Sinds een half jaar uit elkaar, nog steeds 'kapot'
Na een relatie van 23 jaar en een dochter van 5 jaar heeft mijn ex-partner (zij) besloten onze relatie te verbreken (sinds een half jaar). Met een reden? JA.. de afgelopen jaren hebben we erg veel mogen meemaken.. in 2012 kon ons geluk niet op met de geboorte van onze dochter, in 2013 kreeg mijn vader melding: alvleesklier (RIP juli 2016), in 2014 kregen wij een miskraam van een tweeling, in 2014 raakt ik depressief, in 2015 kreeg mijn moeder een hersenbloeding (gebonden aan verzorgingshuis), in 2016 overleed mijn vader en dragen wij zorg voor een huis in Spanje en NL. Mijn ouders hebben 'slechts' één kleinkind (onze dochter).
Nog steeds kan ik niet beseffen wat er gebeurd is. Mijn ex en ik hebben ook nooit (echte) ruzie gehad en zijn verschillend maar passen naar mijn idee daardoor wel goed. De verliefdheid heeft al lang geleden plaatsgemaakt voor 'houden van' en fysieke intimiteit beperkte zicht tot een knuffel en op de bank tegen elkaar aan zitten. Ja de sleur zat er in, gesprekken waren niet diepgaand en we leefde een beetje 'langs elkaar heen'. De keuze om uit elkaar te gaan was in eerste instantie ook zeker op wederzijds goedkeuren echter besef ik me dat dit (voor mij) niet goed was... we hebben nooit echt gevochten, nooit 'alle kaarten op tafel' gelegd, geen gesprekken met ervaringsdeskundigen... het besef dat mijn ex, ondanks: ons gezin, alle mogelijkheden die we hadden (ik heb een goede baan en we konden dus veel), onze dochter en haar vurige wens om gezien te wij... toch kiest voor haarzelf, haar eigen (mogelijke) gelukt boven een goede/ gecoördineerde/ SMART gemaakte periode om te kijken of het ons gaat lukken om een 'doorstart' te maken, stelt.. die komt elke dag nog zo keihard binnen. Ik ben er nog verre van overheen. Ik ga 'gewoon' door maar diep van binnen weet ik me geen raad... ben ik de enige met dit intense gevoel of roept dit herkenning op? Hoe pak je je leven op als je je leven 'altijd' samen geleefd hebt? Ik weet het echt niet...
Vader74
Ik hoop dat ik je verhaal goed begrepen heb. Inmiddels ben je 6 maanden verder, maar je kunt nog steeds niet bevatten dat je relatie na 23 jaar voorbij is. Het is ook heel wat.
Nu is 6 maanden nog niet zo lang. Alles moet nog ' een eerste keer' gebeuren.
Maar het lijkt alsof je vast loopt. Het kan zijn dat het met alle verliezen te maken heeft die je hebt geleden sinds 2014. Het is nogal wat in zo'n korte tijd. Je vader, de tweeling, je moeder ernstig ziek en nu ook je relatie voorbij. Misschien zijn het wel teveel verliezen om in je eentje te verwerken en zou je eens met de huisarts moeten praten om te kijken of je ergens een goede gesprekspartner kunt vinden.
Wat je relatie betreft, ergens in al dat tumult heb je wellicht wat signalen niet gezien of niet herkend. Depressiviteit kan ook voor de partner erg zwaar zijn (alhoewel het geen reden voor een scheiding is). En ja, soms denken mensen dat het gras aan de andere kant echt groener is. Totdat ze ontdekken dat dat niet zo is, maar de zoektocht, hoop en uiteindelijk de constatering dat je met wat je hebt toch maar tevreden moet zijn, dat alles kan maken dat mensen toch blij zijn met een scheiding. ook al zijn ze er wat geluk betreft niet veel mee opgeschoten.
Gun je het je geliefde, dat ze aan haar zoektocht begint? Ook al kan het best zijn dat ze ontdekt dat ze het meeste geluk al bij jou heeft gehad? Hou je genoeg van haar om het haar te gunnen? en hou je genoeg van je eigen leven om er toch maar weer iets van te maken?
Tsjor
2 cents
TO, wat een zware tijd heb je achter de rug (en nu nog steeds). Soms hebben mensen wel erg veel te verduren.
Zou het kunnen zijn, dat je ex al die jaren naast haar eigen (en jullie beider) verdriet om het verlies van de tweeling, het ook erg zwaar gehad heeft omdat jij zoveel drama hebt meegemaakt met je ouders? Dus dat zij enerzijds misschien jou heel veel heeft gesteund om jouw verdriet en zorgen om je ouders en anderzijds jarenlang niet met haar zorgen bij jou terecht kon omdat jij zo met de zorgen om jouw ouders zat? Hoe erg ook voor jou, voor haar kan het te lang een gevoel van niet gezien en gehoord worden hebben gegeven, terwijl ze daar wel behoefte aan had.
Kan het zijn dat zij moe is van al dat zorgen en zich misschien niet gehoord voelen door jou?
En is het misschien ook nog dat jullie relatie al wat sleur was, maar jullie nog je best deden om zwanger te worden/kinderen te krijgen, maar dat misschien teveel het enige doe in jullie relatie werd?
