Samengesteld gezin - alleen de ouder of ook de nieuwe partner kan reageren
Hallo,
Mijn partner en ik wonen sinds vorig jaar juli samen. We zijn beiden nog in scheiding met onze ex-partner. Hij heeft 3 kinderen van 10 t/m 14 jaar die bij hun moeder wonen en 2x per maand een weekend bij ons zijn. Mijn kinderen zijn 11 en 6 jaar en ik heb met hun vader een wekelijkse omgangsregeling (elke week dezelfde dagen met mij en idem met hun vader en 2x per maand een weekend met mij en het andere weekend met hun vader). Het gaat over het algemeen goed met mijn kinderen (dat zegt natuurlijk elke ouder mbt zijn eigen kinderen) en het gaat vaak goed fout met de kinderen van mijn partner voornl in het contact met mij en hun gedrag in het algemeen. Verschil in opvoeding, achtergrond, normen waarden etc.
Mijn kinderen zijn opgegroeid met een papa en mama die beiden werken en de opvang werd geregeld met een oppas- moeder thuis en 1x per week bij de grootouders. De tijd die we hadden werd doorgebracht met onze kinderen en beiden waren (en nog steeds) betrokken met de opvoeding van onze kinderen. Er zijn duidelijke regels voor iedereen en er is een organisatie in huis om alles in goede banen te leiden.
Mijn partner werkt heel veel en was bijna nooit thuis, als hij thuis was was hij papa die voetbal speelde met zijn zoons en een aai over de bol voor zijn dochter.
De moeder van zijn kinderen is huisvrouw en heeft nooit gewerkt en haar taak was voornamelijk het huishouden en aanwezig zijn voor de kinderen. Van opvoeding was er nooit echt sprake, en dat is nog steeds het geval.
Bovenstaande schets al duidelijk dat dit (zonder in details te treden) vaak tot conflicten leidt als de kinderen er zijn (en ook als de kinderen er niet zijn). Conflicten tussen mijn partner en ik vwb de regels en zijn aandeel in de opvoeding van zijn kinderen, conflicten tussen de kinderen omdat de één wel uren op de computer mag spelen, lang in bed mag blijven, zijn huiswerk niet hoeft te maken. Ik ben veel stricter in het toepassen van regels en ook het aangeven van de consequenties als de regels niet nageleefd worden door mijn kinderen. Voor de kinderen van mijn parter zijn er bijna nooit consequenties (straf etc).
Ik heb er geen problemen mee als mijn partner mijn kinderen op de 'vingers tikt' in het geval zij regels overschrijden en ik heb dit ook tegen mijn kinderen gezegd maar mijn partner en zijn kinderen accepteren het niet dat ik hen er op wijs als ik het niet eens ben met hun gedrag/overschrijding van regels.
Mijn partner is nog in de rol van het leren hoe het is om een ouder te zijn (en dus geen papa-vriendje van zijn kinderen) en hij heeft daar veel moeite mee en heeft vaak het gevoel dat zijn ouderschap ondermijnd wordt als ik zijn kinderen wijs op hun fouten. Daarbij is er een groot verschil in opvoeding tussen wat hun vader nu met hen wil en hoe hun moeder hen opvoedt (zij is niet echt bezig met opvoeden zoals dat al voorheen het geval was).
Waar ik eigenlijk heen wil met mijn verhaal is of ik ook het recht heb om de kinderen van mijn partner op de vingers te tikken igv dat hun gedrag daar aanleiding toegeeft of moet ik dit regelen via hun vader zodat hij hen erop kan aanspreken? Hij vindt het erg moeilijk om zijn kinderen op de vingers te tikken, verschillende factoren zijn hier de oorzaak van waaronder het gebrek aan ervaring en het niet om kunnen gaan met conflict situaties met zijn kinderen en het willen bewaren van de 'goede sfeer'.
Ik hoop van jullie positieve en constructive reacties te ontvangen vanuit jullie eigen ervaring of dat van anderen want ik kom er niet uit in discussies met mijn partner omdat we toch ons eigen standpunt beschermen en niet echt objectief kunnen zijn.
Daarbij wil ik nog toevoegen dat ik een bijna dagelijks contact heb (voornl via email en sms) met de vader van mijn kinderen vwb de opvoeding, hun school, aanschaf van kleding, speelgoed etc om proberen op één lijn te blijven en dat gaat voor 95% goed.
Ik zie erg uit naar jullie reacties en alle goede raad is welkom.
groet
Krisha
Verschillen
Jammer hoor Krisha. Waarschijnlijk worden jullie kinderen toch wel groot en mogelijk zelfs allemaal aangename mensen maar ondertussen hebben jullie een groot verschil in opvattingen over hoe je je kinderen wil opvoeden.
Bovendien wonen jou kinderen bij jullie thuis en zijn de kinderen van je vriend er alleen een weekend in de 14 dagen. Dat is toch een ander situatie waarin vader de nadruk legt op plezier met zijn kinderen en dat kan ik me toch heel goed voorstellen.
Je zit er maar mee.
Het zou me verbazen als je hier uit komt. Maar mischien is het toch mogelijk om wat water bij de wijn te doen en samen een oplossing te vinden voor het probleem dat er dan verschillende regels gelden voor jou kinderen en die van hem.
Maar ik denk toch echt dat je moet loslaten dat je vriend meer op jou manier moet gaan opvoeden. Daar ga je niet over.
Verzoen je met je rol als boevrouw
Hier ben ik de toegeeflijke ouder en heeft mijn vriend meer de rol van politie-agent. Vaak vind ik dat hij zich te druk maakt om (wan)gedrag van mijn dochter. Dit zie ik los van het stiefschap, mensen in het algemeen verschillen nu eenmaal van mening over opvoedkundige kwesties. Wat helpt is me in te leven in zijn standpunt en water bij de wijn te doen, ik ben wat strenger geworden (neem zijn ergernissen serieus) en hij probeert zich minder aan mijn dochter te storen. Conflicten zullen er altijd wel blijven, helaas.
Als er scheve ogen zijn (ik hoor jouw kinderen al zeggen: "Waarom mogen zij dit of dat wel en wij niet?") kun je uitleggen dat het ene stel ouders nou eenmaal andere regels heeft dan het andere.
