Probleemdrinker
Mijn man heeft 2 zonen van 12 en 14. De moeder van de zonen is een leuke en slimme dame die lief is voor de kinderen. Helaas kent ze ook minder goede tijden wat zich uit in probleem drinken. Drank is altijd ingewikkeld voor haar maar het loopt niet altijd uit de hand. De afgelopen paar jaar heeft ze een aantal slechte periodes gehad waarin ze haar drankgebruik niet in de hand heeft gehad. Zo ook nu al enige tijd. Vannacht belde de zonen dat hun moeder naar een festival was geweest en om 1.00 thuis was gekomen. Ze was volledig de weg kwijt, warrig en niet aanspreekbaar. Ze waren in paniek en huilde. Om 2.30 heeft mijn man ze bij hun moeder uit huis gehaald en meegenomen. Dat is niet de eerste keer overigens. De afgelopen jaren heeft hij ze meerdere keren midden in de nacht daar weggehaald en ontelbaar veel telefoontjes gevoerd als ze zich onveilig voelde en niet wisten wat ze met haar aanmoesten. Als ze dronken is gaat ze de jongens lastig vallen door ze voortdurend wakker te maken. Ze is al een aantal keer gevallen in dronken toestand met een gebroken been, een gebroken heup en een hoofdwond als resultaat. Ook hebben de zonen twee keer een vreemde man in de nacht in huis aangetroffen.
Mijn man maakt zich ernstig zorgen om zijn kinderen als ze bij hun moeder zijn (45% van de tijd). Haar alcoholmisbruik is onvoorspelbaar. Zijn telefoon gaat nooit uit en hij zorgt er altijd voor dat hij bereikbaar is voor de zonen. Zoals een alcoholist betaamt geeft ze aan dat er volgens haar niets aan de hand is. Ze liegt en verzint smoezen.
De zonen hebben last van schuldgevoel. Ze zijn dol op hun moeder maar vinden het steeds lastiger worden om bij haar te zijn. Ze verstoppen de flessen wijn in de hoop dat ze niet dronken wordt. En proberen haar te verbieden naar feestje te gaan. ik merk aan ze dat het aan ze knaagt. Ze maken zich zorgen om haar als ze warrige sms'jes naar ze stuurt als zij bij hun vader zijn bv. De oudste zoon voelt zich ook heel verantwoordelijk voor zijn broertje en probeert hem zoveel mogelijk uit de wind te houden. Die verantwoordelijkheid valt hem zwaar.
Mijn man zou graag willen dat de zonen, eventueel tijdelijk, volledig bij hem komen wonen. Hij heeft dat nog niet met zijn kinderen besproken. Ook omdat we niet zo goed weten hoe we dat zouden moeten aanpakken. De kans dat moeder er mee instemt is niet zo groot. Bovendien is de band tussen mijn man en zijn ex niet geweldig. Ze doen allebei hun best maar incidenten als die van afgelopen nacht maken hem woedend.
Wat zou mijn man nu het beste kunnen doen? Heeft iemand raad?
Naar zijn zonen luisteren
Ik snap dat jouw man dat zou willen. De vraag is wat zijn zonen willen.
Thuis bij mama blijven om haar zoveel zij kunnen tegen zichzelf te beschermen is, hoe belastend misschien ook, toch een legitieme wens.
Ze tegen hun wens en met al hun schuldgevoel en angsten weghalen bij moeder helpt ze niet van hun angsten en schuldgevoelens af. In tegendeel.
Praten en luisteren is de beste optie.
Als hij dat goed doet, dan komen ze mogelijk zelf tot de conclusie dat ze beter bij vader kunnen gaan wonen. Maar dat moet wel een realistische optie zijn. Als dat geen realistische optie is (jullie hebben helemaal geen ruimte/geld) dan belanden ze van de regen in de drup.
In dat geval zou ik op geen enkele manier de suggestie wekken dat wonen bij paps een optie is en eens kijken of er samen met de familie, ook die van haar, iets op te lossen is.
Is er iemand die de zorgen van de zonen over kan nemen?
