Ouderschapsplan bij middelbareschoolkinderen
Mijn twee kinderen, 4 en 5 VWO willen niets of bijna niets met hun vader te maken hebben. Heb ik in het begin enorm geprobeerd hen dat contact wel te laten hebben, toen me dat door hen kwalijk genomen werd, heb ik in dat opzicht gas terug genomen. Ze mogen contact met hun vader opnemen wanneer zij dat willen, maar ze willen niet. Zelf blinkt hij niet uit in intiatieven.
Nu moeten wij een ouderschapsplan maken. Opeens komt hij met voorstellen van veel 50% gehalte, waarbij ze wel bij mij blijven wonen. De kinderen zijn al woest bij het idee alleen en willen absoluut niet meewerken. Zelf wil ik ze gewoon niet dwingen om tegen hun zin te gaan. In hoeverre zit je vast aan de uitvoering van een theoretisch door de ouders opgezet plan? Wat als de kinderen niet willen wat volgens 'de boekjes' zo goed voor ze zou zijn?
Iemand ervaring?
Vanaf 12 jaar
Hebben de kinderen inspraak in waar ze wonen etc. na een scheiding. Jouw kinderen lijken mij ouder, die kun je niet meer dwingen.
Hoe kan het dat je nu pas een ouderschapsplan moet maken?
Tsjor
Vreemd
wat ik vreemd vind is dat jullie als ouders een ouderschapsplan moeten maken,jullie kinderen zijn op een leeftijd dat ze zelf inspraak hebben,dus zouden zij minstens mee moeten kunnen beslissen wat er in dat plan komt te staan.
ik zou als ik jou was in het ouderschapsplan laten zetten dat jij wil dat de kinderen zelf hun keuzes maken wat betreft hun vader.zij hebben daar namelijk wettelijk recht op.
wat ik me afvraag?: van wie moeten jullie een ouderschapsplan maken?is dat door een rechter besloten?en waarom?
Moet blijkbaar
Wij zijn al een tijdje bezig om financieel te scheiden, fysiek zijn we al ruim 1,5 jaar gescheiden. Om e.e.a. helemaal rond te krijgen, zouden we bij het aanvragen van de definitieve scheiding een ouderschapsplan moeten indienen. Dit gaat vrij ver hoor, met afspraken over wie waar verblijft en wie waarover beslist, uiteraard over school en vakanties, maar ook over hobbies en medische toestanden. Enfin, het zal allemaal wel,maar inderdaad voel ik het meeste voor de afspraak dat de kinderen leidend zijn in wat zij willen. Nu wordt het toch een beetje zo gepresenteerd alsof wij dat voor hen kunnen bedisselen. [dat is trouwens ook al moeilijk genoeg]
Schot voor de boeg
Ik weet niet precies hoe het zit met die ouderschapsplannen (dat zou ik wel moeten weten trouwens, foei!) maar ik zou me kunnen voorstellen dat je alle verplichte onderwerpen opneemt, en voor die onderwerpen hetzij meteen zegt dat het in onderling overleg geregeld wordt, dan wel een absolute ondergrens opneemt (bezoek eens in de maand, ik noem maar een dwarsstraat) ' en voorts in overleg'. Daarmee ligt (bijna) niets vast en heb je toch je verplichte huiswerk af ( ja sorry, ik ben wat cynisch over het hele idee van een ouderschapsplan).
De kinderen hebben inderdaad een grote stem in het kapittel, en zullen, als het tot een rechtszaak komt altijd gehoord moeten worden door een rechter, dus die kun je niet klakkeloos passeren.
Overigens: ik neem aan dat in elk geval een van jullie een advocaat heeft? Die moet weten wat de minimumeisen aan een ouderschapsplan zijn. Als je daar maar aan voldoet is het verder ok.
