Samengesteld gezin - alleen de ouder of ook de nieuwe partner kan reageren
Hallo,
Mijn partner en ik wonen sinds vorig jaar juli samen. We zijn beiden nog in scheiding met onze ex-partner. Hij heeft 3 kinderen van 10 t/m 14 jaar die bij hun moeder wonen en 2x per maand een weekend bij ons zijn. Mijn kinderen zijn 11 en 6 jaar en ik heb met hun vader een wekelijkse omgangsregeling (elke week dezelfde dagen met mij en idem met hun vader en 2x per maand een weekend met mij en het andere weekend met hun vader). Het gaat over het algemeen goed met mijn kinderen (dat zegt natuurlijk elke ouder mbt zijn eigen kinderen) en het gaat vaak goed fout met de kinderen van mijn partner voornl in het contact met mij en hun gedrag in het algemeen. Verschil in opvoeding, achtergrond, normen waarden etc.
Mijn kinderen zijn opgegroeid met een papa en mama die beiden werken en de opvang werd geregeld met een oppas- moeder thuis en 1x per week bij de grootouders. De tijd die we hadden werd doorgebracht met onze kinderen en beiden waren (en nog steeds) betrokken met de opvoeding van onze kinderen. Er zijn duidelijke regels voor iedereen en er is een organisatie in huis om alles in goede banen te leiden.
Mijn partner werkt heel veel en was bijna nooit thuis, als hij thuis was was hij papa die voetbal speelde met zijn zoons en een aai over de bol voor zijn dochter.
De moeder van zijn kinderen is huisvrouw en heeft nooit gewerkt en haar taak was voornamelijk het huishouden en aanwezig zijn voor de kinderen. Van opvoeding was er nooit echt sprake, en dat is nog steeds het geval.
Bovenstaande schets al duidelijk dat dit (zonder in details te treden) vaak tot conflicten leidt als de kinderen er zijn (en ook als de kinderen er niet zijn). Conflicten tussen mijn partner en ik vwb de regels en zijn aandeel in de opvoeding van zijn kinderen, conflicten tussen de kinderen omdat de één wel uren op de computer mag spelen, lang in bed mag blijven, zijn huiswerk niet hoeft te maken. Ik ben veel stricter in het toepassen van regels en ook het aangeven van de consequenties als de regels niet nageleefd worden door mijn kinderen. Voor de kinderen van mijn parter zijn er bijna nooit consequenties (straf etc).
Ik heb er geen problemen mee als mijn partner mijn kinderen op de 'vingers tikt' in het geval zij regels overschrijden en ik heb dit ook tegen mijn kinderen gezegd maar mijn partner en zijn kinderen accepteren het niet dat ik hen er op wijs als ik het niet eens ben met hun gedrag/overschrijding van regels.
Mijn partner is nog in de rol van het leren hoe het is om een ouder te zijn (en dus geen papa-vriendje van zijn kinderen) en hij heeft daar veel moeite mee en heeft vaak het gevoel dat zijn ouderschap ondermijnd wordt als ik zijn kinderen wijs op hun fouten. Daarbij is er een groot verschil in opvoeding tussen wat hun vader nu met hen wil en hoe hun moeder hen opvoedt (zij is niet echt bezig met opvoeden zoals dat al voorheen het geval was).
Waar ik eigenlijk heen wil met mijn verhaal is of ik ook het recht heb om de kinderen van mijn partner op de vingers te tikken igv dat hun gedrag daar aanleiding toegeeft of moet ik dit regelen via hun vader zodat hij hen erop kan aanspreken? Hij vindt het erg moeilijk om zijn kinderen op de vingers te tikken, verschillende factoren zijn hier de oorzaak van waaronder het gebrek aan ervaring en het niet om kunnen gaan met conflict situaties met zijn kinderen en het willen bewaren van de 'goede sfeer'.
Ik hoop van jullie positieve en constructive reacties te ontvangen vanuit jullie eigen ervaring of dat van anderen want ik kom er niet uit in discussies met mijn partner omdat we toch ons eigen standpunt beschermen en niet echt objectief kunnen zijn.