Eén lijn
Ik denk juist dat jullie rond de tafel moeten om één lijn te kunnen trekken. Het is belangrijk om (naar alle kinderen toe) het signaal af te geven dat jullie één team zijn. En jullie moeten elkaar met elkaars kinderen volledig kunnen vertrouwen: hij/zij heeft ook het beste met mijn kinderen voor. Wederzijdse flexibiliteit is dan wel handig, maar dat komt vanzelf als dat vertrouwen groeit... en bedenk dat er verschillen in opvoedingsinzicht blijven, die je nooit zwart-wit als verkeerd of juist kunt zien. Ik denk wel, dat als jullie in een situatie allebei aanwezig zijn, je het corrigeren van zijn kinderen aan hem moet overlaten en andersom. Anders loop je de kans om in een discussie te raken in het bijzijn van de kinderen. Dan voelt hij zich aangevallen... en jij afgewezen, als hij de kant van zijn kinderen kiest. Probeer dus op je tong te bijten en kom erop terug als jullie samen zijn.
De kinderen zijn een enorme valkuil waar je in no-time ruzie om krijgt. Werkt andersom ook. Je vriend kan meer hebben van zijn eigen 'onopgevoede' kinderen dan jij, dat is natuurlijk bepaald door de zogenaamde bloedband. Het helpt je misschien als je daar bij stilstaat in moeilijke situaties.
Verschillend
Het is duidelijk dat jou kinderen en de kinderen van je partner verschillend opgevoed worden. Met 4 dagen in de maand heb je daar ook niet heel veel invloed op. Laat de moeder de kinderen opvoeden op haar manier, en zorg dat je daar niet over gaat klagen. Maak duidelijk dat er bij jullie in huis andere regels gelden dan bij de moeder. Bespreek eerst met je partner wat die regels zijn. Je partner moet hier ook achter staan. Laat het wel aan je partner om zijn kinderen te corrigeren. (behalve natuurlijk als jij alleen bent met ze).
Als het lastig gaat met jou kinderen samen dan kan je misschien nog wat schuiven met de omgangsregelingen, (als jullie exen daar in mee willen werken natuurlijk) Je zou dan kunnen regelen dat je 1 weekend met alle kinderen hebt, 1 weekend met alleen zijn kinderen, 1 weekend met alleen jouw kinderen in 1 weekend alleen. En in de weekenden dat de kinderen er zijn kan je ook plannen dat jullie niet alleen maar dingen met z'n allen doen, maar dat de vader alleen wat met zijn kinderen gaat doen en de moeder alleen wat met haar kinderen. Ik denk dat het vooral voor de kinderen van je partner wel fijn is om ook even alleen met hun vader te zijn. ( en voor je partner ook)
Straffe madam
amai, rechtuit gezegd heb ik te doen met de kinderen, maar ook met je partner, eigenlijk heb ik meer sympathie voor de opvoeding van je man en zijn ex.... dat is gewoon mijn mening... het lijkt memoeilijk om als partner dat aan jou duidelijk te maken, ga je daar wel iets in willen toegeven ??
Moeilijk
Dit soort verhalen is voor mij de grote reden dat ik dus niet ga samenwonen en nu alweer 4 jaar LAT.
Toch denk ik wel dat als je samen in 1 huis woont je de basisregels in huis samen moet opstellen en dat geldt dan voor alle kinderen. Ik heb het dan over dingen als, niet op de bank springen, netjes eten, geen grote mond etc. Het 'andere' opvoeden zou ik aan de vader overlaten. Ik vind het overigens wel onzin dat omdat vader zijn kinderen maar 2 keer per maand een weekend ziet hij ze niet op hoeft te voeden. Mijn vriend ziet zijn kinderen ook maar zo weinig en hij is veel strenger dan zijn ex en de kinderen zijn nog doller op hem dan op hun moeder (zeggen ze zelf).
Het is nooit leuk als de stief ouder kritiek heeft op het kind van de bio-ouder. Ik zie ook weleens dat mijn vriend zich aan mijn kind ergert en ik doe dat ook weleens aan dat van hem maar denk dan maar, ach ze gaan zo weer lekker naar huis dus waar maar ik me druk om.
Wat ook nog kan
De dagen dat zijn kinderen er zijn als "lossere-regels-dagen" zien. Dat er dan in het algemeen meer mag.
Eén lijn
Hallo Leanne,
Bedankt voor jouw reactie (en al de anderen ook erg bedankt voor jullie reactie). Wat jij voorstelt spreekt mij ook het beste aan en dat is ook wat mijn partner wil. Hij is het al heel lang niet meer eens met de wijze zoals de opvoeding plaatsvindt bij de moeder van zijn kinderen. Hij probeert de nodige correcties door te voeren en gesprekken met haar aan te gaan maar vindt weinig tot geen steun bij haar. Het gaat tussen ons ook al beter en we vormen naar de kinderen ook 1 lijn maar hij heeft vaak niet de gewoonte om door te pakken naar zijn kinderen toe wat ik dan wel doe naar mijn kinderen. Dus zijn kinderen hebben veel meer ruimte om regels te ontlopen dan die van mij. Daarnaast als wij zijn kinderen de vrijdagavond thuis hebben nadat zij met hun moeder hebben geleefd heeft hij het idee weer helemaal van voren af aan te moeten beginnen en dat met 3 kinderen van 10 t/m 14 jaar is echt ontmoedigend, ook voor mij. Na zo'n weekend zijn mijn partner en ik helemaal afgeleefd. Ik kom daardoor bijna niet meer toe aan mijn eigen kinderen.
Trouwens, mijn kinderen wonen niet de hele tijd bij mij, alleen maandag- en dinsdag avond zijn ze bij mij. En voor de rest om de week een weekend. De andere helft van de tijd wonen ze met hun vader die samenwoont met zijn vriendin die 2 dochters heeft die fulltime met hun moeder zijn. Ik vind het daardoor ook niet fair naar mijn kinderen toe dat de kinderen van mijn partner veel meer 'speelruimte' hebben dan mijn kinderen want mijn kinderen moeten aan 2 kanten zich aanpassen en hun plekje vinden(bij mij en hun vader) en de kinderen van mijn partner wonen met hun moeder die geen nieuwe partner heeft en waar het leventje gewoon doorgaat en waar zij zich aan niemand hoeven aan te passen. Daarnaast hebben mijn kinderen in het weekend activiteiten buitenshuis dus ik ben op de zaterdag gemiddeld 4 uren met hen weg dus dan heeft mijn partner plenty tijd om dingen met zijn kinderen te doen maar zijn kinderen hebben geen actitiveiten buitenshuis (en er ook geen zin in) dus zij blijven de hele tijd binnen hangen (tv, video spelletjes, computer, internet, etc)en mijn kinderen en ik hebben ook ruimte nodig in ons huis.
