Praten met lotgenoten

oei....

Moeilijke situatie...maar niet echt handig om nu beslissingen te nemen denk ik. Jullie moeten allebei even de tijd nemen en niet nu direct definitieve beslissingen nemen.
Er lijkt een soort machtstrijd tussen jullie te zijn, je vrouw wil niet toegeven dat ze het niet alleen aankan. Is er in het verleden veel strijd geweest over het huishouden?

tja

Klinkt een beetje als 'geldproblemen' hebben en daarom gaan scheiden maar er niet bij nadenken dat je daarvoor nog veel meer geld nodig hebt. Hier is het een gevalletje 'huishoudelijke problemen' maar je niet realiseren dat je straks een dubbel huishouden draait.

Ik denk ook niet dat je nu beslissingen moet nemen. Kan ze niet een poosje even op zichzelf gaan wonen en dan bedenken wat ze wil?

hmm

Dat huishouden klinkt ergens meer als een "excuus" voor wat er meer mis is, wat volgens mij ook blijkt uit het feit dat je in je laatste posting vertelt dat je vrouw zegt om de verkeerde reden met je getrouwd te zijn.

Ik zou dát persoonlijk meer uitgelegd willen krijgen als partner en verder zou ik in overspannen toestand (vrouw start, jij einde) niet dit soort beslissingen nemen.

Ik zou het van mijn binnenvetter-partner toch ook wel waarderen als hij tegen mij als partner zou praten.

Is er echt helemaal niets dat je samen zegt: dit of dat gaan we nog proberen, we geven het tijd tot de (geestelijke) gezondheid weer in orde is?

Heeft je vrouw werk?

Je beschrijft zelf al de dynamiek waarin het fout gaat: 'De reden dat ze wil scheiden is het feit dat ze zich opgelaten voelt over het huishouden, nutteloos. Maar helpen mag ik haar niet, huishoudrooster of wat dan ook niks was goed. Ze wilde het op haar manier doen. Oke, maar dan gebeurt er niks. En ik nam het over.'
Als je vrouw geen werk heeft, dan is het huishouden doen voor sommige, wellicht de meeste mensen behoorlijk deprimerend: het komt nooit af, je huis is ook je werkplaats, je bent dus nergens thuis, alles staat in dienst van iedereen en jij moet overal voor zorgen. Wat je nu hebt opgeruimd is over een half uur weer troep. En dan een partner die vooral de troep ziet en niet wat er al is gebeurd. Zeer deprimerend.
Je schrijft at je haar niet mag helpen. In feite zou dat neerkomen op een soort desavouering van haar inspanningen: zij doet haar best, op haar manier. Die manier is niet goed genoeg in jouw ogen. Als jij haar gaat 'helpen' dan zeg je in feite dat zij het niet goed genoeg doet. Dat is de verborgen boodschap van elke vorm van hulp aanbieden. Het is dus nog deprimerender.
Ze gaat zich daaraan onttrekken door zich terug te trekken in haar eigen virtuele wereld, dat wordt dan haar 'thuis'. Wat jij dan ziet is dat er vooral niets gebeurt.
Misschien moet je het volgende boek eens lezen: Diana Harpwood, beroep: geen; dagboek van een huisvrouw. Als het goed is dan komt daarin een passage voor, waarin de man voor zijn werk een paar dagen weg is. Dan is het feest in huis: alles blijft liggen en staan, eten voor de tv, geen was of afwas, feest. Dat stuk heeft me altijd gefrappeerd: de discipline die er blijkbaar is als man thuiskomt, de vrijheid als hij niet komt, en beiden weten dat niet van elkaar en praten daar ook niet over.

Jullie zijn beiden ongelukkig in je huidige situatie. Scheiden lijkt dan een oplossing, het zal de vrouw in elk geval de vrijheid geven die ik eerder beschreef. Het huis wordt dan haar huis. En het huishouden wordt dan voor haar huis. Of dat erg is voor de kinderen waag ik te betwijfelen. Twee ongelukkige ouders zijn erg voor de kinderen. Rondslingerende was overleven ze wel.
Maar het zal je vrouw ook veel zorgen geven,w aar ze ich nu wellicht nog niet van bewust is: hoe kom je aan geld voor onderdak en eten, alles moet je zelf regelen, alles blijft liggen als je het niet opraapt, de instanties waar je mee te maken krijgt, scholen die hun mening al klaar hebben over gescheiden ouders etc. etc.