Daarbij wil ik nog toevoegen dat ik een bijna dagelijks contact heb (voornl via email en sms) met de vader van mijn kinderen vwb de opvoeding, hun school, aanschaf van kleding, speelgoed etc om proberen op één lijn te blijven en dat gaat voor 95% goed.
Ik zie erg uit naar jullie reacties en alle goede raad is welkom.
groet
Krisha
Hoi lady
Goed dat je nog zo rustig reageert. Natuurlijk zit er een heel verhaal achter jouw vraag, en ik kan me ook voorstellen dat je verbaasd bent over de reacties. Hier komt zoveel bij elkaar! Het is een enorme kluwen.
Je schrijft zelf:
"Ik vraag geen medelijden of begrip maar ben op zoek naar een oplossing voor een situatie waar ik veel moeite mee heb maar die wel heel belangrijk voor mij is, namelijk het normaal kunnen samenleven met de man van wie ik houd en zijn kinderen."
En ja, dat is misschien te veel gevraagd.
Het hele verhaal is begonnen met 2 stellen die kinderen gekregen hebben. Die kinderen, en ik val nu een beetje in herhaling, hebben ner-gens om gevraagd. Een kind dat het heeft over het stukhakken van een baby geeft een noodsignaal af. Dat voelt zich totaal onthand.
Het feit dat dat kind zich zo voelt is niet jouw verantwoordelijkheid, maar de manier waarop je ermee om gaat wel. Het feit dat de verhoudingen zo verstoord zijn met de moeder is ook niet jouw verantwoordelijkheid, maar de consequenties ervan kun je niet uitbannen uit je bestaan. Het is een package deal.
Ik denk dat misschien je woordkeus en je houding voor de heftige reacties hebben gezorgd. Aanvankelijk viel ik vooral over "geen opvoeding". Als je zo'n term gebruikt plaats je jezelf boven de ander. Had je gekozen voor "een zeer losse opvoedingsstijl" of "een opvoeding zonder merkbare grenzen of structuur" dan was het al heel anders geweest. Uiteindelijk is een forum een beperkt medium. Je moet maar net in 1 posting je verhaal neergeschreven krijgen. Dat kan heel lastig zijn.
Bottom line: er bestaat geen recht op geluk. Niet voor mensen die bij hun partner blijven, niet voor mensen die scheiden, en niet voor mensen die opnieuw beginnen. Bloed is altijd dikker dan water. Stiefmoeders hebben niet voor niets een slechte naam in sprookjes. Er zijn geen makkelijke recepten (niet dat jij van dat laatste uitgaat hoor; ik wil maar zeggen dat je probleem misschien te ingewikkeld is voor het forum).
Ik wens je wijsheid. En probeer de dingen bij jezelf te houden.
Lady gaga
In je berichtje lees ik de tegenstelling tussen hoe jij en je ex dingen aanpakken en hoe je vriend en zijn ex het aanpakken. Jij vindt jullie manier uiteraard beter en dat is het misschien ook maar met die wetenschap schiet je helemaal niks op. Wat de moeder van de kinderen zegt of doet staat volkomen buiten jullie. Daar kan je helemaal niks mee. Ik zou me daar ook niet op richten.
Waar ik me op zou richten is om te proberen een zo leefbaar mogelijke situatie te creëren. Ik vond daarom de tip van Rosase ook wel een goede om er een extra computer bij te nemen. Zoek het vooral in praktische oplossingen die de situatie voor jou leefbaar maken. Dat is misschien niet ideaal maar de ideale situatie ga je voorlopig gewoon niet krijgen. Richt je dus op leefbaar.
De opvoeding van de kinderen van je vriend zou ik vooral aan hem overlaten. Natuurlijk kan je best tot klankbord dienen en er met hem over praten maar als het bij praten blijft van zijn kant zou ik verder niet aan gaan trekken. Dat moet hij verder toch echt zelf doen.
En bedenk goed dat het vormen van een samengesteld gezin heel veel tijd kost. Gemiddeld staat er geloof ik een jaar of 5 voor om alles redelijk te laten functioneren. Voorlopig zijn jullie gewoon twee gezinnen die toevallig een deel van de tijd samen leven. Het is niet één gezin en gezien de leeftijd van de kinderen zal dat misschien ook niet gaan lukken.
