Onredelijke ex?
Hi allen,
Nieuw hier en gelijk maar een thema waar ik enorm mee worstel.
Sinds mei dit jaar zijn mijn ex en ik uit elkaar, samenlevingscontract, koophuis, 2 kinderen, 4 katten en 2 konijnen.....Het scheiden is niet op een goede manier gegaan, veel ruzie en meningsverschillen.
Ondanks dat het al lange tijd niet goed ging had ik het niet zien aankomen, ik heb altijd naar oplossingen willen zoeken. Ineens was het over en moest alles maar zoals hij had bedacht. Pendelen met het huis, dus om beurten in het bed slapen en de ander maar weg. 50/50 ouderschap terwijl meneer er voorheen nooit was, het kon niet vanwege zijn werk, of hij had wel hobby's die voorrang hadden.
Hij heeft me inmiddels voor van alles en nog wat uitgemaakt, leugenaar, borderliner, ik zou hem gedwongen hebben samen te wonen (dat 10 jaar lang en met 2 kinderen).
Ik heb verder geen tekst, geen uitleg helemaal niets gehad ondanks dat ik dat op verschillende manieren gevraagd heb.
Ik vind mijn ex-partner heel onredelijk. Hij was altijd druk met zijn werk als zzp-er, ruzies ontstonden juist vanwege het niet thuis zijn en niet mee willen en kunnen denken in de zorgverdeling. Ik heb mijn werk uiteindelijk op gezegd omdat er van zijn kant geen compromissen mogelijk waren. Ik heb alles omgegooid, mezelf opnieuw ontplooid binnen een ander beroep om zo binnen de schooltijd van de kinderen te kunnen gaan werken en te combineren met thuiswerk.
Nu heeft meneer het licht gezien en wil ineens de ideale huisvader zijn die wel parttime kan werken en wel kan zorgen voor de kinderen (en ik heb echt altijd álles alleen moeten doen)
Hij wil perse 50/50 en ik kan me daar niet in vinden. Emotioneel vooral niet.
Daarnaast heeft hij nog een behoorlijke financiële schuld aan mij open staan.
We hebben een koophuis, omdat ik qua werk weer helemaal moet opbouwen heb ik aangegeven de nu komende 2 jaar de hypotheek door te willen laten lopen zodat ik kan gaan bouwen aan een basis om het huis op mijn naam te zetten.Dit was eerder akkoord. Echter wil hij toch de woning laten taxeren nu, en omdat ik nu de financiële middelen nog niet heb betekend dat dus toch verhuizen terwijl ik juist graag de omgeving van de kids in tact wilde houden. Dat betekend dus ook dat ik daarmee afhankelijk ben van de woningstichting.
Qua werk zit ik net in een andere stad redelijk vlakbij, qua woningaanbod heeft die stad ook meer opties dan een flatje op 3 hoog met 2 slaapkamers. Omdat ik thuis ook werkruimte nodig heb en de kinderen een eigen kamer gun en tuin zou een verhuizing naar de stad vlakbij dan de voorkeur hebben. Maar dat betekend ook dat de kinderen naar een andere school zullen moeten. Waar ik bang voor ben is dat mij dan verweten wordt dat ik de kinderen uit hun vertrouwde omgeving haal en dat hun vader die sinds kort wel een 2 kamer appartementje heeft in dezelfde buurt dan juist daarom de kinderen toegewezen krijgt.
Het voorstel wat ik gedaan heb qua zorgverdeling; 1 dag in de week (donderdag) en de andere week de donderdag vrijdag zaterdag en zondag aaneengesloten (zondagavond weer terug) vind hij niet genoeg.
Hoe hij het wil gaan doen financieel en qua zorg voor onze kids laat hij niet los, wat eerder financieel en met zijn werk allemaal niet kon kan nu blijkbaar ineens wel. Naar alle waarschijnlijkheid wil hij in zijn tijd de kinderen naar de opvang sturen of een oppas regelen terwijl ik gewoon thuis ben voor de kinderen.
Ik heb aangegeven de eerste te willen zijn die gebeld wordt bij hulp met oppas/opvang en vice versa maar hierin is hij ook afwijzend.
Mijn advocaat geeft aan dat er een grote kans is dat er een co-ouderschap afgedwongen word ook door de rechter en dat ze ondanks de voorgeschiedenis en basis staan te klappen als papa's nu wel tijd kunnen maken en ze dat dus ook krijgen.
