Respect eisen
Ff onder een andere nick wegens herkenbaarheid. ik moet ff spuien..
Net mijn (volwassen) kind aan de lijn gehad. Helemaal overstuur. Ruzie gehad met pap.
Vader en ik zijn al jaren uit elkaar. Hij valt in de catergorie (erg) moeilijke mensen, van het type dat andere vaste forummers als Emine wel herkennen. Onder meer (aangetoond) narcistisch. Ik heb daar nu goddank geen last meer van, maar mijn kinderen wel... zeker naarmate ze volwassen worden en zelf hun relatie met hun vader moeten vaststellen. Ze zien hem nog af en toe maar hij voedt niet op. Ik zorg(de) voor ze, in alle opzichten.
Kind in kwestie is aan het verhuizen. Deel dat af en toe met vader aan de telefoon. Vader doet gouden beloftes over hulp etc. En belt vervolgens af of trekt beloftes in. Zo ook dus net. Telefoontje naar kind; afspraak gaat niet door. Want hij heeft het druk, enzovoort, en kind moet dat maar begrijpen. En kind werd boos. 'Ik kon het gewoon niet mam.. er knapte iets in me.. hij doet iedere keer zo en dan roept hij ook nog dat hij respect eist.. en hangt daarna zo de telefoon op'.
Ik heb al mijn psychologische cq pedagogische vaardigheden moeten aanroepen om kind te troosten. Met in mijn achterhoofd het mantra voor gescheiden moeders; gij zult vader niet afbreken naar de kinderen'. Iets uitgelegd over respect verdienen versus eisen en dat vader genomen moet worden zoals hij is. Vooral zonder verwachtingen.
Kind kalmeerde gelukkig maar nu, na het gesprek, zit ik nog steeds te koken... ongelofelijk hoe die man het leven van anderen zuur kan maken, terwijl hij er zelf gewoon overheen stapt.. Ik weet het, maar ik kan er nog steeds niet bij.. Gelukkig bestaat er dit forum om even stoom af te blazen en (h)erkenning te zoeken..
Pfff, volwassen wanneer stopt het?
Wat sneu voor je kind, zeker tijdens zo'n spannende en leuke periode, en ook balen dat jij er last van hebt, daar zit je niet op te wachten, maar ja.
Ik denk dat mijn ex ook in die categorie valt 
(Dat denkt hij ook over mij trouwens)
Ja, dat mantra "gij zult vader niet afbreken naar de kinderen" mee eens maar moeilijk en oneerlijk, bovendien zijn de kinderen ook niet achterlijk.
Bij ons zijn de kinderen nog jong maar beginnen ook zaken te zien en te benoemen. Vorig jaar geloofde oudste het nog toen vader in weekend niet naar een optreden kwam met smoesje werk, dat zal ze nu niet meer doen. Maar de moeilijkheid is dat ze het niet meer gelooft maar wel moet accepteren want ze kan het niet veranderen.
Als troost kan ik je het voorbeeld geven van het kind van een vriendin van mij. Dat kind is sinds kort zelf moeder en kan nu, na jaren, heel helder zien hoe haar vader in elkaar zit en heel goed haar grenzen aangeven en zelfs haar vader op een hele rustige manier terecht wijzen. Zij heeft nu de touwtjes in handen en haar vader schikt zich, zij geeft geen keus. Zoals ik het hoor allemaal heel rationeel en zonder al te veel emoties meer maar dat zal ook een soort zelfbescherming zijn en ze heeft goed in de gaten dat ze niets moet verwachten.
Ik kan niet zoveel met dat mantra
Ik vind het ergens het bagatelliseren van het gevoel van je kind. Je hoeft hem niet zwart te maken maar mag idd het gevoel erkennen. Het zelf laten uitzoeken vind ik soms laf. Daarom ben ik nog steeds de lijm, het cement tussen de relatie van vader en (volwassen) kinderen. Maar ik erken het gevoel en leg uit waar het probleem zit en vandaan komt; wat ze wel en niet kunnen verwachten. Maar dat mantra waarin je altijd de neutrale wijste moet zijn, totaal tegen de waarheid en je natuur in...dat sucks.
