Rechten en plichten huis na uit elkaar gaan

Nada

Britt:
"Uiteraard heeft ex de afspraak geschonden, en ik vraag me af of ik er wat tegen kan doen."
He-le-maal niets.
Maar wat is het probleem precies? Hij betaalt toch?

Het probleem

Ten eerste hebben hun nu wel de lusten, maar niet de gehele risico's. Ik blijf verantwoordelijk terwijl ik ook de verantwoording voor mijn eigen huis moet dragen. Ten tweede is de kans groter dat ze voortijdig weer weggaat, als ze samenwonen. Voor die tijd heb ik graag dat de hypotheek op haar naam staat. En dit is de zoveelste afspraak die ex niet nakomt.
Daarnaast ben ik gewoon boos. Eerst ingeruild, belogen en bedrogen, en nu voelt het nogmaals of hun geluk over mijn rug genomen wordt. Niet zulke nette gevoelens van mij, maar wel zo eerlijk om dat erbij te zeggen he .
Hoeveel zeggenschap heb ik eigenlijk nog over het huis, zolang het op mijn naam staat? Bij de voorzieningen rechter is er niet gesproken over het huis. Zowel huis als hypotheek staat dus nog op mijn naam.
Of hij nog betaald weet ik niet. De lening is bij de DSB, maar ik heb geen idee hoe het nu gaat, aangezien hij alle financiën heeft overgezet naar een rekening waar ik geen zicht op heb.

Concreter

De echtscheiding komt nog, dus dan zal de verdeling van het huis ook komen. Maar dit gaat nog wel even duren.
Het voelt een beetje als een twilight zone, zo tussen getrouwd en gescheiden in. Meer concreet is mijn vraag, kan hij mij de toegang ontzeggen? In hoeverre is het nog mijn huis?

Toegang

Britt:
"Meer concreet is mijn vraag, kan hij mij de toegang ontzeggen?"
1. Sta je nog ingeschreven op dat adres?
2. Is er een woonrecht toegewezen aan je as ex door de rechter?

(ik vermoed dat hij je idd de toegang kan ontzeggen, als je er niet meer woont obv GBA; als hij het woonrecht heeft, kan hij dat zeker).

Britt:
"In hoeverre is het nog mijn huis?"
Dat hangt er van af met wat je met 'mijn huis' bedoeld.

Rechter

Nee, de rechter heeft niks over het huis gezegd, en dus ook geen woonrecht toegekend.
Op zich vind ik het mooi dat ze samenwonen, en hoe ze de hypotheek onderling afhandelen, is ook mijn probleem niet.
Wat wel mijn probleem is; hij komt weer zijn afspraak niet na. We hebben al samen aan tafel gezeten, maar wederom helpt dat dus niet. En toevallig is dit nu waar ik een punt van maak. Het had ook wat anders kunnen zijn.
Ik begrijp nu dat de kans klein dat hij me werkelijk het huis uit kan laten gooien. Was ook niet van plan dagen te blijven

Huis op zijn naam

Is het niet mogelijk om op korte termijn het te regelen dat het huis van hem is en dus alles op zijn naam staat? Anders alvast naar de notaris om een concept akte van verdeling te laten maken.

Bank

Nee, de bank wil het inderdaad niet op 1 naam zetten, met zijn huidige inkomen. Daar hebben we destijds al naar gekeken. De hypotheekadviseur, zelf een gescheiden man, stelde voor dat ik vrijwillig van kinderalimentatie afzag. Beide mannen rolde van hun stoel van verbazing, toen ik dat niet wilde.
Hoe hij het doet maakt me echt niet uit. Als ik er maar vanaf ben. Dat hij samenwoont vind ik niet erg, dat hij zich weer niet aan de afspraak gehouden heeft wel.
"Echt, je kunt je energie beter steken in afspraken maken over dingen die er wel toe doen, over spullen verdelen, over hoeveel geld je krijgt bij uitkoop en regelingen over de kinderen. Laat het los dat hij samenwoont." Tja, dat is het probleem he? Hij komt afspraken alleen na als het hem uitkomt. Houdt spullen achter, zegt dat hij dingen doet maar doet het niet. Ect.ect. Het huis zit me zo dwars, omdat hij ondertussen al bijna een jaar weet dat hij het huis over moet nemen, maar het gewoon niet doet. En er is dus niks wat ik daaraan kan doen. Net als dat ik er niks aan kan doen dat hij de kinderen allemaal onzin verteld, waardoor ze ineens het idee hebben dat ik niet goed voor ze zou zorgen. Dat hij wel heel zielig is als hun niet bij hem zijn. Dat hij inboedel spullen achterhoudt, geld achterhoudt, ect.ect.
Tot nu toe heb ik telkens geprobeerd een middenweg te zoeken, maar ik ben er zo zat van. Het word me langzaam duidelijk dat dit echt een vechtscheiding is geworden, ondanks mijn goede bedoelingen. En nu ben ik er dus ook zat van om maar telkens lief en aardig te doen. Waarschijnlijk zal ik ze eens vereren met een bezoekje, net zoals de exen van Vic en Lara. Hopelijk maken ze dan wat meer haast met het overzetten van de hypotheek.
Bedankt voor het advies.
Groetjes, Britt.

