rechtspraak en deprivatie van moeder en kind
Een moeder is met haar 3jarig kindje vertrokken uit het huis waar zij met de vader van haar kind woonde. Door dagelijks geweld van haar ex vriend (ook in het bijzijn van haar kindje) veroorzaakt mede door zijn medicijn gebruik is zij gevlucht naar haar familie in een andere stad.
De moeder wilde in goede harmonie (voor zover mogelijk) een redelijke bezoekregeling met haar ex-vriend bespreken. Zij wil nl. niet de vader van haar kind geheel buiten sluiten. Op een dag heeft hij haar bij een winkelcentrum aangevallen terwijl zij haar kind in haar armen had. Daar is politierapport van opgemaakt. De vader heeft doordat hij besefte dat de moeder niet meer terug zou keren naar hem een rechtszaak tegen haar gestart. Op alle mogelijke manieren probeert hij nu haar kindje van haar weg te nemen om haar te straffen. De rechter heeft de paradoxale uitspraak gedaan dat haar kindje terug moet worden ingeschreven bij de vader alleen omdat de moeder niet zonder zijn toestemming had mogen vertrekken. Zij mag dus niet haar kindje beschermen tegen het geweld van de vader. Veel moeders in deze situatie zijn hier niet mee bekend en wil ik hen daarvoor waarschuwen. Ik verzoek dan ook dat alle moeders in deze situatie contact met mij opnemen want deze rechtsgang is de wereld op zijn kop.
Wanneer er iets gebeurt in een agressieve bui wie is er dan verantwoordelijk? De rechters beroepen zich dan op het rechtssysteem. Dan wordt de moeder erop aangesproken dat zij maar beter had kunnen vertrekken om haar kind te beschermen. Dat is toch haar plicht. maar is het ook niet de plicht van de overheid om zijn burgers te beschermen? En is het niet buitengewoon tegenstrijdig? Wanneer alle moeders reageren kunnen wij gezamenlijk de overheid hierop aanspreken. Dus laat van u horen. Andere instanties helpen immers niet.
uh....
contact met jou opnemen? En wie of wat bent u dan wel?
Kunnen we de uitspraak ergens nalezen?
En hoe kunnen we contact opnemen?
welke instanties is al om hulp gevraagd?
Weer een gevalletje
Moeder die het alleenrecht op kind claimt. Nee moeders, u bent net zo veel ouder als de vader.
Fijn dat de rechtspraak dat ook eens inziet
royaal
dank voor uw reacties.
Als pedagogisch counselor sta ik moeders bij die zich in een gelijke situatie bevinden.
Bij de vele instanties die zijn geraadpleegd worden zij van het zogenoemde kastje naar de muur gestuurd. Ook de vele advocaten die zijn benaderd vinden dat de wetgeving hierin is doorgeslagen. Voorheen werden kinderen in eerste instantie aan de moeder toegewezen. Dat was immers in het belang van het kind en werd er rekening gehouden met het welzijn van het betreffende kind. Een kind heeft een onverbrekelijke sterke band met de moeder. Dat begint al in de baarmoeder. Maar helaas gaat men nu aan dat alles voorbij en denkt of heeft men geen kennis van de gevolgen die dat kan hebben op een kind. Daarnaast kunnen natuurlijk goede afspraken gemaakt worden voor een bezoekregeling. Het is ook belangrijk dat een vader in beeld blijft.
Echter wanneer de rechter de valide redenen voor vertrek van moeder en kind ter bescherming van haar kind, zoals agressief gedrag van de vader , dit naast zich neer legt louter en alleen omdat de regels zijn veranderd in de wet dan is het van significant belang dat deze wetgeving aangepast zou moeten worden.
mail naar (emailadres verwijderd door forumbeheer)
royaal
Beste Jan . Natuurlijk heb je gelijk dat een vader in beeld moet blijven. Dat is belangrijk voor de ontwikkeling van een kind.
Maar hier gaat het om moeders die haar kinderen willen beschermen tegen huiselijk geweld.
In deze casus houdt de wet geen rekening met de gevolgen voor een kind wanneer deze in een gewelddadige omgeving moet verblijven alleen omdat de wet nu voorschrijft dat een moeder niet mag vertrekken om haar kind te beschermen.
Het is dus niet zo dat een moeder haar kind opeist om bv.de vader uit het leven van haar kind te verbannen.
