overal gezeur om/ouderschapsplan
Ik ben een moeder met een zoon van bijna 6 met ADHD.
Nu 1.5 jaar gescheiden en ouderschapsplan op basis van co-ouderschap in de afgelopen tijd qua formaliteit.
Destijds is er mondeling afgesproken 1/3 van de vakanties naar papa, en om het weekend.
Inmiddels een nieuwe relatie, met een man die een dochter heeft van 9.
Mijn ex weigert zich aan alles te houden
- wil ons zoontje niet een nachtje extra nemen als ik een weekend weg ben met mijn nieuwe vriend, omdat hij mij niet wil helpen en ons zoontje dus ook geen nachtje extra leuk vind?
- weigeren mee te werken aan een ID-kaart ivm ziekenhuisbezoek, toevallig omdat ik het weekend daarna ook naar België wilde met mijn zoontje.
- Dreigen per mail ons zoontje racistisch op te voeden omdat mijn vriend een tintje heeft.
- Weigeren dat ik contact met ons zoontje heb in de vakanties en weekenden daar als de ex zelf boos is.
- Weigeren toestemming te geven voor een verhuizing, omdat ik wil samenwonen met een 'buitenlander' terwijl ik in dezelfde stad wil blijven en ons zoontje niet eens van school hoef te wisselen.
- Ruzies, stemverheffingen en dreigementen waar mijn zoontje bij is.
- Betaald niet mee met de medicatiekosten(of überhaupt alimentatie, nog niet vastgesteld ivm co-ouderschap dus) , terwijl dat wel in dat ouderschapsplan is vastgesteld, dat moest mijn nieuwe vriend maar doen, die krijgt meer per maand.
enzovoorts...
Ik weet niet zo goed hoe ik dit kan oplossen, want gezag afgeven wil hij niet, mediation ook niet, in gesprek gaan leidt tot ruzie etc. Met de huidige advocaat waar ik mee bezig ben wil hij niet praten, die stelde voor een nieuw ouderschapsplan op te stellen en alles waterdicht te bouwen.
Iemand ervaring met zo'n situatie of tips?
Communiceren
met je ex is erg lastig. Tenminste dat is mijn ervaring.
Ik heb ervoor gekozen om de dingen die ik kan los te laten. Dingen die niet kunnen zoals de ID-kaart kun je toestemming voor vragen aan de rechter.
Waarom zou jouw ex toestemming moeten geven voor een verhuizing als jullie zoon daarvoor niet van school hoeft te wisselen en niet in een andere stad zou gaan wonen? Dat snap ik niet echt goed. Jullie zijn toch gescheiden? Persoonlijk zou ik te trouwens nog niet voor kiezen, maar zeker nog een aantal jaar wachten.
Verder geef je aan dat je ex verbaal agressief is naar jou toe. Waarom accepteer je dat? Je bent een volwassen vrouw, dan heb jij toch het recht om tegen je ex te zeggen: "als jij zo tegen mij praat, stop ik nu dit gesprek." of zoiets.
Ik heb hele lappen tekst van mijn ex mogen ontvangen vol met haat en scheldwoorden. Ik heb daar een standaard antwoord voor gemaakt: "de toon in jouw e-mail spreekt mij niet aan. Als je mij iets wil vragen of zeggen, dan verwacht ik van jou dat jij dat op een normale manier doet."
Kortom je zult moeten gaan zorgen dat jij je grenzen bewaakt. Wees zakelijk naar je ex toe. Probeer je emoties er buiten te laten. Ga verder kijken dan de weg die je altijd hebt gevolgd. Zoals Einstein het al aangaf: zoek de oplossing niet in de richting van het probleem.
Aan de andere kant moet jij dan ook loslaten wat er gebeurt bij je ex. Ik weet niet of jij je met de situatie bij hem bemoeit, maar als je dat doet, dan moet je daarmee stoppen.