Mijn kinderen waren veel kleiner toen ik mijn nieuwe man ontmoette. Hij had zelf ook geen kinderen dus de situatie was veel minder gecompliceerd en toch heeft het echt wel even geduurd voordat we als een gezin functioneerden. Daar ging echt wel een langere periode overheen.
In verwijten rondom zijn ex te blijven zitten helpt ook. Je kan niet controleren wat ze zegt en doet tegen de kinderen. Het kan ook best zijn dat de kinderen zich echt in de steek gelaten voelen. Gescheiden ouders zeggen weliswaar altijd dat ze natuurlijk nog van de kinderen houden en de kinderen niet in de steek laten maar concreet kan het als kind wel gewoon zo aanvoelen. Immers papa is ook weggegaan, immers papa woont niet meer bij ons maar bij iemand anders en papa is gewoon veel minder vaak aanwezig. Voor een kind kan dat wel degelijk als in de steek gelaten voelen en dan kan de vader nog zulke mooie woorden hebben over de liefde voor het kind de daden van de vader wijzen concreet op wat anders. Ik zeg niet dat je niet voor je eigen geluk mag kiezen maar ik vind wel dat veel gescheiden ouders soms wel iets te makkelijk er over heen kijken dat een keuze voor hun eigen geluk een keuze is die het geluk van de kinderen wel in de weg staat.
Ik zou dus proberen het uit de emotionele sfeer te trekken en concreet te kijken naar welke problemen je tegen aanloopt en hoe je die het beste op kan lossen. Gewoon met simpele praktische oplossingen want dat is alles wat je nu kan bereiken.
ik vind wel dat het gedrag van de kinderen zorgelijk is. Daar zit echt veel verdriet en woede achter maar dat kan jij niet wegnemen. Alleen je vriend kan proberen daar iets mee te doen.
Maylise
Vieze smaak
Ben ik dan de enige die een heel raar gevoel krijgt van alle prive zaken die Lady gaga hier over het internet strooit? Onder haar eigen naam ( foutje maar toch)[[is inmiddels verwijderd door Forumbeheer] de vieze was van de wettige echtgenote van haar vrijer en zijn kinderen op het wereld wijde web. Ik vind dat je daar eerst wel een beetje zorgvuldiger mee om mag gaan voor je met je vingertje naar een gezin wijst wat duidelijk in duigen ligt.
Avalon
Het OOL-koor brengt LG ook niet veel verder.
Nu is ze vooral geholpen met praktische tips zoals Maylise en anderen ze geven: kijk dichtbij, beperk je tot de zaken waar je invloed op hebt.
Op de langere termijn zal ze ongetwijfeld met de gevolgen van haar sterk oordelende houding worden geconfronteerd; maar daar kunnen we het nu verder net zo goed niet over hebben. Dat is nu nog te ver weg.
Maylise
Hoi Maylise, bedankt voor jouw reactie. Ik weet ook wel dat de opvoeding van zijn kinderen bij mijn partner moet blijven en dat ik er mij niet mee moet bemoeien (makkelijker gezegd dan gedaan moet ik toegeven), dat het zijn verantwoording is en niet de mijne. Maar ik heb er wel moeite mee dat als hij dingen laat gaan naar zijn kinderen toe (omdat hij ze niet zo vaak ziet, omdat hij geen boeman wil spelen, omdat hij het moeilijk vindt om door te pakken, om welke reden dan ook, etc) dat dit consequenties heeft voor mijn kinderen, mijn kinderen hebben ook nergens om gevraagd en mijn kinderen kunnen er ook niets aan doen dat mijn partner het moeilijk vindt om zijn kinderen op te voeden. Ik zou geen goede moeder naar mijn kinderen zijn en zij zouden geen vertrouwen in mij kunnen hebben als ik hen niet kan 'beschermen'. Beschermen is een groot woord maar het komt te vaak voor dat omdat mijn partner vindt dat mijn kinderen veel meer voordelen hebben dan zijn kinderen, dat zijn kinderen het veel moeilijker hebben dan mijn kinderen het gerechtvaardigd is dat mijn kinderen veel vaker water bij de wijn moeten doen dan zijn kinderen of begrip moeten tonen naar zijn kinderen en dat het gerechtvaardigd is dat hij minder streng hoeft te zijn naar zijn kinderen, en daar ben ik het niet mee eens. Als het dan zo is dat hij cooler wil zijn naar zijn kinderen ok, maar dit moet geen negatieve gevolgen hebben voor mijn kinderen. Mijn kinderen hoeven geen rekening te houden met het verleden van zijn kinderen en de consequentie van dat verleden in het nu. Mijn kinderen hebben er ook niet om gevraagd dat ik een nieuw leven ben begonnen met mijn partner en al de gevolgen die dat voor hen meebrengt.
