Stress van buiten het gezin
Ik ben inmiddels ruim 3 jaar samen met mijn lieve vriendin, we hebben beide een zoontje uit een eerdere relatie. De een net 4 en de ander wordt over 2 maanden 4. De jongens zijn inmiddels flink aan elkaar gehecht en gaan als broertjes met elkaar om (kunnen soms niet met maar ook niet zonder elkaar). Mijn vriendin heeft co-ouderschap met haar ex, mijn zoontje is 1x in de 14 dagen in het weekend bij ons.
Mijn vriendin heeft recent aangegeven het niet meer te zien zitten omdat de stress van buiten de relatie haar te veel wordt (Communicatie met exen etc.), ze wil alles perfect doen en op moment dat er iets niet lekker loopt in communicatie met exen etc. of met de kinderen betrekt ze dit heel erg op zichzelf. Ze geeft aan nog wel heel veel van mij te houden en als we alleen samen zijn de meest gelukkige persoon op aarde te zijn. In de 1 op 1 relatie zit wat haar betreft dan ook het probleem niet. Het is echter zo kritiek dat ze hoe graag ze het ook wil op dit moment niet ziet hoe ze verder moet. Ik heb aan haar aangegeven de relatie niet op te willen geven omdat de basis gewoon goed is en er alles maar dan ook alles aan te willen doen omdat zij in mijn ogen ook de ware is en de persoon is waar ik oud mee wil worden. Daarnaast ben ik inmiddels ook erg gehecht geraakt aan haar zoontje en zie hem ook als een eigen kind.
Ik heb voorgesteld om samen in therapie te gaan om te kijken of we de stress die zij ervaart samen kunnen verminderen of in ieder geval ons handvaten kan geven om een deel van de stress te kunnen voorkomen en anders de verzachten. Ze ziet dit echter niet zitten omdat ze dan iemands anders mening hoort en daar niet op zit te wachten. Ik heb haar geprobeerd te overtuigen dat bij coachen en therapie dit niet het geval is maar tot op heden is haar antwoord niet veranderd. Ze vind het er over praten met anderen heel lastig, heeft tot op heden ook weinig tot niks met haar vriendinnen/familie gedeeld over de situatie en wat er dan precies aan de hand is. Ik zit echt met de handen in het haar want ik wil haar en mijn gezin niet kwijtraken om deze redenen. De kinderen gaan goed met elkaar, wij zelf. Ze houd zielsveel van mijn zoontje en ik van haar zoontje.. het voelt allemaal zo onnodig maar ik weet op dit moment niet wat ik kan doen. Enerzijds om haar te helpen maar ook om ons gezin te redden.
Waar zit het pijnpunt precies en is daar iets aan te doen ? Hoe komt het dat de stressfactoren zoveel kans krijgen om jullie leven zodanig negatief te beïnvloeden dat het de relatie schaadt ? Het is overigens onmogelijk om jullie relatie met z’n tweetjes los te zien van de wereld om jullie heen. Ik snap dat het verleidelijk is om te denken dat als jullie de wereld maar buiten konden sluiten dat alles dan perfect is tussen jullie, maar zo werkt het helaas niet. Je hebt nooit alleen maar een 1 op 1 relatie. Het klinkt een beetje als een smoes van haar, in de categorie ‘het ligt niet aan jou, maar aan mij’
ik vind het veelzeggend en zorgelijk dat ze hulp weigert.
Zonne2017 schreef op 09-08-2022 om 15:42:
Waar zit het pijnpunt precies en is daar iets aan te doen ? Hoe komt het dat de stressfactoren zoveel kans krijgen om jullie leven zodanig negatief te beïnvloeden dat het de relatie schaadt ? Het is overigens onmogelijk om jullie relatie met z’n tweetjes los te zien van de wereld om jullie heen. Ik snap dat het verleidelijk is om te denken dat als jullie de wereld maar buiten konden sluiten dat alles dan perfect is tussen jullie, maar zo werkt het helaas niet. Je hebt nooit alleen maar een 1 op 1 relatie. Het klinkt een beetje als een smoes van haar, in de categorie ‘het ligt niet aan jou, maar aan mij’
ik vind het veelzeggend en zorgelijk dat ze hulp weigert.
