Problemen met samengesteld gezin

Ik snap het niet

Waarom moet jij aandacht aan zijn kind geven terwijl hij er zelf bij is? Zijn kind komt toch voor hem en niet voor jou?
Wel raar ook dat hij nauwelijks reageert als er iets is met één van jouw kinderen. Eerlijk gezegd had ik allang afgeknapt op zo iemand.
Op zich kan het wel hoor, drie kinderen tegelijk knuffelen: 1 op schoot, en de andere 2 aan weerszijden.
Het lijkt erop dat jullie zijn kind dienen te vermaken, zodat pa lekker niets hoeft te doen.

Gr. Poezie.

Ach

Ach, die man zorgt 12 dagen lang voor kinderen 'van een ander.' Als hij dan na die dagen, waarin het vast niet altijd rozegeur en maneschijn is, zijn eigen kind ziet, dan vind ik het niet gek dat hij het onderste uit de kan wil halen. En ik snap wel dat hij dan wil dat er de 'eenheid' is.

Je schrijft zelf al dat het iets is waar jullie allebei in vastzitten, maar ik kan mij (zonder het goed te keuren) inderdaad voorstellen dat als hij zijn kind buitengesloten ziet (dus als dat zijn beleving is) hij het ook niet kan opbrengen om jouw kind op te rapen.

Wel heel vervelend dat in dit gezin het zoveel uitmaakt van wie de kinderen zijn. Kan het zijn dat daar de angel zit. Dat jullie de kinderen indelen in 'van mij' en 'niet van mij', in plaats van ze te zien als kinderen van degene van wie je houdt. Ik denk dat dit pas opgelost kan worden als jullie het 'van wie' beiden kunnen loslaten en zowel door de week als in de omgangsweekeinden eenheid kunnen creeeren.

Negatieve cirkel

Dus, zijn dochter is minder vaak bij jullie en je hebt het er moeilijk mee dat al zijn aandacht ôp de 1e plaats naar haar gaat, Jullie hebben het beide moeilijk elkaars kind volledig naar waarde te behandelen,Hij is jaloers als jullie 3 samen nestelen en hun er buiten houdt, Jij vindt het niet zo fijn als zijn dochter met jouw zoon speelt en dus jullie driehoekje doorbreekt en er een speelplaatsje in zoekt ? Is het zo erg dat je oudste zoon speelt met zijn dochter als ze er is ?als jullie zonen zulke dikke vrienden zijn lijkt mij dat toch niet zo moeilijk om achteraf nog ruim hun onderlinge speeltijd in te halen.Als zijn dochter was gevallen lijkt het mij eigenlijk wel dat je je ook zou irreteren aan zijn aandacht naar haar toe, daarin lijken jullie mij op hetzelfde niveau naar elkaars kinderen? Wat jullie kinderen aangaat zitten jullie duidelijk in een negatieve circel welke best doorbroken moet worden. Wat zijn jullie positieve punten ?

Hoort erbij

Heb je dit boek al gelezen: http://www.ouders.nl/moff2004-stiefgezinnen.htm

Reactie

Poezie: Ik ervaar het totaal niet alsof wij zijn kind moeten vermaken. Eerder het tegenovergestelde, want hij is namelijk ontzettend met haar bezig!

Emine: We LAT-ten. Het ene weekend zijn we dus samen. Het andere weekend zijn we met de gezinnen bij elkaar. Om praktische redenen komt hij ook altijd met zijn kind bij ons. Daar voelt hij zich schuldig over, want vanwege mij haalt hij zijn kind uit haar omgeving. Vind ik ook oneerlijk, dat hij dat steeds opwerpt.