Prettige avond.
Correctie
..... dat mijn partner het moeilijk vindt om zijn kinderen op te voeden>>
ik bedoel: dat mijn partner het moeilijk vindt om consequent te blijven naar zijn kinderen toe....
de eerste zin klinkt idd erg op de vingers tikkend...
Lady gaga
Dit is allemaal akelig herkenbaar, vooral dat verwacht wordt dat jouw kinderen water bij de wijn moeten doen. Met dit ene (belangrijke) verschil : mijn kinderen zijn bijna altijd bij ons en dat maakt het wel makkelijker om uit te leggen.
Wij hebben na een relatief rustige periode afgelopen dagen een absoluut dieptepunt bereikt met de oudste van mijn man. Ik kan niet in details treden maar er is iets gebeurd door de thuis situatie van zijn kind waardoor de boel ineens weer op scherp staat en dit verstrekkende medische en psychische gevolgen heeft voor dit kind en dus ook voor mijn gezin. En hoewel het mijn hart breekt, is het mij weer duidelijk geworden dat ik niets maar dan ook niets kan doen, behalve een luisterend oor voor mijn man zijn. Wij staan qua consequenties tegenover elkaar en ik mag en kan me er niet mee bemoeien.
Ik begrijp helemaal niets meer van mijn man, waarom het zo ver moet komen. Maar dit gaat niet om mij maar om het kind van hem en zijn ex-vrouw. En dan blijkt dat wij nog lang geen samengesteld gezin zijn maar twee gezinnen die in een gezamenlijk weekend elkaar de ruimte proberen te geven en proberen de grote verschillen te accepteren.
natuurlijk moet je je kinderen beschermen maar dat doet jouw man op zijn eigen wijze ook en het is zwaar klote om te zien dat je kinderen het moeilijk hebben en dat je ze maar zo weinig ziet. Dat hou ik mezelf maar voor, iedere keer opnieuw maar moeilijk is het wel.
Schade
Ik denk dat je als ouder primair verantwoordelijk bent voor het welzijn van je (eigen) kinderen. Als je als partners binnen een samengesteld gezin beide niet bereid bent om de verschillen te accepteren of eventueel water bij de wijn te doen, is het eigenlijk een kansloze missie. Als je het gevoel hebt dat de situatie schadelijk is voor je kinderen, en er is geen zicht op verandering, kun je niet anders dan daar gevolgen aan verbinden.
Ik heb exact in dezelfde situatie gezeten, inclusief de ex in de slachtofferrol die de kinderen opjutte, veel te vroeg gaan samenwonen (na een jaar) in de veronderstelling dat er wel genoeg tijd was verstreken, verschillen in opvatting tussen de opvoeders. Wat een ellende was dat allemaal. We wonen nu bijna een jaar weer apart en alle kinderen (die van hem en mij) zijn daar zo van opgebloeid. Zelf heb ik ook veel meer rust gekregen want het is uitputtend om constant alle belangen van de verschillende partijen in het oog te houden en zorgen dat niemand zich benadeeld voelt.
Het is heel naar om de boel op te breken als je veel van elkaar houdt en het liefst met je partner onder een dak wilt wonen, maar als het zoveel nare consequenties heeft neemt de liefde uiteindelijk ook af als je het te lang laat doorgaan.