Ik heb haar ook al meerdere keren gevraagd of er dan echt niet iets anders is, dat ik het dan nog steeds enorm rot zou vinden maar dat ik er dan meer vrede mee zou kunnen hebben als ik zie dat het niet iets is waar we in mijn ogen in ieder geval nog aan kunnen werken. Ook dan blijft ze aangeven dat dat het echt niet is, dit zou dan voor haar een makkelijkere uitweg kunnen zijn als het inderdaad in de relatie niks meer ziet.
Afgelopen maanden zijn voornamelijk erg hectisch geweest, mijn zoontje is korte tijd in het ziekenhuis beland met een ernstige infectie. Hij zou de week daarna bij ons zijn omdat ik dan wat 1 op 1 tijd met hem kon hebben (dit stond ruim daarvoor al gepland). Mijn ex zou op vakantie gaan in die week. M'n zoontje was daarna nog flink ziek maar had eigenlijk heel erg behoefte aan zijn moeder. 1 dag nadat hij uit het ziekenhuis kwam is mijn ex toch het vliegtuig ingestapt en is mijn zoontje naar ons gekomen. Hier had mijn vriendin totaal geen rekening mee gehouden omdat ze dit zelf als moeder bij haar eigen kind niet zou hebben gedaan. Doordat m'n zoontje heel slecht in z'n vel zat en onwijs behoefte had naar z'n moeder heeft hij die week niet altijd even leuk naar mijn vriendin gereageerd. De stress die ze daarvan ondervond werkte vervolgens door op de weekenden daarna met de kinderen samen en gaven haar moeite om dan ook van haar eigen zoontje te genieten.
Ze heeft voornamelijk het gevoel dat we niet altijd als team optreden naar de ex-partners. Dit is in het verleden niet altijd goed gegaan maar hier waren we wel bewust mee bezig en hier zat ook al verbetering in. Dit erkende ze zelf ook. Daarnaast is mijn ex af en toe niet heel makkelijk in de communicatie en kan in de tijd dat mijn zoontje bij haar is af en toe radiostilte houden. Ook dit betrekt m'n vriendin dan al snel op zichzelf omdat ze dan bang is dat wij iets verkeerd hebben gedaan. Ik heb haar al meerdere keren aangegeven dat mijn ex dit ook met andere in haar omgeving doet (Ouders etc.) en dat dat dan 9/10 keer helemaal niks met ons te maken heeft.
Ze zit voor mijn gevoel zo erg met zichzelf in de knoop, feit dat ze ook andere mensen die dichtbij haar staan zo van zich wegduwt en het over de huidige situatie niet wil hebben en doet alsof die niet bestaat.
MDH91 schreef op 09-08-2022 om 16:03:
[..]
Ik heb haar ook al meerdere keren gevraagd of er dan echt niet iets anders is, dat ik het dan nog steeds enorm rot zou vinden maar dat ik er dan meer vrede mee zou kunnen hebben als ik zie dat het niet iets is waar we in mijn ogen in ieder geval nog aan kunnen werken. Ook dan blijft ze aangeven dat dat het echt niet is, dit zou dan voor haar een makkelijkere uitweg kunnen zijn als het inderdaad in de relatie niks meer ziet.
Afgelopen maanden zijn voornamelijk erg hectisch geweest, mijn zoontje is korte tijd in het ziekenhuis beland met een ernstige infectie. Hij zou de week daarna bij ons zijn omdat ik dan wat 1 op 1 tijd met hem kon hebben (dit stond ruim daarvoor al gepland). Mijn ex zou op vakantie gaan in die week. M'n zoontje was daarna nog flink ziek maar had eigenlijk heel erg behoefte aan zijn moeder. 1 dag nadat hij uit het ziekenhuis kwam is mijn ex toch het vliegtuig ingestapt en is mijn zoontje naar ons gekomen. Hier had mijn vriendin totaal geen rekening mee gehouden omdat ze dit zelf als moeder bij haar eigen kind niet zou hebben gedaan. Doordat m'n zoontje heel slecht in z'n vel zat en onwijs behoefte had naar z'n moeder heeft hij die week niet altijd even leuk naar mijn vriendin gereageerd. De stress die ze daarvan ondervond werkte vervolgens door op de weekenden daarna met de kinderen samen en gaven haar moeite om dan ook van haar eigen zoontje te genieten.
