reactie partner scheiding onverwacht
Ik zou graag jullie advies krijgen wat ik moet doen... ik ben het ff kwijt op het ogenblik.
De situatie: de relatie (20 jr getrouwd) van mijn man en ik is al jaren in een neergaande spiraal, hij heeft bijna heel die tijd psychische problemen gehad (depressie).
Het is een heel lang verhaal wat ik jullie wil besparen dus ik zal proberen tot de essentie te komen.
We zijn bijna 1.5 jaar in relatietherapie geweest maar niets veranderde, ik denk dat we beiden teveel dachten dat het probleem waarom het niet werkte bij de ander lag. Mijn man werd steeds kwader dat "ik niet aan onze relatie werkte want hij deed er toch alles aan..." (in zijn gedachte!). Therapeut had voorgesteld om een pauze (niet bij elkaar wonen) in te lassen om de foute dynamiek te herstellen. Nu waren we ondertussen op een punt gekomen waar we over elk dingetje ruzie hadden, waar er continu werd gesproken over er een punt achter zetten, en waar mijn man steeds vaker alleen meerdere dagen wegging of vrienden zag. Man wil ook niets meer samen doen, geen project of plannen maken omdat hij niet ziet waar onze relatie heengaat. Ik wil juist dingen doen omdat ik van het leven wil genieten!
Nu heb ik 1.5 maand geleden gezegd dat ik wilde scheiden en dat sloeg in als een bom: iedereen rond ons heen verwachtte dat (zelf de kinderen), maar hij klaarblijkelijk niet. Hij wil niet scheiden, hij kan het niet aanvaarden en hij wil er niets mee te maken hebben.
Hij heeft zich na drie weken naar de mediator gesleept met mij - waar zijn frustratie zo duidelijk was dat mediator zei dat hij nog niet toe is aan zakelijke besprekingen (maar dat hij niet te lang moest wachten!). Sindsdien spreekt hij nauwelijks tegen mij, als ik over iets begin vindt hij dat ik hem onder druk zet en sinds twee weken is hij met ziekteverlof wgs psychische nood en zit hij weer bij zijn moeder, die heel graag voor hem zorgt. Hij is volgens hem niet in staat om iets anders te doen dan van dag tot dag leven. En hij is superkwaad op mij "want hij heeft toch alles gedaan en hij verdient dit niet".
Maar ondertussen gebeurt er dus absoluut niets. Hij communiceert niet met mij, ik zit thuis met mijn dochter en werk. Ik mag niet aan hem vragen wanneer we weer naar de mediator gaan, niet vragen wanneer hij thuis komt, niet vragen wat er volgens hem nu moet gebeuren. Ik laat alle vrijheid aan hem om te bepalen wat er gebeurt omdat ik begrijp dat hij veel verdriet heeft. Maar dit is heel moeilijk! Ik heb het gevoel dat hij gewoon een schop onder zijn kont nodig heeft en moet stoppen met bij zijn moeder op de bank te liggen en verzorgd te worden! vooral als je weet dat het traject wat voor ons ligt nog maanden duurt.
Hebben jullie een goede raad voor mij? Hoe lang moet ik hem zijn ding laten doen? wat kan ik doen?
Ai
Wat vervelend voor je zeg. Het zal wel uit zijn depressie voort komen maar het voelt ook wat passief agressief. Hij denkt het niet aan te kunnen en probeert het te rekken. Maar dat is natuurlijk alleen maar ontwijken van de zaak: als een van de twee niet meer wil, houdt het op, zeker na jullie lange historie.
Ik hoop dat je hier wat goede raad krijgt, ik kom zelf niet verder dan: stel een ultimatum. Zo van: okay, je hebt nog een maand de tijd om mee te gaan naar mediator daarna ga ik een advocaat inschakelen. Je kan dit ook over een maand zeggen natuurlijk.
Kenmerk van scheiden is, dat het vervelend is, dat je niet meer in alles rekening met elkaar kunt houden.
voorbereiden
Je kan zelf wel alvast regelen/uitzoeken wat allemaal weten moet. Als hij niet met je meedenkt, dan ga je vast bedenken hoe jij het zou willen, bijsturen kan altijd nog. Dus ga uitzoeken hoe het straks moet met woonruimte bijv. en hoe oud zijn de kinderen, zou jij co-ouderschap willen en zo ja, hoe wordt de verdeling dan.
