Rechten en plichten huis na uit elkaar gaan
Welke rechten en plichten heb je eigenlijk precies als je al uit elkaar bent?
Het zit namelijk zo, aanstaande ex blijft in ons koophuis wonen en betaald nu ook alle kosten daarvoor. Zelf heb ik een huurhuis gevonden. We hadden duidelijk afgesproken dat hij niet zou gaan samenwonen voordat het huis op zijn of hun naam zou staan. Ik vind het een raar om wel de risico's te lopen op een vordering als hij niet betaald, en hun ondertussen de 'lusten' van mijn huis benutten. Daarnaast denk ik dat zijn nieuwe vriendin een stuk sneller op hem uitgekeken is als ze er full-time bij inwoont, terwijl hij haar inkomen nodig heeft om de hypotheek op zijn naam te krijgen. Dan zou ik dus alsnog met het probleem zitten.
Uiteraard heeft ex de afspraak geschonden, en ik vraag me af of ik er wat tegen kan doen.
Tinus
Ik weet het, maar moet het in ieder geval proberen toch? De afspraak was ook dat we het naar drie maanden aan zouden passen, maar dat wou hij toen niet meer. Als ik het niet in ieder geval aangeef bij de rechter, zal hij/zij zeker niks aanpassen...
Lara
Nee, de baby gaat nu 1 ochtend in de week naar zijn vader. Dit omdat de rechter dat zo besloten heeft bij de voorlopige voorzieningen. Ik had trouwens al vaker aan ex gevraagd of hij de baby niet wou zien. Of hij niet langs wou komen ofzo. Maar dat wilde hij telkens niet. Totdat ik de dag voor de voorlopige voorzieningen in zijn verweerschrift las dat hij dat wel wilde.
Het kan ook nog niet langer trouwens, maar daar ligt een ander verhaal aan te grondslag.
De omgang met de andere kinderen is onduidelijk en onrustig naar hun toe. Ze gaan de ene week tot dinsdagochtend en de andere week tot woensdag ochtend. Vader woont niet om de hoek, maar 45 kilometer verderop. Ze kunnen op die dagen niks met vriendjes van school afspreken, sport, hobby's, allemaal lastig. En nu zijn ze nog klein, maar groter worden ze vanzelf natuurlijk... Laat staan als ze naar de middelbare school gaan en op verschillende tijdstippen vrij zijn. Ze zullen zonder rijbewijs nooit zelf naar hun vader kunnen gaan.
Comfort
'Gek eigenlijk, verdriet wordt snel minder scherp, pijn ook, maar boos zijn niet' Ook dat wordt minder, maar ergens zal er altijd wel een plekje blijven waar je op onontroleerbare momenten nog heel boos kunt worden. Het belangrijkste is dat je juist van die boosheid af moet willen. Het is bijna afkicken: boosheid geeft je kracht, de adrenaline stroomt door je lijf. Zonder die boosheid moet je het ook zonder die adrenaline doen. Heerlijk als je ervan durft te genieten: je bent het kwijt, het hoeft niet meer.
Oh ja, voordat je besluit dat je over die boosheid moet gaan praten, leen dan in de bieb het boek 'Opgeblazen ego's en andere ongemakken'. Het schijnt een heel leuk boek te zijn. Relevant vond ik de stelling, dat praten over nare dingen die gebeurd zijn niet voor iedereen van belang is: in principe verdiept het alleen maar, omdat je focust op het nare.
Ik denk ook wel dat je op de goede weg bent. Je grootste aandacht zou nubij jezelf moeten liggen: zorgen dat je een confortabel plekje vindt voor jezelf. Dat kan een leidje zijn, dat kan een vriendin of vriend zijn bij wie je gewoon lekker even jezelf kunt zin. Of een hobby. Iets waar jij echt van geniet. Ik weet nog dat ik een weekend lles opzij zette: ik wilde dat weekend schaatsen kijken, zo'n allroundtoernooi, heerlijk, met pen en papier, rondetijden bijhouden de spanning voelen, heerlijk. Mijn driejarig dochtertje zei 's avonds: wat fijn mama dat je vandaag blij was Dat heeft mij heel erg aan het denken gezet: als ik mijn kinderen het leven heb gegeven dan is het omdat het leven de moeite waard is en dan mag ik dat voor mezelf ook wel zorgen dat ik dat zelf af en toe kan ervaren (tussen alle drukte en alles in).
Dus de vraag: wat ga ik doen als de kinderen er niet zijn (behalve ze missen) en wat vind ik leuk om te doen of war ga ik mezelf mee verwennen, of welke muziek pst nu bijmij, of genieten van het boek dat je leest, dat sort dingen. J eigen leven weer kunnen leven. Dat is het enige wat er echt te winnen valt bij een echtscheiding. Alle andere 'winst'puntjes zin maar relatief.
