Scheiden voor andere man (twijfel)
Ik verwacht dat mijn verhaal door de meeste mensen niet goed ontvangen zal worden, maar ik ben opzoek naar raad en hulp bij het maken van de juiste beslissing.
Momenteel ben ik getrouwd, al 12 jaar. We hebben samen kinderen en een leven waar we tevreden in waren. De afgelopen anderhalf jaar hebben we veel gepraat en zijn we tot de conclusie gekomen dat we niet van elkaar houden zoals een echtpaar van elkaar behoord te houden en dit waarschijnlijk ook nooit gedaan hebben.
Toch hebben we besloten met elkaar verder te gaan, voor de kinderen te zorgen en ze een fijne jeugd te bezorgen.
Tot ik een paar maanden geleden iemand anders tegen kwam, iemand van vroeger, waar ik toen al een langdurige relatie mee heb gehad. Het knalde toen, het knalt nu. Ik heb geprobeerd het af te houden maar het is alsof er een alles overweldigende kracht vrij komt als we bij elkaar zijn.
Hij is bereid alles op te geven en met mij verder te gaan, inclusief alles wat daarbij komt kijken (de kinderen).
Mijn twijfel zit hem niet in de keuze van het hart, wel in die van het hoofd. Ik wil niets liever dan met deze man verder. Maar wat betekend dit voor mijn kinderen, hoe zorg ik dat een situatie die niet netjes is toch netjes afgehandeld wordt? Ik wil met mijn huidige man alles goed afhandelen zodat het contact tussen ons over de kinderen zonder heftige ruzies kan.
Mijn man is een redelijk mens en we hebben eigenlijk nooit ruzie, maar dit is natuurlijk een situatie die geheel anders is als wat we ooit mee gemaakt hebben.
Als hij mij in die positie zou zetten 'Schat, ik ben verliefd op een anderd dus ik ga bij je weg', dan zou ik enorm gekwetst zijn. Ook al weten we dat wij samen geen ware liefde delen.
Ook wil ik het traject daarna goed doorlopen, hoe zorg ik dat de kinderen zich veilig blijven wonen en niet te veel last hebben van alle veranderingen. Ik zal financieel 10 stappen achteruit moeten zetten, een nieuw huisje moeten zoeken, kijken of we alles zo kunnen regelen dat ze op de zelfde school kunnen blijven zitten.
Er zijn een heleboel vragen over hoe ik dit emotioneel en praktisch gezien netjes en goed kan afhandelen.
En ja, ik weet dat ik fout zit, en dat heel veel mensen me zullen veroordelen. Dat doe ik zelf ook al. Dus daarvoor al het begrip. Maar ik hoop zo dat er ook mensen zijn die me kunnen helpen.
Nee nirvana
Je zit niet fout.
Daarvoor zit de wereld veel te ingewikkeld in elkaar. Dat zou lekker makkelijk zijn, als er altijd een duidelijke keuze zou zijn! Je zit ergens in het grijze gebied en jij en jij alleen kunt bepalen welke keuze voor jou en de jouwen de betere is. Heel veel dingen zijn niet te overzien. Hoe de kinderen reageren, hoe het met jouw -dan ex-man verder gaat, hoe je nieuwe relatie zich ontwikkelt, hoe de kinderen hier later op terug gaan kijken.
Herkenbaar
Beste Nirvana-1. Ik herken je verhaal op vele fronten. Ik zit in een vergelijkbare situatie, alleen hebben onze kinderen een andere leeftijd. Zijn kinderen zijn uit huis, bij mij is de eerste net op kamers gaan wonen en de jongste gaat over anderhalf jaar.
Wij zijn bijna 10 maanden bij elkaar en weten dat we samen verder willen. Ik weet precies hoe ik het wil aanpakken, alleen mijn eventuele partner twijfelt nog over een aantal zaken.
Veroordelen is makkelijk, daar ben ik zelf ook wel achter gekomen. Het is een heel gevecht voordat je voor jezelf eruit bent. Zonder pijn zal dit niet lukken, dat is iets wat vast staat.
