Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Ratio en gevoel/emoties in de knoop, tips?

Hallo allemaal,

Ik lees al een tijdje mee hier, fijn om herkenning te lezen.

Mijn verhaal in het "kort" :

Sinds 3,5 mnd uit elkaar. Plotseling besluit. We waren wel in gesprek over onze relatie, al vaker geweest, ik wilde nog in therapie. Tot hij out of the blue, vertelde dat hij meerdere malen was vreemd gegaan. Op dat moment ontplofte ik, en direct gezegd dat het dan klaar is. Kinderen waren thuis, en kregen mee dat het niet goed ging. Direct verteld dat papa en mama gingen scheiden (zonder de echte directe aanleiding te vertellen). En toen begon de rollercoaster.

Inmiddels eigen huurwoning sinds 6 weken. Ging heel snel dus. Tot die tijd, zat ik in soort overlevingsmodus en regelmodus. Want wij zouden dit wel goed gaan regelen (naïeve inschatting). Van veel mensen complimenten, want wat deden we dit toch goed, met respect voor elkaar voor de kinderen.

Tot op de dag dat ik mijn oude huis verlaat voor nieuwe huis, de melding komt: ik heb een nieuwe vriendin. (met serieus erbij zeggen, ik had gehoopt dat je blij voor me zou zijn). Week later komt de melding: ik heb de kinderen voorgesteld aan haar (tegen alle vooraf gemaakte afspraken in, maar vooral tegen belang vd kids in). En nog veel meer...

Het daadwerkelijke besef van uit elkaar, want woon elders. Verwachtingen vanuit mij, waar uiteraard niet aan voldaan wordt. Al bij al, voor mij teveel emoties. Ik moet het verwerken, het verlies van een gezin. Verwachting bij hem (?) , dat ik door kan gaan alsof het me niks doet. Want de beslissing is toch goed, om uit elkaar te gaan?

Mijn verstand zegt, dit is beter. Want we pasten niet meer bij elkaar. Wat er daarna allemaal gebeurd is, bevestigd dat extra. Mijn gevoel zegt alleen andere dingen. Voel me boos en gekwetst.

Iemand tips om meer te kunnen loslaten. En ik weet dat tijd daarbij gaat helpen..

Kaaskopje

Kaaskopje

21-09-2019 om 10:08

Mijn hemel

Wat een hork, die man!

Ik denk dat je nu teveel van je zelf eist. Het is nog zo kort en vers, dat moet je gewoon ook nog eens bij kunnen benen. En je ex (al officieel?) was daar al veel verder mee dan jij. Hij kon blijkbaar niet wachten tot de kust veilig was.

Ik sta niet in jouw schoenen, dus ik kan je niet vertellen hoe je je nu moet voelen. Wat je misschien kunt probéren, is jezelf toestaan dat je verdrietig, boos en in de war bent en een arm om je heen wilt. Ga daar eerst eens doorheen. Niet leuk, maar ik denk noodzakelijk. Als dat is gelukt, ga dan eens denken aan loslaten. Daar mag je ook de tijd voor nemen. Er zijn mensen die nooit los kunnen laten, maar te snel loslaten is ook niet gezond denk ik. Jouw ex is geen goed voorbeeld van wat gezond is.

De kunst is om de kinderen zo min mogelijk te belasten. Is er iemand waar je van weet dat je er bij terecht kunt? Geef eerlijk aan dat je moet praten, omdat het niet goed gaat. Gooi het er maar direct in. Daar is misschien moed voor nodig, maar het lijkt me voor nu de hoogste tijd om te doen.

Iris

Iris

21-09-2019 om 10:44

poeh snel hoor

Jeetje dat is snel gegaan inderdaad. Ik kreeg een scheidingsmelding in de zomer (ook out of the blue) en hij had géén ander (zei hij) heeft nog een week thuis geslapen maar kwam iedere nacht later thuis (ivm werk zei hij, dit zou kunnen maar ik geloofde het niet meer) dus na een week gezegd dat hij zijn spullen kon pakken en hij is bij een vriend gaan wonen en drie weken later bij zijn nieuwe vriendin ingetrokken (die hij dus al wel had, hij had gewoon al jaren gezocht naar een nieuwe en toen er eindelijk iemand toehapte wist hij niet hoe snel hij kon gaan). Achteraf kon ik alle puzzelstukjes in elkaar leggen, maar op het moment zelf niet.
Ik heb me die maanden na de scheiding op mijn vriendinnen gestort en ik kon in mijn huis blijven wonen, dus de verandering was niet zo heel erg. Er kwam ook wel een soort opluchting, nu was ik alleen zonder hem, maar daarvoor was ik eigenlijk alleen met hem (hij was vaak weg, fysiek, of stortte zich op een hobby waardoor hij ook niet bereikbaar was)
Ik zou stoppen met de WIJ modus, jullie zijn geen wij meer, hij gedraagt zich ook niet meer zo, hij verwacht dat jij net zo blij bent als hij is, maar dat is natuurlijk niet zo, jouw leven staat op zijn kop en hij is gewoon doorgeschoven naar de volgende partner, je bent gewoon ingeruild.
Ik zou hem een brief schrijven (je hoeft hem niet te versturen) waarin je hem vertelt wat hij je aangedaan heeft, dat hij zich NU al niet aan de afspraken houdt en heel egoïstisch bezig is, ikke,ikke,ikke, als hij maar blij is, roze wolk, plaat voor zijn kop.