Het komende weekend is weer een kinderweekend.
groet
krisha
Hmm, dat verandert de zaak
Je zegt dat hij eigenlijk vindt dat zijn kinderen te soft worden opgevoed? Wat is er dan op tegen om jou wat meer de vrije hand te geven? Streng opvoeden is vermoeidend maar werpt uiteindelijk wel z'n vruchten af. Hij zou je wat meer je gang moeten laten gaan maar je wel steunen, dus niet afvallen als de spanningen oplopen. Na een aantal weken met extra veel ruzie zullen zijn kinderen zich beter gedragen. Mijn dochter is nog jong, ik weet niet hoe dat bij pubers werkt, maar sommige regels moeten eerst honderd keer herhaald worden totdat ze worden nageleefd.
Verschil in opvoeden
Krishna, het maakt de situatie al een stuk makkelijker als je vriend en jij het met elkaar eens zijn. Dat hij het niet met z'n ex eens is... och, dat moet hij bij zijn ex laten. Als zij niet wil opvoeden, zit zij straks met 3 verwende pubers... bij jullie gelden andere regels en kinderen kunnen prima schakelen, hebben echt wel in de gaten dat dat soort gedrag bij jullie niet getolereerd wordt. Als je zegt dat je na een tijdje bij moeder weer helemaal opnieuw moet beginnen, dan betekent dat eerder dat de regels bij jullie niet duidelijk zijn, dan dat ze bij moeder 'verpest' zijn.
Onze mediator zei dat het heel waardevol(!) is om je kinderen twee manieren van opvoeden te kunnen meegeven. Sja, zo had ik het nooit bekeken, maar er zit wel iets in. Toch nog iets positiefs aan 'n scheiding... Ik denk dat jullie moeten stoppen met moeders' manier van opvoeden te bekritiseren... zij doet het gewoon anders. En daar heeft ze alle recht toe, zoals jullie het recht hebben om 't op jullie manier te doen. En anders is niet per definitie slechter of beter.
Hmm... ik moest even nadenken over wat je schrijft over dat je kinderen zich meer moeten aanpasssen omdat zij zowel bij vader als bij jou in een samengesteld gezin zitten... de kinderen van je vriend wonen samen met hun moeder. Dat is een punt die je menselijkerwijs snel opwerpt in meningsverschillen... maar toch denk ik niet dat je die moet gebruiken. De situatie is zoals-ie is... en alle kinderen hebben zich maar aan te passen. Ook de kinderen van je vriend is niks gevraagd. Je onderneemt al dingen met jouw kinderen samen... maar ook wel goed om die pubers lekker achter hun computer te kunnen achterlaten. De tijd die je wel samen doorbrengt, wordt daardoor beter te behappen. Een gezamenlijke boswandeling op zondag zal er wel niet in zitten... maar dat lukt bij 'gewone' gezinnen al vaak niet vanaf een bepaalde leeftijd. Ik heb zelf 2 kinderen waarvan de jongste (7) nog zonder zeuren mee gaat en de oudste (10) wil als er iets moet worden ondernomen liever thuisblijven of naar een vriendje. Hij moet en hij gaat mee... maar ik vrees dat die gezinsuitjes hun langste tijd wel hebben gehad. Wat let je om dat alleen met jouw kinderen te doen of met een vriendin en haar kinderen? Als je thuiskomt is het gezellig want zijn kinderen hebben zich net van de Playstation losgemaakt en met hun vader het avondeten gekookt (ha, dat is misschien een leuke tip voor komend kinderweekend... 
...
Brunette
Ik denk juist niet dat het verstandig is dat Krisha die taak op zich neemt. Als Krisha nu degene is die streng de regels op gaat leggen dan zal dat de band tussen Krisha en de kinderen niet bevorderen. Dat zal alleen maar tot conflicten leidden. Zeker pubers zullen niet vlug het gezag van een ander dan hun eigen ouders accepteren. Dat is ook ergens wel terecht natuurlijk. Kinderen zouden zo wel heel makkelijk een hekel aan Krisha kunnen krijgen. Een eigen ouder krijgt veel meer loyaliteit en kan dus ook meer maken op dat gebied. Bovendien is het ook gewoon de taak van de ouders. Vader is echt degene die dit zelf zal moeten doen. Het is natuurlijk wel makkelijk voor hem om zich achter Krisha te verschuilen maar hij zal zelf zijn verantwoordelijkheid moeten nemen.
Het meest handige lijkt me dat Krisha en vader rond de tafel gaan zitten en een aantal basis huisregels afspreken waar alle kinderen zich aan moeten houden. Houden de kinderen zich er niet aan dan is het aan vader om daar vervolgens wat van te zeggen.
Juist met pubers zou ik als nieuwe partner een terughoudende rol aannemen. Als vader niet blij is met hoe het nu met de opvoeding gaat dan mag hij daar zelf wat aan doen. Het zijn uiteindelijk zijn kinderen.
Krisha
Op je oorspronkelijke vraag zou ik dan ook zeggen laat het corrigeren bij je partner. Doet hij dat niet dan zou ik hem daarop aanspreken en niet de kinderen. Ik zou er persoonlijk echt voor bedanken om in de rol van politie agent geschoven te worden bij kinderen van een partner die zelf de verantwoordelijkheid niet neemt en zich wil verschuilen achter mij. Als je vriend het niet fijn vindt hoe het nu met de kinderen gaat is er echt maar één iemand die daar wat aan kan doen en dat is hij zelf.
Dus de conclusie is....
