Uit elkaar - Is dit werkbaar?
Ik plan al langer om weg te gaan bij mijn partner (20 jaar samenwonend, 2 kinderen 16&18). Mijn partner heeft eigenlijk amper deelgenomen aan het gezinsleven door zijn vele werkuren (gemiddeld 22.00u en vaak later, ook in het weekend nog moeten werken enzo). Dat is één vd redenen dat ik ben gebleven tot de kinderen oud genoeg zijn zodat er nog amper wat moet geregeld worden voor hen.
Mijn partner is niet akkoord om uit elkaar te gaan en heeft aangegeven dat hij ‘dus’ in het huis zal blijven want dat ik zijn leven niet zomaar kan veranderen. Mijn zoon is 18, heeft een diagnose van ASS en ADD en heeft zijn hogere studies aangevat aan de uni die op 2 km fietsafstand is van ons huis. Ik wil dus dat hij in ‘ons’ huis kan blijven. Hetzelfde voor mijn dochter die in haar laatste jaar middelbaar zit en volgend jaar uni zal starten. Wij wonen in een universiteitsstad, zij gaan daarom vooralsnog niet op kamers. In deze setting wil ik dat ze gewoon in het huis kunnen blijven wonen.
Partner wil niet weg maar doet verder ook niks voor of met de kinderen. Omdat hij best tevreden is met hoe alles loopt en dus niet zal weggaan, heb ik een pand in de buurt gevonden dat ik kan huren (2 km verder). Dat appartement heeft 2 slaapkamers, is volledig gemeubeld en voorlopig kan ik tekenen voor 1 jaar. Ideaal dus om in dat jaar verdere stappen te nemen en ik moet geen spullen gaan meenemen uit mijn woning.
Het is mijn idee dat ik blijf meebetalen aan de lening (nog een jaar of 4 en huis is afbetaald) en dat ik toegang blijf hebben tot mijn woning, zodat ik daar kan gaan koken, wassen en plassen en dus ongeveer dagelijks contact kan hebben met mijn kinderen (niet in het weekend). In ruil wil ik dat partner de helft van de huur betaald (moet nog besproken worden) en op die manier heeft hij tijd om zich aan te passen.
Nu heb ik mijn plan gisteren besproken met zoon en hij zei (terecht) dat het weinig zin heeft dat ik verderop alleen ga zitten en dagelijks moet langskomen terwijl zijn vader er nooit is en nooit wat doet. Als vader rationeel zou nadenken, zou hij dat moeten beseffen en zelf weggaan in het belang van het gezin. Maar dat zie ik niet gebeuren dus zit ik in een impasse. Zoon ziet het niet zitten om bij zijn vader in huis te zitten maar ik ga geen huis of appartement huren om mijn kinderen mee te nemen terwijl ze ideaal wonen qua locatie voor uni en school. Zoveel staat er bij ons nooit te huur en alles is erg duur. Met dochter heb ik nog niets besproken maar zij zal zich wel kunnen aanpassen.
Is het een onrealistisch plan dat ik een jaar ga koken en wassen in mijn huis (en weg ben voor vader thuiskomt)? Ik wil niet langer wachten want het appartement is ideaal en aan mijn toegezegd.
Huis verkopen?
Wanneer heb je de mededeling gedaan? Is het nieuws al een beetje gezakt bij je partner? Heeft hij al aan het idee kunnen wennen, of is dit zijn eerste paniekreactie?
Heb je al stappen ondernomen richting een mediator? Een goede kan jullie wellicht helpen om uit deze impasse te komen.
Persoonlijk zou ik niet deze optie kiezen. Uit wat je eerder hier wel heb gepost en uit de post hierboven proef ik dat de kans groot is dat je partner op geen enkel vlak mee gaat werken. Dan moet je de scheiding zo snel mogelijk en zo compleet mogelijk doorvoeren lijkt me. Een jaar nog min-of-meer samenleven in een huis (ook al ben je er niet tegelijkertijd) lijkt me een recept voor ellende.