Ondanks dat ik de kinderen een goede band en tijd met hun vader gun vind ik het heel onredelijk wat hij nu vraagt allemaal. Wéér moet ik mijn leven volledig naar hem aanpassen en de kinderen dus ook. Voor mijn gevoel wordt hij beloond en ik gestraft.
Gevoelsmatig wil ik niets meer met deze man te maken hebben, een man die ik totaal niet meer ken en in mijn ogen alleen zijn belang voorop heeft. Los van wat de kinderen aangaat hoef ik (voorlopig) even niets meer met hem te maken te hebben en zie ik een verhuizing haast als een mooie nieuwe start....maar ja....Hoe ziet een rechtbank dit?
Ik snap hier niets meer van, emotioneel en rationeel overzie ik het zo langzamerhand niet meer. Wat kan ik nog doen? Wat is wijsheid?
Mijn excuses voor zo'n enorm verhaal maar misschien kan iemand hier wat licht bijschijnen.
Dank vast!
Prima
Ik denk dat een 50/50 verdeling voor jou heel gunstig is als je de boel qua werk op orde hebt. Nu is het even schrikken en zie je er misschien tegenop om een huurhuis te moeten zoeken, maar met een niet al te hoog inkomen zit je in een sociale huurwoning het best. Met de 50/50 zorg kun je ook weer wat meer uren werken, want schooltijden zijn echt niet ideaal als alleenstaande ouder. Dan ben je namelijk altijd aan het rennen en moet je op je werk steeds de klok in de gaten houden.
eens met Phryne Fisher
50/50 verdeling is een prima verdeling. Ik vind het ook belangrijk - net als de rechtbank waarschijnlijk die het belang van de kinderen voorop stelt - dat de kinderen zowel met hun vader als met hun moeder een goede relatie kunnen opbouwen. De regeling die jij voor ogen hebt is bijzonder karig voor hem en de kinderen.
Ik snap dat je baalt van hoe het is gelopen, maar speel dit niet uit over de rug van de kinderen. Ze zijn niet jouw bezit, het zijn jullie kinderen.
Hij mag als vader van de kinderen ook zelf regelen hoe hij opvang en dergelijke regelt. Hij is echt niet verplicht om jou dan als eerste in te schakelen.
en
" Gevoelsmatig wil ik niets meer met deze man te maken hebben, een man die ik totaal niet meer ken en in mijn ogen alleen zijn belang voorop heeft." Ook dat kan ik me prima voorstellen, maar het is goed als je voor ogen houdt dat deze man voor je kinderen (samen met jou) de meest belangrijke persoon in hun leven is. En dat het inderdaad fijn is als hij nu meer tijd voor hen wil vrijmaken.
Hai Phyrne
Ik werk ook als zzp-er en de baan naast het zzp-en is ook binnen schooltijd. Qua werk kan het niet idealer. Ik zie moeder zijn gewoon als mijn werk en hoofdtaak, dan maar iets minder breed elke maand en een fijn en warm thuis voor de kinderen.
Het fijne van mijn werk is dat ik veel nog 's avonds kan doen en ook dat is prima te combineren. Ik word niet gelukkiger van "meer tijd voor mezelf"' zoals ze me proberen aan te praten. Daarnaast is er goede communicatie nodig bij 50/50, tot nu toe krijg ik elke keer dat het hem niet aan staat of zint te horen dat ik een leugenaar ben. De communicatie is dus erg ver te zoeken.
Tja
Je bent niet de enige ouder en je kinderen hebben net zoveel recht op hun vader als op jou. Qua communicatie is het inderdaad wel handig als dat op een constructieve manier kan, maar je hoeft zeker geen beste vrienden van elkaar te zijn.
Hai Phyrne
Maar wat ik niet snap...vóór de scheiding hadden de kinderen toch ook net zoveel recht op hun vader als op hun moeder? Waar was hij toen? Hij heeft willens en wetens alles nagelaten, bijzaken zoals alcohol en hobby's hadden voorrang. Hij heeft overal een potje van gemaakt en ik heb alle rotzooi (ook financieel) kunnen opruimen(waardoor ik ook niet anders meer kan dan huren bij de woningstichting). Ik heb dit maar te pikken en te slikken uiteindelijk??
