan? Of kijken naar een andere woonplek voor zoon, waarbij je heel vele uit handen moet geven (en dat moet je dan ook doen). Of kijken of er een mogelijkheid is dat zoon zelfstandig gaat wonen ergens op kamers. Het kan best zijn dat de tussenstap 'bij vader wonen' een goede opstap is op weg naar zelfstandig wonen.
Met andere woorden: zorg dat de negatieve emoties omgezet worden in een betere omschrijving van wat het probleem is en dat je van daaruit op basis van een positieve oplossing probeert te ontwikkelen.
Dan blijft er altijd een heikel punt over en dat zijn je eigen ideeën over moederschap, band met kinderen, kinderen die moeder nodig hebben, moeder die het altijd het beste weet, je eigen zorgen-voor-anderen- behoefte, waar je een zeer gewaardeerde identiteit aan ontleent (niet persoonlijk bedoeld, maar zeer algemeen en generaliserend). Als je de valkuil hierin weet te vinden (kinderen zijn er voor moeder in plaats van omgekeerd) dan kun je dat ook loslaten.
En moeder ben je ook nog als de kinderen 25 zijn en dan met andere vragen naar je toe komen.

Tsjor

Triva

Triva

09-03-2018 om 03:51

waarom

zijn jullie nooit naar hele weken gegaan? Dus oneven weken bij jou en even weken bij hem?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.