Loslaten zal je langzaam aan gaan lukken. Zorg dat je leuke dingen kan gaan doen met je vriendinnen (ik ging in het begin niet graag met andere koppels om, vond dat te confronterend om te zien) maar vrouwen alleen, dat ging prima. Ben op een nieuwe sport gegaan en ben daarnaast ook leuke activiteiten met de kinderen gaan ondernemen, kamers veranderen, nieuw nestje maken.
En ik ben een dagboek bij gaan houden, met een speciale afdeling "petalk", soms zat ik namelijk in een hele positieve flow en de dag erop niet meer, dus de keren dat ik me zo goed voelde ben ik dat gaan opschrijven in mijn dagboek (gewoon een bestandje op de computer) en op slechte dagen kon ik er dan in lezen. Nu lees ik het nog wel eens terug en zie dat ik al zo veel verder ben, het heeft me echt geholpen.

Dus Mixedup, langzaam aan zal het beter gaan, de man die je had is er niet meer, hij is veranderd in een egoïstisch exemplaar waar je maar beter zonder kan. (zo hielp het mij)

Sterkte! xxx

Mixedup

Mixedup

21-09-2019 om 15:54 Topicstarter

Kaaskopje en Iris

Kaaskopje, dank voor je fijne reactie! Ik denk dat ik ook te snel wil inde verwerking, doet zo pijn hé. En zeker als mijn ex zo doorgaat. Maar ik weet ook, ieder zijn weg. En de mijne is as nders, maar voor mij goed. Ik ga naar psycholoog, daar kan ik verhaal kwijt.

Iris, ingeruild ja zo voelt dat echt. Goede tips! Brief heb ik al gedaan. Maar dat WIJ mag er idd uit 😉. In de relatie stond ik voor mijn gevoel vaak alleen. Empathie en communicatie was bar slecht geworden. Maar gezin deden we echt samen. Dat vind ik lastig. Je laatste zin is fantastisch, dank daarvoor.

Roze bril zat gisteren denk ook op zijn neus. Hij had zijn FB aangepast, naar heeft een relatie. Vond erg pijnlijk. Met name de reacties van voorheen schoonfamilie. En zijn woorden, dat het zo'n lieve leuke vrouw is. Tja, dat ben ik ook. Maar niet meer voor hem. Blijft hard...

Mixedup

Mixedup

26-09-2019 om 16:08 Topicstarter

Gevoel blijft

Blijf het lastig vinden. Zit nu echt continu, is dit het nu. Zou bijna terug willen naar hoe het was. Terwijl ik echt wel weet dat ik niet gelukkig was met hoe het ging. En terugdraaien kan niet. Voel echt fysiek pijn nog... Ademhaling zit ook hoog.

Gelukkig komen de kinderen vnv weer, wat afleiding. Hun gelukkig redelijk oké. Maar ik totaal niet...

Anca

Anca

26-09-2019 om 16:16

Praat!

Lieve MixedUp, geef je zelf veel, veel meer tijd. Natuurlijk doet zo'n verse wond verrot veel pijn. Heb je iemand om mee te praten? Een goede vriendin, familielid, een praktijkondersteuner of coach/psycholoog? Dat lijkt me geen overbodige luxe.

En verder mag je natuurlijk altijd je verhaal hier neerschrijven.

Een tip: denk eens na waar je vroeger, voor je huwelijk, blij van werd. Een hobby, een activiteit. Ga dat weer doen. Ontdek weer wie jij bent, op jezelf (zonder ex). Dat is vast een leuk mens!