Optie
wat de zonen willen staat vanzelfsprekend voorop. En ze zijn heel loyaal aan hun moeder. Ondanks haar probleem. Als ze nuchter is is ze ook een leuke, zorgzame en lieve moeder. Maar ik kan me wel voorstellen dat het op een gegeven moment zo belastend voor ze is dat het goed is als er een keus voor ze wordt gemaakt. Hun loyaliteit maakt dat ze dat zelf misschien niet goed kunnen. Zover is het overigens nog niet. Opgroeien met een probleemdrinker is schadelijk en de gevolgen de kunnen de rest van iemands leven z'n sporen na laten. Ik werk zelf in de verslavingszorg dus ik weet hoe heftig dat kan zijn.
Bij mij man wonen is een reeele optie. Daar wonen ze immers al 55% van de week. Geld en ruimte is er. Zolang moeder haar alcoholprobleem ontkent, ook naar haar familie die half niet weten wat er allemaal speelt, is zorg overnemen door haar kant van de familie geen optie. Mijn man heeft ook veen familie die iets over kan nemen.
Eigen kracht
"Maar ik kan me wel voorstellen dat het op een gegeven moment zo belastend voor ze is dat het goed is als er een keus voor ze wordt gemaakt."
Dat ben ik niet met je eens. Ze zijn 12 en 14, niet 2 en 4. Het kan niet nu pas, nu het ook hun zorg is en zij er ook iets mee willen doen, een te groot probleem zijn. Bovendien en nogmaals: als je ze weghaalt neemt dat hun zorgen over hun moeder niet weg.
Maar wie ben ik.
Als je jouw redenatie volgt dan is het niet aan pa om hier een knoop door te hakken, maar aan VeiligThuis wat vroeger de Kinderbescherming heette. Zij vinden ook dat er voor de kinderen beslist moet worden en halen ze desnoods met geweld en tegen hun zin uit het gezin.
Vader is niet bevoegd om voor de kinderen te beslissen. Dat zou ontvoering zijn.
De werkelijk veiligste manier om hier een voor de kinderen zo goed mogelijke oplossing uit te halen, is toch praten met de kinderen, ze helpen (suggesties aandragen) bij het zoeken naar oplossingen. Dat kan ook zijn het op de hoogte brengen van de familie van moeder.
Zie ook https://www.eigen-kracht.nl/wat-we-doen/eigen-kracht-conferentie/
De uitkomst hiervan hoeft niet te zijn dat ze bij vader komen wonen. Dat moet het doel ook niet zijn.
wat biedt de AA aan kinderen van?
is er een mogelijkheid om de kinderen te laten praten met professionals hierover, zonder daarover tegen de moeder te liegen? Want wat je wilt is dat de jongens kracht en handvaten krijgen om zelf beslissingen te kunnen nemen, maar je wilt niet achter haar rug om gaan. En inderdaad moet je niet bij 'het eind' beginnen namelijk bij vader wonen.
Wat biedt AA e.d. in de omgeving aan voor kinderen van? Zonder hier Veilig Thuis etc. mee over de vloer te krijgen. Misschien een vrijgevestigd persoon die de jongens kan helpen?
gr Angela
groep
Er bestaan begeleide gespreksgroepen voor kinderen van één of beide ouders met een verslaving. Dit kan alleen met goedvinden van beide ouders overigens. Ik hoor dat het prettig en nuttig is voor deze kinderen.
Vader
https://www.jellinek.nl/familie-en-omgeving/
Ik vind vader al heel flink. Zonodig kunnen de jongens bij hem terecht, hij haalt ze op als ze bellen. Misschien is het handig als hij zich eens informeert, anoniem, hoe hij zijn kinderen kan steunen.
Instanties kunnen er een groter drama van maken.
En ook als de kinderen volledig bij hun vader wonen zullen ze zich zorgen maken over moeder.
De Jellinek is deskundig en je kunt ook chatten voor advies. Vader kan altijd op afstand advies geven aan de jongens.
Vader
Mijn man heeft de afgelopen jaren vooral geïnvesteerd in het weerbaar maken van z'n kinderen en te helpen oplossingsrichtingen te bedenken voor als het mis is. Hij gaat ze nooit uit zichzelf halen, enkel als de jongens daar om verzoeken. Meestal is even met ze overleggen voldoende om ze gerust te stellen. En ik vermoed zelfs dat ze alleen maar bellen als ze zelf al vanalles hebben geprobeerd en geen oplossing meer zien.
