Psychische problemen van mijn ex en co-ouderschap
Na een ongeregistreerde partnerschap en samenwonen zijn wij, sinds 6 manden, uit elkaar. We hebben 2 zoontjes, van 6 en 2 jaar. Afspraak is dat kinderen worden 50/50 bij mij en bij mijn ex. Dit loopt, technisch gezien,op zicht goed.
Er zijn wat problemen betreft de verdeling van inboedel en andere eigendomen van een kant en de schulden van andere. Mijn ex vind dat ik voor de schulden moet opdraaien en dat de eigendomen gelijk verdeeld moeten worden. Dit vind ik , natuurlijk, niet eerlijk , gezien dat ik meer verdiende en laatste weken van samen zijn, duizenden euro's van haar privé schulden heb afgelost. Maar ja, zij hebt eea adviseurtjes die de waarheid niet weten. Ik betaal gewoon die gezamenlijke schulden die op mijn naam staan en doe niet moeilijk over. Inboedel en auto wil ik niet gelijk verdelen want ik zie deze als compensatie voor haar persoonlijke schulden die ik heb afbetaald. Ik wil wel de auto verkopen als de geld gaat voor aflossing van de gezamenlijke schulden maar ze wil gewoon helft van de geld hebben. Er zijn nog schulden van de creditcard die ik betaald want zij denk dat dit mijn probleem is omdat die op mijn naam staan.
En dat is nog niet alles. Ver van ...
Mijn ex is al 1,5 jaar onder behandeling bij psycholoog voor haar depressie. Er was sprake van borderline en emotie stoornis. Zij gebruik antidepressiva medicijnen om dit onder controle te houden. Twee manden geleden heb ze een zelfmoord poging gedaan. Er was standaard melding uit ziekenhuis geweest en naar BJZ en ze zullen af en toen bij haar langs komen voor gesprek.
Gezien dat ze regelmatig alcohol gebruikt in combinatie met medicijnen en zeer labiel is ben ik erg bezorgd om mijn kinderen als ze bij haar zijn. Haar enorme stemming wisselingen maken extra moeilijk voor mij om voor te stelen, eventueel, kinderen tijdelijk bij mij te laten. Hiermee zal zij toegeven dat ze 'niet in orde is' en dat wil ze niet.
Zij vindt de behandeling door psycholoog als een onzin maar wel nuttig om zo in de ziektewet te blijven. Dus ze wordt ook niet geholpen als het ware, want ze wil niet aan zichzelf toegeven dat ze ziek is en hulp nodig heft. Dit is iets erfelijk, ben ik overtuigd, want haar moeder hebt zelfde emotieloze verschijnselen.
Voor mij is ergste als ze probeer ruzie te maken met mij in de bijzijn van de kinderen. Kinderen beginnen te huilen en ze gaat gewoon door. Zonder enige schuldgevoel en totaal emotieloos. Ik ga altijd weg om dit te voorkomen. Inmiddels ben ik goed getraind en kan ik haar stemming uit haar ogen lezen en op tijd weggaan. Oplossing is het niet want de kinderen blijven naast zo iemand.
Ik wil graag kinderen bij mij hebben zodat ze een stabiele basis hebben en de zorg krijgen die bij ze past. Verblijf bij hun moeder zie ik als slecht en bovendien gevaarlijk , gezien die alcohol en medicijnen gebruik, enorme stemming wisselingen, depressie en neiging van mijn ex om zelfdestructief te zijn wat bewijzen is met de zelfmoord poging.
Ik wil absoluut niet contact tussen moeder en kinderen beperken maar wil wel dat kinderen in een gezonde en stabiele omgeving worden opgevoed.
Om zo maar naar rechter te stappen en alle zorg op te eisen wil ik niet want heb geen voldoende harde bewijzen (denk ik ) dat zij erg ziek is en voor kinderen niet kan zorgen.
Van jullie, lootgenoten met ervaring en/of kennis vraag ik hulp ! Tip, advies, gesprek, gedachten uitwisselen... In mijn contacten met de huisarts en haar psycholoog heb ik gevoel gehad dat iedereen zijn werk doet maar ben geen moment tot rust gekomen betreft de veiligheid van mijn kinderen.
Jullie weten waar ik het over heb.
Alvast en van harte bedankt.
Sterkte
Lex, vervelende situatie. Kan me je zorgen voorstellen. Heb geen ervaring dus kan je geen tips geven.