Beslissing genomen
En weer weekend ellende (ik zit er helemaal doorheen). Ik heb er bij mijn partner op aangedrongen om de kinderen verspreid over de weekenden te hebben, dus niet meer alle kinderen in één weekend samen. Dus om het weekend zijn mijn kinderen er en om het weekend zijn kinderen. We hoeven op die manier (nog)niet apart te gaan wonen en we kunnen het weekend samenzijn met onze eigen kinderen. Tussen mijn partner en mijn kinderen zijn er geen problemen, dus die weekenden kunnen we met zijn vieren doorbrengen. Het weekend dat mijn partner met zijn kinderen is kan ik grotendeels elders doorbrengen (ik kan een weekendje weggaan, naar vrienden toe, etc). Hij kan dus dan al zijn tijd met zijn kinderen doorbrengen zonder rekening te hoeven houden met mij of ik met hen en ik kan in alle rust het weekend met mijn kinderen zijn. Het enige dat erbij inschiet (en het is vooral mijn partner die daar moeite mee heeft) is ons weekend wij samen wat we vaak gebruikten om leuke dingen te doen, weekendjes weg te gaan etc. Maar op dit moment is alles wat op een oplossing lijkt welkom voor mij, ik ga er helemaal onderdoor; ben boos, verdrietig en voel mij verschrikkelijk gefrustreerd. Het klinkt misschien heel cliche maar ik vraag mij soms af of een relatie dit allemaal wel waard is. Zoals hiervoor al geschreven werd, de liefde houdt op een gegeven moment op als er teveel problemen/verschillen zijn.....
Hkh
Ik las net jouw berichtje, ik wil jou en jouw gezin heel veel sterkte toewensen. Ik vind het gewoon zo ontzettend knap van jou hoe jij met jullie situatie omgaat. Als ik maar half had van hoe jij het aanpakte dan zou het aan mijn kant al stukken beter gaan.
Ik ben ook blij met jouw woorden, ik vind daarin veel steun ook al gaat het er aan mijn kant niet beter op.
Heel veel sterkte.
Vic
Hoi Vic, ik vind het heel moedig dat jullie die beslissing hebben kunnen nemen. Wij hebben het er ook al een paar keer over gehad om niet meer samen te gaan wonen (we wonen hier nog maar net, er staan nog allemaal onuitgepakte verhuisdozen beneden). Maar steeds vinden we dan toch weer de moed en weet mijn partner mij te overtuigen dat het vanaf de volgende keer wel goed zal gaan, dat hij dan wel er met zijn hoofd bij zal zijn. Ik heb hem ook al meerdere keren gevraagd of hij het er wel mee eens is zoals ik de opvoeding zie en dat bevestigd hij..... Maar elk weekend lukt het hem gewoon niet om stand te houden en dan gaat het weer helemaal mis. Ik begin het nu ook moeilijk om hem te vertrouwen....
Zoals ik hiervoor al schreef willen we alvorens te beslissen om apart gaan wonen eerst iets anders proberen dat volgens mij ook rust moet kunnen brengen en een ieder in zijn eigen vaarwater laten. Het kan in ieder geval nooit slechter gaan dan nu.
Lady gaga
Dank je we voor je lieve woorden. het heeft ons 3 jaar gekost om op dit punt te komen en ik heb voor mezelf ook met een deskundige gesproken omdat ik er niet meer uit kwam en de negatieve gevoelens voor zijn kinderen zo moeilijk vond. Neemt niet weg dat nu de boel weer escaleert, het heel veel energie kost om bij mezelf te blijven en me niet als een dolle er mee te bemoeien. Maar ben wel heel verdrietig en voel me heel erg buitengesloten. Dan blijkt maar weer hoe kwetsbaar een samengesteld gezin is. Ik denk wel dat in onze
Jullie beslissing lijkt me een hele goede. Rust in de tent krijgen en van daaruit verder borduren. Misschien heeft het allemaal meer tijd nodig dan je hoopte. Stapje voor stapje komt er verbetering en misschien ook niet maar dan is er in ieder geval minder negativiteit wat vooral belangrijk is voor alle kinderen.
Ik wens je heel veel sterkte en geluk.
Goed om te proberen
Ik vind het een goede oplossing die jullie hebben gevonden om voorlopig wat rust te creëren. Wees er wel alert op dat je je toch niet teveel gaat bemoeien met hoe je vriend zijn kinderen aanpakt. Je haalde het weer aan dat hij soms vergeet wat jullie hebben afgesproken (jouw visie en manier) en dat je hem daardoor minder vertrouwt. Misschien wil je vriend wel helemaal niet helemaal jouw aanpak volgen omdat hij ze maar weinig ziet, en durft hij dat niet tegen je te zeggen. Het zal voor hem ook zeker niet meevallen om dingen met jou en je kinderen te doen als de zijne er niet zijn. Ik vond dat zelf altijd verschrikkelijk.