Ik denk dat je serieus moet overwegen om het huidige huis te verkopen en dan ieder apart een kleiner huis te kopen. Als jij dat huurhuis kunt betrekken, dan zou ik dat voorlopig doen. Mét je kinderen. Het heeft 2 slaapkamers zeg je, voor elk kind 1 dus. En dan kun jij op de bank in de huiskamer. Of zo. Het is maar tot je een ander leuk huis in de buurt hebt gevonden, max. een jaar.
Je kinderen zijn waarschijnlijk toch een deel van de tijd in het ouderlijk huis, want dat zal niet direct verkocht zijn want vader moet ook andere woonruimte hebben.
Wat zou er gebeuren als je het zo voorstelt aan je partner? Zou hij dan toch de kinderen hun ouderlijk huis gunnen en zelf vertrekken? En zouden je kinderen daaraan kunnen wennen?
Als je partner echt niet meewerkt kun je de scheiding volgens mij eenzijdig aanvragen en aan de rechtbank voorlopige voorzieningen vragen (in jouw geval dus dat je man elders gaat wonen tot jullie alles geregeld hebben). Maar voor advies in die richting zit ik niet goed genoeg in de materie. Er zijn vast mensen hier die er meer verstand van hebben dan ik.
Huis
Het lijkt me heerlijk om dan een huis voor jezelf te hebben. Ik vraag me alleen wel af wat je je voorstelt dat je expartner zal doen. Jij wil weg en je wil hem weghebben en dat hij meebetaalt.
Dat lijkt me een onhaalbare kaart.
Misschien kun je de kinderen bij hun vader laten en ze uitnodigen om elke dag bij jou te komen eten, als je zo dichtbij zit, en de was te brengen.
En anders is het zaak om toch met drie in je nieuwe, kleine, appartement te gaan wonen en de kosten met je partner rondom het huis af te ronden.
Mogelijk komt de ASS wel bij vader vandaan.
Als het financieel uitkan dan zou ik het appartement nemen en vanaf dat moment de scheiding gaan bemiddelen met je partner.
Als jij je partner kunt uitkopen kun jij voorstellen om het huis te houden met de kinderen. Kun je dat niet dan moet je partner jou uitkopen of het huis moet verkocht worden.
Jammer, maar waar.
Mijn hoop
Ik heb de mededeling vorige week gedaan. Hij heeft misschien nog niet echt kunnen wennen maar hij weet al langer dat ik het niet langer aankan om samen verder te gaan. Hij doet gewoon niks en blokkeert mij daarmee. Hij blijft gewoon doen alsof ik niks gezegd heb.
Ik wil mijn kinderen niet laten verhuizen, we wonen in een groot huis waar alles is wat ze nodig hebben. Mijn kinderen kunnen wel altijd naar het appartement komen en er blijven slapen maar ik zie geen enkel nut om hun mee te verhuizen.
Dat jaar is net om inderdaad om alles verder te regelen (eigenlijk vnl de woning dus). Ik kan nu al iets kopen maar zou natuurlijk meer geld hebben als ik mijn helft vd huidige woning krijg (waar ik overigens meer heb ingestoken).
Daarnaast, gezien de leeftijd van mijn kinderen weet ik niet of het echt nodig is om een huis met 3 slaapkamers te gaan kopen waar ze over een jaar of 2/3 toch niet meer echt veel zullen zijn.
We zijn niet getrouwd dus we kunnen ook niet scheiden.
Ik hoop eigenlijk dat mijn partner na een tijd ziet dat het gemakkelijker is dat hij het huurapp. neemt en ik in het huis ga, maar indien niet, is alles ook oké voor mij. Ik wil alles in gezamelijk overleg regelen zonder maatregelen te laten nemen via rechtbank enzo. Als ik moet wachten tot man zelf initiatief neemt, gebeurt er niks. En mijn geduld is echt op.
