Scheiding bijna rond maar nu toch twijfels....
Ik kom er niet goed uit wat nu te doen en kan er niet echt over praten in mijn omgeving vandaar heb ik me hier ingeschreven omdat er ook, weliswaar oudere, kinderen in bij het gezin horen.
Ik ben een man van 45.
Na jaren getrouwd te zijn (meer dan 20 jaar) gingen we steeds meer en meer langs elkaar heen leven. Niet meer praten en er was ook heel veel gebeurd. Best wel ernstige psychische klachten bij vrouw (jarenlang) en behandelingen tegen kanker die succesvol waren. Dit kost energie waardoor ik ook afleiding buiten het gezin zocht (hobbies en werk waar ik veel tijd mee kwijt was en ook helemaal voor ging). Eigenlijk was er ook niets gezamenlijks meer. Geen passie.
Op een gegeven moment kwam ik iemand anders tegen. Alles wat je mist in de toen huidige relatie is er opeens weer. Tuurlijk weet ik ook dat dat tijdelijk is (verliefdheid etc).
Op een gegeven moment waren ex en ik eruit dat we beter uitelkaar konden gaan. Ik ben toen direct naar Mn nieuwe vriendin gegaan.
Ik kom nog regelmatig bij ex over de vloer om te helpen met dingen en de kids te zien.
Nu is de scheiding ingezet en het convenant is bijna klaar. Ik begin ernstig te twijfelen of dit echt de goede stap is. Ik kan steeds beter met Mn ex praten. Bovendien vind ik het ook zielig (beetje raar om zo te noemen) maar ik voel het wel zo want ze heeft geen baan (kon ook door gezondheid nooit werken als ik eerlijk ben) en krijgt alimentatie en zit op het sociaal minimum. Ik voel (maar weet het niet zeker) dat ze wel opnieuw wil beginnen. Ik leer de nieuwe vriendin steeds beter kennen en het is leuk maar twijfel soms ook. Nu en dan denk ik dat ik het heb gedaan omdat ik zover miste in Mn vorige relatie wat misschien ook wel logisch is.
Lastige situatie. Ik weet dat in elke relatie wat speelt. Maar elke keer als ik Mn ex zie en ik ga weer weg dan denk ik waarom doe ik dit? De kids hebben door haar ziekte natuurlijk ook veel meegemaakt en en scheiding is nooit goed. Daar staat tegenover dat ik ook wel open sta voor wat nieuws.
Iemand hier een idee over?
Hoe staat je ex erin?
Wil ze jou nog wel? Of alleen maar voor het geld?
Tsjor
Na een scheiding
kun je altijd weer opnieuw trouwen. Tsjor
Jullie
Ik denk dat jullie tweeën de enigen zijn die hier iets over kunnen beslissen. Je verhaal nodigt misschien wat teveel uit tot het geven van "een mening" over wat er gebeurd is en jouw twijfels terwijl we niet weten hoe zij erin staat. Het uitgangspunt kan beter de interactie tussen jou en je aanstaande ex zijn.
Iets nieuws
Dat je wel weer open staat voor iets nieuws vind ik in elk geval de slechtste reden om te scheiden.
Ik denk dat scheiden echt iets moet zijn van ‘ik kan hier niet meer mee doorgaan’ of ‘ik ben zo ongelukkig in dit huwelijk’ (voor de ene partner of de andere partner, hoeft natuurlijk niet allebei), maar niet ‘ach, ik sta wel open voor iets nieuws’. Je hebt verantwoordelijkheid naar je partner en je kinderen, en dat kan je niet weggooien omdat je wel eens wat nieuws wilt. Klinkt mij vrij onvolwassen in de oren.
Verder eens met de anderen. Praat met je vrouw.
En verder: alleen uit medelijden bij haar blijven, lijkt me ook geen goed uitgangspunt. Maar dat je goed met elkaar kunt praten dan weer wel.
Scheiding on hold en therapie
Heb je enig idee hoe je vrouw erin staat? Wil ze jou überhaupt wel terug? Je bent tenslotte al weg, en samen met een ander. Niet iedereen kan daar overheen stappen. En het kost enorm veel inzet en tijd van beiden om het weer goed te krijgen. Maar het kán wel. Wij hoefden ook alleen nig maar te tekenen, maar zijn nu toch weer bij elkaar.
Je kunt bij twijfel best een pauze inlassen. Maar dat heeft alleen zin als je vrouw ook twijfelt. En dan zou ik een goede relatietherapeut zoeken om echt met elkaar in gesprek te gaan. Want praten met elkaar over je diepste emoties en verlangens is echt ingewikkeld als je zoveel hebt meegemaakt als jullie.