....dat degene die opgevoed moet worden is dus mijn partner En daar zit inderdaad een grote waarheid in en dat geeft hij ook wel toe. Regels waren er niet of erg weinig en opvoeden een groot woord in de tijd dat hij nog met de moeder van zijn kinderen leefde. En vandaag de dag 'leert' hij om een ouder te zijn en dat valt niet mee met 3 kinderen. Consequent zijn en duidelijkheid naar zijn kinderen toe is iets waar hij moeite mee heeft/niet gewend is. Het feit dat ik refereer naar de opvoeding bij hun moeder is niet om haar te bekritiseren maar om aan te geven dat het voor zijn kinderen steeds weer een flinke omschakeling is als ze bij ons zijn. Ze gaan naar een omgeving van bijna geen regels naar een omgeving met meer regels. Ze gaan van hun eigen vertrouwde huis met hun moeder en met hun eigen spullen etc naar een huis waar ook andere kinderen wonen en waar hun vader woont met een vrouw die niet hun moeder is (wat nog steeds niet geaccepteerd en misschien wel nooit geaccepteerd zal worden doordat hun moeder hen ooit verteld heeft dat het mijn schuld is dat hun papa niet meer met hen leeft). Daarbij als we met zijn allen zijn zijn we met zijn zevenen....en dat is veel. Veel van alles..... Dus voor mijn vriend, en het gaat echt al wel beter, is het soms echt moeilijk om zijn 3 kinderen in het gareel te houden. Hij zegt vaak dat ik alleen maar 1 keer iets hoef te zeggen aan mijn kinderen en dat hij zich steeds moet herhalen en controleren en dat ze dan nog niet luisteren. Moeilijk is ook dat zijn kinderen vaak zeggen dat ze bij hun moeder wel van alles mogen wanneer ze maar willen en dat hun moeder hen geen kritiek geeft (naar bed gaan wanneer ze willen, opstaan wanneer ze willen, voor de televisie hangen, videospelletjes/computer urenlang, niet meehelpen met tafeldekken/afruiment etc) en zijn dochter blijft om die reden vaak het weekend bij haar moeder waardoor mijn partner zijn dochter minder vaak ziet. Maar hij heeft haar keus geaccepteerd want hij wil de regels niet meer veranderen omdat hij achter zijn keuze staat. Zijn zoons plegen vaak chantage door te zeggen dat als hij de regels doorzet of hen straf geeft dat ze dan het volgende weekend niet komen. In het begin was mijn partner heel erg bang zijn kinderen te verliezen en vond hij het daardoor moeilijk om de regels door te zetten maar in de loop van de tijd is hij beetje bij beetje in zijn rol van vader en opvoeder gekropen en hij laat zich niet meer chanteren.
Maar de gouden regels is inderdaad dat de opvoeding van zijn kinderen en het respecteren van de regels ligt bij mijn partner. We hebben wel de afspraak dat ik aangeef als in mijn ogen bepaalde huisregels niet worden nageleefd ik het aan hem doorgeef maar het is hij die zijn kinderen erop aanspreekt. Maar als iets mij direct aangaat of een van mijn kinderen dan spreek ik het kind er zelf op aan in bijzijn van mijn partner.
Ik heb ook gezegd tegen mijn vriend dat ik wil dat hij meer onderneemt met zijn kinderen buitenshuis of ze willen of niet zodat ik ook thuis kan genieten van en met mijn kinderen.
We hebben ook voor het eerst een vriendje uitgenodigd voor mijn zoon die blijft overnachten en een vriendinnetje voor mijn dochter dit weekend. Voor haar is de situatie niet altijd makkelijk omdat zij de kleinste is en vaak over het hoofd wordt gezien maar ook voor mijn zoon is het soms knokken tegen de 2 broers die een front vormen. Ik wil ruimte maken voor mijn kinderen en mij in ons huis. Ik denk dat ik daardoor ook cooler kan zijn naar de kinderen van mijn partner die voor mij tot vandaag de dag nog steeds teveel plek in nemen en door hun gedrag/houding erg aanwezig zijn(veel geschreeuw, geruzie onderling etc).
De situatie duurt nu al meer dan 1.5 jaar en het is voor het eerst dat ik er echt overpraat en mij uitspreek. Alleen dat helpt al om voor mij dingen los te laten en het positiever in te zien. Ik werd er echt moe van en ook de relatie tussen mijn partner en mij kwam steeds onder druk te staan.
Maar ik heb nu de steun van mijn partner en hij wil echt dat het werkt.
Sluit me aan bij voorgangers
Uitgangspunt moet zijn dat ieder zijn eigen kinderen opvoedt. Klachten via de andere ouder. Pas als je vertrouwen opgebouwd hebt kan dat anders worden.
De manier waarop Lady Gaga praat over "geen opvoeding" bij de moeder lijkt neutraal maar is heel respectloos.
Ik zie het somber in.
Reactie op rodebeuk
Hallo,
Ik heb nooit de bedoeling gehad neutraal te willen zijn in mijn mening vwb de manier waarop hun moeder hen opvoedt, ik ben het er ronduit niet mee eens. Respectloos omdat ik mijn mening uit en dat de wijze waarop zij haar kinderen opvoedt ik geen opvoeden vind? Ik heb de steun van mijn partner in het feit dat ook hij vindt dat de moeder van zijn kinderen zich maar summier met de opvoeding van hun kinderen bezighoudt, dat zij zich, behalve mbt het hoognodige, teveel afwezig is en teveel bezig is met zichzelf. En ik klop mijzelf echt niet op de borst om te zeggen dat ik het allemaal perfect doe. Ik krijg ook commentaar van de vader van mijn kinderen als hij het er niet mee eens is hoe ik bepaalde zaken aanpak mbt onze kinderen en vice versa. Er kunnen onbelangrijke verschillen zijn maar vwb de grote lijnen zijn we heel duidelijk en rechtlijnig naar onze kinderen toe. Opvoeding is een zaak tussen de beide ouders zoals voorheen al geciteerd is maar de ex van mijn partner vindt dat het haar zaak is zoals zij hen bij haar thuis opvoedt en wil er niets weten van hoe hij het ziet. En dat is voor de kinderen erg onduidelijk vooral in het loyaal en schuldgevoel naar de ouders toe.
Respectloos? Nee, ik ben gewoon eerlijk in mijn mening.
Somber inzien? Nee niet somber maar de situatie vraagt wel veel energie en geduld.
Gelukkig is er erg veel liefde tussen mijn partner en mij en dat maakt heel veel goed.
prettige avond
Lady gaga
Je oordeelt.
Dat gaat zich tegen je keren.
Het is begrijpelijk, want je staat met je rug tegen de muur. Maar het gaat zich toch tegen je keren.
Dat vind ik ook
"maar de ex van mijn partner vindt dat het haar zaak is zoals zij hen bij haar thuis opvoedt".
Ehm... dat is toch ook zo? Jij moet met je partner op een lijn zien te komen. Het zou leuk zijn als hij met zijn ex tot overeenstemming komt over opvoedkundige zaken, maar dat is voor ouders-onder-een-dak vaak al lastig dus voor exen helemaal. Die ex hanteert waarschijnlijk een onderhandelingsopvoedingsstrategie gecombineerd met affectieve verwaarlozing, jij bent meer van het dictatoriale soort. En dat botst, maar gelukkig heb jij niets met haar te maken.