Uit elkaar

Ik heb het draadje niet heel zorgvuldig gelezen dus misschien sla ik de plank mis maar als ik je laatste posting zo lees denk ik dat het probleem is dat jullie in feite niet uit elkaar zijn zolang je dat (probleem van dat) huis nog met hem deelt. Als het hem niet lukt om het huis op zijn naam te krijgen (en jou dus je vrijheid terug te geven) wordt het dan niet eens tijd om over verkopen te praten?
Groet, Jo Hanna

Hoeft niet

ik geloof neit dat het een vechtscheiding hoeft te worden, je moet simpelweg nog een begin maken met het regelen van de zaken. Samen met hem. Eén van de kwestie is de inboedel: dat moet je gewoon nog regelen. Ik vind het verbazingwekkend dat je denkt dat hij dat uit zichzelf zal gaan regelen op de wijze waarop jij dat wilt.
Inboedel regelen kan op twee manieren:
- degene die het huis verlaat krijgt als eerste de mogelijkheid spullen die hij/zij wil hebben eruit te halen. Ex moet dan een weekendje weg gaan en dan kun jij de spullen eruit halen. Met en lijstje, lijstje overdragen bij de advocaat, die vraagt of het akkoord is voor ex en of er nog wat te verrekenen valt. Klaar.
- samen een boedelscheiding opstellen, dan wel een financieel ovrzicht maken en verrekenen. Dat kan, maar dat levert in de praktijk heel veel conflicten op. Iemnad heeft zo een vechtscheiding weten te maken over een fritespan, zij won, maar heeft de pan vervolgens nooit meer gebruikt. Het is maar wat het je waard is.
- het huis is ook een van de zaken die geregeld moet worden. Als hij het huis niet kan overnemen en jij kunt het huis niet overnemen moet het verkocht worden. Als ij denkt het over te kunnen nemen door samen te gaan wonen met vriendin, dan denk ik dat je dat moet bespreken bij de bank, zodat zijn aanvraag voor overname gelijktijdig gaat met het convenant van de scheiding en het samenlevingskontrakt met nieuwe vriendin. Veel te regelen, maar het zou wel moeten kunnen. Bank heeft er vooral belang bij dat de rente betaald wordt.
- alimentatie, daar zijn rekenprogramma's voor, hoef je verder geen ruzie over te maken.

Kortom: ruzies maken kun je altijd nog, bijvoorbeeld omdat hij zich niet aan afspraken houdt (waarom zou je dat eigenlijk doen, die ruzie), maar ik denk dat jee erst moet beginnen met dingen gewoon te regelen. Nu regel je samen de scheiding niet en je maakt je boos dat hij het niet uit zichzelf regelt zoals jij het zou willen. Tsja,dan wordt het vechten, want dat gaat hij niet doen, net zo min als jij dat uit jezelf gaat doen.

Tsjor

Zo lang

Waarom duurt het allemaal zo lang tot de scheiding is geregeld? Het speelt nu al blijkbaar een jaar, je bent al bij de voorzieningenrechter geweest en je gaat ervan uit dat het nog wel enige tijd zal duren voordat de scheiding is geregeld. Ik snap dat niet. Het kan echt binnen enkele maanden rond zijn.
Zo lang het huis ook op jouw naam staat ben je verantwoordelijk voor de betalingen en kan het uitblijven van een betaling ook op jou verhaald worden.
Je zegt dat je een middenweg hebt gezocht, maar ik vrees dat jullie beiden een beetje de kop in het zand hebben gestoken en de pijnlijke consequenties van de scheiding niet onder ogen willen zien. Een huis is maar een huis hoor. Natuurlijk is het een slechte periode om te verkopen en natuurlijk is het vervelend om te moeten verhuizen. Maar de situatie die jullie nu gecreëerd hebben is vol risico's en nodigt uit tot veel conflicten: heb je wel een huis overeind kunnen houden, maar twee, of drie, of misschien nog wel meer levens verziekt.

Tsjor

Goedkoop is duurkoop

Echt Britt, ik zou met je aanstaande ex afspreken dat jullie het nu eens gaan regelen en dan samen een goede advocaat-mediator zoeken. Jullie zijn nu dingen op jezelf aan het regelen en eerlijk gezegd gaat dat nogal amateuristisch. Daardoor maak je dure fouten, zie de inboedel. Zie de afspraak over de datum van scheiding. Zie de alimentatie. Over dat 'drukken', ja dat kan, maar ik denk dat iemand met ervaring in echtscheidingen beter in staat is dat te ondervangen dan een aanstaande ex-vrouw.
Nu loop je conflictstof te verzamelen, waardoor het straks gaat exploderen en je waarschijnlijk toch met twee advocaten een vechtscheiding krijgt. Dan ben je nog veel meer geld kwijt en veel meer ellende verder. De onwil van je ex is niet het probleem, de onduidelijkheid en vaagheid van de afspraken wel. Je aanstaande ex-man doet de dingen niet op de manier waarop je het tijdstip waarop jij het wil. Maar jij laat ook aan alle kanten zien dat je hem wel tegemoet wil komen. Tijd om spijkers met koppen te slaan en afspraken te maken.
De eerste stap zou zijn om samen naar buro rechtshulp te gaan en te vragen naar een goede, ervaren advocaat-mediator.