Je kunt twee gesprekken gaan voeren: het eerste gesprek begint met de constatering, dat jullie relatie voor jullie beiden niet goed is en dat je daarover opnieuw wilt gaan nadenken. Geef haar dan een paar weken vrij: ze mag doen wat ze wil, op vakantie gaan, op internet hangen, eventueel zelfs naar Nieuw Zeeland gaan. Ze moet in elk geval even uit de sleur. Daarna ga je praten met elkaar: als jij het huishouden zo belangrijk vindt at je depressief wordt als er 'rommel' is, dan wordt het wellicht tijd om de rollen (gedeeltelijk) om te draaien. Zij gaat zorgen voor inkomen en jij voor het huishouden. En als ze thuis komt mag ze moe zijn en op internet gaan, jij zorgt ondertussen voor het eten, de kinderen etc.

Het tweede gesprek gaat over de scheiding: wat denkt zij dat ze erbij kan winnen en wat zijn mogelijke verliezen. idem voor jou. Overigens ga je er wel heel gemakkelijk van uit dat de kinderen bij haar zullen blijven. Houd er rekening mee, dat de kinderen een vorm van co-ouderschap zullen krijgen en dat je voor 50% echt verantwoordelijk voor ze zult zijn.

Tsjor

rigoureus

Jullie hebben het gewoon de laatste jaren heel zwaar gehad, jij kon er door jouw overspannenheid ook niet goed voor haar zijn (denk ik). Maar daar kon jij ook niets aan doen. Jammer dat hier geen begrip voor is en dat alle hoop bij haar weg is.

Ik vind scheiden geen oplossing als je overspannen bent. Als ze niet meer overspannen zou zijn zou ze de situatie anders beoordelen, daarbij zit ze ook nog eens niet lekker in haar vel omdat haar werk haar tegen zit.
Ik zou kijken of ze de keuze (=nogal rigoureus) nog kan uitstellen door eerst samen met jou in relatietherapie te gaan. Of sowieso om op een goede manier uit elkaar te gaan. En voor jezelf. En zij heeft ook hard iemand nodig.

En als dat huishouden zo ontzettend belangrijk is: is een huishoudster nooit een optie geweest?

Blijmoedig

'Dus doe ik het.' Als dat blijmoedig zou gebeuren zou het geen probleem zijn. Ik zeg hier ook altijd: als je ergens over struiklet los je het zelf op. Ik denk echter dat er onderhuids een verwijt onder zit, dat proef ik in elk geval in je verhaal. Maar straks mag je het allemaal zelf doen.
Jammer dat jullie niet meer geïnvesteerd hebben in haar mogelijkheden om te werken. Werk wat je niet graag doet, ook al is het dan maar zo weinig, daar word je niet vrolijk van. Je bent zelf wel bezig geweest om je verder te ontwikkelen, dat had zij ook moeten doen. Ze kan zichzelf nu waarschijnlijk niet onderhouden, dus zal ze rekenen op jouw beurs.

Tsjor

reactie Mijntje

Ik vind het ook niet direct de oplossing, maar therapie hebben we al een keer gehad. Ging toen een tijd goed, totdat ik overspannen raakte.
Nu probeer ik op alle fronten er voor haar te zijn, maar kennelijk mocht dat niet baten.
En dat huishouden; Het is niet de hoofdzaak, maar wel een punt. Voor een huishoudster is niet direct geld

