Stiefdochter, moeizame relatie, vriend luistert niet naar me

slim en doortrapt?

Ik hoop voor het meisje dat je vriend het snel uitmaakt.

nee

"Dochterlief staat nu pal tussen ons, daar hoort ze volgens mij niet"

Nee, dochter hoort inderdaad niet tussen jullie, die hoort vóór jou.

Ik begrijp je goed...
Ik heb het met mijn stiefzoon...
Als hij er is is de toon gezet alles draait om hem....
De sfeer is gelijk negatief en bedroevend.

Me vriend zegt dan zet je erboven laat hem gaan...
Maar ondertussen kan ik hem niet meer luchten of zien...

tante Sidonia

Je hebt gelijk, ik oordeel wel snel. Maar dat komt vooral door de toon waarop Eleni over het meisje praat.

Eleni: hoe lang zijn jullie al samen?

Ik snap je opmerking over dat je 'geen stiefmoeder bent' niet zo goed. Als je echt deel wilt zijn van elkaars leven (jij en je vriend) dan hoort die dochter daar bij. Dan bèn je dus stiefmoeder. Wil je dat niet, dan zul je het contact moeten beperken tot de momenten dat je vriend zijn dochter niet over de vloer heeft. Daarmee zijn de problemen die je met haar ervaart ook meteen opgelost.

Ermee omgaan: jij meer op de achtergrond

Misschien is het een goed idee dat je je wat vaker terugtrekt als de dochter er is. Bijv. Als de dochter 's ochtends komt dan kom jij pas 's avonds. Of als dochter er is, ga jij overdag iets anders doen, met vriendinnen op stap, uitgebreid boodschappen doen, enz. Zo krijgt dochter voldoende 1-op-1-tijd met haar vader. Dat is heel belagrijk voor kinderen.
Bewust of onbewust ben jij voor de dochter een indringer in de relatie tussen haar en haar vader. Dat bedoel jij niet zo, maar zo voelen kinderen dat vaak wel. Dus geef haar die tijd met haar vader, moedig dat aan, vraag er enthousiast naar (was het leuk toen jullie x deden?) en je zult zien dat het gedrag langzaamaan verbetert.

Voordeel van het terugtrekken is ook dat jij minder tijd hebt om je aan kleine (en grote) dingen te ergeren en ook dat komt jullie relatie ten goede.

Hou het positief, richt je op de dingen die wel leuk en gezellig zijn. Benoem die ook (Ik ben blij dat je het eten lekker vindt). Dit soort dingen kost tijd, veel tijd. Jij bent de volwassene hier, jij moet de lange termijn in het oog houden en oppassen dat je niet zelf als een kind gaat mokken.

Kun je aan je vriend aangeven wat je van hem nodig hebt op moeilijke momenten? Hij gaat zijn dochter niet aanspreken/aanpakken, maar kunnen jullie een codewoord afspreken voor wanneer het je hoog zit, waarna jullie (op een geschikt moment, niet middenin een maaltijd of een spelletje) even naar de gang gaan om, zeg maar, elkaar even kort een knuffel te geven? Zoiets? Zou dat voor jou helpen? Of al is het maar dat je vriend je even een knipoog geeft om aan te geven dat hij je gehoord of begrepen heeft. Kleine dingentjes kunnen het al veel draaglijker maken.

Inderdaad weer van die lullige reacties!!!

Eens met tante sidonia hoor...
Maar Eleni die kreeg ik ook op mijn vragen en uitlatingen van frustratie op dit forum, lach er maar om en lach het weg.

Voor mijn beeldvorming, wonen jullie samen? Hoe lang is hij gescheiden? Hoelang zijn jullie al samen?

Je moet het een beetje zo zien dat als het kindje jou pas kent en dan bedoel ik niet een paar weken maar ook na een jaar het nog heel moeilijk kan zijn. De kinderen van mijn vriend hebben 2 jaar verdriet gehad omdat mama was vertrokken. De oudste heeft ook in die 2 jaar altijd tegen mij gezegd dat ze hoopte dat mama terug kwam. En ja dat is enorm k.u.t maar heel logisch. Ik was een obstakel in de ogen van de kinderen. Misschien ziet zijn dochter jou ook als het probleem waarom mama niet bij papa is. Als je met je vriend praat leg hem dan uit dat je haar begrijpt maar dat het jou wel kwetst als ze zo onaardig is tegen je. En het is ook kwetsend dat als je met hem er probeert over te praten hij je niet serieus neemt. En natuurlijk ben jij de verstandige volwassenen en moet je er boven staan...... Maar het is soms heel moeilijk!!! Maar probeer ook nooit tegen een ouder te zeggen dat een kind niet deugd want als iemand dat bij mij zou zeggen ging ik er ook niet op in. Het is maar hoe je het brengt. Ik kan je wel zeggen dat na een aantal jaren het allemaal beter wordt.
Groetjes.

ik denk dat ik weet waar het mis gaat

Twee zinnetjes uit Eleni's beginposting maken het voor mij heel ingewikkeld om haar te zien als iemand die oprecht probeert een oplossing te vinden waar die zit namelijk in haarzelf :" Ze is slim en doortrapt, ondanks haar jonge leeftijd" en ' Dochterlief staat nu pal tussen ons, daar hoort ze volgens mij niet."

ik vind dit twee hele 'foute' opmerkingen; als je in staat bent om dit op een openbaar forum te zetten om je woede en frustratie te uiten dan is mijn reactie: gaat eerst eens aan jezelf werken. Dit zég je niet over een meisje van 7.