Tsjor

Tsjor

Ach Tsjor,
het bureau voor rechtshulp hebben we in februari al van binnen gezien. Mediation kon ik een toevoeging voor krijgen, maar daardoor verspeelde ik het recht op een advocaat. Dus heb ik voor een advocaat gekozen. In eerste instantie om ons beide van advies te voorzien. Ondertussen hebben we beide een eigen advocaat. De mijne is tot nu toe nog niet in staat gebleken het drukken van de alimentatie te ondervangen. Noch het afdwingen van de gemaakte afspraken. Ook niet die op papier staan, laat staan de mondeling gemaakte afspraken.
Mijn conclusie is dat ik mijn ex duidelijk moet maken dat mijn grens bereikt is. Na al zijn moddergooien en mijn gesus, is het tijd om niet meer te sussen. En het haar op mijn tanden maar eens te laten zien. Is dit hoe ik het wou? Nee, absoluut niet. Maar zoals ik al zei, voor een nette scheiding heb je twee partijen nodig.

Afspraak

'We hadden duidelijk afgesproken dat hij niet zou gaan samenwonen voordat het huis op zijn of hun naam zou staan.' Zo'n afspraak zou in een echtscheidingsprocedure nooit gemaakt moeten worden, een goede advocaat had je daarvoor behoed. De afspraak knoopt emotionele en financiële zaken aan elkaar, die juist uit elkaar gehaald moeten worden.
Normaal gesproken wordt er een taxatie gemaakt van het huis: is er overwaarde, dan moet de andere partij uitekocht worden. Wil een van de twee in het huis blijven wonen, dan moet die de hypotheek overnemen. De afspraak staat op papier en dat is dan wat er beslist wordt bij de echtscheiding. Daarna ben jij van het huis af. Of en hoe hij de financiering regelt is aan hem.
De afspraak die je nu gemaakt hebt is echt een onmogelijke: hij moet nu een vriendin zien te krijgen die op last van zijn aanstaande ex niet bij hem mag wonen, maar wel gaat tekenen voor de hypotheek van het huis (waar ze dus niet in mag wonen van jou). Als vriendin zou ik bedanken voor de eer en vooral boos zijn op jou.

Keer in je hoofd terug naar dat moment: verander de afspraak: er wordt niets gezegd over wie er in het huis gaat wonen, alleen iets over wie de eigenaar wordt na de scheiding. En je bent van één ergernis verlost, namelijk dat hij zich niet aan de afspraak houdt, wat overigens een onmogelijke afspraak is.

Nu zit je in de knoop: emotioneel (hij woont toch samen), financieel voor hem (hij mag niet samenwonen en daarom kan hij de hypotheek niet rond krijgen) en financieel voor jezelf (de echtscheiding vlot niet, dus jij blijft eigenaar van een huis waar je niet meer in woont).

Echt, zoek een goede advocaat en steek daar desnoods geleend geld in, want dit gaat je veel meer kosten.

Tsjor

Eens met tsjor

Ik zat net te bedenken wat ik zou schrijven, maar ik ben het eigenlijk eens met tsjor. Britt, je lijkt t slachtoffer van slecht advies en slechte afspraken.

Verder, frustraties over afspraken die je ex niet nakomt, moet je deels loslaten. De beste oplossing voor de lange duur is een uitspraak van de rechter, vooral omdat financiële regelingen dan WEL afdwingbaar zijn, via deurwaarder of LBIO.

Tsjor

Nou, ik leer nu wel eindelijk je naam in één keer goed te typen .
Ik waardeer je inzet in mijn draadje, maar je mist mijn punt. De folder heb ik gelezen, ik kende hem ook al trouwens. Zo had ik het inderdaad gewild, maar dat ging dus niet. Bij het bureau voor rechtshulp hebben ze me uitgelegd dat mediation in eerste instantie de voorkeur heeft, maar mocht het daarna tot een vechtscheiding komen, dan had ik geen recht meer op een toevoeging voor een advocaat. Dat risico wou ik niet lopen.
Wat vind jij dan, als iemand je keer op keer naait? Gewoon laten gaan? De andere wang toekeren? Ik keer nu al maanden mijn wangen en ze zijn bont en blauw....
Op zich was het idee van dat samenwonen niet zo heel slecht hoor. Hij had zijn nieuwe vriendin al toen hij wilde scheiden. Zij had enorm behoefte aan woonruimte en een goed salaris. Ze kennen elkaar al enige tijd, hebben minstens een half jaar samengewoond voordat ze het officieel maakten en al die tijd hebben ze mij niet gehoord.(alleen in het begin dan) Maar nu het officieel is, vind ik het niet meer dan logisch dat ze ook de lasten erbij neemt. Ex gaf ook vanaf het begin aan dat zij erbij in wou, dus dat was meteen duidelijk.
Mijn gevechten heb ik gekozen; Omgang van de kinderen, alimentatie en overschrijven van het huis.

Advocaat

Nou, het loopt nu wel hoor, de echtscheiding is ingediend, zijn verweerschrift ook. Maar omdat ik nogal wat problemen voorzie bij de rechtszitting, verwacht ik dat het allemaal nog wel even duurt. Daarnaast heeft ex in zijn verweerschrift een afhandelingstermijn van een jaar gevraagd voor het huis, dat is na de uitspraak van de echtscheiding dus.

Britt

'Dat risico wou ik niet lopen.' Had dat maar wel gedaan, ook al zit er een risico aan. Je wil het eerste en je kiest het tweede. Met een goede advocaat-mediator was de kans groot dat je de problemen waar je nu tegenaan loopt niet zou hebben gehad. En er was een kleine kans dat je toch een eigen advocaat zou moeten hebben.