Eigenlijk alvast een goede voorbereiding maken die je uit de kast kan trekken zodra je man wat van de schrik bekomen is, er is nog genoeg te regelen.
Verder zou ik inderdaad ook een datum prikken (en aan hem doorgeven) voor over een aantal weken bij de mediator, je kunt niet blijven wachten, je bent al jaren bezig eigenlijk.
Wat triest
voor jullie allebei. Hij is er blijkbaar van overtuigd dat hij zijn uiterste best heeft gedaan, en dan krijgt hij als 'dank' toch een scheiding om zijn oren. En jij hebt al die jaren getrokken aan een dood paard, en daar blijkt echt geen leven meer in te krijgen... Heel jammer dat die 1,5 jaar therapie niet geleid heeft tot meer begrip over en weer, maar na 1,5 jaar kun je in ieder geval wel zeggen dat je er alles aan hebt gedaan lijkt me.
Ik zou zelf dan alvast beginnen met het op papier zetten van hoe jij het wil regelen. Een convenant zelf invullen en zo. Financiën uitzoeken. Dat moet je bij een scheiding hoe dan ook doen. Het zou fijner zijn als hij van zijn kant hetzelfde doet, zodat er wat te onderhandelen valt, maar wat niet is, is niet.
Maar ook als hij niet meewerkt kun je scheiden. Door een eenzijdig verzoek tot echtscheiding in te dienen bij de rechtbank. Daar heb je wel een advocaat voor nodig. Dus ga op zoek naar een advocaat en ga het regelen. Meld dat bij je man. En geef aan dat hij nog een maand (of zo) heeft om aan het idee te wennen en dat je daarna óf samen op zoek gaat naar een mediator, óf dat jij dan via een advocaat een eenzijdig verzoek tot echtscheiding gaat indienen. Hoe naar ook, maar ik zie dit niet (op redelijke termijn) zodanig veranderen dat je man actief mee gaat werken.
ben bang...
Alvast bedankt voor jullie reacties, dit is ook de richting waarin ik denk... ik wil alleen zo graag met de mediator werken omdat ik dan het gevoel heb dat we samen een consensus zullen bereiken, dat moet bevredigender zijn dan allebei een advocaat. Bovendien wil ik het "eenvoudig" houden - we delen gewoon alles in twee en voila. Dochter heeft zelf al aangegeven dat ze 50-50 wil wonen. Voor mij is er geen reden dat we geen afspraken kunnen maken, ik hoopte dat, doordat onze relatie al zo lang slecht is, hij ook op de meest "vriendelijke" manier zou willen eindigen.
Wat ik merk is dat door zijn gedrag alles steeds raarder wordt. Zelfs gewoon contact met elkaar hebben is nu beladen. Ik heb al flink wat gestudeerd en nagedacht over de scheiding en wat ik zou willen, maar zodra hij daar iets van merkt schiet hij in de stress omdat hij nergens over nadenkt en niks lijkt te willen, behalve bij elkaar blijven (maar om welke reden kan hij ook niet benoemen). Hij reageert dan heel kwaad: ik heb alles al uitgedacht als evil mind.
Dus ik neig ook naar een advocaat maar dat wordt dan een hele kostelijke business (dan neemt hij er ook 1) en wordt het zeker een vechtscheiding. Daarom blijf ik daar het liefst van weg!
mediator kan later ook nog
Hoe het komt, komt het, maar je man doet nu niks. Dus moet je zelf verder, en inderdaad, dan maar met een eigen advocaat. Maar jullie kunnen op elk moment het proces in de ijskast zetten en weer naar de mediator. Dus ik zou hem duidelijk maken dat jij na datum x zelf verdere stappen zet, maar dat je altijd bereid bent om weer naar de mediator te gaan zodra hij daaraan toe is.
Als hij erachter komt dat het proces ook doorgaat als hij zich dood houdt, komt hij misschien alsnog weer in beweging.
En het feit dat beide partijen elk een eigen advocaat hebben betekent absoluut niet dat je veroordeeld bent tot een vechtscheiding.
Sterkte ermee
Temet
overigens
Hoe oud is je dochter? Misschien is het handig als zij ook ergens een praatpaal heeft. Ik vrees uit je beschrijving dat het risico bestaat dat vader straks tegen haar zielig gaat lopen doen, met alle stress voor haar van dien.