Nil: Als mijn jongste klaagt dat 'ze niet met hem willen spelen', dan irriteer ik me inderdaad aan zijn kind! Omdat ik weet dat mijn kinderen wel samen spelen als ze samen zijn (en geen keus hebben). En ik denk dat het klopt dat we ons allebei aan elkaars kinderen irriteren. Het zal ook wel een wisselwerking zijn van ervaringen die in de loop van onze relatie zijn opgebouwd.
Onze positieve punten? Nou, het gaat hartstikke goed als we SAMEN zijn! De kinderen zijn de stoorzender. Maar ze zijn er nu eenmaal. En allebei vinden we het geen optie om elkaar dan maar om de 2 weken een weekend te zien. Dat kun je toch nauwelijks nog een relatie noemen. We wonen te ver uit elkaar om door de week af te spreken. Dit is eigenlijk een test om te kijken of we kunnen gaan samenwonen. Gaat niet echt lukken zo. Die negatieve cirkel is er absoluut!

Mama van 2

Je gaat niet in op mijn reactie, maar ik doe er toch nog even een
Dat boek is echt een aanrader als jullie er allebei alles aan willen doen om het te laten slagen. Ik ben het wel met je vriend eens dat het naar zijn dochter niet echt 'eerlijk' is dat ze nooit eens met haar vader in zijn eigen huis kan zijn. Misschien moeten jullie dat bezoekweekend splitsen, zodat hij een dag alleen met zijn dochter is en de andere (overdag) bij jullie. Op deze manier gaat het niet werken denk ik. Voor het slagen van een samengesteld gezin is het ook belangrijk dat je elkaars kinderen accepteert zoals ze zijn, en dat je beseft dat het lang duurt voordat iedereen zijn plekje heeft gevonden in het gezin.
Nou ja, bij mij is het dus mislukt. Ik heb nu een latrelatie, van inderdaad om de week een weekend (+ een doordeweekse dag).

Vic

Het was niet m'n bedoeling je tip te negeren, je reageerde terwijl ik mijn reactie aan het schrijven was. Bedankt hiervoor, want het is inderdaad een goed idee om er eens een boek op na te slaan. Ik denk dat ik ook wel wat inzicht mis. Dat zijn dochter haar vader nauwelijks voor zichzelf heeft, bijvoorbeeld. Nooit bij stilgestaan. Maar mijn vriend noemt nooit dat, maar wel dat ze altijd op bezoek is bij mij en de kinderen. Dat zou me kunnen helpen als ik me irriteer aan het vele met haar bezig zijn.

Wil je vertellen waarom het bij jou mislukt is?

Mmmmm

"Nil: Als mijn jongste klaagt dat 'ze niet met hem willen spelen', dan irriteer ik me inderdaad aan zijn kind! Omdat ik weet dat mijn kinderen wel samen spelen als ze samen zijn (en geen keus hebben). En ik denk dat het klopt dat we ons allebei aan elkaars kinderen irriteren. Het zal ook wel een wisselwerking zijn van ervaringen die in de loop van onze relatie zijn opgebouwd. "

Dat heeft niets met hem of zijn dochter te maken, maar met jouw. Als er een ouder vriendje komt spelen, valt de jongste ook buiten de boot, ten minste hier wel. Dat is goed en hoort erbij, oudere kinderen spelen vaak met leeftijdgenootjes als die er zijn, en met broertjes of zusjes als er geen leeftijdgenootjes zijn,.

"Onze positieve punten? Nou, het gaat hartstikke goed als we SAMEN zijn! De kinderen zijn de stoorzender. Maar ze zijn er nu eenmaal. En allebei vinden we het geen optie om elkaar dan maar om de 2 weken een weekend te zien. Dat kun je toch nauwelijks nog een relatie noemen. We wonen te ver uit elkaar om door de week af te spreken. Dit is eigenlijk een test om te kijken of we kunnen gaan samenwonen. Gaat niet echt lukken zo. Die negatieve cirkel is er absoluut! "

Die negativiteit zit hem vooral bij jou denk ik, en mischien ook bij je vriend dat weet ik niet. Dat de kinderen een stoorzender zijn............ daar gaan me nekharen van overeind staan, dat je het zo ziet. Probeer eens als een volwassene naar oplossingen te zoeken die werken. Probeer eens als een volwassene er aan te werken dat jullie wel kritiek kunnen verdragen en kijk dan eens verder hoe je dit leuk kunt aanpakken. Als er twee gezinnen samengevoegd worden zal dat altijd inleveren zijn, ook van de volwassenen.
Sterkte Muizemeis

werd ook erg naar van de opmerking dat de kinderen de stoorzenders zijn.
Bedenk eens dat je zelf je grootste stoorzender voor de kinderen was door je relatie met de oorspronkelijke partner niet goed te kunnen houden! M.a.w. Je zet nu jezelf centraal en die kinderen zitten in de weg. Sorry hoor, maar dat hoort andersom.