Boos worden mag toch?
Natuurlijk mag je kind boos worden. Respect voor een ouder wil niet zeggen dat je niet boos mag worden.
Bij mij hebben alle kinderen hun moeilijke periode met vader gehad. De periode waarin ze beseften dat hun vader niet de vader is zoals ze graag zouden zien. Ze hebben allemaal een tijd afstand genomen van vader. Ergens zo rond hun 16de. Ik vond dat geen probleem, maar ik heb er wel voor gewaakt dat ze hem niet definitief af zouden schrijven. Ze hebben zelf hun eigen verhouding moeten zoeken, naar mate ze ouder werden. Wetende wat de problemen waren. En soms ook de voordelen.
Hun vader zal niet veranderen, het heeft ook geen zin om boos te worden op hem. Tijdens je relatie heb je hem niet kunnen veranderen, dus dat zal nu ook niet gebeuren. hij is zoals hij is. Jij vond het lastig, zij ook. Jij kon scheiden van hem. Voor hen is dat iets lastiger, omdat het wel hun vader is.
Heb jij je dochter kunnen helpen met de verhuizing? Als je weet dat vader zo in elkaar zit is het altijd goed om een tweede optie in je hoofd klaar te hebben.
Tsjor
Dank
Dank jullie dames. Altijd slaat toch weer de twijfel toe of ik het wel goed gezegd heb. Iedere ouder wil immers het pad voor zijn/haar kind zo glad mogelijk maken. Dat probeer ik ook en daarom vind ik het ook zo pijnlijk dat ik deze last niet van mijn kind kan weg nemen. Naast een stuk woede en ongeloof, dat vader dit zijn eigen kind zo maar kan aan doen. Nogmaals, ik weet het. En kind weet het ook. En we kunnen er niks mee.. de enige keuze is hem accepteren zoals hij is, wat betekent 'meepraten', slikken en vooral niks verwachten. Want het enige alternatief is contact verbreken. Dat kon ik, als partner, doen. Maar ik wil het mijn kind niet aan doen.
Juist
Soms moet je dat echter wel, juist om ze te beschermen. Maar als je dat zegt ben je een slechte moeder.
Bij mijn vriendin nam vader zelf afstand; gelukkig, want moeder kon van hem scheiden, maar de kinderen niet echt.
Voorbereiding
In deze maatschappij komt het vaker voor dat je je hoofd stoot aan de op zichzelf ingestelde mensen. Je komt het tegen op je werk, in het verkeer, binnen je familie of vriendenkring.
De eerste keren wordt je nog boos vanwege de teleurstelling. Maar het maakt ook dat je een dikkere huid krijgt en je, uit veiligheid, meer afstand neemt.
Zie het voorval als een voorbereiding, een les die je kinderen nog van pas kan komen. Volgende keer regelt je kind het anders, om zo niet voor verrassingen te staan.
Vroeger ben ik eens door mijn vader flink teleurgesteld en ik dacht :' Eens, maar nooit weer!' Het heeft mij wakker geschud.
Dat een egocentrisch ingestelde persoon steeds eenzamer wordt omdat mensen zich van hem/haar afwenden, is het gevolg van de daden.
Het helpt
Ik heb ook zo'n vader. Mijn moeder zag daar altijd iets bewust en expres in (niet dat ik zeg dat jij dat ook doet, maar het is iets dat je zomaar zou gaan denken). Achteraf gezien, wilde hij het allemaal wel kunnen maar hij kon het gewoon niet. Net als een gebrek aan inlevingsvermogen. De schaamte (en trots) om dat toe te geven was ook groot.
Het helpt om in te zien dat het onkunde en onhandigheid is. Dat is niet prettig maar het haalt de scherpe kantjes ervan af. En dat mag je best zeggen. Je mag mijn inziens ook best beamen dat hij in de ogen van zoon een grote sufferd is (of erger). Dat zouden wij namelijk ook vinden, op het moment zelf.