De afgelopen maanden is het heel erg. Moeder is aan de lopende band onder invloed. De jongens zijn vermoeid. En behalve met hun vader willen ze het er met niemand over hebben. Niet naar een psycholoog of in contact komen met andere jongeren die hetzelfde meemaken. Een soort zwijgend familiegeheim. Vriendjes worden niet meer thuis gevraagd en op school weet ook niemand er van.
Al dan niet tijdelijk bij hem wonen klinkt misschien als bij het eind beginnen, zo had ik het zelf nog helemaal niet gezien trouwens, maar na 4 jaar is zijn geduld een beetje op. Zijn hart breekt als zijn zonen middenin de nacht in paniek opbellen. En voor hem is het ook best zwaar. Het zit altijd in z'n achterhoofd dat het weer mis kan gaan en zorgen er altijd voor dat we in de buurt zijn. Voor het geval dat. Ik snap heel goed dat hij primair denkt dat het beter is als ze, tijdelijk, niet meer bij hun moeder wonen. Weg uit het brandende huis. Ik denk ook dat ze zich nog steeds zorgen om hun moeder zullen maken als ze niet bij haar zouden wonen. Contact onderhouden lijkt me dan ook heel belangrijk. De winst zou er vooral in kunnen zitten dat ze niet direct last hebben van de gevolgen van haar alcoholisme. Geen drank hoeven te verstoppen. Geen verantwoordelijkheid hoeven te dragen waar ze eigenlijk nog te jong voor zijn.
De site van de jellinek ga ik bekijken. Dank voor de tip. Misschien is het ook een idee eerst langs de huisarts te gaan?
Huisarts
Tot nu toe was je redelijk veilig bij huisartsen. Ze hebben zelf vaak de mogelijkheid om hulp en steun te bieden, ze kennen de sociale kaart goed, en ze kennen het belang van privacy en geen schade toebrengen.
Per januari 2018 is echter de meldcode aangescherpt. Artsen krijgen de plicht te melden in een aantal omschreven situaties.
"Het opnemen van meldnormen bínnen de meldcode in het belang van het kind
De Artsencoalitie pleit voor het opnemen van meldnormen in stap 5 van de meldcode, die een aantal zeer ernstige hoogrisicosituaties beschrijven waarbij artsen altijd een melding bij Veilig Thuis moeten doen. Bijvoorbeeld bij een immobiele baby met onverklaarbaar letsel of chronische ernstige verslavingsproblematiek van de ouders."
Dan val je daar nu ook in de prijzen. Daar zou ik niet voor kiezen. Kies liever voor jezelf professionaliseren en je kinderen bijstaan. Het alternatief is een groot risico op escalatie en grotere schade.
Je wil geen melding en dan een onderzoek waar van alles, ook van jou gezin, bij vader thuis, onder de loep gelegd wordt en negatief uitgelegd, zelfs wat je goed doet. En vader lijkt me hier al zeer goed bezig. Ik denk niet dat hulpverlening hier, zonder schade, zaken voor de kinderen kan verbeteren.
Wat moet dat moet
Ik denk niet dat er ook maar één professional is die NIET verplicht is melding te doen als een ouder, omstander of kind met zo'n verhaal en verzoek om hulp langs komt.
Zelfs de juffrouw van de bibliotheek krijgt een standje als ze zo'n aanwijzing niet oppakt.
Als je geen inmenging wilt van instanties dan zit er niks anders op dan hulp zoeken bij de familie. Ook bij die van haar. Er zijn heel wat gezinnen die langs die weg op tijdelijke of permanente oplossingen komen, ook in moeilijke gevallen.
Ik kan me goed voorstellen dat je man er een streep onder wil zetten: als zij het niet doet/kan dan moet ik het maar doen. Maar helaas is hij niet bevoegd dat in zijn eentje te beslissen. Zet die route uit je hoofd. Laat je man dat ook doen. Het loopt dood. Het leidt tot niks.
Maar als de situatie zo ernstig is als je schetst, dan kan vader zelf de hulp van VeiligThuis inroepen. Dat doet hij het beste met medeweten van zijn kinderen. Dat zal in ieder geval tot onderzoek leiden, mogelijk tot hulp en mogelijk tot (tijdelijke) uit huis plaatsing. Hoe vader zich precies moet gedragen om te zorgen dat die uit huis plaatsing betekent dat ze bij hem terecht komen, weet niemand. Daar zijn geen regels voor. Alles gaat naar het oordeel van de deskundigen.