Probeer je te richten op het positieve.
Zie bijv. dat het heel goed is voor jouw jongste om ook eens alleen te spelen en dat hij zich niet altijd op broer kan verlaten. Het kan voor jouw beiden kinderen ook goed zijn om te leren delen met dochter van hun moeders nieuwe partner. Maar ook om te voelen hoe het is dat deze ook aandacht aan hen schenkt.
Jullie zijn nu aan het passen en meten wie er het meeste krijgt en beginnen te piepen als hety erop lijkt dat iemand even iets minder krijgt!
Maar vooral mama van 2: pprobeer eens mama van drie te worden, dan wordt je vanzelf een vrouw uit duizenden!

Stoorzenders

Ik wil even terugkomen op de opmerking dat de kinderen door mij ervaren worden als 'de stoorzender'. Nou, dat geldt voor m'n eigen kinderen dus absoluut niet. Voor mijn vriend geldt dat ook niet voor zijn dochter! Maar kennelijk wel voor elkaars kinderen, of meer: de combinatie.

De vergelijking als oudste met een vriendje speelt wordt de jongste ook buitengesloten. Ja, dat gebeurt natuurlijk wel eens, als de oudste een vriendje meeneemt. Maar niet in zo'n gezinssituatie. Dan voelt het voor mij alsof zijn dochter de balans verstoort, ten koste van de jongste.

Beeld en realiteit

"De vergelijking als oudste met een vriendje speelt wordt de jongste ook buitengesloten. Ja, dat gebeurt natuurlijk wel eens, als de oudste een vriendje meeneemt. Maar niet in zo\'n gezinssituatie. Dan voelt het voor mij alsof zijn dochter de balans verstoort, ten koste van de jongste."
Dit is nu precies waar de crux zit: jij maakt onderscheid tussen een vriendje en een stiefkind. Jij hebt een bepaald beeld bij hoe de situatie zou moeten zijn. Jullie moeten een 'gezin' vormen. Dat lukte al niet toen je partner bij jou woonde, en dat lukt ook niet nu jullie een lat-relatie hebben en zijn dochter en hij 1 weekend per 2 weken bij jullie zijn. Je hébt nu eenmaal niet te maken met een gezinssituatie maar met een 2 éénoudergezinnen waarbij het ene gezin ook nog eens veel vaker compleet is dan het andere gezin. Kortom
: je beeld en de realiteit liggen ver uit elkaar. Accepteer dat jullie geen gezin vormen.

Balans

"Dan voelt het voor mij alsof zijn dochter de balans verstoort, ten koste van de jongste." Wat Sancy ook zegt, dit legt een vooronderstelling bloot. Er is een balans in een bepaalde situatie (m+v+vk+vk) en die moet hetzelfde blijven als in een andere situatie (m+mk+v+vk+vk). Dat kán niet. Dat heet (groeps)dynamiek. Als je de realiteit dat er verandering en dynamiek is en dat je daarmee moet meebewegen en je weg in moet vinden niet accepteert, krijg je conflicten. Dat is geen mogelijkheid maar een wetmatigheid. Wat niet wil zeggen dat het eenvoudig is om je weg te vinden.
Succes, Jo Hanna

Samenwonen?

Vooral niet aan beginnen, in deze situatie. Ik zou zelfs die weekenden samen met kinderen voorlopig maar afschaffen. Ik vind het ook zielig voor stiefdochter dat ze nooit eens alleen met haar vader is, die ze ook nog maar 1 x in de 2 weken ziet.