Groeten,
Temet
Maar
'Bovendien wil ik het "eenvoudig" houden - we delen gewoon alles in twee en voila. Dochter heeft zelf al aangegeven dat ze 50-50 wil wonen. "
Maar jij bent maar de helft van dit 'spel'. Misschien denkt je man hier heel anders over.
Hoe lang
' Hebben jullie een goede raad voor mij? Hoe lang moet ik hem zijn ding laten doen? wat kan ik doen?'
De tijd tussen een scheidingsmelding (die heb je nu gedaan en die is ook aangekomen) en het accepteren dat er een scheiding komt, dat is moeilijk te bedenken. Zeker niet voor een ander. Bedenk eens hoe lang je er zelf over gedaan hebt om tot die definitieve beslissing te komen.
Terwijl hij ' zijn ding' doet (wat een rare uitdrukking) kun je voor jezelf wel verder gaan met jouw leven. Dat hangt maar voor een deel af van de definitieve scheiding. Je kunt bijvoorbeeld nu al 50/50 gaan wonen, waarbij je dochter in huis blijft en ij de helft van de tijd ergens anders naartoe trekt. En als het kan hij ook de helft van zijn tijd. Je kunt hem voor en voldongen feit zetten: op die en die dagen ben ik niet thuis.
Je kunt ook voor jezelf bedenken wat je anders gaat doen als je gescheiden bent en daar kun je nu al een begin mee maken.
Informatie inwinnen etc. heb je al gedaan. Stappen zetten als ' inschrijven voor een woning' of iets richting werk kun je ook al doen.
Allemaal signalen dat het er echt een keer van gaat komen. Allemaal dingen die je al kunt doen voordat er een offici"ele regeling is. De officiele regelingen hebben voordeel en zijn van belang voor je burgerlijke staat (met alles wat daarbij hoort aan regelingen), maar in je hart kun je nu al gaan leven als ware je gescheiden. Dat kan wat spanning bij jou weghalen (je zit nu te wachten tot hij zijn 'ding' heeft gedaan), het kan hem duidelijk maken dat het serieus is en hopelijk kan hij dan op een dag beseffen, dat de zaken echt geregeld moeten worden. Daarna kan het heel snel gaan en kost het niet zoveel aan advocaatkosten.
Andere opties: bespreek het eens met de huisarts; of met schoonmoeder, maar dna vanuit de insteek dat je haar zorgen om zijn psychische gesteldheid wel deelt, dat je je ook zorgen maakt, maar dat je nu toch deze stap gaat zetten.
Tsjor
ElenaH
Je hebt geen ongelijk, maar TS kan geen rekening houden met de wensen van de partner mbt de scheiding als zijn enige wens is "geen scheiding" en hij er verder niet over na lijkt te willen denken. Ze kan moeilijk anders dan doorgaan op basis van haar eigen ideeën, totdat haar man zijn ideeën over de gewenste regeling formuleert.
Op dit moment schaken ze beiden op een ander bord. TS op het bord "hoe regelen we de scheiding" en man op het bord "hoe voorkom ik de scheiding".
Groeten,
Temet
Temet
Dan hoop ik maar dat de mediator haar man kan meekrijgen, en aan TS kan uitleggen dat zij niet in haar eentje bepaalt of alles 50/50 wordt.
misschien dom maar... omdenken...
Wat is de haast? Wat betekent scheiden? Dat je uit elkaar gaat toch? Dat ben je toch? Hij is nu toch bij zijn moeder die hem graag verzorgt? En door wie hij zich graag laat verzorgen?
Jij bent alleen met je dochter in het huis. Waarom kun je het niet laten rusten en hem de tijd geven?
Inderdaad
Ben het wel met juf Ank eens. Misschien helpt het om even iets minder vaart te zetten. Natuurlijk kun je al wel wat dingen doen, zoals inschrijven voor een woning als je dat nog niet gedaan hebt, maar misschien gaat het juist beter en sneller als je nu iets minder haast hebt.
Voor jou was het duidelijk dat je die scheiding wilde, voor je man niet, vandaar nu zijn schrikreactie. Eigenlijk had jij al een voorsprong op je man, omdat je dit aan zag komen en kijk wat voor een effect dit op hem heeft. Stel dat jij nu alles al uit gaat denken en uit gaan werken, dan kijkt je man straks weer tegen zo’n achterstand aan en wie zegt dat hij er dan niet weer tegen in gaat? Wie weet valt dat ook reuze mee, maar misschien heeft het ook nut om even de vaart eruit te halen. Laat het nog even bezinken bij je man en ga dan open in gesprek.