Ze heeft voornamelijk het gevoel dat we niet altijd als team optreden naar de ex-partners. Dit is in het verleden niet altijd goed gegaan maar hier waren we wel bewust mee bezig en hier zat ook al verbetering in. Dit erkende ze zelf ook. Daarnaast is mijn ex af en toe niet heel makkelijk in de communicatie en kan in de tijd dat mijn zoontje bij haar is af en toe radiostilte houden. Ook dit betrekt m'n vriendin dan al snel op zichzelf omdat ze dan bang is dat wij iets verkeerd hebben gedaan. Ik heb haar al meerdere keren aangegeven dat mijn ex dit ook met andere in haar omgeving doet (Ouders etc.) en dat dat dan 9/10 keer helemaal niks met ons te maken heeft.
Ze zit voor mijn gevoel zo erg met zichzelf in de knoop, feit dat ze ook andere mensen die dichtbij haar staan zo van zich wegduwt en het over de huidige situatie niet wil hebben en doet alsof die niet bestaat.
Toevoeging hierop, ik geloof echt dat we met hulp van therapie handvaten kunnen krijgen om de dingen die ze benoemt waar we tegen aanlopen aan te pakken. Ik heb ook gezegd dat dat dan niet betekent dat daarna het probleem voorbij is en ze wellicht nog steeds geen toekomst ziet maar dat het in ieder geval de moeite waard is om het uit te zoeken...
Voor mijn gevoel wil ze nu op de snelst mogelijke manier van een groot deel van de stress af en dan is het afkappen van de relatie een snelle optie. Geen gedoe meer met andere ex, minder gedoe met je eigen ex want hoeft niet met meerdere partijen rekening te houden etc. Maar uiteindelijk als ze dan bij wijs van spreken weer in een nieuwe relatie zou komen dan ontstaat deze hele dynamiek opnieuw (wellicht nog wel ingewikkelder omdat je weer een groter rugzakje meeneemt) en loop je daar vroeg of laat weer tegen aan...
Daarnaast hebben we wel nog dagelijks meerdere malen contact, geeft ze ook bij mij aan dat ik in haar ogen de ware ben en wil ze op haar initiatief nog steeds met de kinderen samen blijven afspreken. Tevens laatste tijd ook nog veel intiem geweest en ook nu nog aanhankelijk naar elkaar.
Heel eerlijk, ik begrijp niet goed dat je vriendin het zich zo enorm aantrekt dat de moeder van jou zoon andere beslissingen neemt dan zij wellicht in dezelfde situatie zou doen. Je ex heeft misschien gedacht dat ze met een gerust hart op vakantie kon omdat hij bij jou en je vriendin in goede handen is, en dat is hij toch ook ? Ik snap ook niet dat ze helemaal van de kook is als jouw zoontje (met een goede reden ook nog) even niet zo gezellig is. Dat heeft toch niets met haar of jullie relatie te maken ? Ik vind het weinig empatisch van haar naar een klein ziek jongetje van 4 dat zijn moeder mist. Dat ze vervolgens je zoon er de schuld van geeft dat ze niet van haar eigen kind kan genieten vind ik helemaal belachelijk. Ze stelt zichzelf nogal centraal lijkt het. Het klinkt in ieder geval alsof ze wel wat therapie kan gebruiken, vooral voor zichzelf. Sorry, het is misschien helemaal niet helpend voor je, maar ik wilde er toch even op reageren.