Verhaal van moeder
Het huiselijk geweld is alleen het verhaal van moeder. Je kunt altijd aangifte doen (dat is iets meer dan een politierapport opmaken van een 'incident'). Ik weet niet precies hoe de regeling uitpakt als iemand naar een blijf-van-mijn-lijf-huis gaat. Volgens mij blijven de kinderen dan bij de ouder die het kind meeneemt.
Als relatieve buitenstaander is het moeilijk te beslissen of iemand gewoon het kind meeneemt en onttrekt aan de andere ouder, of dat het inderdaad zo is, dat er huiselijk geweld sprake is.
Nadat je weggegaan bent en voordat alles goed geregeld is kunnen mensen heel boos zijn. De oplossing is dat niet dat die ouder op afstand gezet wordt met een omgangsregeling die moeder goedkeurt; de oplossing is dan dat je toch alles samen op een goede manier regelt. Daar zijn verschillende wegen voor.
Als jij pedagogisch counselor bent probeer dan:
- de angsten van moeder terug te brengen tot realistische proporties en te bespreken wat zij in die situaties kan doen (weglopen kan, weglopen met kind is lastiger, dat vraagt meer regelingen).
- beide ouders ervan doordringen dat er sprake is van het einde van hun relatie
- beide ouders ervan doordringen dat er afspraken gemaakt moeten worden over het kind, waarbij in principe beide ouders de zorg voor het kind gelijk verdelen. Bespreek wat de reële mogelijkheden daarvoor zijn. 'Ik werk niet want ik zorg altijd en hij werkt dus hij zorgt niet' dat is al lang geen basis meer om te veronderstellen dat kinderen dus bij de moeder horen. Ik denk dat het goed is als je moeder daarvan doordringt.
Tsjor
Huisarts
Als het geweld mede veroorzaakt wordt oor medicijngebruik, dan denk ik dat een goede eerste stap is om samen naar de huisarts te gaan en te kijken of andere medicatie mogelijk is.
Tsjor
Jan
Fijn dat de rechter dat inziet. Maar dat neemt niet weg dat een heel groot probleem daarmee niet opgelost is: huiselijk geweld. Per jaar worden ongeveer 30 vrouwen vermoord door hun (ex)partner. Daar zitten meer situaties van geweld onder. Voor kinderen zijn er nog veel grotere cijfers, maar daar is iedereen superalert op en wordt elke ongerijmdheid uitvergroot tot mishandeling.
Het is goed als de korrels zout worden wegehaald, maar dat wil helaas niet zeggen dat het hele probleem daarmee weg is.
Tsjor
Royaal
Als je het hebt over een uitspraak, is het handig een linkje van de uitspraak mee te sturen, zodat wij die uitspraak (en alle overwegingen) kunnen lezen.
Overigens weet ik uit ervaring met rechtszaken (maar dan zakelijk, niet op dit terrein), dat rechters niet altijd alle relevante overwegingen in de uitspraak opschrijven, dus zij kunnen hun uitspraak ook "kleuren".
Daarnaast kan het zijn dat de rechter dit in dit geval beslist heeft, terwijl dat gezien het huiselijk geweld niet verstandig is, maar dat dit een "flater" (of onderschatting van de situatie door de rechter) is. Bovendien is dit een (1) uitspraak van "een" rechter, maar dat betekent niet dat in een volgende situatie met huiselijk geweld een volgende rechter ook zo zou beslissen.
Maar als er echt sprake is van huiselijk geweld ook gericht tegen het kind, dan is het natuurlijk een schrijnende uitspraak. Ik ben erg voorstander van meer feitenonderzoek.
Tot slot: jij schrijft over "een onverbrekelijke sterke band met de moeder". Je realiseert je dat er ook een onverbrekelijke sterke band met de vader kan zijn? En dat er ondanks die band met de moeder, ook moeders zijn die hun kinderen mishandelen of slecht voor ze zorgen? Dus om in zijn algemeenheid van "kind bij moeder en vader omgang" uit te gaan, is misschien toch niet zo handig?
royaal
Belang hechting
Als de kritieke periode van het hechtingsproces voorbij is in de eerste jaren van een kind en het zich daarin niet heeft kunnen ontwikkelen bestaat er geen kans meer op een gezond hechtingsproces.