En natuurlijk denk je nu ook al na en wie weet hij ook wel, maar ik kan me voorstellen dat het voor hem niet prettig is als jij straks met een compleet uitgewerkte overeenkomst komt (beetje overdreven). Neem de tijd en neem binnenkort het initiatief om te gaan zitten of stel dan inderdaad dat ultimatum.
ff reactie op de berichtjes
bedankt voor alle reacties!
Juf Ank, je hebt gelijk, hij zou inderdaad lekker bij zijn moeder kunnen blijven ware het niet dat ze op 5 uur rijden woont en hij na zijn ziekteverlof weer zal moeten gaan werken dus dat is geen permanente oplossing. Maar de meest belangrijke reden is dat ik verder wil met mijn leven. Ik kan nu wel gewoon alles doen wat ik wil, maar ik ben nog steeds aan hem gebonden, hij kan komen en gaan zoals hij wil in dit huis en de sfeer verpesten, en verder heeft hij ook gewoon toegang tot al ons spaargeld, waar hij misschien wel gekke dingen mee gaat doen..Dus voor mij zou het veel rust geven om de knoop zo snel mogelijk definitief door te hakken..
Ik zou ook inderdaad uit het huis kunnen gaan en een flatje dichtbij huren, maar heb eigenlijk niet zoveel zin om "mijn huis" op te geven omdat hij gewoon niets doet en bovendien betaal ik de hele hypotheek en alles voor het huis op dit ogenblik (vraag niet waarom, is gewoon zo gegroeid) Als we om en om in dat flatje zouden zitten tot de scheiding is uitgesproken zou het eerlijker zijn, maar dan moet hij wel mee willen werken!
ElenaH - met het "eenvoudig doen" bedoel ik dat ik geen ingewikkelde dingen wil doen om bijvoorbeeld zoveel mogelijk uit de scheiding voor mijzelf te halen, ik sta zeker open voor zijn wensen, vraag hem er ook naar maar er komt niks uit. Ik zeg 50-50 omdat we in gemeenschap van goederen zijn getrouwd, dus dat is standaard toch?
Ik werk, kan mezelf prima onderhouden en als we gescheiden zijn kan ik gewoon een huis kopen. Ik ben dus wat dat betreft niet in een moeilijke positie zoals sommige andere vrouwen op het forum.
Heb hem net geapt om te vragen hoe hij de woonsituatie op de korte terijn ziet - hopelijk antwoord hij....
50%
Misschien kan je nog een extra spaarrekening openen waar jij in ieder geval de helft van jullie spaargeld zet, daar kan hij volgens mij dan niet 1,2,3, bij ? Niet om oneerlijk te doen, maar om je eigen deel veilig te stellen.
Alimentatie
Als hij op dit moment minder inkomen heeft en jij meer, houd er dan rekening mee dat het kan zijn dat je alimentatie moet betalen. Dat maakt je financiële ruimte minder.
Wat betreft het spaargeld, je kunt toch even vastleggen hoeveel er nu op staat? Er zal nog wel meer verdeeld moeten worden.
' heb eigenlijk niet zoveel zin om "mijn huis" op te geven omdat hij gewoon niets doet.' Je schreef dat hij met ziekteverlof is en een depressie heeft. Als er ergens een kenmerk van depressie is, dan is het wel het onvermogen om beslissingen te nemen of tot handelen te komen.
Elders schreef je dat jullie in gemeenschap van goederen zijn getrouwd, maar nu heb je het toch over 'mijn' huis, wat jij betaalt. Stel dat jij de man was, dan zou zoiets toch niet kunnen?
'Heb hem net geapt om te vragen hoe hij de woonsituatie op de korte termijn ziet - hopelijk antwoord hij....'. Misschien moet je gewoon met een voldongen feit komen: 'ik ga die en die dagen weg, dan kun jij in de woning. Als ik terugkom verwacht ik dat jij weg bent.'
Als hij een depressie heeft kun je van hem geen initiatief verwachten en geen oplossingen. Dat gaat niet. Net zo min als dat je tegen iemand die verlamd is kunt zeggen: nu moet je gaan lopen.
Tsjor
Bibibr
'Maar de meest belangrijke reden is dat ik verder wil met mijn leven'
Dat kun je voorlopig wel vergeten. Zelfs als beide partijen het overal over eens zijn, duurt een scheiding 3 of 4 maanden. Bij jullie zal dat flink langer zijn.