Zonne2017 schreef op 09-08-2022 om 16:35:
Heel eerlijk, ik begrijp niet goed dat je vriendin het zich zo enorm aantrekt dat de moeder van jou zoon andere beslissingen neemt dan zij wellicht in dezelfde situatie zou doen. Je ex heeft misschien gedacht dat ze met een gerust hart op vakantie kon omdat hij bij jou en je vriendin in goede handen is, en dat is hij toch ook ? Ik snap ook niet dat ze helemaal van de kook is als jouw zoontje (met een goede reden ook nog) even niet zo gezellig is. Dat heeft toch niets met haar of jullie relatie te maken ? Ik vind het weinig empatisch van haar naar een klein ziek jongetje van 4 dat zijn moeder mist. Dat ze vervolgens je zoon er de schuld van geeft dat ze niet van haar eigen kind kan genieten vind ik helemaal belachelijk. Ze stelt zichzelf nogal centraal lijkt het. Het klinkt in ieder geval alsof ze wel wat therapie kan gebruiken, vooral voor zichzelf. Sorry, het is misschien helemaal niet helpend voor je, maar ik wilde er toch even op reageren.
Dank voor je reactie, laat ik vooropstellen dat ze het mijn zoontje helemaal niet kwalijk neemt maar die week wel zich heel erg afgewezen heeft gevoeld en het voor hem ook zielig vond omdat ie zo’n behoefte had om bij z’n moeder te zijn.
Vreemd dit dus voor jou moet 't nog vreemder zijn. 't lijkt me zoiezo moeilijk om exen en kids te hebben maja miljoenen mensen maken 't mee en als 't tussen jullie gewoon goed zit dan snap ik haar probleem echt niet. Heeft ze mss een probleem met jouw ex? Heb jij nog goed Kontakt met jouw ex? En is ze daar mss jaloers op? Of voelt ze mss een soort van competitie, dat zij zich konstant moet bewijzen dat ze beter is dan je ex... Want je schrijft niks over haar ex, daar heeft ze geen moeite mee dus?
Titiv schreef op 09-08-2022 om 16:54:
Vreemd dit dus voor jou moet 't nog vreemder zijn. 't lijkt me zoiezo moeilijk om exen en kids te hebben maja miljoenen mensen maken 't mee en als 't tussen jullie gewoon goed zit dan snap ik haar probleem echt niet. Heeft ze mss een probleem met jouw ex? Heb jij nog goed Kontakt met jouw ex? En is ze daar mss jaloers op? Of voelt ze mss een soort van competitie, dat zij zich konstant moet bewijzen dat ze beter is dan je ex... Want je schrijft niks over haar ex, daar heeft ze geen moeite mee dus?
Ik heb inmiddels redelijk contact met m'n ex maar ik denk niet dat er sprake is van jaloezie vanuit mijn vriendin. Mijn ex is wel een aantal keer lelijk geweest over mijn huidige vriendin en daar heb ik niet altijd even adequaat op gereageerd omdat ik op dat moment de goede vrede wilde bewaren en zelf redelijk conflict mijdend ben. Ik ben hier zelf al wel mee aan de slag gegaan en de afgelopen maanden is daar ook verbetering in geweest, dit erkent mijn vriendin ook. Ik vind haar ex soms ook vervelend, maar ik kan dat opzich prima van mezelf afzetten inmiddels. Ik weet dat elke persoon daar anders mee om gaat maar ik zie geen dingen die niet kunnen worden opgelost of worden verbeterd. Het voelt soms alsof ze volledig geblokkeerd is, rust nemen kan ze niet (max een middagje) als ze bijvoorbeeld vakantie hebben is ze standaard een dag of 4/5 ziek. Ik heb zelf erg het idee dat ze overspannen is of tegen een burnout aan zit. Als iets anders gaat dan volgens de planning in haar hoofd raakt ze gelijk in paniek/stress, als ze ergens naartoe moet waar het druk is (feestje, kermis, madurodam.. etc.) dan merk ik ook aan der dat ze heel snel in de stress schiet (Dit ook als ze zelf wat gaat doen met haar zoontje of een vriendin, dus niet alleen als we met het gezin compleet zijn)... Ik heb dit ook voorzichtig proberen aan te kaarten maar aangezien ze sowieso best moeite heeft om zichzelf open te stellen is dit ook erg lastig om aan te geven.