Hij kan en mag alle eisen stellen en ik blijf als moeder letterlijk met lege handen achter...?
In mijn ogen is dit allemaal echt niet in het belang van de kinderen.
En waarom is het ok om een wildvreemde de kinderen te laten opvoeden terwijl ik, hun eigen moeder die alles opgegeven heeft ook nog voor hem en de kinderen, thuis voor ze ben?
(Overigens voor de vakanties heb ik wel 50/50 aangedragen)
Financieel is hij nu ook allerlei spelletjes aan het spelen, zoals het inhouden en achterhouden van geld.... Is dat dan wel in het belang van de kinderen?
Ik kan geen kant meer op inmiddels en hij komt met alles weg...
Ja, dat is rot
Niet getrouwd, dus ook geen partneralimentatie. Misschien probeert hij door de 50/50 zorgverdeling ook te voorkomen dat hij kinderalimentatie moet betalen. Je kunt echter wel heel hard gaan meedoen in een vechtscheiding, maar daar schieten je kinderen ook niets mee op. Bij een scheiding lever je nu eenmaal in maar dat hij meer wil gaan zorgen zie ik alleen maar als positief.
stop hiermee
Jij gaat dit gevecht niet winnen dat je nu inzet. Je wilt beloond worden voor alles waar jij voor hebt moeten lijden door zijn slechte gedrag. Maar de kinderen zijn niet jouw beloning.
Het zijn jullie kinderen. En inderdaad een rechter zal het toejuichen als een vader zijn rol als vader oppakt. De rechter kijkt namelijk primair naar het belang van de kinderen.
Ik raad je dringend aan dat ook te doen. Hoezeer jouw ex jou heeft gekwetst, het kan niet zo zijn dat zijn "straf" daarvoor is dat hij maar beperkt de kinderen mag zien omdat jij meent een betere ouder te zijn.
Dit gaat je niet helpen
Ja het is onrechtvaardig. En ja hij heeft steken laten vallen.
Maar dat geldt nu allemaal niet meer. Wat je vroeger allemaal gegeven hebt telt niet meer. Daar heeft een rechter geen boodschap aan. Die kijkt alleen naar het belang van de kinderen.
En die lijken in jouw situatie toch echt gebaat bij een 50/50 verdeling.
Jammer voor jou dus, maar hij staat in zijn recht.
Tijdelijk?
Mogelijk heeft je partner financiele problemen en hoopt hij zo onder kinderalimentatie uit te komen. Dat betekent dat, ook al verdeel je de zorg, dat jij verder alle kosten draagt voor de kinderen waarbij je partner in elk geval voor een deel kinderbijslag en oudertoeslag ontvangt.
Bovendien kan de zorg, die hij niet gewend is, hem al snel teveel worden waarna de kinderen voornamelijk bij jou verblijven.
Bespreek met je advocaat hoe je hiermee omgaat.
onredelijk
Hij is altijd onredelijk geweest, waarom zou hij nu opeens redelijk worden.
Hij is al vijf mijlen verder met de scheidingsgevoelens en -wensen. Als ik jou was zou ik even heeel snel rennen om hem in te halen. Jij bent namelijk wel redelijk dus jij snapt dat je nú moet handelen om het goed en snel te regelen. Ik denk dat jij niet langdradig aan hem vast wilt zitten terwijl je dit proces afwikkelt. Jij wilt ook snel je leven gaan leven (en dan de emoties een plek geven). Dus wees slim en verplaats je in zijn 'onredelijkheid'. Laat hem zijn eigen 'valkuil' tegenkomen en denk niet dat hij dús jouw manier van 'zelf opvoeden' moet kiezen. Overigens: jij en hij zullen altijd de opvoeders blijven, daar doet school/bso/gastouder/oppas niets aan af. Zorg dus dat je niet naar je kinderen uitstraalt dat het zielig is als het op een andere manier gaat. Ik hoop dat je ook nooit tegen ze zegt 'jullie hoeven niet naar de bso want mama blijft lekker thuis bij jullie'. Dat is sowieso killing, maar in deze situatie zou dat helemaal onhandig en fout zijn.
Dus, get your act together en zorg dat je hem inhaalt.