Wees je bewust dat jullie nu gescheiden zijn en dat het betekend dat jullie los moeten komen van elkaar. Door je zakelijk te stellen zorg je voor afstand tussen jullie en vaak geeft dat rust.
Niet flexibel
Het klinkt alsof je ex niet zo flexibel is, dat kun je dan ook niet van hem verwachten. En zeker in de nasleep van een scheiding en stress kan hoog zijn neemt de flexibiliteit van de meeste mensen gewoon af. Misschien heeft je ex wel hetzelfde naamplaatje als je zoon en dan kost het hem ook meer moeite, zeker om in de houding te staan voor een exvrouw, ook al gaat het om zijn zoon.
- wil ons zoontje niet een nachtje extra nemen als ik een weekend weg ben met mijn nieuwe vriend, omdat hij mij niet wil helpen en ons zoontje dus ook geen nachtje extra leuk vind?
Houd je gewoon zo goed mogelijk aan de afspraken. Je doet het niet meer 'samen'. Sommige exen kunnen dat wel, die van jou dus niet. Dat vraagt teveel improviseren en flexibiliteit. Gek, genoeg kunnen ze dat andersom soms ook wel vragen. Maar dan hebben ze zelf geen idee van de gevolgen voor jou, en jij vraagt het toch ook zo?
En vragen staat vrij, nee zeggen hoort erbij. Zoek je oplossingen elders. Is er geen familie, of zijn er vrienden waar je kind kan logeren? Vraag het vader en zo niet zoek een alternatief.
- weigeren mee te werken aan een ID-kaart ivm ziekenhuisbezoek, toevallig omdat ik het weekend daarna ook naar België wilde met mijn zoontje.
Probeer die dingen zo ruim mogelijk van tevoren te regelen. Het is een gedoe, je bent niet de enige die er tegen aan loopt. Geef hem de kans om een fatsoenlijke afspraak met jou te maken om dat rond te krijgen en als hij dwars blijft liggen ga je naar de rechter. Voor vervangende toestemming.
- Dreigen per mail ons zoontje racistisch op te voeden omdat mijn vriend een tintje heeft.
Je gaat niet over een ander, negeren en niet happen.
- Weigeren dat ik contact met ons zoontje heb in de vakanties en weekenden daar als de ex zelf boos is.
Bij je ex, is bij je ex, daar ga je echt niet over.
- Weigeren toestemming te geven voor een verhuizing, omdat ik wil samenwonen met een 'buitenlander' terwijl ik in dezelfde stad wil blijven en ons zoontje niet eens van school hoef te wisselen.
Dan vraag ik me af waarom dit een probleem is. Woon je soms in dezelfde straat en wil je dat nu veranderen? Dat is een achteruitgang hoewel geen recht je daar in zal veroordelen zolang je inderdaad de school en de stad nog steeds hetzelfde hebt. Maar het kan voor je kind moeilijker zijn om zijn vader te bereiken. Bijvoorbeeld als hij iets vergeten is (met een kind, en mogelijk de vader met adhd is dat wel een dingetje)
- Ruzies, stemverheffingen en dreigementen waar mijn zoontje bij is.
Zeg gewoon: laten we dit nu niet doen. Bel me maar als je thuis bent en rustig. Of zeg gewoon niets, laat maar uitrazen. Ga er niet op in.
- Betaald niet mee met de medicatiekosten(of überhaupt alimentatie, nog niet vastgesteld ivm co-ouderschap dus) , terwijl dat wel in dat ouderschapsplan is vastgesteld, dat moest mijn nieuwe vriend maar doen, die krijgt meer per maand.
Goed voorstel van de advocaat. Als het vastgesteld is bij de rechter kun je bij uitblijven van een bijdrage naar het LBIO.
En verder kun je wel geld vragen van vader maar ga er vooral vanuit dat je de kosten voor je kind betaald met kinderbijslag, overige toeslagen en alimentatie. Vragen staat vrij, nee zeggen hoort er bij.