Lijkt me erg omslachtig
Als je er dagelijks heen gaat om het huishouden te doen, kun je er dan niet beter blijven wonen en zorgen dat je een eigen kamer hebt, waar je je om 22 u, als hij thuis komt, terugtrekt? Dan kun hmje ondertussen het huis opruimen en te koop zetten en over een jaar de scheiding inzetten.
SVG
Uit het huis gaan vind ik persoonlijk niet zo'n goed idee, in het geval je later het huis zou willen hebben. Want indien je dat wel doet, zal je later minder aanspraak kunnen maken op dat huis. Maakt het huis jou minder uit, dan zou ik wél vertrekken, zo snel mogelijk, en het huis te koop zetten.
Om hem te 'motiveren' om wat mee te werken, zou ik hem wat aansporen door niet meer voor hem te koken, wassen, strijken, …, als je dat vandaag wél doet voor hem. Maar dat hangt natuurlijk af van wat je je hierin kan permitteren, ik bedoel dat hangt voor een stuk af van je financiële afhankelijkheid van hem.
Je zou wel
gek zijn om zijn huishouden te blijven doen, terwijl je zelf elders woont. Je bent toch geen gratis schoonmaker? Hij doet maar lekker zijn eigen was en schoonmaak en je kinderen hebben de leeftijd dat ze voor zichzelf kunnen zorgen.
Als ik jou was zou ik in dat appartement gaan wonen en je kinderen zeggen dat je iedere avond een gezonde maaltijd op tafel hebt staan voor ze (even een appje laten sturen of ze mee eten ja of nee). En dat ze best mogen blijven slapen.
Maar verder zou ik het bij je partner houden wat betreft het andere huis. Dat is straks zijn pakkie an. Hij zal je moeten uitkopen en als dat niet lukt, dan moet het huis verkocht worden.
16 en 18
De kinderen zijn 16 en 18! Sorry, maar die kunnen toch wel zelf de was doen en koken? Dan is het goed dat vader niet thuis is, toch? Hebben zij het huis voor zich. Kun je alleen even kijken naar kinderalimentatie en dan ook meteen naar huishoudgeld.
Wat je voorstelt vind ik echt wel vreemd.Je wil heel veel, maar je wil ook scheiden en daar dan de gevolgen niet van accepteren.
staat het huis wel op beider naam? Jullie zijn niet getrouwd, is er dan wel sprake van gemeenschappelijk eigendom?
Ik denk dat je eerst partner de tijd moet geven om het te laten bezinen en hem wel elke keer eraan herinneren dat je echt weg gaat.
Dan heb je al een ander appartment, huur. Dus je kunt ook snel weg.
De kinderen kunnen in het oude huis blijven wonen en zelf basale activiteiten doen, zoals koken,w assen, inkopen doen. Mocht vader iemand willen voor huishoudelijke hulp kan hij iemand inhuren.
Ik weet niet goed wat je wil bereiken met een scheiding. Je man is er nu bijna nooit. Het grootste probleem wat je beschrijft is, dat je had gehoopt of verwcht dat hi aktiever bij het gezinsleven betrokken zou zijn. Dat is hij niet. Hij denkt aan zijn taken te voldoen door heel veel te werken. Maar dat is voor jou niet voldoende. Als je gaat scheiden verandert er in de feitelijke relatie niet zoveel: hij is er dan alleen helemaal niet meer. Het enige dat verandert is jouw verwachtingspatroon.
Tsjor
Natuurlijk
verandert er wel een heleboel als ze gaat scheiden. Ze hoeft dan niet meer alles voor hem te doen, niet meer bij hem in bed te liggen, zich niet te irriteren dat hij er nooit is en niks doet. Ik zou trouwens per direct stoppen met zijn was en eten koken en opruimen voor hem. Ik vind het echt ver gaan dat je dit al die jaren alleen hebt gedaan. Zo zonde van al die jaren die je ook met een leuke, betrokken partner had kunnen doorbrengen.
Ze kan een eigen leven opbouwen, misschien een leuke relatie beginnen. Dat kan allemaal niet als ze nog in de oude situatie blijft zitten. Het klinkt erg beklemmend.
