Scheiden, wat vertel je de kinderen?
Ik wil gaan scheiden en vraag me nu af: wat vertellen we / vertel ik de kinderen?
De kinderen zijn bijna volwassen volwassen/ jongvolwassen.
De reden dat ik wil scheiden is dat mijn man mij al jaren respectloos behandelt.
Ik kan ook zeggen dat we te verschillend zijn (klopt) en ik niet gelukkig hen met hem (klopt) en dat ik ook denk dat hij niet gelukkig is met mij en gelukkiger kan zijn met een ander. Nb Ik blijf liever alleen dan met hem verder gaan, dus bij mezelf is het niet eens hoop op een fijnere relatie (dat weet je ook niet of je die nog treft).
Maar als ik vertel dat we verschillend zijn en ik niet gelukkig ben met hem, kunnen ze doorvragen. Ik verwacht dat een kind misschien wel zegt het te begrijpen.
Daarnaast merk ik dat mijn zoon (in het algemeen een lieve knul) regelmatig hetzelfde nare gedrag vertoont als mijn man. Slecht voorbeeld doet slecht volgen. Ik vertel hem dan ook dat dat niet leuk gedrag is, maar zou hem wel duidelijk kunnen maken dat dat gedrag zo naar is, dat het dus zelfs tot een scheiding kan leiden.
Verder, graag geen reactie dat ik mijn relatie nog moet proberen te redden. Dit speelt meer dan 10 jaar en ik heb van alles geprobeerd. Zelfs relatietherapie (waar de kinderen niets vanaf weten) zonder succes. De koek is op bij mij.
Vertellen
Dat jullie gaan scheiden omdat jullie niet meer gelukkig zijn met elkaar en dat jullie hebben geprobeerd om dat te veranderen, maar dat het niet gelukt is.
Verder dat jullie nog altijd samen hun ouders zijn en dat jullie liefde voor de kinderen hierdoor niet veranderd.
Wel is het belangrijk dat je het eerst met man bespreekt en aan hem aangeeft dat jij wil dat de kinderen niet betrokken worden in jullie scheiding.
Niet zwarte pieten
Probeer het neutraal te houden. Vertel zo min mogelijk negatieve dingen, want dat levert alleen maar een loyaliteitsconflict op. Als het al relevant is (niet zwaarte pieten uit frustratie) dan zullen ze het zelf wel zien, of later te weten komen.
Houd de eer aan jezelf. Daarmee doe jij je kinderen en dus ook jezelf een groot plezier. Mooi dat jr de negatieve invloed van de vader ziet, maar welke boodschap heeft jouw zoon daar aan?
Brave Hendrik
Jij: Mooi dat jr de negatieve invloed van de vader ziet, maar welke boodschap heeft jouw zoon daar aan?
Ik probeer mijn kinderen (dus ook mijn zoon) op te voeden dat ze bij voorkeur niet (expres) dingen doen waar andere mensen last van hebben of door gekwetst worden.
Dat doet mijn man regelmatig (en als hij dat per ongeluk doet, biedt hij nooit zijn excuses aan). Mijn zoon doet dat ook af en toe, naar gedrag. Ik zeg daar dan wat van, dat hij dat niet moet doen, niet leuk gedrag. Dat zal ik ook blijven zeggen, ik wil hem nl goed opvoeden.
Mijn vraag is: ik zou mijn zoon kunnen meegeven: als je doorgaat met naar gedrag dan vinden mensen dat niet leuk. En het kan zelfs zo erg zijn dat als je een relatie hebt, dat je partner het dan uitmaakt (of gaat scheiden) vanwege jouw nare gedrag. Dus realiseer je dat het slecht voor je kan uitwerken. Dus stop met het nare gedrag of doe in elk geval je best het niet te doen, en als je het toch een keer doet, uit gewoonte of per ongeluk, dan bied je na afloop je excuses aan.