Je hoeft niet zoveel te bedenken voor je boosheid. Die komt en die gaat wel weer. Bedenk maar liever iets voor de momenten waarop je wil genieten. Want dat heb je echt zelf in de hand.
Tsjor
.
Wel in de praktijk
'Eenmaal afgesproken omgangsregelingen worden niet snel gewijzigd,...' Niet als je alles officieel voor de rchter gaat slepen. Maar in de praktijk gebeurt het vaak genoeg dat eenmaal afgesproken omgangsregelingen veranderen. Je legt elkaar op een bepaald moment vast. Maar hoe is het leven vijf jaar later, of tien jaar, of vijftien jaar, of achttien jaar.
Als de kinderen nu van vader genieten en als vader nu -misschien wel eindelijk eens en wellicht ook wel opzichtig- vader wil zijn, dan zou ik denken: laat maar even gaan, heb ik tijd om te herstellen, op adem te komen, mijn eigen leven op te bouwen.En zodra het mis gaat, dan ben ik een fitte moeder, die weer levenslust heeft en voor de kinderen kan en wil zorgen. Daar hoeft dan geen rechter aan te pas te komen. Ik verwacht ook dat de ex van Britt na verloop van (wellicht zelfs relatief korte) tijd anders zal denken over het aantal dagen dat de kinderen bij hem zijn. Misschien moet Britt dan maar even dwars gaan leggen, tot ij haar smeekt, voor de rechter vraagt, zelfs inziet dat alimentatie wel een hele goedkope vorm van kinderopvang is, als hij zijn vrijheid maar weer terug krijgt. Hoe het zal lopen hangt van zoveel factoren af. Maar dat er dingen zullen veranderen, die kans acht ik heel groot. (De baby is pas 8 maanden, weet je hoe lang het nog is tot het kind 18 jaar is? We hebben dan 2012 al gehad, de dijken kunnen wel doorgebroken zijn, de olie op, het ijs gesmolten, of heel Nederland staat vol met windmolens. Weet jij veel.)
Tsjor
En daarom
adviseerden de experts van Ouders Online mij zo'n 3,5 jaar geleden om formele evaluatie momenten op te nemen in het convenant.
Onze dochter was toen 11 maanden.
Als ze 4 worden verandert er een hoop. Dus hebben wij formeel afgesproken de omgangsregeling te herzien als ze 4 werd. Dat nieuwe stuk hebben we nu 2/3 maanden uitgeprobeerd, en gaan we zondag ondertekenen. Dan gaat het niet naar de rechtbank maar gewoon als toevoeging bij het dosier bij de advocaat. Want in overleg is er heel veel mogelijk en wat bleek, de regeling is helemaal niet zo veel verandert. Alleen de door de weekse dag. De goede punten hebben we behouden en soms zelfs wat vaster omschreven, zoals het overleg moment, andere dingen hebben we ervaringsdeskundig als we nu zijn gewijzigd.
Dit is echt een valkuil: te ver vooruit willen denken bij heel jonge kinderen. Deze heb ik dankzij Ouders Online kunnen omzeilen.
Ze zullen zonder rijbewijs nooit zelf naar hun vader kunnen gaan.
Ik kom zelf uit een gebied met belabberd ov, maar 45km is vaak prima te doen met ov. Ok, duurt wat langer, je moet je spullen wat handig inpakken, maar je komt er wel. En op de middelbare school zijn ze al behoorlijk zelfstandig.
Sommige kinderen reizen die afstand elke dag per ov zelfstandig van en naar school. (middelbare school)
Vraagtekens
Ik denk wel dat je vraagtekens kunt zetten bij co-ouderschap met hele kleine kinderen als de afstand tussen beide ouders 45 km. is. Zeker met schoolgaande kinderen.'Dan wordt 'in het belang van het kind' wel een relevant argument. Maar dat zou je objectief moeten proberen in te brengen en dan nog zal de rechter liever zien dat je daar samen uit komt, dan dat de rechter daar een beslissing in moet nemen.
Alleen: als school en vriendjes bij vader in de buurt zijn loop je het risico, dat het een omgekeerde omgangsregeling wordt: vader als verzorgende ouder, moeder voor de weekenden, eens in de twee weken. Wie weet, misschien wil ex dan wel praten en een andere regeling treffen als hij dat op zich af ziet komen.
Tsjor
(AMK, wat worden grote problemen toch veel eenvoudiger als je met elkaar om de tafel kunt zitten. Ik hoop dat Britt ook ooit zover kan komen met haar ex.)