Je kunt toch
verder met je leven?
Je moet wel stappen gaan zetten en hem voor voldongen feiten zetten. Hoe hij zijn werk op gaat pakken is zijn probleem.
Creeer in huis aparte ruimtes? Huur die flat en bied hem aan dat hij daarheen kan.
Wat ik niet zo begrijp
Is dat je man al jullie hele relatie lang depressief is, en dat daar nog steeds niets mee/aan gedaan is. Ook niet (zelfs niet) in die 1,5 jaar relatietherapie. Je kunt toch niet aan een relatie sleutelen als een van de partners depressief is? Dus wat dat betreft eens met Tsjor, je verwacht dingen die hij niet kan waarmaken.
Betekent niet dat ik vind dat je niks moet doen, zeker niet (zie mijn vorige reactie) maar de haast die je nu maakt, en je opmerkingen dat je nu vooral last van hem hebt en niet verder kunt met je leven, dat komt wat egoïstisch over. Ik snap het wel, dat dooie paard ben je na al die jaren eraan trekken wel zat, maar enige compassie met je man zou je wel sieren.
En ik denk dat een 50-50 verdeling van de zorg voor je dochter niet heel erg realistisch is als hij zwaar depressief thuis zit en niet eens kan werken. Ga heel snel goede professionele hulp voor hem regelen en zorg dat jullie allebei (!) na de scheiding verder kunnen met jullie leven.
Ik snap trouwens niet hoe je na 1,5 jaar therapie nog steeds kunt denken dat het met de relatie wel goed komt als de ander maar verandert. Dan heb je een hele slechte therapeut getroffen in mijn optiek.
Ik ben vast te achterdochtig geworden door al die jaren hier meelezen, maar kan het zijn dat je iemand anders hebt ontmoet??
What's in it for him?
What's in it for him? Waarom wil hij zo graag in een relatie met jou blijven?
En kun je datgene wat zorgt dat hij blijft plakken, hem alvast afnemen?
Ik denk dat je sowieo voor het financiële plaatje al direct een advocaat moet inschakelen. Zodat je weet wat je rechten en plichten(!) zijn en hoe je jezelf kan beschermen, nu dat jullie feitelijk gescheiden zijn van tafel en bed. Voor de hypotheek gelden mogelijk andere regels voor de rente dan voor de aflossing. Het moet mogelijk zijn om te regelen dat alles wat jij vanaf nu nog aflost op de hypotheek, dat die bedragen straks verrekend worden met de afkoopsom (je zult hem immers de helft van de overwaarde moeten betalen). Vraag het een advocaat.
Blijft hij hangen vanwege de status van een "succesvol" huwelijk? Weten anderen nog niet dat jullie gaan scheiden? Vertel dan aan iedereen om je heen dat jullie gaan scheiden.
Stel geen open vragen zoals "hoe zie jij je de woonsituatie voor". Doe voorstellen waar hij alleen nog maar zijn handtekening onder moet zetten.
Blijft hij hangen omdat hij graag op jou wil afreageren, conflict opzoeken, jou de schuld geven van zijn problemen? Laat niets merken van je gevoelens of frustraties. Ga je niet verdedigen. Laat alle communicatie via een tussenpersoon lopen.
Maak je niet boos dat hij door z'n moeder verzorgd wordt? Dat geeft aan dat je je jarenlange investering in "hem proberen te veranderen" nog niet losgelaten hebt. Probeer dat wel te doen. Door wie hij verzorgd wordt kan je helemaal niets meer schelen, zolang jij het maar niet bent.
Be careful what you wish for
Als we dan toch in het Engels gaan.
' Het moet mogelijk zijn om te regelen dat alles wat jij vanaf nu nog aflost op de hypotheek, dat die bedragen straks verrekend worden met de afkoopsom (je zult hem immers de helft van de overwaarde moeten betalen). Vraag het een advocaat. '
Bedenk wel dat als deze regel gaat gelden in haar situatie, die ook gaat gelden in situaties, waarin de man de hypotheek betaalt. Het kan een aardige bron van conflicten worden.
Tsjor
scheiden financiën
Als een echtpaar in gemeenschap van goederen gehuwd is, wordt die gemeenschap volgens mij beëindigd op het moment dat het echscheidingsverzoek (of misschien het verzoek voorlopige voorzieningen) wordt ingediend. Wat er daarna nog gebeurt, valt niet in de gemeenschap.