Dat bepaalt hij toch niet?
Dat hij in het huis blijft?
Wat het brengt het jou dat jij ‘s nachts ergens anders slaapt?
Ik denk namelijk dat het niet werkbaar gaat zijn en dat je niet ontkomt aan enige juridische strijd. Hij neemt de ruimte die jij hem geeft.
wat meer details
Ik woon in België, waarschijnlijk is daar één en ander juridisch anders geregeld. Omdat wij niet getrouwd zijn (feitelijk samenwonend) maar wel een huis op onze beider naam, geef ik helemaal geen rechten op door elders te gaan wonen. Bovendien hoef ik het huis helemaal niet, het is teveel onderhoud. Financieel kunnen we elkaar wellicht uitkopen, dus als hij dat wil, prima (ik ben voorstander). Zoals ik zei, ik kan op dit moment met mijn spaargeld een huis kopen. Maar als ik uitgekocht word, vermeerderd mijn budget natuurlijk aanzienlijk.
Daarnaast, kort gezegd, als ik uit het huis ga, heb ik recht op een ‘woonstvergoeding’: dat is is mijn geval de helft van de huurwaarde van onze woning en ik zou de helft vd lening moeten blijven betalen. Dus is mijn voorstel dat ieder gewoon de helft vd huur en lening vd andere betaald, dan moet er achteraf niks verrekend worden.
Uiteraard ga ik niet weg na vele jaren enkel omdat hij niet bij het gezinsleven betrokken was, er speelt veel meer. Ondanks dat hij veel werkt, werk ik ook fulltime en dragen we beiden 50% bij aan het huishouden. We hebben beiden een bovengemiddelde verloning dus financieel kan ik gewoon weggaan, ook al wil hij geen euro bijdragen.
Verder: dat ik dagelijks zou langsgaan, is net om hem verder te ontzien (als ik dan toch kook, kan ik evengoed voor hem meekoken nl). Ik wil ‘in goede vrede’ uit elkaar gaan, met gezamelijke en redelijke afspraken. Ieder blijft de helft van alles betalen en ook van ‘mijn huur’ (woonstvergoeding). Deze situatie zou ook niet langer dan een jaar moeten duren.
Ik verwacht niet van mijn kinderen dat ze zelf hun was doen en eten maken omdat ik wegga (ik doe dat nu gewoon ook). Mijn zoon is begonnen aan een zware studie en ik wil hem hier niet mee belasten.
Maar ik zou inderdaad, zoals iemand zegt, in mijn appartement eten kunnen maken en mijn kinderen komen dan gewoon langs, het is per slot van rekening maar 2km verder.
Dat ik nu echt maatregelen neem, is nadat het 3 weken geleden tot een soort handgemeen is gekomen (waarvan ik wel de start ben door zijn aanhoudend irritante en arrogante houding) en hij mij gebokst heeft en daarbij mijn bril heeft stukgemaakt. Nog geen woord van sorry of wat dan ook, maar de dag erachter wel verwachten dat we naar bed gaan. Nee, echt, het is gewoon niet langer aanvaardbaar. Ik wil en kan niet meer slapen naast deze man. Ik ben op.
Zijn voorstel is dat we aan onze relatie gaan werken, eventueel via bemiddeling ofzo. Dat is een doekje voor het bloeden wat het is gewoon over. Het is tijd- en geldverspilling.
Huis
Pluis schrijft: Als je partner echt niet meewerkt kun je de scheiding volgens mij eenzijdig aanvragen en aan de rechtbank voorlopige voorzieningen vragen (in jouw geval dus dat je man elders gaat wonen tot jullie alles geregeld hebben). en Ginny schrijft ook dat hij niet bepaalt dat hij in het huis blijft.
Ik vind dat echt de wereld op zijn kop. De vrouw besluit te willen scheiden en dan zal hij het huis uit moeten? Dat is toch raar? Zij wil weg, dan gaat ze ook maar. Dat daarna de financiën rond het koophuis geregeld moeten worden en hij haar dan moet uitkopen of ze moeten het huis verkopen, is de volgende stap.