Maar je bent niet de enige hoor, bij mij is het stiefgezin ook mislukt, en dat geldt voor de meerderheid van de stiefgezinnen. Lees hier eens voor meer info: www.stief.nl.

Stiefkind accepteren

Als je een nieuwe partner krijgt met kind is dat kind part of the deal. Ik zou dus maar eens beginnen met dat kind te accepteren zoals ze is. En ook de sitautie tussen de kids onderling. Als de oudste met elkaar spelen so be it. Regel voor de jongste een vriendje dan vermaakt hij zich ook. Of ga wat leuks doen met alle drie.
Daarnaast lijkt me dat je eens met vriend om de tafel gaat zitten om te kijken hoe je je niet aan elkaar irriteerd in de omgang met je eigen en elkaars kinderen.
Wat ook nog een oplossing kan zijn is het weekend dat hij zijn dochter heeft niet samen laten vallen met het weekend dat jij jou kids hebt. Dan kan hij bij jou komen als jouw kids niet naar hun vader zijn. En jij kan bij hem komen het weekend dat hij zijn dochter heeft.
Veel wijsheid en succes gewenst.

Dat is nu juist zo confronterend

Ik heb nu al een paar keer gelezen dat ik toch ook de relatie met de vader van m'n kinderen niet goed kon houden. (Hij werd verliefd op een ander, ik weet niet of dat 'mijn schuld' is, misschien wel want als ik leuk genoeg was, werd hij niet verliefd, tja.) We functioneerden prima als gezin (en nog steeds is er goed overleg). Bovendien was er de vanzelfsprekendheid dat hun vader net zoveel van onze kinderen houdt als ik. Dat vind ik nu juist zo confronterend in mijn huidige relatie. Daarin is het zo overduidelijk dat de eigen kinderen prioriteit hebben. En ik weet niet wie daarin (vriend of ik) het eerst begonnen is, maar het is een patroon geworden van actie en reactie.

En Yvonne... Het is 1 weekend voorgekomen dat ik met hem en zijn dochter doorbracht. Dat doe ik echt nooit meer. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als derde wiel aan de wagen.

Spiegel voorhouden

Als je daadwerkelijk met elkaar verder wilt, dan zou ik adviseren om toch samen hierover rond de tafel te gaan zitten. Juist omdat jullie je beiden irriteren aan je kinderen en alles daaromheen, kun je je volledig in elkaar inleven en begrip tonen voor elkaar. Je moet allereerst voor ogen houden dat geen van de kinderen er iets aan kan doen, zij worden door jullie in deze situatie geduwd. Het kind kan er ook niets aan doen hoe zijn of haar karakter is, dat is gevormd door je vriend en zijn ex. Je kunt daar niets aan veranderen en je moet een manier vinden om daar mee te leven. Ook moet je niet vergeten dat er zoiets bestaat als een natuurlijke band en loyaliteit van ouder naar kind en kind naar ouder. Dat vader zijn focus bij zijn kind ligt, is niet onredelijk, maar natuurlijk. Natuurlijk kan hij wel jouw kinderen erbij betrekken, aangezien zij op dat moment ook deel zijn van het gezin. Datzelfde geldt voor jou. Daarbij zou je ook kunnen bedenken dat de tijd die je vriend met zijn kind heeft, heel beperkt en daarom kostbaar is. Je zou een goede tussenweg moeten zien te vinden waar iedereen zich prettig bij voelt.
Mijn man en ik houden elkaar regelmatig een spiegel voor, wat ons gedrag richting kind en stiefkind betreft. Het is juist erg belangrijk om dit soort dingen bespreekbaar te houden, ondanks dat het vaak niet leuk en soms ook moeilijk is, om in die spiegel te kijken. De kunst is om er iets mee te doen, zodat het een gezin blijft, waar alle kinderen zich gewenst en prettig voelen en beide ouders goed op elkaar ingespeeld zijn.
Het probleem dat stiefkind met jouw kind speelt, zie ik eerlijk gezegd niet, leeftijdsgenootjes trekken nu eenmaal vaker naar elkaar toe, het is toch juist leuk dat ze goed met elkaar op kunnen schieten? Wij hebben de regel dat alle kinderen gelijk zijn, dus als kind nummer drie mee wil spelen met de andere twee, dan moet dat kunnen. De tip om wat vaker met zijn allen wat leuks te doen, zodat kind nummer drie niet buiten de boot valt, vind ik een hele goede.
Ik hoop dat jullie een oplossing vinden, zodat dit niet tussen jullie in blijft staan

