Tips en schrijf het van je af....

Hier

Ik denk dat je hier je vragen kunt stellen. Er zijn wel veel groepen mensen die gescheiden zijn, maar dat is dan vaak onder een andere naam, iets met verwijzing naar 'single'.
Ik vraag me inderdaad met jou af of het verstandig is om in het ergste spitsuur van je leven dergelijke drastische besluiten te nemen. Tenzij er sprake is van problematisch gedrag natuurlijk. Ik ben helemaal geen therapie-mens, maar ik geloof dat ik nu toch zou overwegen om relatietherapie voor te stellen.
Als de kinderen zo jong zijn zullen ze er geen last van hebben, dat wil zeggen dat ze niet weten hoe het anders is. Ze missen dus niks. Mijn jongste was 2,5 jaar en ze was later heel verbaasd dat haar vader en moeder ooit samengewoond hadden. Het is dan wel belangrijk dat je daarna geen gevechten meer hoeft te leveren met elkaar.
Ik ben fan van Hoefnagels, samen getrouwd, samen gescheiden. Maar dat gaat vooral over het scheidingsproces zelf.

Tsjor

Onverstandig

"Ik vraag me inderdaad met jou af of het verstandig is om in het ergste spitsuur van je leven dergelijke drastische besluiten te nemen."

Ik heb daar wel een mening over: het is onverstandig. Jullie zitten midden in de tropenjaren. Door de drukte en vermoeidheid zie je het allemaal niet meer zo helder, voel je je niet optimaal EN vergeet je aandacht aan elkaar te besteden.
Zouden jullie niet eens wat relatietherapie proberen, om te kijken of er echt niets meer te redden valt? En ook vanaf NU beginnen met elke week op een vaste avond een oppas en dan met zijn tweetjes wat doen. Praten, hopelijk lachen, iets beleven. Weer een stel worden, in plaats van alleen ouders? En ook ieder elke week een vaste dag thuis en de ander dan even vrij geven om te doen wat hij of zij wil. Sporten, vrienden opzoeken, cursus doen, thuis een boekje lezen, eigen keuze. Dus investeren in de relatie en in jezelf.
Scheiden kan altijd nog.

Bij ouders

Mijn ouders hadden gelukkig een groot huis. Kinderen waren indertijd net 6 en 8 jaar geworden.
We reisden iedere(!) dag naar onze oude buurt voor werk, school, sport en vader.
Na een jaar konden we terug.
Het zal ook afhangen van de relatie die je met je ouders hebt.
Hier is het goed verlopen.

Tja, de liefde is niet altijd freewheelen

Je zult er je best voor moeten doen. En dat kan ook in de vorm dat je accepteert dat het nu even minder gaat, vanwege de tropenjaren. Jonge kinderen en carrières die nog opgebouwd moeten worden zijn nu eenmaal geen ideale combinatie. Maar als je al helder hebt dat daar de schoen wringt, dan snap je ook dat geduld een schone zaak is, want dat verandert vanzelf.

Maar na 4 jaar (en dus waarschijnlijk heel jonge kinderen) de handdoek al in de ring gooien, ik weet niet, ik vind het niet getuigen van doorzettingsvermogen. En geen goed voorbeeld. Julie hebben een grote verantwoordelijkheid naar de kinderen. Wat hebben jullie er tot nu toe aan gedaan? Nu vind ik zeker niet dat je koste wat het kost bij elkaar moet blijven, maar je zegt niet dat jullie elkaar de tent uit vechten en dat het allemaal blijkbaar in harmonie gaat. Dan denk ik dat je eerst moet proberen de relatie weer vlot te trekken.