Later komen de emoties . . .
gr Angela
Toen was toen en nu is nu
Jullie zijn beide de ouders en hebben evenveel recht op de kinderen. Dat hij steken heeft laten vallen tijdens jullie relatie is erg vervelend maar doet niet ter zake in een nieuwe regeling.
Probeer een goede zakelijke communicatie te krijgen met bv een mediator. Sterkte.
Hai Angela
Ik probeer idd in te halen wat ik kan nog, maar veel speelruimte heb ik niet gehad vanaf het begin al niet.
Ik heb verder geen bezwaar bij een bso of gastouder, alleen in dit geval wel als het om een principe kwestie gaat waarbij hij zijn recht uitspeelt.
Ik ben nooit langer dan een halve dag weg geweest bij de kinderen, nooit...
Financieel zit hij zeker vast, vandaar ook dat hij dat op allerlei manieren het lijkt uit te spelen.
Naar de kinderen toe laat ik niets merken, ik probeer positief te zijn en blijven als het om hun vader gaat. Maar van binnen ga ik kapot van verdriet en ellende. Het gaat mij niet om het behalen van winst (de zorg om de kinderen) of het zijn van de betere ouder. Het gaat er mij om dat hij werkelijk alles heeft stuk gemaakt wat er was, me alles ontnomen heeft en hij zonder enige vorm van empathie mij aan de kant schuift en zich zelf nu neer zet als de ideale co-ouder. Hij kent mijn verleden, ik heb geen goede moeder gehad, hij weet hoe belangrijk de kinderen voor mij zijn en het moederschap, hij weet wat ik heb doorgemaakt en waar ik voor gevochten heb en hij weet ook dat ik behalve mijn kinderen verder geen familie heb. En hij weet heel goed waar hij me raken kan.
Emotioneel ga ik hier echt aan stuk, ik heb medicatie en therapie om me hierin te helpen en ik doe wat ik kan om het hoofd boven water te houden. Ik probeer het rationeel te zien maar emotioneel raakt het me heel diep waar ik steeds niet uit kom.
AnneJ
Stook het vuurtje nog wat op. Misschien is TS wel altijd een moeder geweest die vond dat zij sowieso een betere ouder is.Misschien ziet ex van TS wel mogelijkheden om ook de ouderrol te vervullen.
Waarom ga je uit van "Bovendien kan de zorg, die hij niet gewend is, hem al snel teveel worden waarna de kinderen voornamelijk bij jou verblijven."
Het lijkt er op dat jij ook vindt dat kinderen primair bij de moeder horen te zijn.
Co-ouderschap
Volgens mij kan co-ouderschap alleen maar als beide ouders dat willen en inderdaad als er goed gecommuniceerd kan worden.
Zoals je het omschrijft lijkt het er op dat je ex dat niet kan maar wel doet alsof. Ik herken heel veel in je situatie. Waarschijnlijk ben ik daarom minder kritisch dan de meesten hier. Kun je met je advocaat wel goed spreken over jouw motieven om het gaan 50/50 verdeling te laten worden?
Deze Alkes
" terwijl meneer er voorheen nooit was, het kon niet vanwege zijn werk, of hij had wel hobby's die voorrang hadden........ wat eerder financieel en met zijn werk allemaal niet kon kan nu blijkbaar ineens wel"
Naast de berichten over schuld en het toch willen verkopen van het huis.
Al teveel emotie lijkt me hier niet handig. Hopelijk lukt het TS om haar verlies te nemen en snel en zakelijk haar leven opnieuw in te richten, al is het op een flat driehoog.
Vaders die tijdens het huwelijk geen neiging tot een gelijke verdeling van de zorg hebben, hebben zichzelf een achterstand bezorgd.
Snel verhuizen
Het is belangrijk om nu snel te verhuizen. Deze quasi co ouderschap heeft al lang genoeg geduurd.
Beste Alkes
Beste Alkes,
Ik heb nooit beweerd een betere ouder te zijn, sterker nog; dat zijn aannames die u nu doet.
Wat ik wel probeer duidelijk te maken is dat ik in het voorgaande altijd de kinderen als prioriteit heb gehad, en alles wat ik gedaan heb in het belang van en voor de kinderen is geweest. Zijn prioriteiten lagen steeds weer elders en ik moest het maar uitzoeken.
