Samenwonen na langdurig latten

Eigen gevoel volgen

Misschien ook eens mening aan het kind vragen. Misschien zie je beren op de weg die er niet zijn en heeft ze er geen problemen mee als je gaat samenwonen.

Hoezo heb je geen ruimte dan als je gaat samenwonen?
Ga je naar een 1 kamer woning?
Heerlijk toch als er weer ruimte is voor jouw leven. En je weet niet of er 1 een boemerangkind wordt dat zie je dan wel weer. Toen ik eenmaal op kamers was ging ik echt niet voor mijn lol weken bij mijn ouders thuis zitten. En als ik er wel een tijdje was sliep ik op de logeerkamer. Mijn kamer was al vrij snel omgebouwd . Echt nooit enig probleem mee gehad. Welkom zijn heeft met andere dingen te maken. Niet met een kamer meer of minder of de inrichting ervan.

Nee, lang genoeg gewacht

Nee, ik zou niet wachten op een eventueel boemerangkind. Als het nodig is, dan komt er wel een oplossing voor een kind dat tijdelijk weer thuis komt wonen. Ik heb erg veel respect voor mensen die latten totdat de kinderen het huis uit zijn, zou ik zelf ook doen. Ex is ver weg bij een ander gezin ingetrokken met alle gevolgen van dien en dat gun ik geen enkel kind. Zoon vertelde ooit dat hij zich ingeruild voelde. Maar als het dan zo ver is dan zou ik geen reserves inbouwen op een goede logeerkamer annex terugtrekplek na. Wel zou ik bang zijn om niet te kunnen wennen om weer vaak iemand om me heen te hebben omdat ik toch wel geniet van het alleen zijn en alle vrijheid en rust te hebben.

Lastig

Wij hebben in het verleden een blauwe maandag samengewoond. Dat was voor ons allemaal, vooral voor de kinderen, geen verstandige zet. Ik denk ook niet dat ze nog komen logeren als ik samenwoon en/of hun huis er niet meer is.
Alkes, ik wist dat jij het ook zo doet, dus hoopte al op een reactie van jou Wij wonen ook niet zover bij elkaar vandaan, geen 10 minuten rijden, maar ik ga toch niet heel vaak langs doordeweeks. De kinderen vinden het nooit zo leuk als ik een hele avond weg ben. Misschien zijn het teveel moederskindjes, of houd ik teveel rekening met hen.

Phryne Fisher

Ik vergeet er bij te vertellen dat mijn kinderen vanaf eerste moment scheiding elk weekend naar hun vader gaan. Vond ik aanvankelijk best pittig. Maar nu heb ik wel een goed ritme met de kinderen en partner. Ik woon min of meer van vrijdagavond tot maandagochtend bij hem en de rest van de week thuis.
Dat thuiswonen zal dus wel anders worden als de kinderen uit huis zijn. Ik weet gewoon nog niet wat ik kan liefst zou willen.

tot nu toe mag ik in mijn handen knijpen

Na roerige jaren, waarin mijn oudste zelfs geen contact met me wilde, kan ik nu zeggen dat geduld het beste is. Ik ben uiteindelijk samen gaan wonen en sindsdien is het contact er weer gekomen. Mijn jongste heeft ook draai gevonden.
Oudste praat zelfs over problemen met mijn huidige partner en mij en dat geeft ons een goed gevoel. Oudste woont al op zichzelf maar we geven heel duidelijk aan altijd welkom te zijn bij ons en is tevens in bezit van de huissleutel.

Contact met de vader gaat momenteel stroef tussen de oudste en hem. Dat komt mede door de partner van mijn ex. Ze is volgens de kinderen heel berekenend. Vader heeft ook lange tijd niet positief over zijn nieuwe partner gesproken; geeft zelfs aan haar al vier keer de deur te hebben gewezen, maar ze blijft maar terug komen.
Ik snap dat kinderen dan een totaal verkeerd beeld krijgen en hebben haar ook niet hoog zitten en vinden haar de golddigger.

Wij zeggen hier zo min mogelijk over, omdat dat voor ons ook moeilijk is, maar dat ze immer hun verhaal bij ons kwijt kunnen, zonder dat we daar verder iets mee doen.

