Samenwonen met samengesteld gezin, niet zoals verwacht…

Weet je partner dat je je zo voelt?

Wat verwacht je aan aandacht te krijgen als je vier kinderen hebt rondlopen? Wij hebben er zes en ook nog eens heel dicht op elkaar gekregen, in de eerste tien jaar wisten we bij wijze van spreken net elkaars namen nog. De kinderen kregen de meeste aandacht, tijd voor elkaar hadden we als ze op bed lagen of als we samen kookten (en dan nog….). Met twee gezinnen samengaan is ook compromissen sluiten over regels. Jij vindt samen ontbijten belangrijk, hij weer iets anders. 
als jij het vervelend vindt dat hij dingen over zich kinderen bespreekt met zijn ex, dan moet je een man zonder kinderen zoeken. Hij is weg bij zijn ex en is nu bij jou, dus hoef je niet jaloers te zijn. 

probeer een middenweg te vinden.. bijv in het weekend ontbijten jullie samen aan tafel.

voor de rest klinkt het wel vreemd allemaal.. zijn jullie nooit allemaal samen geweest voordat jullie samen gingen wonen? Neem aan dat je van te voren toch bespreekt hoe jullie het samenwonen voor jullie zien. 

Wat zijn jullie snel gegaan, in de hele relatie zelfs. Jullie zijn zowat in de datingfase, van elkaar leren kennen, gaan samenwonen. Dat is zonder kinderen al een sprong in het diepe, laat staan met (jonge) kinderen. Wat heeft hij überhaupt voor tijd gehad zijn relatiebreuk te verwerken? En zijn kinderen? Jullie leren elkaar nu pas echt een beetje kennen en ik denk dat daar het probleem ligt. Is je vriend voor rede vatbaar als je dit met hem bespreekt of ziet hij jou enkel als vervanger voor zijn ex en zijn vorige relatie?

Kennelijk hebben jullie niet dezelfde beelden gehad van wat het betekent ‘terug een gezin te zijn’. Mij lijkt dat er niks anders opzit alsnog met elkaar dat gesprek te voeren en te kijken of je dingen zodanig kunt aanpassen dat het voor jullie allebei aan de verwachtingen voldoet en bevredigend is. Het kan toch niet zo zijn dat het genoeg is als het aan zijn eisen voldoet. Dat is niet helemaal mijn beeld van een gezonde partnerrelatie in ieder geval.

Misschien heb ik eroverheen gelezen. 
Zijn alle kinderen altijd bij jullie samen? 
Of gaan ze ook geregeld naar de andere ouder?

Want als je partner zijn dochters niet zovaak ziet, kan ik me voorstellen dat hij daar veel aandacht aan geeft. 

Geen ervaring, maar ik kan me zo voorstellen dat als ik met kinderen van die leeftijd zou gaan samenwonen ik ook voor de ‘oude gewoontes’ zou gaan liggen. 
Samenwonen kost al een hoop, voor iedereen. Voor die kinderen ook nog  alles aan regels ed overhoop gooien lijkt me niet de slimste zet.Wat dat betreft kan ik hem goed volgen. 
Dat dat ingewikkeld kan matchen met jouw gewoontes met jouw kinderen kan ik me helemaal voorstellen, maar lijkt me wat inherent aan een samengesteld gezin. 
Ik denk dat er ook wat verschillende verwachtingen over en weer waren. Hij verwachtte wellicht meer positieve input in zijn leven ipv de machtsstrijd die er nu wat gaande is. (Wie bepaalt wat) 
Overigens zou ik hem niet verwijten dat jullie tempo zo snel was; daar was je echt ook zelf bij. Voor hem was het tempo misschien ook niet zo slecht omdat hij zich wel lijkt te voegen naar de nieuwe omstandigheden, of geeft hij ook aan problemen te hebben hiermee? Voor jou lijkt alles erg snel te gaan. 
Kun je niet wat meer tijd samen inplannen als de kinderen bij de andere ouders zijn? 
Misschien heb je zelf erg makkelijke kinderen maar tijd vinden met partner vond ik ook bij onze eigen kinderen lastig. 
Dat hij de strijd om hem tussen zijn kinderen en jou afkapt in hun voordeel lijkt me doorgaans alleen maar slim van hem. Niet alleen voor nu maar uiteindelijk zal dat jullie relatie alleen maar goed doen, tenzij jij die strijd niet los gaat laten….

'Hij is steeds enorm gericht geweest op snel stappen te nemen om te gaan samenwonen...' Dit zeg je in je eerste berichtje, maar in je latere bericht blijkt dat er nog een heel praktische reden was voor jou om snel te gaan samenwonen: '- mijn huurhuis werd verkocht, en het leek ook stom om opnieuw iets te zoeken om dan na een half jaar misschien toch de stap te zetten.' Je noemt dat dan 'door omstandigheden', maar daarmee verdoezel je een beetje dat het ook jouw beslissing is geweest en dat er een praktische reden aan ten grondslag lag: op deze manier had je snel een andere woning. Ik kan me ook voorstellen dat je daar blij mee was.

Voor nu: wellicht moet je nu even het ideale plaatje van twee ouders die samen de kinderen opvoeden laten liggen. Dat kan ook groeien. Misschien moeten jullie je meer gedragen alsof je een relatie hebt waarin je elkaar nog aan het ontdekken bent, alleen gebeurt dat dan wel in hetzelfde huis. Dan observeer je elkaar wat meer ('hé, doe jij dat zo?') en hoef je daar nog niet meteen een punt van te maken. Daarnaast plan je dan een afspraakje, een date, als de kinderen er niet zijn. Je kunt elkaar zelfs uitnodigen in je eigen huis: kom je morgen om 19.00 uur bij mij eten? En dan zorg je dat alle kinderrotzooi weg is, tafel mooi gedekt, lekker eten, muziekje aan.

Tsjor

Lastige situatie maar zeker herkenbaar.
Je noemt wel een paar zaken rondom de kinderen die mij triggeren.
Namelijk dat ze naast hem willen zitten aan tafel en zijn hand willen vasthouden als jullie een wandeling/uitstapje maken.
Ik begrijp dat je je op dat soort momenten wat verloren kan voelen, dat is niet raar, dat mag er ook zijn. 
Maar voor die kinderen is het super logisch dat ze naast hun papa willen zitten/lopen.
Dat is ook bij kerngezinnen namelijk vaak het geval.
Mijn broertjes maakte vaak al ruzie over wie er achter mijn vader mocht zitten in de auto, en het was niet alsof daar extra beenruimte beschikbaar was.

Ding is dat je daar mee zult om moeten leren gaan. Het is geen raar/onwenselijk gedrag van die kids. En het leuke is, als je een band met de kinderen opbouwt zullen ze na een tijdje op sommige momenten juist naast jou willen gaan zitten.