Soms.......[vind ik het zo erg voor de kinderen]
Hoi Forum,
even luchten en misschien wat goede tips krijgen...
ben nu drie jaar ongeveer gescheiden. En er helemaal aan gewend maar soms gebeurt er iets wat ik echt vreselijk vind en ik vraag me af hoe jullie met dat soort dingen omgaan.
met iets bedoel ik iets met de kindjes, waardoor ik merk dat ze het rot vinden dat hun ouder niet bij elkaar zijn...oudste dochter die vertelt dat papa mij nog terug wil, en misschien denkt dat ze me zo over kan halen, wat ik heel naar voor haar vindt, of jongste dochter die met me mee naar huis wil als ik wat vergeten spullen langsbreng als ze bij haar vader is. Vandaag gebeurde dat, ik ging na een kopje thee weer weg en zij klampte zich vast aan mijn fiets. Toen haar vader haar optilde en knuffelde pakte ze hem vast en liet ze zich knuffelen en mee naar binnen nemen maar mijn hart brak. Ik wilde haar gewoon meteen mee naar huis nemen. Heel leuk voor de ouders, kinderen heen en weer, maar soms toch niet te doen voor kinderen? Wat als ze nou geen zin meer hebben om steeds te verkassen?
Ik ben opgegroeid bij ongescheiden ouders en hoefde nooit iets te zoeken wat dan bij een andere ouder bleek te liggen, of sinterklaas te vieren met alleen mn moeder en haar vrienden, of met gepakte tasjes in het weekend te verkassen terwijl je net lekker tot je oksels in de playmobil zit.
Bah, ik baal er gewoon van af en toe!
Dreun
...daar ben ik dus juist zo bang voor. Dat mijn lieve mooie geweldige kindjes een dreun hebben gekregen en nog steeds krijgen ( want in nieuwe situaties kunnen ze er weer op een andere manier over voelen) die zo groot is dat hij overheersend wordt in hun leven en dat ze niet kunnen worden wat ze hadden moeten worden, dat ze niet tot bloei kunnen komen.
< aar misschien is dat projectie, ik heb van ongescheiden ouders wat dreunen gehad die mij lang voor goede ontwikkeling behoed hebben....waardoor mijn kinderen nu weer last hebben van mijn foute keuzes. even heel kort door de bocht.
Maar mijn liefde voor hen is groot en ik ga er ook alles aan doen ze genoeg liefde en steun te geven, en ik probeer ook mijn ogen open te houden voor dingen die pijnlijk zijn om te zien. En ik schroom niet om daar hulp bij te vragen.
En vaak gaat het hartstikke goed met de kindjes en soms niet en dan denk ik dus Verdomme!
Wel trouwens veel reacties, fijn, en goede discussie.
Overkomen
Zo'n situatie kan je overkomen en dat is toch niet echt gerelateerd aan andere keuzes maken.
Was ik ongetrouwd gebleven dan had ik ook niet hoeven scheiden, ja zo lust er nog meer.
Dat is vragen om een risicoloos bestaan en zo is het nou eenmaal ook niet.
Het gaat er wel om wat je er vervolgens mee kan en mee doet.
Ach
Kinderen kiezen nooit voor hun ouders, het gaat in principe altijd alleen om je eigen kinderwens als je kinderen krijgt. En of het kind dan in een fijne thuissituatie kan opgroeien, dat is vaak gewoon een kwestie van geluk. Zelfs Merle kan het overkomen dat haar relatie misloopt, hoe goed ze haar keuzes misschien wel overwogen heeft.
En dat kinderen zo'n dreun van de scheiding oplopen dat ze er levenslang last van hebben, dat vind ik ook wel erg zwaar hoor. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en daar heb ik zeker last van gehad, maar nog meer last had ik van de constante ruzie en spanning in huis. En gelukkig zijn er heel veel therapeuten die je dan weer kunnen helpen om eea weer op de rails te krijgen.
Zo'n levenslange ramp is het nou allemaal ook weer niet. Wat niet wegneemt dat het heel naar kan zijn als je je kinderen niet hebt kunnen geven waar je vooraf op gehoopt had. Maar tegenslagen horen er nu eenmaal bij.
Sorry
Ik begrijp jullie aangebrande reacties niet, en jullie begrijpen blijkbaar niet wat ik bedoel. Het zij zo. Ik geloof dat alleen stopcontact het wel begrijpt en die gaat volgens mij ook ontzettend goed om met haar situatie.
Aangebrande reacties
Die krijg je als je vanaf de zijlaan staat te roepen over iets waar je geen verstand van hebt.
Bijzonder
Hoe mensen lezen wat er niet staat en niet lezen wat er wel staat. En hoe weten jullie in vredesnaam waar ik wel en geen ervaring mee heb??? Als je het na je scheiding dan allemaal zo goed voor elkaar hebt, kinderen goed in hun vel, iedereen alles verwerkt enz.enz. zoals jullie zeggen, waarom voelen jullie je dan toch aangesproken? Dat begrijp ik echt niet.
Wat stopcontact betreft: beleefdheid om zich schuldig te voelen? Wat een absurde opmerking. Maar stopcontact geeft wel blijk van een realistische kijk op haar verantwoordelijkheid en op wat e.e.a. doet met haar kinderen. En ik denk dat haar kinderen daar dus heel erg bij gebaat zijn. Meer dan kinderen met een ouder die doet alsof een scheiding helemaal geen punt is.(wie de schoen past....)
Merle
ik denk toch echt dat jij de gene bent die verkeerd leest.
Niemand in dit draadje zegt dat een scheiding geen punt is. Maar wel dat niet alles wat misgaat in het verdere leven aan de scheiding kan worden opgehangen.
Ik ben zo iemand die het na de scheiding gewoon goed voor elkaar heeft. Maar dat wil niet zeggen dat een scheiding het beste is wat me overkomen is. Een scheiding betekend niet het eind van alles, het leven gaat door en dan zul je er toch het beste van moeten maken. Iedereen heeft leuke en minder leuke dingen en vreselijke dingen op zijn levensweg, dat is nu eenmaal het leven.
Waarschijnlijk heb ik
iets geschreven in de trant an dat de echtscheiding voor mij een zegen is, maar dat wil niet zeggen dat daarmee alles opgelost is. En dat wil al helemaal niet zeggen dat ik het voor de kinderen niet heeeeeeeeeel erg en pijnlijk vind.
Tigerfeet
Punt
De scheiding: het meest beroerde in mijn leven tot nu toe, en toch het beste wat ik ooit had kunnen doen voor mijn kindertjes en mij...
en ja...nog dagelijks maak ik mijzelf verwijten hoe ik het zover heb kunnen laten komen (terwijl mijn omgeving zegt dat ik dat toch vooral niet moet doen) Maar ik voel me juist zo verantwoordelijk, voor de foute keuzes die ik willens en wetens heb gemaakt. En de kindertjes zijn daarvan de dupe.
Maar dan... zie ik hoe mooi, hoe eigen, hoe sterk, hoe lief enz enz ze zijn... en dan denk ik...jullie redden het wel...wat een mooie kleine mensjes...
En dan is het ineens: het gaat zoals het gaat, en we maken er het beste van!!
Maar zomaar ff scheiden...niemand hier denk ik.
Groet, Pleister.