Het gaat er niet om dat standaard kinderen primair bij de moeder horen te zijn. En het is goed dat vaders meer ruimte krijgen. Maar het moet toch ook niet zo zijn dat dé standaard altijd maar 50/50 moet zijn als deze er eerder door bewuste keuze nooit is geweest ondanks dat hem eerder vele opties zijn geboden om diezelfde ouderrol op te vullen? Hij wilde en kon niet en dat was dat.
Ik heb alles opgegeven zodat hij kon doen en laten wat hij wél wilde al mijn tranen ten spijt, de zorgverdeling voor de kinderen lag voor 95% bij mij; ik heb me in alle bochten en gaten gewurmt om alles geregeld te krijgen ook met mijn werk, ik heb alle ballen hoog moeten houden om vervolgens nu zonder tekst en uitleg aan de kant te worden geduwd en maar te moeten accepteren dat hij er nu ineens wel kan zijn en wederom al zijn wensen ingewilligd moeten worden...
Sorry, maar ik kan daar echt met mijn verstand niet bij.
Argumenten
Het eerlijkheidsargument geldt niet in de rechtzaal. Wat je wel kunt aantonen is dat je partner tijdens jullie relatie de zorg, ondanks jou vraag naar een gelijke verdeling, bij jou liet en dat het je niet verstandig lijkt om daar verandering in aan te brengen.
Daarom is het belangrijk om nu te verhuizen.
Hai Thera
De advocaat snapt mijn motieven zeker wel, maar ziet ook dat rechters alleen maar kijken naar nu en niet zo zeer naar verleden. Dat maakt me heel erg bang en verdrietig
Gespreid bedje
Zolang je nog in het oude huis woont heeft je partner een gespreid bedje. Het komt er op aan als je verhuist bent of het belangrijk genoeg voor hem is om een huishouden met kinderen op poten te zetten.
Dus hup, boedel verdelen en verhuizen. Zelf initiatief nemen en het voortouw nemen.
En geef aan bij je advocaat dat je een weekend om de weekregeling wilt en vast adres bij jou om financiele problemen te voorkomen.
Annej
Waar ik vooral bang voor ben met het verhuizen is dat ik niet in dezelfde buurt een geschikte woonruimte vind, ik ben afhankelijk van de woningstichting en wat het aanbod is ten tijde van mijn urgentieverklaring. Omdat ik als zelfstandige werk heb ik ook echt een werkplek voor mezelf nodig, een flatje met 2 slaapkamers ....ik zou niet weten hoe? Dat ik hiervoor zou moeten verhuizen naar een andere buurt of aangelegen stad is aannemelijk. De angst die me hier opspeelt is dat juist dan wordt gezegd dat ondanks hij degene is die de woning wilt verkopen, ik dan degene ben die de kinderen uit hun vertrouwde omgeving haalt en dus dat ze bij hun vader moeten blijven omdat hij wel dicht bij hun vertrouwde omgeving woont.
Bij het verhuizen heb ik me inmiddels wel neergelegd, het zou ook een nieuwe (positieve) start kunnen betekenen en nog minder strings attached met mijn expartner.
Eisen
In deze situatie kun je niet zoveel eisen stellen, dat vertraagd de zaak. En wie weet is het maar voor tijdelijk.
Mogelijk dat je gewoon een woning kunt krijgen met 3 slaapkamers of een extra bijkamertje dat niet telt. En anders slapen de kinderen bij elkaar en jij in de woonkamer en heb je een kamertje voor je werk.
Wees praktisch en ga niet zitten wachten.
AnneJ
Een weekend om de weekregeling is zelfs nog minder dan TS zelf voorstelt. Waar ben je mee bezig? Ken je de ex van TS soms, of projecteer je je eigen scheiding op haar verhaal. Waar we maar een kant horen.
Kiezen Alkes
Het gaat me om de puzzelstukjes en het tempo. Het is geen tijd om bij de pakken neer te zitten maar een tijd om praktisch zaken te regelen.
Zoveel mogelijk in aansluiting met gangbare normen, zie weekend om de weekregeling.
Nu laat TS zich sturen door haar expartner. En voelt ze zich machteloos.
gangbare norm
Als de ene ouder co-ouderschap wil, waarom zou je dan een weekend om de week aanbieden. Zeker omdat TS haar kinderen wel vaker bij hun vader zou willen laten zijn. Speelt belang van de kinderen in deze voor jou geen rol? Of weet je wat zij van hun vader vinden?