Dus als je die twee zinnetjes nou weglaat, dan blijft er een posting over waardoor ik meer op de inhoud en Eleni's probleem zou kunnen reageren:

"We lopen in de klassieke val: zijn dochter (7) doet meestal ronduit onvriendelijk en onbeleefd tegen me.
Mijn vriend weigert echter oor te hebben voor mijn gevoelens: ik moet me maar aanpassen aan het kind.
Grotendeels waar, maar niet tot elke prijs zeg ik dan. Ze weet haar vader feilloos om haar vinger te winden. En nee: ik ben geen stiefmoeder, zeg dit ook altijd duidelijk. Wil dat ook niet zijn. Daar zijn we het gelukkig wel over eens. Maar af en toe wordt het me te veel, en voel me zo verdrietig en machteloos.
Ik kan soms niks goed doen als ze er is. Ik hou veel van mijn vriend, maar dit is toch wel een ding in onze relatie. Hoe kan ik hier nou slim mee omgaan ?"

zeg nou zelf die zinnetjes over dochter en haar vermeende 'devious mind' hoeven toch helemaal niet?

gr Angela

@Angela

Daar heb je absoluut gelijk in!!! Alleen misschien schreef de schrijfster nadat er net weer iets was voorgevallen. Ik begrijp ook wel dat het niet handig is zo iets te schrijven en een kind van 7 doortrapt noemen is misschien niet netjes maar zelfs een van mijn eigen kinderen heeft van die doortrapte trekjes...

Ik lees een gefrustreerde vrouw en probeer mee te denken.

Overigens ben je als je samen bent altijd stiefmoeder of je nou wil of niet. Dat is de titel van de nieuwe vrouw/vriendin namelijk

Laat los.

Als je door deze bril naar dochter kijkt, kan er weinig veranderen. Je schrijft een kind verwijtend iets toe, wat niet bij een kind hoort.

Dit gedrag is kind-eigen in een situatie waar zij niet om heeft gevraagd. Dat heeft niet perse met geraffineerd zijn van een kind te maken. Biologisch zijn wij zo gemaakt dat we veel aandacht eisen, dat geldt voor elk zoogdier. Om te overleven. Als jij dit kind was geweest, had je mogelijk hetzelfde gedaan.

Als je het zo kan zien, kan je er misschien afstand van nemen. Het gaat niet om jou maar als jij je er tussenwringt, gaat het wel om jou. En misschien moet je die afstand ook letterlijk nemen door minder met z'n 3-en op te willen trekken. Dochter ziet vader misschien minder vaak dan zij zou willen en mist zij hem. Als zij dan bij hem is, en jij bent er ook, moet zij hem delen. En jij voelt dan ook dat jij hem moet delen.
Lastig gevoel he? Voor jou maar zeker voor een kind, zijn kind nog wel.

Moeilijk

Ik hoop dat TS nog reageert met een antwoord op door de andere gestelde vragen.

Natuurlijk is het moeilijk om een goed advies te geven met deze summiere informatie.

Als ik je posting zo lees, dan denk ik meteen aan een meisje dat jaloers is. Wat kun je doen tegen deze gevoelens? Persoonlijk denk ik echt dat je het moet zoeken in het geven van de ruimte aan het kind. Houdt jouw aanwezigheid kort en zorg er dan voor dat de eerste 10-20 minuten van jouw aanwezigheid volledig worden besteed aan haar. Doe een spelletje, neem wat lekkers mee om samen in de keuken te maken (een leuk recept kan zijn: appels, die schillen en in stukjes snijden. Kaneel eroverheen en dan 10-15 min in de oven).

Als zij echt brutaal tegen jou is, dan zul jij dat zelf moeten aangeven. Ook al wil je geen 'stiefmoeder' zijn, je bent nu eenmaal wel een deel van het dorp dat nodig is om een kind op te voeden. Geef dus gewoon op een rustige manier aan dat jij zo niet aangesproken wilt worden.

De dochter van je vriend moet vertrouwen in de situatie krijgen. Wellicht is ze bang dat jij haar vader afpakt. Kinderen van 7 kunnen dat soort gevoelens nog moeilijk doorgronden. Vaak weten ze zelf niet waarom ze iets doen.
Wat je opmerking over slim en doortrapt betreft, snap ik je wel. Natuurlijk zal dochter er alles aan doen om haar vader het niet te laten zien. Als ik mij probeer te verplaatsen in dit kind, dan zou ik denken, als papa weet dat ik gemeen doe tegen zijn vriendin mag ik misschien niet meer komen en dat wil ik niet.
Zie het dus niet als doortrapt, maar meer dat het meisje erg onzeker is en bang is om haar vader kwijt te raken.

Natuurlijk moet je het ook nog steeds bespreekbaar houden met je vriend. Wellicht helpt het bij hem ook als je het brengt als een probleem van jullie allemaal en dat jullie als volwassen ervoor moeten zorgen dat dochter zich veilig genoeg voelt in de situatie om geen streken meer te hoeven uithalen. Dus samen gaan werken aan een oplossing voor de situatie, zonder de schuld bij iemand neer te leggen.

Hoe is het nu met je Eleni?

Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat en of er nog nieuwe ontwikkelingen zijn......