Ik vind het juist goed dat SVG al zelf een huurhuis heeft gevonden. Minder goed vind ik haar idee om zijn huishoudster te blijven. Niet doen, dat is een deel van de oorzaak dat je weg wil. Scheiden is je losmaken van de ander, dat lukt niet als je nog zo vasthoudt aan je oude huis en zijn was.
Nu 11 gelezen
Zo, daar schrik ik van. Hij heeft je dus geslagen. Dan snap ik dat bemiddeling niet meer aan de orde is.
Geldproblemen lijken er niet te zijn, de kinderen zijn bijna volwassen: ik zou zeggen, ga ervoor, bouw je eigen leven op en geef hem af en toe een portie eten dat je over hebt, maar word niet zijn kokkin. Je hoeft hem niet te haten, maar je hoeft hem niet zijn huishouden te ontnemen.
Eerst maar gaan?
"Mijn partner is niet akkoord om uit elkaar te gaan en heeft aangegeven dat hij ‘dus’ in het huis zal blijven want dat ik zijn leven niet zomaar kan veranderen."
"nadat het 3 weken geleden tot een soort handgemeen is gekomen (waarvan ik wel de start ben door zijn aanhoudend irritante en arrogante houding) en hij mij gebokst heeft en daarbij mijn bril heeft stukgemaakt".
Hoe het ook verder loopt, in alle redelijkheid afspraken maken of niet, jouw besluit ligt vast. Ik zou dat appartement huren en gaan. Je bent verder nergens afhankelijk van, dus hoe zaken financieel verder gaan lopen heeft geen invloed op je keuze om alleen te willen gaan wonen. Misschien gooit je partner de hakken in het zand, gaat de hele afwikkeling langer duren dan nu is te voorzien.
Maar weg wil je, de situatie is onhoudbaar, je bent op. Eerst dat huurcontract dan maar rondmaken en gaan.
De kinderen kunnen makkelijk naar je toe komen wanneer ze willen, er zit maar 2 km.tussen de huizen.
Eens met de rest
Hij heeft je geslagen. Als een man daartoe overgaat is het afwachten op de volgende keer dat het weer gebeurt. Je werkt fulltime, dus ik snap niet waarom jij alles hebt gedaan en geregeld de afgelopen twintig jaar. En dan nu daarmee door willen blijven gaan? Waarom? Laat het hem lekker zelf uitzoeken. Hij hoeft niet zoveel te werken, dat is zijn eigen keuze geweest.
Wij zeggen altijd 40 uur is werk, alles daarboven is hobby. Of met andere woorden, als je een gezin hebt samen dan is je tijd thuis ook nodig en waardevol. Je hebt meer verantwoordelijkheden dan alleen je werk. 40 is echt de max, want je kunt niet alles in de ander zijn schoenen schuiven.
Lekker dat huurhuis nemen, zsm vertrekken en je kinderen kunnen prima bij je eten, maar ik zou hen toch echt zelf verantwoordelijk maken voor hun eigen was. Je oudste zal het toch een keer moeten leren, hij heeft een zware studie, maar jij hebt een ft baan, dus het gaat om dezelfde uren. Later zal hij ook een ft baan combineren met zijn huishouden (of ga je ervan uit dat hij dezelfde instelling zal hebben als zijn vader en een vrouw zover zal krijgen om alles voor hem te regelen? Dat is niet meer realistisch hoor tegenwoordig...)
Heb je geen mogelijkheid om een eigen
kamer te maken voor jezelf. Een bed erin, slot in de deur en je kunt je eigen gang gaan.
Wellicht dat het dan bij je partner duidelijk wordt. Voor je kinderen zou ik zeker nu niet kiezen om weg te gaan. Wel zou ik zorgen voor een eigen veiligheid, dus een eigen kamer.