Bij verstoring hiervan heeft dat invloed op de ontwikkeling van haar/zijn EQ.
De natuurlijke band die bestaat tussen een moeder en haar kind, is van groot belang voor een opgroeiend kind. Een kind dat zich veilig kan hechten aan een ouder, krijgt een positief zelfbeeld en kan sociaal- en emotioneel groeien. In de praktijk is gebleken dat goede zorg niet voldoende is. Baby´s en kinderen die goed verzorgd worden, maar noodgedwongen hun moederliefde moeten missen, groeien minder hard en kunnen het op het emotionele vlak zwaar hebben.
Deze kinderen vertonen op latere leeftijd weinig interactie. Ze zoeken ook geen toenadering maar vermijdend gedrag. Het ervaart de situatie als stressvol en reageert daarom niet op anderen.
royaal
Volgens Canadese wetenschappers reageren pasgeboren baby’s zeer sterk op de stem van hun eigen moeder, de stem die ze hebben leren kennen toen ze nog in de buik van mama verbleven. Metingen van hersenactiviteiten bij baby´s tonen aan dat er heel andere hersendelen reageren bij de herkenning van mama´s stem dan van menig andere vrouw. Dus de banden worden al tijdens de zwangerschap gesmeed!
Het is ook bekend dat juist bij de moeder haar lichaam oxytocine aanmaakt. Dit zorgt ervoor dat delen van het brein extra gevoelig zijn voor de bindingshormonen zoal oxytocine en vasopressine.
Het verklaart hier de natuurlijke en onverbrekelijke binding tussen moeder en haar kind waarbij het geen twijfel laat dat deze band nooit verstoord mag worden.
Wordt deze echter wel verstoord dan kan dat nadelige gevolgen bij de ontwikkeling van een kind.
De natuurlijke band die bestaat tussen een moeder en een opgroeiend kind is van groot belang. Het helpt het kind een positief zelfbeeld te vormen als het gedurende hechtingsproces zich veilig voelt. Bij een verstoord hechtingsproces kan dat onherstelbare schade opleveren.
royaal
Natuurlijk heb ik hier niet over een moeder die niet voor haar kind kan zorgen door bepaalde omstandigheden. Die zijn er ook ,maar hier gaat het erom dat een moeder haar kind wil beschermen tegen huiselijk geweld en daarbij door de regels van de wet (de overheid ) wordt tegen gehouden.
royaal
In de praktijk heb ik veel van deze kinderen ervaren. Het is een moeizaam en langzaam proces om het vertrouwen van deze kinderen te verkrijgen.
Kinderen die door omstandigheden verlaten zijn door hun moeder zijn in de eerste fase boos op haar, ja haten haar zelfs omdat ze niet kunnen comprehenderen waarom zij in deze onnatuurlijke situatie zijn terecht gekomen.
Later begint dan een fase waarin zij zichzelf onbelangrijk gaan vinden en soms zichzelf gaan haten. Zijn zij zelf niet de schuld dat zij niet meer bij hun moeder mogen zijn? Vragen ze zichzelf dan af.
De perceptie van een kind in zo’n situatie is erg gericht op het kind zelf. Het kan immers nog niet relativeren.
Van groot belang hier is dat ouders het belang van hun kind laten prevaleren boven hun eigen belang.
Dat de ouders leren inzien dat het kind niet zonder moeder kan
Waar het van nature geborgenheid voelt en daarbij een goed contact met de vader onderhoudt.
Laat zeker de overheid (de wetgeving) zich van zijn goede kant bewust worden en deze natuurlijke weg niet verstoren zoals zij nu pleegt te doen.
Vanwege dat feit roep ik moeders op die zich ook in zo’n situatie bevinden en derhalve hun kind niet kunnen beschermen door de onterechte bemoeienis van de overheid ( nieuwe rechtssysteem).
Royaal
Je pleidooi over hechting en de (baar)moederband overtuigt niet. Het gaat hier niet om kinderen die door hun moeder worden verlaten, maar om kinderen die twee ouders hebben (hoe dat kan wil ik je nog wel uitleggen, het heeft ook met de natuur te maken), van twee ouders genetisch materiaal hebben meegekregen, twee ouders die voor hun kind willen zorgen etc.