Tjor (ot)
of kleine problemen juist heel groot, want grote problemen heb je dan niet, en je moet toch ergens over zeuren.....
Nee, ik heb een heleboel opgestoken hier. En daar ben ik nog steeds heel blij mee. Want het maakt het leven makkelijk voor onze dochter. Ook op school zeiden ze gister dat ze gewoon heerlijk in haar vel zit.
Wij wonen overigens zo'n 25 km uit elkaar, maar hebben het voordeel dat zowel mijn ex als zijn huidige vrouw in mijn woonplaats werken. Hun dochter (en straks dochter 2 ook) zit hier op het kdv. In de groep waar Tess ook gezeten heeft. Tess gaat dus wel door de weeks naar papa voor een nacht. Wie de tip gaf voor de door de weekse dag krijgt ook een bos bloemen want dat was een gouden tip. Papa moet ook gewoon op tijd op school zijn. Geen mogelijkheid tot alleen maar leuke weekend papa zijn dus.
Rea's
Mijn eigen leven gaat helemaal niet zo slecht eigenlijk. Ik heb in korte tijd veel nieuwe vrienden gemaakt. Ben een studie begonnen en ga zodra het kan, weer werken. Het heeft tijd nodig, hoor ik overal. Het zal wel zo zijn. Ik wil niet over mijn boosheid praten, dat heb ik gedaan, en dat werkt niet afdoende."Ja, helemaal logisch dat je boos bent." En dat vind ik ook 
. Eerder wat gaan sporten ofzo.(en je kent me niet, maar dat is echt heel wat uit mijn mond) Actief wat gevoel afreageren.
Qua openbaar vervoer is er gewoon geen verbinding... Hoe zelfstandig ze ook worden, dat gaat niet lukken.
Eerlijk gezegd had ik ook verwacht dat ex er wel snel zat van zou zijn, zo druk was hij nooit met de kinderen. Ik heb me alleen verkeken op zijn nieuwe vriendin. Die is helemaal weg van kinderen en neemt een groot deel van de dagelijkse verzorging op zich. Een heel dubbel gevoel, zonder haar zou hij er waarschijnlijk snel zat van zijn, maar zonder haar zouden ze het ook lang niet zo goed hebben bij hem, daar ben ik natuurlijk wel blij mee. Als zij straks weer uit beeld is, zal hij er snel genoeg van hebben.
Ik kom natuurlijk over als een moeder die koste wat het kost de vader buiten wil sluiten. Die dingen op haar manier wil hebben. Alhoewel ik tot nu toe voornamelijk alleen voor ze gezorgd heb, ben ik blij voor hun dat hij nu wel zijn best doet. Triviale dingen als de vulling van de broodbak, bedtijd, regels daar, echt het doet me niks. Dat ze alleen maar tegen elkaar schreeuwen en slaan als ze terugkomen, dat vind ik stukken minder, maar leg ik me ook bij neer. En helaas weet ik, en dat weet ik echt heel zeker, dat het tijdelijk is. Iets wat je nooit gehad hebt, mis je veel minder snel... En dat vind ik sneu.
De omgang voor de baby, daar ga ik me hard voor maken. Net als meer rust voor de anderen, door ze gewoon op dinsdag terug te brengen. En weet je, ik heb altijd aangeboden, dat hij ze zo een dagje extra mag komen halen, als ze wat leuks gaan doen ofzo. Ik wil niet de band tussen hun verbreken, maar ze wel een stabiele basis geven van waaruit ze verder kunnen.
Of ex en ik ooit met elkaar om de tafel kunnen? Ik betwijfel het. Achteraf gezien hebben we nooit echt goed gepraat. Tenminste, hij praatte en ik luisterde en deed wat hij zei. Als gelijkwaardige gesprekspartner werd ik nooit geaccepteerd en ik heb ook geen verwachtingen dat dat nog komt in de toekomst. Het zou wel fijn zijn inderdaad.
Toekomst voorspellen
Britt:
"Qua openbaar vervoer is er gewoon geen verbinding... Hoe zelfstandig ze ook worden, dat gaat niet lukken."
Voorspellen is moeilijk, vooral als het om de toekomst gaat.
Je ex woont NU op een plaats die met OV onbereikbaar is. Mss woont hij daar over een paar wel niet meer (bv als zijn nieuwe relatie uitgaat), of wil je ex straks zijn kinderen niet meer zien, of is hij juist heel bereidwillig met halen en brengen, of weetikveel.
Een van de lastige dingen bij scheiden/ouderschapsplannen is, dat je niet weet wat over 3-5-7 jaar nog relevant is.