Sterkte ermee
Temet
Andere formulering
zou ik zoeken dan 'in onderling overleg', namelijk een formulering waarbij duidelijk is dat de kinderen zelf leidend zijn. Dus zoiets als: kinderen ontwikkelen zelf een plan om kontakt te houden met beide ouders.
Toen ik ging scheiden waren mijn kinderen jong. Een ouderschapsplan is dan een goede manier om afspraken te maken. Alleen: kinderen worden snel ouder. Ze hebben nu ieder hun eigen manier gevonden om kontakt te houden met hun vader. Zoals andere kinderen van hun leeftijd dat ook hebben met beide ouders, de een wat intensiever dan de ander.
Lara
Er was wel een rechtszaak, in de zin van een procedure. Alleen is er kennelijk geen zitting geweest, en is alles schriftelijk afgehandeld ('op de stukken afgedaan' in het jargon). In procedures waarin bijvoorbeeld omgang aan de orde is moeten kinderen van 12 of ouder in de gelegenheid worden gesteld hun mening te geven. Schriftelijk of mondeling.
Mijn reactie aan wieweetwat was ook niet helemaal goed, want als die scheiding er nog niet door is, is er dus een procedure en dan moeten die kinderen dus ook hun mening kunnen geven. Dus dat 'als er een rechtszaak komt' van mij is niet zo goed geformuleerd.
Groeten,
Temet
Horen is iets anders als zelf beslissen
de rechter beslist uiteindelijk.
Dwingen
is weer een stap verder.
Dat kan de rechter idd niet. Maar een rechter kan ook niet afdwingen dat allimentatie betaald wordt.
De rechter kan wel vastleggen over puber x dat puber x bepaalde tijden bij ouder y is. Dat puber x dan niet gaat is een heel andere zaak. En dan kom je als je het zo hard wilt spelen al snel in zaken met dwangsomvorderingen of ingijzelneming als maatregel. Ik betwijfel of je daar veel mee zult winnen. En daarom zal een rechter daar ook niet snel voor kiezen denk ik. (Ik schat rechters is als mensen met een gezonde dosis boerenverstand die niet gaan trekken aan een dood paard als ze dat even vermijden kunnen)
Stroop vs azijn
amk:
"Dat kan de rechter idd niet. Maar een rechter kan ook niet afdwingen dat allimentatie betaald wordt."
Nouja, in de praktijk wel, via t LBIO: Financiele verplichtingen zijn redelijk makkelijk van buitenaf afdwingbaar, omgang/zorg veel minder.
Veel belangrijker lijkt me, dat in dit geval de mening van de betrokken pubers zwaar meeweegt. Vader kan wel van alles willen, maar in dit geval geldt helemaal dat je vliegen vangt met stroop ipv azijn.
Die pubers worden gehoord, en hun mening weegt mee in het besluit van de rechter; en anders stemmen die pubers wel met hun voeten.
Wonen en/of bezoekregeling
Ik denk dat je twee punten uit elkaar moet halen: het eerste is: waar gaan de kinderen wonen. Als daar tussen de ouders verschil van mening over is (moeder wil bij haar, vader wil half half) dan zal de mening van de pubers/bijna volwassenen toch doorslaggevend zijn. Tenzij iemand goede argumenten heeft. Overigens kun je dit punt ondertussen ook pragmatisch bekijken, dus wat zijn de gevolgen voor belastingdienst, kindertoeslag, eventueel studiefinanciering etc.
Het punt van 'bezoekregeling, ik denk dat veel levendige puberjongens gruwelen van 'bezoek'. Of dat nu aan vader is of aan oma of aan tante. Dus ik denk dat het wijs is te zoeken naar een 'zorgtaak' voor de niet-verzorgende ouder. Kan iets zijn van sport, kleren kopen of zoiets. Hier heeft vader het meeste verstand van technische nieuwtjes. Daar maken de jongens goed gebruik van. Zoeken samen een DVD-serie uit die ze gedurende enkele weken steeds op een vaste avond willen bekijken. Dat gaat prima. DVD kijken willen ze wel, nieuwste snufjes op computergebied uitproberen ook, en een zoon kookt/eet een keer per week mee. Vindt hij leuk. Dus ik zou eerder zoiets zoeken dan kijken naar hoeveel dagen/uurtjes iemand de kinderen 'ziet'.