Wat ik net pas lees
Jullie wonen pas een half jaar samen en je bent nog met je ex getrouwd? Niet zo vreemd dan natuurlijk dat de ex dwars gaat liggen en de kinderen van slag zijn. Waarom moest dat allemaal zo snel?
Ik denk dat jullie het best de komende tijd in de kinderweekends als twee gezinnen moeten leven. Jij brengt tijd door met jouw kinderen, hij met de zijne, allebei op jullie eigen manier. Als zijn kinderen de tent afbreken en hij doet niets, moet je hem daarop aanspreken en v.v.
Ik denk
ik denk dat jullie veel te hard van stapel lopen.
jullie liggen nog in scheiding en wonen al samen? hoe kun je nu in zo,n korte tijd verwachten dat een nieuw gezin op rolletjes gaat lopen|?
de kinderen hebben nog geen tijd gehad om de scheiding te verwerken,te wennen aan de nieuwe partners,jullie hebben elkaars kinderen nog niet goed leren kennen.
ik heb zelf een samengesteld gezin,man en ik zijn elkaar een jaar na de scheiding tegengekomen,hebben daarna twee jaar een LAT relatie gehad ,en zijn toen pas gaan samenwonen.
de kinderen hebben allemaal ruim de tijd gehad om de scheiding te verwerken,te wennen aan de nieuwe partners,en wij hebben veel tijd gehad om elkaars kinderen te leren kennen,om heel veel te praten over hoe we dingen gaan aanpakken met de opvoeding.
en ondanks alle voorbereidingen en tijd en ruimte voor iedereen heeft het uiteindelijk nog zeker een jaar of vier geduurt,voordat ons gezin *op rolletjes* liep,en iedereen zijn eigen plekje had gevonden in ons nieuwe gezin.
onderschat het dus niet,trek er zeker een paar jaar voor uit,verwacht niet te veel,en geef de kinderen alle ruimte om aan deze situatie te wennen.
Lady gaga
Ook hier een samengesteld gezin met 2 kinderen die 1 nacht in de 2 weken bij de vader zijn en 2 kinderen die 2 nachten in de 2 weken bij ons zijn. Ook mijn man en ik liggen niet op 1 lijn wat de opvoeding betreft. Tenminste, als het over mijn kinderen gaat wel en als het over zijn kinderen gaat niet. Wij zijn vrij snel na de scheiding gaan samenwonen.
Ook de moeder van mijn stiefkinderen heeft een hele andere aanpak van opvoeden dan ik. Als de vergelijking dictatoriaal vs affectieve verwaarlozing is, dan ben ik de dictatoriale in het geheel.
Het heeft een tijdje geduurd voordat man en ik hebben besloten dat het de stress niet waard was. Wij hadden heel veel wrijving omdat ik vond dat het belachelijk was dat als zijn kinderen kwamen, er ineens hele andere regels golden dan doordeweeks. Ik vond het verwarrend voor mijn kinderen. Ik ben zelfs een paar keer met een orthopedagoog gaan praten omdat ik bang was dat de strijd ons onze relatie zou kosten. Man is ook een keer meegeweest en zei ongeveer hetzelfde als jouw man (als ik het goed heb begrepen) : ik ben het ook niet eens met hoe mijn kinderen worden opgevoed het overgrote deel van de tijd. Ik vind het moeilijk om de confrontatie aan te gaan in de korte tijd dat ze bij ons zijn. Hij zou het fijn vinden als ik dat deel op me zou nemen. het leek hem ook zo nutteloos omdat we 2 weken later weer opnieuw zouden moeten beginnen.
Het waren echt wezenlijke verschillen in opvoeden mbt tot slapen, eten, respect naar anderen.
Kortom, ik heb lang nagedacht wat voor ons allemaal werkbaar was. Ik merkte van mezelf dat ik niet wilde dat mijn kinderen die ik ook niet elk weekend heb, werden achtergesteld (terwijl dat helemaal niet zo was). Man heeft ook nagedacht en gezegd dat hij het zo moeilijk vond om zijn aandacht te verdelen als zijn kinderen er waren.
Wij hebben het volgende gedaan : in de weekends dat we met zijn allen zijn, zijn de regels ook losser voor mijn kinderen. Ik bemoei me niet meer met de opvoeding van zijn kinderen maar dan ook helemaal niet. dat betekent in sommige situaties met kromme tenen zitten maar dan ben ik de enige. De rest heeft het prima naar zijn zin. Wij hebben samen aan mijn kinderen uitgelegd dat omdat het weekend is en omdat mijn man zijn kinderen niet zoveel ziet, er dingen mogen die doordeweeks niet van toepassing zijn (en dat gaat behoorlijk ver voor mijn doen maar er wordt nu in ieder geval niet met 2 maten gemeten in het weekend). Mijn man gaat regelmatig iets alleen met zijn kinderen doen zonder ons en dat is andersom ook zo.
En ik kan je zeggen : het geeft rust. Ik begrijp je denk ik heel goed want de strijd herken ik maar loslaten was (voor mij) het toverwoord. Alle kinderen zitten lekker in hun vel in het weekend en man en ik hebben elkaar in het weekend ook weer gevonden. Overigens is mijn man wel voor een deel opvoeder omdat wij samen wonen en mijn kinderen dus 90% van de tijd bij ons zijn. Ik heb daar op dit moment ook helemaal geen moeite mee.
Sterkte, want het kan echt een rot situatie zijn (waar de kinderen eigenlijk helemaal geen aandeel in hebben)
Veels te snel samenwonen
Ik snap al die haast niet hoor. Waarom zo snel na een scheiding (en zelfs als die nog niet rond is) al bij elkaar intrekken? Dat is echt vragen om problemen. Kinderen hebben inderdaad nog niets verwerkt en worden gelijk in een ander gezin gegooid.
Mijn raad zou eigenlijk zijn om te gaan latten, eerst voor de kinderen een stabiele situatie te vormen, en daarna rustig het samenwonen op te bouwen. Maar ja, dat is nogal mosterd...