Misschien heb ik er overheen gelezen, maar wonen jullie samen ? Haar klachten lijken inderdaad op een burn-out. Kan het zijn dat je vriendin erg introvert is en dat zij zich gedwongen ziet om veel ‘extraverte dingen’ te doen ? Dat is slopend voor een introvert. Als dat zo is zou je kunnen proberen om dat bij te stellen. Het dealen met een extra kind een keer per twee weken en daaraan gekoppeld (indirect of direct) contact jouw ex-partner lijkt haar zwaar te vallen. Misschien omdat dat veel van haar energie en sociale vaardigheden vergt en/of omdat het haar uit haar normale, misschien toch al erg drukke routine haalt ? Ze kan jou, je zoontje en alle perikelen er omheen er wellicht simpelweg niet bij hebben.
Valt daar misschien nog iets aan te doen, in de vorm van het uit handen nemen, verminderen van zorg en sociale verplichtingen ?
Zonne2017 schreef op 09-08-2022 om 19:32:
Misschien heb ik er overheen gelezen, maar wonen jullie samen ? Haar klachten lijken inderdaad op een burn-out. Kan het zijn dat je vriendin erg introvert is en dat zij zich gedwongen ziet om veel ‘extraverte dingen’ te doen ? Dat is slopend voor een introvert. Als dat zo is zou je kunnen proberen om dat bij te stellen. Het dealen met een extra kind een keer per twee weken en daaraan gekoppeld (indirect of direct) contact jouw ex-partner lijkt haar zwaar te vallen. Misschien omdat dat veel van haar energie en sociale vaardigheden vergt en/of omdat het haar uit haar normale, misschien toch al erg drukke routine haalt ? Ze kan jou, je zoontje en alle perikelen er omheen er wellicht simpelweg niet bij hebben.
Valt daar misschien nog iets aan te doen, in de vorm van het uit handen nemen, verminderen van zorg en sociale verplichtingen ?
Hi zonne, dank voor je reactie. We woonden tot een maand terug samen maar om haar meer ruimte te geven en de stress te verminderen nu niet. Doordat het voor mij als een donderslag bij heldere hemel kwam ben ik juist met m’n stomme kop bevestiging gaan zoeken en heel erg bezig geweest met al oplossingen aanbieden en hoe dat in de toekomst dan kan… dus dat heeft de situatie denk ik niet perse geholpen. Daarnaast kan ze inderdaad niet stil zitten. Altijd dingen ondernemen, het is bijzonder als er een weekend is met minder dan 2 verplichtingen en kan ze ook heel moeilijk nee zeggen als mensen om haar hulp vragen. Dusja allemaal best wat zaken die er voor kunnen zorgen dat je jezelf voorbijloopt. Op dit moment spreken we alleen af met de kinderen om wat leuks te doen zodat de kinderen zo weinig mogelijk van de situatie meekrijgen.
Ik lees ook duidelijk signalen van een burn-out. En dat is geen handige situatie om grote levenskeuzes te maken als samenwonen, kinderen krijgen, scheiden etc.
Ik vraag me ook af of ze er daadwerkelijk gelukkiger van wordt. Ze heeft dan niks meer te maken met jouw ex. Maar ook niet met jou en je zoontje. Haar kind zal er ook verdriet van hebben, zij zelf. En gedoe met haar eigen ex heeft ze nog steeds. Ze wil heel veel opgeven om van een klein stukje gedoe af te zijn. Iets wat niet aan haar ligt en wat ze echt niet op zichzelf hoeft te betrekken.
Dat een kind tijdens een periode van ziek zijn/opname anders reageert is normaal. Dat doet ons kind ook. Nu ga ik niet beweren dat ik daar altijd even goed mee om kan gaan, maar een scheiding is nooit in me opgekomen. Het is ook geen oplossing voor het feit dat zij andere keuzes maakt dan de moeder van jouw zoontje. Als je alle mensen die andere keuzes maken uit je leven bant, dan blijf je heel eenzaam over.
Ik zou haar aanraden om eens even een aantal dagen volledige rust te nemen, liefst ergens alleen. Zodat ze alles wat er speelt helder kan krijgen en ook kan afwegen of ze dat allemaal op het spel wil zetten.
Jullie wonen nu niet samen, is dat geen optie, apart blijven wonen?
Uiteraard is er sowieso geen optie meer als zij echt niet meer wil. Ik zou het even afwachten.