Pennestreek

Pennestreek

26-09-2019 om 16:40

Oh Mixedup

Even een dikke knuffel {{{{Mixedup}}}
Natuurlijk doet het pijn, zelfs fysiek. Dit grijpt zo ontzettend diep in!
Geef jezelf meer tijd, en de ruimte, om te voelen hoe diep precies. Je moet het aangaan, wegstoppen heeft geen zin, als het al zou kunnen. Als ik het gevoel dat ik zou verzuipen of stikken ging ik bij mijn zus en zwager logeren. Dan wist ik dat ik geen gekke dingen zou doen... Je hebt anderen nodig om op te leunen nu. Als je die niet in je omgeving hebt, dan kan dat ook de praktijkondersteuner zijn, zoals Anca ook al zegt. Of laat je door de huisarts door verwijzen naar een coach/psycholoog. Ik weet niet of je gelovig bent, maar ook bij kerkgenootschappen kun je vaak terecht.

Wat mij geholpen heeft is het besef dat ook de diepste put een bodem heeft, en dat die enorm heftige buien ook weer over waaien. Het wordt vanzelf ook weer minder erg. 's Avonds had ik het vaak heel moeilijk, maar na een nacht slapen was het wolkendek echt weer minder dik. En de kinderen, die hielpen me er doorheen. Blijf fysiek actief, liefst buiten. Laat je hoofd leegwapperen op het strand (kun je met dit weer ook heerlijk even de longen uit je lijf gillen, er is toch geen hond om je horen). Schaf een boksbal aan of ga op de sportschool iets explosiefs doen.

Wat je nu voelt is normaal, en je komt er weer doorheen. Maar het zal nog wel even duren. Maar je kunt het, echt.

Mixedup

Mixedup

26-09-2019 om 17:40 Topicstarter

Anca

Ik praat gelukkig wel met een psycholoog. Maar ja dat is niet altijd als ik het nodig heb.

Tijd, ja vind dat nog zo lastig. Rationeel weet ik, dat het wel beter moet gaan worden. Maar mijn gevoel is boos, onzeker, gekwetst en teleurgesteld.

Goede tip, vind ik wel lastig bedenken nog.

Mixedup

Mixedup

26-09-2019 om 17:44 Topicstarter

Pennestreek

Dankjewel voor de knuffel en tips. Gaat veel dieper dan ik dacht, heb me daar zo in vergist... En doet dan pijn, dat het bij de ander niet zo is (of iig niks zichtbaar). Voel me daardoor waardeloos, of het allemaal niks betekend heeft. Vind het lastig om nog bij mezelf te blijven.

Mooi besef vd put, die ga ik onthouden.

Amaryllis

Amaryllis

27-09-2019 om 12:29

Verjaardag

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag, weet dat er mensen aan je denken. Ook al kennen we elkaar niet. Ik hoop heel erg voor je dat je onder de omstandigheden, toch nog een paar leuke/‘rustige’ momenten hebt vandaag. Dikke knuffel

Praten, schrijven en lezen

Wat heftig jouw verhaal!! Ik en ook bij een psycholoog geweest en heb daarnaast alle boeken over liefdesverdriet en rouwverwerking verslonden. Toen aan de meer 'zelfkennis' of - ontwikkelingsboeken. Jan Geutz, Eckhart Tolle. En tijd tijd tijd. Laat het toe om je rot en verraden te voelen. Jan Geutz heeft daar een fijne meditatie over op zijn site. Heel veel sterkte, het is een hel, het vuur dooft wel, maar duurt een tijd.

Mixedup

Mixedup

27-09-2019 om 23:19 Topicstarter

Amaryllis en elledoris

Amaryllis, Wat lief dat je aan mijn verjaardag denkt. Heb eigenlijk een best fijne verjaardag gehad. Viel me alles mee. Kids waren lief, gezongen en cadeau gehad van ze.

Elledoris, Ik lees ook veel. Ga eens kijken naar jouw tips, die ken ik nog niet, alleen van naam. Dankjewel. Tijd, tja die vind ik niet fijn. Maar hoort erbij.

Ik voel

met je mee.
Ik loop nu ongeveer 2 jaar met zulke gevoelens.
Bij mij ging het ook heel abrupt, maar meer dankzij mijn ex schoonfamilie.
Die had teveel invloed op haar helaas.
Hierdoor zelfs op straat belandt, het Leger des Heils en later op kamers.
Ook ik blijf het lastig vinden en als ik er dan over begon tegen vrienden/familie dan vond men dat ik zelfmedelijden had of MOEST ik mij er overheen zetten.

Nu zijn mijn ex en ik wel verplicht contact te onderhoud ivm onze dochter van 3.
Dit gaat gelukkig redelijk, geen ruzie en soms toch een lach samen, ondanks alle ellende afgelopen 2 jaar.

Mijn gevoelens heb ik vorig jaar verteld nadat ik signalen kreeg.
Mij opeens weer schat noemen, beginnen over samen op vakantie gaan en vertellen over haar eenzaamheid.
Hierdoor klapte ze dicht en werd ik enorm op afstand gehouden, alsof ik een gevaar voor haar was.