Sowieso is relatietherapie verstandig. Al was het maar om goed met elkaar te kunnen blijven communiceren. Maar ik denk dat jullie met hulp elkaar best wel weer eens zouden kunnen terugvinden. Je geeft aan dat jullie vooral een probleem hebben met drukte. Jonge kinderen en druk werk. Is het dan misschien niet ook een kwestie van prioriteiten stellen? Is werk belangrijker dan jullie gezin? Kijk eens of je allebei wat aan dat werk zou kunnen veranderen. Het zou toch eeuwig zonde zijn als je uit elkaar gaat, terwijl je ook veel zou kunnen bereiken door allebei op werkvlak een stapje terug te doen? Nou ja, dat zijn mijn overwegingen bij je verhaal.

Verder heb ik niet echt tips voor je. De boeken die ik heb gelezen waren vooral gericht op mezelf en op herstel van de relatie (Houd me vast van Sue Johnson kan ik je aanraden). Een club van gescheiden mensen ken ik niet, maar op fora (zoals dit) is veel kennis en ervaring, dus dit is al een goede plek. En intrekken bij je ouders, tja, iedere situatie is anders, dus of advies van anderen je daarbij kan helpen weet ik niet. Wel zou ik denk ik zorgen dat het een (erg) tijdelijke oplossing is. Voor woonruimte kun je ook eens kijken naar anti-kraak bijvoorbeeld. En verder je eisen aanpassen. Net als wanneer je op kamers gaat, je moet opbouwen. Dus een klein appartement zonder lift in een niet zo goede buurt, heb je sneller dan een prachtige 4-kamerflat op een toplocatie...

Sterkte.

bedankt

Voor iedereen die een reactie heeft achtergelaten dank daarvoor.
Wij hebben inderdaad relatie therapie gevolgd en na bijna twee jaar niet het gevoel te hebben gehad dat dit zal werken voor ons.
Ik kan me heel erg vinden in het stukje van my 2 cents over niet gelukkig genoeg zijn.
Dit is eigenlijk heel treffend voor mij, mijn leven was vrij compleet en ik zou ook nog jaren dit vol kunnen houden alleen veranderde mijn toekomstige ex meer en meer op een negatieve manier voor mij. Ik ben van mening dat elke actie een reactie geeft dus zal ik ongetwijfeld ook zijn veranderd in mijn gedrag in deze fase (dit zal ik niet ontkennen).
Je wordt egoïstischer in zo'n situatie en het kost steeds meer energie......daarnaast waardeer ik de adviezen en hoop ik dat er een plotselinge verandering zal plaatsvinden.

JJ citeert Esther Perel:

"En daar waar we ons schaamden om te gaan scheiden"

Dat, ik vind het shockerend dat iemand na 4 jaar en (minstens) 2 kinderen hier zonder enig teken van schaamte komt vertellen dat ze gaat scheiden.

Ik zou me te pletter schamen. Volgens mij wordt het hoog tijd om onze kinderen anders op te gaan voeden. Deze cultuur is niet gezond.

Hopen op een plotselinge verandering?

feeën met een toverstokje bestaan niet he.

Jullie zijn vier jaar samen, hebben twee kinderen, en hebben twee jaar (als ik het goed begrijp) relatietherapie gedaan ? Of het is twee jaar geleden?

Anderen zeiden het al: de tijd met kleine kinderen is hard werken. Dat wordt weleens onderschat, mede doordat iedereen roept 'Geniet er maar van!' Ik heb herhaaldelijk gelezen dat veel ouders zich in die jaren minder gelukkig voelen. En de gedachte 'niet gelukkig genoeg' zou de sleutel kunnen zijn.

Pak het anders aan. Jullie zijn met elkaar verbonden, jullie hadden zoveel vertrouwen in elkaar dat jullie twee (?) kinderen kregen. De praktijk van het dagelijkse leven blijkt pittig - dat herkennen alle jonge ouders! Maar dat ontslaat jullie niet van de opdracht er samen wat goeds van te maken, ook al voelt het op dit moment 'niet gelukkig genoeg'.

Je schrijft dat je egoïstischer bent geworden. Hoe bedoel je dat? Het zou juist helpen als jullie allebei meer zouden inzetten op elkaars belang. Dan kom je verder.