Het gaat me in dit geval dus niet om de zwarte piet bij mijn man te leggen, ik wil de kinderen niet in een loyaliteitsconflict brengen), maar ik wil mijn zoon duidelijk maken dat naar gedrag een prijs kan hebben. Met als voorbeeld dat ik nu wil scheiden vanwege dat nare gedrag van mijn man. En als ik dat wil, dat zouden zijn toekomstige partners dat ook kunnen hebben, want niemand vind het leuk als een partner zich naar naar haar/hem toe gedraagt.
Niet doen
niet doen. Je voed je zoon op door steeds te zeggen dat het gedrag niet leuk is en dat is voldoende.
Je hoeft niet de zwarte piet bij zijn vader te gaan leggen door aan te geven dat dit een belangrijke reden is voor de scheiding.
Daar komt hij vanzelf tzt achter of niet.
Zeker niet doen.
We hebben allemaal mooie en minder mooie kanten, ook je zoon. Het zegt niets over zijn toekomst, ook niet over relatie's. Jij wilt gaan scheiden van je man, de kinderen staan erbuiten. Je kinderen zijn bijna volwassen, het opvoeden is zo'n beetje klaar. Je wilt je zoon aanspreken over een vervelende karaktertrek, die verander je niet.
Nobody is perfect.
Je man en jij zijn te verschillend en niet meer gelukkig samen, dat is genoeg informatie. Dat jullie niet gelukkig zijn zal geen nieuws zijn voor de kinderen.
Sterkte, het is een verdrietige beslissing, voor je hele gezin.
Stel
Het zou zomaar kunnen zijn dat je man vervolgens een nieuwe liefde vindt, die anders omgaat met zijn gedrag; en je zoon een vriend of vriendin die het nare gedrag neutraliseert of compenseert. Er zijn heel veel situaties, waarin iemand na een scheiding beweert dat die persoon de allernaarste, meest egocentrische narcist is die er bestaat, en vervolgens blijkt de narcist een bloeiende nieuwe liefde te hebben gevonden.
Scheiden is geen pedagogische handeling. Als je het zo wil toepassen, dan betekent het dus dat je wel eenzijdig de oorzaak van de scheiding bij je man neerlegt: kijk, dat gedrag maakt dat iemand weg gaat lopen bij jou. Geen goede boodschap, ook niet voor jezelf.
Tsjor
Oke
Jullie boodschap is helder.l en overtuigend.
Ik zal het niet noemen naar mijn zoon.
Nog even een vervolgvraag: ik kan dus simpel zeggen dat we te verschillend zijn en dat ik niet gelukkig ben met mijn man. Wat als mijn kinderen (deels al volwassen) nou blijven doorvragen en geen genoegen nemen met mijn korte uitleg?
Weten ze het niet?
Mijn ouders zijn gescheiden toen mijn zus en ik in de twintig waren. We hebben echt niet gevraagd waarom hoor, dat was wel duidelijk. Ik denk dat jouw kinderen ook prima uit de voeten kunnen met jouw antwoord, tenzij je de moeizame relatie heel goed verborgen hebt kunnen houden.
geen genoegen?
Als mijn kinderen geen genoegen nemen met mijn uitleg, gaan ze over mijn grenzen heen. Zo heb ik ze niet opgevoed 
Ik heb altijd de lijn gevolgd: ik wil best over je vader praten, maar ik ga het niet over mijn (ex) echtgenoot hebben met de kinderen.
Sancy
eens met Sancy
Ik zou ook niet ingaan op vragen van de kinderen over mijn relatie met mijn ex. Dat doet mijn ex trouwens ook niet. En dat je wel met je kinderen praat over hun vader is echt anders, dat is namelijk je ex in zijn rol als vader. Daar mag je het best met de kinderen over hebben.