Een juridisch pleidooi voor een voorkeur voor kind bij moeder op basis van het natuurlijke gegeven van de baarmoeder zal geen effect hebben. Maatschappelijk gezien wordt het ouderschap zelfs steeds meer losgekoppeld van het biologische.
De vraag hoe je ermee omgaat als een van de twee partijen huiselijk geweld aanvoert als reden om een kind weg te houden bij de andere ouder, die vraag is wel aan de orde. Dat is een complexe vraag, die eigenlijk op het bordje ligt van de raad voor kinderbescherming. De rechter zal daar ook advies vragen. Dus als je ergens wil beginnen, dan zou ik daar beginnen: welke mogelijkheden heeft de raad voor kinderbescherming om huiselijk geweld te accepteren als voldoende reden om een kind bij een van de ouders weg te houden?
Tsjor
Ik bevind me in een situatie dat door huiselijk geweld de kinderen juist bij de dader wonen. Je mag contact opnemen via forumbeheer.
royaal
in de eerste plaats wil ik iedereen bedanken voor hun reacties.
Toch wil ik ook vragen om de door mij geschetste situatie eens vanuit het perspectief van een kind te zien. Dat niet iedereen ervaring hiermee heeft moge duidelijk zijn maar een kind denkt en voelt vanuit zijn / haar eigen vermogen. vele onderzoeken (door deskundigen) hebben ook aangewezen, dat de band tussen moeder en kind al in de baarmoeder begint. Deze onverbrekelijke van nature hechte band is niet te verwaarlozen en kan men ook niet zomaar negeren. Veel volwassenen denken te kunnen rationaliseren vanuit hun eigen perspectief. Beide ouders hebben gelijke rechten, is hun repliek. Ja, maar daar gaat het nu niet om. In mijn jarenlange ervaring met kinderen heb ik vele malen kinderen, die afgestaan waren door hun moeder en in bv. een weeshuis waren opgenomen of bij een ander gezin waren geplaatst, ontmoet die ondanks hun ongewenste situatie toch altijd naar hun eigen moeder hunkerde. Ja, zelfs als hun moeder een alcoholist was , aan de drugs verslaafd of een zg. slechte moeder was geweest. Zelfs dan wilde zij het liefst naar hun moeder. De interpretatie en perceptie van een kind ligt dus veel gecompliceerder dan de rationele uitspraken die vele volwassenen zich denken te kunnen aanmeten. Zelfs na jarenlange ervaring met kinderen in dergelijke situaties ben ik nog regelmatig verbaasd over hun intrinsieke waarden. Maar laat niet verlet dat de zienswijze van vele volwassenen niet in contradictie mogen zijn met dat van het kind.
royaal
Beste Doenja,
vertel eens wat meer over jouw situatie
Ik ben zeker geïnteresseerd in jouw verhaal.
soap
Royaal, ik heb in het draadje 'school spreekt zich negatief uit over woonplaats' het een en ander beschreven. Misschien kun je daar je licht op doen. En anders vraag je mijn emailadres aan t forumbeheer. Dat praat makkelijker.
royaal
"Beide ouders hebben gelijke rechten, is hun repliek. Ja, maar daar gaat het nu niet om"
Daar gaat het dus wel om. Gelukkig maar.
Ik heb jouw stukjes vol verbazing gelezen. Vaders hebben ook recht op contact met hun kinderen. Kinderen hebben een vader en een moeder. Dat een klein kind misschien het liefste bij de moeder is, betekent niet dat de vader het dan maar moet doen met een bezoekregeling van een uurtje per week. Andersom gaat het toch ook niet op. In jouw logica zou een peuter die bij alles roept dat papa het moet doen (heel normaal op die leeftijd) dus blijkbaar maar weinig contact meer moeten hebben met de moeder want het kind wil zelf de vader.
En ik snap ook best dat gescheiden moeders naar jou toe gaan. Jij zegt precies wat ze willen horen. Namelijk dat zij de beste ouder zijn en dat ze recht hebben op hun kind. Maar dat is nou net het probleem. Het is niet haar kind. Het is een kind van een vader en een moeder.
En een vader die een hork is naar de moeder toe kan nog best een prima vader zijn.
Een probleem
wat ik zie in mijn omgeving. Aan de ene kant is een vader die zijn vrouw in elkaar slaat en verkracht in het bijzijn van hun 4 kinderen die door de rechtspraak wordt geholpen om contact te blijven houden met zijn kinderen.