Wel adviseer ik je voortaan je posting, voordat je op Versturen drukt, even door te lezen en te controleren, want er zitten nogal wat type- en spelfouten in, wat het lezen en begrijpen niet altijd even makkelijk maakt.
Sterkte ermee.
zorgen
Ik denk dat je de financiele scheiding eerst moet scheiden van de zorgen om je kinderen. Het is niet meer nodig denk ik om met je vrouw in discussie te gaan over de financien. Als het goed is wordt dat uitgesproken door de rechter. Kun je dat via je advocaat regelen?
De zorgen over je kinderen zijn ernstiger. Toch, na een scheiding is niemand op zijn best. Je exvrouw heeft gelukkig voorlopig even lucht, ze is in de ziektewet en kan haar zaken bespreken met een psycholoog. Dat is zeker niet gezegd dat ze dan 'beter' wordt, je bent niet zomaar beter, maar de condities zijn er en ik denk niet dat jij je daar verder mee kunt bemoeien of iets van vinden. Dat zijn inderdaad geen bewijzen van slecht ouderschap waar je bij de rechter iets mee kunt. Mijn advocaat heeft me indertijd ook gewaarschuwd dat de rechter niets kan met beschuldigingen van psychische problemen. Dus laat dat rusten.
Wat ik wel heb gedaan is mijn exman aanbieden dat ik altijd beschikbaar ben als er een probleem is, ik kan de kinderen ophalen, hij kan ze brengen, dat heeft verder geen consequenties, ik was altijd achterwacht. Dat kun je zelf ook doen. Dat geeft niet alleen je vrouw een veiligheid waardoor ze meer lucht heeft maar uiteindelijk ook je kinderen.
Maar nogmaals ga niet in discussie met je exvrouw, je bent op dit moment de laatste waar ze zich iets door laat gezeggen.
Heeft je exvrouw mogelijk ook steun van haar eigen familieleden?
beschermingsbewind
Ik vraag me wel af hoe jullie aan die schulden komen. Als je exvrouw het moeilijk vind om met geld om te gaan zeker in de huidige situatie kun je haar misschien adviseren om voorlopig te kiezen voor beschermingsbewind. Dan krijgt ze een vast bedrag per week om van te leven en verder worden de rekeningen netjes betaald door de bewindvoerder. Dat kost ook geld maar kan een hoop drama's als huisuitzetting en deurwaarders voorkomen. Daar loopt het namelijk nogal eens op uit als iemand psychisch niet in orde is en niet goed en scherp op de financien kan letten. Maar mogelijk kan ook een familielid haar daarin bijstaan.
Psychische problemen zijn er om bij gesteund te worden en geholpen terug naar zelfstandigheid maar ze zijn er wel en het is ook niet iets waar het zin heeft om dat iemand te verwijten. Dat helpt niet maar kan de zaak wel verergeren.
Ik vind het heel moeilijk
Ik vind het heel moeilijk om hier wat over te zeggen. Op het moment dat jij je posting begint over de schulden en hoe onredelijk ze wel niet is en dat jij de auto wilt en je vervolgens begint over dat ze geen goede moeder is en haar eigen moeder ook zo was, dan is voor mij een ding duidelijk: jij bent ook heel erg boos. En dat maakt het heel lastig. Klopt dit allemaal, of ben je boos en ben je op andere manieren aan het afrekenen? Er zijn meer draadjes hoor, waarin je dat zou kunnen zeggen, maar je begint al met zo'n woede over iets wat helemaal los staat van die kids....Probeer dat dus in ieder geval los te koppelen.
Ik kan er eigenlijk maar een nuttig ding over zeggen. Als zij werkelijk al psychische problemen heeft waar de zorg voor de kinderen door in gevaar komt, zorg dan dat ze niet nog meer zorgen krijgt! Want dan kan iemand met psychische problemen het op een gegeven moment helemaal neit meer bevatten en komt de zorg voor je kinderen in ieder geval in gevaar. En eigenlijk telt dit ook als ze geen psychische problemen heeft. De ander opzadelen met zorgen betekent dat je de ruimte voor je kind verkleint: je geeft iemand er een pakket bij waar ook naar om gekeken moet worden en daar leiden kinderen onder. Als zij een depressie heeft en goede hulp/medicijnen heeft hoeft ze geen gevaar te zijn en misschien geeft de scheiding ook zoveel verlichting in haar leven dat het snel beter zal gaan.
Hoe is het op dit moment met je kinderen?