'Wat vind jij dan, als iemand je keer op keer naait? Gewoon laten gaan? De andere wang toekeren? Ik keer nu al maanden mijn wangen en ze zijn bont en blauw....' Ik geloof dat je mijn ervaring met moeilijke scheidingen onderschat. Ik kan een rubriek vullen met wat er allemaal mis ging, ook in de relatie. Maar als je gaat scheiden is dat precies wat je achter je laat. En niet wat je uitvecht. Dat is een van de kernpunten in het hele echtscheidingsverhaal.

'Op zich was het idee van dat samenwonen niet zo heel slecht hoor.' Het slechte was de afspraak dat hij niet zou gaan samenwonen. Dat is de afspraak die hij ook geschonden heeft. Dat was een slechte afspraak, omdat het een emotionele beladenheid heeft; omdat het financiële gevolgen heeft; en omdat het de enige oplossing waar jij blij mee zou zijn blokkeert, namelijk dat hij met zijn vriendin het huis over kan nemen.

'vind ik het niet meer dan logisch dat ze ook de lasten erbij neemt.' Kijk, en daar ga je helemaal niet meer over. Het gaat om de vraag hoe je ex zijn woning financiert na de scheiding. De eisen daarvoor komen van de bank, niet van jou.

Voor de rechtbank kun je aanvechten dat een jaar voor de afwikkeling van het huis een te lange periode is, omdat er een oplossing voor handen is, de vriendin namelijk die wil inwonen. Het kan dus binnen drie maanden geregeld zijn. Dat is een redelijke termijn. Je kunt ook proberen om 'ontslag uit de hoofdelijke aansprakelijkheid' te krijgen, maar dat zal de bank goed moeten vinden. En anders duimen dat er binnen het jaar geen schulden ontstaan. Dit is een van de punten waarvan je je kunt afvragen hoeveel energie het waard is.

Heb je het huis al laten taxeren? Weet je of er over- dan wel onderwaarde is?

Tsjor

En ook hier

'Maar omdat ik nogal wat problemen voorzie bij de rechtszitting, verwacht ik dat het allemaal nog wel even duurt.' Probeer helder en zakelijk na te denken: een kortdurende echtscheidingsprocedure kost je veel minder aan tijd, energie en geld dan een langdurende. Welke problemen zijn echt zo erg heftig dat ze een langdurige procedure waard zijn? Het omzetten van het huis in principe niet, want met een jaar ben je er ook vanaf,-als de rechter het verweerschrift van je ex-man goedkeurt. Wel kun je bijeen hypotheekadviseur, de bank en een notaris navraag doen over hoe je van die hoofdelijke aansprakelijkheid af komt als ex het zelfs na een jaar nog niet wil regelen, ondanks de uitspraak van de rechter. Ik geloof dat het belangrijk is dat jij dan aantoont dat je veel hebt gedaan om ervan af te komen.

Wat betreft de alimentatie: als jij niet kunt aantonen dat hij de boel belazert heb je pech, zo simpel is het. Vraag je af hoeveel het geld je waard is, of je het het liefste binnen wil krijgen door een jarenlang echtscheidingsgevecht met je ex of door ervoor te gaan werken.

Overigens: bij twee advocaten heb ik al vaker gehoord, dat er al lang een bepaald bedrag bepaald is door de twee advocaten zelf in onderling overleg. De ene advocaat spiegelt de man voor dat hij veel meer zal moeten betalen, de ander dat zij vele minder zal krijgen, en beiden hebben naderhand tevreden klanten: de ene advocaat omdat hij minder moet betalen en de ander omdat zij meer krijgt. Een vriendin van me zag per ongeluk de correspondentie tussen de twee advocaten (van haar en haar man) op het bureau liggen.

Wat betreft de omgang met de kinderen, je wil toch niet zeggen dat je de echtscheidingsperikelen over de hoofden van de kinderen gaat uitvechten? Er zijn standaardoplossingen voor die omgang (een maal per twee weken een weekend). Als je dat minder wil zul je toch moeten aantonen dat vader echt een gevaar is voor de kinderen. Als je meer wil ben je afhankelijk van je ex en van de rechter.

Kortom: draai het eens om, stel dat je heel coöperatief bent, dan is de echtscheiding zo rond. Ben je van het hele gedonder af. Nog een keer namopperen en schelden op die #$%B%KG&E^& en je kunt verder met je leven.

Tsjor

(dat zijn overigens de letters van de namen van de kinderen die in mijn leven zijn/zijn geweest).

Tsjor, de naam die ik nooit meer fout schrijf

"Had dat maar wel gedaan, ook al zit er een risico aan."-- Nee, ik wist en weet zeker, dat ex alleen maar wou wat in zijn belang was. Daarnaast speelde er nog wat anders. Ik kon niet langer met hem om tafel. Na veel fysiek en mentaal geweld, wist ik, dat ik niet voor mijn eigen belangen en die van de kinderen op kon komen, als ik fysiek met hem in één ruimte moest zitten om te praten. Zeker destijds, werd ik klein en monddood op dat soort momenten.

"Ik geloof dat je mijn ervaring met moeilijke scheidingen onderschat."--Nee, als weet ik er het fijne niet van, ik weet wel dat je het niet makkelijk gehad hebt, daarom waardeer ik je bijdrage ook zo.

