Onzeker als moeder
Langzamerhand begrijp ik steeds beter wat er allemaal aan de hand is, waarom ik het zo moeilijk heb mijn scheiding van drie jaar geleden. Steeds meer wordt me duidelijk dat mijn ex gebleven is voor de kinderen, en eigenlijk niet met mij wilde zijn. Hij heeft me emotioneel steeds naar de rand van de boot geduwd. En op momenten dat ik dacht, nu spring ik eruit, trok hij me voor een korte periode een stukje terug, net genoeg om mij te laten geloven dat hij echt zijn leven wilde beteren. Maar hij was gewoon bang om de kinderen te moeten missen bij een scheiding.
De sluipende emotionele en fysieke buitensluiting en afwijzing heeft me een behoorlijke tik opgeleverd. Ex was echt supergoed in het aandragen van allerlei drogredenen waarom hij bijvoorbeeld niet wilde vrijen. En hij was achteraf een ster in het subtiel maar consequent afkeuren van mij. Ik heb de intimiteit vreselijk gemist en het heeft mij als (mogelijke) partner heel onzeker gemaakt over mezelf. Maar nog erger, daar kom ik steeds meer achter, ook als moeder. Want ook als moeder had hij heel vaak commentaar op mij of reageerde afwijzend. Ik moest vooral ‘normaal’ doen, en me ‘gedragen’ en ‘niet zo moeilijk doen’ (over ons kind die later behoorlijke psychische problemen bleek te hebben). Kortom, hij wilde gewoon niet samen zijn met de persoon die ik ben.
Drie jaar geleden ben ik dus wél uit de boot gestapt. De kinderen waren het huis al uit. Ex opgelucht, daar was meteen een 10 jaar jongere vervangster. Zij wordt op handen gedragen door ex. En ook mijn kinderen zijn dus dol op haar.
Ik mis het gezin en het samenzijn met mijn kinderen enorm. Ik zou ze veel vaker willen vragen om te komen eten of zoiets, of een weekend samen weg te gaan. Maar ik merk dat ik daar zó onzeker in ben, zo bang ben dat ze dat niet zouden willen, want ik ben ‘maar’ een onbenullige moeder. Ik heb me nooit gerealiseerd dat het gedrag van ex zo’n impact op mij heeft gehad, het is een heel venijnige sluipend proces geweest. En ik snap nu ook waarom ik zoveel moeite heb met het accepteren van een stief, waarmee ex nu samen met ‘mijn gezin’ doorgaat. Een stief, waar de kinderen van alles mee ondernemen wat ik vanwege fysieke beperkingen niet meer kan. Een stief, die de kleinkinderen te logeren vraagt, wat ex met mij nooit wilde – en ik vanwege mijn fysiek dus ook niet in mijn eentje kan.
Dat ik als partner zo ben afgewezen met alle gevolgen van dien, kan ik al wat accepteren.
Maar de onzekerheid naar mijn kinderen toe, dat vind ik echt vreselijk. En echt geen idee hoe ik dat moet aanpakken. Ben ik de enige die dit ervaart? Zijn er gescheiden moeders die dit herkennen? Of kinderen die dit bij hun gescheiden moeder herkennen?
Die onzekerheid naar je eigen kinderen herken ik ja. De oorzaak is bij mij anders maar ook ik zou meer met mijn kinderen willen doen en ben bang voor hun afwijzing. Ik deel dus je gevoel maar weet zelf ook niet hoe ik dat kan verbeteren. Soms lijkt het beter te gaan en soms juist niet. En beide gebeurtenissen gaan buiten mijn invloedsfeer om. Dat vind ik vooral heel lastig.
Mijn eerste gedachten
Als ik dit zo lees
1/ jij bent hun moeder. M O E D E R. Dat betekent dat jij op een voetstuk staat en een status hebt waar stief, al is ze nog zo leuk, niet eens bij in de buurt kan komen. Lees je hier alle verhalen niet van mensen, volwassenen, die worstelen met de relatie met hun moeder, omdat ze die ondanks alle moeilijlheden goed willen houden? Zo belangrijk zijn ouders voor een kind. En jouw kinderen hebben niet eens problemen met jou. Alles wat je zogenaamd niet goed deed heeft ex, die l*l (excuse le mot) je aangepraat.
2/ waar kinderen wel voor kunnen terug schrikken is te veel aanhankelijkheid. Ze mogen zich nooit verantwoordelijk voelen voor jouw geluk! Die scheiding is niet hun idee laat staan schuld. Hoe meer je jezelf kunt amuseren, zelf een leuk leven kunt hebben (en zo te lezen ben je er alleen maar op vooruit gegaan) hoe meer je het op een ontspannen manier leuk kunt hebben met hen. Als volwassenen onder elkaar.
3/ ik ken je fysieke sitatie natuurlijk niet. Maar ik ken oma's die gebruik maken van loophulpmiddelen en een rolstoel en toch op hun kleinkinderen passen. Sterker nog; mensen in een rolstoel krijgen ook kinderen. Kortom; met wat flexibiliteit en aanpassingsvermogen is er veel mogelijk. Avond oppassen? Samen met een vriendin kleinkind opvangen? Mee naar het zwembad? Ik noem maar wat. Koekjes bakken, samen schilderen of voorlezen is ook leuk. Het hoeft geen dag pretpark te zijn!