En ik denk dat een kind (of een tweeling) verliezen erg veel verdriet geeft en daarin kunnen partners soms ook niet voldoende troost bij elkaar vinden. Heel verdrietig maar het komt vaker voor. Dan raak je elkaar door zo'n verdrietig voorval nog meer kwijt.
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is een scheiding te accepteren als je het gevoel hebt er niet alles aan gedaan te hebben. Misschien is het goed dat met je ex te bespreken. Misschien kijkt zij daar heel anders tegenaan en kan ze het jou uitleggen waardoor je beter kunt accepteren dat het voorbij is. Of niet (maar reken daar niet op zou ik zeggen).
Heel veel sterkte.
Nee, je bent niet de enige
Hier een soortgelijk verhaal, wel langer geleden Hier bleek (toch) een derde in het spel en de leugens hierover hakten er nog eens extra in. Wij hadden ook veel meegemaakt, en tijdens en na de scheiding bleven er dingen gebeuren, heel heftig.
Jij gaat gewoon door en dat is al heel wat, dat doe je goed. En mocht het even niet gewoon doorgaan dan is het ook goed. Het is niet vreemd om hulp te zoeken, al is het maar om je verhaal kwijt te kunnen. Veel tips heb ik niet voor je, het is een zoektocht naar afleiding, rust en wederopbouw. Ik heb me de eerste jaren wat teruggetrokken in mijn huis, het samen met de kinderen gezellig maken. Ik kon ook niet anders, ik was zo moe en de kinderen waren nog klein. Dus op zondag lekker in het grote bed ontbijten en een filmpje kijken, zoiets. Voor mij was het erg belangrijk om voor de kinderen rust te hebben, de weekenden bij hun vader waren turbulent en door de weeks maakten ze lange dagen op de bso.
Ik weet nietniet wat jullie hebben afgesproken over de zorg voor jullie kindje, zorg er in ieder geval voor dat je letterlijk dichtbij en betrokken blijft in haar leven, dat is toch het belangrijkste. Verder pakte ik het leven langzaam weer op door kleine dingen; een set nieuwe fleurige koffiebekers, regelmatig een nieuw recept, midweek vakantie in Drenthe. Als schrijvende kom ik toch op meer tips. Als je scheiding nog niet helemaal is afgehandeld zorg hier dan voor, dat geeft heel veel rust en duidelijkheid. En, als laatste, trek keihard aan de bel van je huisarts als je last hebt van slapeloosheid.
rouwproces
Ook ik heb een soortgelijke situatie meegemaakt. Je zit in soort "rouwproces". Loslaten, laat alles een plek krijgen. Diegene die wordt verlaten zal er sterker uitkomen. Ze zeggen wel eens dat, om alles achter je te laten 1 maand per relatiejaar nodig is. In jouw situatie kan dat dus bijna 2 jaar duren. Een paar praktische tips: zoek uit waar je blij van wordt, hobby's, omgang met vrienden. Maak nieuwe vrienden. En zoek professionele hulp. Gun jezelf die tijd en wees niet bang voor alle emoties zoals angst en boosheid. Je leven moet weer opnieuw worden ingericht. Wat misschien nog belangrijker is, is dat jullie samen een kind hebben. Voor haar blijf jij altijd haar papa en je ex haar mama. Je dochter zal jullie altijd op één of andere manier blijven verbinden. Dat heeft ook tijd nodig. Blijf "on speaking terms". Maak haar niet zwart, want dan komt je dochter in een loyaliteitsconflict. Tijd heelt alle wonden.
Houd vol
Uit elkaar gaan is altijd ontzettend zwaar, en al helemaal na zo'n lange tijd en zoveel meegemaakt te hebben.
Als jij niet gelukkig ben alleen, raad ik je toch echt van harte aan om toch contact te zoeken en te laten merken dat jij er echt niet gelukkig van wordt en het heel graag opnieuw wil proberen. Informeer ook alsjeblieft waarom zij uit elkaar wilde en als dat inderdaad is om wat Veerle zegt, dat ze het gevoel heeft dat ze zelf nergens terecht kan, verzeker haar er dan van dat je er voor haar bent. Als jij niet gelukkig bent alleen dan is het het allerbelangrijkste dat je vecht voor wat je had. En niet alleen voor jou, maar ook voor jullie kind. Als kind van gescheiden ouders kan ik zeggen dat het rot is. Zwaar rot. Niet het altijd heen en weer gaan of ruzies of dergelijke, maar als kind verlies je dan het geloof in de liefde en relaties. Als ouder is het je taak om je kinderen het goede voorbeeld te geven, om ze hoop te geven en een fijne kindertijd. Gescheiden lukt dat gewoon niet meer helemaal, hoe hard je het ook probeert.
Daarom, zeker met kinderen, vind ik het feit dat scheiden tegenwoordig zo normaal en veelvoorkomend is zeer problematisch. Als het niet goed gaat in een relatie, vecht er dan voor. Scheiden zou een laatste oplossing moeten zijn als het écht allemaal niet meer gaat.
Alsjeblieft, voor jou, omwille van jullie kind en misschien ook wel je ex, probeer er wat van te maken.
Het kan niet zo zijn dat zij er onverschillig over is, dus ga met haar in gesprek en probeer het uit te praten en te lijmen. Als er iets mis is met jou of met haar binnen jullie relatie, kan uit alle macht worden geprobeerd om dat te verbeteren.