Stoorzender

Ik geloof niet dat ik alles goed gelezen heb, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat je een bepaald idee hebt over 'gezin' dat eigenlijk als de grootste stoorzender werkt. Niet zozeer de kinderen, want uit je beschrijving komen ze over als 'normale' kinderen die natuurlijk in eerste instantie meer naar de eigen ouders trekken dan naar de lat-relatie van vader/moeder. en als kinderen die leeftijdsgenootjes opzoeken om mee te spelen en dan ook nog plezier hebben met elkaar. en een jongste die het moeilijk vindt dat hij dan niet mee kan spelen. Allemaal heel normale zaken.

Ik probeer het idee van 'gezin' wat je hebt enw at volgens mij als stoorzender fungeert wat te preciezeren aan de hand van stukjes van jezelf.

'Om praktische redenen komt hij ook altijd met zijn kind bij ons. Daar voelt hij zich schuldig over, want vanwege mij haalt hij zijn kind uit haar omgeving. Vind ik ook oneerlijk, dat hij dat steeds opwerpt.' Kun je het omgekeerde voorstellen? Dat jij elke twee weken een weekend met de kinderen bij hem verblijft? Of afwisselend het ene weekend bij hem en het andere weekend bij jou? Klopt het dan dat vader en dochter nooit samen zijn in zijn eigen omgeving? Waarom word je dan boos als iemand zo'n probleem opwerkt?
Je blokkeert één van de mogelijke oplossingen (namelijk dat hij met zijn dochter samen bij hem thuis is) door te stellen: 'En allebei vinden we het geen optie om elkaar dan maar om de 2 weken een weekend te zien. Dat kun je toch nauwelijks nog een relatie noemen.' Natuurlijk kan dat wel, het is maar hoe je het noemt, hoe je samen problemen oplost en wat je voor elkaar over hebt. Er zijn relaties waarbij de een maandenlang op zee zit. Dit is dus één puntje van jouw 'visie op gezin' (of hier: relaties) dat blokkerend werkt.

'Ja, dat gebeurt natuurlijk wel eens, als de oudste een vriendje meeneemt. Maar niet in zo'n gezinssituatie. Dan voelt het voor mij alsof zijn dochter de balans verstoort, ten koste van de jongste.' Over welke balans heb je het dan? Je vriend geeft aan dat hij het gevoel heeft 'op bezoek te zijn' met zijn dochter. De kinderen kunnen het onderling wel goed vinden met elkaar, de twee die dezelfde leeftijd hebben dan. Het lijkt alsof het alleen gaat over jouw balans, jouw eenheid met jouw kinderen, waarin jij een vriend toelaat als het jou past. Een balans heeft iets van een evenwicht met twee kanten, waarin het midden gezocht is tussen twee verschillende punten. Je geeft weinig ruimte aan het andere punt en legt alle gewicht op je eigen punt.

Dan heb je ergens beschreven dat jij je stoort als hij zich buitengesloten voelt als jij je twee kinderen naar jezelf toe trekt (in het weekend dat hij kilometers heeft afgelegd om jou te bezoeken). Maar je geeft zelf onomwonden aan, dat je nooit meer in een weekend alleen met hem en zijn dochter wil zijn, omdat je dan een derde wiel voelt. Het derde wiel was je niet, maar je kwam wel op de tweede plaats. Is dat onacceptabel? Kun je dan geen ruimte geven aan vader/dochter? Terwijl je er zelf toch nog bent, alleen niet op de voorgrond.