Maar dan moet er dus wel een officieel verzoek worden ingediend. Nu dus feitelijk uit elkaar en dan afspreken dat wat een van de partners aflost, niet ten goede komt aan de ander, is vziw riskant en ik zou daar ook geen energie in steken. Dan kan je beter een scheidingsverzoek indienen om het begin van de nieuwe situatie te markeren en vervolgens de zaak in de ijskast zetten. Dat kan niet eindeloos, maar wel lang.
Maar goed, een gesprek met een advocaat is geen slecht idee. Het vervelende daarvan is dat het de man weer bevestigt in het idee dat de ander alles al goed voor zichzelf aan het regelen is en hij op achterstand wordt gezet, maar TS kan natuurlijk ook niet op hem blijven wachten totdat hijzelf het idee van de echtscheiding heeft geaccepteerd (misschien komt die dag wel nooit, om wat voor reden dan ook) .
Bibibr, hoe is de situatie nu? Heb je het idee dat er bij hem een begin van beweging inzit, of blijft hij doen alsof zijn niet-acceptatie de zaak kan tegenhouden?
Groeten,
Temet
overigens
Merel opperde hier om een eigen rekening te openen en daar de helft van het spaargeld op te zetten om het veilig te stellen. Als je bang bent dat man gekke dingen gaat doen, is dat het overwegen waard. Zorg ook dat je de bankafschriften van de huidige rekeningen gedownload hebt zodat je kan aantonen wat erop stond. En maak een backup.
Zo'n actie als het wegsluizen van de helft van het spaargeld is natuurlijk een enorme motie van wantrouwen en kan de boel lelijk op scherp zetten, maar een mens moet soms kiezen.
Wat betreft de keuze van een advocaat: neem er een die in scheidingen gespecialiseerd is en misschien wel eentje die ook aan mediation doet. Die is dan in deze zaak weliswaar geen mediator maar partij-advocaat, maar zo iemand kan dan wel een echtscheidingszaak doen zonder overal met gestrekt been in te gaan. Want je wilt een advocaat die jouw belangen behartigt, maar daarbij ook netjes omgaat met je ex.
Groeten,
Temet
Deels
'Wat er daarna nog gebeurt, valt niet in de gemeenschap.'
Dat klopt wel voor bijvoorbeeld nieuwe schulden, maar niet voor de hypotheek. Daar blijven beide partners hoofdelijk aansprakelijk voor de hele (rest)som, ongeacht wie wat wanneer heeft afgelost. Voor de overwaarde van een huis geldt het volgens mij ook niet.
Advocaat
'Maar goed, een gesprek met een advocaat is geen slecht idee. Het vervelende daarvan is dat het de man weer bevestigt in het idee dat de ander alles al goed voor zichzelf aan het regelen is en hij op achterstand wordt gezet, maar TS kan natuurlijk ook niet op hem blijven wachten totdat hijzelf het idee van de echtscheiding heeft geaccepteerd'
Dat kun je misschien oplossen door aan te kondigen dat er nu twee (?) maanden verstreken zijn en dat TS een advocaat gaat zoeken om sámen mee te praten.
huizen
Ik lees al even mee, geen tijd om op meer te reageren.
Wat de woningen betreft:
Wat ik begrepen heb is: in gemeenschap getrouwd, dan beide hoofdelijk aansprakelijk voor het huis in de gemeenschap (en feitelijk betaalt ieder dan de helft uit de boedel, want of jij of hij het betaalt maakt in zoverre niet uit, dat het spaargeld van jullie in tweeën gedeeld wordt).
Dit geld ook als een van beide ergens anders gaat wonen.
Zodra je een echtscheidingsverzoek indient, blijft dat zo gelden totdat bepaald is dat een van beide het huis overneemt (uitkopen).
Als je een echtscheidingsverzoek indient en je gaat zelf ergens anders wonen waar je huur moet betalen, dan moet je dat zelf betalen. Je (dan nog) man hoeft daar niet voor de helft aan mee te betalen.
Als je dat anders wilt (bijv tot de echtscheiding uitgesproken is betalen we ieder de helft van de woning in de gemeenschap en ieder de helft van de huur van het nieuw gehuurde appartement), moet je dat dus samen afspreken. Met bewijs. Dus op schrift met handtekening en datum, hoewel een mail van hem aan jou ter bevestiging van deze afspraak die je hem mailt vast ook zal tellen.