Ik zal dit met veel aandacht blijven volgen en wens jou alvast veel wijsheid en succes.
Ja maar
waarom is het met die andere meneer ooit over gegaan???
Daar zal dus ook wel iets niet helemaal goed gegaan zijn??
wat je ook doet, praat er over met je man, vertel wat je voor die man voelt, en waarom.. praten praten en praten.
Herman heeft bij jullie vast geen zin meer.
Nirvana-1
Ik ben niet een voorstander van bij elkaar blijven voor de kinderen, ook niet het springen van de ene naar de andere relatie.
Misschien is het handiger om eerst deze relatie (goed) af te sluiten en een eigen leven opbouwen, voordat je die mooie nieuwe schoenen aantrekt. Voor de kinderen zal het ook een heftige tijd worden en zeker als ze zien dat jij gelijk een ander hebt.
Ik weet natuurlijk niet waarom het met die oude vlam uit ging, maar na die vlinders komen ook alle andere eigenschappen hé, dan heeft vlam ook stinkvoeten of doet het dopje niet op de tandpasta...
Nirvana,
Weet jouw nieuwe vlam hoe het is om een gezin te hebben?? Dat lees ik namelijk niet uit jouw verhaal. Het verliefde gevoel wat jullie nu hebben, houdt dat stand naast het verdriet wat het gaat opleveren??
De kinderen zullen wel degelijk last hebben van alle veranderingen, daar ontkom je niet aan. Ik zou niet gelijk gaan samenwonen met je nieuwe vlam, alleen al om het niet nog verwarrender te maken voor de kinderen.
Jullie zijn bij elkaar gebleven voor de kinderen, hebben toegegeven niet van elkaar te houden.......als ik jou was (maar dat ben ik niet
zou ik eens een gesprek aangaan met je man. Uitleggen dat je van iemand anders bent gaan houden en dat je met hem verder wilt.
Nouja, in ieder geval veel sterkte toegewenst........
Nog even:
"Het verliefde gevoel wat jullie nu hebben, houdt dat stand naast het verdriet wat het gaat opleveren??"
Ik bedoel, is het ECHT houden van?? Het gaat namelijk zwaar worden als je besluit met hem verder te gaan......het zorgen etc. voor kinderen, weet hij daarmee om te gaan?
Ik bedoel dit niet belerend hoor
)
Ach
Didi68 :" Blijkbaar knalde het toen niet zo goed dat jullie bij elkaar zijn gebleven".
Ach, door schade en schande wordt men soms wijs. Ik denk dat er heel veel mensen uit elkaar gaan die 20 jaar later bij nader inzien toch wel goed bij elkaar blijken te passen.
Ben zelf ook gescheiden en ik heb het aardig gedaan:vlak bij elkaar blijven wonen, kind altijd de mogelijkheid gegeven om tussendoor een nachtje bij de andere ouder te blijven of ergens mee naartoe te gaan of iets op te halen, samen verjaardag gevierd, nooit over de andere ouder tegen kind geklaagd of gemopperd...
Als we geen kind hadden gehad hadden we elkaar waarschijnlijk nooit meer gezien maar nu zijn we toch levenlang verbonden. Dan moet je er ook maar iets goeds van maken.Mijn eigen ouders maakten er wat dat betreft een potje van, van dat slechte voorbeeld heb ik veel geleerd.
Natuurlijk is het voor kinderen erg, een scheiding. Maar aan de uiteindelijke uitkomst kun je veel doen.
Damajo
Moeilijk zeg
Ik had bijna gevraagd of die ander niet een tijd langer als minnaar meekon, maar dat is denk ik ook geen goede oplossing: een relatie met iemand als minnaar is heel anders dan een relatie met een partner. Maar misschien kun je op die manier die persoon toch wat beter leren kennen voordat je alles voor hem opgeeft. Aan de andere kant ken ik iemand die twee jaar een minnaar heeft gehad en dat was zenuwslopend, ze is er kilo's van afgevallen.