De vraag is dus: is de situatie zo ernstig dat de kinderen hoe dan ook beter af zijn, ook als dat betekent dat ze in een crisisplaats of tehuis komen?
Als ik af moet gaan op wat je vertelt dan is het antwoord daarop helder: Ja, die kinderen moeten het huis uit.
Loyaliteit.
Ik ben het er niet mee eens dat de kinderen moeten aangeven wat zij willen.
Ten eerste kunnen kinderen onrealistisch loyaal zijn naar een ouder vooral als die een probleem heeft wat hem/haar verzwakt (ik reken alcoholisme daaronder)
Ten tweede is deze keuze veel te zwaar om te nemen voor een minderjarige.
(ik vind wel dat ze het gevoel moeten hebben dat hun mening telt)
Ik spreek uit ervaring, mijn moeder was alcoholiste. Ze was een goede moeder maar dus niet als ze weer een episode had. (huilen, ongepast gedrag, bewusteloos vallen)
Voor een kind zijn zulke episodes eng, degene die voor jou hoort te zorgen is zichzelf niet meer.
Soms kan een shockeffect maken dat een alcoholist er alles aan gaat doen om dingen weer recht te zetten en dus af te kicken. (de erkenning van het probleem is al een hele grote stap)
Ik zou de procedure starten. Als ze verstand heeft schrikt zij zich rot en doet er alles aan om het tij te keren.
Persoonlijk heb ik teveel gezien om de lange procedure te starten van hulp en mediation maar kan na het shockeffect vast ook veel goeds doen.
Het gaat nooit helemaal over helaas.
Heel veel sterkte.
AlAnon
AlAnon geeft advies voor omstanders, dus ook ex-partners en kinderen. Er zijn speciale kindergroepen.
Hier heeft het schokeffect gewerkt. Vader van de kinderen dronk te veel en moeder is naar de rechter gestapt om de omgangsregeling te veranderen. Die schok heeft ertoe geleid dat vader hulp is gaan zoeken, met succes. Nu wonen wij wel in België.
Kan vader naar de rechter stappen zonder dat Veilig Thuis zich ermee bemoeit? In ons geval zijn de kinderen door de rechter gehoord, als zij daaar durven te vertellen wat er zich bij moeder thuis afspeelt, zal de rechter hopelijk luisteren. De omgangsregeling is aanvankelijk beperkt tot een klassieke bezoekregeling, maar inmiddels alweer uitgebreid.
Plan
Mijn man en zijn ex hebben co-ouderschapregeling waarbij de kinderen al vaker bij hem zijn dan bij haar. Dat is op moeder haar verzoek. Het starten van een procedure is uiteindelijk wel een optie, bv om een schokeffect te bewerkstelligen zoals beetjeanders en anonal aangeven, maar man heeft besloten eerst andere mogelijkheden te onderzoeken (naar aanleiding van jullie tips, waarvoor dank). Hij heeft haar ouders gisteravond per mail op de hoogte gebracht van het laatste incident en aangegeven dat hij zich erg zorgen om haar maakt en hoopt dat zij haar bij kunnen staan. Hij heeft zijn ex gevraagd deze week samen een afspraak te maken. Mijn indruk is dat ze erg veel tegenslag in haar leven de afgelopen tijd waardoor ze naar de fles grijpt. Aan haar tamelijk radeloze berichten van de afgelopen dagen heeft ze daar zelf ook veel last van. Misschien staat ze open voor hulp en zou bv het aanpassen van de regeling daar een onderdeel van kunnen zijn. De zonen willen vooralsnog rust en behalve met hun vader er met niemand over spreken.
nav de vraag van AnonAl
"Kan vader naar de rechter stappen zonder dat Veilig Thuis zich ermee bemoeit?"
Ja. Als vader een procedure start met als inzet wijziging van de omgang/wijziging van het hoofdverblijf dan worden er in principe alleen stukken gewisseld tussen beide partijen en de rechter. Die rechtbank gaat niet Veilig Thuis bellen. Wel kan er misschien t.z.t. op de zitting gevraagd worden waarom vader Veilig Thuis niet heeft gebeld of anderszins buitenstaanders erin heeft betrokken, maar de rechter gaat geen VT oid inschakelen.