Co-ouderschap?
' 1/3 van de vakanties naar papa, en om het weekend.' Co-ouderschap is normaal gesproken een verdeling in de buurt van 50/50. En een ' ouderwetse' omgangsregeling gaat uit van het delen van de vakanties, ieder de helft.
Jullie hebben dus al minder dan de ouderwetse verdeling afgesproken, je noemt het co-ouderschap en op basis daarvan geen kinderalimentatie geregeld, terwijl je daar nu wel boos over bent.
Wie heeft jullie geholpen met dit ouderschapsplan? Het rammelt aan alle kanten. Zoek een andere begeleider, iemand die er verstand van heeft.
Verder eens met de opmerkingen van AnneJ.
Tsjor
"- wil ons zoontje niet een nachtje extra nemen als ik een
weekend weg ben met mijn nieuwe vriend, omdat hij mij niet wil helpen en ons zoontje dus ook geen nachtje extra leuk vind?".
Euh... gegeven de situatie zoals u ze schetst, lijkt me dat nu ook weer niet de beste manier om het conflict beheersbaar te houden...
klopt deels
Ouderschapsplan rammelt inderdaad, mee eens.
@ paddington. Ik houd het vaak heel zakelijk. Gelukkig lukt dat meestal. Het vervelende is dat hij dingen een week voor de standaard afspraak ineens iets vergeten is. En dan laat weten dat hij ons zoontje of die vrijdag niet komt ophalen of ineens extra wil. De agressiviteit is waar mn zoontje bij is, waarbij niets hem kan stoppen en andere momenten is hij ineens weer heel neerslachtig. Soms krijg ik ineens een mailtje dat hij weet dat ik bijv in een andere stad zit, of iets met bepaalde vrienden doe, wat voor mij voelt als stalken. En dat hij toestemming voor van alles moet geven, is zo omdat je gezamenlijk gezag hebt. Ik geef het zelf altijd zeker 2 maanden van te voren aan, maar als hij weet waarvoor het is, gaat hij in zn buien zitten rekken.
@ AnneJ. Flexibel is hij niet. De reden dat hij ons zootnje niet een nachtje extra wil, is omdat hij op die maandag dan niet eerder wil opstaan uit zijn bed om hem naar school te brengen. En het klaarmaken van een schooltasje etc. En het gaat er niet om dat hij in de houding moet staan, maar andersom is het doodleuk, ik heb geen geld, ik kom hem niet ophalen, zoek het maar uit. Ik geef het altijd weken van tevoren aan, en als hij ja zegt en een week later boos is op mij, krabbelt hij ineens terug. Geen afspraak mee te maken. Ook als het kind ziek is, word hij zonder aankondiging teruggebracht. en o wee als ik niet thuis ben.
Ik werk fulltime en mijn ex helemaal niet. Ik kan het niet heel simpel opvangen als hij last minute ineens besluit zich niet aan de afspraken te houden.
alternatief
Het is knap lastig. Toch zou ik zelf in de houding staan voor een alternatief voor elke situatie dat het mis kan lopen bij je ex. Op een gegeven moment zie je het ook aankomen. En het is echt heel vervelend voor je kind.
Het is ook een opgave dat wringen in bochten, maar zelf heb ik het moeten doen. Wil natuurlijk niet zeggen dat mijn situatie te vergelijken is met de joue. Misschien had ik ook wel meer mogelijkheden. Maar ik werkte ook fulltime en het gaf nog weleens gedoe. Soms bracht een meester dochter thuis omdat ex ineens niet op kwam dagen. Ze belden me altijd wel gelukkig. Echt vrij heb je dan niet, ik was altijd standby als de kinderen bij ex waren. Zij konden mij ook bellen.
Had ik echt handen vrij nodig dan waren er gelukkig mijn ouders, of een vriendin. Dat gaf ik dan ook door aan ex en de kinderen.