Wat denk je dat het voor effect heeft als jij weggaat op je kinderen? Ze zijn wel 16 en 18, maar dan nog. Ze hebben vaak juist dan een stabiele ouder om zich heen nodig. Als ik jouw verhaal zo lees is dat niet hun vader. Laat je zo snel mogelijk uitkopen en koop een andere woning met 3 slaapkamers. Dan heeft partner zijn zin en hebben je kinderen de mogelijkheid om met jou mee te verhuizen. Denk niet te licht over de impact die een scheiding heeft op kinderen, zeker van die leeftijd.
impact
Ik wil even verduidelijken dat mijn partner mij in principe nooit slaat, maar het gebeurt heel af en toe, en ik moet helaas bekennen dat ik daar ook zelf aandeel in heb (het is gewoon geen gezonde wisselwerking tussen ons). Maar sinds die 3 weken ben ik nu koel tegen hem, hij werkt nog later dan normaal. Het is nu de moment om te gaan, dus dat doe ik sowieso. Maar dat blijven koken, zij het vooral in het belang van de kinderen, is misschien niet het beste plan. Omdat de huurwoning zo dicht is, kunnen ze gewoon zelf komen. Dat ga ik zo voorstellen.
Waarom ik reeds met mijn zoon heb overlegd, is om te zien of hij de situatie kan aanvaarden, hij vindt het zelfs een goed idee (maar dan dat vader uit huis gaat en ik blijf). Hij is vnl de reden waarom ik zo lang gebleven ben, beter een niet al te betrokken vader dan geen vader (want uit die situatie kom ik zelf, en dat is ook niet ideaal. Mijn broer heeft daar jaren schade van ondervonden).
De impact gaat er niet erg zijn (vader is er meestal niet en in het weekend is hij moe), althans niet voor zoon die zelf aangaf dat vader er toch nooit is en nooit wat doet. Mijn dochter komt er wel, ze kan prima pendelen tussen ons beiden, ik zou dat zelfs aanmoedigen. Het laatste dat ik wil is dat mijn kinderen geen vader zouden hebben.
Ik hoop vanavond de zaken te kunnen bespreken, in alle rust. Het moet hem duidelijk worden dat hij degene zal zijn die beslist of er geruzied wordt of alles netjes en rustig zal worden afgehandeld. Ik ga niet proberen elke cent eruit te halen, ik hoef het meeste van mijn spullen niet te hebben. Ik zal ook gaan zonder iets mee te nemen (behalve kleren en wat potten), voordeel van gemeubeld app. Omdat partner zelf jarenlang met zijn ouders in een vechtscheiding heeft gezeten, weet hij wat dat is en hoop ik dat hij redelijk wil zijn.
redelijk?
Hm, helemaal niets meenemen is anders ook niet redelijk. Vanzelfsprekend neem je wel wat spullen mee. Na dit huurappartement moet je ook weer een huis inrichten. Denk daar goed over na anders krijg je later spijt.
Ik vraag me af of het je gaat lukken om een vriendelijke scheiding te krijgen. Ik denk niet dat hij er makkelijk mee akkoord zal gaan. Slechts een gevoel wat ik overhoud aan de postings tot nu toe. Doet niets met het gezin, slaat af en toe, zegt geen sorry maar wil wel met je naar bed, wil ook niet scheiden eigenlijk... ben echt benieuwd hoe dit gaat verlopen.
Hm 2
Heb je je al eens afgevraagd wat werkelijk in het belang van je kinderen is in dit geval?
Willen zij wonen bij hun vader en eten bij jou? Is dat een oplossing die iedereen langere tijd gaat volhouden?
Het kan
ook nog zijn dat hij ineens wel iets gaat doen als ts die taak radicaal laat vallen. Hij heeft nog nooit de consequenties ervaren van zijn nalatigheid.
Het zou mij niks verbazen als hij gewoon de was en vaat gaat doen en gaat schoonmaken en koken als dat nu eenmaal nodig is. Hij is gewend dat een ander het voor hem doet, maar hij is niet seniel.