Het zou goed zijn als meer gescheiden ouders het onderscheid dat Sancy aangeeft helder voor ogen houden.
en tsjor
Ook eens met tsjor. Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat je ex in een nieuwe relatie hetzelfde gedrag op een zelfde manier toont. Relaties zijn tweerichtingsverkeer. Ik zie dat duidelijk in mijn nieuwe relatie, bepaald negatief gedrag van mij werd in mijn vorige relatie versterkt, terwijl dat nu nauwelijks een rol meer speelt.
behoeden
en je kan je kinderen nooit behoeden voor de fouten die ze later gaan maken.
Ik snap het wel: je wil dat hij wel een gelukkige relatie krijgt, maar dat moet hij zelf doen 
Bovendien is het toch een beetje een trap na, voor je zoon door hem op z'n tekortkomingen (en die van z'n vader te wijzen.
Sterkte,
Doorvragen.
Ik ben getrouwd en mijn zoon heeft ook wel eens vragen waarop ik zeg:"dat is iets tussen je vader en mij", dat heeft hij maar te accepteren. Niet de dagelijkse dingetjes, gewone algemene relatieverhoudingen enz., daar krijgt hij gewoon antwoord op. Juist leuk als ze wat ouder worden, hebben ze ook een eigen mening over zaken.
Maar niet over privacy dingen, niet over mindere karaktertrekken die aanleiding kunnen zijn voor, in jou geval, een scheiding. Elkaar in jullie waarde laten lijkt me gehuwd of gescheiden altijd beter. En zeker zou ik mijn zoon hierin niet betrekken op de manier van:"dus jij mag ook wel oppassen, je bent precies zo".
Trouwens, mijn zoon kennende, zou hij direct mijn minpunten op gaan noemen. Wie de bal kaatst kan hem terug verwachten. Hij zal ons altijd, ook tegenover elkaar, verdedigen. Hij lijkt op mij, alle leuke eigenschappen heeft hij natúúrlijk van mij
Hoe t bij mij ging
In mijn situatie was ik degene die na huiselijk geweld en onderdrukking wilde scheiden. We zouden de boodschap wel samen vertellen. In de tussentijd heb ik nooit iets losgelaten tegen mijn kinderen over wat er speelde. Het eerste wat mijn ex zei toen we het scheidings melding gesprek deden was dat ik het wilde en hij niet. Terwijl we juist hadden afgesproken dat we dat niet zouden doen! Daarna heeft mijn ex allerlei leugens over mij opgehangen en heb ik altijd geweigerd om inhoudelijk iets te vertellen over de reden waarom. Maar mijn kinderen sloegen mij wel om de oren met die leugens. Toen ik de waarheid vertelde (het geweld) toen werden ze woest en had ik het gedaan. Ze wonen daarom ook niet bij mij. Ze geloven die leugens, of tenminste, ze geloven mijn waarheid niet.
Kortom, je kunt nog zo keurige netjes alles willen doen, als de ander je zwart wil maken dan doet hij of zij dat. En als de ander manipuleert, dan is hij/zij ook heel goed in staat om leugens als waarheid te verpakken. En je staat er machteloos bij, want als je die persoon erop aanspreekt kun je er nog niks mee. Het heeft bij mijn kinderen en ook bij vrienden en de ruime kring om ons heen voor heel veel problemen gezorgd. De kinderen weten nog steeds niet wat echt is, en wat verzonnen. Want de andere ouder blijft volhouden dat hij de waarheid spreekt. Vrienden, werk, sociale contacten, school, buren, iedereen heeft me laten vallen. Ze geloofden hem. Nu achteraf denk ik, had ik maar eerder wat verteld. Maar ja, ik wilde het heel goed doen. Nu weet ik niet of ik het weer op die manier zou doen.
Titia.
Waren jouw kinderen toen jullie gingen scheiden ook pubers/jong volwassenen?
En bij Livia lees ik niets over huiselijk geweld, wel over nare eigenschappen en niet meer bij elkaar passen. Jouw echtscheiding is een vechtscheiding geweest en nu nog steeds met modder gooien waarin de kinderen worden meegesleept. Ja, triest.
We reageren juist op Livia dat zij haar man niet zwart gaat maken, een zoon daar ook bij betrekt, omgekeerde situatie.