En probeer toch ook tijd vrij te maken om met z'n tweeën te zijn. Juist de onderlinge band tussen jullie is heel belangrijk als je naar een stabiele situatie wilt.
Vic
Bedankt voor jouw reactie. Ik hoop idd dat dit rust brengt voor iedereen.
Vwb dat mijn partner niet mijn aanpak wil volgen; wij hebben het hier deze week nog over gehad. Ik heb hem gevraagd eerlijk te zijn naar mij. Dat ik het nodig had te weten dat hij er net zo overdenkt als ik of juist niet, en dat hij het niet voor mij doet maar dat hij zelf ook vindt dat dat de goede manier voor hem en zijn kinderen is. Ik heb hem zelfs gevraagd of het allemaal wel waard is voor hem, dat hij niet bang is dat zijn kinderen zich van hem gaan vervreemden als hun papa een de opvoeding anders aanpakt dan voorheen,dat het allemaal zoveel energie kost en het gewoon niet makkelijker is om door te gaan met zoals het voorheen ging tussen hem en zijn kinderen. Maar hij wil het niet meer zoals het er voorheen aan toe ging, hij wil dat het anders gaat en is ervan overtuigd dat dit voor zijn kinderen het beste is en dat in de loop van de tijd het 'normaal' wordt. En hij weet wat zijn rol hierin is. Hij wil niet meer papa vriendje zijn en om de kinderen naar hem te laten luisteren hij eerst 10 keer moet herhalen en dan uiteindelijk flink uit zijn slof schieten voordat wat hij zegt serieus genomen wordt. Er zijn een aantal zaken waarin hij anders is dan ik en dat blijft ook zo en dat is goed, de wezenlijke dingen daar is hij het over eens met mij en hij wil ook in die richting verdergaan ... Maar hij heeft er moeite mee om het in de praktijk te brengen omdat hij er geen ervaring mee heeft. In theorie weet hij het wel maar om het toe te passen in de praktijk .... Ik vind het vaak moeilijk om voor te stellen wat zijn probleem is omdat bij mij de reflexen natuurlijk zijn (heeft ook te maken met hoe wij beiden als kinderen opgevoed zijn). Maar om kort te zijn; wij bevinden ons wel op 1 lijn.....
Samen dingen doen, dat vind ik nu heel moeilijk... Ik voel me vaak in de steek gelaten door hem (terecht/onterecht) en na elk weekend van beloften dat het beter zal gaan.... Ik heb nu gewoon heel veel behoefte om mijzelf weer terug te vinden en vooral behoefte aan heel veel rust. Dat vind ik op dit moment niet bij mijn partner, ik voel nog teveel boosheid en frustratie en dat moet eerst wegebben.
Voor wat betreft dingen met de kinderen doen... het is bijna nooit voorgekomen dat wij iets met mijn kinderen alleen doen, veel vaker dat mijn kinderen er niet zijn als wij iets met zijn kinderen doen.... Ik vind dat ook niet altijd leuk. Daarnaast, behalve een keer per 2 weken het weekend ziet hij regelmatig zijn kinderen de woensdag van 12h00 t/m 18h00... en dan zijn zij alleen met hem en is het alleen maar leuke dingen doen. Hij is zelfstandig ondernemer en werkt op afspraak en vaak werkt hij thuis dus hij heeft die flexibiliteit. En op de vrijdag haalt hij zijn kinderen rond 14h00 van school en heeft tot 19h00 de tijd met hen samen voordat mijn kinderen en ik thuis zijn. Mijn kinderen zijn er niet voor 19h00 omdat ik werk en tot die tijd zijn zij bij hun vader. Daarnaast omdat mijn partner in zijn werk flexibel kan zijn heeft hij ze ook vaker in de schoolvakanties en dan zijn ze bij ons thuis, ik kan niet elke school vakantie vrij nemen dus zie mijn kinderen alleen op de vaste dagen in de week met mij....