Ook
Hi Lex, ik heb je verhaal een paar keer moeten doorgelezen en ik moet even reageren. Veel herkenning hier. Alleen bij ons zijn de geslachten omgekeerd en duurde de psychische problemen al heel wat langer, maar waren de kinderen dus ook een stuk ouder dan bij jullie toen het definitief mis ging. Dat was toen ik de situatie niet meer aan kon, nadat hij ook een zelfmoordpoging had gedaan, in een situatie die een behoorlijke impact had op de kinderen.
Over de financiele situatie kan ik niet meer zeggen. Die is bij iedereen anders en ik neem aan dat je daarbij hulp krijgt van een advocaat (dat bedoel je hopelijk met 'adviseurtje').
Over je angst om de kinderen wel. Gezien mijn eigen ervaring sta ik hier misschien wat 'strakker' in dan mijn forum-genoten. Mijn mening is dat de kinderen in alle gevallen voor gaan. Als jouw ex zo ver weg is dat zij geen co-ouderschap aan kan, dan kan ze dat niet. Punt. Ze zal dat zelf niet erkennen noch bij jou hulp zoeken als ze het niet aan kan. Want inderdaad; in haar eigen idee mankeert ze niets en zeggen dat ze niet kan is toegeven aan jou. Zeker gezien de nog zo jonge leeftijd van jouw kinderen (ze kunnen niet in staat worden geacht zelf te handelen of hulp in te roepen als dat nodig is) zou ik het risico niet nemen. Mijn ex kon het co-ouderschap dat hij zo graag wilde niet, wij zaten binnen een paar weken op de 'weekend-om-de-week' regeling waarbij de kinderen bij mij woonden. En dat terwijl ik werkte en hij niet. Dat is zo gebleven. Ook toen hij na een paar maanden (en weer een nieuwe opname) vond wel co-ouderschap aan te kunnen. We hebben 1 x voor de rechter gestaan, voor voorlopige voorzieningen (echtscheidingsprocedure). Geen idee overigens hoe dat voor jou gaat, omdat jullie niet getrouwd waren. Maar wat ik wel weet is dat ik ex' psychische toestand voor de rechter niet erg hoefde uit te leggen. De stukken die hij zelf te zijner verdediging had geschreven waren genoeg 'bewijs' daar van. De weekend-regeling werd door de rechter voortgezet en is ook bij de definitieve scheiding zo gebleven.
Mijn advies zou zijn; de veiligheid van de kinderen gaat altijd voor. Als je reden hebt om daaraan te twijfelen wanneer ze bij je ex zijn, dan moet/kun je daar naar handelen. Wat mij zorgen baart is dat je schrijft dat haar zelfmoordpoging 2 maanden geleden plaats vond, terwijl jullie 6 maanden uit elkaar zijn. Was ze toen alleen met de kinderen?
ongeregistreerd partnerschap en samenwonen
Hoe zit dat dan met de kinderen, zijn die wel erkend, en hebben jullie beiden het ouderschap?
Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe het zit als je uit een ongeregistreerd partnerschap stapt.
In ieder geval is het zo dat je kunt aantonen dat jullie (oudste kind is 6) al zes jaar een relatie hebben, en als er dan niets is vastgelegd houdt dit volgens mij in dat het wordt gezien als in gemeenschap van goederen. Maar hou me ten goede, dat is wat ik zo denk, wie weet zegt de wet wel anders.
Dan betekent dat, dat zowel de schulden als de baten van jullie samen zijn. Ik hoor uit je verhaal dat jij meent te mogen bepalen hoe de zaken verdeeld worden, en dat jij je de auto toe-eigent, als een soort compensatie voor de schulden. Ik heb geen idee of dat zomaar mag. Misschien moet je ook wel een advocaat bij ongeregistreerd partnerschap.
Maar, zou je dat wel doen? Ik sluit me nl ook aan bij Emine. Als jij het beste wilt voor je kinderen, dan moet je ook het beste doen voor je ex. Want dat komt ten goede aan je kinderen. Vergeet nooit, het is hun moeder, met haar makken en goede dingen. En zo houden zij van haar.
Verder denk ik, afgaand op jouw verhaal, inderdaad dat je ex ziek is. Dat is erg naar voor haar, voor jou en ook voor de kinderen. Hier zou ik heel voorzichtig te werk gaan, vooral als jij het niet kunt bewijzen. Want als je hierom naar de rechter stapt, wordt dit al snel gezien als exje pesten, en dan krijg je pas echt een gedoe, met kinderen die ervan de dupe zijn. Met een beetje pech raak jij ook je kinderen kwijt, zeker omdat nu het onderwerp 'vechtscheiding' erg veel in de media komt.