"Het slechte was de afspraak dat hij niet zou gaan samenwonen."--Alhoewel ik er qua gevoel niet echt blij van werd, wist ik dat dit de uitkomst zou worden, en wilde dat ook graag, om maar van het probleem af te zijn. Nogmaals, samenwonen doet hij al langere tijd. Het officieel maken staat voor mij gelijk aan een huis kopen.

"Weet je of er over- dan wel onderwaarde is?"--Ja, met de huidige situatie, zal er een flinke onderwaarde zijn.

"Welke problemen zijn echt zo erg heftig dat ze een langdurige procedure waard zijn?"--De kinderen, dat is waarom de echtscheiding zolang gaat duren. Hij heeft een soort van co-ouderschap afgedwongen. Zoals ik al zei, fysiek geweld, veel scheldpartijen, chantage. Ik had nooit accoord moeten gaan natuurlijk, maar ik was bang, zat helemaal vast, was acht maanden zwanger(en vreesde terecht dat hij me een keer dermate hard aan zou pakken dat de baby het niet zou overleven) en zag geen andere uitweg. Een weekendregeling zou ik prima vinden, de huidige regeling niet. Hij zit nu aan het begin van een nieuwe relatie en dus doet hij leuk, ook met de kinderen. Neemt niet weg dat hij straks weer zichzelf wordt. De kinderen weer uitscheld, opsluit, verwaarloost, ze fysiek veels te hard aanpakt. Maar probeer dat maar eens duidelijk te maken aan een rechter. De huidige regeling loopt, de rechter heeft besloten dat het zo moet blijven tot de echtscheidingszitting, en pas dan kan ik opnieuw proberen mijn punt hard te maken. ik wil het niet uitvechten over de hoofden van de kinderen, tegen hun laat ik niks merken. Neemt niet weg dat ik mijn hart vast hou als zoonlief (4) zegt dat papa altijd zo boos wordt...
De alimentatie probeer ik aan te tonen, als het lukt, mooi, zo niet, dan pech inderdaad, kom ik naar een keer mopperen wel overheen. Het huis is een groot risico omdat ik geen inzicht heb of hij werkelijk wel afbetaald, en daarom wil ik er vanaf.
Natuurlijk ben ik boos, extreem boos zelfs. Boos om wat er tijdens de relatie allemaal gebeurd is, boos wat hij me nu allemaal flikt. Maar ik heb gemerkt dat het lijdzaam ondergaan nou niet echt goed is voor mijzelf. De eer aan jezelf houden is mooi hoor, maar niet als het je opvreet, en je er langzaam aan onderdoor gaat. Waarom mag je dan niet eens helemaal uit je dak gaan tegen je ex? Hij is toch ook de oorzaak van de ellende? Eerst je vrouw slaan, en dan inruilen voor een of andere snol, nee sorry, dat lijdzaam ondergaan heeft zijn dieptepunt wel bereikt ondertussen. Na jaren ellende voel ik enorm de behoefte mijn grens eens goed aan te geven. En ik vraag me oprecht af of dat zo fout is...
Britt (die haar gelegenheidsnick goed verraden heeft)

Ghandi

Ik heb het niet over lijdzaam ondergaan, maar over je kracht tonen door erboven te staan. Zoiets als Ghandi. Door te laten zien dat het ahcter je ligt,dat het je niet meer raakt, dat je jue eigen leven oppakt en dat hij daar weliswaar een bepaalde rol in speelt (als ex en als vader) maar dat hij jou niet meer raakt.

Dit: '...niet als het je opvreet, en je er langzaam aan onderdoor gaat...' probeer ik juist te voorkomen en je ervoor te behoeden.

Je schrijft: 'Na jaren ellende voel ik enorm de behoefte mijn grens eens goed aan te geven.' Echtscheiding is niet het opmaken van de rekening, is niet alles in een klap willen vereffenen. Wat je tijdens de relatie is gelukt gaat ook niet in een echtscheiding lukken. echtscheiding is het einde, einde van de relatie, dus ook einde van alle gevechten, einde van de misvormingen in de relatie, einde van de ruzies.

Je hebt groot gelijk dat je van het huis af wil, omdat je individueel voor 100% van de schuld aansprakelijk bent. Als er onderwaarde is zul je wel schuld overhouden. Vreemd dat hij het dan niet vlug wil overzetten: hij is dan een deel van de schuld kwijt.

'Hij zit nu aan het begin van een nieuwe relatie en dus doet hij leuk, ook met de kinderen. Neemt niet weg dat hij straks weer zichzelf wordt. De kinderen weer uitscheld, opsluit, verwaarloost, ze fysiek veels te hard aanpakt. Maar probeer dat maar eens duidelijk te maken aan een rechter.' Ook hier is de echtscheiding weer een slecht moment. Als dat gebeurt is had je eerder al aangifte moeten doen, naar een blijf-huis moeten gaan etc. Je kunt altijd nog de Raad om advies vragen (via de rechter), maar de rechters zijn wel gewend aan vrouwen die hun ex slecht afschilderen als vader. Ik heb zelf gekozen voor een andere insteek: kinderen gaan altijd naar hun vader toe, ze moeten zelf 'dealen' met hun vader. Laatst nog met mijn zoon over gehad en die vindt ook achtgeraf dat het goed is geweest. Er zijn wel momenten waarop ik het op het randje vond en zelf slapeloze nachten van had. Voor mij stond wel voorop dat ik iet zelf dan de omgang zou stoppen, maar aangifte zou doen bij de politie of het AMK zou bellen. Uiteindelijk is dat niet nodig geweest en ik verwacht ook niet dat dat nog nodig zal zijn. Ik wilde niet voor eigen rechter spelen. Mijn verhaal zou getoetst mogen worden, hij zou zijn verweer mogen doen en uiteindelijk zou de rechter het moeten beslissen. Als hij nu aardig doet, als de kinderen het goed vinden, dan is dat even zo. Je weet dat het in de toekomst anders kan/zal worden en daar ben jij op voorbereid. Dan gaat het om de zorg voor je kinderen, niet om je ex. Je ex is na de scheiding verder voor jou niet meer relevant.