Mijn ex heeft met zijn verhalen mijn dochter bij me weggehouden (zo voel ik dat, maar is weer een ander verhaal... en dat ligt in verleden, dus laat ik me maar op de toekomst richten ), maar ik moet zeggen dat ik het nu niet fijn vind dat het contact met de vader bekoeld is. De oudste gaat nu alleen maar naar kantoor om haar vader te zien, om te voorkomen de nieuwe partner te treffen.

Samenwonen kan bij de ene dus goed uitpakken en bij de ander contra werken. Ik zou vooral laten weten dat een kind immer welkom is (al is het midden in de nacht) en melden dat ze alles bij jullie kwijt kunnen. Een kind moet zich immer welkom voelen.

Verder moet je het gewoon ondervinden; je kunt nooit van tevoren weten hoe dingen gaan lopen. Blijf bij jezelf en dan komt het geheid goed, maar denk ook in belang van het kind. Betrek er goed bij.

Fantaseren

Wij latten nu ook en zijn van plan dat te doen tot de kinderen het huis uit zijn, dus nog 5-6 jaar. We fantaseren wel over daarna. We kunnen allebei kleiner gaan wonen, we hebben nu allebei een behoorlijk ruim huis. Die grote huizen zijn strikt genomen nu al niet meer nodig, maar verhuizen is duurder dan blijven. We denken eraan later een veel kleiner huis in het bos (hij) en een huis aan de kust (ik) te kopen. Dan blijven we latten of afwisselend samen onze huizen bewonen, afhankelijk van het jaargetijde. Voor de kinderen plannen we een logeerkamer in elk huis. Mocht hij een tiny house in het bos kopen, dan zetten we daar wel een tentje naast als er een kind op bezoek komt. Het zijn leuke fantasieën.

samenwonen verre toekomstdroom

Met samen 5 kinderen uit onze vorige relatie, was LATten de enige mogelijkheid en dat doen we al enkele jaren.

In België blijven ouders veel langer financieel verantwoordelijk voor hun kinderen dan in NL, en bijkomend is het hier meer en meer de gewoonte aan het worden dat afgestudeerde kinderen nog enkele jaartjes bij hun ouders wonen om wat 'bij te sparen' alvorens te settelen.
Samenwonen is bijgevolg zo'n verre toekomstdroom dat we er zo goed als niet over praten, en zelfs nog niet over durven fantaseren. Helaas.

Ik geniet ook wel van de dagen dat ik op mijn eigen ben, maar het gependel (half uur rijden), het gesleur met de kleren, en het continue wegcijferen voor haar kinderen is soms om moedeloos van te worden. Ik weet niet of ik dat wel ga volhouden.

Herkenning, ander inzicht

"Ik geniet ook wel van de dagen dat ik op mijn eigen ben, maar het gependel (half uur rijden), het gesleur met de kleren, en het continue wegcijferen voor haar kinderen is soms om moedeloos van te worden."
Ik doe dit ook (35 min rijden, gesleur met kleren, rekening houden met kinderen), maar ik word er gelukkig niet moedeloos van. Ik geniet ook echt van mijn dagen alleen in de stad én van de dagen bij hem in zijn dorp. Hij vind het lastiger om alleen te zijn, maar ja, het is gewoon niet anders.

Overigens vind ik niet dat jullie pas kunnen gaan samenwonen als de kinderen gespaard hebben en gesetteld zijn. Dat gaat wel heel erg ver. Wachten todat ze gaan studeren, vind ik al genoeg opoffering. Tradities (i.v.m. boemerangkinderen) mogen af en toe best doorbroken worden. Dan mag het boemerangkind kiezen: ofwel de logeerkamer, ofwel toch maar op eigen benen en dan klein en bescheiden beginnen. Niks mis met die laatste keuze. Op een gegeven moment mogen jullie best voor jezelf kiezen. Vind ik. Een bijkomend voordeel is dat er dan een huis wegvalt en er dus meer geld beschikbaar komt.