Het is zo in elk geval geen goede testcase voor samenwonen. Wellicht helpen veertien dagen op vakantie (liefst in een huisje dan maar) beter om te kijken wat jullie elkaar kunnen bieden. Veertien dagen is iets langer dan een weekend, dus hij kan dan zijn dochter wellicht wat meer laten gaan, jij hebt dan hopelijk wat meer respect voor het plezier dat de twee kinderen samen hebben en jullie kunnen je samen afvragen wat je met de jongste zult doen (of allemaal samen).

Mocht je ooit gaan samenwonen, dan zou ik je adviseren om hem in elk geval niet in jouw huis te laten trekken. Je bent daar teveel eigen, je hoeft te weinig je eigen patronen aan te passen en van daaruit heb je niet zoveel ruimte voor andermans patronen. Een compleet ander huis, nieuw huis voor beiden, dat zou meer kansen bieden.

Maar eerst maar eens een vakantie.

En tot die tijd kun je wellicht één weekend afstand nemen, zodat hij ook een keer per maand thuis kan zijn met zijn eigen dochter. Of je verhuist zelf toch één weekend per maand, zodat jullie wisselen. Praktische punten zijn vaak oplosbaar. Makkelijker dan emotionele punten.

Tsjor

Patronen

Die patronen die je schetst, waarbij ieder zijn eigen kind op de eerste plaats zet, en jaloezie op het stiefkind, zijn typisch voor samengestelde gezinnen. Lees die site eens die ik aangaf: stief.nl, onder informatie over do's en don't en valkuilen, en je zult gelijk herkennen welke standaardpatronen er ook bij jullie spelen. En hoe je hier mee om kunt gaan.

Het valt me wel op dat jullie allebei hetzelfde doen, maar dat jij hem dat verwijt, terwijl je het van jezelf logisch /zielig voor jezelf vindt.

Mama van 2

Beide zijn jullie jaloers, begin daar eens. Ieders kind(eren) komen op de eerste plaats. (punt) Accepteer dat van elkaar. Zoek dan een goede omgang, voor jullie en ook één voor als de kinderen er zijn. Accepteer dat je vriend tijd nodig heeft om met zijn eigen kind door te brengen, net zo dat jouw kinderen die alleen tijd met jou nodig hebben.
Laat het idee los van hoe je denkt een relatie te moeten zijn (zo veel mogelijk bij elkaar en harmonieus met de kinderen) en ga van jullie situatie uit, delen dus. Maar echt, stop met jaloers zijn. Ik kom zelf uit een samengesteld gezin en niets is erger dan jaloezie. Mijn moeder was jaloers op de moeder van haar stiefkinderen (ze mocht nog net niet neervallen) en o wee als mijn stiefzus/broer ook maar even met hun vader alleen wilden zijn....dan werd ik achtergesteld vond mijn moeder. Vreselijk!
Ik ben heel close met mijn stiefbroer en zus en dat is vanzelf zo gegroeid. Dus mijn advies, richt je meer op jullie eigen kinderen en laat het wennen nog langzamer gaan en kijk dan hoe je het samen kan brengen. (idee van op vakantie gaan vind ik ook een goede trouwens)

Ik denk

Dat jullie juist ook moeten proberen elkaar bij alles te betrekken. Wat voor een band heb jij met zijn dochter, doe je weleens iets samen met haar, wat doe je eraan om met haar een band op te bouwen.
En je vriend, wat heeft hij met jouw kinderen, doet hij iets met ze, en probeert hij een band met ze ope te bouwen. Niet als vader, maar als nieuwe vriend van hun moeder. En dan wat doen jullie samen als nieuw gezin, wat vind je leuk om te doen etc etc .
Muizemeis