Tsjor
heb geen ervaring met het opstellen van een ouderschapsplan. Gezien de leeftijd van de kinderen kun je als ouders wel van alles gaan beslissen, of het wordt nageleefd ligt helemaal bij de kinderen. Ik zit in hetzelfde schuitje, mijn kinderen willen geen contact met hun vader en ik pieker er niet over om ze hiertoe te gaan dwingen.
Piekeren
Ik begrijp dat er onder de ouders veel begrip is voor het feit dat dekinderen een eigen mening hebben [ontwikkeld]. Ik begrijp ook uit de reacties dat hoe dan ook ze verwacht worden hun eigen mening te verwoorden naar een rechter toe, hetzij in eigen persoon, hetzij op papier. de kinderen worden van het idee alleen al boos.
Ik pieker wat af. Wat denk ik dat goed voor hen zal zijn, wat denkt MEN te weten dat goed voor DE KINDEREN zou zijn, hoe spaar ik de kool en de geit. Met de kinderen kan ik er niet over praten, want die zijn iedere keer boos als ik dreig een lans te breken voor enige vorm van bezoek of contact met vader. Vader zelf gebruikt een heleboel mooie woorden, dus dat klinkt op papier fantastisch, echter in de praktijk komt hij niet verder dan dat.
Ik ga het zeker met mijn advocaat bespreken in hoeverre we vast zitten aan datgene wat in het ouderschapsplan staat en in hoeverre ik het zo minimaal mogelijk kan invullen.
Onbegrijpelijk hoeveel informatie er gaat over kinderen en wat wij over hen moeten of mogen beslissen,terwijl ze voor een medische ingreep zelfstandig mogen besluiten ervan af te zien. Dan is 12 jaar opeens jong genoeg om te zien of iets goed voor je is? En nu zou een puber uit 4 en 5 VWO gedwongen worden bezoekjes af te spreken?
Ik vind overigens de optie van gezamenlijk iets ondernemen een goede hoor. Daar heb ik ook al aan gedacht, maar zelfs mee naar de film gaan, willen ze op dit moment niet.
Ze dwingen wil ik ook zeker niet en ga ik niet aan meewerken. [alhoewel ik vader al in gedachten hoor roepen dat hij de alimentatie dan gewoon niet gaat betalen.......onder het motto "voor wat, hoort wat". Zou een rechter dat ook als een logische stap zien?
Inkopper
voor wat, hoort wat". Zou een rechter dat ook als een logische stap zien?
Nee, allimentatie is geen kijkgeld, dus daar gaat de rechter niet in mee. En waarom kunnen de kinderen niet aangeven bij de rechter dat ze niet naar hun vader willen. Dat is dan toch hun wens die gehoord wordt.
Ook op die leeftijd zijn er gewoon dingen die niet leuk zijn, die je niet wilt, maar die wel gewoon moeten. En op die leeftijden kun je dat ook gewoon bespreken.
Hoe oud zijn ze precies?
Ze moeten gehoord worden
wieweetwat:
"En nu zou een puber uit 4 en 5 VWO gedwongen worden bezoekjes af te spreken?"
Nou, kinderen van 12+ moeten gehoord worden; dus moeten ze maar tegen de rechter zeggen wat ze (niet) willen. Als hun mening duidleijk is, is de kans niet groot dat ze nog tot iets gedwongen worden.
De vraag is dan vooral: Waarom willen ze hem niet zien, en hebben ze al nagedacht wat er over een paar jaar gaat gebeuren? Die alimentatie zal wel komen, maar geen stufi na je 21e is lastiger.