De kinderen krijgen inderdaad de mogelijkheid hun mening te geven, en dat kan dan door middel van een brief of in een persoonlijk gesprek met alleen de rechter.
De door Swaen en partner gekozen weg is voorlopig wel te verkiezen, hopelijk helpt het, een procedure kan zo nodig later altijd nog.
Het lijkt mij wel verstandig om goed te documenteren wat er nu allemaal gebeurt en wat er nu voor stappen worden gezet. Mocht het allemaal spaaklopen en mocht er voor een procedure worden gekozen, dan kan Swaens man in elk geval makkelijk reproduceren wat er allemaal aan vooraf is gegaan.
Groeten,
Temet
Swaen
Na alle tips en adviezen, wil ik je even zeggen dat ik je een geweldig mens vindt. Je denkt aan de kinderen, je man maar ook aan hun moeder. Je hebt een groot hart en ik hoop voor alle partijen dat er verbetering in de situatie komt.
Liefs,
Fély
Tip
Er zijn hulpgrorpen voor kinderen met ouders met psychische of verslavingsproblematiek de zogenaamde kopp groepen.
Ik kan niet garanderen hoeveel last je van vt kan krijgen via zulke groepen. Maar helaas is door de meldcodes weinig ruimte
Kopp groepen
En denk niet dat je daar zomaar tussen komt. Daar is een vastgestelde diagnose voor noodzakelijk waar de problematische ouder dan wel aan mee moet werken. Je komt voor ondersteuning van je kinderen maar je weet niet in wat voor een wespennest je dan weer terecht komt.
We willen zo graag kinderen helpen maar dan is er wel even een doolhof en een wespennest. En je moet wel precies in de lijntjes passen.
Ik denk dat je mogelijk beter terecht kunt bij een patienten- of oudervereniging, inderdaad Al Anon of via de Jellinek. Ik weet niet in hoeverre de Jellinek besmet is met het overdeschuttinggooien van kinderen, ik krijg altijd de indruk dat zij wel deskundig zijn en doordat ze hulp kunnen bieden minder neiging hebben om te melden.
Het veiligste is dat je jezelf op de hoogte stelt en zelf, mogelijk met familie en vrienden, je kinderen steunt en begeleid en het niet uitbesteed aan derden.
Och fély
Wat een lief bericht. Dat doet me oprecht goed!
Mijn man heeft vorige week een gesprek gehad met zijn ex. Dat verliep redelijk, in ieder geval zonder verwijten of conflicten, maar zijn zorgen zijn nu eigenlijk alleen maar groter. Het gaat nog slechter met haar dan hij dacht. Zijn voornaamste doel was haar te laten weten dat als ze meer tijd voor zichzelf nodig heeft om te herstellen dat de kinderen welkom zijn een tijdje helemaal bij hem te komen wonen. Ze heeft aangegeven dat niet te willen. Dat snap ik goed. Het is ook verdomd ingewikkeld om toe te geven dat je hulp nodig hebt en je ex is dan vast niet de eerste waar je aan denkt. Maar ze weet het in ieder geval. Misschien maakt ze in een later stadium wel gebruik van het aanbod.
Ik vind, voor zover ik uberhaubt iets te vinden heb in deze situatie, dat de zonen psychische hulp zouden moeten krijgen. Zoals sommige van jullie ook aangeven. Met lotgenoten of iets dergelijks. Ze raken echt geparentificeerd. Afspraken maken met je moeder over hoe laat zij van een festival thuis moet komen is de wereld op z'n kop. Maar de zonen weigeren pertinent. Daar knaagt het bij mij. Als een kind een gebroken been heeft laat je 'm ook niet doorlopen omdat ie bang is voor de dokter. En je zet er thuis ook geen spalkje om. Maar goed, weigerende pubers. Daar doe je vrij weinig aan. Wij doen wat we kunnen. Maar of het genoeg zal zijn betwijfel ik.
Wat wij hebben gedaan
Wij hebben een afspraak bij een psychologe gemaakt en gezegd dat ze er één keer naar toe moesten. Daarna mochten ze beslissen om al dan niet door te gaan met deze persoon. Ze hebben er toch een jaar gelopen en het heeft wel iets geholpen.
AndersNu
Dat is een goed idee zeg! Dank.