Hierdoor heb ik het gevoel dat onze reis nog niet te einde is en stille hoop dat het goedkomt. Stille hoop....want ik zeg er niets meer over, maar in mijn hart voel ik het wel nog.

Ik hoop voor jou dat je niet te lang in de knoop blijft zitten, want je voelt je letterlijk gebroken als het te lang duurt.

Mixedup

Mixedup

06-10-2019 om 11:34 Topicstarter

Trotse vader

Oh wat lijkt me dat lastig als je nog hoop hebt! Ik heb dat gelukkig niet, en wil ook niet meer terug. Maar dat wil niet zeggen dat ik soms heel anders voel. De eenzaamheid hakt er best in.

Herkenbaar..

Beste Mixedup,

Ik herken de onwerkelijkheid en de machteloosheid die de haast van je ex teweegbrengt..
Mijn (bijna) ex heeft me 6 weken geleden gezegd dat ze verliefd is op een ander, na drie weken twijfel toch aan relatietherapie begonnen, na 2 weken bij 3e sessie (afgelopen donderdag) wilde ze toch nog vol gaan om ons huwelijk te redden, afgelopen maandag stond de klok ineens op nee toch niet en zo snel mogelijk uit elkaar, dinsdag misschien tijdelijk uit elkaar en vandaag is ze al huisjes aan het zoeken...

Al met al ben ik aan het heen en weer schieten in emotie en wordt helemaal duizelig van de snelheid waarmee het nu allemaal gaat terwijl we nooit ruzie hadden en nog steeds niet... Na 19 jaar samen te zijn.. Ze liep kennelijk al een paar jaar voor in de twijfel maar heeftmij daar nooit in meegenomen..

Een dikke knuffel voor je.. Echt advies heb ik niet. Zit helaas nog in het eerste stukje van de achtbaan..

Familyman

Heel veel sterkte.

Mixedup

Mixedup

24-10-2019 om 23:10 Topicstarter

Familyman

Oh wat herkenbaar je gevoel dat heen en weer schiet. Bij mij is dat inmiddels wat minder geworden.

Die twijfel en niet mee worden genomen daarin, is pijnlijk. En zal ongetwijfeld veel vragen bij je oproepen.

Het 1e stuk van de rollercoaster is heftig. Wil je veel sterkte wensen. Mij heeft praten met psycholoog geholpen. Maar er ook voor gezorgd dat ik emoties niet altijd toeliet. Dat probeer ik nu, het verdriet een plek te geven en echt te voelen. Moeilijk en pijnlijk, maar noodzakelijk.

En van je af schrijven hier, helpt ook. Helaas genoeg ervarings deskundigen.

Mixedup

Mixedup

25-10-2019 om 15:05 Topicstarter

Emoties

Nou dat was zwaar vandaag. Kinderen vertellen over dagen bij hun vader, en troelala is volledig in beeld. Ik vind het zo snel. Het doet me zo'n pijn en verdriet.

Blijkbaar slaapt ze (en haar kinderen) inmiddels ook in "ons" huis. Ik woon er niet meer. Maar tis toch op papier ook van mij. En gevoelsmatig ook...

Ben echt zo van slag.

Mixed up

Jeetje. Wat zal je rot voelen ja. Ik voel met je mee. Ongelooflijk hoe het kan gaan.

Amaryllis

Amaryllis

25-10-2019 om 20:02

Ik hoop

dat je onthoudt dat niemand jouw plek als moeder kan innemen. Jij betekent heel iets anders voor de kinderen dan zij ooit zal zijn. En dat hij hiervoor heeft gekozen en jou hiermee in deze situatie heeft gedwongen, alles zegt over hem en hoe hij blijkbaar in het leven staat, normen en waarden die hij erop na houdt. Het is ontzettend bizar en pijnlijk om mee te moeten maken dat de persoon die je het meest vertrouwde, echt dacht te kennen, opeens niet meer te vertrouwen is en een soort vreemde voor je wordt.
Sterk zijn, ademen, doorgaan, het wordt beter.

Mixedup

Mixedup

25-10-2019 om 20:30 Topicstarter

Bedankt

Voor jullie fijne reacties.

Ik probeer dat echt voor me te houden, dat ik hun moeder ben. Maar valt niet mee. Twee van de drie vinden het namelijk ook gezellig. Dat is diep in mijn hart fijn. Maar dit nog wel erg diep verstopt... En ook erg pijnlijk om te horen.

En ik probeer dicht bij me zelf te blijven. Want ik wil niet terug naar hem, zeker met alles wat er gebeurt is en idd iets met normen en waarden. Maar ik mis mijn gezin zo. En mijn kinderen vormen daar nu alweer nieuw gezin. Moeilijk vind ik het.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.