Sterk worden is niet hard gaan schreeuwen, maar geloof krijgen in je eigen kracht, weten waar je naartoe wil, goed geïnformeerd zijn, niet bang zijn, je niet laten pakken op kleine details, maar hoofdlijnen voor ogen houden. De ruimte met hem aankunnen en groot zijn. Op dat punt heb je nog veel werk te doen. Maar ook hiervoor geldt, dat echtscheiding niet het beste moment is om te doen. Dat bepaal je zelf, daarna, als je je eigen leven terug hebt.

Er is al een afspraak over co-ouderschap. Dat heeft gevolgen voor de alimentatie-afspraken. Als je voorziet dat het in de toekomst een slechte afspraak zal zijn kun je wellicht nu al ergens ver weg werk gaan zoeken en een nieuwe woning t.z.t. Groningen loopt leeg, Limburg ook.
Het wordt tijd om aan je eigen leven te denken, over zes maanden, over een jaar, over twee jaar. Je oet verder meid, niet in deze ellende blijven hangen. Er komt nog een moeilijke tijd aan, maar dan heb je alles zelf in handen en kun je er zelf wat van maken.

Tsjor

Je hebt gelijk

Ik scchreef ook al: werk zoeken en dan.... Als het lijkt op vluchten of een poging om het kind te onttrekken aan de andere ouder, dan is het helemaal mis.
Bij co-ouderschap binden beiden zich in feite aan elkaar, doordat beiden in dezelfde woonomgeving moeten blijven wonen. Naast andere redenen was dat een van de redenen waarom ik het niet zou doen. Ik verhuis teveel, ex ook, ik zou me niet voor een hele lange periode willen vastleggen. Overigens kunnen partners elkaar niet verbieden om te verhuizen. Dus als er een goede reden is (werk) dan kan het wel. Het ligt er inderdaad wel heel erg aan hoe de situatie dan is, of de rechter de kinderen naar vader of moeder laat gaan.

Het belangrijkste blijft toch: zorg dat je een eigen leven gaat opbouwen en niet in een situatie blijft hangen waarin je bezig blijft met je ex.

Tsjor

Twee dingen

Britt:
"Natuurlijk ben ik boos, extreem boos zelfs. Boos om wat er tijdens de relatie allemaal gebeurd is, boos wat hij me nu allemaal flikt. Maar ik heb gemerkt dat het lijdzaam ondergaan nou niet echt goed is voor mijzelf. De eer aan jezelf houden is mooi hoor, maar niet als het je opvreet, en je er langzaam aan onderdoor gaat. Waarom mag je dan niet eens helemaal uit je dak gaan tegen je ex? Hij is toch ook de oorzaak van de ellende? Eerst je vrouw slaan, en dan inruilen voor een of andere snol, nee sorry, dat lijdzaam ondergaan heeft zijn dieptepunt wel bereikt ondertussen. Na jaren ellende voel ik enorm de behoefte mijn grens eens goed aan te geven. En ik vraag me oprecht af of dat zo fout is..."
Haal twee dingen uit elkaar:
1. Ja, wees eens een keer goed boos OM je ex. Luister naar keiharde muziek, gooi het servies kapot, zuip je eens klem, of doe iets anders om af te reageren. MAAR DOE HET NIET TEGEN JE EX. Want het veroorzaakt alleen maar meer conflicten -je schiet er niets mee op. Je vernadert hem niet, en als je niet oppast slaat hij alleen maar terug.
2. Benader het conflict met je ex puur zakelijk. Wat wil je, is dat haalbaar en hoe ga je dat bereiken? Bewaak je grens, maar doe dat netjes.

Gelijk

Natuurlijk heb je gelijk. Op mijn acties komen weer tegenacties, en voor ik het weet... Natuurlijk, ik weet het wel.
Maar ik ben er ook zat van dat hij alles maar flikt, en er mee wegkomt. Zo gek is dat toch niet? En nu, nu ik me eindelijk sterker voel, wil ik mijn grenzen aangeven. En dat vind ik dan ook wel weer logisch.
Het lijkt nu net alsof ik een actie wil starten, maar hij start een actie, en ik geef telkens geen reactie. Erg veel voldoening haal ik daar niet uit.