Jaloezie

Dat we allebei jaloers zijn is wel duidelijk... Ik wil niet de zwarte Piet bij hem leggen, maar ik denk wel dat hij ermee is begonnen... En dan heb ik het over kleine dingetjes. Ik heb me nooit ontspannen gevoeld omdat ik het idee had dat hij op mijn vingers keek. Vulde ik 3 bekers limonade, dan zorgde ik er wel voor dat dochter niet de minst volle kreeg... Hij is een keer tegen me uitgevallen omdat ik yoghurt aan de kinderen gaf die een dag over datum was... dat mocht ik mijn eigen kinderen geven, maar niet aan zijn kind. Idem dito met brood van twee dagen oud... dat hoefde zijn kind niet te eten want dat at hij zelf ook niet. Stopte ik mijn jongste een stukje worst toe omdat die toevallig in de keuken liep toen ik daarmee bezig was, komt hij me vragen waarom ik de andere twee (dus niet alleen zijn dochter, ook mijn oudste), niet ook een stukje worst aanbied. Komen mijn kinderen met enthousiaste verhalen over een uitje wat ze met hun vader hadden, dan zie ik hem geïrriteerd kijken, omdat zijn dochter daar dan mee geconfronteerd wordt. Het ligt allemaal zo gevoelig en ik heb het idee dat ik op eieren loop. Dus gebeurt er in mijn ogen iets van onrecht naar mijn kinderen toe, dan zit ik inderdaad meteen op de kast.

Nee Muizemeis, we doen dus nooit iets met de kinderen van de ander. Dat is ook niet aan de orde omdat we om het weekend met z'n allen zijn. Het zou raar zijn als we de kinderen aan de ander zouden toewijzen, vooral omdat hij zijn dochter al zo weinig ziet.

We hebben onze eerste gezamenlijke vakantie al achter de rug. En die was zo dramatisch dat het eigenlijk een wonder is dat we überhaupt nog bij elkaar zijn. Het was al snel 'ieder voor zich': jullie en wij. Waarbij hij ons bij het huisje achterliet (we waren met zijn auto) en hij samen met dochter uitstapjes deed. Hij dreigde dat hij ons wel op een Frans stationnetje zou afzetten en dat we maar moesten zien hoe we thuiskwamen. Dat is uiteindelijk niet gebeurd gelukkig, maar voor mijn kinderen waren die uitspraken traumatisch. En ik heb toen ook gezworen om nooit meer van (zo) iemand afhankelijk te zijn op vakantie. En samenwonen is daardoor meer een fantasie van hem waar ik in mee ga zo lang het bij fantaseren blijft... maar de waarheid is dat ik die stap nooit ga durven nemen (misschien niet helemaal eerlijk).

Misschien

zou het juist wel helpen als julle eens iets deden met alleen elkaars kinderen. Hoe leren jullie die anders kennen?

Lastig

Oei wat lastig, want hoe doorbreek je zoiets. Jullie staan nu tegenover elkaar en ik snap je best Mama van 2. Op een gegeven moment ga je 'bewijzen' zoeken van kijk, nu doe jij dat ook. Je werkt niet meer samen, maar tegen elkaar. Dat zou hij ook moeten ontdekken. Misschien is een derde hierbij betrekken het handigste? Een paar gesprekken met een relatietherapeut is misschien al voldoende om jullie weer op de rit te krijgen.

Succes!

Wel vermoeiend hoor

Op ieder dingetje commentaar hebben of denken dat er 1 kind achter gesteld wordt of gaat worden. Ik denk ook dat het een goede is is om of jullie samen om de tafel of met een derde persoon erbij. Want dit kan toch niet zo doorgaan, al is het maar om voor de kinderen dit niet meer te doen. Ze leren namelijk ook om zich achtergesteld te voelen.
Hoelang zijn jullie eigenlijk samen?