Lanza
Voor een keer ben ik het net je eens.
Sam, je zou wel goed gek zijn als je zijn huishouden blijft doen. Geef hem zijn eigen verantwoordelijkheid als vader! Hij is geen debiel, hij vindt het gewoon wel prima om in de watten gelegd te worden. Neem het hem eens kwalijk. Dus stop daarmee.
niet gaan koken en schoonmaken
Ook ik ben het in deze helemaal eens met Lanza. Kinderen zijn oud genoeg om ook wat te doen in huis of bij jou langs te komen. Je aanstaande ex zal even moeten wennen, maar dan toch tot ontdekking komen dat er geen hulp in de huishouding meer is.
Ik vind de suggestie om niet te scheiden en in jullie huis een aparte kamer voor jezelf te regelen helemaal niks. En dat je dan een slot op je deur moet regelen voor je eigen veiligheid zoals iemand suggereert lijkt me een heel slecht voorbeeld voor de kinderen.
Het idee
alleen al, dan zit je opgesloten in je eigen huis. En dan wel het huishouden doen van het hele huis, terwijl je zelf een kamertje bewoont. Jeetje, ik krijg er een enorm assepoester gevoel bij.
Scheiden is scheiden
Ik was in eerste instantie ook van plan om onze hypotheek nog op mijn naam te laten staan zodat ex in het huis kon blijven wonen. Gelukkig heb ik dat niet gedaan, want ex bleek - tegen écht ál mijn verwachtingen in - al heel snel een andere dame te hebben. In 'mijn' huis dus. Geloof me, dan wordt alles anders ineens. Dus, scheiden is scheiden, in alle opzichten. Je raakt ook kwijt wat je liever zou hebben behouden.
Scheiden
Ik ben het ook een met Kanda en Elledoris.
Als je wil scheiden dan moet je dat ook echt doen. Dus financieel helemaal uit elkaar. Dat betekent dat jij waarschijnlijk recht hebt op een flinke overbedeling. Misschien kan je ex dat zelf financieren en zo niet dan moet wellicht het huis verkocht worden.
Het is niet anders.
En mocht jij geen recht hebben op de overwaarde op de w oning ook dan moet je zo snel mogelijk van de hypotheek af.
En natuurlijk ga jij niet thuis koken, schoonmaken en de was doen. Dat kunnen ze best zelf en anders huren ze maar iemand in.
Kijk uit
Ik heb niet alles gelezen, maar kijk uit!
Als jij uit huis gaat zonder afspraken op papier met je man over de kostenverdeling van huur nieuwe en hypotheek oude woning dan moet jij sowieso de helft van de hypotheeklasten blijven betalen!
Daarnaast zit er een fiscale component aan echtscheiding en hupotheeklasten, dus check de site van de belastingdienst.
Verder is dit nmm een recept voor ellende.
Als je man nu zegt dat het goed is maar een week na jouw vertrek de sloten vervangt of nee zegt, dan kan je gaan procederen maar zelfs met schriftelijke vastlegging is de vraag of je daar echt iets mee op schiet.
En dat je kinderen jou erin laten kan de relatie met hun vader ook ernstig verstoren, en dan is het voor hen niet meer leefbaar.
Dus doe het alleen als je alles rond de financiële afspraken/hypotheeklasten goed schriftelijk geregeld hebt en dat je accepteert dat als het mis gaat met jouw plan jij daar zit en je kinderen erbij moeten komen of dat jij daar zit en je kinderen alleen in het huis zitten met hun vader (zonder dat jij langs komt).
toch advies nemen
Ik heb ondertussen het huurcontract gekregen. Ik ga de hele situatie toch maar eens overlopen met een advocaat (zonder partner) zodat ik zeker weet welke stappen ik (niet) moet nemen voor ik iets teken. Mijn partner is een intelligent en normaliter redelijk denkend mens, dus ik hoop dat hij 'het gezinsbelang' vooropzet, toch voor een jaar. Ik hoop snel bij een advocaat terecht te kunnen.