Bij de aanstaande rechtszaak probeer ik de rechter duidelijk te maken dat de huidige omgangsregeling teveel is voor de kinderen. Dat het te ver reizen is voor 3 schooldagen, dat elke week tot dinsdag wel genoeg is.(Met dan om en om het weekend) En dat ze gezien hun jonge leeftijd meer behoefte aan rust hebben. Dat een baby van 8 maanden echt niet 4 nachten bij zijn primaire ouder weg kan. En dan maar hopen dat de rechter het met mij eens is. Verder moet ik afwachten tot het misgaat. En ja, dat is lullig, maar helaas niet anders. Als dat moment komt, hou ik ze thuis. Ik ga dus geen gevecht houden over de hoofden van de kinderen. Maar wil wel dat mijn standpunt en bezwaren nu genoteerd worden. Naar alle waarschijnlijkheid zal ik ze nodig hebben later. Tenslotte, als het echt mis gaat bij hem thuis, dan is een 70-30 regeling waar ik nu op aanstuur nog steeds te veel...

Dat er een oplossing voor handen is mbt. tot het huis vind ik wel een goede. Die zal ik zeker aanvoeren, dank je wel. En qua alimentatie kan ik alleen maar proberen te laten zien dat hij willens en wetens zijn inkomen heeft verlaagd om maar niks te hoeven betalen. Dat ik niet de geldwolf ben die hij probeert af te schilderen, maar dat hij zijn verantwoordelijkheden niet neemt.

Toch blijf ik met dat stukje grenzen aangeven zitten. Nog steeds vraag ik me oprecht af of het zo heel veel slechter is een keer goed uit je dak te gaan tegen een ex. Altijd Ghandi zijn of een keer goed uit je dak gaan en je frustratie eruit gooien, voor beide vind ik wel wat te zeggen.
Het is leuk hoor, dat ik het straks, ooit, veel beter voor elkaar zal hebben. Aangezien ik niet degene zal zijn die zich keer op keer in een nieuwe relatie stort en na een paar jaar alles kapot maakt en weer opnieuw begint. Dat ik nog jong ben, en alle kanten opkan. Dat de kinderen uiteindelijk heus wel naar mij zullen toetrekken, omdat ik nou eenmaal het meeste stabiliteit bied. Allemaal leuk, maar allemaal ver weg...

En dan nog een vraag, ik dwaal wel wat af van het originele topic, maar goed. Hoe ga je dan om met zwartmakerij tegen je kinderen. Zelf blijf ik neutraal naar ze toe. Heb ze veel gestimuleerd het vooral naar de zin te hebben bij papa, en ben ook oprecht blij dat ze dat hebben daar. Maar andersom krijg ik de meest rare verhalen te horen. Kinderen hebben regelmatig het idee dat ik niet goed voor ze zorg, omdat papa dat zegt. Gelukkig niet gebaseerd op enige kern van waarheid, maar lastig vind ik dat wel. In zijn verweerschrift komt hij ook met de grootste onzin aan. Moet ik dat nu allemaal gaan weerleggen bij de rechtbank?

Nog een keer

Britt, er praten een paar mensen tegen je die ervaring hebben emt echtscheidingsprocdures en dus weten wat er te winnen valt en wat er te verliezen valt en die je willen waarschuw2en voor basisfouten in de procedure, waardoor je later alleen maar meer ellende hebt.

Dus nog een keer een paar punten:

'Maar ik ben er ook zat van dat hij alles maar flikt, en er mee wegkomt. Zo gek is dat toch niet?' Nee, dat is niet gek, maar daarom ga je toch ook scheiden?

'Toch blijf ik met dat stukje grenzen aangeven zitten. Nog steeds vraag ik me oprecht af of het zo heel veel slechter is een keer goed uit je dak te gaan tegen een ex.' zoals Tinus_p ook al zegt, een keer is niet erg, maar om daar de echtscheidingsprocedure voor te gebruiken, dat is niet een keer, dat wordt jaren en jaren en jaren en jaren.

'En nu, nu ik me eindelijk sterker voel, wil ik mijn grenzen aangeven. En dat vind ik dan ook wel weer logisch.' Dat is het niet, Want nu ga je scheiden dus de relatie is over, dat gevecht hoef je niet meer te voeren, dat is voorbij. Het is mooi dat je nu leert om je grenzen aan te geven, maar dat is voor later, voor daarna. Niet voor de3ze relatie, want die is voorbij. Er komt geen bijltjesdag, er komt geen afrekening, er wordt niets meer rechtgetrokken, het is allemaal voorbij. Alle kansen daarvoor zijn voorbij.

'Hoe ga je dan om met zwartmakerij tegen je kinderen.'Door te laten merken dat je het niet leuk vindt als ze zoiets zeggen, maar tegelijkertijd dat zo sterk te doen, dat het je niet echt raakt, omdat het meer zegt over hem dan over jou. Kinderen bouwen hun eigen mening op en dat doen ze niet op basis van een uitspraak of een kadootje, maar daar doen ze jarenlang over en die mening herzien ze ook nog eens op hun 25ste en hun 40ste. Blijf gewoon bij jezelf en doe de dingen zoals jij ze wil doen.

'Allemaal leuk, maar allemaal ver weg...' En toch is dat waar je nu voor moet gaan werken. Niet voor het verleden, maar voor de toekomst, van jezelf en van de kinderen.