Neem de tijd
Dit klinkt hoopvol voor jou en je gezin en ik zou zeer zeker de tijd en rust nemen om uit te zoeken wat jullie beide willen en kunnen.
Ik heb in soortgelijke situatie gezeten alleen ex woonde nog niet samen met nieuwe vriendin en scheiding was nog niet rond. Ex besloot toch voor mij te kiezen. En we hebben hulp gezocht dmv relatietherapie. Ik was dolgelukkig maar na 4 maanden besloot hij toch weg te gaan en die klap was enorm. Wellicht naïef van mij maar ik dacht echt dat we een slechte periode samen overwonnen hadden. Nu voor de kinderen een vader die gebroken heeft met zijn "vorige leven" die ver weg bij andere kinderen woont, hier niet meer over de drempel wil komen en die ze maar eens weekend per 2 weken zien.
Ik zou de praktische zaken zoals gezondheid van je partner en de financiële kant nu even niet laten wegen maar puur kijken wat jullie nog voor elkaar voelen, kun je elkaar nog raken met bepaalde opmerkingen, kunnen jullie nog samen lachen, vind je het fijn om bij haar te zijn of wil je zo snel mogelijk weer weg? Alleen hoe je nieuwe vriendin in dit plaatje past zie ik niet want werken aan herstel maar onderhand samenwonen met een ander lijkt mij onmogelijk.
Het hoeft niet perfect
Niet iedereen heedtj een even flitsend leven. En die mensen die dat wel lijken hebben hebben dat ook niet. Als er voldoende gevoel is om je gezin bij elkaar te houden dan heb je al heel wat voor elkaar.
Zeker onderzoeken
Ik zou ook zeker onderzoeken waar de twijfel vandaan komt. Zo ongecompliceerd als je oorspronkelijke gezin krijg je het niet weer. Maar dan als voorwaarde wel twee volwassenen met het juiste gevoel en de juiste intenties, die beide moeite doen.
Waaruit bestaat de twijfel
De twijfel is tweeledig:
Enerzijds is het echt zwaar om met iemand te leven die bijna 365 dagen per jaar in de psychische problemen zit. Maar er waren ook leuke momenten natuurlijk ondanks heel heftige periodes (ik hoop uit de grond van mijn hart dat niemand dat hoeft mee t maken!!). Wat men ook zegt therapieën op de psyche gericht helpen soms echt niet maar voor de betrokkene blijft dat toch altijd iets waar wat hoop op verbetering in zit (en begrijpelijk). Gevolg is een partner die veel op bed ligt, zich altijd kut voelt, geen sociaal leven heeft, niet (kan werken) en daardoor ook geen leven buitenshuis heeft. Dus ook geen sociaal leven, geen vriendinnen. Niks nada 0,0. Afspraken die gemaakt worden om bv ergens heen te gaan die gaan voor 80% niet door. Dit geeft veel teleurstelling in de relatie alhoewel je het ook wel weer begrijpt. Afspraken voor therapie worden doorgaans ook bijna allemaal afgezegd (trek het niet om erheen te gaan etc). Dit doet veel met je relatie. Gevolg is wel dat je als partner wel eens ergens heen wilt gaan om even de boel te vergeten. En dat wordt steeds meer want ook de partner is maar een mens en als de partner wel sociaal gericht is heb je dat gewoon nodig. Uiteindelijk verwacht partner dat je meer thuis bent maar als he this bent ligt partner op bed. Praten is altijd lastig. Ook over de psychische klachten. Je moet het eruit trekken als het ware en dat is echt heel heel zwaar voor 1200 e keer... andere kant is dat je door bovenstaande echt een band hebt opgebouwd maar dan anders. Anders in de zin van heel veel meegemaakt te hebben. Veel herrineringen. En toch mis ik dat. Dat maakt het zo moeilijk! Wil je ernaar terug? Is dat wel verstandig? Ergens moet je ook aan jezelf drenken maar ook vind ik het zeer sneu voor partner.
Anderzijds:
In mijn omgeving hoor ik dat ik er veel blijer en ontspanner uitzie en doe en dat merk ik zelf ook. Mijn hele mindsetting is anders nu. Ik voel me vrij.
Dit is de spagaat waarin ik me bevind. Ongecompliceerd was het gezin zeker niet. En blijkbaar wen je overal aan. Het is lastig om daarin een keuze te maken.
Een paar tussenstappen
Wat je beschrijft klinkt als een zware situatie met weinig ruimte voor jou om in te leven.