Samenwonen
Ik ben het met je eens dat snel samenwonen inderdaad niet altijd goed is voor de kinderen. Soms zijn de omstandigheden ernaar dat je niet heel veel andere opties hebt en moet je roeien met de riemen die je hebt. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat als je gaat latten en het moment daar is van samenwonen, de kinderen ook moeite zullen hebben met de aanpassingen die het soms vergt. Dat is idd niet iets waar de kinderen voor hebben gekozen, en dat is verdrietig. De weerzin die Lady gaga voelt is idd onterecht in mijn ogen. Ik voel geen weerzin voor de kinderen van mijn man. Ook omdat er ook een tijd is geweest dat mijn man en zijn ex-vrouw wel samenleefden en de opvoeding ook samen deden op de manier waarop het nu gaat. Zijn manier is niet mijn manier maar dat hoeft ook niet (meer). het naast elkaar (ipv tegenover elkaar) leven in een samengesteld gezin is bij ons een gouden greep geweest. Het loslaten van elkaar en elkaars kinderen tijdens gezamenlijke weekends ook want juist nu zijn we meer dan ooit een gezin.
Correctie
Mijn partner en zijn ex zijn sind mei 2009 uitelkaar gegaan en de vader van mijn kinderen en ik sinds januari 2009. Tot juli vorig jaar hadden mijn partner en ik allebei ons eigen appartement. Toen mijn partner en zijn ex uitelkaar gingen wilde hij het nog helemaal niet hebben over mij naar zijn kinderen toe omdat hij dat nog veel te vroeg vond en omdat het voor hem ook niet de reden was waarom hij en zijn ex uitelkaar gingen. Hij wilde eerst een nieuwe omgang creeren met zijn kinderen om iedereen te laten wennen aan de nieuwe situatie. Maar omdat zijn ex tegen de kinderen had gezegd dat zij en hun vader uitelkaar gingen vanwege een andere vrouw in zijn leven werd dat moeilijk want zijn kinderen hadden het gevoel dat hun vader een 'geheim' leven leidde (ze hadden veel vragen zowel naar hem als naar hun moeder). Om duidelijkheid te brengen en aan zijn kinderen te laten zien dat hij geen geheim leven leidde vroeg hij of ze mij wilden leren kennen. Ongeveer 4 maanden nadat hij en zijn ex niet meer in hetzelfde huis woonde hebben we iets gedaan met de kinderen, dat was ook de dag dat ik mijn partner aan mijn kinderen voorstelde. Daarna hadden we 1 dag in een weekend per maand met de kinderen samen (zonder slapen)en 1 weekend apart met onze eigen kinderen. De moeder van zijn kinderen was het er niet mee eens dat zijn kinderen mij zagen en om druk uit te oefenen op mijn partner liet ze dat ook aan haar kinderen weten; ze vertelde dat zij het idee niet verdroeg dat haar kinderen met hun vader en zijn vriendin waren.....dat hun vader met iemand was en dat zij geen vriend had. Zij zei dat ze het nog veel te vroeg vond voor haar kinderen om mij te zien. Maar ze vergat dat het zij was die het over mij heeft gehad naar haar kinderen toe, die het over mijn bestaan had. Dat gaf problemen naar de kinderen toe (schuldgevoel naar hun moeder toe)die dan niet wilden komen het weeekend en dus moest mijn partner alle zeilen bijzetten om zijn kinderen te overtuigen om wel te komen.
We zijn vorig jaar in juli gaan samenwonen omdat zowel mijn als zijn appartement te klein waren om met 7 personen te zijn. Daarbij wilden we ook echt samen zijn/samenwonen en niet meer tussen 2 appartementen in leven. Ook gezien de kosten was dit wenselijk omdat mijn partner doordat zijn ex niet werkt meer dan 70% van zijn salaris aan haar afdraagt, 2 huizen betalen (zijn voormalig huis waar zijn ex nog woont en zijn appartement waar hij woonde en deels zijn 3 kinderen)werd een kostbare zaak. Dus de kosten delen en een ruimer huis waar alle kinderen een eigen kamer hebben was wenselijk.
Dus gezien bovenstaande vind ik absoluut niet dat wij te hard van stapel zijn gelopen.
Hkh
Jeetje hkh... Ik ben echt heel blij met jouw berichtje, en echt wat ik nodig had. Ik kreeg bij veel vorige reacties het idee dat wat ik voelde en beleefde niet terecht was. Ik denk dat het ook niet makkelijk is in te leven in een situatie die men niet kent en de handicap hier is dat het maar woorden zijn die op meerder manieren geinterpreteerd kunnen worden. Ik ben helaas nog niet zo handig dat ik er een stripverhaal van kan maken
Ik heb nagedacht over hetvolgende:
- doorgaan met mijn kinderen zoals ik voorheen deed en het laten gaan van de kinderen van mijn partner maar wel uitleggen naar mijn kinderen toe dat ik het niet eens ben met het gedrag van zijn kinderen maar dat ik niet hun mama ben en niet over hun opvoeding ga
- ook lossere regels voor mijn kinderen
Ik ben er nog niet overuit en wil het er ook over hebben met de vader van mijn kinderen.
En ik heb ook tegen mijn partner gezegd dat ik graag wil dat hij meer onderneemt met zijn kinderen. Zij hebben weinig zin om iets te doen, willen het liefst de hele dag tv kijken, spelletjes spelen, hangen op de bank.... Ik wil ook graag van het huis kunnen genieten met mijn kinderen zonder ruzies van wie mag nu op de computer, etc.
Erg bedankt voor deze hart onder de riem.
Lady gaga
Ik denk dat de wat negatieve reacties vooral zijn omdat je het over weerzin hebt tegenover de kinderen van je man terwijl alle kinderen ook een produkt van hun opvoeding zijn. Als die opvoeding zo lijnrecht tegenover die van jou staat, zal je het misschien toch beter los moeten laten in de korte periode dat jullie met zijn allen zijn. Ik begrijp dat jij vindt dat jouw kinderen ook de dupe zijn van het gedrag van zijn kinderen en de opvoeding. Dat kun je ondervangen door in die weekends je eigen ding met jouw kinderen te doen. Ik zou niet expliciet zeggen dat je het niet eens bent met de opvoeding van je partner of zijn ex partner. Ik zou het onder het mom van, het is weekend en partner ziet zijn kinderen niet zo vaak dus we maken er een gezellig weekend van en op andere dagen dat ze naar school moeten, is het weer "gewoon".