Titia
Tjee. Zoals jij het beschrijft zou het ook bij mij kunnen gaan. Ik denk trouwens dat mijn man niet eens wil afspreken dat we zeggen dat het een gezamenlijk besluit is.
Zou dat sowieso verstandig zijn bij oudere pubers/jongvolwassen kinderen om dat te zeggen als het niet zo is?
Wil40
Geen lichamelijk geweld, wel psychisch geweld. En het zou een vechtscheiding kunnen worden. Ik hoop van niet en ik zal dus inderdaad niets tegen zoon zeggen maar er kan van alles gezegd worden door man en er kan ook van alles gebeuren.
De waarheid
Wat je vertelt moet de waarheid zijn, dus niet liegen. Maar je hoeft zeker niet alles te vertellen. Veel dingen zijn privé.
Richt je niet zozeer op wat je aanstaande ex-man zal gaan doen en fantaseer daar niet teveel over. Richt je op de kinderen en wat zij nodig hebben. Dus bij vragen die gaan over de relatie kun je duidelijk aangeven, dat dat iets is tussen je vader en jou, maar je kunt ook vragen waarom het voor hen belangrijk is om dat te weten. Niet om te bepalen of je het wel of niet gaat vertellen, maar om te kijken wat hun vragen zijn, waar zij mee worstelen en waar zij over nadenken.
Dan nog kun je niet alles voor hun voeten wegvegen, dus met sommige dingen zullen ze moeten leren leven, zoals met het gegeven dat ze niet alle ins en outs weten en dat het ook niet aan hen is om te beoordelen of je keuze een terechte keuze is of niet. Voor hen wordt het gewoon een gegeven, waar ze mee om moeten leren gaan. Daar kun je ze wel bij ondersteunen, voor zover mogelijk.
Misschien moet je dat ook eerst voor jezelf goed helder hebben: het is jouw beslissing en je gaat van niemand vragen om die beslissing wel of niet goed te keuren.
Als je ex-man leugens vertelt kun je volstaan met een simpele opmerking: ik zie dat anders. Punt. En dan ook verder niet op ingaan. Ze hoeven niet te bepalen of jij liegt of dat je ex liegt. Ze mogen weten dat er verschillende verhalen zijn en dat de scheiding de uitkomst is van jouw verhaal.
Tsjor
waarom niet eigenlijk?
Ik kan me goed voorstellen dat het niet handig is om de (a.s.) ex zwart te maken. Maar als gescheiden ouders krijg je andere rollen. Je wordt vader c.q. moeder en ex-partner. Voor de kinderen zal de vader/moeder dezelfde blijven. Maar als ex kan je het de andere ex behoorlijk moeilijk hebben gemaakt. Kunnen kinderen dat niet begrijpen? “je vader/moeder is een prima vader/moeder maar als echtgenoot(e) was hij/zij niet fijn” Zoiets?
Voor mij
'“je vader/moeder is een prima vader/moeder maar als echtgenoot(e) was hij/zij niet fijn” voor mij. Het blijft altijd een persoonlijke mening en het is de vraag wat kinderen daarmee aan moeten. Zij zitten niet in een partnerrelatie met hun vader of moeder.
Tsjor
Livia.
Als het er naar uit ziet dat het een vechtscheiding gaat worden dan zou ik het niet samen tegen de kinderen gaan vertellen. Alles regelen zodat je vrij bent van het psychisch geweld en het op het laatst pas aan de kinderen vertellen.
Ze weten meer dan jij denkt en zullen het begrijpen. Je bent lang bij hem gebleven, waarschijnlijk voor de kinderen? Iedereen kan er, als de situatie al zo lang duurt, alleen maar gelukkiger van worden door te scheiden.
Sterkte voor de komende tijd.
Wat heel belangrijk is
dat jij niet uit het oog verliest dat jij nog altijd de ouder bent. Je hebt dus een bepaalde rol.