Ik vind het overigens nogal idioot van mezelf dat ik niet eens bedacht had de mijn kinderen prima tot bij mij kunnen komen om te eten; het zal de stress zijn. Dus dat huishouden verder gaan doen, dat zal ik inderdaad niet doen.
en als je nou eens
Het ziet vanuit een andere mindset: jij hebt je eigen appartement maar doet geen uitspraak over waar je woont. Je appartement is voor jou, om tijd voor jezelf te hebben, en eventueel te eten met je kinderen e.d. Je hebt daar twee slaapkamers dus er kan er ook af en toe een komen slapen of de helft van de tijd een en de andere helft de ander. Of allebei, dat je dochter op jouw kamer slaapt. Maar jij hebt je vrijheid en begint los van je man te komen. Dan streef je ernaar in een jaar alles geregeld te hebben (want zo lang loopt je contract van je appartement) waarbij ook de mogelijkheid nog bestaat dat jij in het oude huis blijft en hij gaat.
Ik weet niet of dit juridisch mogelijk is, financieel lijkt het wel te kunnen.
Nou ja ik krijg al weer de neiging de tekst weg te halen omdat ik denk, hm best vaag. want als ik dit lees Mijn partner is een intelligent en normaliter redelijk denkend mens, dus ik hoop dat hij 'het gezinsbelang' vooropzet, toch voor een jaar. " denk ik al: oh pas op joh, ik ken zoveel redelijke mensen die bij een scheiding gruwelijke egoïsten werden. Hij heeft meer te verliezen dan jij en ik ben toch bang dat hij zal vechten voor wat hij inmiddels misschien als zijn goed recht beschouwt (huishouden op orde, voor de kinderen wordt gezorgd etc)
insteek niet slecht
Maro, zo slecht vind ik je suggestie niet, ook om de zaken op deze manier naar partner te communiceren. Ik denk dat hij hoopt dat ik van gedacht zal veranderen. Zo hebben we beiden een jaar om te kijken wat de definitieve beslissing moet zijn. Ik denk dat hij zal concluderen dat samen toch niet echt zo schitterend was. Op deze manier verwacht ik meer redelijkheid te krijgen van hem. Ik heb uit mijn verleden wel wat issues en wil daar ook aan gaan werken (dat heb ik hem al gezegd) maar ik moet dat in rust kunnen doen. Hij verwijt mij dat ik altijd teveel op de rem heb gestaan in onze relatie en dat verwijt is niet helemaal onterecht. Dus, dat jaar kan voor beiden klaarheid brengen.
Daarnaast zijn mijn kinderen best zelfstandig en heel redelijk. Veel werk gaat hij niet hebben, wel financieel bijdragen maar dat doen we sowieso.
Haast
Ik proefde in je eerste bericht veel haast om het vanavond met je man te bespreken.
Dat zou ik dus niet doen.
Je moet eerst helder hebben wat juridisch/ fiscaal en praktisch de consequenties zijn van zo'n extra appartement, vooral voor als hij opeens toch niet zo redelijk denkend mens blijkt te zijn als hij 'normaliter' is. Het feit dat hij jou af en toe slaat (!), doet mij vermoeden dat hij niet helemaal betrouwbaar is in zijn reacties als er dingen gebeuren die hem niet aan staan. Dus hou daarmee rekening.
Dus eerst maar met een advocaat bespreken en dan pas met je man bespreken.
Als je niet per se officieel hoeft te scheiden maar al blij bent om af en toe het huis uit te zijn, dan zou ik vooral officieel in jullie huis blijven wonen, maar af en toe naar dat appartement gaan, want anders is de status qua toch zo dat hij zegt dat jij inmiddels daar woont. Je kunt ook voorstellen dat hij af en toe daarnaar toe gaat als hij dat wil (en als jij dat oke vindt), dan heeft hij af en toe lekker een weekend rust..
En jullie betalen dan samen gewoon alle kosten. Dat moet ook duidelijk zijn.