Hkh
Hoe gaat het? Moest wel aan jou denken vandaag. Ik vind het echt rot voor jou.
sterkte en een prettige avond.
Lady gaga
Heb je een rustig weekend voor de boeg?
Lady gaga
"Het enige dat erbij inschiet (en het is vooral mijn partner die daar moeite mee heeft) is ons weekend wij samen wat we vaak gebruikten om leuke dingen te doen, weekendjes weg te gaan etc."
Dat snap ik ja. Maar zoals een vriendin (getrouwd, 2 kinderen) al eens fijntjes opmerkte: 'Wij hebben ook nooit eens een weekend samen'. Ja, zo is het natuurlijk ook weer. Al vind ik het wel een verschil, of het jouw kinderen zijn, zijn kinderen... of jullie kinderen. Maar zoiets begrijpt iemand zonder stiefkinderen en de bijbehorende problematiek vast minder goed.
Vic
Lief dat je het vraagt. Afgelopen weekend was een weekend zonder kinderen... en het was een fantastisch weekend waarin we tijd hadden voor elkaar en onze eigen activiteiten. We hebben ervan genoten. Ook een weekend waarin we gepraat hebben. Mijn partner vroeg mij of ik het nog 2 weekenden aan wilde zien met alle kinderen waarin hij echt de touwtjes in handen wil nemen naar zijn kinderen toe. Ik heb heel erg getwijfeld omdat hij dit al meerdere keren heeft gevraagd en het niet werkte. Ik heb hem uitleg gevraagd, gevraagd waarom het nu anders zou kunnen zijn..... Hij wil dat het werkt en hij weet dat als het niet van zijn kant komt dat het niet gaat. Hij voelt zich gemotiveerder naar zijn kinderen toe om een nieuwe aanpak door te voeren. Ik weet ook wel dat het niet van de ene op de andere keer verandert bij kinderen maar het belangrijkste is dat mijn partner consequent blijft naar zijn kinderen toe. Het klinkt misschien belerend maar mijn partner maar voor hem gaat er een hele nieuwe wereld open....een ouder zijn. Volgend weekend zijn mijn kinderen er niet de hele zaterdag ivm kinderfeestje en slapen bij vriendjes. Ik ga er zaterdag op uit en iets leuks voor mijzelf doen.... Hij kan dan alleen zijn met zijn kinderen zonder dat ik hem op de vingers tik (dit is een grapje ook voor degenen die dit lezen voor wie dit geen grapje is). Ik zie het wel, gaat het niet dan gaan we na 2 weekenden de kinderen opsplitsen per weekend.
Mijn partner en ik zijn in veel opzichten totaal verschillend en daardoor moeten we vaak consessies doen/compromissen sluiten.... En dat gaat niet altijd.
liefs
Krisha
Leanne
Ik krijg die opmerking ook van vriendinnen die kinderen hebben, die vinden het maar een luxe dat ik een weekend zonder kinderen heb. En ik heb natuurlijk zelf ook in die situatie gezeten, toen de vader van mijn kinderen en ik nog bij elkaar waren hadden we de kinderen ook 100%. Nu hebben we echter 5 kinderen samen in het weekend en als het alleen maar het aantal was ... maar dat verhaal is al bekend 
groet
Weer 'n kinderweekend...
... had je nu, toch? Zaterdag min of meer gescheiden doorgebracht... maar vandaag was het prachtig weer. En niet bepaald computerweer, dus misschien durfden jullie wel een gezamenlijk 7-persoons uitje aan in de buitenlucht? Ben wel benieuwd hoe het is gegaan...
Ik ook
Ik ben ook benieuwd. Ook bij ons druk weekend waarin de kinderen van mijn man ook nog eens de een op vrijdag en de ander op zaterdag moesten worden gehaald (1 uur rijden van ons huis) en gistermiddag weer thuis moesten worden gebracht. Dus vooral in het teken van veel heen en weer rijden, veel ergernis tussen man en mij en uiteindelijk weer mijn eigen plan getrokken met mijn kinderen. Zat me groen en geel te ergeren dat man en stiefkinderen letterlijk de hele mooie zondagochtend en deel middag achter games en computer zaten en dacht uiteindelij : wat kan mij het schelen, ik ga wel lekker naar buiten met mijn eigen kinderen, dingen doen die wij leuk vinden.... was heerlijk en ik heb het er 's-avonds niet eens meer met man over gehad.
