Scheiden, en nu?

Twee weken geleden heeft mijn vrouw aangegeven van mij te willen scheiden. Het was op, het ging niet meer. Ze houd nog wel van mij, maar niet als partner. Dat doet ontzettend veel pijn omdat ik er nog voor had willen vechten en dus zit ik nu nog in een achtbaan van emoties. Gelukkig is er geen sprake van ruzie en merken onze kinderen niks. Enkel de directe familie is op de hoogte van deze beslissing en de kinderen vertellen we het pas als we concreet zijn en al hun vragen kunnen beantwoorden. Tot die tijd houden we de kring heel klein. Maar ik zoek naar een klankbord, mensen om ervaringen mee uit te wisselen maar vooral advies. Door hier veel te lezen hoop ik wat tips op te pakken van andere mensen met dezelfde "ellende". We hebben in ieder geval besloten dat we de kinderen voorop zetten. Doelstelling is dan ook in hetzelfde dorp te blijven wonen en dat één van ons in het huidige huis blijft wonen, mits financieel haalbaar. Daarom was stap één een gesprek met een jeugdcoach die we beide goed vertrouwen om advies in te winnen over hoe we het de kinderen gaan vertellen en wat heel belangrijk is in het proces om de gevolgen voor de kinderen te beperken. Het vertelmoment zie ik nog het meest tegenop en wil ik ook pas voeren als zaken concreet zijn en mijn grootste emotie gezakt is.
Nu barst ik denk ik in huilen uit als mijn dochter ook maar het minste spoortje van verdriet zou laten merken. Ik ga er vanuit dat tijd de wond enigszins zal helen en ik t.z.t. wat relaxter het vertelgesprek in kan.

En dan komt het zakelijke gedeelte nog. Verdelen van de inboedel en het afwerken van alle financiële zaken, hier verwacht ik overigens weinig problemen, maar leuk is anders. Het moment waarop mijn to-be-ex het huis effectief gaat verlaten lijkt me ook erg pijnlijk en het gemis van mijn kinderen (6 en 2 jaar oud) de dagen dat ze niet bij mij zijn. Wij kiezen bewust voor een co-ouderschap en dat is voor mij ook weer spannend om dat onze jongste nogal aan moeder gehecht is.

Ander moment waar ik nu ook nog niet aan moet denken; het "wereldkundig" maken. Wij wonen in een klein dorp en mensen gaan er toch een eigen verhaal met bijbehorende (onjuiste) conclusies de lucht in slingeren. Vooral voor mijn (schoon)ouders vind ik dat heel vervelend.

Wat ik ook zo jammer vind dat ik straks toch langzaam van mijn huidige schoonfamilie ga vervreemden, zeker op het moment dat mijn ex-vrouw een nieuwe partner krijgt. Zelf moet ik nu ook helemaal niet denken aan een nieuwe relatie en hoop dat mijn ex het respect voor mij/ons heeft om daar ook niet gelijk in te duiken.

Ik hoop door het lezen van andere verhalen, en het posten van relevante vragen steun te ondervinden op dit forum in het hele (pijnlijke) proces wat mij te wachten staat.