Reactie Tsjor

Als het blijmoedig zou gebeuren is dat ook geen probleem. Zo begon het ook. Eerst deed ik het met liefde. Maar als je probeert terug te komen van overspannenheid, wordt het als snel te veel. Ik doe het nu ook al allemaal zelf, ik ruim op, maak de wc schoon, doe de was, ik kook, ik was af, stofzuig, breng de kinderen naar bed enz. En dan doordeweeks ook gewoon naar mijn werk.
Ik neem aan dat ze dat financiële wel heeft doordacht, zij weet het al een week of drie langer dan ik.

op besluit terugkomen

Je schrijft: Ik vind niet dat je tegenover hun nu nog kan maken om erop terug te komen.
Goh, ik zou het ook niet zomaar doen (moet dan wel weloverwogen), maar als jullie - door er pas na het aan de kinderen verteld te hebben, nog eens goed over praten en toch toch de conclusie komen dat jullie het te snel besloten hadden en het - op wat voor manier dan ook - nog willen proberen (en wellicht juist wel: vanwege de kinderen), dan zou ik er niet een principieel punt van maken dat je "het niet tegenover de kinderen kan maken erop terug te komen".

Je schreef echter "Haar besluit staat echt vast", dus ik heb de indruk dat zij niet meer te overreden is om toch nog eens te kijken of jullie het (na haar initiatief) niet te snel besloten hebben. En of er nog mogelijkheden zijn.

Relatietherapie voor overspannenheid is natuurlijk weer iets anders dan na overspannenheid.

De vraag is of jij en zij er nog moeite voor WILLEN doen om te kijken of jullie iets kunnen doen om toch nog een gezinsleven voor jullie kinderen te behouden.

NB Mijn man heeft ook al eens gezegd dat hij wilde scheiden.
Als ik had gedacht/gezegd: Oké, als dat is wat jij wilt, dan gaan we maar uit elkaar", dan waren we nu niet meer getrouwd geweest.

Maar uiteindelijk moeten beiden het willen en moet soms een van beide de anderen proberen te overtuigen/mee te krijgen om het toch nog te proberen.

En Daffie, het kan zijn dat je vrouw het nog veel langer weet dan jij (dus meer dan 3 weken). Vaak is de partner die het aankondigt er al veel langer mee bezig, zeker als het niet in een vlaag van boosheid gezegd wordt.

Reactie Ff zo

Ik wil er met alle liefde op terugkomen, maar niet zo snel. We hebben het ze net verteld.
Mijn vrouw heeft al een aantal keren gedreigd met scheiden, en de derde keer zijn we ook naar een relatietherapeut geweest. Daarna ging het een lange tijd goed, totdat ik overspannen raakte. Nee, gisteravond nog wel geprobeerd, maar het is er echt niet meer uit te krijgen. Volgens mij heeft ze ook al bijna alles uitgestippeld voor zichzelf. Dus ja, ik wil nog zeker wel moeite doen. Maar het moet dan wel van 2 kanten komen en dat gebeurt nu niet meer. Ik denk ook wel dat ze al langer met het idee speelde, maar sinds 3 weken de knoop heeft doorgehakt.
We hebben trouwens geen ruzie of zo.

Nog iets

Huishouden doen én werken, daar staan veel meer mensen voor en dat zul je straks ook moeten doen.

Tsjor

Reactie Tsjor

Het zou inderdaad zo kunnen zijn dat ze onderspannen is, maar waarom wil ze dan niks met ons (het gezin) ondernemen. Niet even lekker wandelen, uitwaaien of gewoon een spelletje doen. Om maar wat eenvoudige dingen te noemen.
En wat die proefscheiding betreft, is ook onbespreekbaar. Ik heb erop aangedrongen maar ze is echt overtuigd van haar besluit.
En dat huishouden, is dan enkel voor mij. Mijn rommel, mijn verantwoordelijkheid en die neem ik. Maar dat is lang niet zoveel als wat het nu is. Opruimen gaat dus sneller en ik kan veel makkelijker stofzuigen en stoffen. En als de kinderen er zijn, is er makkelijk iets van te zeggen. Als ik haar vraag om haar spullen op te ruimen, dan heb ik de poppen weer aan het dansen. Het lijkt wel of ze al haar verantwoordelijkheden is kwijt geraakt.