Niki73

Helaas is er wel een reden voor waarom we niet kunnen samenwonen; één kind (pubermeisje) blijft maximaal tegenwerken en eist haar moeder op voor haarzelf; ze is nooit eens lief of vriendelijk tegen mij, goedendag zeggen kost haar echt veel moeite; meestal negeert ze mij gewoon, ze is bijna altijd daar want ze is zelden eens een dagje bij haar vader, en gunt ons geen privacy (ze heeft een mooie, grote kamer, maar zit altijd in de living, en doet zelden of nooit iets buitenshuis).

Nochtans tracht ik op een normale manier te communiceren met haar, ben altijd vriendelijk en behulpzaam, kijk ik haar huiswerk of taken na wanneer ze erom vraagt, ik gaf haar Netflix omdat ze dat toch zo graag wou hebben, ik moei me nooit met haar en kom nooit tussen in discussies met haar moeder of haar broer, enz.

Tijdens de week kom ik maar één keer langs, om haar maximaal tijd te gunnen met haar moeder, en zelfs die ene avond is blijkbaar nog te veel. In het weekend blijf ik soms een half weekend, soms maar enkele uurtjes, afhankelijk van wanneer ik mijn kinderen heb.

Er is gewoon geen enkele vooruitgang; haar moeder heeft al verschillende keren met haar gepraat, niets helpt. Ze zou best eens wat harder mogen aangepakt worden, maar daar ga ik niet over. Ze maakt gewoon misbruik van de lieve, zachte en tolerante aard van haar moeder, die wel beseft dat haar dochter geen aangenaam persoontje is, maar ze is wie ze is, en het is natuurlijk haar thuis; ik ben de 'indringer', dat besef ik wel. Aan mij om hiermee te leren leven, of om voorgoed te vertrekken. En dat vertrekken had ik al lang gedaan, had ik niet zoveel gehouden van haar moeder.

William

Ook uit je andere post uit het schoonouderdraadje krijg ik een beeld van je vriendin. Ik heb de indruk dat ze het moeilijk vind haar eigen grenzen te bepalen, en vooral om die grenzen aan anderen over te brengen en haar eigen ruimte op te eisen. Ik raad haar aan om daar iets aan te doen.
Ik herken het heel erg, ben/was namelijk zelf net zo, maar ik heb ervaren dat anderen maar steeds alle ruimte geven ten koste van je eigen gevoel/ruimte/tijd (vul maar in) je uiteindelijk niet oplevert wat je hoopt dat het je oplevert, namelijk waardering en liefde. Het werkt juist contraproductief. Je schoonmoeder bepaalt dat jij er niet toe doet, je stiefdochter bepaalt dat jij er niet toe doet. En intussen zit je vriendin tussen 2 vuren. Help haar daar iets aan te doen. Het zal, naar mijn idee, ook jouw relatie met die twee dames in het leven van je vriendin verbeteren.

Pennestreek

Je hebt natuurlijk gelijk. Ik probeer haar hierbij te helpen, alleen ben ik bang dat zich dat tegen mij keert, op het ogenblik dat ze denkt dat dat simpeler is, dan tegen haar dochter en moeder in te gaan.

Haar vader heeft haar moeder gedurende 3 jaar bedrogen met zijn minnares, en koos dan uiteindelijk voor haar; na bekendmaking is hij vanaf dag één gaan samenwonen met haar en heeft hij amper aandacht voor zijn dochter. Moeder en kinderen bleven volledig ontredderd en in shock achter.
Het gevolg is dat ze haar 'stiefmoeder' haat, temeer omdat ze bijna nooit tijd alleen met haar vader kan doorbrengen, en ze regelmatig opmerkingen krijgt van haar stiefmoeder, die geen enkele moeite doet voor haar stiefdochter. Eigenlijk een beetje de omgekeerde situatie van bij ons.

De dochter is dus natuurlijk wat bang ook de aandacht van haar moeder te verliezen. Dat begrijp ik wel, en daar trachten we zoveel mogelijk op in te spelen. Totnogtoe zonder succes, ondanks het feit dat ze ziet dat ik totaal anders ben dan haar stiefmoeder.

Ach, ik ga mijn reacties hierbij laten. We zien wel wat de toekomst brengt.