Rode vlaggen
"en ik heb alle rotzooi (ook financieel) kunnen opruimen"
"Financieel zit hij zeker vast, vandaar ook dat hij dat op allerlei manieren het lijkt uit te spelen.""
"Financieel is hij nu ook allerlei spelletjes aan het spelen, zoals het inhouden en achterhouden van geld""
"" Daarnaast heeft hij nog een behoorlijke financiële schuld aan mij open staan."
Nu maar hopen dat je die schuld van hem aan jou aan kunt tonen?
Laat het niet verder oplopen. Verkoop samen het huis en onttrek je er aan.
Co ouderschap
Dan krijgt vader ook een deel van de kinderbijslag en de ouderschapstoeslag. Die hij vermoedelijk nodig heeft voor zijn financiele situatie en niet voor de kinderen.
De kosten daarvan komen dan toch weer terecht bij TS. Kan ze beter zorgen zelf die toeslagen te krijgen.
Of de vader ziet nu in dat hij meer tijd aan zijn kinderen moet besteden en ziet de scheiding als een nieuwe mogelijkheid. Hij wil zich er daarom nu voor inzetten om meer tijd vrij te maken en wil de kinderen meer zien.
Niets te nadele van Sab maar het uitgangspunt hoort toch ook te zien dat beide ouders de kinderen zien en er samen voor zorgen. Een weekend in de twee weken is voor heel veel vaders niet voldoende. En terecht.
Hoe het vroeger was hoeft het nu niet meer te gaan.
Mijn man was trouwens vroeger ook altijd aan het werk. Alles liet hij mij oplossen. Tot een paar jaar geleden. Toen opeens zag hij in dat dat toch niet handig was en inmiddels werkt hij twee middagen in de week thuis. Hij zorgt er ook voor dat hij af en toe eerder naar huis gaat om naar een training te kijken. Dat zou hij 7 jaar geleden nooit gedaan hebben maar nu wel. Dat maakt hem geen rat. Dat maakt hem een vader. Iemand die nu wel inziet dat altijd maar werken ook niet alles is en dat de kinderen ook belangrijk zijn.
Ik zie ze ook, die rode vlaggen
Algemeenheden over vaders die rechten hebben op hun kinderen betekenen ook in voorkomende gevallen dat vaders ruimte krijgen om kinderen en moeders te misbruiken voor hun eigen doeleinden. In de beschrijving van deze situatie zit teveel indicatie dat de vader helemaal niet vanuit het belang van de kinderen handelt maar vanuit zijn eigenbelang. Voorheen was het in zijn belang om weinig zorg aan de kinderen te besteden. Nu is het in zijn financiële belang om 'de zorg voor zijn kinderen op zich te nemen'. Als dat het geval is, trekken die kinderen aan het kortste eind.
Sab, ik weet niet hoe je hier het beste uit kan komen. Ik zou denken: voor co-ouderschap is een op zijn minst redelijke verstandhouding tussen ouders nodig. Uit jouw verhaal lijkt die basis mij niet aanwezig. Jouw advocaat lijkt me teveel uit te gaan van algemeenheden om je te kunnen helpen. Ik zou dus gaan rondvragen voor een advocaat met ervaring met moeilijke scheidingen. Je wil niet iemand die vol in de aanval gaat maar wel iemand die objectief kan kijken naar de moeizame communicatie tussen jullie en daar in kan adviseren en waar nodig manoeuvreren.
Losse flodder: ik heb ooit tijdens een viergesprek (gesprek met zijn en mijn advocaat) een situatie 'laten' ontstaan waarbij ex een woede-aanval kreeg en tegen mijn advocaat begon te tieren. Dat deed ik door bepaalde (ter zake doende!) informatie op tafel te leggen. In mijn geval heeft dat een kentering in de situatie teweeg gebracht.
Op zichzelf is het logisch dat mensen, vaders, het voordeel van de twijfel krijgen. En als dat niet terecht is, zul je dat aan de oppervlakte moeten brengen op een manier die juridisch geldigheid heeft. Je hebt dan een advocaat nodig die de situatie snapt en jóu het voordeel van de twijfel geeft.
Groet,
Shosha