Wat zijn nog mogelijke tussenstappen?
Kun je een gesprek voeren met je partner, aangeven wat haar situatie voor jou betekent en of ze dat ook zo wil?
Andere mogelijkheid: is het wellicht mogelijk dat je wel voor haar blijft kiezen, maar dat je ondertussen toch meer ruimte vraagt om iemand te zijn zoals je zelf wil zijn, dus niet op de bank zittend, wachtend, sociaal beperkt.
Nog een andere mogelijkheid: zijn er wellicht anderen, mensen uit de familie, professionals etc., die een deel van jouw zorg voor haar kunnen overnemen? Gedeeltelijk in de weekenden bijvoorbeeld, of juist definitief, mocht je de scheiding doorzetten? Je geeft aan dat de kinderen bij haar blijven, maar moeten de kinderen dan de zorg voor haar overnemen?
Kan zij de zorg voor de kinderen wel aan?
Waarom blijven de kinderen bij haar?
Hoe staat je nieuwe relatie tegenover de kinderen?
Stel dat er geen nieuwe relatie in beeld was, zou je dan ook een scheiding overwogen hebben?
Is het niet verstandiger om eerst alleen te gaan wonen, eerst de scheiding rond te krijgen, en daarna eventueel pas een nieuwe relatie aan te gaan.
Je gaf in het begin aan, dat de scheiding een beslissing van jullie beiden was. Is dat wat haar betreft nog zo?
Je gaf ook aan dat zij een nieuw begin wilde maken. soms houden mensen elkaar ook gevangen in een ongezond patroon en levert het doorbreken van dat patroon nieuwe mogelijkheden op die daarvoor onmogelijk leken.
Nog meer vragen, bij de vele vragen die je jezelf al honderd keer gesteld hebt. Je hoeft ze hier niet te beantwoorden hoor. Het zijn zomaar vragen die bij mij opkomen.
Tsjor
Ongecompliceerd
Met ongecompliceerd bedoel ik de omgang met je kinderen, vrienden, geen ex waarmee je moet overleggen. Maar ik begrijp wel dat voor jou de situatie door factoren tijdens je huidige relatie al niet zo ongecompliceerd waren.
Ik denk dat Tjor goede vragen stelt. Ik wens je veel wijsheid en sterkte de aankomende tijd. Ik hoop dat je goede keuzes kunt maken.
Historie en situatie
Al reeds een jaar of 10’geleden en misschien wel al langer speelde ik in Mn hoofd met wel of niet doorgaan met deze relatie. Dit is dus niet gekomen doordat er een ander kwam maar dat er een ander kwam was denk ik meer een gevolg van de situatie. Ik had naar mijn gevoel niet eerder kunnen vertrekken. Juist vanwege de kinderen. Dat was dan absoluut niet goed gekomen. Juist in deze specifieke situatie. Nu zijn ze meerderjarig en het zou ook hoed zijn dat ze tzt op zichzelf gaan. Lijkt me ook wel weer heel gezond.
liefde vs situatie
Hoi,
Ik zit een soort gelijke situatie, staat tevens hier op het forum, weet hoe lastig het is om een zieke partner te hebben.
mijn vrouw is ondertussen zo'n 10jaar ziek, afgekeurd, migraine, cluster hoofdpijn en reuma. de laatste paar jaar is vooral dat laatste vrij heftig in beeld. zowel als gezin als onze relatie lijd hier erg om.
2 jaar geleden, even na mijn 30ste verjaardag, heb ik enkele maanden erg getwijfeld aan onze relatie. wij kunnen moeilijk zaken plannen, niks kan spontaan. gaan wij iets actiefs doen (dagje dierentuin bijvoorbeeld) dan ligt ze de dag en na of zelfs 2 plat. dingen die ''normale'' 20/30ers doen als gezin maar ook als stel, lukt ons niet of met heeeeeel veel moeite en ga na of je die mist in je huidige situatie en gedachten.
ik had zo mijn twijfels of ik dit wel de rest van mij leven wou. ik had geen twijfels over het feit of ik wel of niet van haar hield maar puur de situatie. naar verloop van tijd, kwam ik tot de conclusie dat ik dit wel degelijk wou en zag ik in dat ik te veel keek naar de nare momenten en te weinig naar de mooie momenten.
nou schelen wij een dikke 10jaar, maar denk dat dit in praktijk weinig verschil maakt en vraag jou om vooral naar de mooie momenten te kijken en hoe je die ervaart en hoe je daar bij voelt.