William

Jouw verhaal over de dochter van je vriendin lijkt erg op de situatie bij mij thuis en het contact tussen mijn (lat-) vriend en mijn dochter van 17.
Ik heb zelf ook heel erg moeten wennen aan een relatie en mijn dochter erbij. Voor mij was het in het begin minstens zo ingewikkeld als voor haar. Zij is nooit bij haar vader. Gaandeweg, nu na twee jaar, ben ik aan het leren wat grenzen te stellen aan mijn dochter. Als hij die ene dag per week bij ons is en ze vindt het niet leuk, dan kan ze er wat mij betreft voor kiezen om niet thuis te zijn, of op haar vreselijk grote eigen kamer, of dan maar te doen alsof ze het wel leuk vindt. Echt, doen alsof kan je soms onverwacht veel positiefs brengen.
Ik ben mijn vriend eeuwig dankbaar dat hij mij de tijd en ruimte geeft om hier zelf mee te dealen. Nu wordt de situatie langzaamaan beter.
Wij willen graag samenwonen. Onze huizen verkopen met veel winst, iets buiten de regio kopen, kosten delen, veel geld overhouden en minder hard werken. Voorlopig is daar nog geen sprake van.

Opties voor pubermeisje

Wat een moeilijke situatie William. Ik vind de 3 opties die Vrouwvan53 geeft, best redelijk.

Mag ik vragen hoe oud deze dochter is? Is ze oud genoeg om af en toe een nachtje alleen thuis te blijven zodat je vriendin naar jou toe kan komen? Mijn oudste blijft ook af en toe een nacht alleen thuis als ik met de jongste naar mijn vriend ga. Dit is een niet zo zelfstandige 16-jarige jongen, ik neem aan dat het bij de meeste meisjes als eerder mogelijk is. Ik vertrek dan zaterdags rond 17 uur en ben zondags rond 20 uur weer terug. Dat gaat hier goed.

Verder wil ik je complimenten geven voor je geduld en je inzet. Meer dan dat kun jij niet doen, de rest moet van je vriendin komen.

opties

Ik vind die opties ook redelijk, maar dat gaat niet gebeuren; ze gaat haar dochter geen enkele beperking opleggen. Trouwens, ook voordat ik in beeld kwam, zat de dochter altijd al in de living; ze doet het dus niet om ons te treiteren.
Ook een nachtje alleen laten gaat echt niet gebeuren; ze wil geen enkel risico lopen van iemand het verwijt te krijgen dat ze geen goede moeder zou zijn. De dochter is 16j.

Op elkaars lip

dat vind ik sowieso geen gezonde situatie, als een puber in de huiskamer hangt de hele tijd. Ik wil zelf ook gewoon wat privacy af en toe. Dus dan verzoek ik de pubers op hun eigen kamer te gaan hangen, aangezien ik er zelf geen heb. Ja, de slaapkamer, met een kledingkast. Daar word ik niet (altijd) blij van.
Ik denk echt dat je vriendin er goed aan doet om langzaamaan meer ruimte voor zichzelf te claimen. Ook voor haar dochter lijkt me dat een gezonde ontwikkeling. Die moet met haar 16 jaar ook een beetje de wijde wereld in en op zichzelf leren zijn en op zichzelf leren vertrouwen. Dat gaat zo niet lukken. Ik vind het klinken als een goed recept voor een explosie op een dag, en dan is de relatie misschien wel helemaal verziekt.
Ik snap je vriendin echt wel. Maar ik zou, als ik haar was, hulp zoeken bij een systeemtherapeut om haar dochter langzaamaan een beetje van haar moeder los te weken. Dat is óók (misschien wel juist) een goede ouder zijn.

Andersom

Mijn kinderen zijn ook best aan mij gehecht, en zitten echt niet elke avond op hun kamer. Jongste zelfs nog vaker dan haar zus. Ik weet zeker dat ze daar wel zouden gaan zitten als mijn vriend hier was, maar dan zouden ze zich ook echt weggejaagd voelen. Dat wil ik niet. En meerdere avonden per week weg zijn, of zelfs een heel weekend, zouden ze ook niet leuk vinden. Gelukkig vindt mijn vriend het ook vanzelfsprekend dat de kinderen dan ‘voor’ gaan. Losweken gaat vanzelf, maar dat hoeft echt nog niet op hun 16e. Zodra ze 21 zijn schuif ik ze vanzelf de deur uit Of misschien ga ik wel samenwonen en laat hen in ons huis wonen.