Mama van 2

Heel veel situaties die je beschrijft hebben wij ook meegemaakt. Helaas zijn wij, veel te vroeg, wel gaan samenwonen met het idee dat het allemaal wel goed zou komen als het huis groot genoeg was en alle kinderen een eigen kamer zouden hebben. Waarschijnlijk hadden we beter ook eerst eens samen op vakantie kunnen gaan, om dan te concluderen dat we beter niet konden gaan samenwonen Uiteindelijk ging het mis omdat mijn vriend er niet aan kon wennen om met mijn kinderen onder 1 dak te wonen. Onze ideeën over opvoeden zijn heel verschillend en we waren beide niet bereid om veel water bij de wijn te doen. Bijkomende complicerende factor was dat zijn kinderen het niet leuk vonden om te komen, en de bezoekweekends dramatisch verliepen.
Nou ja, het is dus allemaal vreselijk slecht verlopen en het had allemaal voorkomen kunnen worden als we vooraf de vragen hadden gesteld waar jij nu mee komt. Inmiddels latten we alweer een jaar en dat gaat heel erg goed. We zien elkaar alleen als de kinderen er niet zijn, dus hoe dat in de toekomst gaat lopen weet ik niet. Vooralsnog hebben alle partijen (ouders en kinderen) er geen behoefte aan om weer contact te hebben met de andere kant.

Goede wil zoek

Het lijkt mij dat je vooral graag wil horen hoe fout je partner het doet, zodat jij je in zieligheid kan nestelen; Dat hij 'begonnen' is vind ik eerlijk gezegd een kinderachtige uitspraak; Als je er iets aan wilt veranderen, schuif dan je schouders eronder, probeer zijn dochter positief aan te halen, Wees zelf de eerste welke laat zien het positief te willen aanpakken; Laat het afmeten wie het meeste onrechtvaardig is toch op een volwassen manier achter je en stel je wat aangenaam ondernemend op
De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet... Toon jullie kinderen eens wat verstandig met elkaar omgaan is ipv dit gekibbel !

Om genoemde redenen begin ik er niet aan

Hallo,

Mijn vriend heeft net als ik 2 kinderen. Wij houden de kinderweekend meestal gescheiden, heel af en toe watleuks doen met zn allen of eten maar meer niet. Hij ziet zijn kinderen 1 weekend in de 2 weken , zij hebben elkaar nodig. Zonder dat de kinderen hun vader moeten delen met mij en mijn kinderen.Ik met mijn kinderen vinden het ook erg fijn een weekend samen te hebben met onze gedoetjes, ik moet er niet aan denken dat ik dan de verplichting heb om het met zn allen leuk te moetn hebben.
Nee wij vinden het heerlijk om dan even te splitsen en op zondagavond weer bij elkaar te kruipen. En de kindvrije weekenden zijn dan echt van ons. En ik hoef er niet een gezin bij, ik wil mn vriend en dat is van mij...ga ik de kinderen niet mee opzadelen. Zolang er kinderen thuis wonen zit samenwonen er niet in. Moet er niet aan denken hihi....

Ms is het voor jou een tip een een stapje terug te doen en je relatie weer voor jezelf te hebben ipv alles wat er bij komt kijken.
Heel veel succes en sterkte!
Zonnetje

Mamavan2:

Ik bedoel niet dat je de kinderen aan de ander moet toewijzen. Je kunt ook een spelletje met haar doen, of een puzzel, of samen koken, of taart bakken, samen de hond uitlaten etc etc etc. Zodat jullie elkaar beter leren kennen, en de kans hebben een band op te bouwen.
Ik lees zoveel boosheid in je bericht dat ik me afvraag wat je nu werkelijk wilt, wil je gelijk krijgen, je zin hebben, of wil je werken aan een leven samen, vooral dat laatste mis ik toch erg in je postings, ik lees wel in je postings dat je in een slachtofferrol kruipt, en geloof medaar schiet je helemaal niets mee op. Ergo, je bereikt er het tegendeel mee. Ik kan het weten want ik ben er een expert in.
Muizemeis

Aan zonnetje (ot)

Enige en echte Zonnetje, excuses!!!
Ik wist niet dat er een lekker zonnetje scheen hier op het forum
Zal een andere nick nemen, overigens, ik gebruik telkens weer een andere , vandaar dit keer per ongeluk een die al bestond dus.

Shine on en groetjes!

Tip voor zonnetje is weg

Wat reageer jij zonnig op Zonnetje. Helemaal goed!
Tip voor een nieuwe nick: Zonneschijn