Waarom hebben jullie zoveel last van elkaars exen, zeker als jullie elkaar niet liggen en/of zaken zo gecompliceerd liggen? Waarom krijgen jullie überhaupt iets mee van het contact vd ander met de ex? Dat hoeft toch helemaal niet?
Idem met de kinderen, leuk als het goed gaat maar waarom niet opsplitsen als het moeilijk is? Als zij zich afgewezen voelt door een 4 jarig kind lijkt me dat niet goed voor je zoontje. Waarom bekommer je je dan niet zelf om je zoontje als hij niet lekker zit en het niet matcht met haar? Jullie hoeven niet alles samen te doen hè!
En ook wb uitstapjes ed. Als zij er (nog?) niet aan wil dat drukke uitstapjes eigenlijk haar ding (nu) niet zijn, kun jij nog wel een grens trekken. Als zij geen leuk gezelschap is bij dat soort gelegenheden kun jij er ook voor kiezen om daarvoor te passen met haar samen. Zij kent haar eigen grenzen wellicht nog niet goed maar jij moet je eigen grenzen stellen.
Dat staat een goede relatie allemaal verder niet in de weg! (Hoeft iig zeker niet)
Ik denk dat ik het ook lastig zou vinden, een kind dat niet van mij is en waar ik me dan toch aan ga hechten en tegenaan bemoeien en me zorgen over maken en dat ik het dan steeds weer over moet laten aan de moeder.
Zou mij ook veel stress geven.
Daar kan iedereen gerust van alles van vinden, maar we zijn allemaal anders. En als je graag controle over zaken hebt dan geeft het veel stress als dat niet kan en je toch geen afstand kan nemen, zeker als het dan om een levend wezen gaat en niet om een ding.
Dank voor de reacties,
@mamaE: dit probeer ik haar ook duidelijk te maken en hoop dat dat ook mondjes maat tot haar doordringt. Ik denk dat haar grootste uitdaging m zit in dat ze inderdaad alles voor iedereen perfect wil doen en als iets even niet gaat zoals ze in haar hoofd heeft dat ze dat zichzelf heel snel kwalijk neemt en dus veel stress geeft.
Mbt band met mijn zoontje, ook hierin denk ik dat ze heel veel heeft gekeken naar wat voor band ik inmiddels met haar zoontje heb en dat ook deels als referentiekader/meetlat gebruikt. Ondanks dat ze zelf ook weet dat de hoeveelheid tijd die ik inmiddels met haar zoontje heb doorgebracht en die van haar met mijn zoontje heel veel verschillen door de andere regeling. Ze probeert zichzelf dat wel te herinneren en is er wel bewust van maar ook hier legt ze imo een hele hoge lat voor zichzelf.
Gister is ze met onze kinderen een dagje naar de camping geweest waar mijn familie is. M'n zoontje kreeg een bal tegen z'n hoofd en hij wist niet hoe snel hij naar haar toe moest om getroost te worden, dat terwijl Oma er ook was maar daar moest ie niks van hebben. Ze erkende gister ook wel dat dat voor haar dan toch ook een voldaan en opgelucht gevoel gaf omdat dat een vorm van bevestiging was waarin te zien is dat mijn zoontje toch echt wel aan het hechten is aan haar en ze het dus gewoon goed doet.
@Pinokkio: wat mij betreft liggen alle opties op tafel om ervoor te zorgen dat wat we hebben niet uit elkaar valt, dus latten etc. is voor mij ook gewoon een optie als dat ervoor kan zorgen dat zij meer rust heeft en daardoor dus minder stress ervaart. Mbt de exen, het is niet zozeer dat we daar constant mee bezig zijn maar er zit ook een verschil in hoe we dit beiden doen. Zij heeft met haar ex de afspraak dat ze nog regelmatig dingen doen met haar zoontje samen, mijn ex en ik doen dat niet of nauwelijks. Mijn ex kan soms nog wel eens radiostilte hanteren, (dit doet ze ook naar andere mensen in haar omgeving, ouders etc.). Indien ik dan bijvoorbeeld in de periode dat mijn zoontje er niet is vraag hoe het met hem gaat is het wel eens voorgekomen dat ik dan pas een paar dagen later reactie krijg. Mijn vriendin vraagt regelmatig door de week ook aan me hoe het met mijn zoontje gaat en in zo'n periode dat ik dan zelf bijvoorbeeld ook even niks weet begint ze zichzelf gelijk af te vragen of wij dan iets gedaan hebben wat tegen het zere been van mijn ex komt en zou verklaren waarom ze zo doet.