Met zo'n huis terwijl je nog getrouwd bent maar er niet meer woont, heb je nog een soort van belastingtechnisch probleem, heb ik begrepen. Je kunt de hypotheek nog 2 jaar (geloof ik) van je inkomen aftrekken (hypotheekrente aftrek) als je er niet meer woont, dus voor die tijd moet helder zijn wie het huis overneemt.
En er is nog een belastingtechnisch probleem voor degene die achterblijft, geloof ik. Want die is maar deels eigenaar dus kan misschien niet de hele hypotheekrente aftrekken
Best ingewikkelde materie. Handig om te googlen naar echtscheiding woning hypotheekrenteaftrek, zodat je hopelijk preciezer kunt uitvogelen hoe het werkt. En in elk geval niet achteraf met nare verrassingen geconfronteerd wordt.
Voor welk probleem?
' Zo'n actie als het wegsluizen van de helft van het spaargeld is natuurlijk een enorme motie van wantrouwen en kan de boel lelijk op scherp zetten, maar een mens moet soms kiezen.'
Maar voor welk probleem zou dit dan een oplossing zijn? De suggestie dt man spaargeld gaat wegsluizen komt hier van het forum af. Ik lees vooral een man die eigenlijk niets doet, niets onderneemt (want depressief). Waarom zou je zo'n motie van wantrouwen neerleggen, terwijl er geen aanleiding toe is? Het laat alleen maar zien dat je zelf aan zo'n mogelijkheid (snel geld wegsluizen) denkt.
Tsjor
Tsjor
Als man inderdaad alleen maar passief is, is er geen reden voor.
Als man nu passief doet, maar geneigd is tot rare impulsieve acties uit boosheid - die mensen bestaan - dan bestaat ook het risico dat hij ineens uit kwaaiigheid de spaarrekening leegtrekt of zoiets raars. En als daar een flink bedrag op staat, is dat toch een lelijke strop. Want dan heb je wel recht op vergoeding, maar zie maar eens te plukken van een dan inmiddels kale kip.
Kijk, als TS een reële kans ziet dat bijna-ex zoiets zou doen - zelf heeft ze dat inderdaad nergens geopperd, die suggestie kwam van een ander - dan kan het zinvol zijn om het geld weg te sluizen. Misschien niet sjiek, maar daar kan je soms maar beter maling aan hebben. Als je er redelijk zeker van bent dat hij zoiets niet in zijn hoofd zou halen dan zet zo'n actie de boel maar nodeloos op scherp.
Groeten,
Temet
ik schreef dat
Ik schreef in #15 inderdaad dat het misschien een goed idee was om in ieder geval je eigen helft van de spaarrekening weg te zetten, niet om gemeen te doen, maar om dit veilig te stellen.
Ik reageerde op het stukje in #14 waar TS schrijft : "hij kan komen en gaan zoals hij wil in dit huis en de sfeer verpesten, en verder heeft hij ook gewoon toegang tot al ons spaargeld, waar hij misschien wel gekke dingen mee gaat doen.Dus voor mij zou het veel rust geven om de knoop zo snel mogelijk definitief door te hakken.."
Daar haakte ik op in. Het geeft dan al rust dat dit stukje al eerlijk verdeeld is. Maar inderdaad, dit kan ook verkeerd opgevat worden, aan TS om in te schatten of dit werkelijk een goed plan is.
Welnee
'Het geeft dan al rust dat dit stukje al eerlijk verdeeld is. '
Dat is toch helemaal niet zeker? Het totaal van alle bezittingen en schulden wordt verdeeld. Maar dat wil niet zeggen dat beide partners precies de helft van alles krijgen. Een halve eettafel, een halve auto, de helft van het spaargeld. Misschien neemt de één wel de splinternieuwe auto mee, en krijgt de ander al het spaargeld (als de waarde van de auto hetzelfde is). Ik vind het kortzichtig (en hebberig) om jezelf alvast de helft van het spaargeld toe te kennen.
Dat hoeft geen toekennen te zijn
Het gaat er niet om dat TS zich dat zou moeten toeëigenen, maar dat ze het apart wegzet. En er verder afblijft in afwachting van verdere afspraken. Volgens mij bedoelt Merel het ook zo.
Groeten,
Temet