Het lijkt me moeilijk in deze situatie voor jezelf te kiezen zonder anderen pijn te doen.
Sterkte!
Pijn doet het
ik zat dus aan de andere kant.
Maar, als je het netjes regelt, en dus eerst de ene relatie goed afsluit en dan de ander door-start heb je een gerede kans dat iedereen er mee door kan.
Ik was totaal onvoorbereid op het vertrek van mijn man, jullie hebben al afspraken dat scheelt.
Inmiddels zijn wij 3 jaar verder hij bijna vader van dochter 3 (1 bij mij, straks 2 bij zijn huidige vrouw) en wij kunnen gewoon met elkaar de leuke dingen voor onze dochter doen.
Ik ben blij dat hij niet alleen om onze dochter bij mij is gebleven. Dan hadden we misschien wel echte ruzies gekregen, die hoeven we nu niet uit te vechten over het hoofd van onze dochter heen. Dat scheelt irritaties en levert een goed na-huwelijk op.
Ook herkenbaar
Man en ik hebben al jaren niets meer met elkaar. Ja, we wonen in hetzelfde huis, gaan wel normaal met elkaar om, en omdat we nog kinderen thuis hebben moeten, blijven we nog even bij elkaar.
Ik ga twee keer per jaar naar een vriend. Hij woont in Belgie, en dan blijf ik daar een weekje. We hebben een heerlijke tijd samen. Voelen elkaar perfect aan. We mailen tussen door elkaar. Mijn man weet dat. En hij doet er verder niet moeilijk over. Waarom zou hij jaloers zijn? We hebben elkaar toch niets te zeggen.
Ik zou het ook niet erg vinden als hij een vriendin had.
Misschien is dit een manier? Ik weet het, het is niet alledaags en in de ogen van anderen ook zeker niet 'normaal', maar ik ben er wel blij mee zoals het nu gaat.
Vergelijkbare situatie..
Hoi,
Ten allereerste wil ik kwijt: Als je gaat, ga dan echt voor jezelf. Dat die ander in je leven is , is mooi en dat kan ook zo blijven. Toch moet je uitgaan van het feit: zou ik durven opstappen als er geen man aan de andere kant zou staan?
Als je NEE voelt, dan denk ik niet da tje zomaar moet gaan.
Ik heb hetzelfde gehad en koos voor mezelf, stapte uit het gezin want was al een jaar verliefd. Ik heb echt voor mezelf gekozen, want als het zou uitgaan over een tijdje wilde ik geen spijt van de keuze! Ik wist dat hij er was, dat maakte het echt makkelijker, dat is zeker.
Toch ben ik blij te weten dat ik het evengoed had gedaan, het geeft mij een onafhankelijk gevoel in mijn nieuwe lat relatie.
Mocht er wat gebeuren met onze relatie, ik heb ten eerste voro mezelf gekozen en zal geen spijt krijgen, ik deed het niet primair om hem.
Snap je?
Verder is het heel moeilijk, dat heb ik onderschat. 1 kind accepteert eht nog niet de ander wel maar met veel loyaliteitsconflichten. Wees je ervan bewust dat het verdriet dat je ziet bij je kinderen, het de nieuwe liefde best kan vertroebelen en alles inene minder rose wordt. Ik hou heel veel van mijn vriend maar mijn hoofd zit toch vaak bij het welzijn vd kids. Na een jaar zijn ze nog niet gestteld in de scheiding en dus maak ik me vaak zorgen om hen. Al met al ben ik blij met dit leven en ben blij dat ik het heb gedurfd. Hoe moeilijk ook, ik geniet wel weer van de heerlijke liefde en vertrouw erop dat alles met de tijd in balans komt.
Wil je heel vele succes en vooral sterkte wensen. Hoop dat je ene beslissing kunt nemen die je in je basis zla versterken. En geniet van het mooie 
Liefs
daphne