'Het is verstandig als je advocaat relevante onzinpunten inderdaad weerlegt, niet zozeer op basis van 'bewijs' (het is geen strafzaak), maar door duidelijk te maken dat e die punten niet overneemt, omdat ze naar jouw mening niet waar zijn. Maar een goede advocaat zal dat ook doen, zonder dat dat overigens de kern van de procedure is. Hopen dat je voor de rechter een uitspraak krijgt over wie er nu gelijk heeft, hij met zijn onzin of jij, dat is ijdele hoop, daar gaat de rechter zich niet over uitspreken. De rechter zal alleen concluderen dat beide ouders niet met elkaar tot overeenstemming komen en dat er verschillen van mening zijn die niet overbrugd kunnen worden. En dat betekent dat een gezonde basis voor echtscheiding niet aanwezig is.

Wet je, misschien kun je naar jouw gevoel tien of twintig procent omgangsregeling winnen en misschien honderd euro alimentatie eruit slepen, maar als je niet doorhebt dat het verleden nu achter je ligt en dat er gewerkt moet worden aan de toekomst, als je niet los wil komen van je ex, dan ben je de komende jaren nog heel erg lang bezig met hem, en of hij een dag meer of minder, en wat als hij en toen hij en omdat hij en sinds hij en hij doet wel maar, of hij zegt wel maar of, kortom: je houdt de slechtste dingen over en je blijft met hem bezig, alleen dan uitsluitend in moeizame gevechten.

Tsjor

Boosheid

Gek eigenlijk, verdriet wordt snel minder scherp, pijn ook, maar boos zijn niet. Boos vanaf mijn teennagels tot in de puntjes van mijn haren, en geen plek om dat afdoende eruit te gooien. Af en toe explodeert dat, zoals zo'n gecontroleerde explosie in een plastic doorzichtige box. De inhoud van de bom geplet tegen de wanden, maar nog steeds in die box. Op het toppunt van mijn woede, voelt het precies zo, alsof het in mijn lichaam ontploft, maar niet naar buiten kan.

Groot pijnpunt hoor, dat loslaten. Dat heb je goed gezien. Niet echt hem, maar de illusie hoe het had kunnen zijn. Ik wou niet scheiden, ondanks alles, maar het oplossen. Was er ook van overtuigd dat we er wel weer uit zouden komen, een eerlijk gezegd nog steeds. Nu niet meer hoor, maar wel als we het toen geprobeerd hadden. Of nog beter gezegd, als hij dat ook gewild had. Water onder de brug, ja ik weet het. De regie niet hebben /hebben gehad valt blijkbaar zwaar.

Verstandelijk gezien ben ik goed in dit soort situaties. Ik weet het wel, diep van binnen. Lees tenslotte al jaren op dit forum andermans echtscheidings ellende. Toch makkelijker om het te lezen van een ander. Jammer van al die emoties die mijn o zo verstandige plannen in de war schoppen.

De echtscheiding zie ik toch ook wel als een afsluiting. De rechtelijke uitspraak dan. Waar ik nu moet accepteren dat de situatie met ex is zoals die is, zal ik dan moeten accepteren dat de omgang en alimentatie is zoals die is. Het enige wat ik kan doen is mijn verhaal vertellen daar. Zakelijk proberen er zo goed en eerlijk mogelijk uit te komen en vanaf dat punt weer verder. Misschien is het wel extra moeilijk omdat er nu onzekerheid is. Hoe het ook uitpakt, straks is het duidelijker. Vanaf daar moet ik verder. Waarmee ik niet het probleem van nu voor me uit schuif, euhm, ik hoop maar gewoon dat je snapt wat ik bedoel.

Ik kan het niet nalaten om toch te vertellen dat ik echt, heus wel op de goede weg zit. Zeker als ik bedenk hoe ik vorig jaar december er voor stond. Ik zie mijzelf niet jarenlang verbitterd hierover zijn. Wel moet ik iets bedenken voor die woede, het gevoel van onmacht. De box moet open, zonder mijzelf daarmee in de vingers te snijden.
Nou genoeg emoties voor vandaag, heel erg bedankt voor de reacties allemaal.
Britt.

Enorm probleem

Britt:
"Bij de aanstaande rechtszaak probeer ik de rechter duidelijk te maken dat de huidige omgangsregeling teveel is voor de kinderen. Dat het te ver reizen is voor 3 schooldagen, dat elke week tot dinsdag wel genoeg is.(Met dan om en om het weekend) En dat ze gezien hun jonge leeftijd meer behoefte aan rust hebben. Dat een baby van 8 maanden echt niet 4 nachten bij zijn primaire ouder weg kan. En dan maar hopen dat de rechter het met mij eens is. Verder moet ik afwachten tot het misgaat. En ja, dat is lullig, maar helaas niet anders. Als dat moment komt, hou ik ze thuis. Ik ga dus geen gevecht houden over de hoofden van de kinderen. Maar wil wel dat mijn standpunt en bezwaren nu genoteerd worden. Naar alle waarschijnlijkheid zal ik ze nodig hebben later. Tenslotte, als het echt mis gaat bij hem thuis, dan is een 70-30 regeling waar ik nu op aanstuur nog steeds te veel..."
Ik denk dat je hier een enorm probleem hebt. Eenmaal afgesproken omgangsregelingen worden niet snel gewijzigd, en wederzijds moddergooien (of alles wat dara op lijkt) door aanstaande ex-en wordt in het algemeen genegeerd. Dat is ook een voordeel -jij hoeft het moddergooien van je ex ook niet puntvoorpunt te weerleggen, een korte opmerking dat het moddergooien is, volstaat vaak.
Het zal dus lastig zijn om de omgangsregeling nog aan te passen; een onderzoek door BJZ is al heel wat.