En jij lady gaga ?
HKH
Hkh
Waarom erger je je daaraan? Je kunt toch niet voor anderen voorschrijven wat zij leuk moeten vinden?
Leeftijd
Ik weet dat ik me niet moet ergeren en dat heb ik dan ook niet meer gedaan toen ik besloot mijn eigen plan te trekken. Van pubers kan ik het wel hebben overigens maar er is 1 vader van 40 die de hele dag op de computer zit en 1 jongen van 6. En dus 1 puber van 16 jr.
Ik weet ook heus wel dat ik niet kan bepalen wat zij leuk vinden of niet en dat ik over 5 jaar ws hetzelfde verzucht met mijn kinderen. Ik wilde aangeven dat ik ook soms weer in mijn eigen valkuil val en dan weer even afstand moet nemen.
Kinder weekend
We hebben het weekend samen doorgebracht. Mijn partner wilde het toch heel graag proberen en hij werd er zelf ook niet goed van dat het allemaal niet liep. Dus we hebben samen de dag tevoren (klinkt voor sommige onder jullie heel schools en strict) doorgenomen hoe hij in bepaalde situaties zal gaan reageren, de regels nog eens duidelijk uitleggen en de consequenties. En het ging aardig, ik heb mijzelf maar 3!! keer geergerd (normaal op zijn minst 10 . En mijn partner voelde er zich ook goed bij. De kinderen vinden het maar niets zo'n 'strenge' vader en maakten opmerkingen in de richting van dat het hij het voor mij doet en dat als hij niet met mij leefde dat hij een veel leukere vader zou zijn.... De oudste kijkt me niet eens aan.... Maar daar gaan we een volgende keer op verder.... First things first..
Het was nog steeds een heel vermoeiend weekend... maar ik heb nu hoop omdat mijn partner achter ons staat.
Trouwens, ik las net ergens dat een samengesteld gezin zich gaat vormen tussen 4 en 7 jaar.... Over 7 jaar is alleen mijn dochter (nu 6 jaar) nog thuis... De anderen zijn dan allang weg voor studie etc... Ook niet erg hoopgevend
Hkh
Ik begrijp volkomen jouw frustratie. De kinderen van mijn partner staan rond 7h30 op en hangen dan meteen voor de TV of voor de computer. Dat zijn ze van huis uit gewend en dat kwam papa en mama goed uit omdat zij dan konden uitslapen zonder gestoord te worden. Mijn zoon moet eerst zijn huiswerk doen voordat hij ook maar iets anders kan doen. En als mijn partner wil dat zijn kinderen iets anders doen dan computer en video spelletjes dan kunnen ze niets zonder hun vader.... En omdat hij tijdens het weekend ook andere dingen wil/moet doen is het voor hem dus makkelijker om ze voor de computer/video spelletjes te laten.... En ik erger mij er ook mateloos aan want het zijn net een stel zombies waar niets uitkomt. Wij hebben thuis een ping pong tafel, een flipper kast, een hele grote boekenkast met allemaal kinder boeken en stripverhalen, we hebben een tuin, we wonen dichtbij een heel groot park waar je eindeloos kunt fietsen.... We hebben alle familie spelletjes die je je maar kunt voorstellen....
Tja....
Goede tips
Ik kwam bij toeval de volgende url tegen:
http://www.oudersenkinderen.nl/
Het zijn misschien geen eye openers maar al lezend kwam ik zoveel herkenning tegen... Ik werd bevestigd in de gevoelens die ik had, mijn gevoelens en wat ik beleefd heb worden hier herkend... En dat gaf mij wel een heel goed gevoel. Je gaat soms ook zo ontzettend twijfelen aan jezelf... Dat ik zulke negatieve gevoelens heb naar de kinderen van mijn partner is niet leuk... is voor mij ook niet leuk want ik wil gewoon dat het goed gaat..voor iedereen. Maar in de artikelen die ik las in deze url werd bevestigd dat mijn gevoelens gedeeld worden door vele andere vrouwen in mijn situatie...