De zorg voor onze kinderen is ook voor 80% gewoon bij de biologische papa of mama, dus in principe is het in de basis zo dat ik mijn zoontje verzorg en zij haar zoontje al heb je altijd situaties waar je dat van elkaar overneemt. Qua ondernemen van activiteiten uitjes denk ik dat ze soms gewoon zelf niet door heeft dat ze zichzelf aan het voorbijlopen is. Ze wil dat dan voor de kinderen doen (terwijl die flink verwend zijn, aan uitjes, cadeaus en bijzonderheden hebben ze vanuit beide ouders niks tekort) en ik denk dat ze het moeilijk vind om toe te geven dat ze dit eigenlijk gewoon even niet zo goed trekt omdat dat dan zou betekenen dat het even niet zo goed gaat met haar. Dus het erkennen dat ze even niet zo lekker in der vel zit en dat ze daarvoor misschien soms wat dingen moet laten. In het moment zelf is ze dan wel gewoon vrolijk en het is niet dat het de sfeer verpest of iets dergelijks maar je merkt aan alles dat ze volledig uitgeput is en ook een stuk sneller de behoefte heeft om dan te stoppen.
Ze heeft binnenkort een afspraak bij de huisarts voor iets anders staan en gister in gesprek heb ik nogmaals aangegeven dat ik hoop dat ze ook aankaart dat ze met deze stressklachten loopt zodat ze daar hulp bij kan krijgen. Ze gaf hierin aan dat ze inmiddels zelf ook inziet dat dat misschien wel goed is, maar het toch ook wel erg spannend vind. Ze durfde nu ook te kennen te geven dat ze het gevoel heeft dat er onder die "stress" klachten iets anders zit waardoor ze niet goed kan omgaan met de situaties, enerzijds in een stukje berusting of acceptatie dat dingen nou eenmaal soms wat lastiger zijn en anderzijds om de rust te hebben om dan samen te kijken hoe we stress wat kunnen verminderen of wegnemen door er zelf goed over te communiceren en als team te opereren.
@wendelmoed: ik denk dat in veel gevallen niet eens gaat om de controle maar meer in de (te) hoge verwachtingen.
Als perfectionisme, de lat te hoog leggen, en gedrag van andere mensen op jezelf betrekken je valkuilen zijn, is scheiden daarvoor niet de oplossing. Want in een volgende relatie en ook daarbuiten zal dat blijven spelen.
Als jouw ex soms laat reageert op appjes en dat bij iedereen doet, is dat geen teken dat jullie iets fout hebben gedaan maar dat ex blijkbaar met andere dingen bezig is die even meer prioriteit hebben.
Kinderen reageren bij verdriet vaak primair en doen dat niet om iemand te kwetsen. De ene keer willen ze troost van mama, de andere keer van papa, of oma, of stiefmoeder. Dat is allemaal oké, als het kind maar getroost wordt.
MDH91 schreef op 10-08-2022 om 12:10:
@wendelmoed: ik denk dat in veel gevallen niet eens gaat om de controle maar meer in de (te) hoge verwachtingen.
Controle is in het Nederlands ook niet het goede woord voor wat ik bedoel, het gaat om het invloed hebben op dingen, er grip op hebben; niet om de baas te zijn of zo.
Het is lastig als je de lat heel hoog legt voor jezelf, maar het is nog veel lastiger als je dat ook doet op zaken waar je zelf weinig of geen invloed op hebt, maar ze toch belangrijk vindt en toch het gevoel hebt dat je er verantwoordelijk voor bent.
Mensen gaan heel verschillend om met het accepteren van het onbeïnvloedbare en dat kan erg veel stress geven weet ik uit ervaring.