Ik zou ook zeker niet tegen je man zeggen dat hij meer moet ondernemen met zijn kinderen. Als er ruzie is over computergebruik, moeten daar natuurlijk afspraken over gemaakt worden. Het moet natuurlijk niet de sfeer bepalen in huis maar het is aan jou om je eigen plan te trekken. Zijn kinderen vinden het kennelijk leuk om de hele dag spelletjes of tv te kijken, ik begrijp hier uit dat jouw kinderen dat niet hebben. Ik heb dat ook gehad en echt gedacht : wij gaan met zijn 3en er lekker op uit, ze kunnen allemaal mee maar hoeft niet. We hebben het evengoed gezellig zo. en dat gold ook voor verjaardagen van mijn kant van de familie en familieweekends. En toen bleek na een tijdje dat ze het best leuk vonden om mee te gaan maar het ook heerlijk vonden om thuis te hangen. Dat is dus aan hen en niet door jou in te vullen.
Maar dit zijn slechts mijn ervaringen en daar zijn heel wat tranen, kromme tenen en frustraties aan vooraf gegaan.Probeer niet te geforceerd 1 gezin te zijn, dat gebeurd toch niet en je zult zien dat als jij er relaxter mee om gaat, het de sfeer in huis ten goede komt. Het vergt wel veel water bij de wijn voor jou maar het levert zoveel meer op : rust, plezier met ook zijn kinderen en een relatie die niet 1 x in de 2 weken onder druk staat.
Hkh
De reden dat ik wil dat mijn partner ook dingen buitenhuis doet is ook voor de rust voor mijn kinderen en mij. Als ik met mijn kinderen weg ben (zij hebben sportactiviteiten op zaterdag en soms ook op zondag) dan hebben de kinderen van mijn partner plenty tijd om te doen waar zij zin in hebben (tv, spelletjes, computer etc). Ik vind het daardoor ook niet meer dan fair dat mijn kinderen een deel van de tijd ook het huis voor zichzelf kunnen hebben en doen waar zij zin in hebben en dat het niet altijd aan mijn kinderen en mij is om naar buiten te gaan. Door de week werk ik, zie mijn kinderen alleen maandag- en dinsdagavond (voornamelijk huiswerk, eten en naar bed). Door de week hebben mijn kinderen sport en mijn zoon behoorlijk veel huiswerk dus geen tijd voor tv/computer spelletjes etc.
Daarbij nemen de kinderen van mijn partner veel meer plek in dan die van mij (zij zijn al met zijn 3-en) en hebben de gewoonte om te schreeuwen, de jongens ruzieen veel onderling....
En het computer/televisie gebruik is echt een nachtmerrie, we hebben al van alles uitgeprobeerd qua schema's. Er zijn 4 kinderen die allemaal op de computer willen....en daarnaast hebben de pubers hun favoriete tv programma's....
Dus als wij er niet zijn dan kunnen zij met zijn 3-en onderling uitmaken wie er op de computer kan en als zij uit huis zijn heeft mijn zoon de tijd om te computeren zonder zich tegenover 3 anderen te moeten verdedigen.
Mijn kinderen vinden het ook leuk om thuis te zijn en hun dingen te kunnen doen, juist omdat ze ook vaste activiteiten buitenshuis hebben... en daarbij, het is ook hun huis.
Lady gaga
Ik herken veel in de situatie behalve dat mijn kinderen zelf niet zoveel behoefte hebben aan computeren en ze dus maar 1 nacht in de 2 weken bij hun vader zijn. Ik begrijp nu beter dat het voor jouw kinderen ook moeilijk is terwijl dat voor mijn kinderen niet zo is, andere behoefte, andere leeftijd, andere sexe.
je kunt alleen je partner en zijn kinderen niet dwingen om andere activiteiten te hebben als dit is wat zij allemaal leuk vinden. Mijn idee van een leuk weekend hebben is zeker niet computeren en tv kijken maar nogmaals, mijn kinderen hebben een andere leeftijd. Ik denk dat dit ook in niet samengestelde gezinnen frictie oplevert.
Ik denk nog steeds dat het meer loslaten van dingen, zal leiden tot een gezelliger sfeer zonder dat je dan meteen een gezin bent. Voor jou een grote stap, dat weet ik maar al te goed. Ik vind wel dat je zou kunnen proberen het opvoeden bij je partner te laten maar je kunt ook de teugels laten vieren zonder dat het ten koste gaat van jouw kinderen en jullie huisregels. Ik neem aan dat je partner in situaties waarin zijn kinderen er niet zijn, wel achter die regels staat.
Dat bedoel ik niet naar of betuttelend naar je partner maar ik weet van mijn man dat hij ze verschrikkelijk mist en echt wel weet dat er ook in de weekends regelmaat nodig is maar hij kan het gewoon niet. De confrontatie aangaan, zijn aandacht verdelen en dat respecteer ik nu. Ik kan me er nl wel iets bij voorstellen. En dus hoeven mijn kinderen bijv in het weekend niet perse hun groente op te eten omdat kind van man helemaal niets eet wat groente of fruit is en doordeweeks wel. Dat is voor mij een behoorlijk concessie geweest maar achteraf gezien was het de strijd allemaal niet waard. voor niemand, ook niet voor jou want ik weet wel een beetje hoe je je voelt.
Computerprobleem
Voor de goeie sfeer zou ik eerder geneigd zijn om een extra computer aan te schaffen voor de gezamenlijke weekends. 4 kinderen op een computer is ook best veel namelijk.
En is het niet mogelijk om ergens in huis een hangplek voor de kinderen van je man te creeren? Waar zij ongeneerd kunnen computeren, tv kijken en tijd doorbrengen met hun vader zonder dat jij en jouw kinderen daar last van hebben?
Mij lijkt namelijk dat verplichte gezellige uitstapjes niet gaan werken. Kinderen van die leeftijd krijg je daar niet meer echt enthousiast voor, zeker indien het verplicht is.
Lady
Hoe zie jij jullie samenleven? Ik heb nl. erg de indruk dat het jouw huis, jouw manier van leven, jouw denkwijze is. Zijn jouw vriend en zijn kinderen te gast in jouw huis en hebben ze te leven volgens jouw regels. Of hebben jullie alles bij elkaar gegooid en even flink roeren? Beetje van jou en een beetje van hem!
Het lijkt mij zo moeilijk voor deze kinderen, veilige omgeving weg, twee keer per maand naar je vader en zijn vriendin die je niet ziet zitten. De vriendin die er opeens was toen pa en ma uitelkaar gingen.Dan hoeft hun moeder echt niet te vertellen dat pa een vriendinnetje heeft, dat hebben kinderen van deze leeftijd echt wel door. Dus gooien ze de kont alleen maar meer tegen de krib.