Dit zit echt, echt, tussen je oren. Een in jaren opgebouwd minderwaardigheidsgevoel. Praat je er wel eens met ieman over? Zou ik zeker doen. Je laat die ... toch niet ook de rest van je leven en de volwassen relatie met je kinderen verpesten..?
waar het wel om gaat
Jij bent jij. Jij met je je belabberde kookkunsten, je mooie voorlezen, de verhalen die je verteld over jouw (unieke) verleden, het samen lachen om die ene favoriete serie van jullie samen, vul maar in.
Het gaat niet om de uitstapjes of de perfect gedraaide barbecues of je fysieke gesteldheid.
Je bent nog wat beschadigd door je relatie en ik zou er alles aan doen om wat lekkerder in je vel te komen zitten!
Therapie
Ik zou zeker in therapie gaan om je zelfvertrouwen te verstevigen. In meerdere postings lees ik dat je passief bent In het contact met je kinderen uit angst voor afwijzing. Maar jij moet echt zelf de stap zetten om een leuker contact op te bouwen, dat doet niemand anders voor je. Je ex kan nog zo vreselijk zijn geweest, het gaat nu om jou. Nodig de kinderen nu vast uit voor kerst, bekijk hoe je iets leuks kan doen met je kleinkinderen wat wel mogelijk is (of vraag hier tips), nodig ze gewoon uit voor een hapje eten of ga bij ze langs met een ovenschotel, ze zeggen heus niet altijd nee. Of stuur ze een mail waarin je uitlegt waar je tegenaan loopt. En dan niet dat vader en nieuwe vriendin het niet goed doen, maar dat jij graag meer contact wil. Misschien voelen je kinderen zich wel door jou afgewezen omdat je zo weinig contact zoekt. Of vragen ze zich f waarom je ze niet vaak uitnodigt. Er is van alles mogelijk in relaties, maar je moet er wel over communiceren. Succes, je leven kan er zo veel leuker van worden!
Nu uitnodigen voor de kerst
Nu voor de kerst uitnodigen zou ik niet doen. Ik had ooit een vriendje met gescheiden ouders en die begonnen elk jaar eerder te claimen voor de kerst en dat vond ik niet fijn. Een lieve vriendin die na haar scheiding alleen woonde zei tegen haar enige kind en zijn partner met de feestdagen: kijk maar hoe het allemaal loopt en waar je heen gaat en als jullie dan nog zin en tijd hebben dan zijn jullie altijd welkom. Dat vond ik zo knap. Soms zat ze de hele kerst alleen maar maakte er voor zichzelf wat van. Ellendoris, ik begrijp je zo goed en weet ook hoe moeilijk het is om zelf een leuk leven op te bouwen zeker als je fysiek, mentaal of financieel beperkingen hebt. Mijn kinderen zijn jonger dus dat is anders maar mijn ex lijkt ook een fantassssstisch leven te hebben met zijn nieuwe lief en haar kinderen, mijn kinderen hebben het daar soms moeilijk mee en dat doet mij dan weer pijn. In de zomervakantie zijn ze twee weken bij hun vader en doen dan allemaal fantassssstische dingen en dan is het hier heel saai als ze terugkomen. Het is zoals het is. Bij mij hebben ze hun basis en dat is veel waard.
Ach gossie
Ik zat met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen. Je lijkt me een enorm leuk en slim mens en ik ben het eens met alle bovenstaande reacties.
Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het niet uitmaakt dat je geen leuke dingen kan doen met je kinderen. Mijn schoonmoeder heeft alle geld en tijd van de wereld en is in zeer goede conditie; mijn moeder is ziek en moe en initiatiefloos en heeft heel weinig geld. Toch is iedereen het liefst bij haar want ze is betrokken en vraagt en luistert. Dat is voor mij en mijn kinderen zó fijn. Dát is waar het om draait in het leven. En dat krijgt ze natuurlijk ook terug. En dat hoop ik voor jou ook. Dat je weer kan geven èn ontvangen. Heel veel liefs gewenst!
Hoe oud zijn je kinderen? Kan je het niet eens met ze bespreken? Niet om bevestiging te krijgen maar vanuit een ik-boodschap laten zien dat je onzeker bent, ze ook vrij wil laten maar ook dol op ze bent. Je kan ervan op aan dat zij dat allang doorhebben en dat het juist schuurt als je vanuit onzekerheid ze benadert. Als je het bespreekt kan het bevrijden.
Tja het kernprobleem zit natuurlijk niet in de beschadigingen die je ex je heeft toegebracht. Het kernprobleem zit er in dat iets in jou dat toeliet. Waarschijnlijk vanuit een heel oud verlatenheidsgevoel en wanhopig klampen om maar iets van hechting te voelen. We hebben het er al eerder over gehad: gebrekkige hechting veroorzaakt dit. Niet jouw schuld dat het ontstaan is, wel jouw verantwoordelijkheid er iets aan te doen..
Nou kan je daar helemaal in gaan duiken met een therapeut en als dat goed voelt, moet je dat imho niet laten. Maar je kunt vandaag ook beginnen voor jezelf te zorgen: maak een lijst van je leuke dingen, reik uit naar vriendinnen, maak een nachtelijke wandeling met prachtige muziek op je hoofd, ga tekenen, schilderen, schrijven, dansen, zingen, haken, borduren Dat wat je leuk en eng vindt en denkt niet te kunnen juist doen. Trakteer je zelf op een leuk boek, mooie bloemen, bak iets lekkers. Doe het voor jezelf en niet om leuk te zijn voor anderen.
Veel plezier