Ik zou je willen verwijzen naar jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl,
http://jeugdzorg-darkhorse-plus.blogspot.de/
http://psychiatrie-nederland.nl/word/kopp-en-kvo-nader-beschreven/ (over opgroeien met een psychisch zieke ouder).
Niet goed gelezen, sorry
Ik lees dat BJZ al in beeld is, en dat je ex wel bij een psycholoog loopt en medicijnen gebruikt. Daarnet las ik daarover heen.
Ken je die psycholoog misschien nog van toen jullie nog een relatie hadden? Inmiddels bestaat er een meldplicht. Een ouder met psychische problemen moet gemeld worden, en dat is dus al gebeurd, want anders was BJZ niet in beeld.
Ik zou het denk ik even zo laten, en vooral zelf de stabiele factor zijn. Ga niet in op ruzies, ga dan direct weg. Ga niet zitten hakketakken over geld, ook dit is een standaard vechtscheidingonderwerp.
Ik zou het allemaal denk ik inderdaad door de helft delen, dan is er geen reden meer voor gedoe tussen jullie beiden. Even kiezen op mekaar, dat is dan maar zo. Maar je hebt dan wel geen reden meer om op elkaar te vitten. Weer wat weggewerkt en afgestreept.
Maak het ook niet erger dan het is voor je ex, en daarmee voor je kinderen. Als je ex een zelfmoordpoging doet (heel erg!) dan speelt beslist de scheiding mee. Dat wil je niet voor je kinderen, een dode moeder door zelfdoding. Als je ex in de schulden zit, dan zitten je kinderen bij haar ook in de schulden. Dus als je daar iets aan kunt doen, of het kunt voorkomen...
Verder denk ik dat eventuele meldingen vooral van artsen en hulpverleners moeten komen. Jij blijft gewoon de stabiele vader. Meng je er niet in, anders komt het als een boemerang naar je terug, vrees ik.
"partnerschap"?!
Ik ga hier alleen even op het zakelijke gedeelte in. De anderen hebben gelijk om te stellen dat dit ondergeschikt is aan het belang van de kinderen en de (geestelijke) gezondheid van je ex, en dat je vooral pragmatisch moet zijn. En ik wil je vooral ook sterkte en wijsheid toewensen, vooral in het belang van de kinderen.
Maar nu wat betreft het zakelijke.
Als ik het goed begrijp, woonden jullie in één woning ("samenwonen"), hebben jullie kinderen gekregen en hebben jullie samen geen (samenlevings-/partner-)contract afgesloten. Klopt dat?
Zo ja: wat ik dan niet begrijp is hoe jullie financieën dan doorelkaar kunnen lopen (en nu ontward moeten worden), als jullie niet getrouwd (o.i.d.) waren. Een "ongeregistreerd partnerschap" bestaat volgens mij formeel niet, dat zijn gewoon twee individuen (al dan niet met ouderlijk gezag over dezelfde kinderen).
Als je niet getrouwd was, dan zijn de spullen van degene die ze gekocht of gekregen heeft. En het geld is van degene op wiens rekening het staat, idem de schulden. Of hadden jullie een en/of-rekening? En zijn de schulden daarop ontstaan?
Heb jij schulden van de ander afbetaald, dan lijkt me dit een gift of een lening, afhankelijk van hoe je dat hebt afgesproken/vastgelegd.
En de schulden die op jouw naam staan, zijn jouw schulden, lijkt me; of als je dit geld aan haar zou hebben geleend (is dit vastgelegd?), dan zijn het nog steeds jouw schulden maar dan heeft zij ook een schuld bij jou.
Uiteraard ben je zelf verantwoordelijk voor de schulden die op jouw rekening staan (uitgezonderd oplichting en crimineel misbruik).
En als je iemands schulden aflost, is dat heel aardig, maar het is niet zo verstandig als je dan niets vastlegt, dan wordt het een schenking (is ook aardig, natuurlijk). Maar een schenking kun je niet achteraf terugvragen, en je moet daar ook niet achteraf over gaan zeuren.
Mischien hebben jullie e.e.a. niet goed geregeld, maar daar was je zelf bij, dat heb je zelf gedaan.
Op wiens naam staat de auto?
En wat betreft de kinderen:
Heb jij de kinderen erkend?
Heb jij bij beide kinderen ouderlijk gezag?