Sommige mensen gebruiken de kinderen als wapen tegen de andere ouder. Als jouw huidige man dat zou doen, dan krijg je de situatie als bij Titia. Dat kun je niet stoppen door zelf jouw kant van het verhaal tegen de kinderen te vertellen. Was het maar zo makkelijk.
Wat je wel kunt doen is zorgen dat jouw band met de kinderen heel goed is. Mijn ex heeft ook echt geprobeerd om onze dochter tegen mij op te zetten, tegen mij in te zetten als wapen in de strijd die hij voert. Doordat onze band zo sterk is, komt hij er bij haar niet doorheen. Bij mijn vriend is het helaas anders. Zijn kinderen zijn zo gemanipuleerd door hun moeder en de hare dat zij nu bang zijn voor hun eigen vader. Het ergste is nog dat veel mensen naar mijn vriend kijken alsof hij degene is die het over zichzelf heeft afgeroepen. Wat mensen niet beseffen dat een kind NOOIT een ouder laat vallen. Zelf kinderen die uit een elledige situatie komen met veel mishandeling blijven van hun ouders houden en blijven loyaal. Alleen door externe factoren kan een kind zich tegen zijn/haar ouder keren. Pas op het moment dat dit belangrijke feit tot iedereen is doorgedrongen kunnen deze kinderen worden geholpen. Een ouder die zijn/haar kinderen zo manipuleerd dat ze de andere ouder niet meer willen zien doen aan geestelijke kindermishandeling met ernstige gevolgen voor hun eigen kinderen en daardoor voor onze maatschappij.
Bedenk heel goed wat je wil voor je kinderen. Wat denk jij dat zij nodig hebben. Hebben zij het nodig om alles te begrijpen van wat er tussen jou en hun vader speelt? Ik denk van niet, net als je dat je als puber niet wil weten dat je ouders seks hebben. Natuurlijk voelen je kinderen aan dat het niet allemaal even lekker loopt tussen hun ouders. Zij willen alleen maar dat de overgang van 1 huis naar huizen soepel loopt en zonder veel gezeur. Jij kunt er niet voor zorgen dat hun vader daar aan meewerkt, maar je kunt wel zorgen dat jij jouw stuk goed hebt geregeld. Verder heel veel investeren in de band met je kinderen. Zorg ervoor dat je kinderen jouw als ouder heel goed kennen. Als de andere ouder dan komt met mededelingen als: natuurlijk heeft zij weer niet gezorgd dat het gezellig was in het weekend. Dat jouw kinderen heel goed weten dat ze het heel gezellig hebben gehad en dat hun vader onzin praat. Op die manier kun jij ervoor zorgen dat eventuele manipulatie geen effect heeft.
Ik hoop dat het heel erg meevalt en dat jij met de vader van jullie kinderen op een redelijke manier uit elkaar kunnen gaan.
Het lijkt er nu vooral op
Dat je een soort mega opvoed statement wilt maken door te gaan scheiden. Zo van ‘kijk zoon, als je doet wat je vader doet krijg je dit’. Ik denk dat dat zeer onverstandig is. Ten eerste moet je scheiden als voor jou de situatie zo is dat scheiden beter is dan blijven, niet omdat het een signaalfunctie zou kunnen hebben. Ten tweede denk ik dat het helemaal geen aansprekend en duidelijk signaal is naar je zoon. Ten derde vind ik dat je je eigen mening teveel als objectief fenomeen neerzet. Ik denk dat je je punt juist krachtiger kan maken door het persoonlijker te brengen en in het moment te houden. Dus als je zoon naar doet benoem je zn gedrag en watvoor effect het op dat moment heeft. Bijvoorbeeld: ‘als jij opeens naar mij gaat schreeuwen merk ik dat ik op slot schiet en me afsluit voor je waardoor we elkaar helemaal niet meer bereiken.’ Ofzoiets. Ik denk dat dat veel effectiever is dan om te dreigen dat zn vrouw misschien wel later hierom gaat scheiden van hem.