scheiden, ja....nee, help
Hoi,
Ik ben 33 en al 16 jaar samen met mijn man. Onze geschiedenis in een notendop: we wonen nu 10 jaar samen en hebben 2 lieve kinderen. Dochter van 5 en zoon van 3. Na de geboorte van onze jongste kreeg mijn man een flinke burn out. Ik kwam er min of meer alleen voor te staan met n peuter en n baby. Laat ik voorop stellen dat ik weet dat mijn man hier ook niet voor koos. Hij ging van de ene naar de andere therapie, maar niks hielp. Na bijna n jaar tobben, baan kwijtgeraakt en weer aan n nieuwe baan begonnen wist hij niks anders meer dan antidepressiva gebruiken. Ondertussen ging ik kapot van verdriet, vond het heel erg dat hij niet kon genieten vd kinderen en ik had er in feite een extra kind en grote zorg bij. En nog steeds weet ik dat dit niet zijn keus was, maar het leven werd er een stik minder leuk op. Altijd maar hopen dat hij een goede dag zou hebben. Op een gegeven moment zijn we langs elkaat heen gaan leven. Een weekend weg met zn 2tjes werd een ramp enz enz. En nu, na een grote ruzie, denk ik dat ik net zo lief alleen leef. Geen stress en misschien een kans om los van elkaar gelukkig te worden. Maar dan trek ik mijn gezin uit elkaar. En is dat dan zo fijn, nee. Maar dan denk ik weer als papa en mama zo allebei niet lekker in hun vel zitten is dat misschien niet net zo erg. Zonder onze kinderen was ik al weg geweest. Ik weet het: in voor en tegenspoed, maar mijn man is zo veranderd. En ik word verscheurd door twijfel. Iemand ervaring mee?
niet opgeven
Met burn-out heb ik persoonlijk geen ervaring, maar ik weet wel dat het een vreselijke en langdurige kwestie is. Met een partner met psychische problemen heb ik wel ervaring. Jou zinsnede 'hopen op een goede dag' herken ik zeker. En dat ook vreselijk voor de partner is.. ja absoluut!
Alleen... een burn-out is, hoe lang het ook duurt, tijdelijk. Het gaat over. Je man kan weer de oude worden, met een heel stuk ervaring en levenswijsheid rijker. Jullie kunnen hier sterker uit komen. Ik begrijp je twijfel, heel goed zelfs, maar bedenk dan hoe het was voor dat hij ziek werd. Was jullie relatie toen wel goed? Dan mag je hopen. En bedenk je ook dat een scheiding echt niet alles op lost. Zeker niet al je kleine kinderen hebt, waarmee je alleen achter blijft, maar die je ook een stuk kwijt zult zijn aan hun vader, die er dan ook alleen voor moet zorgen. En daar bij jij niet bij en je kunt er ook geen invloed op uitoefenen.
Zorg voor jezelf, want dit is ook een hele zware periode voor jou en je hebt gelijk als je stelt dat jullie kinderen niets hebben aan twee ouders die niet meer kunnen. Ik neem aan dat hij al wel hulp krijgt?
Ik hoop voor je dat er mensen reageren met meer ervaring met een burn-out en wens je veel sterkte.
Heb je zelf wel een uitlaatklep
Ik krijg de indruk dat je het allemaal helemaal alleen het hoofd biedt. Hoe denk je erover om eerst eens iets voor jezelf te gaan doen.
Dit kan in de vorm van yoga of mindfullness, maar ook door middel van regelmatig een gesprek met een vertrouwenspersoon waar jij jezelf kunt uiten.
Denk er eens even over na, geef je jezelf wel aandacht genoeg?
begrijp je helemaal
ik begrijp je helemaal van die rust... ik ben er ook nog niet uit en dat na 22 jr huwelijk, en hoe langer je wacht hoe moeilijker alles wordt lijkt me...veel sterkte en wijsheid, er zijn hier al een paar dames waar ik qua info al veel heb gehad.
Wat mij hielp en tip
Wat een moeilijke situatie. Ik kan me voorstellen dat je je man niet meer herkent en dat je liever zonder die last verder wilt. Belangrijk lijken mij een paar dingen helder te krijgen.
Hoe was jullie relatie voor de burn out? Hield je van je man? Hadden jullie buiten de kinderen iets wat jullie verbond? Kon je met elkaar lachen en de hele dag met elkaar lekker niets doen en voelde je je daar toen heel goed bij? Kortom, bedenk goed waarom je ooit voor hem bent gevallen.
Dan is het denk ik belangrijk de noodklok te luiden bij je man, ook al zit hij niet lekker in je vel. Zeg dat je op deze manier niet verder wilt en wat je graag veranderd ziet. Ga hiervoor samen op zoek naar een vertrouwenspersoon of relatietherapeut met wie je deze dingen kunt delen. Praat erover met elkaar. Probeer je ook in te leven in de ander. Ook al heeft hij een burnout, hij kan zich vast ook inleven in hoe het voor jou moet zijn.
Als jullie beide bereid zijn te werken aan jullie relatie dan is het nog niet te laat. Maar dat moet je dan allebei willen. Volgens mij gaan de klachten na een burnout nooit helemaal weg. Het stiekje is te lang uitgerekt geweest en kan nooit meer helemaal terug. Dus je man zou een andere levenswijze moeten gaan hanteren om zichzelf goed te blijven voelen. Daarnaast zouden jullie duidelijk moeten krijgen waarom een weekendje weg ontaard in een ramp? Zijn jullie verwachtingen van een weekendje nog hetzelfde?
Mocht relatietherapie niet helpen, dan kan je nog het boek lezen; scheiden of blijven. Dit heeft bij mij veel dingen helder gemaakt om de juiste beslissing te nemen. Vooral de vraag: hoe was jullie relatie voor de burnout is heel belangrijk.
Succes en blijf niet in je eentje tobben. Hulp vragen is heel normaal.