Aan de andere kant zie ik een vader die zijn ex-partner en zijn kinderen nog nooit iets heeft aangedaan. Zijn gezag is afgenomen omdat zijn ex-partner weigert te overleggen over de kinderen en de kinderen daar last van hebben.
Door deze twee verschillende situaties denk ik dat onze rechters de weg een beetje kwijt zijn. Van de vader die zijn ex-partner in elkaar slaat en verkracht in het bijzijn van zijn kinderen had ik verwacht dat hij zijn gezag zou verliezen en zijn kinderen i.i.g. voorlopig alleen onder toezich zijn kinderen zou mogen zien. Bij de andere situatie had ik verwacht dat de moeder de verplichting zou krijgen om naar het belang van haar kinderen te gaan kijken en dus verplicht zou worden om met vader te overleggen. Daarbij dat vader zijn gezag juist zou mogen houden. Hij is immers degene die wil overleggen (daarbij aan het belang van zijn kinderen denkt) en moeder denkt alleen aan haar eigen belang en wil daarom niet met vader overleggen.
Persoonlijk vind ik het heel bijzonder dat ondanks alle bewijzen die er zijn over de twee gevallen in mijn omgeving dat een rechter zo anders beslist dan de gemiddelde Nederlander zou beslissen. Dat is voor mij een reden om te zeggen dat de Nederlandse Rechtsspraak op dit moment meer een grote tombola is. Het maakt niet uit wat je kunt bewijzen, het maakt wel uit welke rechter je treft.
Wat in dit geval de waarheid is, weet ik niet. Ik heb geen bewijzen gezien, ik weet niet wat de overweging van de rechter is geweest. Al moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat ik de overwegingen van een rechter regelmatig meer gebaseerd zie op zijn/haar eigen overwegingen dan op wetten en feiten.
Royaal
' Toch wil ik ook vragen om de door mij geschetste situatie eens vanuit het perspectief van een kind te zien. Dat niet iedereen ervaring hiermee heeft moge duidelijk zijn maar een kind denkt en voelt vanuit zijn / haar eigen vermogen. '
Ach, je zit op een forum van ouders en dan vraag je of zij eens willen kijken vanuit het perspectief van het kind, geef je aan dat niet iedereen daarmee ervaring heeft en ga je zelf invullen wat je dan zou moeten zien: het perspectief vanuit het kind, ingevuld vanuit de ervaringen in de baarmoeder. Gelukkig heb jij daar wel ervaring mee.
Helaas, jouw bijdragen vanuit die hoek zijn voor mij nietszeggend en nogal primitief van aard. Ik vrees dat je vanuit jouw visie een behoorlijke bijdrage levert aan vechtscheidingen of situaties waarin vaders afgeschermd worden van hun kinderen. Tot hun grote wanhoop. (heb je ook enig idee waar die wanhoop en dat verdriet vandaan komt? Of is dat een kwestie van: niet vanuit het perspectief van de kinderen denken?).
Tsjor
Oh, ik dacht al...
Dat ik met teveel argwaan de berichten van Royaal las. Ben dus niet de enige die vraagtekens plaatst. Geen open discussie maar zieltjes winnen.
Laat onverlet
dat er een hoop leed schuilgaat achter scheidingen. De gevallen die Paddington noemt zijn maar een fractie van het geheel, helaas. Krijg er de rillingen van.
Nog meer leed
Er gaat nog meer leed verborgen achter scheidingen waarbij de ene ouder kinderen niet meer mag zien van de andere ouder. Zeker als die andere ouder zich dan beroept op haar baarmoeder waardoor haar band met kinderen bijzonder zou zijn.
Voor huiselijk geweld zijn er enkele mogelijkheden om dat aan te pakken: politie aangifte, huisverbod van burgemeester, blijf van mijn lijf huizen, maatschappelijk werk, raad voor kinderbescherming inschakelen etc. Het kan zijn dat het niet voldoet, maar dan zou je daarvoor moeten strijden.
Het is niet zo dat iemand omdat zij moeder is ook de rechten van een andere ouder mag inperken op eigen gezag. En ik hoop dat Royaal als pedagogisch counselor moeders niet in de waan brengt dat zij dat wel mogen doen, simpelweg omdat zij moeder zijn.
Tsjor