Weekend
Naar aanleiding van een aantal van jullie reacties vraag ik mij af waarom jullie reageren. Ik vraag geen medelijden of begrip maar ben op zoek naar een oplossing voor een situatie waar ik veel moeite mee heb maar die wel heel belangrijk voor mij is, namelijk het normaal kunnen samenleven met de man van wie ik houd en zijn kinderen. Maar houden van houdt niet automatisch in alles accepteren. Ik lees zelfs in enkele van jullie reacties dat ik maar niet de vader bij zijn kinderen had moeten weghalen, of mijn partner bij zijn ex had moeten laten.... Behalve dat het vooroordelen zijn is het wel erg makkelijk om zo te reageren en te zeggen dat ik voor de problemen heb gezorgd en nu dus de consequenties voor mij zijn. Dat zijn kinderen niet om deze situatie hebben gevraagd en dat ik het dus moet accepteren dat zij zo zijn als ze zijn. En in jullie ogen kan hun moeder er ook niets aan doen, ik heb al haar man dus wat wil ik nog meer. Dus dat zij het slachtoffer is.
In jullie ogen ligt de verantwoordelijkheid van het geluk van deze kinderen bij mij. Ik ben van mening dat het geluk van de kinderen bij de ouders ligt. De vader van mijn kinderen en ik zijn zelf aan het scheiden, onze kinderen hebben het ook heel moeilijk want zij zien ook het liefst papa en mama samen ook al weten zij dat wij er altijd voor hen zullen zijn ook al wonen we niet meer samen en ook al hebben we beiden een andere levenspartner. Het belangrijkste voor de vader van mijn kinderen en mij is dat onze kinderen een veilig gevoel hebben en evenwichtig worden opgevoed en dat is onze taak en belangrijker dan de relatie die we hebben met onze nieuwe partner. Mijn ex zal mij nooit afvallen en ik hem ook niet naar onze kinderen toe en we zullen nooit opmerkingen maken in het bijzijn van onze kinderen vwb de nieuwe partner. Papa en mama hebben ooit van elkaar gehouden en daardoor zijn onze kinderen geboren maar dat is nu niet meer zo maar we blijven altijd hun papa en mama en altijd van hen houden, dat verandert nooit.
Toen mijn partner en zijn ex uitelkaar gingen was hij bang om zijn kinderen te verliezen. Zijn ex vertelde aan haar kinderen dat zij nooit iemand anders nodig zou hebben dan haar kinderen, dat dat voor haar voldoende was. Dat haar kinderen niet bang hoefden te zijn dat zij bij hen weg zou gaan voor een andere man. Op die manier gaf zij bij haar kinderen aan dat hun vader hen wel in de steek had gelaten door voor mij te kiezen als vrouw. Mijn partner heeft besloten weg te gaan bij zijn ex maar nooit zijn kinderen in de steek gelaten. Zijn kinderen, als ze al accepteerden dat hij niet meer met hun moeder wilde leven, vroegen zich af waarom hij mij nodig had als hij al zijn kinderen had. Hun moeder had ook alleen maar haar kinderen nodig dus wat wilde hun vader met een relatie en een leven met mij? Dus het feit dat hij met mij wilde leven hield voor hen in dat hij niet genoeg van hen hield. En ze vinden het ook niet eerlijk dat hun moeder alleen is en dat hun vader wel iemand heeft die van hem houdt. Is dit de boodschap die je wilt geven aan jouw kinderen als moeder zijnde? Schuldgevoel en pijn veroorzaken bij jouw kinderen? Is dat normaal?
Dus mijn partner bevond zich in een situatie waar hij geen raad mee wist, waarin hij heel bang was om zijn kinderen te verliezen. Een situatie waarin hij geen tegengas kon geven en zich niet staande kon houden. Hij wilde er alles op alles stellen om zijn kinderen niet te verliezen tot zelfs een einde aan onze relatie omdat zijn kinderen zeiden dat hij moest kiezen tussen hen en mij.... En we hebben inderdaad een einde gemaakt aan onze relatie. En dat was heel erg pijnlijk en ontzettend verdrietig. Hij wilde zelfs zo ver gaan voor zijn kinderen om weer samen te gaan wonen met zijn gezin. Dat is niet gebeurd en wij zijn weer bij elkaar teruggekomen maar niet zonder veranderingen van zijn kant. Ik wilde dat hij zich inzette voor onze relatie en voor mij koos en dus ook voor het verantwoordelijk zijn als vader naar zijn kinderen toe. Ik wilde dat hij zich niet meer liet manipuleren door zijn kinderen en zijn ex. Ik ben het mee eens dat het voor de kinderen belangrijk is om begrepen te worden en ze de tijd te geven om op adem te komen en aan een nieuwe situatie te wennen. Maar ik heb gezien de situatie (een vader die het niet aan kon en zich niet staande kon houden naar zijn kinderen toe en een moeder die haar wraak via haar kinderen speelde) die kans nooit gehad. De kinderen wilden alleen maar één ding en dat was/is dat ik niet meer bestond. Het maakte voor zijn kinderen niet uit of ik aardig was of niet, ik mocht alles zijn behalve de nieuwe vrouw van hun vader. En zo gedroegen zij zich ook en ik heb op een gegeven moment een lijn moeten trekken om mij en mijn kinderen te beschermen omdat mijn partner daar niet toe in staat was. Ik vind het trouwens een hard gelag; mijn gevoelens naar zijn kinderen wordt onbegrijpelijk gevonden en zwaar veroordeeld maar een moeder die haar kinderen opzadelt met haar frustraties waardoor de kinderen zich afzetten tegen hun vader en de oorzaak is van heel veel onrust en frustraties bij de kinderen is begrijpelijk.
En uiteindelijk komt die onrust tot uiting als de kinderen bij ons zijn.
Ik ben gewoon op... het gaat wel beter aan de kant van mijn partner, hij doet echt zijn best en heeft ook door dat dit niet zo door kan gaan en dat ik hem nodig heb om hier met zijn allen zo goed mogelijk door heen te komen.
Het weekeinde is begonnen, ik ga mijn kinderen ophalen en ze een hele dikke knuffel geven want ik heb ze ontzettend gemist.
Goed weekend allemaal en bedankt voor jullie aandacht en reacties.