Schuldgevoel en twijfels
Na een relatie van 6 jaar zijn mijn ex en ik sinds een paar maanden uit elkaar. We hadden niet veel ruzie, maar mijn ex hing veel aan mij. Hij vond alles spannend, nam in niks het voortouw en was heel aan- en afhankelijk van mij. Dit benauwde mij enorm. Ik regelde alles in ons gezin en thuis en was de veilige haven thuis. Dit zijn ook zijn woorden.
Ondanks dat we nooit ruzie hadden, had ik altijd twijfels bij de relatie. Is dit hem echt? Het is en was een schat van een vent, maar ik mistte een échte man naast me. Ik had continu het gevoel dat hij gekker was op mij dan ik op hem. Dit was niet alleen een gevoel, maar was ook echt zo. Ik had moeite met zeggen dat ik hem aantrekkelijk vond of om te zeggen dat ik van hem hield.
We zijn dicht bij vrienden gaan wonen. De man hiervan kende ik al jaren. We hadden altijd een leuke klik, maar hebben hier nooit wat mee gedaan omdat we beide in een relatie zaten. Doordat we dicht bij elkaar woonden en elkaar vaak zagen werd dit gevoel sterker. Dit bevestigde voor mij alleen maar meer dat de man waarmee ik was, niet de man was die mij gelukkig zou maken. Ik hem wel, maar hij mij niet. Uiteindelijk heb ik besloten om uit elkaar te gaan.
Voor mijn ex kwam dit echt als een hele harde klap. Hij zag dit niet aankomen, ondanks dat hij ook door had dat ik altijd veel minder toenadering zocht naar hem dan hij naar mij.
Het continu voor onze 2 jonge kinderen zorgen, maar ook voor mijn ex benauwde mij extreem. Ik heb hem meermaals gezegd dat het mij goed leek als hij met iemand zou praten, maar hier deed hij niks mee. Ik had het gevoel dat ik 3 kinderen had en dat als ik zou omvallen ons hele gezin zou instorten.
Nu een paar maanden later heb ik zulke gemengde gevoelens bij de hele situatie. Voor mijzelf is het echt beter. Ik wist dat als we nu niet uit elkaar zouden gaan, dat het dan wel over een paar jaar zou zijn. Mijn ex is gewoon niet het type dat mij gelukkig zou maken. Maar juist omdat we nooit ruzie hadden en we verder wel leuke momenten hadden voelt dit heel dubbel.
Ik heb uiteindelijk wat gekregen met de oude kennis. Door hem weet ik hoe verliefd zijn echt voelt. Iets dat ik nooit eerder heb gevoeld. Nu pas snap ik hoe houden van echt voelt. Voor een ander misschien lastig voor te stellen. Hoezo begin je dan aan kinderen kan je dan denken. Maar als je niet weet hoe verliefd zijn voelt en je het leuk hebt met iemand, dan denk je: dit zal het wel zijn! Maar pas later kom je er achter dat je gewoon continu wat mist.
Mijn ex wilde terug naar zijn oude woonplaats op 20 minuten afstand. Hij werkt doordeweeks waardoor we op een omgangsregeling van doordeweeks bij mij en in het weekend (vrij t/m ma) bij hem zijn uitgekomen. Ik vind het zo lastig waar ik goed aan doe als ouder. Zullen de kinderen mij zien als de mindere ouder omdat ze altijd leuke dingen zullen doen met hun vader in het weekend? Ik ben de moeder die doordeweeks alleen maar de kinderen op tijd te eten moet geven, klaar maken, naar school moet brengen. Daarentegen vind ik het fijn als de school dichtbij mijn huis is, zodat ik ze altijd kan brengen en halen. Ik merk dat mijn dochter heel erg naar haar vader toetrekt. Dat gun ik hem enorm, maar ook maakt het me onzeker. Vindt ze mij wel een goede moeder? Wil ze wel graag bij mij zijn? Een andere omgangsregeling zie ik ook niet voor me, gezien vader de kinderen niet kan brengen en/of halen uit school.
Ik heb geen directe spijt van mijn keuze, maar mis wel de tijd die we hadden met de kinderen. Niet als liefdespartners, maar de leuke uitstapjes etc. Ik wil het zo graag goed doen voor mijn kinderen. Denk vaak, heb ik niet te snel besloten? Maar tegelijk wist ik, als ik eenmaal gevoel krijg voor een ander, dan weet ik dat de relatie echt niet meer goed zit. Ik kon niet meer leven met dat continue gevoel van twijfel over mijn partner.
Het continue gevoel van gefaald te hebben, m’n kinderen pijn te hebben gedaan, twijfel of ik iets anders had moeten proberen breekt mij op. Ik schrijf hier even van mij af in de hoop dat iemand zich hierin herkent. Ik heb geen gescheiden ouders om mij heen.
Geef het de tijd. Jouw reactie is heel normaal en hier gaan alle gescheiden ouders doorheen. Het heeft echt tijd nodig om te wennen aan de nieuwe situatie. Om weer een ritme te vinden. En om weer jezelf te worden. Scheiden is ook een soort rouwperiode. Je sluit een fase in je leven af. Neem daar ook alle tijd voor. En accepteer de gevoelens die erbij horen.
Ik geloof niet zo in bij elkaar blijven voor de kinderen. Wat voor voorbeeld geef je dan? In een relatie moet iedereen zichzelf kunnen zijn. En dat kon bij jullie niet. Kinderen merken ook dat er geen liefde is. En dat er op een gegeven moment spanningen ontstaan. En je gaat openstaan voor anderen omdat het klaar is met je partner. En als ze 18 zijn zit je "taak" erop en mag je weg? Wat voor signaal geeft dat aan een kind.
Ik wil wel aanraden om niet direct in de volgende relatie te springen. Hoe fijn dat ook is. Dat is niet in het belang van de kinderen. En dat kan maken dat ze naar de andere ouder trekken. Heb je toch een nieuwe partner hou die er dan buiten. Bouw je leven op met je kinderen. Niet direct een samengesteld gezin. En zeker niet samenwonen. Kinderen vragen niet om nieuwe partners.
Ook vind ik de regeling niet handig. Jij doet alles voor de kinderen maar moet ook gewoon werken op die dagen. En kinderen en jij zijn druk met tal van zaken. Hij hoeft niets te regelen en heeft alle weekenden om te ontspannen. Juist die tijd is om samen te ontspannen en te werken aan de band door samen te zijn. Ik zou hier echt verandering in aanbrengen en zeker 1 volledig weekend per maand willen.
Helemaal eens met Izza, minimaal 1 volledig weekend per maand. Jij wilt ook leuke, meer ontspannen moment met je kinderen.
20 minuten rijden is ook niet superver, dus misschien kan hij toch ook iets meer doen door de week? Als is het maar 2 x een extra dag door de week erbij. Dan word jij door de week ook wat ontlast. Het is al vermoeiend genoeg met kleine kinderen en een baan.
